k vind het niet zo gemakkelijk je blog te verbeteren k heb nog veel te leren hoor,hopelijk vind ik hoe het moet ,k hang daar in de midden en weet niet hoe t moet maar alles komt on orde,dat voel ik ,als ik al die mooie berichten zie,ben ik nog vere van ,allen de ze stuurden zeg ik bedankt?love roger
Er wordt oveel geschreven over pijn en pijn bestrijding maar; wat doe je als de pijn veroorzaakt wordt door suikerziekte. Voornamelijk de benen en de voeten? voorlopig kan ik mij verhelpen met toevoeging van magnesium en inspuitingen met vitamine b,voor de rest is t wel beter maar weggaan doet het niet. makelijk gezegd maar,voor de rest geloof ik niet dat tussen mijn twee oren zit(makelijker gezegd dan gedaan) mail roge.clement@skynet.be
(Foto aanval in het Bois Fumin bij den weg naarVaux, in Oktober 1916)Een geweldig proces was ook dat van Parenté en komsoorten.De boomaanval op de Zeppelinloods van Evere zette de Duitshe politie aan naar spionnenjacht te verscherpen en zulks leidde tot een groote proces de zaak Parenté of" de zaak der telegrafisten". Het proces had plaats in den Senaat van 2 tot 6 Mei1916. Er waren36 beschuldigden Stoeber was auditeur. Men had een groote organisatie ontdekt, die bespieding dreef op de spoorwegen, de bruggen, vliegpleinen, aan de kust, te Antwerpen, kortom die over het gansche land verspreid was. En men dankte die aktie aan de brigade der telegrafisten. Aan het hoofd stonden Parenté, Lefévre en Devalériola.CharlesParenté was geboren te Bouillon in 1978 en beambte bij de telegrafie. Hij was verstandig, sprak gemakkelijk, en kende geen vrees.In 't begin van den oorlog was hij koerier tusschen het hoofdkwartier van Antwerpen en sommige ministerieele bestuurders, te Brussel gebleven. Na den val van Antwerpen bleef hij in beet Belgié, maar den 31*December 1914 trok hij met Devaléroila over den Holandsche grens en begaf zich naar Le Havre.Half Januari was Parenté te Duinkerke. Daar zag hij een soldaat, een vrouw en een kind door een vliegtuig verpletterd worden. Dat tooneel maakte een diepen indruk op hem, en ter rechtszitting, verklaarde Parenté, dat het een der beweegredenen was tot zijn arbeid voor het land.Parenté keerde met zekeren Tilmont naar Belgie terug .In Mei 1916 begon hij pas aan spionnage. Eerst had hij geaareld uit vrees gefusilleerd te worden.Eens in den dienst,werd hij er de ziel van en breidde het werk uit.Arthur Devalériola was een ambtenaat, die op de kongressen van staatspersoneel steeds de zaak van de kleineren verdedigde.Hij was van Antwerpen, 36 jaar gehuwd en vader van twee kinderen. Hij weerde zich dapper bij de ondervraging.Louis Lefévre had tot stelsel aangenomen alles te loochenen teneinde niemand te verraden, al was hij elf overtuigd dat hij sterven moest.De auditeur vroeg hem, of hij eindelijk zou bekennen."Ik heb niets te bekennen.Ik weet niet, wat men mij verwijt. Ik heb mij nooit met iets anders bezig gehouden, dan met mijn steenkoolhandel. Men konfronteerde hem met een getuige,aanwien hij dikwijls rapporten overgegeven had. Ik ken dien mijheer niet",zei Lefévre." Gij verdedigt u dwaas?." riep de auditeur Misschien kent die mijnheer mij, maar ik ken hem niet."Parenté moest bekennen, dat hij van Lefévre stukken kreeg."Dat is niet waar", beweerde de beschuldigde.Een gevangene, die zelfmoord pleegde,liet een stuk na, waarin van Lefévre sprake was als een sionnage-chef."Die man kan zich vergist hebben merkte Lefévre op. In dit stuk stond ook,"Ik moest mijn verslagen aan Jean overgeven."Gij zijt Jean", zei de auditeur.Ik ben nooit Jean geweest, ik heet Lefévre."Een koetsier verscheen.Hij bekende, dat Lefévre"Jean" als oorlogsnaam en hij loest van hem brieven overnemen.Lefévre bleef onbewogen.Ik heb dien heer nooit gezien ", verzekerde hij."In uw vulpen was bijondere inkt", zie den auditeur." Mijn vulpen was ledig."En zoo hield Lefévre vol.(Vervolg op 8) Met de groetjes van ploef)
A aardig zijn is lief zijn B betrouwbaar zijn is waardevol C charmant zijn kost niets D dankbaar zijn voor kleine dingen E eigenwaarde hebben iseen gunst F fier zijn op je eigen zelf G gelukkig zijn om een lieven blik H hartelijk zijn vergt niet veel tijd I iedereen wil soms wel zijn gevoelens kwijt J jong zijn van geest K kalverliefde is prettig te beleven L lief zijn voor je medemens M mensen wat hou ik toch van jou N naastenliefde geef ik aan iedereen O open staan voor iedereen;een mooi gebaar P probeer het eventjes Q quality is oneindig veel waard R roosjes voor iedereen in alle kleuren S slechte momenten weer opfleuren T tederheid voelt goed aan U uiteraard een mooie glimlach op je snoet V vriendelijkheid een goed gevoel W wie vrienschap geeft vanuit het hart X xxx een teken van liefde onverwachts Y you make my day Z zo dat is 't dan weer gezegd.
Een debat is een gesprek van mensen, die tegen elkaar praten en naar zichzelf luisteren. Leef vandaag dan heb je morgen goede herinneringen. Als er geen stilte is kan je moeilijk luisteren. Spreken is soms een weten,luisteren een voorrecht, maatr 't is een probleem zoveel dingen te weten, die niet waar zijn. Goed luisteren vereist inlevering, en vooroordelen achterwege laten een gunst.
Te 5 1/2 beschreef zij de bekentenissen harer zonden op een stuk papier neer, en overhandigde het aan den aalmoezenier." Meneer" bevool zij hem plechtig,"zoo hij een eerlijk man zijt, zult ge dezen omslag een Belgischen priester vter hand stellen,opdat hij mij de heilige absolutie geve. In afwachting belijd ik mijn schuld aan God almachtig. Ik hoop op een volmaakt berouw;'k bemin God uit gansch mijn ziel om Hem zelf. Kunt gij mij in de voorwaarden de Heilige Kommunie geven?"Ze ontving de Kommunie. Ze sprak met den aalmoezenier over haar zuster. Te 5 3/4 uur kwam men haar halen. Onderwege, van de gevangenis te Sibt-Gilles, waar ze overgebracht was, naar de Nationale Schietbaan, bad ze ingtogen haar paternoster, de laatste woorden van den wees Gegroet methoorbare stem uitsprekende..." Nu en in het uur onzer dood...."Toen ze uitstapte, bood een Duitscher hulpvaardig haar zijn ondersteuning aan.Met een "dank u, mijnheer" wees zij hem innemend vriendelijk af."Uw hulp kan ik missen. Aanschouwen zult ge, hoe een jong Belgisch meisje weet te sterven." Naar de plaats der uitvoering stapte ze gezwind. Ze groette den aalmoezenir, den officier, de soldaten....En zonder de minste aarzeling, met een aangezicht en een blik schitterend van vertrouwen en liefde, plaatse zij zich voor het peloton.Met een blinddoek on de hand, kwam een soldaat toegestapt. Gabrielle weigerde dien. De soldaat poogde geweld te gebruiken.Met kracht wierp ze hem terug."Eerbiedig ten minste den laatsten wensch eener vrouw die terechtgesteld wordt", sprak ze onweerstaanbaar krachtig.En terwijl de officier vuur beveelt, klinkt het nog/"Vive la Belgique? Vive le....."Gabrielle Petit was gestorven..... Zij werd op de Nationale Schietbaan begraven. Meer dan drie jaar later, Dinsdag 27 mei 1919, werd het lijk ontgraven. Men nam het stoffelijke overblijfsel uit den langen blauwen mantel en wikkelde het in een met kanten afgezoomddoodskleed.Donderdag 29 Mei op O.L.H. Hemelvaartdag, werd Gabrielle,tegelijkertijd met twee andere gefusilleerden, Matueiu Bauson en Aimé Smeskens, eensgezind door 't gansche volk vereerd,te Evere een waardige rustplaats bezorgd Onze Koningin kwam ze groeten,met eigen hand het ridderkruis der Leopoldsorde aan de lijkbaar vasthechtend.Hoofdminister Delacroix noemde Gabrielle Petit "Nationale Heldin." Wordt vervold op 7 (Met de groetjes van ploef)
Leven zoals je wil en kan,zoals 't je is gegund, doe wat je goedvind en op je eigen manier, 't leven is te kort,dus doe wat je kan en geniet er van, laat je verpichtingen vallen ,geniet van elken dag, zelfs van een uur, één minuut,alsof 't eeuwigheid is, mis ieder vervelende minuut,draag alleen de mooie dingen mee, en laat de mindermooie achter, kijk niet voor en ook niet achteruit,ket verleden in voorbij, kijk alleen naar nu waar je in leeft, naar de mensen die u lief zijn, laat hun geluk ook 't uwe zijn, wat voorbij is ,is voorbij want alles heeft zijn tijd,leef nu zonder spijt, en geniet van dezen tijd.
Een lach ,een vriendelijk gebaar,een hart dat wil bezingen een straal binnen je ziel,met vleugels van hoop, de kleine dingen die wij zeggen,een fonkel in je ogen, een gift eenvoudig maar bedacht, ergens is een paradijs,waar ieder rust kan vinden, open je hart en kijk naar de sterren, ze willen je vertellen,geloof in die kracht, geen naam; geen prijs, alleen een woonst waar 't goed is om te wonen.
(Met de groejes van ploef) Een goeje zondag voor ieder die mij komt bezoeken,
Donker is niet zozeer de zwarte kleur, of als je naar boven kijkt 's avonds rond tien uur, op een regenachtige Decemberavond. Nee, donker ervaar je in je leven wanneer je verdrietig bent, bang,ziek of ontgoogcheld bent. Het donker drukt uit, waar je je niet goed in voelt. Licht is niet den prachtigen sterrenhemel, de maan of de halogeenverlichting op je kamer. Neen, licht ervaar je in je leven, wanneer je weet dat er mensen zijn die om je geven. Die er altijd voor je zijn, in welke omstandigheden ook. Het in belangrijk, dat je licht en donker kan delen met mensen. Zo kan je ook een lichtpunt zijn voor anderen.
De goede kant aan ouder worden is vaststellen dat je , zo oud bent als je zelf wilt. Evenveel presteren op je 60ste wil zeggen dat je,als je jong waart te weinig hebt gepresteerd. Oud worden laat alles mooi blijken,van 't ondergaan der zon en het aanvaarden van de herfst, Ouder worden laat uw gebreken zien, maar ze hebben geen nut meer.
(Foto van de Luiksche gefusileerden van de Chartreuse naar de begraafplaats))"Héléne ,ik kan niet",aantwoorde ze met tranen in de oogen"Ze dringen mij voorwaarden op die ik niet aannemen kan. ik heb een heilige verbintenis aan gegaan, die ik tot den dood toe zal houden." Toch had ze nog hoop,dat het vonnis niet zou uitgevoerd worden.Ze zei tot haar zuster, dat omlangs een meisje van 27 ook ter dood veroordeeld was geworden,maar genade kreeg."Ik ben er slechts drie en twintig en heb alle rechten te mogen hopen."Gabrielle droeg haar zuster nog boodschappen op, onderandere de huur van haar kamer te betalen.Den 30" liep het gerucht,dat zij naar Duitschland gevoerd was.Haar zuster vernam dit, maar haar vreugde was van korten duur.Weldra vernam ze , dat Gabrielle nog in de gevangenis van Sint-Gilles was.Den 31" kon Géléne met veel moeite haar nog eens bezoeken. In de gang van de gevangenis ontmoette ze een bewaker, dien ze kende en er nu doodelijk bleek uit zag."Hebt gij voetstappen voor uw zuster gedaan?" vroeg zij"Ja een verzoek om genade."(Héléne had voor haar zuster geteekend samen met Gabrielle's meter)."Belooft ge mij 't geheim te bewaren.?" vroeg den bewaker."'t Is voor morgen ochtend. Gabrielle wordt gefusilleerd."Om drie uur zag Héléne haar zuster, Gaby was vroolijk, maar zag de ontsteltenis van haar zuster. Héléne vond de moed de waarheid te zeggen."Gaby,'t is voor morgen ochtend", fluisterde ze.De veroordeelde werd rood, dan bleek, maardaarop weer kalm."Ik verwachte het", zei ze."Louise de Bettignes (een medeveroordeelde) en de anderen zijn naar Duitschland vertrokken en ik ben hier."En Gabrielle trooste zelve haar zuster.Na het onderhoud moesten ze voor altijd scheiden.'tWas een aangrijpend tooneel.Toen Héléne't gebouw verliet, reed den auto aan,met de rechters, die het vonnis kwamen bekend maken.Den laatsten nacht werd Gabrielle door een Duitsch soldaat bewaakt.Zij borduurde tot een uur en vertelde hem van haar jeugd.Die soldaat was een ongeloovige; de veroordeelde betoogde hem, dat er een God was.Dan schreef ze tot half drie. Daarna wilde ze wat rusten en vroeg aan den Duitscher om haar om half vijf te wekken.Ze sliep zoo rustig, dat de soldaat haar pas om vijf uur wakker maakte.Gabrielle vroeg hem dan een blad klimop te halen, wat hij deed.Zoo naderde het laatste oogenblik.Daar ze geen schaar bezat, verzocht zij den bewaker met zijn zakmes een lok van haar haren af te snijden.Hij deed het eerbiedig. ze voegde er het blad klomop bij, een luchifer-doosje, een broche en de brieven."Voor mijn zuster",zei ze.Aan den Duitschen en aalmoezenier wilde ze niet biechten.Wordt vervolgd op(6)
De beste oplossing om een regering te krijgen en belgie te laten bestaan is volgens mij het volgende; Zet ze allen zonder wedde tot ze een behoorlijke oplossing hebben en je zult zien. (T ZAL RAP OPGELOST ZIJN.)
Hoe zou de wereld er uitzien; moest de zon niet meer bestaan,de wolken en de regen, de bossen en de heide,mens en dier, de sterren en planeten,het water en de zee, de bloemen in de weide,en bovenal, die God die alles heeft geschapen.
(Generaal Jacques leest de namen af der gefusilleerden van Luik tijden de herdenkingsplechtigheid)) Door een Duitsch advokaat wilde men haar laten bijstaan.Gabrielle weigerde,zeggen", dat zij zelve't best haar zaak zou verdedigen."Waarom hebt hij den inlichtingendiest georganiseerd"vroeg men haar."Waarom?Uit haat tegen uw daden, vooral uit liefde voor mijnland en mijn Koning.,""Uw Koning", tergde de Duitschers,"" uw Koning,'t is een pop, een Koning van karton?;"Mijn Koning", riep ze uit,"bevindt zzich in uw loopgraven, bij de soldaten. Uw keizer integendeel houdt zich met zijn lievelingen buiten gevaar?" " waarom wildet hij ons kwaad berokkenen?" hernam meer fleemend den ondervrager. "Wij hebben u toch niets misdreven."" Wat Gij hebt ons niets midaan", zo gaf Gabrielle aan haar verontwaardiging lucht." Dat is durven zeggen gaat over hout.Maar ge kijkt me toe als de verpersoonlijking van het kwaad?Gij hebt geplunderd, verwoest, ons land in vuur en vlam gezet; niet alleen onze soldaten,ook onschuldige burgers, zelfs vrouwen en kleine kindders hebt ge gemarteld?....."" Die vertelselkens heeft men u wijsgemaakt"onderbrak den voorzitter.Wijs gemaakt?Met eigen oogen heb ik gezien, zoo bekrachtigde Gabrielle haar stoute beschuldigingen. "Maubeuge heb ik zien branden.In de zakken uwer soldaten vond ik afgekapte kinderhandjes. In de nabijheid van Charleroi, heb ik, onder de duivelsche uitjouwingen uwe, manschappen, aaneengebonden vrouwen in de Samber zien werpen.'k Heb een echtgenoot zien doodschieten, wiens vrouw hem met haar kleed tegen de kogels uwer beulen poogde te beschermen.Ik persoonlijk heb dat lijk begraven.Ik heb gezien"Zwijg", gebood den Duitscher. "Een vrouw mag zich daarmee niet bemoeien.... Weet gij dat uw spionnendaden den dood verdienen?" "Ik ben geen spion, die met de uwe mag vergeleken worden.'k Heb het gedaan in mijn eigen land, voor mijn eigen regeering, voor mijn eigen vaderland.Gij, integendeel,zijt tegen alle recht in ons land binnengevallen; en steunt alleen op 't geweld.Ge wild mij dooden...... doe het." "En indien wij u genade verleenden?" "Dan zou ik herbeginnen."Ze weigerde opnieuw haar medehelpers te noemen.Eens zei men haar, dat dat er vier agenten van haar dienst aangehouden waren. De Duitschers wilden hun namen van haar weten."Gij zijt domkoppen?"riep ze," Toen gij mij aanhieldt, hebt ge dan mijn naam aan een gevangene gevraagd?Doe dus voor hen, als voor mij?"Ik ken er geen van."Den 8* Maart werd het vonnis uitgesproken 't was de dood.Den 1* April werd het voltrokken.Gabrielle weigerde een vraag tot genade te onderteekenen.Haar zuster, die haar eenige malen bezoeken kon, smeekte het haar toch te doen.vervolg op (5)
's Anderendaags na het middagmaal,zat Gabrielle een tas torrealine te drinken. Met veel lawaai vielen drie mannen bij haar binnen; twee Duitschers en een Antwerpenaar.Als zij zich kenbaar gemaakt hadden, antwoorde Gabrielle:"u,"boches",kan ik niets verwijten, gij vervult uw stiel?Maar gij, Belg, boezemt mij afschuw in.Gij moest beschaamt zijn?"Na 2 uren huiszoeking, klonk het bevel:"Gij zijt onze gevangene. Mee met ons naar de kommandantuur?"Men bevool haar nevens den begeleider van een grijze auto plaats te nemen, goed in 't zicht, als om de voorbijgangers den indruk te geven dat ze met de Duitschers in bevriende verstandhouding leefde.Doch Gabrielle Petit nam het zoo niet op?Ik ben geen geleidster der Boches, maar eene Belgische gevangene", schreeuwde zij de menschen toe.De chauffeur bevool haar te zwijgen." Zwijgen ,doe ik niet", riep ze verontwaardigd"'k Heb het recht op mijn ongeschonden reputatie, mijn landgenooten wil ik niet schandalizeeren?""Zoo ge niet zwijgt", dreigde de Duitscher;" geef ik u een slag in 't aangezicht?"" Doe het als ge durft", dreigde Gabrielle terug, "maar met mijn hoedenspeld steek ik dwars door je hand, zoodat de auto zich tegen de huizen te pletter loopt."Den 21*Januari 1916 kwam een net gekleede heer in haar woning,Antwerpschen steenweg 61 te Brussel en vroeg naar mej Legrand. Men antwoordde hem, dat er daar geen mejuffer Legrand woonde. De man ondervroeg ook andere huurders, en vernam dat er daar wel een jong meisje leefde." Haar naam?" " Mejuffer Petit, maar ze is nu niet thuis."Hij hield aan en vernam dat Gabrielle ook een kamer had in de schouwburgstraat,19 Daar werkte ze.Dat was genoeg,en de aanhouding had plaats, zooals wij die hiervoren vertelden. De zaak werd geleid door een der oversten van de geheime politie Goldsmidt.Gabrielle Petit werd in de gevangenis van Sint-Gilles opgesloten gehouden.Na de lange marteling der herhaalde, pijnigende ondervragingen, waarin de Duitschers steeds opnieuw,doch vergeefs, poogden haar medehelpers om den draad van haar werk te kennen, werd zij eindelijk voor een zoogenaamd gerecht gebracht.(wordt vervolgd op 4)
Zoals die stroom steeds weer zijn weg herneemt voel je elke dag een beetje meer wie je ook bent. Wat het leven met je voorheeft. Je leert vertrouwen,hopend altijd weer. Zo deinen wij,zacht ingenomen in de kring van iemands adem mee. Je deelt zo stil, elkanders pijn en dromen met zo een liefde eind'loos als de zee.
(Foto Verduin ligt ver)En nu noemen wij Gabrielle Petit.Ze was geboren te Doornik,op 20 Februari 1893.Vroeg verloor ze haar brave moeder. Na met haar zuster Hèlène in een gesticht opgevoed te zijn,kwam ze naar de hoofdstad wonen, waar ze in 1915 haar meter, vrouw Hèlène Sagard, de zuster harer moeder ,leerde kennen.Gabrielle was een flinke jonge vrouw,schoon van lichaamsbouw,maar nog schooner door de reinheid van haar zielenadel. Als winkeldochter voorzag ze te Brussel in haar levensonderhoud.Ze was verloofd met een Belgische soldaat. In haar 24° levensjaar werd ze den1 April 1916 ter schietbaan van de hoofdstad, door de Duitsche militaire barbaren gefusilleerd. Haar verloofde was bij Luik gewond. ze verpleegde hem en na zijn genezing bracht ze hem door de Duitsche linies naar nederland en vergezelde hem naar Engeland. Dan besloot ze naar Belgiè terug te keeren.En daar neemt haar werkelijk militair leven aanvang:Achtergebleven Belgische jongeren naar Holland oversmokkelen en over de bewegingen van het Duitsche leger de nuttigste inlichtingen in winnen.Haar opsporingen oefent zij uit op een voornaam deel der vijandelijke vuurlijn,van bij Ieperen over Rijsel tot Maubeuge,te Brussel,te Antwerpen.En ze weet de Duitsche tegen spionnen te verschalken.Vandaag is ze kindermeid, natuurlijk om de Duitsche soldaten des te gemakkelijker te kunnen uithooren; morgen zit ze op een belangrijk strategisch punt, langs de waterkant rustig te visschen, maar haar oog en haar geest nemen aandachtig op wat rondom oprukt en terugkeert; overmorgen heeft zij't uitzicht van een handelsreizigster aangenomen, daarna verkoopt ze gazetten, om kort nadien een arme vluchtelinge te zijn, door medelijdende menschen in huis opgenomen.Niet al te lang duurt het, of de voornaamste chefs van haar dienst,wie ze de verzamelde inlichtingen moet overmaken, worden aangehouden, veroordeeld en terechtgesteld?Maar dat is voor Gabrielle Petiet geen sein tot aftocht.Integendeel,zoo mogelijk wordt haar ontembare ijver er nog meer door aangehitst. Tot een vertrouwelinge zei ze:"'tGevaar,ik vrees het niet.'kVervul de schoonste roeping welke een vrouw in oorlogstijd droomen kan?Mijn plicht zal ik doen,trots alles?'kWeet het wel, word ik gesnapt,dan plaatsen ze mij tegen den muur?" " En dan?" " Wel,dan ben ik in den Hemel? en koester maar geen vrees voor mij.Aan de " Boeges"zal ik geen mensch verklappen, zelfs niet in de wreedste folteringen.?Moet ik sterven, 't zal zijn in den dienst van mijn land, als soldaat, met geest en hart aan 't vaandel gewijd?.Haar oorlogsnaam was juffrouw Legrand.De Duitschers loerden op har en hielden haar koerier aan.Door een tegenspion liep ze in de val.'t Was een Hollander , die het wachtwoord kende. Ze aarzelde even, maar toch vertrouwde ze hem de brieven voor Holland toe-- militaire inlichtingen---De judas droeg ze recht naar de DuitschersWordt vervolgd op 3
(Foto aanval in het Bois Fumin bij den weg naarVaux, in Oktober 1916)Een geweldig proces was ook dat van Parenté en komsoorten.De boomaanval op de Zeppelinloods van Evere zette de Duitshe politie aan naar spionnenjacht te verscherpen en zulks leidde tot een groote proces de zaak Parenté of" de zaak der telegrafisten". Het proces had plaats in den Senaat van 2 tot 6 Mei1916. Er waren36 beschuldigden Stoeber was auditeur. Men had een groote organisatie ontdekt, die bespieding dreef op de spoorwegen, de bruggen, vliegpleinen, aan de kust, te Antwerpen, kortom die over het gansche land verspreid was. En men dankte die aktie aan de brigade der telegrafisten. Aan het hoofd stonden Parenté, Lefévre en Devalériola.CharlesParenté was geboren te Bouillon in 1978 en beambte bij de telegrafie. Hij was verstandig, sprak gemakkelijk, en kende geen vrees.In 't begin van den oorlog was hij koerier tusschen het hoofdkwartier van Antwerpen en sommige ministerieele bestuurders, te Brussel gebleven. Na den val van Antwerpen bleef hij in beet Belgié, maar den 31*December 1914 trok hij met Devaléroila over den Holandsche grens en begaf zich naar Le Havre.Half Januari was Parenté te Duinkerke. Daar zag hij een soldaat, een vrouw en een kind door een vliegtuig verpletterd worden. Dat tooneel maakte een diepen indruk op hem, en ter rechtszitting, verklaarde Parenté, dat het een der beweegredenen was tot zijn arbeid voor het land.Parenté keerde met zekeren Tilmont naar Belgie terug .In Mei 1916 begon hij pas aan spionnage. Eerst had hij geaareld uit vrees gefusilleerd te worden.Eens in den dienst,werd hij er de ziel van en breidde het werk uit.Arthur Devalériola was een ambtenaat, die op de kongressen van staatspersoneel steeds de zaak van de kleineren verdedigde.Hij was van Antwerpen, 36 jaar gehuwd en vader van twee kinderen. Hij weerde zich dapper bij de ondervraging.Louis Lefévre had tot stelsel aangenomen alles te loochenen teneinde niemand te verraden, al was hij elf overtuigd dat hij sterven moest.De auditeur vroeg hem, of hij eindelijk zou bekennen."Ik heb niets te bekennen.Ik weet niet, wat men mij verwijt. Ik heb mij nooit met iets anders bezig gehouden, dan met mijn steenkoolhandel. Men konfronteerde hem met een getuige,aanwien hij dikwijls rapporten overgegeven had. Ik ken dien mijheer niet",zei Lefévre." Gij verdedigt u dwaas?." riep de auditeur Misschien kent die mijnheer mij, maar ik ken hem niet."Parenté moest bekennen, dat hij van Lefévre stukken kreeg."Dat is niet waar", beweerde de beschuldigde.Een gevangene, die zelfmoord pleegde,liet een stuk na, waarin van Lefévre sprake was als een sionnage-chef."Die man kan zich vergist hebben merkte Lefévre op. In dit stuk stond ook,"Ik moest mijn verslagen aan Jean overgeven."Gij zijt Jean", zei de auditeur.Ik ben nooit Jean geweest, ik heet Lefévre."Een koetsier verscheen.Hij bekende, dat Lefévre"Jean" als oorlogsnaam en hij loest van hem brieven overnemen.Lefévre bleef onbewogen.Ik heb dien heer nooit gezien ", verzekerde hij."In uw vulpen was bijondere inkt", zie den auditeur." Mijn vulpen was ledig."En zoo hield Lefévre vol.(Vervolg op 8)
Een debat is een gesprek van mensen,
Te 5 1/2 beschreef zij de bekentenissen harer zonden op een stuk papier neer, en overhandigde het aan den aalmoezenier." Meneer" bevool zij hem plechtig,"zoo hij een eerlijk man zijt, zult ge dezen omslag een Belgischen priester vter hand stellen,opdat hij mij de heilige absolutie geve. In afwachting belijd ik mijn schuld aan God almachtig. Ik hoop op een volmaakt berouw;'k bemin God uit gansch mijn ziel om Hem zelf. Kunt gij mij in de voorwaarden de Heilige Kommunie geven?"Ze ontving de Kommunie. Ze sprak met den aalmoezenier over haar zuster. Te 5 3/4 uur kwam men haar halen. Onderwege, van de gevangenis te Sibt-Gilles, waar ze overgebracht was, naar de Nationale Schietbaan, bad ze ingtogen haar paternoster, de laatste woorden van den wees Gegroet methoorbare stem uitsprekende..." Nu en in het uur onzer dood...."Toen ze uitstapte, bood een Duitscher hulpvaardig haar zijn ondersteuning aan.Met een "dank u, mijnheer" wees zij hem innemend vriendelijk af."Uw hulp kan ik missen. Aanschouwen zult ge, hoe een jong Belgisch meisje weet te sterven." Naar de plaats der uitvoering stapte ze gezwind. Ze groette den aalmoezenir, den officier, de soldaten....En zonder de minste aarzeling, met een aangezicht en een blik schitterend van vertrouwen en liefde, plaatse zij zich voor het peloton.Met een blinddoek on de hand, kwam een soldaat toegestapt. Gabrielle weigerde dien. De soldaat poogde geweld te gebruiken.Met kracht wierp ze hem terug."Eerbiedig ten minste den laatsten wensch eener vrouw die terechtgesteld wordt", sprak ze onweerstaanbaar krachtig.En terwijl de officier vuur beveelt, klinkt het nog/"Vive la Belgique? Vive le....."Gabrielle Petit was gestorven..... Zij werd op de Nationale Schietbaan begraven. Meer dan drie jaar later, Dinsdag 27 mei 1919, werd het lijk ontgraven. Men nam het stoffelijke overblijfsel uit den langen blauwen mantel en wikkelde het in een met kanten afgezoomddoodskleed.Donderdag 29 Mei op O.L.H. Hemelvaartdag, werd Gabrielle,tegelijkertijd met twee andere gefusilleerden, Matueiu Bauson en Aimé Smeskens, eensgezind door 't gansche volk vereerd,te Evere een waardige rustplaats bezorgd Onze Koningin kwam ze groeten,met eigen hand het ridderkruis der Leopoldsorde aan de lijkbaar vasthechtend.Hoofdminister Delacroix noemde Gabrielle Petit "Nationale Heldin." Wordt vervold op 7
Een nieuwe wereld betreden is alleen maar ja zeggen.
Leven zoals je wil en kan,zoals 't je is gegund,
Een lach ,een vriendelijk gebaar,een hart dat wil bezingen
Doe mij gaan,met vragen en twijfels,
Ouderdom is helaas, wintervoor velen,
(Generaal Jacques leest de namen af der gefusilleerden van Luik tijden de herdenkingsplechtigheid)) Door een Duitsch advokaat wilde men haar laten bijstaan.Gabrielle weigerde,zeggen", dat zij zelve't best haar zaak zou verdedigen."Waarom hebt hij den inlichtingendiest georganiseerd"vroeg men haar."Waarom?Uit haat tegen uw daden, vooral uit liefde voor mijnland en mijn Koning.,""Uw Koning", tergde de Duitschers,"" uw Koning,'t is een pop, een Koning van karton?;"Mijn Koning", riep ze uit,"bevindt zzich in uw loopgraven, bij de soldaten. Uw keizer integendeel houdt zich met zijn lievelingen buiten gevaar?" " waarom wildet hij ons kwaad berokkenen?" hernam meer fleemend den ondervrager. "Wij hebben u toch niets misdreven."" Wat Gij hebt ons niets midaan", zo gaf Gabrielle aan haar verontwaardiging lucht." Dat is durven zeggen gaat over hout.Maar ge kijkt me toe als de verpersoonlijking van het kwaad?Gij hebt geplunderd, verwoest, ons land in vuur en vlam gezet; niet alleen onze soldaten,ook onschuldige burgers, zelfs vrouwen en kleine kindders hebt ge gemarteld?....."" Die vertelselkens heeft men u wijsgemaakt"onderbrak den voorzitter.Wijs gemaakt?Met eigen oogen heb ik gezien, zoo bekrachtigde Gabrielle haar stoute beschuldigingen. "Maubeuge heb ik zien branden.In de zakken uwer soldaten vond ik afgekapte kinderhandjes. In de nabijheid van Charleroi, heb ik, onder de duivelsche uitjouwingen uwe, manschappen, aaneengebonden vrouwen in de Samber zien werpen.'k Heb een echtgenoot zien doodschieten, wiens vrouw hem met haar kleed tegen de kogels uwer beulen poogde te beschermen.Ik persoonlijk heb dat lijk begraven.Ik heb gezien"Zwijg", gebood den Duitscher. "Een vrouw mag zich daarmee niet bemoeien.... Weet gij dat uw spionnendaden den dood verdienen?" "Ik ben geen spion, die met de uwe mag vergeleken worden.'k Heb het gedaan in mijn eigen land, voor mijn eigen regeering, voor mijn eigen vaderland.Gij, integendeel,zijt tegen alle recht in ons land binnengevallen; en steunt alleen op 't geweld.Ge wild mij dooden...... doe het." "En indien wij u genade verleenden?" "Dan zou ik herbeginnen."Ze weigerde opnieuw haar medehelpers te noemen.Eens zei men haar, dat dat er vier agenten van haar dienst aangehouden waren. De Duitschers wilden hun namen van haar weten."Gij zijt domkoppen?"riep ze," Toen gij mij aanhieldt, hebt ge dan mijn naam aan een gevangene gevraagd?Doe dus voor hen, als voor mij?"Ik ken er geen van."Den 8* Maart werd het vonnis uitgesproken 't was de dood.Den 1* April werd het voltrokken.Gabrielle weigerde een vraag tot genade te onderteekenen.Haar zuster, die haar eenige malen bezoeken kon, smeekte het haar toch te doen.vervolg op (5)
(Foto Verduin ligt ver)En nu noemen wij Gabrielle Petit.Ze was geboren te Doornik,op 20 Februari 1893.Vroeg verloor ze haar brave moeder. Na met haar zuster Hèlène in een gesticht opgevoed te zijn,kwam ze naar de hoofdstad wonen, waar ze in 1915 haar meter, vrouw Hèlène Sagard, de zuster harer moeder ,leerde kennen.Gabrielle was een flinke jonge vrouw,schoon van lichaamsbouw,maar nog schooner door de reinheid van haar zielenadel. Als winkeldochter voorzag ze te Brussel in haar levensonderhoud.Ze was verloofd met een Belgische soldaat. In haar 24° levensjaar werd ze den1 April 1916 ter schietbaan van de hoofdstad, door de Duitsche militaire barbaren gefusilleerd. Haar verloofde was bij Luik gewond. ze verpleegde hem en na zijn genezing bracht ze hem door de Duitsche linies naar nederland en vergezelde hem naar Engeland. Dan besloot ze naar Belgiè terug te keeren.En daar neemt haar werkelijk militair leven aanvang:Achtergebleven Belgische jongeren naar Holland oversmokkelen en over de bewegingen van het Duitsche leger de nuttigste inlichtingen in winnen.Haar opsporingen oefent zij uit op een voornaam deel der vijandelijke vuurlijn,van bij Ieperen over Rijsel tot Maubeuge,te Brussel,te Antwerpen.En ze weet de Duitsche tegen spionnen te verschalken.Vandaag is ze kindermeid, natuurlijk om de Duitsche soldaten des te gemakkelijker te kunnen uithooren; morgen zit ze op een belangrijk strategisch punt, langs de waterkant rustig te visschen, maar haar oog en haar geest nemen aandachtig op wat rondom oprukt en terugkeert; overmorgen heeft zij't uitzicht van een handelsreizigster aangenomen, daarna verkoopt ze gazetten, om kort nadien een arme vluchtelinge te zijn, door medelijdende menschen in huis opgenomen.Niet al te lang duurt het, of de voornaamste chefs van haar dienst,wie ze de verzamelde inlichtingen moet overmaken, worden aangehouden, veroordeeld en terechtgesteld?Maar dat is voor Gabrielle Petiet geen sein tot aftocht.Integendeel,zoo mogelijk wordt haar ontembare ijver er nog meer door aangehitst. Tot een vertrouwelinge zei ze:"'tGevaar,ik vrees het niet.'kVervul de schoonste roeping welke een vrouw in oorlogstijd droomen kan?Mijn plicht zal ik doen,trots alles?'kWeet het wel, word ik gesnapt,dan plaatsen ze mij tegen den muur?" " En dan?" " Wel,dan ben ik in den Hemel? en koester maar geen vrees voor mij.Aan de " Boeges"zal ik geen mensch verklappen, zelfs niet in de wreedste folteringen.?Moet ik sterven, 't zal zijn in den dienst van mijn land, als soldaat, met geest en hart aan 't vaandel gewijd?.Haar oorlogsnaam was juffrouw Legrand.De Duitschers loerden op har en hielden haar koerier aan.Door een tegenspion liep ze in de val.'t Was een Hollander , die het wachtwoord kende. Ze aarzelde even, maar toch vertrouwde ze hem de brieven voor Holland toe-- militaire inlichtingen---De judas droeg ze recht naar de DuitschersWordt vervolgd op 3
