|
Ik wil wel aan wat anders denken, maar kan het niet. Vandaag wordt bij de zus van mijn man de tweede borst geamputeerd. Het gebeurt dagelijks bij héél veel vrouwen. Je leest het zo dikwijls in artikels en verslagen, je hoort het op TV en in de radio en geen mens kan zeggen, dat hij niet weet, dat dit dagelijkse kost geworden is. En gewoonlijk gaan wij daar vrij onachtzaam aan voorbij. Tot het ogenblik, dat het iemand van je geliefden treft en dat monster wel héél erg dichtbij komt! Je wilt helpen, troosten, iets doen!!! En je kunt helemaal niets. Lieve deugd wat is dat frustrerend! Je wilt telefoneren, er naar toe, om bij haar te zijn, maar ik realiseer mij héél erg, dat dit wel eens het laatste zou kunnen zijn, waar zij nu behoefte aan heeft.Als dan je man en je kinderen dicht bij je zijn, zal dat wel het belangrijkste zijn, en die privacy moet je respecteren. En dan is daar nog het feit, dat je er zelf mee klaar moeten komen. Daar heb je tijd voor jezelf voor nodig! Ik heb dus niet aan de telefoon gehangen, en ben er niet heen gerend, maar heb haar een lange, lieve mail gestuurd en hoop dan maar, dat zij begrijpt, waarom ik dat op deze manier doe.
En hier brandt een kaarsje en mijn gedachten zijn bij haar, en als die haar kunnen helpen, komt ze "gezond" en wel terug naar huis.
|
