Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
11-11-2012
Nachtrit.
zwart nat glanzend asfalt wielen draaien, water spat hoog de radio speelt zacht mijn ogen vermoeid van uren lang turen verlangen naar huis eindelijk rust na zoveel uren alleen op de weg door regen en wind dit is geen plaats waar men vreugde vindt weldra weer thuis in warmte geborgen probeer te vergeten al die zorgen voor morgen.
Het is herfst en dat was deze morgen en deze voormiddag meer dan duidelijk. De wereld was gehuld in een mistige wattendeken en zag er onvriendelijk en koud uit. Al die prachtige herfstkleuren glanzen dan niet langer stralend en warm maar grauw en belabberd zonder een vonkje licht. Ik krijg dan de neiging om de wereld buiten te sluiten en geen blik meer naar buiten te werpen. Maar in de namiddag was heel die grijze massa verdwenen en stond de zon stralend aan de hemel. Wat zag de wereld er opeens mooi uit. De beukenbomen achter het huis praalden met hun weelderig bladerdak in rood, bruin en geel, en elk van die bomen leek een grote ruiker bloemen. Wij wonen in een heel rustige buurt maar met dit weer komen wandelaars en fietsers voorbij, allemaal genietend van de zachte temperatuur en de zon, zolang het nog kan. Het klik klak geluid van paarden nadert en de ruiters gaan richting het bos hier vlakbij, waar ruiterpaden voorzien zijn en dier en mens nu geen last meer heeft van insecten zoals in hartje zomer. Op de tennisclub is het winterseizoen al begonnen van het begin van de maand, en dat betekent dat er binnen gespeeld wordt op de indoorbanen. Maar met dit weer trekt iedereen naar buiten om zo lang mogelijk te genieten van de outdoorbanen. Dit kan natuurlijk maar zolang het niet vriest 's nachts of teveel regent, zodat de velden "verzuipen". Dit is veel en veel fijner om te spelen dan in de hitte van de zomerdagen. Veel meer zuurstof en meer energie om achter een bal aan te rennen!;-)) Ook de kleinkinderen sluiten vandaag het tennisseizoen af ergens in Valkenburg, samen met alle anderen van de club. Ze zullen ervan genieten en de lessen gaan al enkele weken door in de hal. De avond valt en alle zonlicht verdwijnt. De temperatuur neemt af en binnen slaat de verwarming aan. Ik installeer me voor een avondje TV-kijken en lezen en natuurlijk nog wat tokkelen, want ik ben niet een klein beetje verslaafd!;-))
Mist in de straten mist op het strand mist over zee neemt elke sprankje licht met zich mee.
Ik zit hier en wacht op ik weet niet wat zie mensen vertrekken anderen komen weer aan ik vraag me verwonderd waar komt het vandaan al dat volk, al die mensen ze doen me dan wensen heel ver weg te zijn alleen met mezelf en gedachten aan jou en besef weer opnieuw hoe vreselijk veel ik van je hou.
Zo happy, zo happy!!! En wat ben ik toch een klein kind. Dat moet ik telkens opnieuw weer vaststellen. Ik heb een nieuwe PC en ben gelukkig als een baby! Nochtans hoef ik zo'n ding alleen maar te bestellen en te laten leveren hé, wat ik dan nu ook gedaan heb. Betalen komt daarna!;-)) Het was echter een aankoop met hindernissen. Mijn oude PC viel om de haverklap uit. Had hem weggebracht en laten zuiver maken. In de winkel hadden ze hem aan een stresstest onderworpen en heel lang onder zware druk laten lopen, en geen probleem meer! Ja hoor, tot hij hier terug was. Twee dagen geen probleem en dan begon het weer. Niet meer zo dikwijls als voordien, maar ik kon me steeds verwachten aan een uitval. Gewoonlijk net als je een rapport of brief aan het schrijven bent en alles is foetsie! Het beestje was dan ook 6 jaar oud en blijkbaar is dat in de computerwereld zo oud als Methusalem!;-)) Het werd dus tijd voor aanschaf van een nieuwe. Ik ga vol goede moed naar de winkel en heb daar een gesprek met een van de bedienden. Of beter gezegd met de enige bediende op dat ogenblik in de winkel. De winkel stond vol wachtende na mij en erg relax voer je dan geen gesprekken, want iedereen kijkt je van je stoel omdat het voor hen allemaal te lang duurt. Ze zijn namelijk grote verbouwingswerken aan het uitvoeren in de winkel en alles loopt een beetje, zoals het niet zou moeten. Toch had ik mijn keuze gemaakt en opdracht gegeven voor een bepaald type en uitrusting. De jonge man zegde me dat ik in de loop van de week erna een telefoontje mocht verwachten om me mee te delen, dat ik de oude PC moest binnenbrengen zodat de gegevens op de nieuwe konden overgenomen worden. Ik vond het allemaal prima en trok naar huis. Ik wachtte deze week op dat telefoontje, dat maar niet kwam. Vond het allemaal nogal raar en verontrustend en belde woensdag 12/09 naar de winkel. De jonge man aan de telefoon vond mijn bestelling niet terug. Hij zou me terugbellen, en als ik dan vroeg om dat zo snel mogelijk te doen, vertelde hij me, dat er een probleem was, want er was brand in de zaak en de brandweer van Maaseik en Bree waren volop aan het blussen, zodoende.... Allemaal gevolg van de verbouwingswerken met heel veel schade tot gevolg. Die dag was de winkel gesloten en 's anderendaags belde ik eerst maar om te vragen of ik kon komen om het raadsel van mijn bestelling op te lossen. Dat kon en dan bleek dat de bestelling helemaal niet was ingegeven of doorgegeven. De vader van de eigenaar hoorde mijn verhaal en kwam naar me toe. Hij zegde: als jij me vandaag je oude PC nog brengt, begin ik er vandaag nog aan om de gegevens over te zetten. Ik ben toch heel laat hier, zegde hij, want ik ben dakloos! Ze hadden door de brand ergens anders een onderkomen moeten zoeken. Ik ben direct naar huis gereden, heb dat oude beestje opgepakt en naar de winkel gebracht en vrijdagnamiddag kreeg ik een telefoontje, dat mijn PC klaar was en de technieker hem vandaag, zaterdag wilde komen installeren. Of dat O.K. was voor mij? En of dat O.K. was!! Ik kon wel zingen van plezier, maar zo zit ik nu eenmaal in mekaar.,-))) Ik moet wel nog heel veel leren over dit nieuwe ding, want Windows 7 is wat anders dan XP prof. maar ingewijd is hij nu wel met dit blogstukje!;-)))
Treinen rijden af en aan ik sta verloren op het perron ik wacht op jou zie je niet staan lawaai, geschreeuw alom mijn ogen dwalen rond en zoeken jouw gezicht mensen rennen, lopen rond gebukt onder het gewicht van koffers, tassen en nog meer en ik, ik zoek je weer. En plots zie ik je dan ver weg zoekend net als ik je voelt mijn blik je kijkt me aan en elk geluid verstomt.
Waar is hij gebleven, die drive om te schrijven en te vertellen en dingen op het papier te zetten? Ik zou het niet weten, maar het lijkt alsof ik alleen maar opneem en niets afgeef. TV kijken, heel veel lezen, krijg er niet genoeg van en haal de boeken met de zes of zeven uit de BIB, en dan resulteert dat niet eens in gevoelens en gedachten weergeven in mijn blog.
Begrijp er zelf niets van en toch is dit op het ogenblik het geval.
Mijn dagen zijn meer dan gevuld met vanalles en nog wat en mijn hoofd zit vol indrukken, die vragen om verwoord te worden en toch doe ik het niet. Hoe complex kan een mens in elkaar zitten? Dit mens in elk geval.
Ons koor heeft zijn nieuw werkjaar weer ingezet en wij zijn volop aan het repeteren voor een optreden in Bokrijk op zondag 16 september. Het zal een optreden zijn in de vrije lucht op een plein vlakbij de speeltuin en in het niet te betalen gedeelte van het domein. Het gebeurt in het kader van Art-Bokrijk en de start werd gegeven op 03 augustus. Vervolgens zijn op zaterdagen en nadien ook op de zondagen koren van overal opgetreden en iedereen kan daar zijn gading vinden, want het gaat van ernstige en klassiekere stukken tot popmuziek. Het laatste optreden vindt plaats op 30 september.
Na ons optreden starten wij met het nieuwe repertoire voor het kerstconcert.
Op sportgebied speel ik mijn matchke tennis elke week en was op bepaalde dagen bijzitter van de wedstrijdleiding voor het open tornooi, dat intussen afgesloten is. Maar nu komende clubkampioenschappen eraan en ook daar is er weer een wedstrijdleiding nodig en dit gedurende de hele maand september.
We wisselen ons af, de leden van de sportcommissie en dan lukt het allemaal wel en hoeven we niet elke avond present te zijn.
Echter door het vele papierwerk en het vele lezen, werd ik met mijn neus op het feit gedrukt dat mijn ogen blijkbaar erg achteruit gegaan waren, dus werd een bezoek aan de oogarts wel erg dringend. Had voortdurend het gevoel dat ik mijn brilglazen moest poetsen, want zag en zie alles door een waas, dat de ene dag dichter is dan de andere, maar waardoor ik nogal nerveus werd. Toen ik echter in mei van dit jaar belde voor een afspraak, kon dit pas begin september en niet vroeger. Dat onderzoek is intussen achter de rug en ik kreeg een uitslag die ik helemaal niet verwacht had. Mijn ogen waren inderdaad erg achteruit gegaan maar het eigenlijke probleem was het feit dat ik aan beide ogen cataract heb en wel in die mate dat ik aan allebei een operatie moet ondergaan. Die kan dan ook maar doorgaan voor het eerste oog op 26 november en het tweede oog op 17 december, de dag na ons kerstconcert. Er worden dan nieuwe multifocale lenzen ingeplant en hopelijk kan ik dan weer kijken als een jong meisje!;-))
Ja hoor, we hebben het weer gedaan!!! Wat dan wel??? De zaal plat gekregen met ons optreden en dat twee dagen na elkaar. Op vrijdag zijn we naar Heerlen in Nederland geweest, en dat was een optreden op uitnodiging van een vrouwenkoor met dezelfde naam als het onze, op één letter na. Onze naam is SingAsong en de hunne SingEsong. We traden op in een mooie strakke kapel met een geweldige akoestiek. Wat was dat heerlijk zingen en wat hebben we genoten. En dat was natuurlijk duidelijk te merken aan het resultaat. We zongen ontroerende liederen, ernstige, grappige en heel stoute begeleid door sexy bewegingen en het publiek wist het allemaal te smaken.
Tot slot hebben we twee liedjes gezongen samen met onze gastvrouwen nl. You raise me up en Whats a woman .
Dit laatste werd gedirigeerd door onze dirigente en het andere door de dirigent van het andere koor. Die kregen dan een koor van meer dan vijftig mensen voor de kiezen en ze kregen er zowaar een kick van. De wisselwerking is dan gelijk te merken hé. En god wat een geluid in die kapel, héérlijk gewoon. Ik zit nog helemaal na te genieten.
De dag erna, op zaterdag 12 mei was er weer een optreden in Genk in de Limburghal met hetzelfde repertoire en dat op uitnodiging van een gekend mannenkoor de Heivinken. Dat koor bestaat al 32 jaar en dat wil al wat zeggen hé. Normaliter worden daar geen vrouwenkoren uitgenodigd, alleen mannenkoren. Zo was er nu ook een Duits koor aanwezig, dat opgericht werd in 1901. Wat zijn wij dan jonkies in vergelijking met die koren. Maar ons is dus de eer te beurt gevallen op daar te mogen optreden. Er gingen in ons koor heel wat stemmen op, die van mening waren, dat wij totaal uit de toon zouden vallen en zouden afgaan omwille van ons repertoire. Die mannenkoren zingen mooie, maar zeer ernstige muziek. Hebben allemaal de partituur in handen en staan star en stil op het podium.
De muziek, die door hen gezongen wordt is allemaal een beetje van hetzelfde genre en iets pittigs is er zelden bij.
Maar mooi is het wel. En dan komen wij! Dertig vrouwen zonder partituur in handen en volledig los en blij in wat ze brengen. En daar gingen we weer, grappig, ontroerend, ernstig en stout en wie had daar iets gezegd over afgaan???? De respons in de zaal was geweldig. Vanaf het eerste lied hadden we hen mee en de reacties waren niet uit de lucht. Als we ons programma afgewerkt hadden werd er luid om een bisnummer geroepen, maar dat zat er niet in, want het volgende koor stond te wachten. Er werd gejoeld en gefloten, geklapt en geroepen en wat dat met een mens doet, is niet te beschrijven. Het is als een warme golf, die over je spoelt en je een gelukzalig gevoel bezorgt.
Wij namen dan terug plaats achter in de zaal en nadat het hele programma was afgewerkt en de bloemen overhandigd waren aan de respectievelijke dirigenten en begeleiders, mengden de koren zich onder de bezoekers in de zaal. Een half uurtje was er alleen maar gebabbelte horen en mensen die een drankje bestelden en dan begon plots de accordeonist van een van de koren te spelen en het gevolg was vanzelfsprekend:ieder koorlid, mannen en wij vrouwen begonnen opnieuw te zingen en hebben dat zo ongeveer anderhalf uur volgehouden zonder ophouden. Het ene liedje werd aan het andere geregen, en de muzikant stond intussen op een stoel zodat iedereen hem beter kon zien en nog meer werd meegesleept door de melodie en het ritme. Het was zo'n avond, die je wil vasthouden en uitrekken, zodat hij nooit eindigt.;-)) Het was bijna half een s nachts als we eindelijk besloten er een punt achter te zetten en onze stemmen en kelen eindelijk de rust te gunnen, die ze verdiend hadden na al die inspanningen.
Wat waren dit heerlijke momenten en wat ben ik onnoemelijk blij dat ik dit talent gekregen heb en in de mogelijkheid ben om er iets mee te doen. Ik maak er anderen gelukkig mee en ben zelf waarschijnlijk nog veel gelukkiger dan zij allemaal.
Ik stap uit de auto en neem van de achterbank een groot stuk stof, dat ik naar mijn naaister ga brengen om er een prachtig tafellaken van te maken.
Ik bel aan de deur en wacht geduldig tot die wordt geopend. Het duurt even, maar daar gaat de deur open en staat het kleine vrouwtje voor me. Ze bekijkt me afwachtend en als ze me herkent, komt er een brede glimlach op haar mond.
Hier ben ik weer eens, zeg ik tegen haar en ze antwoordt: ik heb deze week nog aan je gedacht en dacht bij mezelf: die zie je precies niet meer.
Ik heb natuurlijk niet elke week iets te vermaken of in te korten en dan gaat er nogal eens wat tijd overheen, vooraleer ik haar weer een bezoekje breng.
Ik zeg al lachend: ik was al bang dat je op verlof was voor een paar dagen. En prompt antwoordt ze: daar heb ik geen tijd voor want ik moet vier feesten geven! Vier feesten nog wel!!! Ja hoor want ze wordt dit jaar 90 jaar en blijkbaar heeft ze nogal wat familie, ook in Nederland waar dan verschillende feestjes voor gegeven worden.
Maar het zijn niet de feesten waarover ik me zo verwonder maar over die 90 jaar! Niet geloven. Ze is klein en kwiek, steeds goed verzorgd en humoristisch en werkt nog steeds van s morgens tot s avonds aan haar naaimachine.s Avonds geen donkerblauw of zwart, zegt ze, want dat zie ik dan niet meer zo goed. En ondertussen speelt een radio vrolijke deuntjes. Ik vraag haar om mij het recept te geven en dat ik daarvoor wil tekenen. Dan glimlacht ze wijs maar zegt dan prompt: ik wil geen 100 worden, 95 is oud genoeg. Ik zeg haar, dat ze er wellicht anders over denkt tegen dat ze 95 is! Verleden jaar zegde ze: als ik 90 wordt, ga ik met pensioen!! Nu praat ze daar niet meer over! En geloof het of niet maar ze heeft haar eigen tanden nog en geen tweede gebit en ook geen implantaten. Ze vindt dat niet zofijn, want als je oud wordt, worden die tanden een beetje grauw en geel, zegt ze, en dat is niet mooi! Het is hartverwarmend om met dit kleine vrouwtje te praten. Daar wordt een mens vrolijk van! Na de afspraak wanneer ik het tafellaken mag komen halen,vertrek ik naar de kapper, waar ik dan weer een andere ervaring op doe.
In de stoel naast me zit een jong vrouwtje, dat net als ik haar haren laat föhnen. Er wordt wat gekeuveld en plots hoor ik haar zeggen, dat ze haar wimpers heeft laten verlengen, extensions, zoals je dat ook voor je haren kunt laten zetten. En inderdaad, in haar haren zitten ook extensions.Heb net vandaag een artikel gelezen over het verlengen van wimpers door zijden wimpers te laten aanbrengen. De hele ingreep zou ongeveer een uur duren. Eens aangebracht moet je er wel aan denken om niet door je ogen te wrijven, want dan heb je een probleem!
Nadien als ik zit na te denken over hetgeen ik gehoord heb, stel ik vast, dat een man of jongen op de dag van vandaag dus echt een kat in een zak kan krijgen hé! Haarverlenging, wimperverlenging, bruine ogenverander je in blauwe door blauwe lenzen, op tanden laat je plaatjes aanbrengen om ze wit te maken of je zet implantaten, borsten die laat je oppompen of verkleinen , naargelang je er zin in hebt! Je laat je lippen opspuiten en je rimpels wegspuiten. Permanente make-up is van elke dag. Geen fatsoenlijke nagels? Geen zorgen, gelnagels zijn zo aangebracht en zo kan ik nog wel even doorgaan met opnoemen, wat er allemaal fake kan zijn aan de bruid in spé!
En dan zie ik dat vrouwtje van 90 voor me en daarnaast de jonge vrouw in de kappersstoel en een groter contrast is er toch niet denkbaar, of wel dan? En ik vraag me af of we medelijden moeten hebben met de jonge man op de dag van vandaag?
.
