Zo. Mijn wereld is weer wit en koud geworden. Mijn beklag maar doen? Integendeel! Het is weer eens iets anders. Buiten is het steenkoud, maar ik ben dankbaar dat ik een dak boven het hoofd heb en lekker warm bij de pc kan zitten. En moet ik er even door om boodschappen, dan kan dat enkel maar het dankbare gevoel versterken als ik weer thuiskom.
Als het zomert, dan ben ik dankbaar voor de gratis warmte en energie dat het zonnetje ons schenkt.
Als het regent, ben ik weer blij dat de groentjes die we broodnodig hebben, nu weer volop kunnen drinken en groeien.
Als het hard waait is dat dan weer een pluspunt voor de windmolens.
Met andere woorden: als de dag niet zonnig is, wees het dan zelf !!!
Maar in welk seizoen ik ook op straat kom, steeds weer moet ik het geklaag aanhoren: het is te warm, het is te koud, het is te nat Kom nou! We hebben dat alles nodig en leven gelukkig in een landje met grote diversiteit: de regen geeft ons te eten; de zon laat ons lekker bruinen en energie opdoen. De winter drukt ons dan weer met de neus op de feiten: Volgende zomer nog meer proberen te genieten en krachten opdoen.
En bovenal: onze wereld verandert telkens weer op een boeiende wijze van kleur. Stel je voor dat je tegenaan de Sahara woont: zomer en winter is alles zandkleurig. Zomer en winter straalt de felle zon je in het gezicht
Of aan de noordpool: jaar in jaar uit koud en wit!
Hebben we het niet getroffen? Hebben we reden tot klagen?
Grasduinend in andere blogs op seniorennet, verwonder ik me telkens weer over al die leuke blogjes als rijk versierde voortuintjes, smaakvol gedecoreerd met bloempjes en vlindertjes fotootjes van de rode kool in de tuin, van het kanariepietje, van familieleden en vrienden van de club allemaal heel mooi en braaf natuurlijk, maar toch met minder inhoud dan je van ervaren senioren zou mogen verwachten.
Wat zijn we toch een vrolijk braaf volkje dat in zijn eigen wereldje leeft en zich niets aantrekt van al wat daarbuiten gebeurt!
En nochtans senioren hebben vele decennia doorgebracht op aarde zouden een massa ervaring moeten hebben opgedaan met vallen en opstaan hebben bovendien tijd zat om na te denken, en hun ervaringen te delen met anderen, of dat tenminste te proberen.
Ik vind het echt wel kunnen dat je, als senior, de tijd wat verdrijft met zon blogje. Is weer eens iets anders dan kaartspelen of lezen. Maar zou het niet een even goed, maar nuttiger idee zijn even, net als de weinigen die ik ken, vanuit hun ervaringswereld de jeugd te proberen te inspireren en op de vele fouten van de huidige maatschappij te wijzen?
Enfin, elk wat wils, maar ik vind het sowieso al spijtig dat de jeugd, eigenzinnig en alwetend als ze van nature altijd al was, weinig of geen oor meer heeft voor de goede raad van de ouderen en àls ze dat al eens heeft, dan geven die ouderen verstek.
Of het beter gesteld is met een no nonsense blog of ze het al dan niet lezen en er iets van leren, dat weet ik niet. Maar het is in elk geval een schitterende kans, en het zou spijtig zijn als het een gemiste kans werd door er gewoon niet aan te beginnen!
Wie iets doet, kan winnen. Wie niets doet is sowieso al verloren.
Persoonlijk zie ik mijn blog als een soort geestelijke nalatenschap. Niet enkel voor mijn kinderen en kleinkinderen, maar voor iedereen die er iets kan uit leren of er een boodschap aan heeft.
Maar mijn persoonlijke ervaringen en levenswijsheid voor mezelf houden en aldus laten verloren gaan? No way!!! Als ik dààrvoor had geleefd, dan zou mijn leven nutteloos zijn geweest. Als we allemaal slechts daarvoor hadden geleefd, zou de vooruitgang helemaal stoppen en moet elke generatie opnieuw van nul af aan beginnen.
Ja, dan zal ze die melk wel gauw opslurpen! Niet anders is het met asiel-toeristen. Eenmaal geregulariseerd, of desnoods als illegaal, begint het pas. Er is niet voldoende werk in België! Ook onder onze landgenoten heerst armoede, terwijl anderen dan weer in grote rijkdom leven.
Van die rijken ben ik niet jaloers! Zij of hun voorouders hebben er hard voor gewerkt. Ze betalen zich bovendien blauw aan belasting, waarvan dan weer de sociale vangnetten moeten worden gefinancieerd.
De armen, die werkloos zijn, kunnen juist daardoor voorlopig nog van een of ander sociaal vangnet genieten. Maar dat vangnet moet met steeds meer vreemden worden gedeeld en zal vroeg of laat geen voldoende draagkracht meer kunnen bieden. En dan? Dan wordt iedereen die geen vaste job heeft een zwaar sociaal geval en hangt dakloosheid in de lucht!
En nu komt het: door via asiel-toerisme armoede te importeren (en de koek te delen) wordt ook het gedeelte van onze eigen bevolking dat armoede lijdt steeds groter en armer en wordt het contrast met de rijken steeds groter.
En wat doet iemand die honger heeft en geen uitweg meer ziet? Hij zal het noodgedwongen gaan stelen waar het te vinden is: bij de welstellenden.
Ik viseer hier niet alleen de al dan niet geregulariseerde asiel-toeristen. Blank, zwart, bruin of geel: wie maar twee opties heeft: sterven van honger of stelen, zal uit overlevingsdrang voor stelen kiezen. Met andere woorden: hoe meer armoede we importeren, met hoe meer we de slinkende koek moeten delen, met als gevolg een criminaliteit die steeds verder de pan zal uitvliegen.
De armen zijn te beklagen maar ook de rijken zullen te beklagen zijn, want ze zullen nooit voldoende veiligheidsmaatregelen kunnen inbouwen om hun kostbare bezit te beschermen.
Daarom alleen al is het nooit goed de kat bij de melk te zetten, of met andere woorden: extreem armen naast extreem rijken te laten samenleven. Dat is om problemen vragen! Tenzij je, als je dàt doet, zeker bent dat die mensen hier kunnen tewerkgesteld worden zodat ze een menswaardig bestaan kunnen opbouwen zonder te moeten op rooftocht gaan. Kunnen we dat? Natuurlijk niet! Het gevolg laat zich raden.
België heeft dus te kiezen:
1. De grenzen sluiten voor vreemdelingen en een veilig land blijven.
2. Armoede blijven importeren om tenslotte ook een arm apenland te worden.
Misschien wordt door de welvarenden gedacht:
- Ach ja zon vaart zal het wel niet lopen, en tenslotte is het voor ons een ver van ons bed probleem als de armen sterven van de honger.
Maar daar zit het hem juist: die armen, of ze nu autochtoon of allochtoon zijn, zullen zich heus niet laten sterven van de honger zo lang er nog één familie welvarend is! Al moesten ze diens villa of kasteel belegeren met stormrammen zoals in de middeleeuwen, ze zullen het halen waar het te vinden is!!!
Vandaar mijn opmerking in een vorig column: die lijdende kindjes zullen de toekomstige gangsterbendes vormen. Ik bedoelde daarbij niét dat die kindjes een criminele inborst hebben. Ik bedoelde alleen dat ze er wel toe gedwongen zullen worden. En eenmaal geleerd
Maar nu nu spelen de media in op ons gemoed en onze menselijkheid, door ze bibberend van de kou op TV te presenteren! Nu ook geven ze België de schuld.
Neen verdorie!!! België heeft geen schuld; de ouders die hun kinderen op een dergelijke onverantwoorde wijze meeslepen in een uitzichtloos avontuur zijn de schuldigen. Die moesten ontzet worden uit de ouderlijke macht in plaats van onze regering met de vinger te wijzen.
Want jawel onze regering doet of haar neus bloedt. Wel, voor één keer vind ik dit de juiste strategie:
- Jullie hebben het probleem veroorzaakt, lossen jullie het nu ook maar op!
Hebben wij er schuld aan dat ergens, in welk land ook, een gezinshoofd vindt dat hij maar op een uitzichtloos avontuur moet trekken zonder enig plan, en daarbij zijn hele gezin moet meeslepen?
Moeten wij opdraaien voor zijn gebrek aan inzicht? Voor het feit dat hij aan iets begon zonder zich eerst van de realiteit te vergewissen? Tja, dan wordt het wel héél gemakkelijk: honger en armoede in de wereld? Geen nood kom maar allemaal naar België; wij zullen wel betalen voor jullie. Net zo lang tot we zelf straatarm zijn.
Onmenselijk? Wij? Neen! Die asiel-toeristen zijn onmenselijk door onverantwoord hun kinderen mee te slepen in een dergelijke gok!
Er zijn veel goede en slechte manieren om de honger uit de wereld te helpen. Maar van alle slechte manieren is het in eigen land importeren van die honger toch wel de minst efficiente! Wie zal immers bewijzen dat die mensen écht honger lijden in hun eigen land, of als ze gewoon maar komen kijken of ze een graantje kunnen meepikken van onze voorlopig nog welvaartstaat?
Wat zal er gebeuren als alle sociale cadeautjes uitgedeeld zijn?
Wat zal er gebeuren als alles wat gestolen kan worden gestolen is?
Wat zal er gebeuren als die bestolen magnaten niet meer de financiële middelen hebben om onze industrieën op gang te houden?
Juist dan worden wij net zon apenland als het vaderland van die asiel-toeristen!
Is dàt de manier om de honger uit de wereld te helpen?
Het leven kent zijn valstrikken het leven kent zijn teleurstellingen maar vooral: het leven geeft je lessen! Daarom juist leven wij, want het leven leert je ook op de juiste manier om te gaan met vreugde en verdriet, met tegenslagen en meevallers. Meer nog, als je een goede leerling bent, blijken de meeste tegenslagen juist omkeerbaar in je voordeel!
Veel mensen zoeken naar perfectie, in partnerkeuze bevoorbeeld. Maar ze vinden die perfectie niet, nemen dan maar wat ze kunnen krijgen, om dan, als het te laat is, die perfectie plots tegen het lijf te lopen Want:
1. Perfectie is niet blijvend van deze wereld. Dat is niet de bedoeling van ons leven! Moest het zo zijn zou het leven zelfs zinloos zijn. We zouden niets meer leren. We zouden gewoon bestaan. Wie nooit een koude, harde winter heeft meegemaakt kan ook niet tenvolle genieten van een warme zomer.
2. Perfectie kun je niet zoeken. Die komt vanzelf als de tijd rijp is en je het verdient.
3. Als we die perfectie dan vinden kan ze meestal om een of andere reden niet blijven duren.
En dan dan blijft alleen de herinnering. Maar gaandeweg leer je ook dààr mee omgaan, en stel je vast dat die herinnering eigenlijk meer waarde heeft dan de belevenis op zich!
Belevenissen zijn vergankelijk.
Herinneringen niet! Die blijven.
Iedereen heeft in zijn leven wel eens iets perfects beleefd en vastgesteld dat het niet kon blijven duren. Er lagen andere verantwoordelijkheden in de weg het kon onmogelijk blijven doorgaan. Je kon bepaalde dingen enkel verwezenlijken als je voldoende gewetenloos was en heel dikwijls moest je het allermooiste in je leven laten schieten ten behoeve van het algemeen belang. Maar dat geeft niet, en het is zéker niet verloren en verdwenen in de tijd. Want de herinnering die blijft!
Hoe dan ook, altijd in het leven sta je voor keuzes. En telkens weer stel je vast dat de beste keuze die je kunt maken dikwijls een onmogelijke keuze is: niet aanvaard door de maatschappij niet te verantwoorden tegenover je eigen omgeving En meestal zijn die keuzes niet echt keuzes! Je kon ze niet aanvaarden als je in het reine wilde blijven met je geweten, maar je kon ze ook niet negeren, omdat iets je dwong het te doen, zodat er van kiezen geen sprake was! Je raakte de pedalen kwijt, en hogere machten namen het tijdelijk over.
Maar toch, die kortstondige, zalige momenten van perfectie, die worden met de jaren je dierbaarste herinneringen en je weet dat het niet voor niets is geweest. De vele tranen die je er soms voor liet waren niet vergeefs. Het onnoemelijk verdriet gaat over en maakt plaats voor je allermooiste herinnering.
En dan ben je weer gelukkig. Dan leer je er mee omgaan dat in dit aardse tranendal niets perfect kan zijn, maar ook dat niets zomaar verdwijnt uit je leven. Integendeel. Het zijn juist die kortstondige momenten van perfectie, die je zijn uitmaken. Die je, héél eventjes maar, laten smaken van een paradijs dat boven de aarde uitstijgt. Een voorproefje van het hiernamaals?
Want logisch denkend kom je tot de conclusie dat het eigenlijk zo moest:
- Een perfecte belevenis, of die nu een maand, een jaar of heel je leven duurt, blijft voor eeuwig deel uitmaken van je zijn.
- Een dergelijke belevenis is waar het écht om draait in dit leven. Al de rest is bijkomstig en gewoon een vorm van overleven.
- Als iets zó perfect is, kan het in veel gevallen niet blijven duren op deze aarde, maar kun je er wél donder op zeggen dat het hierboven ergens geregistreerd staat en zéker een bedoeling had.
- Perfectie bestaat! Maar het is als een zeepbel en kan niet blijven duren.
En juist daarom zijn de herinneringen in veel gevallen belangrijker dan de belevenis op zich.
Het leven is een leerproces. Dat leerproces bestaat uit goede en kwade zaken. We moeten het allemaal leren en we moeten er allemaal leren mee omgaan. Om de zo kortstondige perfecte momenten moeten we niet blijven treuren als ze voorbij zijn! We moeten juist de herinnering koesteren, want dàt is het dat ons maakt tot wie we zijn.
Voor velen zal ik nu wel chinees aan het schrijven zijn omdat ze het (nog) niet hebben meegemaakt. Anderen weer zullen het onmiddellijk snappen. Voor dié schrijf ik het eigenlijk, want die zullen begrijpen wat het inhoudt en er misschien troost in vinden.
Materialisten zullen deze column maar niks vinden. Wie verder weet te kijken dan dit aardse tranendal zal er zeker de nodige lessen uit weten te trekken.
En ik kan alleen maar besluiten met: Non, je ne regrette rien.
Wie dàt kan zeggen is een gelukkig mens. Wie dàt kan zeggen heeft misschien wel ergens een of meer mooie herinneringen die niet kunnen worden aanvaard door de maatschappij maar waarmee hij of zij zonder schroom bij de hemelpoort zal kunnen aankloppen. Of beter nog: misschien zullen die herinneringen juist de sleutel zijn om die poort te openen.
Zo. Dat was eventjes een melancholische noot, geschreven in een melancholische bui. Moet ook eens kunnen
En voor wie het niet begrijpt: sorry voor de verloren tijd. Volgende maal beter.
Het wintert weer, en daar komt het weer in de spotlights: veel arme asielzoekende gezinnen moeten de ijskoude nachten doorbrengen in erbarmelijke omstandigheden.
België krijgt zelfs sterke kritiek van Europa en waarschijnlijk ook wel van een hele groep jankers! We zijn onmenselijk!!!
In de zomer hoor je daar niets van, maar ik veronderstel dat het er dan niet minder zijn. De winter is echter de beste gelegenheid voor de media om alles nog eens dik in de verf te zetten en op ons gemoed te werken. En ja, ook ik heb medelijden met die kinderen die daar in de kou moeten slapen. Maar tenslotte zijn het de ouders die ervoor gekozen hebben om aan asieltoerisme te doen en ergens te stranden in the middle of nowhere, zonder doel, zonder plan A, en nog minder een plan B.
Met andere woorden: voor dat plan B moeten wij dan maar zorgen. En dat houdt dan meestal in: betalen voor fatsoenlijke opvang een massa ambtenaren betalen om de asielaanvraag te onderzoeken, en wat nog meer!
Anderzijds, als WIJ op bezoek gaan naar andere landen, dan moet alles op voorhand gepland zijn: we blijven zoveel dagen, betalen zoveel voor ons hotel, en houden zoveel over als zakgeld. De terugreis is natuurlijk ook op voorhand betaald.
Als ZIJ op bezoek komen, dan is het voor hun leven, betalen ze geen cent, en moeten wij maar zorgen dat we voldoende opvang en levensmiddelen hebben. En natuurlijk alles gratis, want werk moeten die mensen hier niet komen zoeken. Dat hebben we zelf niet.
Voldoende opvang scheppen betekent dan weer dat de drempel nog maar eens verlaagd wordt, dat er bijgevolg nog meer komen, en dat we binnen de kortste keren terug bij af zijn. Als we zo moeten doorgaan kan dat maar op één manier eindigen: dat hier geen plaats meer is voor de Belgen zélf, dat ons landje zit volgestouwd met asielzoekers en dat wij zélf maar moeten proberen ergens asiel aan te vragen. (Op de Noordpool misschien?).
Ja, want in beschaafde landen zouden we het niet moeten proberen. Ik zie me al neerstrijken in Australië en luid schreeuwen: Australia, here we come! Dit zijn mijn vijf vrouwen, daar zitten mijn vijfentwintig kinderen. We hebben geen plan A, geen plan B en we hebben honger. Zoeken jullie nu maar uit hoe jullie ons zullen onderbrengen en hoeveel geld we dagelijks kunnen ontvangen.
Zou dat werken denk je? Natuurlijk niet! Maar hier werkt dat wél!!!
Ik weet één ding: als ik in België de politieke toestand onhoudbaar zou vinden zou ik niet vluchten, maar daarentegen eerder vechten voor mijn recht in eigen land. Of als dit hopeloos zou blijken, toch eerst uitzoeken hoe ik in een vreemd land mijn kost kan verdienen, en dàn pas vertrekken.
Maar ja nu echter zou ik inderdaad ook wel medelijden hebben met die kindjes in het koude noordstation. Ware het niet dat veel van diezelfde kindjes, als ze asiel verleend worden, de toekomstige gangsterbendes gaan vormen in ons op zich al zo onveilig geworden landje.
Ik wil zeker niet de fout maken al die mensen over één kam te scheren. Er zitten waarschijnlijk wel sukkelaars tussen die echt geen andere uitweg meer zien. Waarschijnlijk een heel kleine minderheid. De rest?
Asieltoerisme opportunisme Liever het geld zoeken waar men denkt dat het te vinden is dan er zelf voor te werken of tenminste te vertrekken met een fatsoenlijk plan. Maar zelfs dat laatste is er niet.
Dat Europa zich een beetje met zijn eigen zaken bemoeit! De Fransen hebben ooit heel Noord Afrika gekoloniseerd en voor hen laten werken. Wel, dat dié nu maar de Noordafrikanen onderdak bieden. Engeland had ooit koloniën over de hele wereld. Laat dié dan maar de rest van de wereld met open armen ontvangen.
Wij? Ja, wij hebben bepaalde rijkdommen aan Kongo te danken. Daarom zal ik ook nooit een Congolees met de vinger wijzen als die hier nu op zijn beurt komt profiteren van ons. Maar de rest van de wereld? No way! Daar zijn onze gesneuvelden niet voor gevallen in twee gruwelijke oorlogen.
Als ze hadden geweten waar ze hun bloed voor gaven zouden ze waarschijnlijk niet eens hebben willen vechten! Laat staan te sneuvelen voor het vaderland.
Neen hoor! Europa heeft een poort geopend, heeft een gelegenheid geschapen waarvan gretig gebruik wordt gemaakt, en nu doet het niets anders meer dan die poort steeds maar breder te maken en de drempel lager.
Lijkt me niet de juiste politiek! Maar ik zal wel de verkeerde instelling hebben. Ik ben waarschijnlijk te vaderlandslievend. Vroeger kreeg je daar een medaille voor tegenwoordig noemen ze je racist.
Maar alle gekheid op een stokje, ik zou toch ook eens graag naar landen als Albanië en consoorten gaan zonder enig verder plan of werkgelegenheid, daar politiek asiel aanvragen, en dan onbeschaamd op de nationale TV mijn beklag doen over het hotel waarin ik (zonder een cent te betalen) werd ondergebracht. Benieuwd wat er met me zou gebeuren! De galg?
Onze eigen regering? Wat die moet doen is niét België splitsen, maar België terug uit dat stomme Europa-gedoe halen!!! Het heeft ons niets opgeleverd en zàl ons nooit iets opleveren. Wel integendeel.
Soms vraag ik me af welk percentage van de mensheid echt verantwoordelijkheid wil of durft nemen. En ik vrees: weinig!
Want wat is verantwoordelijkheid nemen eigenlijk?
- In de eerste plaats: er voor gaan weten waar je mee bezig bent kennis en doorzicht hebben in de zaken waarvoor je je wilt engageren, en het algemeen belang nastreven zonder je te bekommeren om eventuele jankers en betweters.
- In de tweede plaats, en misschien nog wel belangrijker, is het vermogen om Mea culpa te kunnen zeggen als ondanks alles iets is misgelopen, en er ronduit voor uitkomen dat je ofwel een fout hebt gemaakt, of dat de taak je vermogens teboven ging.
Telkens weer verwonder ik me over het feit dat mensen dit niet over de lippen krijgen! En nochtans is niets gemakkelijker tenminste als je écht je best hebt gedaan en je jezelf niet van laks- of luiheid kunt beschuldigen!
Niemand is perfect, en van niemand wordt verwacht dat hij of zij perfect is. Pas als je dat niet wilt toegeven verspil je het vertrouwen van je omgeving.
Want niets wekt meer vertrouwen dan het openhartig toegeven van een fout.
Ook je eigen zelfbeeld krijgt een enorme knak als je weet dat je fout bent geweest, maar dat ten opzichte van de buitenwereld niet kunt of durft toegeven. In dat geval blijf je er zelf maar mee zitten met alle gevolgen vandien. Spuw het gewoon uit en je bent er van af.
Ik heb zelfs in sommige situaties, om mijn geloofwaardigheid niet te verliezen, fouten op me genomen voor bepaalde zaken die anderen hadden laten mis lopen. Ik moest maar zo stom niet geweest zijn die mensen een stuk van de verantwoordelijkheid te laten zonder betere controle.
Ook in de hogere, intellectuele kringen, is het niet anders: op sommige geneesmiddelen of andere producten staat soms in grote letters dat als dit of dat moest gebeuren, je onmiddellijk een dokter moet raadplegen (de producent schudt de verantwoordelijkheid van zich af)..
Dit of dat gebeurt dan de bijsluiter indachtig ga je raad vragen aan je dokter en stelt vast dat die uit de lucht valt en geen raad weet. Je druipt dan maar af met het wrange gevoel een watje te zijn.
De volgende keer ga je dan niét naar de dokter in dergelijk geval maar na verloop van tijd ben je wel verplicht omdat dit of dat maar erger blijft worden. En dan krijg je van je dokter te horen dat je veel vroeger had moeten komen als je wilde dat hij je daadwerkelijk kon helpen.
En weeral: hij schuift zijn verantwoordelijkheid door naar een specialist
Medische boeken zijn er ook al te kust en te kuur evenals massas informatie op internet. Je kunt het allemaal lezen als je daar echt veel tijd wilt voor maken, maar telkens weer stel je vast dat de auteur er sterk op drukt om voor deze of gene kwaal onmiddellijk een arts te raadplegen!
O ja? Waarom moet ik dat dan allemaal lezen? Had ik toch meteen naar de dokter kunnen stappen? Tja die auteurs weten dan misschien wel een en ander, maar verantwoordelijkheid nemen en ronduit een remedie voorstellen? Nee hoor! Daarvoor moet je naar je arts.
En dan kom je bij die arts en het verhaal begint van vooraf aan: te vroeg te laat te kleinzerig
Allemaal tekenen dat er blijkbaar maar heel weinig mensen bestaan die de volle verantwoordelijkheid durven nemen voor datgene waarvoor ze betaald worden!
Vroeger waren er minderen middelen, minder specialisten en minder ziekenhuizen. De huisdokter moest maar zijn plan trekken met wat je ook had. En dat deed hij! Dat leerde de praktijk hem! Misschien wel met vallen en opstaan en af en toe een fout maken. Maar het werkte. Een dokter die al een tiental jaar meedraaide in de praktijk kende wel alle klappen van de zweep. Hij kon immers niet anders, want hij kon zijn verantwoordelijkheid niet doorschuiven.
Nu zijn veel huisdokters verwaterd tot doorschuifluiken. Doorschuiven naar waar? Je raadt het: naar weer een ander doorschuifluik.
In de technische wereld gaat het ook niet beter: vroeger hoorde je een raar geluid in je motor, je ging naar de garagist, die luisterde even en vond bijna altijd direct de oorzaak. Soms moest de motor helemaal uit elkaar maar het schuldig onderdeel werd gevonden en vervangen.
Nu ga je naar een garagist, er wordt een geleerd aandoende computer aangesloten op je motor de garagist kijkt bedenkelijk naar het scherm
- Hm weinig aan te doen. Doen of je het niet hoort of een nieuwe motor kopen!
Tja de consumptiemaatschappij heeft ervoor gezorgd dat weinig of niets nog wordt hersteld. Kapot? Nieuw kopen is de goedkoopste oplossing.
Ja maar en ik dan? Als aan mij iets kapot is kan ik geen nieuwe ik kopen hoor! Zover is de consumptiemaatschappij helaas nog niet gevorderd.
België heeft, gelukkig voor ons, een enorme verscheidenheid aan streekbieren. Voor elk wat wils. En gelukkig ook voor de mensheid, beginnen eindelijk de smaak-experts toe te geven, en zelfs aan te raden, dat bier bij een gastronomische maaltijd eigenlijk niet moet onderdoen voor wijn.
Dat zal wel! Een echt goede wijn kan ik wel apreciëren, maar als ik er geen nadelen zoals hoofdpijn en/of vermoeidheid wil aan overhouden, dan moet het toch wel een heel dure zijn, maar dan heeft die weer een geldsmaak en ook dat hoeft voor mij liever niet.
En dus, geef mij maar een lekker biertje! Een blonde Leffe bvb vind ik al een heel tof biertje, maar beter nog, én goedkoper, vind ik een blonde Park van Aldi!!! Lijkt op Leffe maar ik vind het stukken beter! Niet te overtreffen. De smaak vind ik écht raak. En dat is nog maar eens een bewijs dat goed niet altijd duur hoeft te zijn!
Maar goed, de titel van mijn column is Uit de fles, en daar wou ik het nu net over hebben. Elk zichzelf respecterend merk van bier laat ook glazen maken, zogezegd om juist dàt bepaalde bier optimaal tot zijn recht te laten komen.
Staat ook chique, een glas van je favoriete biermerk ware het niet dat, voor mij tenminste, niets het genot kan evenaren van uit de fles te drinken!!! (Zou dat soms iets te maken hebben met het oedipus-complex?)
Jammer dat je dat in een taverne echt niet kunt maken, maar wat mij betreft: een glas hoeft helemaal niet. Wel integendeel! Zet mij maar de fles voor de neus. Daarvan pas geniet ik. Met een glas heb ik altijd ergens het gevoel dat ik uit een badkuip drink.
Met één uitzondering: Scotch! Dat is namelijk mijn favoriete bier als ik eens iets anders wil en me in een taverne of op een terrasje bevind. En dàt biertje tja dàt vraagt wel een speciaal glas, en gelukkig heeft de brouwerij daar heel gepast op ingespeeld. Maar dat is dan ook het enige bier waarvan ik vind dat het zijn eigen, heel eigenzinnig en speciaal glas nodig heeft om helemaal tot zijn recht te komen: de onderste bol vol bier, de trompet daar boven vol met schuim. Zo mag ik het graag.
Voor de rest: geef mij maar de fles! Niet te overtreffen, maar het staat niet netjes en trendy. Zoals zoveel lekkere dingen niet netjes staan en zéker niet trendy. Tot een of andere snob het ooit introduceert?
En zo komen we dan op het grote woord: snobisme! Wat mooi en trendy wordt gepresenteerd wordt veel meer geaprecieerd dan wat lekker is! Als een restaurant goed wil scoren en eventueel Michelin-sterren verdienen, dan moet het voedsel leuk ogen! Kwaliteit en smaak spelen minder rol, en dat vind ik nu juist zo jammer aan de tegenwoordige tijd: een bord als een schilderij is voor veel mensen pas genieten.
Het oog wil ook wat! Heet het dan. Dat zal wel, maar voor mij blijft de tong toch hoofdzaak hoor! Voor zover mij bekend zitten er geen smaakpapillen in onze ogen, noch maken ze deel uit van het spijsverteringsstelsel!
Hoeveel mensen trouwens met de blote (vieze?) vingers aan zon versierd bord hebben gezeten om het allemaal mooi te schikken speelt geen rol meer en nochtans de mensen die van zoiets genieten zijn meestal heel hygiënisch aangelegde personen. Gek toch dat ze daar dan niet eens bij stilstaan? Maar anderzijds moest de kelner eventjes met de duim in de soep zitten dan zou de zaal te klein zijn!!!
Met andere woorden: er moeten dus wel twee soorten viezigheid zijn: trendy viezigheid en onbeschaafde viezigheid. Misschien kan iemand me ooit het verschil uitleggen?
Als ik zogenaamde topkoks bezig zie op TV dan walg ik over de manier waarop ze onbeschaamd de voedingswaren bepotelen met de blote hand! Bovendien vind ik dat de meeste van die lui niet eens kúnnen koken! Hun verdienste zit dan ook meer in het entertainen.
Een lekkere pladijs of tong bijvoorbeeld moeten ze hoognodig éérst in de bloem wentelen! Nou ja anders bakt hij aan hé?
Helemààl niet! Je moet enkel uitkijken wat je doet, een goede antikleefpan gebruiken en niet de vis zichzelf laten bakken terwijl je met wat anders bezig bent!
Bovendien, als ik zie hoe de vis dan uit de pan komt: een bruingebakken bloemlaagje bovenop, en vanbinnen zo rauw alsof hij nog in zee zwom Neen jongens, voor mij hoeft dat niet. Al versieren jullie nadien het bord als een kleurenpalet, voor mij valt dit niet te vreten! Letterlijk fast-cook-food: snel even een minuutje in de pan gooien en dan op je bord. Jeeeek!!! Rauwe vis verdorie!
Maar het wordt gevreten! Als het maar mooi oogt. Spijtig, want zo krijgen de smaakpapillen van de jeugd niet eens meer de kans om echt lekker bereid voedsel te appreciëren.
Ik vrees ook dat de koks-scholen hier voor een stuk de schuldigen zijn: alles moet worden aangeleerd als rap rap commercieel denken! Time is money! Visje in de pan, niet meer naar omkijken en ondertussen snel de groentjes voor weer een ander gerecht bereiden, want de klant wacht en heeft honger.
En zo komt het dat in ons lieve landje, waar je ooit zo smakelijk kon eten, de lekkere eetcultuur moest plaats maken voor de (rijkelijk versierde) fast-cultuur. Want inderdaad, als je voortdurend met dat fast-cook-food wordt geconfronteerd, gecombineerd met diepvriesfrietjes met de smaak van karton, is de stap naar echte fastfood helemaal niet meer zo groot.
Sedert het rookverbod ga ik niet meer op restaurant, maar toen ik dat wél nog deed keek ik altijd uit naar zaken waar veel ouderen kwamen. Daar had je tenminste nog een klein kansje dat het écht lekker en smaakvol was.
Het horen van het nummer Een lied voor kinderen vanmorgen bracht me eventjes in een nostalgische stemming. En als een analytische geest in een nostalgische stemming komt, wordt het soms gevaarlijk!
Inderdaad vroeger konden we zonder gevaar buiten spelen, reden er maar een vijftal autos per dag voorbij, moesten onze ouders ons niet constant in het oog houden, want er kon toch weinig of niets gebeuren.
Mensen van mijn leeftijd denken daar graag even aan terug, maar dat betekent niet dat we de klok achteruit moeten zetten! Alleen moeten we ons eventjes bezinnen wat we eigenlijk aan het doen zijn:
Vroeger konden kinderen zorgeloos spelen op straat. De volwassenen moesten hard werken om in het levensonderhoud te voorzien.
Nu kunnen volwassenen zorgeloos spelen met hun autos, motos, TV, video- en audio apparatuur, computer, en noem maar op helaas, bijna allemaal ten koste van de kinderen.
Op straat spelen is gevaarlijk, want daar spelen de papas en de mamas met hun autos. In huis spelen is saai want papa en mama hebben niet echt veel tijd om zich met hen bezig te houden, want zijn ze niet aan het werken, dan zijn ze met iets aan het spelen. Naar een speelplein gaan is ook niet altijd alles: de ouderen in de buurt klagen dan weer over het lawaai. En als je moet spelen zonder lawaai maken is de aardigheid er ook alweer af!
Tja, wat doe je dan als kind? Braafjes in een stoeltje blijven zitten thuis en kijken hoe mama en papa zich amuseren met hun pc, hun TV, en noem maar op? Neen hoor!
Papa en mama voelen zich immers best wel schuldig dat hun kinderen niet echt meer kunnen spelen en overladen ze daarom maar met duur speelgoed.
Leuk toch? Neen!
Dat speelgoed is veel te afgewerkt, met als gevolg dat het na vijf minuten al grenzeloos verveelt en eigenlijk geestdodend werkt. Het kind krijgt geen kans zijn creativiteit te ontwikkelen.
En ja zodra ze maar een klein beetje ouder worden moéten ze wel hun eigen pc krijgen om dan tenminste nog een beetje virtueel creatief te kunnen bezig zijn toch maar een triest afgietsel van echte creativiteit. Om dan nog maar niet over de vele gevaren te spreken die op de loer liggen op internet!
Eigenlijk beleven we toch ergens een omgekeerde wereld. De volwassenen hebben, in vergelijking met vroeger, veel meer vrije tijd. Die vrije tijd vullen ze dan maar in met spelen
Autootje rijden op vakantie gaan daguitstapjes maken met het autootje
- Hé, niet overdrijven hé? De kinderen mogen overal mee in de auto, en ook op vakantie!
Jawel maar is dàt wat ze willen? Kunnen zij zich uitleven op zon daguitstap, of zijn het de ouders die zich uitleven?
Zouden ze, als ze de keuze hadden, niet veel liever op straat spelen met vriendjes uit hun buurt? Natuurlijk wel! Maar het kan niet. Te gevaarlijk door al die mamas en die papas die maar wat rondtoeren met hún gevaarlijk speelgoed.
Een pretpark dan maar? Ach ja als het niet anders kan, maar al gauw hebben ze die ook al allemaal gezien, en is zon dagje uiteindelijk toch maar een kleine oase in een eindeloze woestijn!
Vroeger was er niets. Geen TV, enkel een paar radiozenders van zeer slechte kwaliteit een grammofoon die je moest opwinden en er dan een zware 78-toerenplaat op leggen maar de wereld buiten was boeiend, ongevaarlijk, en bood eindeloze mogelijkheden.
Een of twee keer per jaar kwam de kermis of een circus wat afleiding brengen in de dagelijkse sleur, en dat vonden we heerlijk.
Het leven was hard voor de ouders. Dàt wel. Maar niemand maalde erom. Je natuurlijke levenskwaliteit was immers veel hoger dan nu. Als het werk er opzat werd plezier gemaakt. Bij mooi weer gingen mensen buiten zitten voor de deur al gauw stond of zat de hele buurt in groepjes gezellig te keuvelen ergens had iemand een accordeon en speelde een deuntje of een mondharmonica.
Anderen, mannen dan vooral, zochten het dan weer in de vele kroegjes, dronken zich een stuk in de kraag, kwamen uren telaat voor het middagmaal en werden dan ferm uitgescholden door hun vrouw ach ja wat wil je? Het was niet zo netjes, maar had ook wel ergens zijn charme.
Ja na gedane arbeid was ons landje toch echt vrolijk België op zijn best.
Hoe kon het allemaal zo veranderen? Het verkeer vooral? Jawel en sommigen klagen over de vele vrachtwagens op de autowegen. MAAR die vrachtwagens komen zelden of nooit in woonwijken en zijn dus zelden een gevaar voor spelende kinderen.
Het gevaar wordt geschapen door ons allemaal, omdat we die prettige auto nu eenmaal niet meer willen missen. En de hele maatschappij heeft zich ondertussen aan die auto aangepast:
- In plaats van honderden kleine buurtwinkeltjes op wandelafstand, zit alles nu gecentraliseerd in super-mega warenhuizen. Meestal ver buiten de stad. Iedereen heeft tóch een auto!
- In plaats van industrieën en andere werkgelegenheden dààr in te planten waar veel potentiële werknemers wonen zoals vroeger, is ook dit proces omgekeerd: industrieën zitten ver van de bewoonde gebieden. De arbeiders hebben tóch een auto!
Tja als we de auto dan al vooral kochten voor ons plezier, heeft de maatschappij er ondertussen al zo goed op ingespeeld dat we hem helemaal niet meer kunnen wegdenken.
Vermits het me de laatste dagen een beetje aan inspiratie ontbreekt, nog maar eens wat commentaar op een nieuwsflash van vandaag:
- Een gemeentebestuur wil rekeningrijden invoeren in een woonwijk;
- Een ander gemeentebestuur (Oostduinkerke) wil dan weer slagbomen aan de toegangswegen tot een woonwijk.
Waarom? Twee keer raden: er zijn weer jankers actief geweest!
Het drukt me nog maar eens met de neus op hoe mensen bestaan
Ze hebben een huisje gebouwd in een gedroomde wijk. Een paradijsje op aarde. Dan komen ze er wonen, en oei!
Hier rijden autos!!!
Jank jank bij de politie; jank jank bij de schepen jank jank bij de burgemeester
In plaats van tevreden te zijn met hun gedroomde stekje onder de zon en te bedenken hoe gelukkig ze zich mogen achten, gaan ze hun hele territorium angstvallig afzoeken tot ze dat ene stofje hebben ontdekt dat hun paradijsje ontsiert.
Dergelijke mensen verdienen niet mooi te wonen! Dergelijke mensen verdienen wél dat hun gejank wordt aanhoord en goedgekeurd! Want dàn pas zullen ze beseffen hoe ze zichzelf in nesten gejankt hebben.
Want er komt familiebezoek moet betalen om tot bij hun nestje te geraken. Of de slagboom opent niet. Idem vriendenbezoek, leveringen aan huis en noem maar op. Of dachten ze dat die cameras of slagbomen zo intelligent zullen zijn dat ze élk mogelijk familielid, vriend, dokter of wie dan ook nu of in de toekomst zullen herkennen?
Zéker niet! En ik wens het die mensen van harte toe dat ze hun zin krijgen en het zich achteraf grondig beklagen
Bovendien, door het verkeer te weren in een woonwijk, weer je ook een vorm van sociale controle, met als gevolg dat het inbrekers en verkrachters wel heel gemakkelijk gemaakt wordt! Niemand die op je vingers kijkt.
Nog maar eens een schoolvoorbeeld van het egoïsme van sommige mensen: in feite zouden ze weer, net als in de oertijd, in stammen willen gaan wonen, rondom afgesloten met hoge, scherpe palen om alle vreemden te weren.
Het enige dat ze daarmee bereiken is zichzelf in een sociaal isolement plaatsen. Maar zover denken ze natuurlijk niet na als ze met hun gejank beginnen!
Een gemeentebestuur dat zich dergelijke nonsens laat aanpraten zou toch ook eerst twee maal moeten nadenken!
Niet alleen brengen die jankers op die manier zichzelf in de problemen, maar als één gemeentebestuur dit toelaat en uitvoert, wordt een voorgaande geschapen, zullen anderen hetzelfde eisen en wordt ons landje binnen de kortste keren veranderd in duizenden verboden eilandjes waar we omheen moeten laveren.
Sluipverkeer? Laat me niet lachen! Dat moet je bij de oorzaak aanpakken, en niet bij het gevolg! Als onze autowegen leefbaar, of 'rijdbaar' worden gemaakt, zal niemand de behoefte krijgen om sluipwegen te gaan opzoeken!
Politici, denk twee keer na: besturen is niét je laten rijden, en zéker niet door jankers.
Mensen zijn soms ware meesters in het scheppen van allerhande ingewikkelde constructies, waarbij de eenvoudige werkelijkheid wordt verdoezeld achter hopeloos ingewikkelde procedures. Schoolvoorbeelden hiervan vinden we vooral terug bij de financiële instellingen: je wordt uitgenodigd om de laatste nieuwe trend in geldbelegging uitgelegd te zien en liefst zo snel mogelijk in te tekenen in een of ander ondoorzichtig systeem om je winst niet mis te lopen.
Een groots en ingewikkeld opgezette constructie wordt je voorgeschoteld. Het wordt uitgebreid uitgelegd met vooral de nadruk op: je kunt alleen maar winnen met in te tekenen.
Je snapt niets van de hele uitleg, vind jezelf een stomme uil, maar dat is juist de bedoeling: een ondoorzichtig scherm creëren!
Voor de leek is het een totaal ondoorzichtige constructie, maar als de verkoper voldoende gewiekst is krijgt hij je zover dat je intekent. Intekent op iets dat je dan maar beweert gesnapt te hebben omdat je nu eenmaal niet graag voor een dommerik doorgaat, maar waar je in werkelijkheid geen jota van snapt, tenzij misschien dat alleen maar winnen. En ja, sommigen trappen er dan maar in.
Maar goed het is een gok zoals er zoveel zijn, en soms kan een gok wel winstgevend zijn. Sans rancune ten opzichte van de banken dus. Maar wat mij betreft:
Wat ik niet helemaal, of helemaal niet begrijp, zal ik ook nooit tekenen!
Maar constructies gaan verder vooral dan in de hogere regionen van het onderwijs. Ook dààr worden verschillende vormen van constructies opgezet, maar met een ander doel.
Zo bijvoorbeeld is bij sommige mensen de drang en gave om mensen te genezen aangeboren. Dit soort mensen heeft niet echt veel studie nodig om hun genezende gave als beroep uit te oefenen. Een paar jaar leercontract bij een goede arts zouden ruimschoots volstaan om zelf een vakman te worden en veel universitair geschoolden te overtroeven.
Maar het mag niet! Zonder de nodige universitaire studies mag je geen poot uitsteken naar je lijdende medemens!
En dus komen heel dikwijls, in plaats van terzake begaafden, vooral dié mensen aan bod die over de nodige financiële middelen beschikken om de studies te betalen, én als enige gave hebben dat ze snel theorieën vatten en onthouden.
Of dergelijke studenten echt goede dokters zullen worden betwijfel ik sterk, want de trieste realiteit liegt er niet om: bij het minste ernstig probleem stuurt de huisarts je door naar een specialist, speelt die specialist je door naar een prof, en krijg je van die prof te horen dat er niets aan te doen is en je er moet leren mee leven
Verwonderlijk dat je zoveel zelfhulp vindt op internet, geschreven door weer leken die dezelfde problemen aan den lijve ondervonden en ook niet konden geholpen worden door de intellectuelen?
Waar steekt nu de constructie in dit verhaal? Wel, vooral in het feit dat iets dat in wezen heel simpel is, met allerlei intellectuele poespas tot een hopeloos ingewikkeld verschijnsel wordt vervormd. Zò ingewikkeld dat het maar door een klein percentage studenten in dié vorm verwerkt kan worden.
Afgestudeerden staan dan ook zelden stil bij de essentie: een mens die pijn lijdt. Die pijn logisch analyseren om tot een oplossing te komen is er ook niet meer bij. In plaats daarvan gaan ze hun geheugen afzoeken naar aangeleerde theoretische poespas; niét direct om de persoon in kwestie te helpen, maar eerder om hun eigen bestaansrecht te bewijzen.
En toch moeten zelfs topwetenschappers toegeven dat eenvoud het kenmerk van het ware is.
Zo is bevoorbeeld het wiel toch wel héél eenvoudig, hoewel het een der geniaalste uitvindingen aller tijden is.
Gelukkig dat in de tijd dat het werd uitgevonden nog geen universiteiten bestonden, want dan had de uitvinder zijn uitvinding eerst moeten bewijzen via duizenden omwegen, procedures en formules. Tegen de tijd dat hij dit alles had verwerkt was hij al goed gek geworden en zou het verschil tussen een wiel en een koe niet eens meer kunnen onderscheiden, laat staan dat hij het wiel nog had kunnen uitvinden.
Mij zul je niet horen zeggen dat er geen universiteiten mogen bestaan. Integendeel! Als er dan al ontwikkelingen op elk gebied komen, dan is het wel dank zij hen.
Maar het is verkeerd om dié afgestudeerden de praktijk in te sturen. Die mensen zouden enkel mee verder mogen werken aan die ontwikkelingen, dààr hun beroep van maken, en de praktijk overlaten aan anderen, die er aanleg voor hebben, en de stiel al snel onder de knie zouden krijgen via een leercontract!
Ik acht me gelukkig dat ik heb kunnen toekijken toen ook de verkeerswereld via hogescholen door intellectuelen werd overgenomen, en heb daar heel veel geleerd over hoe je constructies kunt opzetten die de praktijkmensen in hun blootje zetten en het zaakje in handen van theoretici spelen.
En ik moet zeggen: ik heb ervan genoten. Voor mij hoefde het toch niet meer, de pensioenleeftijd was nabij. Ik had er geen behoefte aan me in hun theorieën te verdiepen, maar vond het eerder heel interessant te mogen vaststellen hoe ze simpele zaken zo ingewikkeld wisten voor te stellen dat het je met stomheid sloeg. En had ik niet beter geweten, ik had me heel minderwaardig gevoeld in het bijzijn van al die zelfverzekerde geleerden waar elk bestuur mee begon te dwepen.
Waar je ooit, met één blik op de praktijk, een oplossing bedacht en ook verwezenlijkte, mocht dat plots niet meer. Neen. Eerst moest een verkeersstudie over de omgeving worden gemaakt. Die studie moest dit en dat bevatten mocht zus en zo dan weer niét bevatten Er moesten (weeral) honderden bladzijden straf worden geschreven de motivatie moest er zus en zo uitzien en dan mocht je misschien héél misschien en als je heel braaf was een zebrapadje over een straat laten schilderen. Een klus die in hoogstens een uur zou kunnen geklaard zijn, moest nu maanden aanslepen.
Hoe je je huiswerk had gemaakt was pas belangrijk en doorslaggevend. De praktijk deed er niet toe want de plaats waar je dat zebrapad wou leggen hadden ze toch nog nooit gezien en zouden ze ook nooit zien!!!
Om krankjorum van te worden en glimlachend ging ik met een zucht van verlichting met pensioen. Gelukkig om die laatste levensles nog nét te hebben kunnen meemaken in mijn carrière maar bezorgd om de toekomst van het verkeer nu het in handen was van dergelijke malloten.
Ik bekijk de zaken vanuit mijn persoonlijke ervaringswereld, maar het is in alle lagen van de maatschappij hetzelfde: wereldvreemden nemen het beleid over. En jawel, we liggen goed op ramkoers!!!
Wat te denken bvb van de tabakhandelaar uit Oostende die een ongelooflijke monsterboete kreeg omdat hij ocharme een plastic aanstekertje cadeau gaf bij een slof sigaretten? Reclame voor tabak heette het monsterverdict! Erger dan massamoord.
Hallo Wetstraat? Is daar nog iemand te vinden die op de planeet aarde leeft?
De media beginnen stilaan meer en meer te zwijgen over wat er in de Wetstraat gebeurt. Ze worden het ook beu om elke dag met een nieuw zinloos verzinsel af te komen die de kijker al lang niet meer geloofwaardig acht.
Ik vrees dat we echt op ramkoers liggen naar een ingrijpende verandering in onze totale leefwereld, en kan enkel maar hopen dat voor één keer het gezond verstand de bovenhand haalt.
Onze democratie is in de negentiende eeuw van de grond gekomen als een raket. Een goed democratisch concept, een goede grondwet, goede leiders, welwillende en werkzame bevolking.
De raket volgde een welbewuste koers, werd goed bestuurd en maakte zichzelf steeds beter. Tot tot het té goed werd en tévelen wilden mee profiteren van dat succesverhaal. Zowel op politiek gebied (steeds meer leiders die de koek moesten delen) als op burgerlijk gebied (steeds meer buitenlanders die wilden komen meeprofiteren).
- De politici hadden het gemakkelijk: alles lag goed op koers, ze moesten zich enkel maar laten betalen om er bij te staan en ernaar te kijken, en dat deden ze ook. Ze dachten dat het altijd zo zou blijven en ze dus een gemakkelijk en vetbetaald jobke hadden.
Het hàd ook altijd zo kunnen blijven als ze hun verantwoordelijkheid hadden opgenomen en van zodra zich een nieuw fenomeen voordeed er op geanticipeerd. En er hebben zich ondertussen al heel veel nieuwe fenomenen voorgedaan waarop nauwelijks werd geanticipeerd. Integendeel; er werd negatief geanticipeerd door de boel boel te laten: vreemdelingen stroomden binnen. Laten begaan is de gemakkelijkste manier. De eigen bevolking strenge wetten opleggen ten opzichte van die vreemdelingen moet dan maar weer je eigen laksheid camoufleren en is makkelijker dan die vreemdelingen regels op te leggen, want die zouden je misschien niet begrijpen en dan sta je voor aap.
- De autochtone bevolking was ondertussen ook al zo verwend dat ze er aanvankelijk geen been in zag de vuile of zware jobkens door vreemden te laten doen de sociale vangnetten werden toch jaar na jaar versoepeld, dus, waarom nog uit bed komen? Want ja, ook dàt had die nieuwe generatie politici bewerkstelligd: om stemmen te ronselen steeds meer geld over de brug gooien om de luiaards ook een menswaardig bestaan te geven.
En toen kwam een tijd dat het telaat was. Toen wilde de doorsnee Belg wel weer aan het werk, maar stelde vast dat de vorige generatie het al helemaal had verkolven door zowel tewerkstelling als sociale vangnetten vooraal aan vreemden te hebben toegewezen.
En nu?
Tja nu is die raket, door zo lang onzinnig en onverantwoord bestuurd te zijn geweest, op een ramkoers geraakt. Waar gaat hij heen? Wat zal hij uiteindelijk rammen? Geen mens die het nog weet. Eén feit is zeker: België zal vroeg of laat de eerste zijn om te bewijzen dat elke democratie die niet op een verantwoorde manier wordt bestuurd op de duur zichzelf moet vernietigen.
En meer nog: hoe beter die democratie aanvankelijk werkt, hoe sneller de stuurloosheid intreedt! Waarom? Om wat ik al dikwijls vertelde: als iets goed werkt willen al te veel opportunisten er mee van profiteren.
En die opportunisten vind je zowel onder de autochtonen, de allochtonen, als vooral onder de vetbetaalde politici!
Onder de grootste oorzaken van die ramkoers zie ik vooral:
1. Waarom moesten de politici hun verantwoordelijkheid nog maar eens spreiden over heel Europa? Hadden we het niet goed apart? Antwoord: Gemakshalve maar laten begaan! Europa wil het? We doen mee. The easy way.
2. Waarom werd niet op een logische manier geanticipeerd op de vele migranten, door ze zich te leren aanpassen aan onze levensstijl, in plaats van onze levensstijl aan te passen aan de vreemden? Antwoord: gemakshalve maar laten begaan! De migranten willen het zo? We doen maar mee!The easy way.
Tja, zodra een auto, boot of vliegtuig bestuurd wordt door iemand die er alleen maar staat naar te kijken zonder verantwoord te sturen, doet hij zijn eigen zin en komt vroeg of laat op een ramkoers naar whatever!
Momenteel kunnen zelfs de politici enkel nog staan kijken waar dat stuurloze ding uiteindelijk zal terechtkomen En elk tegenwoordig schaars bericht over wat er in de Wetstraat gebeurt bewijst weer dat het zo is.
Nog even wil ik verder doorgaan op partnerkeuze en de manier waarop we die keuze maken, of ons aan een mogelijke partner voorstellen, want ook dàt verschilt grondig tussen man en vrouw.
Mannen hebben vooral prestatiedrang en meten hun waarde af aan hun positie op de sociale ladder. Als ze dan een partner proberen te werven gaan ze helaas heel dikwijls dik overdrijven, om niet te zeggen ronduit liegen; zowel over hun sociale als hun financiële positie.
Met andere woorden, ze proberen de vrouw ervan te overtuigen dat ze bij niemand veiliger, meer beschermd, en financieel onafhankelijker kan zijn. En helaas de vrouw loopt toch zo graag in die verkoperpraatjes!
Als die praatjes dan ook maar enige vorm van waarheid bevatten is er geen vuiltje aan de lucht. Maar helaas vooral jonge mannen die nog veel te bewijzen hebben, overdrijven er maar op los. Vooral ook omdat ze al gauw ondervinden hoe snel een vrouw daar inloopt en hoeveel meer kansen ze krijgen op die manier.
Een man met weinig scrupules die zondermeer een vrouw wil versieren, ongeacht zijn eigenschappen of positie, ziet hier een heel braakliggend terrein voor zich opengaan en duikt er maar wàt graag in.
Mooie meisjes zijn hier bovendien nog de eerste slachtoffers van, want natuurlijk zoeken die praatjesmakers de liefste meisjes op en weten ze nog te veroveren ook. Met alle gevolgen vandien voor de relatie natuurlijk, want een relatie die begon op basis van leugens kan niet lang duren!
Bij meisjes liggen de zaken dan weer wat anders: jonge meisjes zijn allemaal heel lief (of doen zich zo voor). Een leuk snoetje helpt daar natuurlijk voor een groot stuk aan mee. Ze lijken je de hemel op aarde te beloven. En echt bewust liegen, zoals veel mannen, doén ze eigenlijk niet.
Alleen: ze praten vanuit hun single standpunt, kennen het klappen van de zweep nog niet, hebben geen idee van de vele mogelijke gezinsproblemen die op korte of lange duur de liefde sterk in de weg komen te staan.
Dan trouwen ze stellen vast dat het leven niet enkel uit rozengeur en maneschijn bestaat, en afhankelijk van hun instelling beginnen ze te veranderen van een lief meisje naar een twistziek wijf.
Dikwijls heb ik mezelf de vraag gesteld: Wanneer, waarom en waardoor verandert een lief meisje in een ware bitch?
Een pasklaar antwoord is er niet, want elke relatie is weer anders. Er staan evenwel veel mogelijkheden open:
Zijn fouten:
- De leugens van de man komen aan het licht en stellen teleur: de grote lantaarn verandert in een piepklein lichtje dat uitdooft bij het minste probleem.
- In plaats van de problemen aan te pakken, gaat hij ze doorspoelen bij de vrienden op café of club.
- Steun hoeft ze bij hem niet te zoeken. Ze moet het allemaal maar zelf oplossen.
- Wat eens een verzorgde gentleman leek, verandert snel in een viezerik die een spoor van vuil achterlaat in badkamer, toilet, living in de veronderstelling dat vrouwlief nu maar de taak van zijn mama moet overnemen en overal achter hem aan komen met borstel en spons.
Haar fouten:
- Ze heeft zichzelf schromelijk overschat en stelt vast dat ze niet echt bestand is tegen de dagelijkse strijd om het bestaan. Ze wil dit echter niet toegeven en compenseert het door zich steeds meer autoritair op te stellen en foute beslissingen te nemen.
- Ze vertikt het raad op te volgen van de man, omdat dit haar een minderwaardigheidsgevoel geeft.
- Ze laat haar kinderwens in vervulling gaan, om, als het te laat is, vast te stellen dat ze helemaal niet met kinderen en alle problemen vandien kan omgaan.
- Of in tegengesteld geval: er komen kinderen, ze focust nu al haar aandacht dààrop, en heeft totaal geen belangstelling meer voor de man.
Fouten van beiden:
- Een van beiden is zuinig met het budget, de ander gooit het geld door deuren en vensters.
- De een wil de kinderen echt opvoeden, de ander wil ze alleen maar verwennen.
- De een is een huismus, de ander wil nooit thuis zijn.
Het lijkt allemaal heel goed op voorhand vast te stellen, maar niets is minder waar. Zo bijvoorbeeld zijn er maar weinig mannen die echt graag dansen. Toch, als ze niet getrouwd zijn, doen ze het en doen ze het graag maar enkel maar om een meisje te versieren! Eens getrouwd valt dit motief weg en is het gedaan met dansen.
De meeste vrouwen daarentegen dansen graag, voor het dansen op zich. Of er nu al dan niet bijbedoelingen zijn, voor hen is het soms een uitlaatklep.
Ik zet dit alles graag even op een rijtje, tot lering van wie er een boodschap aan heeft. Of iemand daar ooit voordeel kan uit halen weet ik niet. Ik kan enkel maar hopen dat een verwittigd mens er twee waard is
En als het dan toch spaak loopt rest er toch méér dan het aanvragen van een scheiding. Het alternatief is: leren omgaan met een mens die totaal anders is dan jijzelf, leren werken aan jezelf (véél makkelijker dan aan de ander), en begrip opbrengen voor het feit dat we allemaal verschillend zijn.
Maar dat moet dan wel weer van beide kanten komen.
Overleg kan vele namen hebben: vergadering conferentie werkgroep ronde tafel gesprek en last but not least: parlement! Maar uiteindelijk komt het er telkens weer op neer om met een aantal personen tot een consensus, of compromis te komen over een of ander onderwerp. En daar juist wringt het schoentje! En ik kan gelukkig spreken van ervaring met die materie.
Het succes van dergelijk overleg hangt van veel zaken af, en vooral van het aantal personen dat er aan deelneemt en hun wil om eventjes partij- of persoonlijke belangen opzij te zetten en aan het algemeen belang te denken.
Zo is overleg tussen een vijftigtal personen van verschillende strekkingen al bij voorbaat tot mislukking gedoemd: om tot enige vorm van consensus te komen dienen àl te veel compromissen te worden gesloten die het basisidee totaal ontkrachten.
Want vijftig verschillende personen hebben dan weer vijftig verschillende ideeën over dat ene onderwerp. Sommige goed, sommige ronduit slecht voor het uiteindelijke resultaat.
Het ergste wat dergelijk overleg kan overkomen is dat er zich tussen de deelnemers velen bevinden die in werkelijkheid niets positiefs in te brengen hebben, maar er alles aan doen om toch een vinger in de pap te hebben, met alle catastrofale gevolgen vandien.
Waarom ze dat doen is eenvoudig: als het project lukt, willen ze kunnen zeggen dat het dank zij hun inbreng is. Mislukt het, dan is het de schuld van de anderen.
In mijn carrière heb ik mogen genieten van het voorrecht een (gemeentelijke) werkgroep te leiden (verkeer) met een tiental personen, die grotendeels aan dezelfde kar trokken. We hoefden maar weinig compromissen af te sluiten en streefden allemaal hetzelfde doel na. Er zaten politici mee aan tafel, en gelukkig kregen we ze op één lijn met dat doel: het algemeen belang dienen.
Dat tiental lijkt me dan ook ideaal. Hoe meer er bijkomen, hoe moeilijker een consensus wordt, en uiteindelijk schep je dan alleen maar een schaap met vijf poten, en daar zit niemand op te wachten.
Dit alles in acht genomen, dwalen mijn gedachten dan dikwijls af naar onze regering (tenminste naar de keren dat we er een hebben):
55 ministers van heel verschillende partijen en strekkingen moeten over het kleinste geschilletje net zo lang debatteren tot ze allemaal een beetje gelijk krijgen in een wanstaltelijk compromis!!!
In het parlement moet een parlementslid zijn idee proberen te verkopen aan een hele zaal met allemaal verschillend-denkende leden, ofwel moet hij ook weer een compromis uitdokteren waarin alle tegengestelde partijen zich kunnen vinden!
Is het verwonderlijk dat België een land van compromissen is? Is het verwonderlijk dat die compromissen zelden werken? Is het niet duidelijk dat we op die manier op een ware ramp afstevenen?
Het zou veel, en véél beter kunnen met veel minder mensen. Beperk het aantal ministerszetels (zie de vergelijking met andere landen in een van mijn vorige columns), halveer het parlement en laat de eindbeslissing écht over aan de kiezer.
Hoe? Door wie de meeste stemmen heeft niet alleen premier te maken, maar hem ook de volle verantwoordelijkheid in de schoenen te schuiven. En dat kan alleen maar als hij in elk debat het laatste woord heeft en zijn beslissing doorslaggevend is against all odds.
Dàn pas kunnen we van een democratie spreken. Dàn zal de kiezer kunnen vaststellen of de man die ze daarvoor kozen het ook kan waarmaken of niet.
Dan zal de verantwoordelijkheid niet over tientallen andersdenkenden uitgespreid worden met als gevolg dat er eigenlijk niemand meer verantwoordelijk kan gesteld worden.
Want ook dàt is een van de bestaansredenen van die groepsgesprekken of parlementen: niemand is persoonlijk verantwoordelijk, fouten zijn altijd de schuld van de anderen, en de hele groep gaat altijd weer vrijuit.
Jawel, ik weet het, op mijn manier lijkt de democratie eerder verkracht dan gediend omdat één man van één partij het voor het zeggen zou hebben. Lijkt een beetje op dictatuur. Maar dat is schijn! Als die man niet wereldvreemd is zou hij moeten weten wat er onder de burgers leeft, en als hij die belangen niet zou nakomen zou hij er bij de volgende verkiezing sowieso uitgebonjourd worden door de kiezer.
Nu echter worden de vele fouten van vele enkelingen gecamoufleerd en doorgeschoven naar de hele groep, die na een eventuele regeringsval uit onkunde, toch weer verkozen wordt.
Waarom? Gewoon omdat de kiezer door het bos de bomen niet meer kan zien. Wat uiteindelijk ook de bedoeling is, want zo kunnen dezelfde mensen steeds weer dezelfde fouten blijven maken zonder ervoor afgestraft te worden.
Ik kwam tot dit inzicht door een verrassende wending in mijn carrière. Ik had, vanuit een praktijkgerichte positie, een goed verkeersproject uitgewerkt en doorgespeeld aan mijn bestuur. Iedereen content behalve mijn eigen grote baas (omdat het idee niet van hém kwam).
En een nakende promotie voor mij werd daardoor doorgeschoven naar een ander. Wat mij persoonlijk trouwens weinig interesseerde! Later nam een overste die heel goed van de zaak op de hoogte was, me onder de arm en stelde voor om samen een werkgroep verkeer te beginnen, juist om dergelijke wantoestanden in het vervolg niet meer op één persoon te kunnen verhalen.
Toen begreep ik het! Toen begreep ik hoe het systeem werkt en hoe je er zonder kleerscheuren kon doorgeraken. En ik aanvaardde het voorstel, hoewel het principe me wel wat tegen de borst stootte: als ik iets doe wil ik daar ook de volle verantwoordelijkheid voor dragen, wàt de gevolgen ook mogen zijn. Want struisvogelpolitiek was nooit aan mij besteed.
En wat die werkgroep betreft: later werd ik door sommigen verweten altijd mijn eigen zin door te drijven. Daar had ik geen probleem mee, want het kwam van mensen die zelf maar zelden iets in te brengen hadden maar toch nuttig waren: ze brachten problemen aan vanuit hun positie, die we dan samen oplosten.
Het zou me veel meer verdriet gedaan hebben als mensen terecht hadden kunnen zeggen dat een of ander project van ons een mislukking was.
Relaties zijn eigenlijk combinaties! En zoals alle combinaties: ze werken of ze werken niet, ongeacht de individuele karakters van de deelnemers.
Als ik om me heen kijk zie ik heel veel niet werkende combinaties ondanks het feit dat beiden op zichzelf eigenlijk toffe mensen zijn. Lang heb ik gedacht dat het een kwestie van intelligentie was: om goed te begrijpen dat een ander persoon ook een andere gedachtewereld is, heb je toch een zekere mate van verstand nodig. Heb je dat niét, dan is de relatie tot mislukken gedoemd.
Tenzij natuurlijk je partner je complete evenbeeld is, maar dan wordt het weer weinig boeiend en gaat gauw vervelen.
Maar er moet toch meer aan de hand zijn, want dieren zijn helemaal niet intelligent, en bij hen werkt het partnership wél probleemloos. Zijn we dan té intelligent? Zo intelligent dat we denken dat ons eigen gedachtegoed het enige zaligmakende is en dat alles wat daarvan afwijkt verkeerd is? Dat we ons niet meer kunnen inleven in andere werelden? Want inderdaad, als elke mens een eigen wereld is, dan is het nog erger gesteld met de twee geslachten: dat zijn twee afzonderlijke zonnestelsels die compleet anders reageren en vele lichtjaren van elkaar af staan.
Maar goed, als je dit alles goed overdenkt en je hébt de juiste mate van intelligentie: niet te weinig om de ander te kunnen begrijpen; niet teveel om je eigen persoontje niet als het middelpunt van het universum te zien, dan moet je toch ook de juiste keuze kunnen maken?
Helaas! Neen! Dan heb je misschien een stapje vóór, maar het is maar een heel klein stapje. Want zeg nou zelf: waarnaar kijk je, als je een passende partner zoekt? In de eerste plaats naar het gezicht en figuur. Ziet er goed uit Ziet er braaf uit Ziet er stoer uit Ziet er sexy uit Precies wat ik zoek
Enfin, de wereld lijkt, vooral voor jonge mensen, één groot uitstalraam waaruit je maar te kiezen hebt, en het lijkt allemaal WYSIWYG (What You See Is What You Get).
En daar begint het dan al: niets is minder waar!
Ik heb mensen gekend met boeventronies maar met een gouden hart. Knappe meisjes van uiterlijk, maar vanbinnen ware heksen. Sexy mensen die in werkelijkheid zo preuts als wat waren Intelligente gezichten met de hersenen van een koe Stoere mannen die alles leken aan te kunnen, maar in werkelijkheid grote lantaarns met een heel klein lichtje bleken
Dus, ook hiér hebben we geen referentiepunt!
Oké dan, we laten het uiterlijk dan maar voor wat het is en richten ons op de binnenkant. Een goed gesprek zal ons al veel bijleren.
Vergeet het! Single personen reageren totaal anders dan koppels. Bovendien, in een gesprek wordt wel duidelijk hoe mensen dénken het te zullen doen. Of ze dat in de praktijk, en gekoppeld aan een minder goed passende partner ook zullen kunnen waarmaken, is helemaal niet zeker.
En dus blijft een geslaagde combinatie, hoé je het ook bekijkt, altijd weer een grote gok. Je hebt enkel de twee ingrediënten van een soepje gezien en je denkt misschien: Prei op zich is lekker. Een sinaasappel op zich is ook lekker. Dus moet de combinatie van beide ingrediënten in een soepje ook lekker zijn
Als je het aldus gebrouwde soepje dan ook nog kruidt met de vele valstrikken van de wereld om je heen en de voortdurende strijd om het bestaan, kom je al gauw tot een walgelijk misbaksel!
En ja dààr heb je de reden dat zoveel huwelijken op de klippen lopen. Dat is nu zo en was ook vroeger zo. Alleen is de drempel om te scheiden tegenwoordig veel lager geworden.
Vroeger bleven ze bijeen omdat het niet anders kon. Ze waren wel verplicht er het beste van te maken.
Nu scheiden ze omdat ze het niet langer uithouden en de stap naar scheiding een stuk gemakkelijker gemaakt is.
En zo komt het dat relaties altijd weer een gok zullen blijven.
Mijn vader zei me altijd: Als je maar voor de helft bedrogen bent in een vrouw, dan heb je geluk gehad.
Er stak waarheid in. Hij zei dat natuurlijk vanuit mannelijk standpunt, maar vanuit vrouwelijk standpunt is het niet beter; eerder nog slechter. Je zou het ook aldus kunnen stellen:
- Een man zoekt seks en begrip. Soms in dié volgorde, soms in omgekeerde volgorde naar gelang de volwassenheid.
- Een vrouw zoekt steun en geborgenheid. Seks is bijkomstig.
- Een man geeft die steun, of doet alsof hij die geeft om ZIJN wens in vervulling te zien gaan.
- Een vrouw doet zich sexy voor om de gewenste steun te bekomen.
De puzzel wordt dus steeds ingewikkelder! Wie ziet nog de bomen door het bos?
Er is één groot lichtpunt: wie, ondanks alle valstrikken, toch een min of meer geslaagde combinatie heeft weten waar te maken mag zich gelukkig prijzen! Moet niet verder zoeken. Moet niet denken dat er méér te koop is in de wereld. Moet houden wat hij heeft en vooral bedenken dat je, in wélke relatie ook, altijd wat water bij de wijn moet doen.
Maar wat dan, in een geslaagde relatie, nog de grootste beloning is: je hebt iets kunnen waarmaken dat maar aan weinig mensen gegeven is. Het zou je moeten leren dat we beter af zijn dan de dieren die met elke relatie tevreden zijn. Want dàn pas kun je zeggen dat je relatie zo uniek is dat je totaal geen behoefte hebt aan de verleidingen van buitenaf.
1958 Mijn oudere zus die in Brussel woonde, zou trouwen, en mijn oudste zus en ik zouden een paar dagen in Brussel logeren, het trouwfeest meemaken, en een bezoek aan de expo 58 brengen.
We stapten uit het Zuidstation en hogh! Op slag voelde ik me nederig en minderwaardig. Wàt een mooie stad! Het mondaine karakter ervan straalde je tegemoet. Een wandelingetje naar de woonplaats van mijn zus opende een nieuwe wereld voor me. Alles zo proper en net nette mensen, propere straten en voetpaden prachtige herenhuizen ik waande me in een nieuwe en betere wereld.
Later kwam ik er nog dikwijls terug en kreeg er niet genoeg van. Ik moest alles zien: het centrum, de Marollen, de leuke winkeltjes, en de statige herenhuizen in de buitenwijken.
-o-o-o-o-o-o-
Anno 2010 stap ik op een zondagmorgen uit het Zuidstation zie een aantal clochards, blank en bruin, op banken liggen slapen in de tunnel onder de sporen neem even een kijkje op de zondagse Zuidmarkt, wandel door een paar straten die ooit eens de rijkdom van ons landje tentoon spreidden maar nu meer op mini-vuilnisbelten lijken. Kom op de Hallepoortlaan en kijk om me heen.
Onmiddellijk springt de middeleeuwse Hallepoort me in het oog: stralend in de zomerzon. De vroeger zwart en grauw ogende muren nu netjes grijswit na een grondige opknapbeurt.
-Chapeau Brussel, denk ik terwijl ik de gerenoveerde Zuidlaan dwars en het mooi gerenoveerde voetpad aan de andere kant bereik.
En dan , tja, dan is het gedaan. Welke zware investeringen het stadsbestuur ook had gedaan in de heraanleg van wegen en voetpaden het ligt vol afval. Half opgegeten broodjes, zakjes friet die met kleverige mayonaise aan de grond plakken enfin, honger kun je hier in elk geval niet lijden want je kunt letterlijk van de grond eten.
De duifjes konden zich maar tegoed doen aan al dat lekkers, en die zijn er dan ook met hopen.
Keer terug naar de Zuidmarkt en besluit om aan de andere kant van de spoorlijn dan maar eens langs het Baraplein en de Clémenceaulaan door te lopen naar het slachthuis van Anderlecht, op zondag ook omgetoverd in een grote marktplaats, en ooit heel gezellig
De Clémenceaulaan: één grote vuilnisbelt. Vervallen herenhuizen die in decennia geen laagje verf meer zagen weinig of geen blanken op straat maar wél een kleurrijke mengeling van exotische rassen met fladderende lange kleden en hoofddoekjes.
-Hallo ben ik nog in mijn vaderland? En nog wel in de hoofdstad?
Als ik kunstschilder zou zijn, zou ik hier een prachtig doek kunnen schilderen: Het verval van Brussel. Zou binnen enkele eeuwen een klassieker kunnen worden om de stommiteiten van de politici in de 21° eeuw aan de kaak te stellen.
Kom aan het slachthuis van Anderlecht ving een glimp op van de bonte kraampjes binnenin, maar helaas, de ingang was kompleet versperd door een wriemelende massa uitheemse mannen die pratend en lachend op hun shoppende vrouwen stonden te wachten Het friet- en drankkraampje aan de ingang draaide als nooit tevoren om die massa mannen van lekkers te voorzien.
Met een blik op de handtas van mijn vrouw leek het me geen goed idee ons door deze massa heen te worstelen. En dus maar onverrichterzake teruggekeerd naar de Midi, waar de markt ondertussen ook al op volle toeren draaide en je letterlijk op de hoofd- doekjes kon stappen. Ook geen veilig doorkomen aan.
Maar gelukkig wist ik nog een aantal Spaanse cafeetjes in de buurt, waar ik het verdriet van België kon doorspoelen op de tonen van een pittige Flamenco, en vergeten dat mijn vrouw enkele jaren geleden in de Brusselse metro werd beroofd van haar portefeuille uit haar handtas. En vooral dat ik daarna nog een praatje maakte met die jonge Marokkaanse dief die o zo vriendelijk was en mijn vrouw zelfs had begeleid naar zijn vriendje, die haar prompt zijn zitplaats in de overvolle tram afstond.
Gelukkig dat we pas thuis, en uren later, de diefstal opmerkten.
Hi hi, wat zitten wij lekker droog aan zee! Geen overstroming meer sinds 1954!
Wat niet betekent dat ik er een ver van mijn bed verhaal in zie! Integendeel: of het geld voor de vergoedingen nu van het rampenfonds komt of van de verzekeringen: we zullen er allemaal mee voor betalen op een of andere manier.
Nu, wat die overstromingen in het binnenland betreft: ik heb sterke twijfels over de oorzaken.
Volgens de media gaat het om teveel bebouwing op te overstroming-gevoelige plaatsen, in combinatie met hogere regenval, veroorzaakt door de opwarming der aarde enz enz en zzzzzzzzz. De bevolking is weer in slaap gesust.
Daar zal allemaal wel iets van waar zijn. Klinkt logisch maar persoonlijk denk ik dat een groter percentage aan oorzaken te zoeken valt in bepaalde vormen van wanbeheer, of door actiegroepen afgedwongen wanbeheer. Waarover de media dan ook weer in alle talen zwijgen.
Mijn twijfel is gebaseerd op een gesprek dat ik een goede tien jaar geleden had met een bevriende ingenieur van wat destijds Bruggen en Wegen noemde bij het Vlaams Gewest.
Toen het gesprek op overstromingen kwam, zei die man al onmiddellijk dat de oorzaak niet ver te zoeken viel: vroeger werden stromen, rivieren en beken jaarlijks uitgebaggerd. Het slib werd gewoon langs de oevers gedumpt en veroorzaakte totaal geen rampen.
Toen kwamen de groene jongens op toneel. Dat slib mocht niet meer zomaar gedumpt worden, want het bevatte gevaarlijke elementen die bepaalde oeverplantjes schade zouden kunnen berokkenen.
En vadertje staat, zoals gewoonlijk, zwichtte voor de hoge druk van een kleine minderheid. En dus mocht het slib voortaan niet meer op de oevers gedumpt worden, maar moest dat slib honderden kilometers ver en buiten onze landsgrenzen vervoerd worden naar een gespecialiseerd en erkend afvalbedrijf én moest dik betaald worden aan dat bedrijf voor de verwerking.
Gevolg: De verschillende afdelingen van Bruggen en Wegen hadden dan wel een budget dat het baggeren dekte, maar dat lang niet volstond om dat slib ook op de voorgeschreven manier te behandelen.
En ja noodgedwongen werden de baggerbeurten steeds verder achteruitgeschoven, met de gekende gevolgen.
De juistheid van dit verhaal kan ik niet bewijzen want ik ben geen deskundige op dat gebied, en geef het hier dan ook maar weer voor wat het waard is.
En die waarde, volgens mij, is toch wel minstens even geloofwaardig als dat wat we in de media horen. Ik gok erop dat beide versies ongeveer 50% waarheid bevatten.
Vooral dan omdat ik mocht ervaren dat de media de politiek altijd naar de mond spreken, de politiek nooit erkent dat ze fout is, en er dus een verhaaltje moet worden verzonnen dat de mensen in slaap sust.
Bovendien heb ik ook sterke twijfels over het goed (en het kwaad) dat groene jongens doen. Teveel absurde voorbeelden van gezien. Ze eisen dan wel dat dit of dat op een andere manier moet, maar staan nooit stil bij de gevolgen. Dat moeten anderen dan maar weer uitvogelen.
Zo vinden ze bijvoorbeeld wél dat ze thuis elektriciteit moeten hebben, maar eigenlijk mag die elektriciteit, als je hen moet geloven, niet opgewekt worden!
Ooit mocht het van hen niet meer met steenkool (luchtvervuiling). Later mocht het niet meer met kerncentrales (ontploffingsgevaar en radioactief afval). En nog later zullen ze (heel voorspelbaar) betogen tegen windmolens, omdat die storend zijn in het landschap.
Ook opvallend is dat groene jongens meestal heel jonge mensen zijn. Als ze ouder en volwassen worden weten ze wel beter: je kunt geen ei bakken zonder de schaal te breken!!!
Maar ondertussen is het kwaad geschied!
Tja, jongens, waarom geven jullie dan niet het voorbeeld door de elektriciteitsstroom naar jullie woning te laten afsnijden? Met goede kaarsen en wat houtblokken in de haard komen jullie toch ook al een heel eind?
Een paar dagen geleden kreeg ik toch een schok! Ik wist wel dat onze regering een der duurste, zoniet dé duurste ter wereld was, maar toen gaf iemand me een pak naakte cijfers van wat onze 55 ministers individueel verdienen
Ik durf ze hier niet eens publiceren, en beperk me liever tot hun ongelooflijk aantal in vergelijking met een paar andere landen:
Land:
Inwoners:
Ministers:
1 Ministers per inwoners:
Frankrijk
63.700.000
15
4.200.000
Engeland
16.400.000
15
1.000.000
België
10.500.000
55
200.000
Iets voor Guiness Book of Records? Als ze dan nog maar deden wat ze verondersteld worden te doen, maar zelfs nog maar een regering vormen lijkt ze niet te lukken, laat staan regeren.
De reden? Veel te veel B.O.B.s (Brave Onwetende Belgen) die veel te gemakkelijk stemmen voor S.O.B.s (Slimme Ondeskundige Belgen) die het mooi kunnen vertellen voor de camera, maar er verder niets van bakken.
Zéker niet in wat ze als trouwe vaderlanders (?) zouden moéten doen: Belgen tewerkstellen en stoppen met criminaliteit en armoede uit vreemde landen te importeren
Hebben die mensen trouw gezworen aan vorst en vaderland? Of is vaderlandsliefde ondertussen al een criminaliteit geworden in ons brave landje?
Op een van die studiedagen waarvan je denkt veel te leren, leerde een gastspreker ons ooit over hoe je best kunt spreken voor een publiek.
Het eerste waarop hij hamerde was: Nooit moraliserend gaan praten! Dat verveelt, wordt als saai ervaren, en je bereikt er niets mee! Niét bij volwassenen en nog minder bij kinderen!
Ik luisterde aandachtig, want ergens voelde ik me aangesproken: ikzelf ga inderdaad nogal gauw gaan moraliseren en dat leek meestal wel aan te slaan. Was ik mis? Ik nam me in elk geval voor om daar in de toekomst aan te denken.
En ja de volgende keer dat ik een jong publiekje moest toespreken had ik er elke vorm van moraal uitgeknipt. Het werkte natuurlijk niet! Ik vroeg me dan ook af waar die spreker zijn info vandaan had gehaald.
Waarschijnlijk hechtte hijzelf meer belang aan een zo groot mogelijk aantal welwillende luisteraars, aan een langgerekt applaus misschien, dan aan de boodschap die hij wilde overbrengen. En dan, ja, dan ben je beter af met wat onbenullige grapjes en oppervlakkige zaken die iedereen wel een beetje interesseren.
Of je boodschap dan ook goed overkomt betwijfel ik toch.
Ik denk dat mensen die niet naar moraal willen luisteren eerder mensen zijn die vreselijk met zichzelf in de knoop liggen. Ze vrezen dan ook terecht dat die moraal hen met de neus op de feiten zal drukken en hun zelfbeeld nog verder naar omlaag zal halen.
En waarschijnlijk hebben ze nog gelijk ook! Dàt soort mensen kan dan ook nooit je doelpubliek zijn als je het over ernstige zaken hebt.
Die jongeren echter hadden daar geen probleem mee. Die hadden immers nog niet geleerd hoe je hopeloos met jezelf in de knoop kunt komen, en hun zelfbeeld was nog intact.
Mijn idee daarover is: moraliseren kun je wel degelijk; zowel in publiek als privé. Maar onder volwassenen zul je misschien maar tot 10 mensen doordringen in plaats van tot 1000.
Maar dat is ook de bedoeling! Die 990 anderen zijn toch niet meer te helpen tenzij met professionele hulp. De 10 die wél luisteren zijn net je doelpubliek, en dààr is het tenslotte om te doen. Als je één mens kunt overtuigen om geen dingen te doen die rampzalig kunnen (en zullen) aflopen, dan heb je al meer gewonnen dan je mag verhopen. Want elke mens is een hele wereld! Het hoeven er helemaal geen 1000 te zijn.
Maar wie een breed publiek wil bereiken mag inderdaad niet moraliseren. Hij moet op een boeiende manier over onbenulligheden kunnen praten, grapjes maken en zijn publiek entertainen.
Als het dan ook een publiek betreft dat niets anders dan entertainment vraagt dan is dat natuurlijk helemaal oké.
Komt het er echter op aan serieuze informatie te delen, dan vind ik het beter dat je je richt op die 10 op 1000 die er wél een boodschap aan hebben, en gewoon zegt wat je te zeggen hebt, of dat nu al dan niet moraliserend is.
De rest? Die aanzie je maar als quantité négligeable. Tenminste toch voor het onderwerp waarover je het hebt. Die mensen kunnen overigens best vele andere nuttige kwaliteiten hebben.
Maar toch heeft die man me aan het denken gezet, want inderdaad, in onze samenleving is niet veel plaats meer voor moraal. Bij de meeste mensen moet je er helemaal niet meer mee afkomen.
Het brede publiek schreeuwt eerder om Panem et circenses (brood en spelen).
Panem et circenses? Is dit niet datgene waaraan het Romeinse rijk ten onder is gegaan?
Naast de van oudsher bekende regerende machten: wetgevende, uitvoerende en rechterlijke, is er de laatste decennia een vierde macht bijgekomen: de Mediamacht. De kip met gouden eieren voor politici!
Een macht waarmee terdege rekening moet worden gehouden, want ze wordt machtiger dan de regering.
Tja, vroeger moest je het kunnen en presteren als politicus. De man in de straat kon immers alleen maar oordelen naar wat hij om zich heen zag: was zijn loon gestegen? Waren zijn belastingen verlaagd? Werd zijn koopkracht niet aangetast? Was de straat veilig? Proper? Liep het verkeer goed?
Al die dingen gaven je een realistisch beeld van waar de politici mee bezig waren, en ze moesten niet zeggen zo als je zag dat het zus was!
Nu echter worden de straten steeds onveiliger, worden grootsteden gore achterbuurten, en wordt beetje per beetje onze levenskwaliteit aangetast. Ik zeg wel beetje bij beetje, want dat merk je enkel op langere termijn.
Gooi een kikker in kokend water en hij wipt er onmiddellijk uit!
Als je echter verstandiger bent en je gooit hem in koud water dat je langzaam warmer maakt, dan merkt hij er niets van tot hij doodgekookt is.
Met mensen gaat het net zo: moesten onze straten van de ene dag op de andere zo onveilig en vuil zijn gemaakt als ze nu zijn, dan gingen we allemaal op onze achterpoten staan en om het luidste schreeuwen.
Maar het ging beetje bij beetje en àls we er al iets van merken, dan zijn daar direct al de media die het tegendeel beweren en de onkunde van de politici schandelijk camoufleren.
En o ja we zien wel straten netjes vernieuwen met modern design tot ze een paar maand later weer vol liggen met allerlei gedumpte afval, poep en andere walgelijke dingen.
We kijken niet langer naar wat op straat gebeurt. We kijken enkel nog naar wat voor onzin de TV ons nu weer voorschotelt, en we geloven het!
En zo wordt, ook beetje per beetje een heel gevaarlijke situatie gevormd: jonge, leuk ogende jongetjes en meisjes worden, omdat we ze veel op TV zien, verkozen als toppolitici. Ze kunnen het natuurlijk niet, maar who cares? Ze ogen toch leuk en kunnen het toch goed uitleggen? Dus, why not?
Why not? Omdat we hadden moeten leren van het verleden. Ooit werd de radio populair, en schiep binnen de kortste tijd een monster: Hitler!
Dat miezerige ventje had nooit aan de macht kunnen komen als de radio er niet geweest was die zijn opruiende toespraken in elke huiskamer kon brengen.
Welk monster zal de TV uiteindelijk scheppen? Is hij al in de maak?
Moeten we dan achteruit en radio, TV en pc uit ons leven bannen? Neen verdorie!!! We moeten alleen leren selecteren. We moéten kijken naar het nieuws, maar niet klakkeloos alles voor evangelie aannemen. We moeten het vooral leren toetsen aan wat we op straat zien, en nogal dikwijls precies het tegendeel is van wat de TV beweert.
We moeten leren de media als een leuk amusement te zien, maar onze keuzes, en vooral ons kiesgedrag, afstemmen op de realiteit van de straat, en niét op wat de media ons voorschotelen.
Bovendien moeten we ook goed in acht nemen dat veel cadeautjes die we van vadertje staat krijgen, in werkelijkheid vergiftigd zijn: wat de ene hand geeft neemt de andere hand dubbel en dik terug. Misschien niet vandaag, misschien niet morgen, maar ooit betalen we de rekening.
Van vorige regeringen hebben we enorm veel cadeautjes gekregen het kon niet op; de schatkist leek onuitputtelijk.
De rekening zijn we nu aan het betalen! Torenhoge staatsschuld!
Dàt is het resultaat van het veranderde kiesgedrag: mensen die het zouden kunnen krijgen geen kans meer. Ze worden niet genoeg getoond op TV, kunnen het minder goed uitleggen omdat ze het vertikken leugens te verkondigen en we lopen er weer in. We vullen het parlement met filmsterren, zangers en BVs en natuurlijk: de allergrootste leugenaars die alles beloven wat je hartje maar lust.
Het resultaat van de verwatering van de regerende macht hoef ik niet te schetsen. Ga de deur uit vergelijk met vroeger en zeg eerlijk: waar is onze levenskwaliteit naartoe? Waar is de veiligheid gebleven? Wie staat nog aan onze grenzen om criminelen een halt toe te roepen? Waarom moesten onze grenzen helemaal vervagen? Waarom moesten we de vuilnisbelt van de hele wereld binnenlaten en onderhouden?
Dàt is wat je echt ziet op straat. Dàt is wat de mensen écht denken.
Maar helaas, dat is ook wat de media met klem ontkennen aldus steeds onkundigere politici een hand boven het hoofd houdend.
Word toch wakker mensen! Of moet er écht een nieuw monster worden gecreëerd?
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
