Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
22-11-2011
Er zijn geen woorden voor.......
Ik weet het, het gebeurt elke dag en overal en dan gaan we er zonder meer aan voorbij. En nu, ben ik er kapot van. Het enig kind en zoon van een collega is voorbije zaterdag begraven. Hij was net 41 jaar geworden. Ik wist nergens van, en las het overlijdensbericht in de krant. Ik kan je vertellen, dat het een opdoffer van jewelste is. Ik had gelezen dat er ergens in de bossen een jonge man dood onder zijn quad was gevonden. Later bleek dat het D. was, de zoon van M.L. Niemand weet wat er precies gebeurd is. Blijkbaar is hij gevallen en onder het vehikel terecht gekomen en dat heeft hij niet overleefd. Hij bleef te lang achter en mijn collega en haar man begaven zich op pad om hem te zoeken. Zij hebben hun enig kind daar gevonden, dood. Als ik mij dat voorstel, dan loopt mijn gemoed over. De jonge man was getrouwd en had twee dochtertjes. Hij was een erg lieve persoon en een eerste klas technieker voor BMW. Omdat wij zelf ok maar één kind hebben en ook een jongen, praatten M.L. en ik vroeger regelmatig over hen tijdens de pauze op het werk. Ik kon niet eens naar de begrafenis gaan door andere verplichtingen en dat vond ik verschrikkelijk. Ik heb een brief geschreven en vraag me af of het allemaal wel zin heeft. Wat kunnen woorden al helemaal betekenen in deze situatie. De wereld draait door alsof er niets gebeurd is, en je eigen bestaan davert op zijn grondvesten. Het wordt totaal en voorgoed veranderd. Ik kan me niet eens bij benadering voorstellen, wat dat met je doet, en hoe je je voelt bij zoveel pijn en verdriet. En ik, ik heb alleen maar woorden te bieden. Dat is frustrerend en totaal onvoldoende. En toch zal ik het hiermee moeten stellen. Die dag, dat ik het overlijdensbericht gelezen had in de krant waren we 's avonds op een diner, waarop wij langjarige vrienden, die we maar zelden zien, ook weer troffen. En dan vertelden ze ons, dat een van hun twee dochters schildklierkanker had en geopereerd was in het UZ Gasthuisberg. E. moest nabehandeling hebben van chemo en bestralingen. En het hele afschuwelijke hieraan, is dat die nabehandeling eerst ingezet wordt volgende jaar in JUNI!!!! Ze staat op de wachtlijst en het kan niet vroeger. Waar wachten ze eigenlijk op??? Tot het niet meer nodig is? Toen E. dit verdict te horen kreeg, is ze ingestort. Ondanks de zware operatie en het verschrikkelijke van deze ziekte, wilde zij er vol goede moed tegenaan gaan, voor zichzelf, haar man en haar kinderen. Dat wordt haar dus niet eens gegund en ze moet maar afwachten of ze juni haalt en of de behandeling dan nog iets uithaalt. Een van haar dochtertjes weent zich elke avond in slaap en weent als ze 's morgens wakker wordt. Verleden jaar hebben in haar klas 2 kindjes hun mama verloren en het kind leeft met het angstbeeld, dat haar mama dood gaat. Toen ik dat hele verhaal van haar ouders hoorde, voelde ik een ongelooflijke machterloze woede. Ik weet daar dan geen blijf mee en weet niet hoe ik het moet hanteren. En dan vraag ik me af : is het de ziekte, die beslist of je blijft leven, of zijn het de mensen, die het voor het zeggen hebben. En dat vind ik heel erg akelig. Mijn weekend was niet aangenaam en dat is een understatement. En dat, terwijl niet IK getroffen ben maar zij, die heel deze ellende moeten verwerken en waarvoor ik alleen maar woorden heb!
Het is inderdaad een luie zondagnamiddag en het zomerse weer van deze laatste dagen in deze herfsttijd heeft even verstek laten gaan. Het is grijs, beetje winderig en van Laura geen sprankje te zien. Dus gewoon een normale herfstdag, zoals we er nog niet veel gezien of beleefd hebben dit jaar, of je zou de zogenaamde zomermaanden moeten meetellen. Je hoort niemand klagen want dit is goed voor de beurs van de mensen, want het houdt de stookkosten laag en dat is mooi meegenomen in een tijd, waar de kosten de pan uitvliegen: geld dat voortdurend in waarde vermindert, spaarboekjes , die geen of nauwelijks rente opbrengen, of toch zeker niet genoeg om de waardevermindering van het kapitaal op te vangen en dan de feesten, die voor de deur staan, zoals Sinterklaas, Kerstmis en Nieuwjaar. Daar bovenop komt dan de voortdurende dreiging van weeral meer besparingen en taksen alom. Een mens kan er echt niet vrolijk van worden. Het liefst wil ik het allemaal niet horen, maar mijn kop is het zand steken is zo'n vieze bedoening en ik word niet graag vuil! Als ik hier gewoon mijn werk doe en met vanalles en nog wat bezig ben, kan ik die dingen niet uit mijn hoofd zetten en maalt die molen non-stop verder, of ik daar nu happy mee ben of niet. Maar één heel probaat middel verlost me van al die gedachten en zorgen: lezen. En ik ben weer vertrokken hoor! Al een heel tijdje en ik kan het leesvoer nauwelijks bijgehaald krijgen. Maar goed dat de BIB hier in de buurt is en ik de boeken met de vijf of tien stuks tegelijk ga halen,zodat ik nooit zonder zit. Ik wordt onrustig en ongemakkelijk als ik geen ongelezen boek meer in huis heb en die BIB is niet alle dagen open. Dus een beetje plannen komt er wel bij. Op het ogenblik heb ik vijf boeken in huis van één en dezelfde schrijver: Greg Iles. Ik had er al een van gelezen en dat was me zo bevallen, dat ik direct via de PC ben gaan kijken of er meer titels voorhanden waren in de BIB en inderdaad. Bij mijn bezoek heb ik dan gelijk de vijf boeken, die er waren, meegenomen. Het ritme van zijn schrijven, de woorden die hij gebruikt de cadans van zinnen en de snelheid van aktie, voelen als mijn eigen natuurlijk ritme aan en ik ga vanaf de eerste bladzijde in het boek mee, zonder dat ook maar iets me afleidt, verstrooit of ergert. Héérlijk is dat. En dan sta ik stomverbaasd over de ingewikkelde plots, die elk van zijn boeken kenmerken en die je totaal meesleuren in zijn geheime wereld van fantasie, die soms bangelijk reëel is. Ik denk dat ik echt wel duidelijk gemaakt heb dat ik een verstokte lezer ben en bovenmatig geniet van een goed boek. En voor mij is het de ideale manier om alles, maar dan ook alles aan zorgen, verdriet of spanningen buiten te sluiten voor een ander soort spanning, die op zijn beurt weer zorgt voor ontspanning. Klinkt raar maar is waar!
Het is vrijdag en zoals gewoonlijk vertrek ik naar de kapper in het dorp. Weliswaar niet volgens de normale weg over de brug het dorp in. Achter de brug is de weg onderbroken door wegeniswerken alom in het dorp. Het verkeer wordt afgeleid via de weg langs het kanaal, die ook naar het centrum leidt en langs de banken door uitkomt recht tegenover een van de scholen.De verkeerstoestand is er, zeker op bepaalde uren, zonder meer verschrikkelijk. Het doorgaand verkeer staat rijen lang aan te schuiven en de geparkeerde wagens voor de bank en de school maken de puinhoop compleet. Blijkbaar is er geen enkele intentie om voorlopige lichten, die bij de meeste wegeniswerken gebruikt worden, hier ook aan te wenden. Dat zou alles tenminste vlotter en veiliger maken. Het regent pijpenstelen en af en toe klettert de hagel neer op de wagen. Ik sta al een tijdje te wachten om de grote weg op te rijden en achter mij staan de wagens in een heel lange rij. Het verkeer op de grote baan blijft echter zonder verpozen voorbijrijden en er zit niets anders op dan maar te wachten tot er een opening komt, waardoor ik de weg op kan. Plots zie ik de kans, want er komen zowaar drie auto's aangereden, die alle drie pinken om de straat in te rijden waaruit ik, en velen met mij, gereden komen. IK wil de weg op maar ben nog maar met de snuit van de auto op het fietsenpad als een ongelooflijke klap en een door merg en been krijsend gekraak weerklinkt. De eerste bestuurder, die pinkte heeft zich bedacht en heeft volle gas gegeven en is doorgereden. Omdat er op de hoofdbaan een middenberm is, net voor de school, moest hij iets naar opzij uitwijken en dat iets is net iets teveel geworden en hij neemt de totale bumper van mijn auto mee. Een veertig meter verder komt hij stil en over die ganse afstand liggen de brokstukken van mijn auto te tollen. De max. snelheid aan de school is 30 km per uur!! Ik stap uit in de gutsende regen en als ik de ravage zie begin ik te trillen van kop tot teen. Ik krijg dit met geen mogelijkheid meer onder controle. Ondertussen komt de bestuurder van de andere auto op mij toegelopen. Als ik hem zeg, dat hij pinkte om af te draaien, blijft hij als een automaat herhalen: ik pinkte niet, ik pinkte niet..... Eventuele getuigen zijn al in geen velden of wegen meer te bespeuren. Niemand heeft tijd of zin om je te helpen, letterlijk of figuurlijk. Geen mens komt naar je toe om te vragen of alles lichamelijk met je in orde is en of ze je ergens mee kunnen helpen. Dat woord is hen onbekend of totaal uit de mode. De jonge man wilde mijn wagen verplaatsen en uit de weg zetten, maar ik vertikte het om die te laten wegzetten vooraleer M., die ik intussen getelefoneerd had, gearriveerd was. Hij moest zien hoe de auto stond en eerder ging die geen millimeter van plaats! Ik beefde dan wel over mijn hele lijf maar was niet van plan om me op mijn kop te laten zitten. Ik filmde met mijn Gsm de plaats van het ongeval, maar door het feit dat ik geen leesbril had, kon ik niet zien hoe ik het allemaal moest opslaan en naderhand bleek dat ik helemaal geen beeldmateriaal had. Het is een functie, die ik voordien nog niet gebruikt had en dat werd nu ook nog eens mijn pech. Ik bevond me als het ware in een vacuum. Het geluid van al die wagens, die af en aan reden, sommigen ongeduldig toeterend, en de stortbui, die genadeloos over ons heen plensde, maakte me nog ongelukkiger dan ik al was. Iemand van de bank was naar me toegekomen en stelde voor om binnen te komen en daar de verzekeringspapieren in te vullen. Toen M. de situatie voldoende bekeken had, om ze correct op de papieren te vermelden en te tekenen, werd de auto opzij gereden, zodat het verkeer terug "normaal" kon doorgaan. Want wonder boven wonder, de motor liep nog steeds en er kon gewoon gereden worden. Nadat alles ingevuld was, en getekend, zegde de tegenpartij: ik heb misschien toch wel gepinkt!!! Iedereen kan een fout maken! En terwijl ik daar stond, en de absurde situatie tot mij liet doordringen, moest ik opeens denken aan de week daarvoor. Een weekend vol vreugde en voldoening, en een toestand van euforie door ons geslaagde optreden. Dit was de werkelijkheid na de euforie.
Vandaag een week geleden liep ik hier vol spanning rond en hadden we de heel voormiddag gerepeteerd voor ons optreden om acht uur 's avonds. Vijftien jaar koorgebeuren, dat moest gevierd worden en dat hadden we maanden en weken voorbereid en op zaterdagavond 1 oktober was de eerste opvoering en zondagnamiddag 2 oktober de laatste. We popelden om te beginnen en toch werd dat popelen begeleid door de stress, die elk optreden weer begeleidt. Zouden we het goed doen en zou het de toehoorders bevallen. We hadden zo hard gewerkt, en stel nu dat.... Ik ben een kampioen in deze gevoelens maar blijkbaar echt niet de enige uit ons koor. Ik zwijg wel in alle talen, want wil dan niemand nog zenuwachtiger maken, dan ze eventueel al is. Dus slik ik maar en mijn maag buitelt en geeft spasmen, die ik verder niemand toewens. En eindelijk was dat uur aangebroken. We hoorden achter de coulissen hoe de zaal volliep. Voor de tribune, waren er zeven rijen stoelen bijgezet tot vlak voor het podium omdat er anders niet genoeg plaats was voor alle gegadigden. We probeerden tussen de gordijnen door te gluren om familie, vrienden en bekenden te zien, maar konden hen niet vinden in het tumult. En dan gingen alle lichten uit en stelden we ons achter de gordijnen aan weerszijden van het podium op . Geroffel op de djembé en dan begon het spektakel met Willkommen, bienvenus, wellcome. We groeiden tijdens het optreden en dat werd in blokken gebracht, afwisselend met sketches en teksten, allemaal gebracht door leden van het koor. De sketches waren hilarisch en de teksten aangrijpend en ontroerend. Sommige bezoekers pinkten een traantje weg, maar telkens opnieuw was daar de muziek en zang, die iedereen in vervoering bracht. Toen het programma was afgewerkt kregen we een staande ovatie en er moest een toemaatje gegeven, en dat deden we dan ook met heel veel plezier! Maar dat was nog niet voldoende, en een tweede bisnummer werd gepresenteerd. En dan sta je daar, en eindelijk gaan alle lichten aan en kun je de mensen zien, die daar voor je, uitzinnig lopen te roepen, te fluiten en te klappen. Het kippenvel kruipt over je huid en loopt over je rug en dan wordt je keel dik en is het maar goed, dat we niet meer moeten zingen op dat ogenblik, want de emoties benemen je de adem. Alle spanning valt weg en er blijft alleen maar een gevoel van totale tevredenheid en gelukzaligheid, omdat we onszelf weer overtroffen hebben en de mensen, dit allemaal duidelijk aanvoelen. Alles, maar dan ook alles maakt dit goed. Alle frustraties en gevoelens van mislukking, die ons zo dikwijls overvielen tijdens de repetities, zijn vergeten en voorbij. Je in bochten wringen om op elke repetitie aanwezig te zijn, elke week opnieuw tweemaal twee uren, en dat maanden aan een stuk door. Hiervoor doe je het dus en er is geen mooier gevoel, dan dit. En hoe ik ook probeer om dat diets te maken, ik denk niet dat het me echt lukt. Maar als ik maar iets kan overbrengen, van wat me beroert, ben ik al tevreden.
Vandaag een week geleden liep ik hier vol spanning rond en hadden we de heel voormiddag gerepeteerd voor ons optreden om acht uur 's avonds. Vijftien jaar koorgebeuren, dat moest gevierd worden en dat hadden we maanden en weken voorbereid en op zaterdagavond 1 oktober was de eerste opvoering en zondagnamiddag 2 oktober de laatste. We popelden om te beginnen en toch werd dat popelen begeleid door de stress, die elk optreden weer begeleidt. Zouden we het goed doen en zou het de toehoorders bevallen. We hadden zo hard gewerkt, en stel nu dat....
