Ik ben aangekomen in mijn hotel op de Dominikaanse Republiek en wordt door een bediende naar mijn Junior Suite gebracht. Dat gaat zelfs op een plezante manier, want hij rijdt met een geruisloos electrisch wagentje, waarop de valiezen gestapeld zijn, en wij plaats genomen hebben, over de smalle betegelde paadjes naar de suite. Die liggen allemaal, twee aan twee tegen elkaar en lijken meer op kleine huisjes met een terrasje ervoor, omgeven door groen en een weelde aan bloemen. Als ik de suite betreed, ben ik aangenaam verrast door de ruime indeling, van wat eigenlijk een drie-kamer-appartementje is. Een zeer grote koele slaapkamer, een zitkamer met zitmeubelen, en de badkamer. In de slaapkamer staat een bed, waarin men gemakkelijk met vier volwassenen kan slapen, een relax met voetbank en een televisietoestel op een dressoir. Op een klein rond tafeltje in de hoek staat een dienblad met een kan water en een ijsemmer met ijsblokjes. De hele suite is aangekleed in pastelkleurige stoffen, waarvan de kleuren ook in de sprei op het bed terugkomen. Intiem en gezellig, past als omschrijving. In de hoek van de kamer geeft een staanlamp met dimmer een diffuus licht.
Hier zal ik wel kunnen aarden, geen twijfel aan!
Elke dag ga ik vlakbij het hotel tennissen met inlandse jongens. Ze zijn voortdurend in de buurt van het tennisplein en hebben voor de ingang een hemel gespannen waaronder enkele stoeltjes lekker in de schaduw staan en je in de de pauze iets kunt drinken. Ze zijn allemaal in het wit gekleed. Wit T-shirt en witte short en daarbij behorende witte tennispantoffels, wat allemaal prachtig contrasteert met hun donkere huid. We babbelen in het Spaans en de kleintjes, die als ballenjongens fungeren, laten me zelfs hun schoolschriften zien. Als ik ze dan later wat geld in hun handen stop, omdat ze mijn ballen geraapt hebben, zijn ze de koning te rijk.
Het hotel zelf, ligt midden in een golfterrein en wordt omringd door een brede beek. Van het tennisveld voert een mooie brug met prachtige lantaarns naar het terras van het hotel. Vooral 's avonds biedt dit een feeërieke aanblik.
Ik heb weer eens een uur lang in de hitte een balletje geslagen met een van de jonge tennisfanaten en ga terug naar het hotel. Het is vrij rustig op het terras, want de avond valt en de meeste gasten maken zich klaar voor het diner en een avond van vertier en plezier. Ik moet even mijn warmte en transpiratie kwijt, hier op het terras bij een glas koele drank, die mijn vochtpeil terug op moet krikken.De tedere glooiing van het groene golfterrein omarmt het hotel en de geuren van het naderende avondmaal, strelen nu en dan mijn neus.
Ik geniet, en met uitgestrekte benen zit ik soezerig te herkomen van de inspanning in de hitte.
Mijn blik dwaalt over het wazige groen. In de verte rijdt een golfwagentje, geluidloos.
De zon gloeit in een vuurrode bal, groter dan ik ooit gezien heb en is op weg naar het punt, waar hij, voor onze ogen althans, uitdooft.
Maar dan vangt plots een verre boom, getooid met duizende rode bloemen, het laatste licht en de bloemen, als duizend vurige robijnen, weerkaatsen een explosie van warmte, gloed en rode hartstocht. Het beneemt me de adem! Ik vlieg op van mijn stoel en leun op het muurtje, dat het terras scheidt van de beek rond het hotel.
Alle geluid verstilt en ik hoor en zie alleen nog dit fenomeen. In trance reik ik naar mijn fototoestel, dat ik steeds meesleur en ben vast besloten dit unieke, fantastische beeld vast te leggen voor de eeuwigheid. Ik wil dit vasthouden, nooit meer loslaten, deze ontroering, die alleen maar een boom, alleen maar het licht in mij losmaken.
De foto heeft de magie niet kunnen vangen. Daarom heet het ook magie, zeker??
Afbeelding: Living.arts.nl/paintings/dans
|
