Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
17-03-2007
Lachkriebels!
Hoe komt het toch dat mensen een onbedaarlijke neiging krijgen om te lachen, als iemand valt of iets anders ongewoon overkomt? De plaats van het gebeuren heeft natuurlijk een niet onbelangrijke impact. Op een Kerstnacht zat ik met enkele broers in de nachtmis. Het was in de tijd dat er nog gepreekt werd van op de preekstoel en de pastoor liet zich meeslepen door het verhaal en wist van geen ophouden. De kerk zat stampvol en we lieten het allemaal maar over ons heen komen. Een van mijn broers was in slaap gesukkeld en we lieten hem maar. Wat de oorzaak is geweest, dat weet ik heden ten dage nog steeds niet, en hij ook niet, maar plots veerde hij recht met zijn 1m90, zegde luid: Amen, keek om zich heen en kreeg toen in de gaten dat iedereen zat en hem met grote ogen aanstaarde. Hij ging nog sneller naar beneden dan hij omhoog was gekomen en zelfs de pastoor was even van zijn apropos. Dat beeld was echter zo potsierlijk, dat wij niet meer bijkwamen van het lachen, en hoe bozer hij keek, hoe erger het werd. De plaats van de hele scene was daar natuurlijk ook niet vreemd aan, want in de kerk werd je verondersteld van devoot te zwijgen en te bidden en niet hillarisch te lachen!
Een ander voorval herinner ik mij nog als de dag van gisteren. Wij waren een jaar of 30 geleden op vakantie in Roemenië en wandelden rustig door de straten van ons vakantieverblijf. Wij waren op weg naar een nabij gelegen pretpark, waar, naar ons verteld was, een groot reuzenrad stond. Mijn man en zoontje wilden dat wel eens uitproberen. Onderweg zagen wij overal soldaten met mitrailletten over de schouder. Zij werden verondersteld de orde te handhaven, maar brachten een bedrukte stemming mee, die absoluut niet thuishoorde op een vakantiebestemming. In het pretpark, was de voornaamste attractie natuurlijk dat reuzenrad. Mensen stonden aan te schuiven om er in plaats te nemen en anderen, zoals ik, die het niet zagen zitten om hoog boven alle hoofden rond te zwieren, namen plaats op de banken, die overal op het pleintje stonden. Alle banken waren goed bezet, tot op de uiterste hoekjes. Plots kreeg ik een bank tegenover mij in de gaten. Nu en dan stond er iemand op en zette zijn weg verder. Op een bepaald ogenblik zaten er nog twee mensen op de bank, ieder op het uiterste tipje. Op het ogenblik dat een van beide opstond, klapte de bank met een slag tegen de grond, aan de kant waar de enig overgebleven persoon zat. Ik voelde de onbedaarlijke lachkriebels omhoog wellen en omdat ik alle moeite deed om dat te onderdrukken werd het alleen nog maar erger. Ik had tenminste zoveel fatsoen om mijn rug naar de gevallen persoon te wenden en mijn lachtranen zo onopvallend mogelijk weg te vegen. Zo'n dingen gebeuren niet in het normale leven maar wel in films van De Dikke en de Dunne! Ik zag dat hij zich zo snel mogelijk uit te voeten maakte, dus was hij ook niet gekwetst.Tegen de tijd dat mijn man en zoon terug met hun voeten op de aarde kwamen, was ik ongeveer uitgelachen. Het akelige gevoel, dat de soldaten bij me opgeroepen hadden, was in elk geval totaal verdwenen.
Reacties op bericht (5)
20-03-2007
Rond het rad...
Ja, Michelly, rond het rad des levens gebeuren merkwaardige dingen.
Wie beneden staat kan al na enkele momenten hoog in de lucht zingen.
En terug van heel hoog naar laag, het is gewoon een kwestie van tijd.
Tijd die onophoudelijk en met niets rekeninghoudende verder schrijdt.
Al wordt de tijd soms afgebeeld als een oude man met een zeis in de hand.
Maar wat heet oud als de jaren niet méér wegen dan lucht in een holle tand.
Zouden de tanden van vadertje tijd niet verslijten?
In wat zou de oude god Chronos zich vastbijten?
Misschien vol nostalgie in de wijzers van prachtige antieke klokken.
Want het hart van het digitale tijdperk loopt op koude kristallen brokken.
Het beïnvloedt zelfs de lach van menig mens
die zichzelf slaaf maakte van de tijdsgrens.
Geketend door zware schakels die we seconden noemen
wordt ons blik weggetrokken van de mooiste bloemen.
Het moet overal en altijd vooruitgaan.
De vooruitgang mag niet stilstaan.
Zelfs een reuzenrad moet zo lang mogelijk blijven draaien.
Nochtans blijven de ingezetenen ter plaatse handjes zwaaien.
Soms naar personen die op een rustbank naar gebeurtenissen zitten te kijken.
En die door de val van klunzige medemensen van het lachen haast bezwijken.
Ja, rond het rad des levens gebeuren wonderlijke dingen.
Het is de reden dat zangers er al jaren liedjes over zingen.
Ach, lachen is gezond, het doet een mens langer en gelukkiger leven.
Weet, de langste omwenteling van het grootste rad duurt slechts even.
20-03-2007 om 21:43 geschreven door Raspoetje
19-03-2007
Onbedwingbaar...
Nog idioter is het, hier in mijn eentje voor het scherm de slappe lach te krijgen bij het lezen van je twee verhaaltjes en de voorgaande reacties. Ik zie het allemaal voor mijn geestesoog gebeuren, terwijl ik zit te schudden van 't lachen en de tranen over mijn wangen lopen. Amai, mijn dag kan niet meer stuk...
Zo'n slappe lach kan trouwens heel genant zijn, bijvoorbeeld toen meneer pastoor zijn kerkversiering naar beneden totterde tijdens een begrafenismis. Ik dacht dat ik ging ontploffen in mijn poging tot het bedwingen van een onstelpbare lachbui en kon aan niets anders meer denken...
19-03-2007 om 11:00 geschreven door Lieve
18-03-2007
..
Lachen moet kunnen. Vroeger kon ik lachen tot ik er doedmoe van werd. Ik herinner me een talk show waar iemand zen verdriet zat te vertellen en de intervieuwer niet op kon van lachen, het was zo drammatisch hilarisch dat ik er bijna inbleef.
18-03-2007 om 14:59 geschreven door Ludovikus
..
nog idioter is de slappe lach krijgen op je eentje op een volle tram. Dat overkwam mij: ik duwde per ongeluk tegen de kepi van een slapende geuniformeerde man en die schoof naar voor en bleef rusten op zijn neus. Hij sliep rustig door. Heel de lange rit kreeg ik de slappe lach als ik naar die man keek. De andere passagiers wisten natuurlijk niet waarom ik daar als een ontsnapte gek op mijn eentje stond te lachen en keken me vol medelijden aan. Ik moest nog harden lachen toen ik besefte dat zij dachten dat ik gek was. Ge kunt niet geloven hoe blij ik was toen eindelijk mijn halte eraan kwam.
Groetjes lieve Michelly,
18-03-2007 om 09:38 geschreven door bojako
17-03-2007
*
Verleden jaar, ik in een pretpark gezeten op een bank aan een picknictafel. Komt er een bij in formule 1 stijl recht op mij af. Ik wil dat beeste ontwijken en smak van die bank af. Ik heb niemand zien lachen, maar ik heb dan ook het eerstvolgend halfuur niet durven opkijken. Waarom het zo lachwekkend is weet ik niet, misschien net door die slapsticks a la Dikke en Dunne? Misschien associëren we dat ermee? Fijne zondag nog.
17-03-2007 om 23:59 geschreven door huismusje/troubadoerke
