Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
25-04-2005
Jeugdherinneringen
Wij hebben ze allemaal. Sommigen mooi en vertederend, andere minder mooi en minder fraai, en soms beangstigend. Als jong kind woonde ik in een gehucht vlak bij de Maas. Als ik erop terugkijk, was het in die tijd een heel idyllisch plekje om te wonen. Waar nu allemaal huizen gebouwd zijn langs de weg, lagen toen weilanden, een stuk lager gelegen dan de weg en afgezet met prikkeldraad. Ik herinner mij die weiden met het gras hoog en vol margrieten en blauwe bloempjes, die wij Onze-Lieve-Vrouwehandjes noemden. We liepen naar en van school steeds in groepjes van enkele kinderen en gevaar was er nauwelijks mee gemoeid, want er kwam maar nu en dan, héél sporadisch een auto voorbij. Als wij naar de school gingen kwam ons steeds een motorrijder tegen, die via het veer op de Maas, naar Nederland ging werken. Voor mij was de man een héél geheimzinnige figuur. Hij reed op dat grote monster, had een lange lederen jas aan met dito "helm" in leder. Het was een helm, zoals je op oude foto's ziet door piloten gedragen, met kleppen over de oren en onder de kin met een riempje vastgebonden. Bovendien had hij dan ook nog een motorbril op en een behoorlijke snor. Eigenlijk helemaal niet verwonderlijk, dat hierdoor mijn fantasie geprikkeld was en ik de man allerlei krachten toemat, waarvan hij zich, ocharme, nooit bewust is geweest! Op een zonnige dag liepen mijn broer, ik en een vriendje aan de rechterzijde van de weg naar school. Een jonger broertje liep aan de andere zijde van de weg in het gras. Op dat ogenblik kwam de motorrijder ons tegemoet in een rustig tempo, op zijn weg naar de veerpont. De man reed nooit hard. Toen de man ons bijna voorbij was, stak mijn jongere broertje de weg over om naar ons toe te rennen en liep tegen het achterwiel van de motor aan en werd verschillende meters meegesleurd. Als kinderen uit de lagere klas zagen wij dit gebeuren, en je denkt dat héél de wereld stilvalt! De man stopte, totaal van streek en raapte mijn broertje op, legde hem met zijn bebloede hoofdje heel voorzichtig op zijn schouder, vroeg waar wij woonden en liep te voet, met ons als angstige kuikentjes achter hem aan, naar ons huis. Ik herinner mij het bloed dat over zijn rug en die mooie lederen jas dreef. De arme kerel kon er helemaal niets aan doen, maar hij was zo bezorgd en voelde zich zo schuldig, dat hij verschillende keren op bezoek is gekomen in de dagen na het ongeval. Mijn broertje had zijn linkerslaap, waarmee hij over de grond was gesleurd, open liggen en dat verklaarde al dat bloed. Of hij verder nog iets mankeerde, weet ik niet meer. Als kind van acht is alleen dat bloed beanstigend en belangrijk. Het gevolg hiervan was, dat ik over de man een droom kreeg, die steeds weer terugkwam. Ik droomde dat hij met zijn motor steeds weer door de stadsgraaf reed en toertjes maakte door het dorp, telkens en telkens opnieuw, op zoek naar ons. Ik was panisch en had mij verstopt, samen met mijn twee broertjes, in het wortelgat van een uitgetrokken boom langs een brede beek, die rond het kasteel liep. Toen de man lang genoeg had rondgereden en ons niet bespeurde, reed hij door, en konden wij uit onze schuilplaats te voorschijn komen en naar school gaan. Die brede beek bestond echt en dat gat, waarin een grote boom had gestaan ook.Ik voel nu nog de spanning en angst, die ik in mijn droom voelde, telkens de man met zijn motor rondjes draaide. Jaren lang is die droom teruggekomen, ofschoon ik wist, dat het eigenlijk een heel lieve man was, en ons zeker geen kwaad wilde doen. Misschien was het wel een schuldgevoel, omdat ik mijn broertje niet had kunnen beschermen, en moest ik dat in mijn slaap goedmaken, door hem te verstoppen voor de motorrijder.Ik zal het wel nooit weten, maar de droom was echter dan elke realiteit.
