Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
22-11-2011
Er zijn geen woorden voor.......
Ik weet het, het gebeurt elke dag en overal en dan gaan we er zonder meer aan voorbij. En nu, ben ik er kapot van. Het enig kind en zoon van een collega is voorbije zaterdag begraven. Hij was net 41 jaar geworden. Ik wist nergens van, en las het overlijdensbericht in de krant. Ik kan je vertellen, dat het een opdoffer van jewelste is. Ik had gelezen dat er ergens in de bossen een jonge man dood onder zijn quad was gevonden. Later bleek dat het D. was, de zoon van M.L. Niemand weet wat er precies gebeurd is. Blijkbaar is hij gevallen en onder het vehikel terecht gekomen en dat heeft hij niet overleefd. Hij bleef te lang achter en mijn collega en haar man begaven zich op pad om hem te zoeken. Zij hebben hun enig kind daar gevonden, dood. Als ik mij dat voorstel, dan loopt mijn gemoed over. De jonge man was getrouwd en had twee dochtertjes. Hij was een erg lieve persoon en een eerste klas technieker voor BMW. Omdat wij zelf ok maar één kind hebben en ook een jongen, praatten M.L. en ik vroeger regelmatig over hen tijdens de pauze op het werk. Ik kon niet eens naar de begrafenis gaan door andere verplichtingen en dat vond ik verschrikkelijk. Ik heb een brief geschreven en vraag me af of het allemaal wel zin heeft. Wat kunnen woorden al helemaal betekenen in deze situatie. De wereld draait door alsof er niets gebeurd is, en je eigen bestaan davert op zijn grondvesten. Het wordt totaal en voorgoed veranderd. Ik kan me niet eens bij benadering voorstellen, wat dat met je doet, en hoe je je voelt bij zoveel pijn en verdriet. En ik, ik heb alleen maar woorden te bieden. Dat is frustrerend en totaal onvoldoende. En toch zal ik het hiermee moeten stellen. Die dag, dat ik het overlijdensbericht gelezen had in de krant waren we 's avonds op een diner, waarop wij langjarige vrienden, die we maar zelden zien, ook weer troffen. En dan vertelden ze ons, dat een van hun twee dochters schildklierkanker had en geopereerd was in het UZ Gasthuisberg. E. moest nabehandeling hebben van chemo en bestralingen. En het hele afschuwelijke hieraan, is dat die nabehandeling eerst ingezet wordt volgende jaar in JUNI!!!! Ze staat op de wachtlijst en het kan niet vroeger. Waar wachten ze eigenlijk op??? Tot het niet meer nodig is? Toen E. dit verdict te horen kreeg, is ze ingestort. Ondanks de zware operatie en het verschrikkelijke van deze ziekte, wilde zij er vol goede moed tegenaan gaan, voor zichzelf, haar man en haar kinderen. Dat wordt haar dus niet eens gegund en ze moet maar afwachten of ze juni haalt en of de behandeling dan nog iets uithaalt. Een van haar dochtertjes weent zich elke avond in slaap en weent als ze 's morgens wakker wordt. Verleden jaar hebben in haar klas 2 kindjes hun mama verloren en het kind leeft met het angstbeeld, dat haar mama dood gaat. Toen ik dat hele verhaal van haar ouders hoorde, voelde ik een ongelooflijke machterloze woede. Ik weet daar dan geen blijf mee en weet niet hoe ik het moet hanteren. En dan vraag ik me af : is het de ziekte, die beslist of je blijft leven, of zijn het de mensen, die het voor het zeggen hebben. En dat vind ik heel erg akelig. Mijn weekend was niet aangenaam en dat is een understatement. En dat, terwijl niet IK getroffen ben maar zij, die heel deze ellende moeten verwerken en waarvoor ik alleen maar woorden heb!
Het is inderdaad een luie zondagnamiddag en het zomerse weer van deze laatste dagen in deze herfsttijd heeft even verstek laten gaan. Het is grijs, beetje winderig en van Laura geen sprankje te zien. Dus gewoon een normale herfstdag, zoals we er nog niet veel gezien of beleefd hebben dit jaar, of je zou de zogenaamde zomermaanden moeten meetellen. Je hoort niemand klagen want dit is goed voor de beurs van de mensen, want het houdt de stookkosten laag en dat is mooi meegenomen in een tijd, waar de kosten de pan uitvliegen: geld dat voortdurend in waarde vermindert, spaarboekjes , die geen of nauwelijks rente opbrengen, of toch zeker niet genoeg om de waardevermindering van het kapitaal op te vangen en dan de feesten, die voor de deur staan, zoals Sinterklaas, Kerstmis en Nieuwjaar. Daar bovenop komt dan de voortdurende dreiging van weeral meer besparingen en taksen alom. Een mens kan er echt niet vrolijk van worden. Het liefst wil ik het allemaal niet horen, maar mijn kop is het zand steken is zo'n vieze bedoening en ik word niet graag vuil! Als ik hier gewoon mijn werk doe en met vanalles en nog wat bezig ben, kan ik die dingen niet uit mijn hoofd zetten en maalt die molen non-stop verder, of ik daar nu happy mee ben of niet. Maar één heel probaat middel verlost me van al die gedachten en zorgen: lezen. En ik ben weer vertrokken hoor! Al een heel tijdje en ik kan het leesvoer nauwelijks bijgehaald krijgen. Maar goed dat de BIB hier in de buurt is en ik de boeken met de vijf of tien stuks tegelijk ga halen,zodat ik nooit zonder zit. Ik wordt onrustig en ongemakkelijk als ik geen ongelezen boek meer in huis heb en die BIB is niet alle dagen open. Dus een beetje plannen komt er wel bij. Op het ogenblik heb ik vijf boeken in huis van één en dezelfde schrijver: Greg Iles. Ik had er al een van gelezen en dat was me zo bevallen, dat ik direct via de PC ben gaan kijken of er meer titels voorhanden waren in de BIB en inderdaad. Bij mijn bezoek heb ik dan gelijk de vijf boeken, die er waren, meegenomen. Het ritme van zijn schrijven, de woorden die hij gebruikt de cadans van zinnen en de snelheid van aktie, voelen als mijn eigen natuurlijk ritme aan en ik ga vanaf de eerste bladzijde in het boek mee, zonder dat ook maar iets me afleidt, verstrooit of ergert. Héérlijk is dat. En dan sta ik stomverbaasd over de ingewikkelde plots, die elk van zijn boeken kenmerken en die je totaal meesleuren in zijn geheime wereld van fantasie, die soms bangelijk reëel is. Ik denk dat ik echt wel duidelijk gemaakt heb dat ik een verstokte lezer ben en bovenmatig geniet van een goed boek. En voor mij is het de ideale manier om alles, maar dan ook alles aan zorgen, verdriet of spanningen buiten te sluiten voor een ander soort spanning, die op zijn beurt weer zorgt voor ontspanning. Klinkt raar maar is waar!
Het is vrijdag en zoals gewoonlijk vertrek ik naar de kapper in het dorp. Weliswaar niet volgens de normale weg over de brug het dorp in. Achter de brug is de weg onderbroken door wegeniswerken alom in het dorp. Het verkeer wordt afgeleid via de weg langs het kanaal, die ook naar het centrum leidt en langs de banken door uitkomt recht tegenover een van de scholen.De verkeerstoestand is er, zeker op bepaalde uren, zonder meer verschrikkelijk. Het doorgaand verkeer staat rijen lang aan te schuiven en de geparkeerde wagens voor de bank en de school maken de puinhoop compleet. Blijkbaar is er geen enkele intentie om voorlopige lichten, die bij de meeste wegeniswerken gebruikt worden, hier ook aan te wenden. Dat zou alles tenminste vlotter en veiliger maken. Het regent pijpenstelen en af en toe klettert de hagel neer op de wagen. Ik sta al een tijdje te wachten om de grote weg op te rijden en achter mij staan de wagens in een heel lange rij. Het verkeer op de grote baan blijft echter zonder verpozen voorbijrijden en er zit niets anders op dan maar te wachten tot er een opening komt, waardoor ik de weg op kan. Plots zie ik de kans, want er komen zowaar drie auto's aangereden, die alle drie pinken om de straat in te rijden waaruit ik, en velen met mij, gereden komen. IK wil de weg op maar ben nog maar met de snuit van de auto op het fietsenpad als een ongelooflijke klap en een door merg en been krijsend gekraak weerklinkt. De eerste bestuurder, die pinkte heeft zich bedacht en heeft volle gas gegeven en is doorgereden. Omdat er op de hoofdbaan een middenberm is, net voor de school, moest hij iets naar opzij uitwijken en dat iets is net iets teveel geworden en hij neemt de totale bumper van mijn auto mee. Een veertig meter verder komt hij stil en over die ganse afstand liggen de brokstukken van mijn auto te tollen. De max. snelheid aan de school is 30 km per uur!! Ik stap uit in de gutsende regen en als ik de ravage zie begin ik te trillen van kop tot teen. Ik krijg dit met geen mogelijkheid meer onder controle. Ondertussen komt de bestuurder van de andere auto op mij toegelopen. Als ik hem zeg, dat hij pinkte om af te draaien, blijft hij als een automaat herhalen: ik pinkte niet, ik pinkte niet..... Eventuele getuigen zijn al in geen velden of wegen meer te bespeuren. Niemand heeft tijd of zin om je te helpen, letterlijk of figuurlijk. Geen mens komt naar je toe om te vragen of alles lichamelijk met je in orde is en of ze je ergens mee kunnen helpen. Dat woord is hen onbekend of totaal uit de mode. De jonge man wilde mijn wagen verplaatsen en uit de weg zetten, maar ik vertikte het om die te laten wegzetten vooraleer M., die ik intussen getelefoneerd had, gearriveerd was. Hij moest zien hoe de auto stond en eerder ging die geen millimeter van plaats! Ik beefde dan wel over mijn hele lijf maar was niet van plan om me op mijn kop te laten zitten. Ik filmde met mijn Gsm de plaats van het ongeval, maar door het feit dat ik geen leesbril had, kon ik niet zien hoe ik het allemaal moest opslaan en naderhand bleek dat ik helemaal geen beeldmateriaal had. Het is een functie, die ik voordien nog niet gebruikt had en dat werd nu ook nog eens mijn pech. Ik bevond me als het ware in een vacuum. Het geluid van al die wagens, die af en aan reden, sommigen ongeduldig toeterend, en de stortbui, die genadeloos over ons heen plensde, maakte me nog ongelukkiger dan ik al was. Iemand van de bank was naar me toegekomen en stelde voor om binnen te komen en daar de verzekeringspapieren in te vullen. Toen M. de situatie voldoende bekeken had, om ze correct op de papieren te vermelden en te tekenen, werd de auto opzij gereden, zodat het verkeer terug "normaal" kon doorgaan. Want wonder boven wonder, de motor liep nog steeds en er kon gewoon gereden worden. Nadat alles ingevuld was, en getekend, zegde de tegenpartij: ik heb misschien toch wel gepinkt!!! Iedereen kan een fout maken! En terwijl ik daar stond, en de absurde situatie tot mij liet doordringen, moest ik opeens denken aan de week daarvoor. Een weekend vol vreugde en voldoening, en een toestand van euforie door ons geslaagde optreden. Dit was de werkelijkheid na de euforie.
Vandaag een week geleden liep ik hier vol spanning rond en hadden we de heel voormiddag gerepeteerd voor ons optreden om acht uur 's avonds. Vijftien jaar koorgebeuren, dat moest gevierd worden en dat hadden we maanden en weken voorbereid en op zaterdagavond 1 oktober was de eerste opvoering en zondagnamiddag 2 oktober de laatste. We popelden om te beginnen en toch werd dat popelen begeleid door de stress, die elk optreden weer begeleidt. Zouden we het goed doen en zou het de toehoorders bevallen. We hadden zo hard gewerkt, en stel nu dat.... Ik ben een kampioen in deze gevoelens maar blijkbaar echt niet de enige uit ons koor. Ik zwijg wel in alle talen, want wil dan niemand nog zenuwachtiger maken, dan ze eventueel al is. Dus slik ik maar en mijn maag buitelt en geeft spasmen, die ik verder niemand toewens. En eindelijk was dat uur aangebroken. We hoorden achter de coulissen hoe de zaal volliep. Voor de tribune, waren er zeven rijen stoelen bijgezet tot vlak voor het podium omdat er anders niet genoeg plaats was voor alle gegadigden. We probeerden tussen de gordijnen door te gluren om familie, vrienden en bekenden te zien, maar konden hen niet vinden in het tumult. En dan gingen alle lichten uit en stelden we ons achter de gordijnen aan weerszijden van het podium op . Geroffel op de djembé en dan begon het spektakel met Willkommen, bienvenus, wellcome. We groeiden tijdens het optreden en dat werd in blokken gebracht, afwisselend met sketches en teksten, allemaal gebracht door leden van het koor. De sketches waren hilarisch en de teksten aangrijpend en ontroerend. Sommige bezoekers pinkten een traantje weg, maar telkens opnieuw was daar de muziek en zang, die iedereen in vervoering bracht. Toen het programma was afgewerkt kregen we een staande ovatie en er moest een toemaatje gegeven, en dat deden we dan ook met heel veel plezier! Maar dat was nog niet voldoende, en een tweede bisnummer werd gepresenteerd. En dan sta je daar, en eindelijk gaan alle lichten aan en kun je de mensen zien, die daar voor je, uitzinnig lopen te roepen, te fluiten en te klappen. Het kippenvel kruipt over je huid en loopt over je rug en dan wordt je keel dik en is het maar goed, dat we niet meer moeten zingen op dat ogenblik, want de emoties benemen je de adem. Alle spanning valt weg en er blijft alleen maar een gevoel van totale tevredenheid en gelukzaligheid, omdat we onszelf weer overtroffen hebben en de mensen, dit allemaal duidelijk aanvoelen. Alles, maar dan ook alles maakt dit goed. Alle frustraties en gevoelens van mislukking, die ons zo dikwijls overvielen tijdens de repetities, zijn vergeten en voorbij. Je in bochten wringen om op elke repetitie aanwezig te zijn, elke week opnieuw tweemaal twee uren, en dat maanden aan een stuk door. Hiervoor doe je het dus en er is geen mooier gevoel, dan dit. En hoe ik ook probeer om dat diets te maken, ik denk niet dat het me echt lukt. Maar als ik maar iets kan overbrengen, van wat me beroert, ben ik al tevreden.
Ja hoor het is bijna zo ver: het vijftienjarig jubileum van ons koor. Dat dit zomaar niet voorbijgaat, is dus meer dan evident. En wat bij zo'n viering allemaal komt kijken, daar staat een mens bij voorbaat dus echt niet bij stil. Maar we zullen het geweten hebben hoor. Met hart en ziel repeteren we al maanden tweemaal per week twee uren aan een stuk door en alles moet tot in de puntjes kloppen en goed klinken. En toch steeds dat tikkeltje onzekerheid: is het nu wel goed genoeg? Kan het niet nog beter? Klinkt alles zoals het moet. Zijn alle bewegingen en passen synchroon en één vloeiend geheel. Dan komen de vragen over de aankleding van de zaal, het samenspel van de muzikanten: piano, djembé, dwarsfluit en misschien ook nog elektrische gitaar. Die liederen die we zullen brengen zijn gesprokkeld uit 15 jaar koorgebeuren en het programma heeft de titel "Muziekparels" meegkregen. Tussen al die liedjes, worden er sketchen opgevoerd, door leden van het koor en het moet gezegd: er zijn echte natuurtalenten bij. Tekst en opvoering is van eigen makelij en het lachgehalte is niet te onderschatten en zorgt tussendoor voor een hilarische noot. Een greep uit de titels, die wij ten gehore brengen: Stay with me, I will follow him, Bright eyes, Bohemian Rhapsody, I know him so well, Laat me nu toch niet alleen, Music was my first Love etc, etc. Zelf vind ik het programma geweldig en dan zing je natuurlijk die liederen met nog meer gevoel en overgave dan dat normaal het geval is. Vanavond, 30 april is er generale repetitie en zijn de mannen, die instaan voor de belichting en het geluid ook aanwezig om alles voor te bereiden, want op 1 oktober 's avonds is het eerste optreden, gevolgd door een receptie met cava en hapjes en zondagnamiddag 2 oktober is er een optreden, gevolgd door koffie en taart en dat voor alle aanwezigen. En dan is daar Lieve, onze dirigente. Zij is voor mij de stuwende kracht van het koor. Wij zijn de mozaïekstukjes en zij de lijm, die al die stukjes in elkaar doet passen in een sluitend en prachtig geheel. Ze kalmeert en vuurt aan, waar nodig en is daarbij nooit boos of geïrriteerd, maar steeds gelijkmoedig en vriendelijk, nooit kwetsend in opmerkingen maar steeds positief en aanmoedigend. Ze is een gedreven muzikante, die haar gedrevenheid op ons kan overbrengen, maar er steeds de nadruk op legt, dat vooral het plezier in wat we doen, héél belangrijk is en moet primeren. Ze herkent en erkent de talenten van ieder apart en weet die naar de oppervlakte te halen. Ze heeft meer vertrouwen in ons kunnen dan wij zelf, en aan de eindmeet bewijst ze, en wij ook, dat ze gelijk had. Zij leert ons, dat we veel meer kunnen dan we zelf voor mogelijk houden. Ze geeft ons dat zelfvertrouwen en geloof in onszelf, dat resulteert in een harmonie van klanken en een samenhorigheid, die een weldaad is voor de hele groep en voor ieder van ons afzonderlijk. Ik vind haar een uniek persoontje en koester enorm veel bewondering voor haar niet aflatende inzet en aanpak, die naar steeds mooiere resultaten leidt. Ik kijk er enorm naar uit en terzelfder tijd heb ik wat angst voor het hele gebeuren. Nogal tegenstrijdig hé, maar zal wel de aard van het beestje zijn, want die zenuwen voor een optreden, zal ik wel nooit kwijt geraken. Hoop alleen maar dat die mij ertoe brengen, om het beste en mooiste van mezelf te geven.
Ja zo zou je het kunnen noemen, blanco in mijn hoofd en geen inspiratie om ook maar iets op het papier te zetten, of beter gezegd op het scherm! En toch is dat niet helemaal waar. Er tollen zoveel gedachten door mijn hoofd en zoveel gevoelens, die om aandacht vragen, dat ik er geen vat op kan krijgen. Ze ontsnappen me, of ik kan ze niet voldoende benoemen, of het is te intiem en te persoonlijk, of te frêle en te gevoelig, maar steeds weer duizend redenen waarom ik het niet aan het papier toevertrouw. En toch is daar steeds die behoefte om te schrijven en hoe langer ik wacht, hoe dringender die wordt. Teveel of te weinig, daar ben ik nu echt nog niet uit. En dan ga ik lezen natuurlijk, want dat is de ideale manier om alles achter je te laten, alle persoonlijke gedachten uit je hoofd te bannen, alle gedachten over jezelf of anderen opzij te schuiven en helemaal mee te gaan in een andere wereld. Als ik lees vliegt de tijd en het voornemen om een half uurtje te lezen, heb ik nog nooit kunnen waarmaken, want ik overschrijdt gegarandeerd de tijdgrens. En als ik dan weer eens meegesleept word door het verhaal, kan ik uren later, nadat ik het boek heb weggelegd, nog steeds in dat verhaal toeven. Ik brei er dan als het ware zelf een vervolg aan, waarvan nadien dan blijkt, dat het zo helemaal niet loopt!! Ik dacht daarnet nog, dat niet het schrijven en beschrijven het moeilijkste moet zijn maar wel een plot bedenken, waarrond een verhaal moet opgebouwd worden. Het fascineert me mateloos en vraag me dan af of ik in staat zou zijn, om zoiets tot stand te brengen. Maar het ligt dan allemaal zo moeilijk. Als je volop in "the mood" bent en alles loopt als vanzelf, en woorden vloeien als water over het papier, is daar opeens die wijzer van de klok, die vertelt dat je hoognodig aardappelen moet gaan schillen voor het middagmaal. Oh ja, groenten moeten ook nog zuiver gemaakt worden en vanmiddag moet hoogdringend naar het grootwarenhuis gegaan, want er staan te veel rekken leeg in de voorraadkamer!! En eens, je die vloeiende stroom onderbroken hebt, kun je die niet zomaar gans eenvoudig weer oppikken in de loop van de namiddag of avond. Tenminste,ik kan dat zomaar niet. Hetzelfde geldt voor het schrijven van gedichten. Ze komen in hun eigen tijd en op hun eigen ritme en ik kan me echt niet zomaar aan mijn bureau zetten met de intentie: en nu ga ik een gedicht schrijven. Die komen op de meeste absurde momenten naar boven en blijven maar de tijd van een lichtflits. Als ik alleen maar de voornaamste woorden kan opschrijven, kan ik het later terughalen, maar anders ben ik het kwijt. Midden in de nacht wakker worden met een strofe in je hoofd, of niet kunnen inslapen en dan opeens "out of the blue" een half gedicht door je hoofd laten gaan. Ik heb ooit gedacht dat ik het 's morgens nog wel zou weten. Vergeet het!! Totaal niets meer. Ik was het volledig kwijt en wist zelfs geen zinnetje meer op te vissen uit die grijze massa, die ons geheugen herbergt. Ik vind dat zo geheimzinnig en onbegrijpelijk, maar misschien is er wel een uitleg voor, die ik niet ken. Er ligt nu een boekje en pen naast mijn bed op het nachtkastje en als ik echt opeens het licht meen te zien dan probeer ik het even op te schrijven, vooropgesteld dat ik niet te moe en te slaperig ben. En heel deze uitleg komt dan gewoon in me op, omdat ik erover nadenk, waarom ik zolang niets geschreven heb. Zal ik het mezelf maar vergeven?
Mijn blik dwaalt naar de einder verliest zich in het niets een kind raast voorbij op een fiets. Aan de rand van het water klinkt gelach als geklater en golven spoelen het geluid steeds verder voor zich uit. Op een bank, gans verloren in gedachten en zee drijf ik vol verlangen met de branding mee.
Het is zomer!!!! Tenminste als ik de kalender moet geloven, maar in de realiteit merk ik daar bedroevend weinig van. Het lijkt meer op een grillige aprilmaand met buien van regen en hagel vergezeld van af en toe een onweder en heel veel wind. Mijn potplanten op het terras trekken ook maar droevige gezichtjes en laten hier en daar hun hoofdje hangen. De tuinstoelen staan schuin weggezet tegen de tafel en niets nodigt uit om er plaats te nemen. De parasol is opgeborgen want hij kan alleen maar nat worden en in het slechtste geval wegwaaien en een ravage aanrichten. Als Laura zich laat kijken, dan is het sporadisch en minimaal. Ik moet steeds maar denken aan de mensen uit de bouwnijverheid, die nu verlof hebben. Er zijn er genoeg , die zich niet kunnen veroorloven om bijvoorbeeld met een paar kinderen het vliegtuig te nemen naar een zuiderse bestemming, want dat slaat een behoorlijk gat in je beurs. En je zult het maar moeten doen met dit weer tijdens je verlof en dan weer tevreden mogen zijn voor een gans jaar. Onze zoon met zijn gezinnetje zitten op het eiland Thassos en smelten zo ongeveer. Elke dag 35 à 40°C. De enige manier van afkoelen is in het zwembad kopje ondergaan of onder de douche gaan staan en verder onder de parasol meedraaien met de schaduw. Ze hebben een paar dagen een jeep gehuurd en maken toertjes over het eiland. Onze kleindochter, die voor het eerst een vriendje heeft, mist hem natuurlijk en al haar vriendinnetjes. En oh ramp, op het eiland is geen bereik voor GSM-ontvangst!!! Geen telefoontjes en geen sms-kes, en dat is een regelrechte ramp!! Voor haar dan toch! Maar slim als de jeugd is, heeft ze al lang iets gevonden om dit probleem te verhelpen. Met haar Ipod gaat ze via Wifi op internet en dus wordt er de hele dag getaterd en gemaild met vriendje en vriendinnetjes. En plots kreeg omi, ondergetekende, een mailtje op haar scherm, van een lieve schat uit Thassos, die ons meedeelde dat ze ons niet konden bereiken maar zo snel mogelijk via een vaste telefoon zouden bellen. Ik ben dan maar wat gaan chatten met mijn kleindochter en ik vond het heerlijk, om die lieve schat te kunnen bereiken op die afstand. Eigenlijk is het toch onvoorstelbaar dat wij die mogelijkheden allemaal hebben op de dag van vandaag. En dan ben ik nog maar een grote leek op dit gebied, dus moeten er nog mogelijkheden te over zijn. Maar ondanks regen, wind en al de rest, wat niet bij een fatsoenlijke zomer hoort, voel ik me nu zonnig en blij, want het mooiste en liefste meisje van de wereld heeft met haar omi gebabbeld.
Het heeft wat te betekenen hé, als het koor, waarvan je een actief lid bent, 15 jaar bestaat en dit jaar een waar jubileumfeest wil geven. En we zullen het geweten hebben. Twee avonden per week twee uren repetitie. Normaal gesproken hebben we in juli en augustus vrijaf, maar niet dit jaar. Tenminste: we gaan door tot 11 juli en herbeginnen half augustus. Vakantie ingekort met een maand en dat allemaal voor een hobby. Zijn wij toegewijd of zijn we het niet? Ons repertoire is samengesteld uit liedjes, die tijdens die 15 jaren ooit werden gezongen. Voor velen onder ons is het echter allemaal nieuw omdat we niet zo lang bij het koor zijn en moet er aardig gestudeerd worden. Wij zingen zonder partituur, dus alle teksten en muziek moet er helemaal goed inzitten, want anders kun je onmogelijk met gevoel zingen. Dus we zingen tweemaal per week de longen uit ons lijf om een optimaal resultaat te halen. Met een kleine groep van 7 mensen brengen we dan ook nog een liedje van Johan Verminnen "Laat me nu toch niet alleen", a capella gezongen en daarvoor moeten we ook apart repeteren. Dit half uur of drie kwartier wordt geoefend voorafgaand aan de eigenlijke repetitie. Ik kan je verzekeren, dat je stem moe is na die avond. Ik zwijg dan in alle talen en ja hoor ik kan dat! Het repertoire is zo mooi, dat je er helemaal blij van wordt. Thuis ligt de map met partituren opengeslagen op de eetkamertafel en regelmatig kijk ik daarin en zing ik voor mezelf weer dat lied. Ik zing, en zing, en zelfs als ik niet zing, zing ik. Klinkt misschien gek, maar het is wel zo. Die muziek gaat niet uit mijn hoofd. Ik word midden in de nacht wakker, en dat gebeurt verschillende keren elke nacht, en wat denk je dat er in mijn hoofd klinkt??? Een of ander liedje van het koor. Ik kan er zelfs nerveus van worden, omdat ik het niet kan uitvegen en mijn hoofd niet kan vrijmaken van die muziek. En als het me dan toch eens lukt, loopt M. buiten datzelfde lied te fluiten. Die heeft dat zoveel moeten horen, dat hij van de weeromstuit de melodie gaat fluiten. En dan zijn we weer bij af. Wij gaan optreden op 01 oktober 's avonds met aansluitend een receptie voor alle aanwezigen en 's anderendaags op zondag 02 oktober in de namiddag met aansluitend koffie en taart voor alle aanwezigen. En wat ben ik dan blij als vrienden en vriendinnen me laten weten, dat ze present zullen zijn. Mijn hart buitelt van geluk elke keer als ik een mailtje krijg om dat aan te kondigen. Wij hebben bovendien een CD opgenomen in de opnamestudio. Een CD met één liedje: Gruitrode mijn dorp. Het werd geschreven en gecomponeerd door onze dirigente en werd altijd, bij elk optreden door de mensen gevraagd. Daarom het besluit om het op CD op te nemen en deze te verkopen aan de geïnteresseerden. Onze optredens worden de laatste jaren telkens opgenomen op CD maar dat zijn live-optredens en hebben natuurlijk niet dezelfde kwaliteit als een studio-opame. Ons koor bestaat uit een groep van vrouwen, die elkaar heel goed verstaan en die samenhorigheid schijnen we uit te stralen bij elk optreden, als we de mensen mogen geloven. Maar dat het héérlijk is samen te zingen, dat hoeft geen betoog, en ik hoop dat ik nog héél lang genoeg adem heb om ermee door te gaan.
We reden de parking op van de touroperator en zagen daar al enkele bussen klaar staan met open deuren. Er vertrekken er elke dag natuurlijk heel veel en of een van de dubbeldekkers naar onze bestemming zou rijden, wisten we nog niet. M. stopte , niet te ver van de bussen verwijderd, zodat naderhand de bagage niet te ver gesleurd moest worden. Ik hield nauwlettend mijn hoofdkussen in de gaten, want als dat op de grond viel, zou ik niet erg scheutig meer zijn om er mijn hoofd op te leggen om te slapen. Dat ding neem ik dus elke keer mee, zodat ik tenminste een kleine kans maak, om enkele uren te slapen gedurende de nachtelijke rit. Na een woordje met de hostess, die in de buurt van de autocar rondliep, begrepen we dat het inderdaad de bus was, die ons naar onze vakantiebestemming zou voeren. Eén van de chauffeurs en ook de hostess kenden we al van vroegere reizen. Nadat de bagage uit de auto geladen was, reed M. de wagen naar de grote parking achter het gebouw, waar hij tot onze terugkomst zou blijven staan. We hadden voorbehouden plaatsen, die we bij de boeking gevraagd hadden. In de mate van het mogelijke voldoen ze daaraan. Boven, vooraan, zodat je de weg voor je ziet en de wisselende landschappen een fijne afwisseling zijn gedurende de reis. Onze namen lagen op de betreffende zetels en er kon dus geen discussie zijn, wie waar moest zitten. Voor ons waren er slechts twee andere zetels, waarop een oudere heer en een jonge man, die ik een jaar of twintig schatte, hadden plaats genomen. Later zou blijken dat ik het aardig bij het verkeerde eind had, voor wat betreft de ouderdom van de jonge man. Hij werd namelijk die dag 37 en dat is wel een ietsje ouder dan 20. IK had hem op de parking op en af zienlopen en direct gemerkt dat er iets vreemd met hem was. In hoeverre dat het geval was, kon ik niet opmaken uit zijn heen en weer gestap. Toen alle bagage ingeladen was en iedereen zijn plaats had ingenomen, na controle van de hostess, vertrok de bus richting Spanje. DE jonge man was druk in de weer met een fototoestel en babbelde ondertussen voortdurend tegen de oudere man, waarvan ik op dat ogenblik dacht dat het zijn vader was. Weer fout gedacht. Hij praatte tamelijk luid en vertelde aan een stuk allerlei dingen over de foto's die hij maakte en de films die hij opnam. Hij draaide een kleine driepikkel onder het toestel en plaatse het voor zich aan het venster van de autocar en filmde de weg en alles wat er zich afspeelde voor hem. En ondertussen praatte hij non-stop tegen zijn begeleider, waarbij zijn gezicht zich af en toe met een zenuwtrek volledig vertrok, zijn tong nu en dan een paar maal uit zijn mond schoot en hij dan ook een beetje stamelde. Even later was die tic weer verdwenen en praatte hij, nog altijd luider dan normaal weer tegen Jefke of Joske. Tussendoor zei hij af en toe "miauw" en lachte dan met zo'n alwetend lachje, alsof hij iets wist waar wij geen benul van hadden. Hij noemde de oudere man bij beide namen. Dan ontwikkelde het gesprek zich op een komische manier naar het voorspellen van regen. Het regende namelijk pijpestelen en blijkbaar kon de oudere man vrij goed vooorspellen wanneer en na hoeveel tijd het zou gaan regenen. De jonge man wilde absoluut weten hoe hij dat kon leren en zegde voortdurend dat Jefke de slimste mens was die hij kende. Hij heeft de man gesmeekt en gevleid, gezeurd en gezaagd, om toch maar zijn kunde aan hem door te geven en hem te leren, hoe hij regen kon voorspellen. De oudere man kreeg hem niet aan zijn verstand gebracht dat hij hem dat niet kon leren, maar dat het een kwestie was van opletten, naar de natuur kijken, luisteren en aanvoelen en dat hij daar geen handleiding voor kon geven. De jonge man noemde zichzelf een domme boer, die niets wist. Maar als er iets duidelijk werd in de loop van die uren, gevuld met zijn onophoudelijk gebabbel, was het wel dat hij alles kon zijn, maar zeker niet dom! Hij bleek twee computers (laptops) bij te hebben in zijn bagage, en verder was hij voortdurend bezig met zijn foto/filmtoestel dat hij blijkbaar tot in de puntjes beheerde. Hij stuurde voortdurend berichtjes naar een vrouw, die hij bij de voornaam Carla noemde, en nadien zijn moeder bleek te zijn. Die wenste hem ook proficiat met zijn verjaardag, die hij gewoon vergeten had. Ik luisterde met hoe langer hoe meer interesse naar het gebabbel van de jonge man en raakte gewoon gefascineerd door de persoon achter dat eigenaardig trekkende gezicht. En ik vroeg me af wat het voor hem betekende om te zijn, wie hij was, en daar dag na dag mee te moeten leven en of hij dat tenvolle besefte. De oudere man zegde tijdens een van de stops, hij is niet mijn zoon. Hij was bevriend met mijn zoon, en toen die trouwde en ik alleen achterbleef na de dood van mijn vrouw, heb ik hem in huis genomen en nu zorg ik voor hem. Hij wilde zich verontschuldigen voor het gebabbel van de jonge man, maar wij hadden dus al lang begrepen dat er iets scheelde. Maar ik begreep eveneens dat tegenover die tekorten waarmee hij moest leven, heel wat speciale talenten verborgen zaten in dat hoofd van die jonge man, die eruit zag als een onvolwassen jongen en totaal in de ban was van allerlei dingen, die hij absoluut wilde kennen en leren.
Vandaag een week geleden liep ik hier vol spanning rond en hadden we de heel voormiddag gerepeteerd voor ons optreden om acht uur 's avonds. Vijftien jaar koorgebeuren, dat moest gevierd worden en dat hadden we maanden en weken voorbereid en op zaterdagavond 1 oktober was de eerste opvoering en zondagnamiddag 2 oktober de laatste. We popelden om te beginnen en toch werd dat popelen begeleid door de stress, die elk optreden weer begeleidt. Zouden we het goed doen en zou het de toehoorders bevallen. We hadden zo hard gewerkt, en stel nu dat....
Ja hoor het is bijna zo ver: het vijftienjarig jubileum van ons koor. Dat dit zomaar niet voorbijgaat, is dus meer dan evident. En wat bij zo'n viering allemaal komt kijken, daar staat een mens bij voorbaat dus echt niet bij stil. Maar we zullen het geweten hebben hoor. Met hart en ziel repeteren we al maanden tweemaal per week twee uren aan een stuk door en alles moet tot in de puntjes kloppen en goed klinken. En toch steeds dat tikkeltje onzekerheid: is het nu wel goed genoeg? Kan het niet nog beter? Klinkt alles zoals het moet. Zijn alle bewegingen en passen synchroon en één vloeiend geheel.
Ja zo zou je het kunnen noemen, blanco in mijn hoofd en geen inspiratie om ook maar iets op het papier te zetten, of beter gezegd op het scherm! En toch is dat niet helemaal waar. Er tollen zoveel gedachten door mijn hoofd en zoveel gevoelens, die om aandacht vragen, dat ik er geen vat op kan krijgen. Ze ontsnappen me, of ik kan ze niet voldoende benoemen, of het is te intiem en te persoonlijk, of te frêle en te gevoelig, maar steeds weer duizend redenen waarom ik het niet aan het papier toevertrouw. En toch is daar steeds die behoefte om te schrijven en hoe langer ik wacht, hoe dringender die wordt. Teveel of te weinig, daar ben ik nu echt nog niet uit. En dan ga ik lezen natuurlijk, want dat is de ideale manier om alles achter je te laten, alle persoonlijke gedachten uit je hoofd te bannen, alle gedachten over jezelf of anderen opzij te schuiven en helemaal mee te gaan in een andere wereld. Als ik lees vliegt de tijd en het voornemen om een half uurtje te lezen, heb ik nog nooit kunnen waarmaken, want ik overschrijdt gegarandeerd de tijdgrens. 
Het is zomer!!!! Tenminste als ik de kalender moet geloven, maar in de realiteit merk ik daar bedroevend weinig van. Het lijkt meer op een grillige aprilmaand met buien van regen en hagel vergezeld van af en toe een onweder en heel veel wind. 
