|
Nevel sluiert roerloos
en streelt met watten-zachtheid
de aarde, bomen, struiken
alles trekt mij naar buiten.
Ik huiver, 't is nog koud
maar wil echt nog niet naar binnen
de dag gaat nu beginnen
'k hoor nauwelijks een geluid.
Alles is verstild en wacht
op het verdwijnen van de nacht
op een dag die wakker wordt
op zon, die nog zijn stralen zocht.
Dan kijk ik sprakeloos toe
hoe langzaam weer de aarde
vuurrode zon dan baarde
en alles is weer goed.
De hemel wordt beschilderd
met roze, rood en blauw.
Ik voel niet eens de kou.
|
