De Noordzee bruist een lied dat brandt De zeewind draagt het mede Het zingt van vrijheid over 't land Van vreugd' in dorp en stede De zonne vuurt de blijheid aan Langs velden, weiden, stromen Waar steden met hun torens staan Waar woud en heide dromen Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart O schone steden, trots en vroom Vol heilige feestvisioenen O stille dorpkens langs de stroom Waar veld en weide groenen Ik min U, stad vol klokgetril En dorp ik min U beide En 't is er, als ik dromen wil Zo vreedzaam in de heide Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart
Willem Gijssels (1875 - 1945)
SCHOOLPERIKELEN (Vroeger)
Avonturen met schooldirecties, leerkrachten, ouders, leerlingen, clb'ers. Vertellingen over vroeger en nu. En ook nog een beetje actualiteit met een korreltje zout.
15-02-2014
Langere Schooldagen?
Caroline Gennez (SP.A) pleit voor langere schooldagen. Een 'brede' schooldag ziet ze als een combinatie van kinderopvang (!), kennisoverdracht, leren, spelen, cultuur, sport... dus alle vrijetijdsactiviteiten geïntegreerd in één schooldag. 's Avonds hoeft er dan geen huiswerk meer, thuis is dan écht thuis, aldus Gennez. Gelukkig staat minister Pascal Smet (SP.A) voorlopig afwijzend tegenover haar voorstel.
Het voorstel van Caroline Gennez is niet nieuw. De bedenker van de verlengde schooldag is eigenlijk Walter Buijs, voorzitter van een aantal scholen in het bisdom Mechelen-Brussel, die in 2012 al een langere schooldag voorstelde ter bestrijding van schoolmoeheid, spijbelen, demotivatie en uitval zonder diploma. Bij deze man zal Gennez haar inspiratie waarschijnlijk gehaald hebben. Het voorstel van Walter Buijs is de mist ingegaan, niets meer over gehoord, en dat zal bij Gennez ook wel zo gebeuren...
Gennez en Buijs willen allebei langere schooldagen, maar hun motieven verschillen lichtelijk. Toch zitten er dezelfde addertjes onder hun beider voorstel. Dezelfde addertjes! Kijk, als kinderen langer op school blijven, tot 18 uur of zo, dan is het opvangprobleem meteen opgelost. Ouders hoeven geen kinderopvang te betalen, ze hoeven niet naar de onthaalmoeder, niet naar een of andere duistere crèche of weeshuis, ook niet naar grootouders aan de andere kant van de stad waar de kleine tijdelijk gedumpt werd, ouders hoeven ook niet meer te helpen met huiswerk, want als hun kinderen thuiskomen vallen ze om van de slaap, afgepeigerd, uitgeblust en lusteloos... na een 10 uur durende schooldag! En zo is er de tendens ombelangrijke opvoedingstaken van de ouders af te pakken! De betrokkenheid van ouders bij de dagelijkse belevenissen van hun kind komt in het gedrang na een veel te lange schooldag. Vrije tijd en schoolse aangelegenheden moeten gescheiden blijven. Als we straks maar geen scholen gaan krijgen die overnachtingen aanbieden, bovenop de voor- en naschoolse opvang...
Vandaag vieren we het feest van de geliefden, van liederlijke verliefdheid, van maneschijn en sterrengefonkel. Je wordt vandaag bestookt en overrompeld met vlamrode hartjes en zeemzoete gevleugelde engeltjes die met pijl en boog hun vernietigend werk verrichten.
Het romantisch ideaal van eeuwige liefde valt in scherven als we bedenken dat 2 van de 3 koppels jaarlijks scheiden. In euforische stemming, met beneveld verstand en vernauwd bewustzijn, zweven de verliefden over de rode loper naar het altaar, waar Cupido, vermomd als priester, hen staat op te wachten. Met glazige ogen beloven ze aan het altaar eeuwige trouw en altijddurende seksuele lusten. Hun hersenen slaan op tilt wanneer ze zich voor eeuwig aan elkaar binden. Vastbinden. Na de beloften van trouwen en houwen en zo, denkt het koppel éigenlijk: "Sorry lieve schat, ik hou van je, maar ik weet niet voor hoelang". Ze zijn de kerk nog niet uit, of ze hebben elkaar al belogen!
De priester die de huwelijken inzegent zou hen een examen moeten afnemen om hun toerekeningsvatbaarheid te testen, om hen te testen op hun bereidheid om met volle verstand en volle bewustzijn elkaar eeuwig trouw te willen zijn en bij elkaar te willen blijven tot de dood hen scheidt, bij elkaar tot in het oneindige, opgaand in elkaar tot in de peilloze diepten van hun hart. Een tweevuldigheid als eenheid. Voor nu, voor altijd en voor eeuwig. Zoals het klokje tikt in de hel: "Altijd, altijd, altijd..."
Meer klachten over geweigerde schoolinschrijvingen
De commissie inzake Leerlingenrechten heeft in zijn 8-jarig bestaan nooit zoveel klachten binnengekregen als de afgelopen twee jaren. Het zijn klachten over geweigerde inschrijvingen, en de meesten komen uit de provincie Antwerpen.
Professor Veny (UGent), voorzitter van de commissie, geeft twee verklaringen voor de stijging van het aantal klachten. Om te beginnen zijn er mensen die meerdere keren een klacht indienen tegen dezelfde school. Vervolgens zijn er de online aanmeldingssystemen of callcenters. Zo komt het dat meer ouders geconfronteerd worden met weigeringen, ook niet-kansarme ouders. En dus komen er meer klachten.
De commissie is een gevolg van het gelijke-onderwijskansendecreet van 10 jaar geleden, dat inhield dat scholen voortaan niet zomaar leerlingen mogen weigeren, en om de schaarse plaatsen te verdelen kwamen er voorrangsregels.
De verklaringen die gegeven worden voor het groeiend aantal klachten over schoolinschrijvingen, klinken als links gezever, omdat de werkelijke oorzaak verzwegen wordt. Het is de ongebreidelde groei van de migrantenbevolking die onze samenleving doet wankelen op haar grondvesten. Primitief voortplantingsgedrag ondergraaft onze zorgvuldig georganiseerde samenleving, waarvan de stevig opgebouwde fundamenten langzaam aan het afbrokkelen zijn. Er wàs civilisatie, controle, gezinsplanning, leefbaarheid... Scholen werden gebouwd op maat van de te voorspellen capaciteit schoolgaande kinderen. Nu kan dat niet meer. Door de overproductie van kleine allochtoontjes zal het plaatsprobleem in de scholen altijd actueel blijven en zal er altijd plaatstekort zijn. De vooruitzichten zien er somber uit. Wij hebben een flinke stap achteruitgezet in onze uitgestippelde samenleving. Primitiviteit, materiële armoede, intellectuele armoede, allemaal geïmporteerd, en onder het mom van 'verrijking' werd ons allerlei miserie aangesmeerd.
Voorrangsregels. Wie heeft er voorrang om ingeschreven te worden in een school naar keuze? Wel, minister Pascal Smet heeft er geen doekjes om gewonden, toen hij, in zijn streven naar gemengde scholen, stelde dat vanaf september 2012 de scholen verplicht waren om bij de inschrijving voorrang te verlenen aan 'kansarme' leerlingen. Onder 'kansarm' verstond men een gezin met een moeder zonder diploma en waar de thuistaal niet het Nederlands was. Tja, dan is de doelgroep duidelijk, dan zijn alle allochtone huishoudens kansarm, ondanks een fortuin aan kindergeld. Hiermee discrimineerde de minister de Vlaamse gezinnen met échte kansarmoede, de eenoudergezinnen, pleeggezinnen, nieuw-samengestelde gezinnen, co-ouderschap, emotionele verwaarlozing, incest... Wie heeft toch dat idiote begrip 'kansarmoede' uitgevonden? Een of andere allochtonenfan? Of een fan van Pascal Smet?
Hoe is het nu toch mogelijk dat mijn preutse blog geviseerd wordt door een instantie als het CGKR die niet van haar eigen volk houdt? Geviseerd door mensen die het niét opnemen voor hun eigen volk? Zij kiezen partij voor vreemdelingen en vallen hun eigen volk aan. Zij hebben schrik voor aantijgingen op het vreemde volkje dat zich hier zomaar komt nestelen om de gevestigde orde in de war sturen.
Met een sullige en trutterige blognaam 'schoolperikelen' valt er toch niets te beleven. Dan zwijg ik nog over het blogadres 'vroeger', dat alleen maar brave verhaaltjes doet vermoeden die zich onder de kerktoren afspelen. Het valt toch helemaal niet op dat ik iets tegen vreemdelingen en andere ontwrichters heb?! Dat dacht ik toch, maar een paar gefrustreerde allochtonen zijn gaan aankloppen bij Jozef De Witte om mijn blog aan te klagen. "Weeral beet!", zullen ze in het Centrum gedacht hebben. Ik weet niet wie de klagers waren, maar ik heb wel een sterk vermoeden.
Na de overrompelende eerste e-mail van het CGKR (8 okt. 2013), nam ik contact op met de juridische dienst van het OCMW. Verkennend. Om te zien tot wat het CGKR in staat is. En waar ik aan toe ben. Welke mijn rechten zijn en zo van die juridische dingen. Tot mijn grote spijt heb ik deze stap naar de juridisch dienst gezet. Dat was mijn eerste fout. De ergste blunders moeten nog komen. Dus ik meldde me bij de juridische dienst en daar verscheen een Marokkaans mevrouwtje als juriste op wie ik aangewezen was om mijn verhaal uit de doeken te doen. Als een flits ging het door mijn hoofd: "Lieve, je gaat biechten bij de duivel, je zit nu in het hol van de leeuw"...
Het vriendelijke vrouwtje was veel te vlug bereid om zich als tussenpersoon op te werpen en voor mij een afspraak te regelen met het CGKR. Fout! Zij had mij moeten wijzen op de waardeloosheid van de e-mail omdat er de handtekening van Jozef De Witte aan ontbrak. Zij had me moeten adviseren om niét in te gaan op de e-mail waarin ik opgeroepen werd om telefonisch contact met hen op te nemen... Wie bespreekt nu zulke tere aangelegenheden aan de telefoon?!
De raadkamer in Dendermode heeft 6 huisartsen en 8 apothekers naar de strafrechter verwezen in een zaak van rilatinemisbruik door een patiënt. De zaak ging aan het rollen toen het Riziv ontdekte dat een man uit Sint-Niklaas op 3 jaar tijd zowat 2.800 doosjes rilatine kon aankopen. De man was eraan verslaafd en nam dagelijks tot 46 pillen, terwijl 6 het maximum is. Het Riziv becijferde dat het tussen 2007 en 2010 voor duizenden euro's onterecht tussengekomen was. De artsen en apothekers worden vervolgd voor valsheid in geschrifte en inbreuken op de drugwet.
Nu vraag ik me af waarom er geen stappen ondernomen werden tegen huisartsen die kwistig en gul rilatinevoorschriften uitdelen aan machteloze en wanhopige moedertjes die hun wildebrassers thuis niet kunnen intomen. Ik heb geweten dat zelfs rustige kinderen aan de rilatinepil zaten. Dàt was rilatinemisbruik! Het medicijn sloeg aan bij vele moeders - vaders reageerden nuchterder - die zich lieten misleiden door de mond-tot-mondreclame. Rilatine werd een 'rage', voorgesteld als een wonderpil om je kind rustig te houden. Het was de tijd dat er in de scholen bij wijze van spreken naast de cola-automaat ook een rilatine-automaat stond... We mogen niet vergeten dat zware aandachts- en concentratiestoornissen eerder zeldzaam zijn, en rilatine als medicijn om het zogezegde ADHD onder controle te houden, in zeldzame gevallen toegediend mag worden.
In lang vervlogen tijden beleefde ik de mooiste tijd van mijn leven. En dat was zeker niet de dag van mijn plechtige communie, of de schoolreizen naar Bokrijk of de Ardennen. Neen, het was mijn studententijd in Leuven toen de 'Alma' nog op de Bondgenotenlaan lag, toen de hele stad bezaaid lag met frietkoten waar ze de lekkerste en vettigste frietjes konden bakken, die in een puntzak zaten met d'r bovenop een hele kwak mayonaise.
Als er iéts was dat in Leuven bewaard moest blijven, dan waren het de frietkoten. Die hebben ze nu één voor één afgebroken. Weg met de beschaving. Misschien zou harteloze Tobback ook nog het majestueuze Stadhuis willen afbreken?... Het frietkot aan de Parkpoort deed 's nachts gouden zaken wanneer studenten na een nachtje pintelieren met een hongergevoel kotwaarts keerden. Ze bestelden dan friet met mayonaise ofwel met pickles. Als er dan nog wat zakgeld over was, kon er ook nog een rode cervelaatworst bij. 't Schijnt dat je daarvan goed kunt slapen. Zeiden ze toen toch... En dan maar sterren tellen, zoals Benny Neyman als vrijgezel ook met een verzadigd gevoel naar de wolkenloze hemel zat te turen. Er was maar één maan, maar sterren tellen, dat was een pak moeilijker omdat er zoveel waren... Ja, sterren tellen, de tel kwijtraken...
Een gedicht uit 1936 (!) kon het niet beter verwoorden: "Vier jaren, de schoonste van mijn leven, vol dronkenschap om 't opengaan der wereld, een roes van heerlijkheid omving ons allen. Bevrijd, voor d'eerste maal in ons bestaan... Tijd van angst en zwoegen ééns per jaar, maar 't hele jaar één rozenglans van liefde, wondre romantiek en schuchterheid te gaar, zoals het blode jonglingschap geriefde... Die vierjaarstijd, die wonderschone tijd!"...
Mijn 'roommate' heette Greet. Onze kamers gaven uitzicht op de idyllische Dijle aan de Amerikalaan. Greet studeerde voor apotheker. Zij wist toen al wat je moest gebruiken om 's nachts te kunnen doorstuderen tijdens examenperiodes. Om wakker te blijven gebruikten we een stimulerend middel. Niet om trots op te zijn, maar het hielp wél...
Het gebeurde wel eens dat in het studentenrestaurant 'Alma' een koffielepeltje per ongeluk in onze zak gleed, of een mes, of een vork, of zelfs een koffiekopje. Aan de achterzijde van het bestek stond het woord 'Alma' gegraveerd. Maar dat stoorde ons niet om het toch mee te nemen. Na verloop van tijd hadden we een hele verzameling porselein en bestek opgebouwd, zodat we niets tekortkwamen als we zelf ons potje wilden koken.
Om ons geweten te sussen, spraken we af: "Later, als we rijk zijn, brengen we alles terug naar de Alma"... Maar er kwam geen 'later'. We verloren elkaar uit het oog. En zo komt het dat ik nu in het kostbare bezit ben van een unieke verzameling eetgerei. Als dierbare herinnering aan de mooiste tijd van mijn leven...
Mijn ouders hebben me vroeger altijd gewaarschuwd voor vreemde mannen. "Nooit meegaan met vreemde mannen, nooit iets tegen hen zeggen."... En de nonnen op school zeiden dat ook. Zo werd ik opgevoed. In mijn opvoeding werd me een 'aversie' aangeleerd, een aversie die sterk aanleunde tegen 'vreemdelingenhaat'. Zo werd ik grootgebracht, zo heeft men mij opgevoed!
Moet ik nu ineens mijn hart openstellen voor alle vreemdelingen die hier bij bosjes aangespoeld komen alsof er op de uitgestrekte aardbol geen plaats meer te vinden was? Mijn hart is niet groot genoeg om van àlle mensen te houden. Ik heb mijn handen vol aan liefde voor mezelf en voor mijn naaste omgeving. Mijn hart kan er niet nòg eens al die vreemdelingen bijnemen die hier eigenlijk niet thuishoren. Als ik die allemaal in mijn hart zou moeten sluiten, dan is er toch iets mis met mij en met m'n hart... En het einde van de vreemdelingenstroom is nog niet in zicht!
Ik krijg e-mailers en reageerders over de vloer van mijn blog die het niet eens zijn met mijn schrijfsels. Ieder op zijn manier uit zijn ongenoegen en ze doen hun best om mij op andere gedachten en inzichten te brengen. De ene doet het gluiperig, de andere agressief, nog iemand anders heel beleefd, een andere arrogant en dictatoriaal zelfs.
Hier volgen nu de fraaiste uitspraken van mijn wereldverbeteraars. Echte snoepjes!
"Wie haat zaait zal vergif oogsten."
"... uw schrijnende boodschappen... moraliserend doen over mensen die uit andere streken komen omdat het daar niet leefbaar is..."
"Mag ik u met aandrang vragen al uw berichten die negatief spreken over moslims van deze blog te halen?'
"Racisme komt voort uit onwetendheid, stap de wereld in, leer die kennen, dat wil ik u aanraden..."
"U wenst islamlessen af te schaffen wegens afkeer van de islam. Beseft u echter dat u daardoor de feitelijke bondgenoot bent van de fundamentalisten?... Clandestiene islamleraars met hun fundamentalistische programma's hebben dan het monopolie..."
"U moet spijt krijgen van uw methodiek."
"Ik bezoek uw blog om te zien of uw vreemdelingenhaat nog niet gezakt (sic) is."
"Het heeft geen zin om haat te promoten." Mijn antwoord: Meneer de preker, haatgevoelens komen niet vanzelf uit de lucht gevallen, die worden gevoed door externe impulsen. Gevoelens promoten is onmogelijk. En daarbij, een vijandige afkeer hebben van iets of iemand is een vorm van zelfverdediging. Of moeten wij ons laten vermorzelen?
"Racistisch getinte berichten op de blogs zijn verboden." Mijn gedacht: Wat is 'racistisch' en wat is 'getint'? Wie bepaalt dat? Die stupiede woorden zijn er alleen maar om ons op te zadelen met schuldgevoelens omdat we niet genoeg liefde tonen voor die arme drommels... Wantoestanden over vreemdelingen mogen we niet aanklagen, onze verdraagzaamheid moet eindeloos zijn. Wat we wél mogen, dat is onze vrienden, onze buren, onze eigen soortgenoten aanvallen en beledigen, de rotste opmerkingen maken... geen enkele instantie zal daarover struikelen, geen e-mailers of reageerders zullen protesteren!
Maar liefst 1.000 secundaire scholen in ons land moeten een incassobureau inhuren, omdat ouders de schoolrekening van hun kinderen niet meer kunnen betalen. Het gaat om bedragen tussen 80 en 200 euro. Scholen stellen in eerste instantie een spreidingsplan voor, maar zelfs dat blijkt voor vele ouders te zwaar te zijn.
Tot zover een nieuwsberichtje van twee weken geleden. Het komt me erg bekend voor. Zoals gewoonlijk vernemen we niet wélke ouders nalaten om de schoolrekeningen van hun kinderen te betalen. Wel, Lieve zal dat eens gauw gaan verklappen.
Mijn ervaring is dat in multiculturele klassen Vlaamse ouders doorgaans altijd in regel waren, wat bijlange niet altijd het geval was met allochtone ouders. Het waren de allochtoontjes wiens klasagenda thuis vaak niet gecontroleerd werd, waardoor de berichten van de leerkracht ontsnapten aan de aandacht van hun ouders.
Mijn ervaring is dat deze nonchalance typisch was voor allochtone ouders. Zó heb ik het ervaren. De ongevoeligheid van allochtone ouders voor spelregels, voor leefregels van de maatschappij, stuurt alle goede functionering van het schoolgebeuren, het 'samenleven' in de war.
Voilà, hier ik heb ik weer eens de puntjes op de i gezet zodat de Vlamingen weeral niet moeten opdraaien voor de nalatigheden van de allochtonen!
Ik kom niet op tv zoals knappe Jeroen Meus. Een kluns in de keuken ben ik. Een boterhammetje smeren en beleggen, een eitje bakken en een sapje persen, verder reiken mijn capaciteiten in de keuken niet. Toch heb ik al een aantal overheerlijke recepten uitgevonden, maar die verdragen het daglicht niet... En mijn originele 'penisrecept' zal ik nooit meer kunnen evenaren.
Daarom volgt er nu een bescheiden zinnenprikkelend gerechtje dat ik eerder al in elkaar flanste, geïnspireerd door een moslimkierewiet die ontdekte dat moslima's beter geen wortelen of komkommers meer aanraken, omdat die vruchten de penis symboliseren. De islamitische heisa zette me aan tot het bedenken van een erotisch gerechtje. Zo eentje dat preutse lezers op stang jaagt. Zij moeten maar elders gaan bloemschikken of postzegels verzamelen.
Ik kan me moeilijk voorstellen dat het CGKR enig bezwaar zou kunnen hebben tegen zwoele, wellustige recepten die ik voorschotel aan mijn lezers. Moslimlezers kunnen zich vergrijpen aan mijn bedenkseltjes. Als ze niet met hun poep in de lucht hangen. Dus nu volgt er een recept om de moslims te plagen. Zij plagen ons ook.
Men neme twee rondborstige wulpse appeltjes met steeltjes zo stevig als tepels die op barsten staan. We hakken de appeltjes in mootjes met een vlindermes dat we van een Marokkaanse leerling geleend hebben. Die mannen hebben toch genoeg van die messen bij op school. De appelschijfjes gaan in de pan zonder ze eruit te laten swingen. Voeg daarbij twee gare krielpatatjes die zich als hitserige gekken mengen tussen de appelschijfjes. Ga vervolgens bij de buurvrouw twee geslachtsrijpe eieren van onder de kippen halen en kluts die in de geile boter... En nu komt het moeilijkste. We hebben twee moslimterroristen nodig. Die sluiten we op en kloppen ze in coma. Dan hakken we in 1 ruk hun edele delen eraf en kieperen die in de gehaktmolen. Hoor je de molen al gretig malen? Prachtig geluid. Als de molen klaar is met malen gaan we gehaktballetjes rollen, met een laagje paneermeel errond. Voeg de gehaktballetjes bij het broebelend geheel in de pan, en we krijgen een smeuïge smurrie als resultaat. Smakelijk!
Dat meldt de Unesco in een nieuw rapport waarin een negatief beeld geschetst wordt van het onderwijs in Marokko. Marokko heeft het 21ste slechtste onderwijssysteem in de wereld en investeert veel te weinig in onderwijs.
Slechts 30% van de leerlingen die in Marokko het 4de leerjaar bereiken, kunnen deftig lezen. Unesco: "Het merendeel van deze leerlingen is niet in staat om een zin gedeeltelijk of in zijn geheel te lezen."
De leerresultaten hangen bovendien ook sterk af van waar een kind woont, het leefnilieu en of het een meisje of een jongen is. Vooral meisjes zijn in vele landen, waaronder Marokko, sterk benadeeld.
Unesco: "Door een gebrek aan gegevens wordt er niets vermeld over het middelbaar onderwijs in Marokko."
Een ander besproken punt is de geletterdheid. Ook daar staat Marokko ver achter. Ruim 1/5 van de Marokkaanse bevolking kan niet lezen en schrijven. Marokko doet het slechter dan Algerije en Palestina.
Marokko investeert te weinig in onderwijs, met een jaarlijkse begroting van slechts 6% van het BBP sinds 1999. Docenten worden echter opmerkelijk goed betaald in Marokko, in ieder geval beter dan in de meeste Afrikaanse landen.
Het Prijskaartje van Immigratie: Ontwortelingsdepressie
Allochtone ouders heb ik vroeger gekend als neerslachtige mensen. Net zoals de islamleraar straalden ze miserie en mistroostigheid uit. Toen ben ik beginnen nadenken over het psychisch welzijn van de migrant. Volgens mij zijn migranten vatbaar voor depressies en inzinkingen, voor ontwenningsverschijnselen en jetlagsproblemen, omdat ze van zo ver naar hier gekomen zijn, naar het beloofde land, en omdat hun verwachtingen niet meteen ingelost worden, raken ze het noorden kwijt, de kluts kwijt, de draai kwijt, houvast kwijt... compleet gedesoriënteerd!
Migranten en mentale gezondheid... Zou het niet kunnen dat migranten voorbestemd zijn om depri door het leven te gaan? Gedoemd om levenslange zwaarmoedigheid mee te torsen in hun genen, waarin de melancholie vastgeroest zit? Zij zullen in de toekomst met nóg meer bosjes ons landje binnensijpelen. Het was al bekend dat we bezig waren met het importeren van intellectuele armoede. Nu komt er ook nog eens de import van psychische stoornissen bij, met een gebrek aan ruggengraat, aan veerkracht, aan weerbaarheid als symptomen...
Ooit begonnen migranten, asielzoekers, ontdekkingsreizigers en andere avonturiers aan een lange reis. Met gretige pretogen kwamen ze aangeland in het lustoord België, een spiksplinternieuwe omgeving zonder iets herkenbaars, alle vertrouwdheid weg. Geplaagd door heimwee en verwarring beginnen ze rond te dolen op zoek naar hun verloren identiteit. Tijdens die zoektocht zet zich een proces in gang dat hen doet hunkeren naar hun thuisland, ze beginnen hun thuisland te verheerlijken, te romantiseren, irreële nostalgische illusies te koesteren... met depressiviteit en agressiviteit als mogelijke symptomen. Ze kampen met een soort 'ontwortelingsdepressie', ze verkeren in de gevaarlijke zone tussen ontworteling uit eigen cultuur en het vergeefs zoeken naar nieuwe wortels in de cultuur van het immigratieland. Ze liggen in de clinch met zichzelf en met hun omgeving, spartelen als ontheemden zonder sokkel tussen zichzelf en hun nieuwe omgeving waarin ze geen roots hebben, geen eigenheden, niets... Niet verwonderlijk, die sterke clangeest bij migranten!
Immigranten verlaten hun vaste vertrouwde stek en begeven zich op weg naar een onbekende bestemming, waarvan ze alleen maar weten dat daar het manna uit de hemel valt. Ze hopen op een mooie toekomst hier, maar dat kan niet zonder wortels in de nieuwe cultuur. Ze hebben hun cultureledeprivatie onderschat, het afscheid nemen van eigen geboortegrond, eigen vaderland en eigen moedertaal, van eigen cultuur... het is geen fluitje van een cent, dat afscheid. Niemand waarschuwde hen voor de akelige gevolgen van migratie voor hun psychisch leven.
Na de eerste cultuurschok volgt er de ontreddering, een ijl gevoel. Ontwortelden en ontheemden bevinden zich dan in een niemandsland tussen twee culturen, de oude en de nieuwe. En wortel schieten in een nieuwe cultuur is een huzarenstukje dat slechts weinigen aankunnen. De meesten blijven hangen in een bi-culturele situatie, van waaruit desoriëntatie, verwarring en ontwortelingsdepressie graag evolueren naar blijvende psychische stoornissen. De volgende stap naar criminaliteit is vlug gezet...
De lamentabele geestelijke gezondheid van migranten komt regelmatig in het nieuws. Om ons te vermurwen, om ons hart open te stellen voor hen die het hier erg te verduren hebben.
Minister van Welzijn Jo Vandeurzen: "Turkse en Marokkaanse populaties in Europa kampen met geestelijke gezondheidsproblemen. Het kan gaan om integratieproblemen, verandering van culturele achtergrond, of discriminatie. Lage vormingsgraad, lage tewerkstelling en een laag inkomen spelen ook een rol."
Een paar jaar geleden durfde een Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde beweren dat psychische stoornissen afzwakken als allochtonen bij elkaar blijven, als ze niét integreren!...
Eigenlijk logisch, want migranten die zich ontheemd en ontredderd nestelen in een gloednieuwe omgeving, worden geplaagd door gevoelens van heimwee naar hun thuisland. Ze missen herkenbare en vertrouwde dingen van ginder ver, belanden in een diep depressie-dal en balanceren tussen eenzame vervreemding en zware lethargie. Geen opbeurende vooruitzichten...
Nu zitten we hier opgezadeld met neerslachtige jankerds die het niet meer zien zitten in ons aards tranendal. Misschien lezen ze teveel in de koran, of werkt hun langdurige werkloosheid verlammend op hun vitaliteit?
Altijd maar bladeren in de koran, of verzen vanbuiten leren, is niet stimulerend voor een goed humeur. Mohammed was trouwens in een neerslachtige bui toen hij zijn openbaringen neerpende. En de islamleraar van het atheneum herinner ik me als een intens-droevige man die ieder moment in een huilbui kon losbarsten, zich apathisch voortslepend door de gangen van het schoolgebouw, gebukt onder iedere loodzware stap...
Over de depressieve migrant en zijn geestelijke gezondheid vertel ik morgen meer. Nu ben ik moe.
Leuvense onderzoekers zijn tot een originele vaststelling gekomen na een bevraging bij 2.500 leerlingen in het Brusselse Nederlandstalig secundair onderwijs. Wellicht gedreven door oncontroleerbare xenomanische gevoelens, zijn ze tot de conclusie gekomen dat er tussen Belgen en vreemdelingen geen verschillen bestaan wat betreft vandalisme, diefstal, drugverkoop en inbraak. De Leuvense onderzoekers lijden mogelijk aan het syndroom van Xenomanie, een ziekelijke verering van alles wat vreemd is, een abnormale bezorgdheid voor 'De Allochtoon'. Hoe exotischer, hoe liever. Xenomaniërs dwepen fanatiek met vreemde culturen en vreemde eigenheden.
Als de linksen zwaaien met 'Xenofobie', mogen wij zeker zwaaien met 'Xenomanie'!
Conclusie van de Leuvense onderzoekers: "Niet de etnische afkomst maar schoolervaringen bepalen delinquent gedrag. De kans op delinquent gedrag bij jongeren is groter wanneer ze technisch of beroepsonderwijs volgen, al eens een jaar overgedaan hebben, zich niet goed voelen op school en regelmatig spijbelen."
Voilà, dat zijn nu 4 categorieën waarin allochtonen het meest voorkomen. Het Leuvense onderzoek wordt al doorzichtig van bij de eerste aanzet. Zij hebben zich laten misleiden door hun voorliefde voor allochtonen, en zo komt het dat hun onderzoek gekleurd en subjectief is!
Onopvallend krantenberichtje: "Meer Vlaamse jongeren geschorst". Ieder schooljaar worden er meer Vlaamse jongeren definitief geschorst op school. Vorig jaar zijn er 2.400 leerlingen van school gestuurd. Dat is 12% meer dan 3 jaar geleden. Het gaat vooral om jongeren uit het beroepsonderwijs, vaak zijn ze van allochtone afkomst of zijn het kansarme jongeren. Die groep wordt alsmaar groter, daardoor stijgt ook het aantal schorsingen.
Ik heb het beroepsonderwijs in diverse scholen gezien met een duidelijke oververtegenwoordiging van allochtonen. De taalachterstand in de loop van hun hele schoolloopbaan cumuleerde zich tot een gigantische leerachterstand. Zij die de laatste klassen van het basisonderwijs mochten overslaan, kwamen automatisch terecht in de aanpassingsklas, waarna het beroepsonderwijs het logische vervolg was. Zó ging dat! Dat heeft niéts te maken met het wegdringen van de allochtone schoolbevolking in een achtergestelde positie, het is gewoon omdat ze zélf niets ondernamen om zichzelf hoger op de ladder te werken, ze bleven koppig hangen aan hun thuistaal en eigen cultuur, met een merkbare minachting voor alles wat Nederlands en westers was. Zij werden gesteund door overheid en schooldirecties. Deze mensen waren bevreesd om de allochtone schoolbevolking te kwetsen. Ja, een vrees om te kwetsen, we hebben er veel mee bereikt met die angst om allochtonen te kwetsen. 'Kwetsvrees'! Onze beleidsmensen kunnen ook lijden aan een of andere 'fobie'...
Terug naar de allochtonen zonder aspiraties.
Zó heb ik ze vroeger in het beroepsonderwijs ervaren. Zó heb ik hen gekenden meegemaakt, zó heb ik hun hele schoolloopbaan kunnen volgen! En daarom mag ik nu vrijelijk en onbeschroomd schrijven over wat ik gezien en gehoord heb van die sjarels! Ze discrimineren zichzelf! 'Zelfdiscriminatie'!... Als het woord niet bestaat, dan heb ik het bij deze uitgevonden.
En nu is het tijd om me mateloos te ergeren aan het woordgebruik van journalisten die onze eigen Vlaamse leerlingen, onze eigen Vlaamse jongeren willen betrekken in de zelfvernietigende neerwaartse spiraal die de meerderheid van allochtone leerlingen volgen. Hier en daar was er wel een verloren verdwaalde Vlaamse leerling, maar die werd verwaarloosd door zijn ouders die niets wisten over het vernietigende proces dat zich in de school van hun kind voltrok...
Er komt dan toch geen imamopleiding aan de KULeuven, dat was ook onmogelijk alhoewel de sp.a daarover al 2 jaar zit te zeuren. Er komt wél een 'optie islamitische theologie en godsdienstwetenschappen', waarmee KU Leuven start in 2014 in een masteropleiding.
Pascal Smet: "Deze optie is belangrijk in het vormen van een acamedisch kader voor de islam. Naast de opleiding worden er ook maatregelen genomen om de imams in Vlaanderen verder te professionaliseren".
Daar zitten die imams nu écht op te wachten, op die professionalisering. Ze zitten echt te popelen en te hunkeren naar integratie in het Vlaamse onderwijs. Ze daveren van nieuwsgierigheid om iets te weten te komen over onze taal en cultuur, over onze leefwereld, hoe wij naar de islam kijken. In werkelijkheid kan het hen geen barst schelen, maar Pascal Smet en andere geldschieters geloven er wel in. Ik zit me allang af te vragen welke bedoelingen Pascal Smet heeft met zijn reclame voor de islam...
Doet me denken aan de naïeve onderwijsmensen die vroeger geloofden in de goede wil en bereidheid van allochtone leerlingen om zich aan te passen en te integreren in ons traditionele onderwijs.
Toen, een dik jaar geleden, het nieuws kwam over het oprichten van aparte moslimscholen, opleiding tot moslimkierewietjes, viel me onmiddellijk een verband op tussen moslimopleiding en imamopleiding. Daar waar moslims gekweekt en gevormd worden, daar zijn uiteraard imams nodig. Hoe meer hoe liever, want moslimscholen gaan de hype worden, toch binnen de moslimgemeenschap, en later ook uitgesmeerd over de authentieke bevolking, verdraagzaam en gastvrij als we zijn.
Fantaserietje
Ik stel voor dat er naast aparte moslimscholen ook aparte universiteiten opgericht worden voor imamopleidingen (pleitte ik al 2 jaar geleden voor). En dat de moslims alles zelf moeten bekostigen en organiseren, zonder Vlaamse euro's. Los van Vlaanderen, los van Vlaamse scholen, los van de belastingbetaler. In de steek gelaten, aan hun lot overgelaten, op elkaar aangewezen, zullen ze vlug hun bidmatjes oprollen, hun koranboekjes dichtklappen, en wanhopig vertrekken naar hun islamitische thuislanden. Prachtig om te zien, vluchtende imams met in hun kielzog een heleboel ontredderde moslims. Dan kunnen WIJ beginnen met het afbreken van moskeeën (Bourgeois zal niet meehelpen), met het vernietigen van alle koranboekjes in de scholen, heel voorzichtig, als dat maar geen heiligschennis is. En het jaar 1974 mogen we dan ook opgelucht wissen, het jaar toen de islam hier als godsdienst erkend werd. Wie waren toch die idioten die daarachter zaten? Ben ik vergeten.
Zijn wij wel racisten? Nee wij zijn geen racisten, wij snijden geen kelen over, wij onthoofden niet, wij blazen ons niet op tussen een groep mensen die er een andere mening of geloof op na houden. Nee wij zijn geen racisten, wij slingeren geen verwijten naar "sukkelaars die hier steun zoeken, nee wij zijn geen racisten, want wij onthouden hen die steun niet. Nee wij zijn geen racisten, maar realisten. Men bestempelt ons als racist omdat het, HET woord is om ons het zwijgen op te leggen, HET woord om ons in een negatief daglicht te stellen HET woord om ons door een of andere partijgebonden (t)rechter te laten veroordelen. Vandaag hoorde ik op de radio meermaals "gokchinees", dat mag dan wel, maar allochtoon niet. Wat is het verschil? Zou het CGKR mij dit eens kunnen verklaren???
Gisteren in café 'De Bierketel'... Juffrouw Irène zat lichtelijk aangeschoten aan een tafeltje bij het venster. Ze bloosde toen ze me zag. Alsof ze betrapt werd op een of andere overtreding. De blos op haar wangen kwam van het drankje waaraan ze gulzig nipte zonder zich in te houden.
Ik heb het al eens verteld, juffrouw Irène was de dwarsligger, de blanke haar in de multiculturele boterpot van de school, omdat ze haar lespeil niet wilde aanpassen aan het beschamend lage niveau van de Turkse leerlingen. Zij weigerde consequent iedere toegeeflijkheid aan taal en cultuur van de vreemde leerlingen en eiste van hen dezelfde hoge prestaties als van onze Vlaamse leerlingen. Als je je hele loopbaan uitsluitend met Vlaamse leerlingen te maken hebt gehad, is dat je volste recht om de vreemde nieuwkomers op hun plichten te wijzen en hoge prestaties van hen te eisen. Directeur Blauwbaard was het er uiteraard niet mee eens, die was vereerd met het hoge aantal nieuwe allochtone inschrijvingen, maar besefte niet dat die nieuwe schoolbevolking de kwaliteit van zijn school kwam aantasten en bevuilen. Zoals een vieze worm in een rijpe gezonde appel. Zó werkt dat!
Als gelijkgestemde zielen verkneukelden we ons in de multiculturele blunders en stommiteiten van de scholen. Lekker de 'racist' uithangen, of wat dat idiote woord ook moge betekenen. 'Racisme' betekent eigenlijk: in een zelfverdedigende houding opkomen voor onze waardevolle eigenheden, voor onze identiteit en tradities. 'Racisme', een lovenswaardige ingesteldheid die getuigt van eigenliefde en zelfwaardegevoel, van drang naar zelfbehoud en zelfontplooiing. Los van de misleidende indoctrinaties waarmee ze ons om de oren slaan. Als we maar narcistisch genoeg zijn, dan zullen vreemde insluipers geen schijn van kans hebben om ons te overrompelen en onze kostbare samenleving over te nemen. Maar we houden niet genoeg van onszelf en van onze soortgenoten, we staan teveel met open armen klaar om hulpelozen en verdwaalden een kans te geven in onze gevestigde samenleving. Velen hebben nog niet door dat het onze ondergang betekent, die open-armen-politiek. Zelf zijn we alles aan het verliezen, en dan willen we nog alles weggeven aan hopeloze gevallen!
Er zou zoiets moeten komen als een Vereniging van Rechtvaardige Racisten. Een VRR. Zoiets moet er gaan komen, anders worden we uitgeroeid en sterven we uit. Dan kunnen we ons naast de dinosaurussen gaan nestelen, kunnen we fluiten naar alle technologische snufjes die we uitgevonden hebben. Alleen de kameel en het zand en de sluierlakens blijven dan nog over. De teloorgang van de superieure westerse beschaving zit er aan te komen. Wanneer de westerlingen overmeesterd zijn, beginnen de middeleeuwen opnieuw, of misschien wel het stenen tijdperk met zijn holbewoners?...
Kruidtuin Leuven, 1971. Er waren van die dagen dat ik verzwolgen werd door een sterke drang naar afzondering en dan zocht ik mijn vast stekkie op in het park, om te mijmeren en om tegen mezelf te praten. In de Kruidtuin had ik mijn eigen bankje, mijn bankje, te midden van weelderige wildgroei van planten, bomen en struiken. Dat was daar mijn wereldje, ver weg van razende auto's en robotten die op straat nerveus door elkaar wriemelen. Er heerste complete stilte in het park, ik hoorde enkel de ruisende blaadjes aan de bomen en de fluitende vogeltjes. Ik durfde mijn voeten niet bewegen, er trippelde een vogeltje omheen. In een narcistische bui kerfde ik mijn naam in de bankleuning. Zoals geliefden hun namen in het zand schrijven. Maar op mijn bankje stond enkel mijn naam en daarnaast een mooi hartje, dat had ik erbij getekend. Voilà, hier ben ik dan, de solitaire narcist... Soms vraag ik me af of mijn bankje er nu nog staat, 42 jaar later, en of mijn naam er nog ingegrift staat...
Een verzinseltje, gebaseerd op ware feiten uit mijn droom. Dromen moet je onmiddellijk op papier zetten, anders worden ze vergeten en verdwijnen ze voorgoed in de holten van je brein.
De islamleraar van het atheneum vertrok naar de eeuwige jachtvelden. Zo dood als een vermorzelde pier. Suikerziekte werd hem fataal. Dat krijg je als je je hele leven lang bezondigt aan ongemeen-klefferige zoetigheden, zo van die plakkerige toestanden die je gehemelte en ingewanden aantasten, die doen snakken naar een frisse pint om de hele rotzooi door te spoelen.
Van de doden niets dan goeds? Ik denk er niet aan. Hij hitste zijn moslimleerlingen op tijdens de islamles. Hij maakte hen opstandig en gek met wie weet welke nonsens. Turkse onzin verkopen in een Vlaamse school?! Ik vond het absurd, maar ik moest fel zwijgen. Nu hoeft dat niet meer. Nu kan ik vrij mijn mening uiten.
Voor moslims bestaat er slechts één hiernamaals: de hel! Waar Allah heer en meester is. Een hel zo ergens in een duistere uithoek van het heelal, een godvergeten plek waar je enkel de weg naartoe vindt als je je aardse leven verklooid hebt, als je gevestigde samenlevingen overhoop hebt gehaald om er je eigen stek van te maken. Dán alleen word je door die duivelse plek aangezogen.
In de hel wordt Allah bijgestaan door Mohammed, de verhevene, die als schildwacht de wacht optrekt aan de hellepoort, een soort Sinte Pieter maar dan op z'n moslims. Mohammed ondervraagt alle nieuwkomers die aan de hellepoort komen aankloppen, over de koranteksten. Wie niet slaagt wordt onmiddellijk afgevoerd naar de kamer met de vurigste vlammen. Twijfelgevallen mogen in de kamer met gedempt vuur varkenslapjes roosteren op hete kolen. En gebuisden vliegen line recta naar de kamer waar verleidelijke geile maagdjes uitdagend in hun blootje dansen en springen, maagdjes die voor altijd onbereikbaar zullen zijn. Geen genade voor die mannen. En wie de weg durft te vragen naar de hemel of naar het vagevuur, krijgt eerst een pandoering van Allah, en daarna vliegt ie naar de isoleercel waar eenzame vlammen hem voor eeuwig zullen omhelzen.
Het onblusbare vuur, de eeuwige gloed en het gruwelijke vooruitzicht van een eeuwig lijden... dát is het droeve lot dat alle moslims beschoren is. Maar dat is nog niet tot hen doorgedrongen...
