Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
03-05-2007
Boos en verdrietig.....
Ik ben boos, boos en verdrietig, en ik weet niet welk van de twee gevoelens de bovenhand heeft. Het is 1 Mei en met verschillende koppels van de familie zijn ze fietsen. Vertrek om 11u00 in de voormiddag en met regelmatige tussenstops, wordt er de hele dag gefietst. Normaal ben ik steeds van de partij, maar ofschoon ik in eerste instantie gezegd heb dat ik zou meerijden, ben ik op mijn besluit teruggekomen. Ik weet met zekerheid dat ik het niet haal en ik heb geen zin om na 5 kilometer in mijn eentje rechtsomkeer te moeten maken, en alsnog naar huis te gaan. Het begon eigenlijk zowat twee jaren geleden, ook tijdens een fietstocht. Ik ben vrij sportief en tennis het hele jaar door. Daarom kan ik dus zeggen, dat ik een vrij goede conditie heb. Als er dus een fietstocht op het programma stond, was dat voor mij geen enkel probleem. Op die bewuste dag, ging het niet echt goed. Ik wist niet waaraan het lag maar ik kwam adem tekort en ik had een gevoel in de borststreek, alsof ik net boven mijn kunnen bezig was. In eerste instantie durfde ik niets te zeggen, maar ik hield dat dus niet vol. De druk ging over in pijn en ik moest vertragen. Mijn man, die naast me reed, keek me vragend aan. Ik haalde mijn schouders op en zegde: ik heb toaal geen conditie, ik kan geowon niet volgen! Wat is dat voor flauwe praat, antwoordde hij, als hier iemand van de groep conditie moet hebben, ben jij dat wel! Niet dus. Ik heb verschillende keren moeten vragen om langzamer te rijden en doordat er regelmatig gestopt werd, haalde ik de eindmeet. Ik heb daar verder niet veel aandacht aan besteed, totdat er zich langzaam maar zeker dezelfde ongemakken voordeden tijdens de tennismatchen. Ik had echter een flinke bronchitis gehad, en moest nog nahoesten en zocht daarin de verklaring voor mijn korte en pijnlijke ademhaling. Op aandringen van enkele tennisvriendinnen, die het onderwerp astma aansneden, ben ik maar naar de huisarts gegaan, die mij op haar beurt doorverwees naar een longspecialiste. Na allerlei testen en proeven viel het verdict: inspanningsastma. Of ik nog kon tennissen, vroeg ik haar onmiddellijk. Ja natuurlijk, op voorwaarde, dat ik een puffer gebruikte voor het begin van de match of inspanning. Er werd mij Ventolin voorgeschreven en hiermee zouden alle problemen zijn opgelost. Voor elke match gebruikte ik braaf mijn puffer en zodra ik op het plein stond en tien minueten aan het spelen was, kreeg ik een aanval van druk in de borststreek, die overgaat in snerpende pijn, waardoor ik genoodzaakt ben van te stoppen en te rusten. Bij het rusten gaat de pijn over. Ik dacht dat ik verkeerd inhaleerde. Eén van mijn broers, die ook in de medische wereld werkzaam is, was er niets gerust in en drong aan om een inspanningstest voor mijn hart aan te vragen. Zo gezegd, zo gevraagd. Naar het ziekenhuis waar de professor mij onderzocht en op de story van de inspanningsastma laconiek antwoordde: Daar is geen sprake van, daar heeft men er behoorlijk langs geslagen. Had ik maar goed mijn puffer gebruiken, die natuurlijk niet hielp!! Na de inspanningstest op de fiets, wilde hij mij terugzien voor een verder onderzoek van de kransslagader en het hart. Twee dagen later ging ik binnen in het ziekenhuis voor een catheterisatie. De uitslag was goed: niets fout met mijn hart en mijn kransslagader. Bij mijn vraag aan de professor, wat dan toch wel de oorzaak van die snerpende pijn in de borststreek kon zijn, gaf hij mij voorzichtig als antwoord: In de borstkas zitten héél veel spieren en ik denk dat die allemaal verkrampen als jij een inspanning doet. Ik werd ontslagen uit het ziekenhuis en het rapport van de professor zou naar mijn huisarts gestuurd worden. Ik hoop en verwacht dat hij daarin aanbevelingen zal doen, voor eventuele verdere onderzoeken. Ik wacht echter nog steeds op dat rapport en dat sinds meer dan zes weken. Mijn huisarts heeft nog steeds niets ontvangen en zelfs na telefoontjes met het ziekenhuis krijg ik geen uitsluitsel. Ik kan reeds maanden niet tennissen, niet fietsen, niet eens een flinke wandeling doen, want dan moet ik stoppen om de pijn te laten zakken. Is het zoveel gevraagd , dat een arts rekening houdt met de toestand en de gevoelens van zijn patiënt. Ik wil weten waar ik aan toe ben! Wat is de oorzaak, want die moet er zijn! Wat mag en kan ik nog en welke medicatie kan ik eventueel nemen? Niets van dat alles weet ik. En daarom wordt ik elke dag wat bozer en verdrietiger. En dat helpt zeker niet!
Reacties op bericht (4)
08-05-2007
bezoekje uit Zarren
Michelly, ik ben op zoek naar het zonnetje, misschien vind ik het wel hier op je mooie blogje. Hopelijk krijg je snel een oplossing, je zou er stress van krijgen. Maar rustig blijven is de boodschap. Groetjes en tot nog eens. Franske
08-05-2007 om 17:46 geschreven door Franske
07-05-2007
*
Om tuureluurs van te worden als je zolang op een uitslag zit te wachten.Maar misschien is dat, zoals bojako ook al zegt, een teken dat er niets ernstigs aan de hand is. Ik hoop dat je heel vlug weer je gezonde zichzelve mag zijn. Lieve groetjes van
07-05-2007 om 01:24 geschreven door huismusje/troubadoerke
06-05-2007
..
Wat een raar verhaal zeg. Eigenlijk zou je bijna zeggen "Foert!!!" ik geloof jullie niet meer en rustig een weekje laten voorbij gaan. Proberen het van je af te zetten en op je eentje zonder je te laten opjutten een fietstochtje maken. Wie weet is het gewoon een stress situatie. Verlang je misschien teveel van je lichaam. Maar langs de andere kant zou ik eerder de raad van Bojako opvolgen en toch nog eens verder horen, het kan ook zijn dat het zo eenvoudig is dat de dokters het veel te ver zoeken. Groetjes en moed niet laten zakken.
06-05-2007 om 14:28 geschreven door Ludovikus
04-05-2007
..
oei wat slecht nieuws Michelly. Aangezien het al een hele tijd bezig is zal het waarschijnlijk geen allergie zijn. Inspannings astma of idd. je hart, daar zou ik ook onmiddellijk aan denken. Maar ja, je hebt nu allebei laten onderzoeken. Vreselijk dat ze je zo lang op de uitslag laten wachten, waarschijnlijk vinden Herr Doctor het niet belangrijk genoeg. Eén geruststelling is dan wel dat het niets heel erg is want dat weet je vrijwel onmiddellijk. Ik kan je enkel de raad geven om nog eventueel een tweede of derde opinie te vragen van andere specialisten. Voor ze een stukje van mijn borst wegsneden heb ik er vier moeten raadplegen. Nummer één verwees me zelf door omdat ze twijfelde, nummer twee wou een halve borst afzetten, nummer drie gaf me de raad om alles gewoon te laten zitten en nummer vier stelde uiteindelijk voor om slechts een heel klein stukje weg te snijden, wat ik dan ook heb laten doen.
Vier specialisten en alle vier zeiden ze iets volledig anders. Vreselijk.
Ik hoop echt dat je snel een antwoord krijgt. Mijn jongste zoon is vreselijk allergisch en heeft al heel zijn leven inspannings astma en daar valt, zij het met beperkingen, heel goed mee te leven. Hou ons op de hoogte en schrijf het maar van je af hoor kindje. Wij leven met je mee.
Dikke knuffel.
