De Noordzee bruist een lied dat brandt De zeewind draagt het mede Het zingt van vrijheid over 't land Van vreugd' in dorp en stede De zonne vuurt de blijheid aan Langs velden, weiden, stromen Waar steden met hun torens staan Waar woud en heide dromen Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart O schone steden, trots en vroom Vol heilige feestvisioenen O stille dorpkens langs de stroom Waar veld en weide groenen Ik min U, stad vol klokgetril En dorp ik min U beide En 't is er, als ik dromen wil Zo vreedzaam in de heide Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart
Willem Gijssels (1875 - 1945)
SCHOOLPERIKELEN (Vroeger)
Avonturen met schooldirecties, leerkrachten, ouders, leerlingen, clb'ers. Vertellingen over vroeger en nu. En ook nog een beetje actualiteit met een korreltje zout.
28-04-2014
Hier is de jarige !
Bertie, cafébazin van bistro 'Run inn', is vandaag jarig. Hartelijk gefeliciteerd Bertie! Ik hoop dat je nog vele jaren ontelbare pintjes mag tappen, dat je veel kussen en knuffels gaat krijgen van de klanten, en dat je stijlvol, zoals altijd, exclusieve biertjes mag serveren aan tafel. Tot straks!
Het pleit niet voor de Vlaamse Scholierenkoepel om leerlingen te bevragen over hun leerkrachten. Leerlingen hoeven niet nóg mondiger gemaakt te worden. Het schaadt hun respect voor de leerkrachten.
Uit de bevraging bleek dat de schoolgaande jeugd zich ergert aan ongemotiveerde en uitgebluste leerkrachten. - ???? - Nu kan ik me moeilijk voorstellen dat scholieren enige notie hebben van de begrippen 'motivatie' en 'uitgeblust'. Ze beginnen pas aan de lente van hun adolescentie en van in de verte kennen ze misschien een famililielid dat op zijn zestigste er genoeg van heeft... Ik weet zeker dat ze dat niet begrijpen.
Daarom zal Lieve de zaken nu eens gaan omkeren. Ik stel voor dat de Vlaamse Scholierenkoepel 10.000 leerkrachten zou bevragen over hun ongemotiveerde en uitgebluste leerlingen, over hun uitblussingssymptomen, hun schoolmoeheid, hun spijbelzucht, hun onverschilligheid, hun gebrek aan plichtsbewustzijn, doorzettingsvermogen, hun gebrek aan wilskracht.
Ik denk dat er interessante en verbluffende resultaten uit de bus zouden komen. Interessanter dan 'uitgebluste leerkrachten'. Wie zou hen dat in hun oren gefluisterd hebben?... Of waar wil de Scholierenkoepel naartoe? Ja, wat bedoelt die koepel met dit nieuwtje?
Na de bevraging klonk het ook nog: "dat je met wiskundige formules ook videogames kan maken, en dat zou de interesse in de klas doen oplaaien". - ???? - Wel, wel, ik hoop dat onze minister Smet ongevoelig blijft voor het verlangen van scholieren om van de klas een speeltuin te maken. Hij kan hen misschien aanmoedigen om thuis met hun videogames wiskundige formules in te oefenen, als huiswerk. Laat onze leerkrachten zich strikt aan hun leerplan houden, dat is al een een heel huzarenstukje!
Ik werd geïnspireerd door het volgende bericht van Polkun . Dank u Jos!
De schoolgaande jeugd ergert zich aan ongemotiveerde en uitgebluste leerkrachten. Dat blijkt uit een onderzoek van de Vlaamse Scholierenkoepel, die 3.000 Vlaamse leerlingen bevroeg. Dat schrijft Het Nieuwsblad. De bevraging heeft een eisenpakket met zes vragen opgeleverd. Leerlingen willen graag meer praktijklessen en een strenger anti-pestbeleid. Toch ergeren ze zich het meest aan ongemotiveerde leerkrachten die niet veel meer doen dan vastklampen aan het leerplan. Onderwijsminister Pascal Smet (sp.a) bevestigt dat. Volgens hem is het echt niet nodig om elke doelstelling op te lijsten. "Dat je met wiskundige formules ook videogames kan maken, zou de interesse in de klas doen oplaaien", klinkt het.
Het volstaat om te gaan winkelen in eigen land, om hetzelfde te zien als op deze afbeelding. Vanochtend was ik aan het winkelen in eigen land, in eigen omgeving. Op de parking van de Carrefour Houthalen zag ik al meteen een hoofddoekenmadam in een dikke auto wegrijden, haar wagentje volgeladen met allerlei lekkernijen. Kansarmoede? Ik wil het woord niet meer horen! Met 'Kansarmoede' hebben ze ons vroeger om de oren geslagen, om ons week te maken, om ons te doen smelten, om ons hart open te stellen voor de nieuwe vreemdsoortigen die per se een plaatsje in ons midden moesten krijgen. Waarom?!... De overheid kreeg er krampen van, van de nadrukkelijkheid waarmee ze ons op onze plichten van naastenliefde en tolerantie wezen. We zijn erin getuind, ten koste van ons zelfbehoud, van ons zelfbewustzijn, van onze eigenheden, onze taal, waarden en cultuur...
Terug naar de Carrefour. Ha, eindelijk iemand van van bij 'ons'! Het was een ouder echtpaar dat rustig aan het winkelen was, maar toen ze naderden, hoorde ik hen praten in een ondefinieerbaar taaltje, het leek wel Russisch. Het konden ook Kosovaren zijn. Toen vroeg ik aan een winkelbediende waar ik de afdeling elektriciteit kon vinden, want ik had een soort kopspiegellamp nodig met dikke fitting 60w. Het meisje leek op iemand van bij 'ons', maar ze begreep me helemaal niet, ik spreek toch geen Chinees, dacht ik nog. En toen een collega haar aansprak met 'Fatma', wist ik genoeg. Ondertussen werd ik al bijna omver gelopen door rondjoelende kinderen die met een uitheems taaltje krijgertje aan het spelen waren tussen de rayons. Nog even op mijn tanden bijten, zei ik tegen mezelf. Tenslotte werd ik aan de kassa geholpen door een lichtbruin-getint juffrouwtje dat tóch mijn taal verstond. Oef! Wat een opluchting, eindelijk een teken van vertrouwdheid, een thuisgevoel overkwam me, het deed deugd. Nu vlug maken dat ik hier wegkom!
25 april 2014. Saoudische media meldden: vrouw achter stuur krijgt 150 zweepslagen en 9 maanden cel omdat ze een auto bestuurde en zich verzette tegen de autoriteiten. Agenten verklaarden dat ze de vrouw hadden laten stoppen, waarna zij hen beledigde en sloeg. Het islamitische Saoudi-Arabië is het enige land in de wereld waar vrouwen niet mogen autorijden.
Naar aanleiding van dit akelige berichtje volgt nu de herhaling van een tekst die ik op 29 september 2013 op mijn blog zette.
Wat zegt de islam over vrouwelijke chauffeurs?
"Vrouwen die autorijden, riskeren problemen met hun eierstokken."
Dat zegt Sheikh al-Lohaidan, een conservatieve Arabische geestelijke van Saoudi-Arabië. Deze man schrijft aanbevelingen en adviezen voor de Saoudische overheid. Een soort schriftgeleerde dus, maar dan op z'n moslims.
Dat van die eierstokken lijkt me zattemansgelul, nonsens, eierstokproblemen als een straf van Allah? Islamitische gekken grijpen alles aan om hun waanzinnige islam kracht bij te zetten, om vrouwen buiten te sluiten, om zichzelf buiten schot te houden en zichzelf als lievelingen van Allah voor te stellen.
Nu zal Lieve de tekst van die Arabische kwiet eens vervolledigen. Ik zal eens vertellen welk onheil er boven de hoofden van mannelijke moslimchauffeurs hangt. Wel, als die mannen achter het stuur kruipen, ondergaan ze al onmiddellijk een gedaanteverwisseling, ze worden kleiner, krimpen ineen en hun ego-gevoel daalt onder zero. Nog erger: hun libido glijdt weg uit hun lichaam en dan resten er enkel nog een paar ersatz-bevredigingen, zoals jonge maagdjes overmeesteren, of doen alsof ze de halve wereld kunnen verkrachten. Maar dat zal niet meer lukken, want door het autorijden raken hun edele delen in de knel, er kan geen bloed meer door stromen, en hun hele spel geraakt over z'n toeren, geraakt verdoofd en naar de knoppen. Niets meer mee aan te vangen. Mannelijke geslachtshormonen verdwijnen uit de teelballen. Foetsie! Geplette balletjes waarin geen hormoontjes meer aangemaakt kunnen worden. Een mini-peniske blijft er over dat nooit meer tot volle bloei kan komen. De baardgroei stopt en hun stemmetjes gaan hoger klinken. Dan zwijgen we nog over een verschrompelde penis die gedoemd is tot eeuwige slapheid. Dat komt ervan als je als mannelijke moslim wilt gaan autorijden!... Een storinkje in de vrouwelijke eierstokjes is er niets tegen. De geestelijke Arabier mag zijn geschriften herzien!
GRIP (Gelijke Rechten voor Iedere Persoon met een handicap) gaat bij Het Europees comité voor sociaal recht een klacht indienen tegen België omdat 'inclusief onderwijs' te langzaam op gang komt. Inclusiefonderwijs wil zeggen dat kinderen met fysieke en mentale beperkingen regulier onderwijs mogen volgen. Dat ze dus het volste recht moeten krijgen om het onderwijsniveau naar beneden te helpen donderen, om de kwaliteit van ons onderwijs aan te tasten, onderwijs waarin de worm al zit sinds de overrompeling door migrantenleerlingen.
Een half jaar geleden werd bekend dat minister Smet werkte aan de realisatie van 'inclusief onderwijs'. Ik dacht toen meteen: de minister wil het cordon rond de gehandicapten doorbreken; alllochtonen hebben nooit een cordon gekend, dat was makkelijk.
Mijn gedacht over 'inclusief onderwijs' heb ik eerder al opgetekend in mijn blog. De kernpunten waren:
Hoe zal het gewone onderwijs zich kunnen aanpassen aan de gebreken van gehandicaptenieuwkomers, hoe daarmee omgaan, hoe de specifieke onderwijsbehoeften leren kennen/herkennen? Van leerkrachten zullen krachttoeren verwacht worden!
De overlast van mentaal gestoorden in een gewone klas is niet te onderschatten. Voor de leerkracht is het een hele klus om het lespeil aan te passen aan de hele waaier van verstandelijke begaafdheden. In de praktijk komt het er op neer dat het lespeil zal zakken, dat de slimmeriken geen volwaardig onderwijs zullen krijgen. Het gevaar bestaat dus dat de minstbegaafden de meeste aandacht zullen krijgen in de klas. Extreme illustratie: zie je het mongooltje al op de eerste bank zitten dat alle aandacht van de leerkracht opeist?
En... hoe gaan normaalbegaafden en genieën reageren op hun achterlijke klasgenootjes, zullen zij wel aan hun trekken komen in een klas met minderbegaafden?
En het gehandicapte kind zelf! Het zal dagelijks geconfronteerd worden met eigen tekortkomingen, met eigen minderwaardigheid, het zal non-stop moeten vaststellen dat het ergens iets mankeert. Erg! De aanwezigheid van normaalbegaafden zal het doen wentelen in zijn eigen handicap.
Alle bootuitvallers en buitenbeentjes samen in de klas bij normale leerlingen, bij slimmeriken en bij bollebozen. Wat gaan ze nog allemaal verzinnen om ons onderwijs naar de knoppen te helpen?
We stevenen af op een diversiteitsmix met homo's en hetero's, validen en mindervaliden, jongens en meisjes en twijfelgevallen, dommeriken en slimmeriken, blanken en gekleurden en andersgetinten... een mix waar vieze olie blijft bovendrijven...
Op een middag zaten we met z'n allen bijeen in de refter, mijn collega's en ik. Of liever: wat er nog overbleef van mijn collega's. Er waren er die de pijp aan Maarten gegeven hadden, geveld door de stress. Conflicten en intriges maakten hen kapot. De ene bezweek aan longkanker, de andere aan darmkanker, er waren ook nog een paar hartinfarcten, en de overlevers vochten zo nu en dan met het spanningssyndroom. Er bestond een onomstotelijk verband tussen hun lichamelijke kwalen en de werkdruk opgelegd door baas Horbert!
Terug naar de refter waar we samen aan de koffie slurpten. Horbert was getraind in gemoedsrustverstorende gesprekken, als geen ander kon hij mensen in verwarring brengen en zijn toehoorders overrompelen. Zo ook die middag in de refter toen hij verheugd meedeelde dat er een nieuwe collega ging komen: een Turkse tolk! Hij vroeg onze mening over "de aanwezigheid van een Turkse tolk in school". Al gauw bleek dat ik de enige tegenstander was. Mijn argumenten werden weggevaagd toen ik opmerkte dat een tolk een rem zou zetten op Nederlandse taalkennis en integratie van migranten.
Aan tafel zat een piepjong en naiëf collegaatje dat zich geroepen voelde om mij te overtuigen van de noodzaak van een Turkse tolk. Al kwekkend en ratelend somde ze alle voordelen op van de aanwezigheid van een Turkse tolk bij leerling- en oudergesprekken...
Wacht eens, ik zal haar een lesje leren. Mijn zilverpapiertje waarin mijn boterhammetjes zaten, rolde ik op tot een mooi rond bolletje en knikkerde het weg met grote precisie, en oeps... regelrecht in het koffiekopje van het jonge betwetertje! Plons!... De koffie spetterde in het rond en besmeurde haar mooie bloesje, jammer toch... Knikkeren om te overleven!
Gisteren zaten ze dus allemaal weer in de schoolbanken - spijbelaars niet meegerekend - na een laaaange paasvakantie. En straks hebben ze dan weer een halve vrije dag. En volgende week, na amper 7 schooldagen, volgt er het verlengde 1 mei-weekend. Zelfs het recyclagepark maakt de brug niet.
Op 5 mei beginnen dan eindelijk eens 3 volle weken dat er niets aan de hand is en dat leerkrachten hun programma kunnen afwerken zonder onderbrekingen. Maar!... De maand mei is nog niet voorbij of er kondigt zich alweer een lang weekend aan: het Hemelvaartweekend.
Niet veel later, de maand juni is al begonnen, krijgen we het Pinksterweekend, waarna er nog een paar weken overschieten die eigenlijk niets voorstellen, want het hele derde trimester lijkt wel een oefening, een voorbereiding op de grote zomervakantie.
In het middelbaar is juni examenmaand, wanneer je om 10 uur 's ochtends al scholieren ziet rondzwerven in de winkelstraten om winkelende mensen voor de voeten te lopen.
De laatste offiële schooldag is maandag 30 juni. Het staartje van juni zal wel afgeknipt worden.
Op deze manier zullen onze kleutertjes nooit goed de begrippen van het voorbereiden rekenen kunnen beheersen. Begrippen zoals "meer" en "minder" zijn erg belangrijk om rekenrijp het eerste leerjaar te kunnen starten. "Meer" en "minder", ik denk dat deze begrippen nu al gekend zijn bij sommige scholiertjes, en dat is dan de verdienste van de heer Wilders!
Het derde trimester stelt weinig voor op het vlak van leerstof aanbrengen. Ongetwijfeld. Hoe kunnen onze scholieren degelijk voorbereid worden op het hoger onderwijs, als de fundamenten in het middelbaar zo broos en wankel gelegd worden?!
Scholen in Birmingham in Greep van Moslimradicalen
De inkt van mijn vorige artikel is nog niet droog, mijn woorden zijn nog warm, en wat verneem ik alweer?
In Birmingham zijn openbare scholen geïnfiltreerd door moslimradicalen. Radicale moslims pogen scholen in Birmingham te islamiseren. Meisjes zitten achteraan in de klas, niet-moslims zijn aan hun lot overgelaten en extremistische geestelijken zijn gastdocent.
In de Park View-school zitten meisjes achteraan in de klas, de leerlingen zijn er al getrakteerd op een gastles van prediker Shady al-Sulaiman, een extremistische geestelijke die het stenigen van homoseksuelen propageert.
Op Golden Hillock mag de godsdienstleraar alleen nog maar de islam onderwijzen.
In de Nansen-basisschool moeten leerlingen verplicht Arabische lessen volgen, terwijl muziek, kunst en cultuur op het achterplan verdwijnen. Er is uitgelekt dat het schoolhoofd een organisatie leidt - Education Analysis - die de islamisering van het onderwijs in Birmingham nastreeft.
In de Park View-school zijn ze al aan het minimaliseren: schoolhoofd Tahir Alam sleurt er het begrip islamofobie bij, en volgens de gemeentesecretaris is er geen sprake van infiltratie, maar dat "nieuwe gemeenschappen legitieme vragen stellen over welk soort onderwijs zij willen voor hun kinderen". Ja, ja.
Onderwijsminister Michael Gove heeft 25 scholen onderzocht en stelt 6 scholen onder curatele. Dat kan leiden tot het ontslag van schoolhoofden of tot het sluiten van scholen.
We weten dat het Engelse onderwijssysteem en de islam met elkaar overhoop liggen, en dan vraag ik me af waarom er slechts 6 van de 25 scholen weerhouden worden? De 'Boko Haram' ("Westers onderwijs is slecht") dringt blijkbaar nog niet goed door tot de onderwijsmensen in Birmingham. Hun afwachtende en milde houding is een stimulans voor de sluipende islamisering!
Lang geleden dat ik juffrouw Irène nog in het café zag. Zij zat rustig aan haar koffietje te nippen en nam daarna nog een slokje van haar borreltje. Ik bewonderde haar vroeger om haar consequent vasthouden aan een hoog lespeil toen in haar klas het aantal allochtone leerlingen alarmerend bleef stijgen. Ik herinner me nog goed hoe ze protesteerde tegen de aftakeling van de algehele leskwaliteit in school. Zij heefthet aantal migrantenleerlingen zien groeien en tegelijk ook het lesniveau zien dalen.
De school paste zich aan aan de multicultuur, zoals een uilskuiken dat zijn eigenwaarde verloochent. Men besefte toen niet dat klasgenootjes met uiteenlopende culturele achtergronden zich onmogelijk sámen kunnen ontwikkelen, samen kunnen wedijveren... Samen naar de afgrond ja!
We hebben het islamonderricht zien uitdijen tot verontrustende proporties, maar nog altijd werd er geen alarm geslagen. Het aantal leerlingen dat islamonderricht volgde bleef sterk stijgen. Ongeveer drie jaar geleden wou men pas iets gaan doen tegen de oprukkende islamisering in het onderwijs. Lange tijd - verloren tijd - dacht men aan islamlessen als een rage, als een lichte abnormaliteit die voor herstelling vatbaar was. Islamlessen als een te verwaarlozen verschijnsel omdat het aantal moslimpjes een kleine minderheid vormden, ongevaarlijk en onbeduidend. Ondertussen bleven de moslimpjes zich onopvallend opstapelen en kwamen er ook meer islamleraren onze scholen binnen. Het gebeurde langzaam, zoals een slak ook doelbewust haar zin krijgt, maar niemand heeft haar zien sluipen!
Ik zeg het nog eens: het onderwijs heeft talrijke kansen laten liggen om een volwaardig lesniveau te behouden, om het islamonderricht aan banden te leggen, of zelfs te weren, om allochtone leerlingen onmondig en buigzaam te maken, ondergeschikt aan onze Vlaamse leerlingen. Dat gebeurde niet. Moslimleerlingen werden op een voetstuk geplaatst en vereerd als curiosa, als een verheven rassoort voorbestemd om te heersen. Pas in 2011 hoorde ik voor het eerst een alarmklok luiden, de islamisering van het onderwijs begon toén pas op te vallen. Veel te laat!
Flipke van het lyceum woonde in twee verschillende huizen, want zijn ouders waren gescheiden, en de rechter besliste dat beide ouders de jongen mochten delen.
Maar wanneer Flipke thuiskwam van school, was hij altijd alleen. De ene week was zijn moeder op haar werk, en de andere week was de vader op zijn werk. Toch treurde Flipke niet. Thuis had hij het rijk voor zich alleen. Zijn huiswerk kon wel wachten en zijn lessen ook. Hij amuseerde zich met spannende tv-films, tekenfilmpjes, computerspelletjes, of hij speelde met zijn vriendjes. Niemand was er om hem te helpen met zijn huiswerk, maar dat vond ie niet erg. Niemand was er om zijn agenda te controleren, en dat vond Flipke ook niet erg. Want hij had heel wat zakgeld, en dat maakte veel goed. Zijn vriendjes waren niet zo rijk, want hun ouders waren nog niet gescheiden...
Wanneer Flipke in de klas vaststelde dat hij een boek vergeten was, zei ie toch gewoon dat het in zijn andere huis lag. Heel flexibel redde hij zich uit elke benarde situatie. Erg handig om in twee huizen te leven!... Flipke was geen schitterende leerling, maar wel een gelukkige vrolijke jongen, en zeker geen getraumatiseerd sukkeltje.
Kinderen van gescheiden ouders: getraumatiseerde sukkels? Bijlange niet! Ze leiden een avontuurlijk leventje en de slimmeriken weten heel goed uit te kienen hoe ze het meeste profijt halen uit hun dubbelleven. Ze krijgen alles dubbel: kleren, boekentas/rugzak, schrijfgerief, agenda, twee eigen kamertjes, twee pc's, twee tv's... Op materieel vlak komen ze zeker niets tekort.
Toch waren er kindjes die niet zo slim als Flipke konden profiteren van hun dubbele identiteit. Zij wisten niet om te gaan met de complexe toestanden van hun dubbelleven: twee huizen, één vader, één moeder, los van elkaar, hoe moet dat nu?... Die sukkeltjes waren er niet zoveel, want de meesten trokken zich uit de slag net zoals Flipke.
Er was eens zo'n sukkeltje dat niet meer goed wist naar welk huis het moest gaan, naar dat van pa, of naar dat van ma, welke van de twee huissleutels moest ie gebruiken, welke bus moest ie nemen, naar pa of naar ma?... Soms gebeurde het dat ie bij pa aankwam, terwijl ie bij ma moest zijn... Het co-ouderschap was voor dit jongetje een enorme belasting. Het arme sloebertje moest steeds denken, heb ik niets vergeten, boeken, kleren... en als de school uit is, naar welk huis moet ik dan gaan?... Dit jongetje had regelrecht naar het huis van de rechter moeten stappen, de rechter die het co-ouderschap regelde!
Benkheil Mohamed, Korkmazyigit Yavuz, Fadlaoui Khalid, Abazar Göhkan... Lezer, dit zijn geen vloeken, en ook geen kebab-afhaalrommel, en zeker geen exotische gerechten. Het zijn de namen van allochtone leerlingen van het atheneum van vroeger. Ik heb netjes opgepast om hun namen correct te schrijven, omdat het me enorm stoorde wanneer jonge collega's lettertjes oversloegen in de vreemde namen of simpelweg overgingen tot fonetische spelling. Er waren er die zelfs het alfabet niet kenden!
Toen ik opperde dat deze nonchalance het hele alfabetisch opzoeksysteem waardeloos maakte, lachten ze me uit, ze noemden me Pietje Precies, en ik mocht niet zo pietluttig doen. Directeur Blauwbaard van het atheneum vroeg me zelfs om geen racistische opmerkingen meer te maken... nadat ik wees op de moeizame schrijfwijze van allochtone namen. Boos en geërgerd broedde ik op wraakplannen, op zoete wraak die goed is voor het gemoed. Eigen gemoed eerst. Na een nachtje slapen wist ik het!
Op een vroege ochtend, toen de vogeltjes pas ontwaakten, begaf ik me naar de archiefkamer. Daar spoorde ik alle dossiers op van allochtone leerlingen. Dat was een heel pak, omdat er van één leerling soms drie, vier of zelfs vijf exemplaren bestonden. Gewoon omdat ze alfabetisch fout zaten, of omdat de vreemde namen telkens anders gespeld waren. Ik spreidde de dossiers allemaal rustig voor me uit, en selecteerde. Mijn plan moést lukken. Eén voor één kieperde ik alle overtollige dossiers door het open venster. De warme wind deed alle papieren vrolijk fladderen, en de vogeltjes wisten niet wat ze zagen. Het hele voortuintje lag bezaaid met papieren. Goed zo. Een geweldige genoegdoening!
De Nederlandse pedofielenvereniging Martijn wordt officieel verboden door de Hoge Raad die oordeelt dat de seksuele integriteit van het kind zwaarder weegt dan de vrijheid van meningsuiting en vrijheid van vereniging.
'Martijn' is een pedofielenvereniging, opgericht in 1982, die streeft naar maatschappelijke aanvaarding van seksuele relaties tussen volwassenen en kinderen. Seksuele contacten met kinderen worden zelfs opgehemeld door het pedoclubje.
Nu kan dat niet meer, de pedoclub moet ontbonden worden, de activiteiten van Martijn zijn in strijd met de openbare orde, en de club promoot seksueel contact tussen volwassenen en minderjarigen.
Even zag het ernaar uit dat Martijn toch gewoon kon doorgaan met zijn website waar foto's van naakte kinderen op staan en waar pedoseksuele verhalen op te lezen zijn. Zowat drie jaar geleden kon de pedoclub niet vervolgd worden omdat er onvoldoende aanknopingspunten waren voor gerechtelijke stappen, en zou er ook geen maatschappelijke ontwrichting dreigen. Martijn werd buiten vervolging gesteld.
Ouders van misbruikte kinderen protesteerden tegen de 'erkenning' van de club op basis van 'het uitlokken van en medeplichtigheid aan seksueel misbruik van het kind', waarbij de misbruikers advies krijgen vanuit Martijn(!).
Het openbaar ministerie ging in cassatie, en ja, nu verbiedt de Hoge Raad het voortbestaan van de pedovereniging.
Ik kom nog eens terug op het klassieke lijstje van seksuele perversies, waarin oorspronkelijk ook homoseksualiteit vermeld stond. Pedofilie mag er blijven staan, maar voor hoelang nog? Ondertussen is homoseksualiteit gelegaliseerd met alle erop en eraan. Ik heb er moeite mee. Homoseksualiteit als een normale seksuele omgangsvorm? Inherent aan de menselijke natuur?... Mij hebben ze heel andere dingen geleerd over homo's en hun perverse seksactiviteiten. De Leuvense professor Nuttin zou zich in zijn graf omdraaien, indien hij over deze normvervagingen zou horen, over de decadentie van het mooiste wat er bestaat tussen twee mensen van verschillend geslacht: de liefde bedrijven!
Héél, héél lang geleden, toen mijn poesje nog kon spreken (nu miauwt het alleen nog maar), toen werden onze Vlaamse scholen nog niet overstelpt door andersgekleurden, anderstaligen, of andersoortigen, toen vielen allochtoontjes nog niet met massa's uit de hemel, ze groeiden toen ook nog niet met trossen aan de bomen. Nu hoeven we niet te wachten tot ze rijp zijn, ze vallen er vanzelf uit, met hopen.
Wel, in die tijd was een negerkleutertje of een Marokkaans krullenbolletje op school een bezienswaardigheid, zeldzame exemplaren, de moeite waard om eens aandachtig van dichtbij te bekijken. En daarom zette ik me op een mooie zomerdag op een bankje op de speelplaats in het lommer, om rustig een lieflijk tafereeltje gade te slaan.
Een kleuterjuf trok zingend en dansend een rij kleutertjes vooruit, zigzaggend over de hele speelplaats. Zoals op de afbeelding, maar dan als eerste in de rij het negertje, en als tweede het Marokkaantje. De rest van de rij waren blanke kindjes, onze eigen kindjes. Ik merkte dat de kleuterjuf bijzondere belangstelling had voor haar twee exotische gevallen, en dat ze niet in de gaten had dat een aantal eigen kleutertjes niet kon volgen. Het laatste kindje verloor zelfs de greep op het voorgangertje, dat ook al begon te slingeren. De juf was bezig met het letterlijk voortrekken van allochtoontjes, terwijl haar eigen kindjes zichzelf moesten redden. Zij was bezig met het zaaien van de kiemen van een allochtone heerschappij in onze gewone samenleving. De 'weg-met-ons'-mentaliteit zat vroeger al verborgen in kleine voorvalletjes zoals dit tafereeltje dat zich afspeelde op een zonnige dag op de speelplaats...
Nog verwonderd over de zelfvoldane en arrogante zelfverzekerdheid waarmee allochtonen hier zitten rond te toeren met hun cultuur en religie?
Ik ga even terug naar het jaar 2011 toen minister Pascal Smet plannen maakte om met 1 miljoen euro in 9 concentratiescholen het onderwijs te stimuleren. Om de leerprestaties van allochtonen te maximaliseren, om hun welbevinden te versterken.
Einde 2012 maakte hij zijn project bekend: 4 miljoen euro wil hij investeren in 13 concentratiescholen. De kosten waren ondertussen gestegen en verspreid over meerdere scholen.
Concentratiescholen kregen dus 4 miljoen euro. Dat is Vlaams geld om allochtonen beter te doen presteren. Illusies! In het begin van mijn blogbestaan kon ik vrij en vrolijk de uitdrukking 'parels voor de zwijnen' gebruiken, en dat deed ik dan ook, maar dat durf ik nu niet meer. 'Parels voor de Zwijnen' is echt iets om over te struikelen door de blogbrigade... hoewel die fortuinen die in het migrantenonderwijs gepompt werden het best zo genoemd kunnen worden: 'parels voor de zwijnen'! Ik mag gerust over die verloren parels schrijven, ik heb ze zelf zien verdwijnen in het multiculturele moeras, niet één project heb ik vruchten zien afwerpen. Ik heb ze echt tot niéts zien leiden, dat is écht zo, ik kan er niets anders van maken, ik kan er echt niet omheen, het wás gewoon zo!
Ondertussen zijn we anderhalf jaar verder met die 4 miljoen euro. Wat is ermee gebeurd? Ik ben nieuwsgierig naar een evaluatie. Waarschijnlijk over enkele jaren komt er een vervolg. En dan heb ik zo'n vermoeden dat iedereen die 4 miljoen euro vergeten is, en dat er géén evaluatie komt. Toch blijf ik het in de gaten houden. De kans is groot dat er nog méér miljoenen nodig zijn om het project te voltooien, en dat zie ik eerder gebeuren dan een objectieve evaluatie over wat er met die 4 miljoen euro gebeurd is.
Terug naar de 4 miljoen euro om allochtonen beter te laten presteren op school, om hen beter in hun vel te laten voelen. De minister pleitte voor het belichten van de leefsituatie van allochtone kinderen in de lessen. Daardoor zullen ze beter presteren, volgens de minister. Vlaams geld om de eigen leefwereld van de allochtoon te ondersteunen, om hun eigen gebruiken, eigen taal en cultuur in stand te houden en op te hemelen. 4 miljoen euro in een modderpoel gooien... zonde! Het zou rendabeler zijn om dat fortuin te investeren in Vlaams onderwijs, en liefst nog in elitescholen voor onze Vlaamse leerlingen.
En dan vraag ik me af: hoeven allochtone leerlingen dan niet meer te integreren in ónze leefwereld? Het is alsof de minister met zijn nieuwe plannen de integratiegedachte in één klap van tafel veegt.
Oorspronkelijk heette het project van minister Smet: 'Basisschool op maat van migrant'. Het cliché 'kansarme kinderen' werd toen nog gebruikt, en 'de school moet een afspiegeling zijn van de buurt', enz. Van die diversiteitskreten is er nu geen sprake meer in het nieuwe project. Vier miljoen euro, uitsluitend en exclusief voor de op leerprestaties beluste allochtoontjes!
http://blog.seniorennet.be/polkun Gisterenmiddag wilde ik dit al op mijn blog zetten, maar toen riep de plicht mij. Het café! Kijk eens hoe goed Polkun gisteren zijn dag begon:
Vrijdag 13 december 2013, 10.30 uur, Meldpunt Discriminatie Groenplein Hasselt.
Uit het hele gesprek pik ik nu één item dat het meest indruk op me maakte, dat me het meest verwonderde, en me deed besluiten dat de twee CGKR-medewerkers mijn blog niet goed gelezen hadden ofwel niet goed begrepen hadden.
Ze stelden me namelijk voor om "een bezoek te brengen aan een school met een gemengd lerarenkorps en leerlingenpubliek", als een soort vorming... Ik kwam uit de lucht en van nog veel hoger gevallen, maar liet het niet merken.
De generatiekloof met de twee jonge afgezanten van het Centrum was voor mij al vlug duidelijk, nog voor we aan het gesprek begonnen. Ze moesten toch weten dat ik als geen ander op pad geweest ben van de ene multiculturele school naar de andere concentratieschool! Ik heb er leerkrachten gadegeslagen, ik heb naar hen geluisterd, ik heb leerlingen geobserveerd op de speelplaats, in de klassen, met hen gesproken, met hun ouders gesproken...
Later kom ik terug op verloop en inhoud van het gesprek van vrijdag de dertiende, in één van de volgende afleveringen..
Vanavond besluit ik met toe te geven dat ik niet beschik over de magische krachten van Carrie White, "wanneer wraak een uitweg vindt"... Toch ben ik op het spoor van de laffe melders die mijn blog in diskrediet brachten.
Over de vader van 'Chaima met het hoofddoekje' wil ik nog iets vertellen. Zijn naam was Allal (niet te verwarren met Allah, maar het scheelde niet veel). De 30-jarige Allal genoot van een royaal invaliditeitspensioen, waarmee hij zijn 7 kinderen en 2 vrouwen op een fatsoenlijke manier door het leven kon helpen.
Hoe hij zo vlot aan een invaliditeitspensioen geraakte, was me een raadsel. Maar dat volk kent hier goed de weg naar de geldkraan, bijgestaan door instanties die zich overbezorgd ontfermen over het welzijn van 'de migrant'. Het gerucht deed de ronde dat dokters tegen betaling invaliditeitsverklaringen opstelden... Mogelijk, want op een keer zag ik in Genk vreemdelingen aanschuiven in een rij om de dokter te consulteren. Aan de overkant van de straat spreidden de wachtenden hun bidmatjes uit!...
Allal was de autoritaire stichter van een chaotisch gezelschap dat hij vindingrijk bijeen gepuzzeld had op slechts 10 jaren tijd, 7 kinderen! En dat allemaal zonder viagra. De moeder van de kinderen woonde in Marokko, waar Allal regelmatig centjes naartoe bracht. En hier in het gastvrije België woonde hij samen met zijn vriendin Khadija, alweer een vrouw die onderhouden moest worden. En die ook nog wat koters in petto had in haar schoot...
De Marokkaanse familie was gekend in de buurt en vooral in de school waar ze alle 7 verspreid lagen over lager en middelbaar onderwijs. Op zekere dag signaleerde de school dat de 7 kinderen thuis aan hun lot overgelaten waren, omdat vader Allal en stiefmoeder Khadija vakantie vierden in Mekka! Allal en Khadija lieten hun 7 kinderen verweesd achter. De oudste zoon speelde toen thuis de baas. Zo gaat dat met vreemdelingen die hun gebruiken naar hier importeren. De 7 kinderen zaten dus als weesjes op school. Pa, ma en stiefma, allemaal in Mekka... En in school bleven ze maar zeuren en leuteren over de problematische gezinssituatie, maar niemand deed iets, niemand ondernam stappen...
Als het een Vlaams gezin was, zouden de ouders vervolgd worden wegens kinderverwaarlozing, maar politie en jeugdrechters hielden hun handen af van dit Marokkaanse gezin!
In de lagere nonnenschool zat ik vroeger vaak achteraan in de klas en liep ik achteraan in de rij, omdat nonnen alles sorteerden volgens grootte, eerst de kleintjes, en dan de grootsten op het laatst. Heb ik nooit eerlijk gevonden, dat krampachtig ordelijk denken van die nonnen. Maar van nonnen begrijpen we wel meer dingen niet.
Mijn gestalte kwam me goed van pas op de kermis waar ik alle draaimolentjes uitprobeerde. Eén keertje betalen en voor de rest zat ik gratis mee te draaien, omdat ik telkens de 'floche' weggraaide voor de neus van de kleinere meedraaiertjes. Alle gratis ritjes hield ik voor mezelf, niets hield ik over voor mijn klein uitgevallen medemensjes. Het zal ze leren, die kleine prutsertjes. Morgen stappen ze toch weer als eerste de klas binnen en nemen ze plaats op hun bevoorrechte eerste bankje vlak naast de lessenaar van de non.
'De floche pakken' op een draaimolen, ik weet niet of het nog bestaat, maar voor mij betekende het toen heel wat. Gedreven door een soort geldingsdrift denk ik, dat ik per se die floche wilde hebben. Ik heb er ontelbare toertjes gratis mee op de molen kunnen zitten. En een plezier dat ik had! Maar ik werd er toch een beetje draaierig van.
Zo droomde ik op een keer dat de baas van de molen na sluitingsuur vergeten was om de molen tot stilstand te brengen, terwijl ik er nog op zat. De anderen waren allemaal al vertrokken, ontgoocheld omdat ze nooit aan 'mijn' floche konden geraken. Daar zat ik dan met een floche in m'n handen. De hele nacht heb ik meegedraaid op een molen die maar niet wilde stoppen. Bij het ontwaken was ik opgelucht dat de molen niet meer draaide en dat ik er niet meer op zat. Oef! Nooit heeft een bed zó zalig aangevoeld om in te liggen...
