De Noordzee bruist een lied dat brandt De zeewind draagt het mede Het zingt van vrijheid over 't land Van vreugd' in dorp en stede De zonne vuurt de blijheid aan Langs velden, weiden, stromen Waar steden met hun torens staan Waar woud en heide dromen Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart O schone steden, trots en vroom Vol heilige feestvisioenen O stille dorpkens langs de stroom Waar veld en weide groenen Ik min U, stad vol klokgetril En dorp ik min U beide En 't is er, als ik dromen wil Zo vreedzaam in de heide Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart
Willem Gijssels (1875 - 1945)
SCHOOLPERIKELEN (Vroeger)
Avonturen met schooldirecties, leerkrachten, ouders, leerlingen, clb'ers. Vertellingen over vroeger en nu. En ook nog een beetje actualiteit met een korreltje zout.
23-09-2022
Tom Naegels en het Belangrijkste Boek van het Jaar
We zien hier Tom Naegels neerbuigend speuren naar "griezelige onzin" in teksten van andere auteurs.
Zoals verwacht en voorspeld (blog 10.09.22) heeft auteur Tom Naegels - en tevens columnist bij De Standaard - de literatuurprijs voor het Belangrijkste boek van het jaar gewonnen. De overige vier kandidaten hadden geen schijn van kans. Tom was dé lieveling van de jury. Zijn boek werd bekroond met een prijs van 15.000 euro. Het behandelt de migratiegeschiedenis tot en met 1978.
Waarom werd zijn migratieboek tot bijna aan de hemelpoorten geprezen? Een tipje van de sluier lichtte ik op in mijn bericht van 10 september waarin hij zijn sympathie voor de multiculturele samenleving toonde door zijn kinderen bewust naar een concentratieschool te sturen, het soort school waar je geen kans maakt om succesvol door te stromen naar hoger onderwijs. Concentratiescholen hebben soms de bijnaam van 'vuilnisbakscholen'... O wat ben ik toch nieuwsgierig naar de schoolloopbaan van zijn kinderen. Een concentratieschool eindigt immers meestal in een doodlopend straatje.
Tom: "Mijn kinderen hun beste vrienden zijn autochtoon blank, dat vind ik jammer"... Welke zijn de verborgen drijfveren achter deze bewering? Wil hij dat zijn kinderen gekleurde vriendjes en vriendinnetjes mee naar huis brengen? Of negertjes en negerinnetjes? Er valt na te denken over heimelijke wensen bij de bewuste keuze van een concentratieschool voor je kinderen..
In de jury van het Belangrijkste Boek van het Jaar zetelden VRT-journalist Ivan De Vadder en Saskia de Coster, schrijfster en ook columniste bij De Standaard, net als Tom Naegels. Saskia werkte samen met die rare kwietzanger Arno. Ze kreeg de welgekomen opdracht om een nummer voor hem te schrijven. Hij stond namelijk in haar top 5 van Belgische artiesten.
Moeten we ons dan niet afvragen in hoeverre de 'jury' objectief oordeelde over de toekenning van de boekenprijs?
Gisteren heb ik volop zitten genieten van een uitzending op npo1: 'Ongehoord nieuws', op Ongehoord Nederland. Beste lezers, neem even de tijd om de gesprekken in je op te nemen, en noteer vooral de rake tussenkomsten van een schitterende Thierry Baudet. Om de vingers bij af te likken!
Mijn middelbare school volgde ik in een strenge nonnenschool. Eén slepende ellende, droefenis en grauwe miserie! Onbegrijpelijk dat ouders hun kinderen dit kunnen aandoen.
Het was de onbezorgde tijd van de jaren 60, toen tienermeisjes dweepten met Elvis Presley, Paul Anka en de Shadows, en nog veel meer zangers en groepjes waaraan wij ons vastklampten om een beetje contact met de buitenwereld te voelen, met de realiteit, want die was er niet in school. Nonnen hielden niet van wereldse dingen en ze spiegelden het leven buiten de schoolpoorten af als decadent en gevaarlijk voor schoolmeisjes. Ze maakten kwezels van de meest beïnvloedbare meisjes.
In het derde middelbaar beleefde ik mijn prachtigste tijd. Ik kon toen goed opschieten met twee van mijn klasgenootjes, Marie-Paule V. en Denise V. Beiden hadden een Italiaanse moeder en daarom lag hun hart in Italië. En hun puberale interesses gingen enkel uit naar knappe Italiaanse jongens. Hun gezonde belangstelling voor jonge Italianen merkte ik voor het eerst bij een klasuitstap naar Bokrijk. Gniffelend en giechelend dwarrelden ze uitdagend rond een stel jonge Italianen. Wuiven en lachen naar elkaar, meer gebeurde er niet. We waren nog jong en amper seksueel voorgelicht.
Marie-Paule V. was een leiderstype. Zij organiseerde voor haar medeleerlingen balspelletjes. Op een geïmproviseerd veld naast de speelplaats speelden we TREFBAL, een uitgestorven balspelletje, want kinderen spelen niet meer. En als de speeltijd voorbij was verstopte Marie-Paule de bal in een soort buis onder de grond. Elke speeltijd werd er met de bal naar elkaar gesmeten... tot aan het eind van het schooljaar toen Marie-Paule en Denise naar een andere school verdwenen. Jammer.
Zuster Gaudentia, het kreng, had het niet zo begrepen op onze wereldse genoegens met een bal. Zij zag liever ingetogen geprevel op de speelplaats. Marie-Paule was de enige in de klas die de preutse griezelnon aankon. Zij had dan ook de volle steun van haar ouders.
Later trouwde Marie-Paule met een Italiaan, en is er nu nog altijd gelukkig mee. Denise V. ben ik uit het oog verloren. Wellicht zal zij ook haar droom-Italiaan ontmoet hebben...
Minister van Volksgezondheid Frank Vandenbroucke (Vooruit) heeft weer eens toegeslagen. Hij maakte 152 miljoen euro vrij om psychologische zorg op school te ondersteunen. Zo wil hij de geestelijke gezondheidszorg dichter bij kinderen en jongeren brengen.
Daarom gaan vanaf dit schooljaar psychologen groepssessies organiseren in scholen, bedoeld om mentale problemen niet te laten escaleren. Ook individuele behandeling is mogelijk, maar dan betaal je meer remgeld.
Het ziet er naar uit dat Vandenbroucke, alias de Geldverbrander, alle werkloze psychologen een vast plekje wil geven in de verloskamer van elke school. We gaan dan toestanden krijgen zoals vroeger toen logopedisten in school de mutualiteiten oplichtten, nietwaar directrice An Serpent en psychopaat Horbert?
De enige positieve noot kwam van onderwijsminister Ben Weyts (N-VA): "Het kan niet de bedoeling zijn dat lesuren naar psychologische zorg gaan. Scholen blijven scholen. Het zijn geen therapiecentra."
En de ouders?... Psychologische zorg op school schakelt ouderlijke verantwoordelijkheid uit. Als kinderen met psychische problemen thuis wegkwijnen als ze geen gehoor krijgen, geestelijk verwaarloosd worden, zouden scholen de psychische schade moeten herstellen en een oplossing zoeken voor de pedagogische onmacht van ouders?!
De beelden herhalen zich: veel mensen voelen zich op dit moment aan de asiel-bestorming van 2015 herinnerd, toen honderdduizenden illegalen binnen enkele maanden via de Balkan naar Duitsland kwamen. Nu is het weer zover. Het enige verschil is dat er deze keer meer Oekraïners komen.
Gistereng ging ik op bezoek in een ziekenhuis met sterallures en vooral veel kapsones. Er waren serieuze werken aan de gang, waarvoor weet ik niet, maar er was wel al een deel van de parking bezet met elektrische wagens. Je weet wel, zo van die motorautokes met een zwarte draad waaraan een stekkertje bengelt dat in een soort stopcontact gestoken moet worden om daarna weer 200 km of zo verder te kunnen rijden... De gewone burger betaalt, want het parkeerticket is met 50 cent gestegen.
Op de heenweg naar het ziekenhuis werd ik opgeschrikt door een elektrische fietser die me inhaalde en zonder blikken of blozen een rotonde opdaverde. Ik zag hem afremmen want anders miste hij de ronde cirkelvorm van een rond punt. Je ziet ze overal, stuntelende fietsers, nooit van hun leven gefietst, en dan begeven ze zich in het dolle verkeer zonder besef van verkeersregels. Geen rijbewijs, geen verkeersbelasting, geen verzekering, geen nummerplaat en in de vaste overtuiging dat ze altijd en overal voorrang hebben. Daarom heb ik heimelijk plezier als ik iets verneem over fietsongevallen. Het wordt tijd dat er fietsrijscholen opgericht worden.
Even verderop op mijn route naar het ziekenhuis zag ik nieuwbouwhuizen, een serie van twee onder één dak. Erg comfortabel om te zien, tuintje vooraan en gazonnetje ernaast, en groots opgevat. Maar het irriteerde me enorm dat er een negergezin in woonde. Kijk, vers van de brousse, of van een of ander onderontwikkeld land, krijgt dat volk hier alles gratis, terwijl Vlaamse jonge mensen moeizaam aan een lening geraken en lang moeten sparen voor hun droomwoning. En negers, vers aangevoerd, krijgen zomaar hun onderkomen in de schoot geworpen. Als asielzoeker zit je in dit onland gebeiteld, terwijl eigen mensen zich jarenlang uit de naad werken om hetzelfde te bereiken als wat verse asielzoekers plotsklaps krijgen.
In het ziekenhuis. Met mijn adembenemende mondmasker. Ik zocht naar het kamernummer waar ik zijn moest om iemand die me erg dierbaar is te bezoeken. Ik zag hem pijn lijden. Aangrijpend. En dan sta je aan de afgrond van de realiteit. Niets is nog belangrijk. Alles en iedereen kan de boom in. Laat negers gratis in nieuwe Vlaamse woningen leven, laat fietsers zich te pletter rijden...
Schoonheid Nicole de Moor (CD&V) werd in superlatieven naar voren geschoven als staatssecretaris Asiel en Migratie door Sammy Mahdi, haar voorganger... Oppassen dus.
En ja, nauwelijks een maand na haar indiensttreding deed ze een bizar voorstel: "Geef een premie aan gemeenten die extra asielzoekers opvangen." Welkomstpolitiek uit de bovenste schuif! Alsof we nog niet genoeg onder de voeten gelopen worden door vreemd gespuis. Nicole vindt blijkbaar dat er veel meer buitenlandse meeëters moeten bijkomen en dat wil ze graag stimuleren door geldpremies uit te delen aan al wie ingaat op haar idiote voorstel.
Lokale besturen die extra opvangplaatsen creëren krijgen van de Moor 2.000 tot 3.500 euro per asielzoeker (!). Gemeenten die bezwijken voor dit corrupte voorstel versterken alleen nog maar de onontwarbare opvangcrisis zoals die nu aan de gang is.
Opvangplaatsen lopen over, zoals een overvolle melkkan ook kan overlopen. En als de melk kookt, zwelt ze aan, en dan is de chaos in de keuken van ons land niet meer te overzien.
Trotse de Moor loopt onterecht te koop met initiatieven die ze uitvond om de opvangcrisis in bedwang te houden, onder meer extra asielcentra en extra personeel. Toch niet om fier op te zijn? Eerder rekent ze op de vrijwillige medewerking van de gemeenten, maar onderhuids is er de dwingende en dreigende taal om asielzoekers te spreiden over alle gemeenten.
Zoals vroeger de spreiding van allochtonen over alle scholen leidde tot de neergang van onderwijskwaliteit.
Nicole de Moor hoor je niets zeggen over ontradingscampagnes. Niets daarvan. Gretig kijkt ze uit naar de vele Afghanen, Syriërs, Palestijnen en Eritreeërs die op de vlucht zijn en waarvan ze hoopt dat ze allen hier een plekje zullen vinden. Eender waar, als 't maar gratis en comfortabel is.
Migrantenkaravanen vanuit Italië en Turkije zijn ook al aardig op weg naar het land van Nicole de Moor, waar islamisering, vernegering en verbruining stilaan aan het sluipen zijn, richting totale overheersing.
Er zal nooit plaats genoeg zijn, Nicole de Moor, met uw migratiestrategie!
We hebben allemaal de eindeloze reclames van Big Pharma gezien. Ze komen ook altijd met nieuwe spuiten. Tieners bijvoorbeeld worden aangemoedigd om een spuit tegen hersenvliesontsteking nemen, hoewel de kans om die ziekte te krijgen miniem klein zijn. Het is een feit dat er meer tieners sterven aan de bijwerkingen van het vaccin dan aan de ziekte zelf! Maakt niet, er moet winst gemaakt worden!
Tom Naegels en het Belangrijkste Boek van het Jaar
Mijn blogsensoren begonnen te kriebelen toen ik las over een enige en eenzame Vlaming die in aanmerking komt voor een literatuurprijs. Tom Naegels is de enige genomineerde schrijver voor het Belangrijkste Boek van het Jaar dat op 20 september een geldprijs van 15.000 euro zal uitreiken aan het beste non-fictieboek. Met zijn boek "Nieuw België: een migratiegeschiedenis 1944-1978" is Naegels de enige genomineerde Vlaming.
Wat heeft de jury bewogen om Naegels' boek aan te duiden als kanshebber op de boekenprijs? Officieel luidt het dat het boek relevant, actueel en goed geschreven moet zijn. Maar zelf voeg ik er nog een eigen criterium aan toe, misschien wel het allerbelangrijkste: de auteur moet sympathiseren met de multiculturele samenleving. En aangezien Tom Naegels een fervente voorstander is van concentratiescholen, maakt hij een redelijke kans om met de geldprijs aan de haal te gaan.
Jaren geleden raakte bekend dat Tom Naegels zijn kinderen bewust naar een concentratieschool stuurde. Gedreven door foute informatie van een onderzoek van KU Leuven. Uit het gemanipuleerde onderzoek bleek dat "kansrijke kinderen geen achterstand oplopen in een concentratieschool". LEUGEN! De werkelijkheid heeft meermaals bewezen dat Vlaamse kinderen zwakker presteren in een klas met allochtonen.
Naegels geloofde in de goedheid van een school met sociale mix waar Vlaamse kinderen samen met allochtonen lesvolgen in eenzelfde klaslokaal. Hij liet zich ook misleiden door foute vrienden die concentratiescholen ophemelden en er dus niets over wisten.
Tom Naegels: "Concentratiescholen zijn niet slechter dan andere scholen"... "Waarom zou de school vlakbij, een concentratieschool, niet goed zijn? Zijn die scholen echt minderwaardig of een rem op de leerresultaten van mijn kinderen?"... "Mijn kinderen hun beste vrienden zijn autochtoon blank, dat vind ik jammer"..."Wij wilden geen witte school! Wij wilden dat onze kinderen opgroeiden in het echte Antwerpen! Men had ons gezegd dat deze school een gezonde sociale mix had... Van jongsaf aan komen ze in contact met andere culturen, andere talen, andere religies... We willen graag een afspiegeling van de buurt zijn. Er wonen 30% kansrijken in deze buurt, dan willen we ook graag 30% kansrijke kinderen in onze school. Het is niet goed dat zij zich afzonderen in aparte scholen..."
Naegels' visie op concentratiescholen is onbegrijpelijk, onredelijk en onjuist. De verhalen over taal- en leerachterstanden van een kind in een multiculturele klas, verwees hij naar de fabeltjeskrant. De kloof tussen schoolprestaties van autochtonen en allochtonen ontkende hij. Hij zag enkel de voordelen van een sociaal gemixte school, en niet de aantasting van de onderwijskwaliteit als er allochtonen in de klas zitten... Terwijl de uitholling van ons onderwijs ooit begon met multicultureel onderwijs, en later de concentratiescholen.
Op 21.08.2016 schreef ik over de trieste realiteit van concentratiescholen.
Saartje Dubois als liefje van Billie Coppens in FC De Kampioenen. Lang geleden.
Ella Leyers is er niet in geslaagd om van haar eerste optreden in De Ideale Wereld een succes te maken. Ze kon de sprekers niet in bedwang houden en Sven de Leyer als gast was een ongelukkige keuze. Het ventje kon niks zinnigs vertellen, zat alleen maar wat te giechelen en te stamelen.
Ik herinner me nog een platvloerse talkshow van Sven de Leijer in 2018 toen er propaganda gemaakt werd voor rassenmix. Negerin Kanko was er ook bij. En Wim Lybaert vond het nodig om denigrerende verhalen te vertellen over president Trump. Sven de Leijer brulde schaapachtig mee en liet Lybaert zijn gang gaan.
Het is wel erg gedurfd om zo'n linkse figuur direct als gast naast je neer te zetten in een programma dat bedoeld is om humor uit te stralen.
Jan Jaap van der Wal, de voorganger van Ella, had satire in zijn vingers, hij wist nieuwsfeiten om te toveren in relativerende humor. Zo was er eens een fragment uit De Ideale Wereld waarin een negerinnetje tafels ontsmette na een vergadering. Ja, het was coronatijd toen smetvrees een nieuwe psychische aandoening dreigde te worden. Wel, Jan Jaap kwam geniaal uit de hoek met satirische commentaar op het poetsende negerinnetje. Geslaagde humor. Jammer dat hij later zijn excuses aanbood.
De Ideale Wereld is de linkse weg ingeslagen met Ella Leyers. Flirterige mannen en meisjesachtig gegiechel maken van een satirisch programma een knullige vervrouwelijkte versie van libelle-lezende vrouwen op een koffiekransje.
Ik zag Ella liever als Saartje Dubois, een rol die zij als gastpersonage vertolkte in FC De Kampioenen (foto).
Michelle Martin is misschien de volgende gast aan de zijde van Ella?
Voor het examen sociale psychologie kregen we als opdracht een actueel onderwerp te kiezen dat uitgewerkt moest worden met een eigen mening, en dat dan mondeling verdedigd moest worden bij de prof. Mijn keuze viel op 'Revolutie', oftewel 'Gewelddadig Verzet'. Met geweld niets te bereiken? Een vooroordeel!
Beste lezers, merk het vleugje rebellie op dat toen al binnen in me fladderde.
Vandaag kwam ik in m'n berg papieren het oude artikeltje tegen dat ik voor m'n examen gebruikte. Titel: 'Revolutie'. Een kindergeschriftje had ik toen nog. Vijf velletjes waren volgegekribbeld met bedenkingen die toepasselijk zouden kunnen zijn op het heden. Zinnige dingen. Maar er stonden ook nonsens bij. Jong, een beetje dom, een beetje blond en zo... zo ging dat vroeger.
Ik steeg echter bij mezelf in achting toen ik de oude tekst doornam. Mijn ego werd gestreeld en m'n zelfbeeld kreeg een hele opknapbeurt. Ongelooflijk wat ik toen allemaal verzon.
Nu volgen enkele kernzinnen uit mijn 'opiniestukje'. Lieviaanse puberale onzin laat ik achterwege.
... De mens kan slechts tot de volle verwerkelijking van zijn eigen wezen komen als hij protesteert, dan pas kan hij zich als mens volledig realiseren... Protest, geïnkorporeerd in revolutie, is noodzakelijk om niet onderdrukt te worden... Oorlog en revolutie zijn een berekende aanwending van geweld. Motieven en doeleinden van revoluties krijgen een redelijke verklaring... Geweldloze en gewelddadige acties moeten afgewogen worden, maar waarom zoeken miljoenen mensen hun laatste redding in een gewapend verzet? ... De bevolkingsexplosie in Latijns-Amerika, 250 miljoen mensen, bracht armoede en honger met zich mee, analfabetisme, en een scherp onderscheid tussen de arme en de bezittende klasse... Ontwikkelingshulp houdt armoede in stand... Bij wantoestanden ziet het volk dat de heersende klasse niets onderneemt, dus wil het volk zelf de economische structuren veranderen, met geweld, en zo komt er revolutie. Noodzakelijk. Voorbeeld: Cuba. Cuba heeft zich kunnen verbeteren dankzij gewelddadig verzet... Camillo Torres koos de weg van het geweld toen hij in Columbia ging strijden tegen benarde sociale situaties in zijn land... Pablo Franssens over schijnheilige ontwikkelingshulp in Bolivië: "Verbetering komt er niet door een aalmoes naar ginder te sturen, maar door corrupte regeringen in de buitenlanden omver te smijten": een gedeelte van de opbrengst van de 11.11.11-actie ging naar de kalklevering aan de Boliviaanse mijnen... een groot deel van deze mijnen zijn in Belgisch bezit... ontwikkelingshulp om Belgisch kapitaal in het buitenland te versterken!...
“Onrust overspoelt het land. Bedrijfjes storten in en sómmigen maken enorme fortuinen. Voedsel en brandstof wordt voor burgers zelfs bijna onbetaalbaar, mensen slaan voorraden in. De gewone handel lijkt tot stilstand te komen; de politieke tegenstellingen worden steeds heftiger. Alles valt uit elkaar, maar de reactie van de regering is ineffectief en kranten schrijven geruststellende woorden. Ik hoop dat het met het najaar voorbij is.” Geen Twitterbericht, maar uit een brief van een Franse burger uit 1789, ongeveer een half jaar voor ‘Bastille’.
De kassa van het kindergeld rinkelt zich te pletter ten huize van Mohammed Ibrahim. Mohammed, met Afghaanse roots, kweekte in recordtempo een verzameling van zeven dochters bijeen, daarbij gedreven door een ontembare voortplantingsdrang. Vorig jaar zag zijn zevende dochter Madinah het Vlaamse levenslicht.
Gisteren hoorden we op tv CD&V-voorzitter Sammy Mahdi pleiten voor een volledige indexering van het groeipakket. En armoedebestrijder Benjamin Dalle wil óók meer kindergeld uitstrooien.
De belastingbetaler is een wilde weldoener. Hele slierten zwarte en bruine kindjes, negerkes van alle merken en soorten die hier aan de lopende band geproduceerd worden, worden gesponsord en in leven gehouden door de belastingbetaler. Niet door de regering, maar door de gewone werkende mens!
Extreme verzamelwoede wordt op tv mooi afgeschilderd als een psychische aandoening. Maar ongeremd kleine snotneuzen op de wereld zetten om ze te verzamelen, lijkt me écht ziekelijk. Met het pathologische voortplantingsgedrag van die vreemdelingen zal de regering nog wat beleven met dat groeiende groeipakket. Miserie, miserie!...
Sihame El Kaouakibiis een exotische naam waarmee je ontzettend moeilijk aan een woning of aan een job kunt geraken. Maar een comfortabel zitje in het Vlaams Parlement, dat lukt wél.
Het overkwam Sihame El Kaouakibi, een vrouw met Marokkaanse wortels die bovendien valt op eigen seksegenoten. Alle ingrediënten zijn dus aanwezig om het ver te schoppen in ons decadente landje.
Maar nu heeft de fiscus beslag gelegd op haar parlementaire wedde van 3.000 euro netto omdat ze gesjoemeld heeft met subsidies, en zo de voorbije jaren verstrikt raakte in een web van schandalen. Nu ze haar schulden niet kan betalen aan mensen die ze bedrogen en bestolen heeft, kan ze fluiten naar haar royale maandelijkse wedde.
Al twee jaar komt Sihame niet meer naar het Vlaams Parlement. Toch werd ze nog lang doorbetaald middels ziektebriefjes... tot de fiscus er een stokje voor stak.
Het Antwerps parket wil Sihame voor de rechter brengen en vraagt daarom de opheffing van haar parlementaire onschendbaarheid.
De El Kaouakibi-miserie begon toen OpenVld haar 50.000 euro gaf om haar eerste campagne te betalen. Dat gebeurde onder Gwendolyn Rutten. Algauw zat OpenVld verveeld met de affaire-Sihame. Het subsidiegeld dat Sihame kreeg werd schromelijk misbruikt via de vzw Let's Go Urban. De sjoemelende Marokkaanse madam met een niet te stillen geldhonger troggelde cheques af van OpenVld, de partij waaraan ze zich vastzoog zonder er echt deel van uit te maken, zoals migranten als neten zich vasthechten aan de huid van een samenleving waarin ze niet echt willen leven.
De hele berichtgeving rond de frauderende Marokkaanse madam is misschien een toneelstukje om zand te strooien in de ogen van het publiek, om ons wijs te maken dat subsidiefraudes aangepakt en bestraft worden, dat de frauderende tante gerechtelijk vervolgd en schendbaar zal worden. Anders kunnen we in de toekomst het volgende rampscenario verwachten:
De zomervakantie 2022 is in het onderwijs bijna afgelopen. Eindelijk. Veel te vroeg begonnen, zo ergens in juni, en nu de bomen hun blaadjes beginnen te verliezen denken scholen eraan om op kindvriendelijke wijze hun poorten weer wijd te openen voor alles wat minderjarig en leergierig is, voor blanke kindjes en heel veel gekleurde kindjes met een andere taal en andere cultuur.
Leerkrachten houden hun hart vast, alleen al bij de gedachte aan een klas vol uitheemselingen. Ze haken liever af. Hun lesprogramma's raken hopeloos achterop, de hiaten stapelen zich op, en dan zwijgen we nog over het behalen van de eindtermen met een bende ongedisciplineerde anderstaligen in de schoolbanken. Oekraïnertjes hebben hun naam al gemaakt als onopgevoede wildebrassen.
De veel te lange zomervakantie blijft nog nazinderen tot een eind in september want er moet afgekickt worden van de zomerroes. Een hele zomer lang zowat rondjengelen en zich suf fuiven laat sporen na. Euforische uitbundigheid en bandeloze tomeloosheid krijg je niet zomaar van je afgeschud. Het festivalvirus blijft nog lang nakriebelen in lijf en leden van onze schoolgangertjes... Tot de herfstvakantie er aankomt, dan komt de ontnuchtering.
Ondertussen hebben leerkrachten met de moed der wanhoop alle verloren en weggewaaide leerstof van de voorbije schooljaren doorworsteld, met hier en daar sprankjes nieuwe leerstof en extra aandacht voor nieuwkomers en andere hopeloze gevallen... parels voor de zwijnen... verspilling van tijd en leerstof.
Tegen kerstmis of zo kunnen leerachterstanden gedeeltelijk weggewerkt zijn. Maar na de feestdagen is het weer uitkijken naar de krokusvakantie, als voorsmaakje van een zorgeloze paasvakantie. En daarmee is het schooljaar al aan het uitbollen... op weg naar een nieuwe lange zomervakantie!
