Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
13-02-2009
Sardinië.(Deel 2)
Het was een uur of negen in de morgen toen we aanmeerden. Van het slagveld van de vorige avond was geen spoor meer te bekennen en het personeel had ervoor gezorgd dat alles netjes opgeruimd en verfrist was. Na het onbijt aan boord, dat nu in alle rust genuttigd werd, moesten we naar onze wagen met alle bagage en dan wachten op het teken dat wij van de boot konden rijden. Het was opwindend om de reis voort te zetten en we hadden het gevoel dat onze vakantie nu echt begonnen was. Het was stralend weer en zelfs in de morgen al behoorlijk warm. Dat die warmte niets was in vergelijking met de middagwarmte, daar kwamen we gauw genoeg achter! Onderweg naar de villa stopten we nog bij een huis om de sleutel op te halen en nu zo snel mogelijk naar ons onderkomen, zodat we ons konden inrichten voor de komende veertien dagen. Omdat ik nooit notities maak weet ik de naam van het dorpje niet meer en M. heeft hieromtrent ook alles vergeten. Het was niet eens zo ver van Olbia en we arriveerden tamelijk snel op het aangegeven adres. Daar lag de witte ommuurde villa in een grote oppervlakte , waar doorheen allemaal betonnen wegen liepen, zodat men goed zag hoe de kavels verdeeld waren. Hier en daar op geruime afstand, stond er nog een gelijkaardig onderkomen maar verder helemaal niets en de wegen leidden recht naar het strand en de zee. Héérlijk rustig. Iemand opende de dubbele poort en een na een reden we het terrein op. Toen wij naar binnen reden, voelden we een ferme klap onder de auto. Dat klonk niet echt gezond! M. stopte de wagen en ging kijken wat dat kon geweest zijn. De zwaar geladen auto had met de onderkant de ijzeren houder in de grond geraakt, waarin het schuifslot van de poort geschoven werd. Die houder stak veel te ver naar boven en zou ons problemen bezorgen als we met de auto wegreden en terugkwamen van het dorp. Nu daar wist M. wel wat op. Hij liep rond het huis en stootte op een kleine bergruimte, waarin allerlei gereedschap en poetsmateriaal stond. Er stond ook een soort van houweel om zware stenen e.d. uit de grond te slaan. Hiermee ging hij aan het werk om die te hoog stekende ijzeren pin iets naar beneden te slaan. Hij stond daar in zijn short op instekers en het onvermijdelijke gebeurde: hij sloeg met het houweel in de binnenzijde van zijn voet. Jongens, wat zag dat er lelijk uit en het bloed spoot uit de wonde. Oh dat zou wel goed komen, want hij zou dat met zeep goed uitwassen en wat ontsmetten en dan was het leed geleden. Kleinzielig is die man van mij dus echt niet! Hij overdrijft alleen naar de andere kant. Een open wonde aan een voet kun je niet zuiver houden en dat zou onvermijdelijk gaan ontsteken. Ook een pleister kon hier geen soelaas bieden en toen de voet dan ook nog wat ging zwellen, kregen wij hem ervan overtuigd, dat er naar een apotheker moest gereden worden en dat er een of ander fatsoenlijk verband rond moest. De mannen gingen op weg naar het stadje, waar we doorheen gereden waren en zouden dan gelijk de inkopen doen voor de maaltijden voor die middag en die avond en de volgende dag. Met een lange lijst trokken ze erop uit. De afspraak was, dat we 's morgens en 's middags in huis zouden eten en 's avonds gingen we op restaurant voor een warme maaltijd. Terwijl ze weg waren controleerden wij of alles proper was, en dat was inderdaad het geval. Daarna laadden wij de koffers uit, maakten de bedden op en gingen op onderzoek uit in het huis. Er waren twee badkamers, vier slaapkamers een keuken en een mooie woonkamer, waarin zelfs een open haard was. Die zagen we echt niet nodig te hebben, want de temperatuur begon behoorlijk op te lopen. Aan de voorkant van het huis was er een mooi terras en van daaruit ging een stenen trap omhoog en geraakten wij op het dak, waar men uitgebreid kon zonnebaden, als we de ligstoelen mochten geloven, die daar stonden. Nadat onze nieuwsgierigheid bevredigd was, gingen we een lekkere douche nemen en wachten op onze mannen met de proviand! Die hadden natuurlijk de hele ronde van het dorp gedaan: bakker, slachter, groente- en fruitman, apotheker en dat zou elke dag hun taak zijn: verse ingrediënten halen voor de maaltijden en afwassen. Wij maakten de maaltijden klaar en zorgden voor het stofzuigen, bedden maken en het sanitair zuiver maken. Toen ze dan terug arriveerden van hun winkelronde, had M. een soort spray bij die hij op de wonde kon spuiten. Die wonde werd daardoor afgedekt met en soort plastieken velletje, waardoor ze droog en zuiver bleef. Ik heb zelfs nu nog dergelijk spul in mijn kast staan. Toen we eindelijk aan tafel konden en ons onze eerste maaltijd goed lieten smaken, droop het contentement van ons af. En men hoefde niet eens te vragen wat het eerstvolgende zou zijn na de afwas?? Platte rust, binnen of buiten, al naargelang de behoefte. (Wordt vervolgd.)
Reacties op bericht (4)
18-02-2009
Even een klusje klaren...
een hoog uit de grond stekend object werd degelijk aangepakt
met een houweel werd de ijzeren stang bewerkt
maar de slagen bleven niet tot het ding beperkt
rond een gekwetste voet moest al snel verband worden geplakt
Groetjes, Uilenspiegel
18-02-2009 om 18:46 geschreven door Uilenspiegel
16-02-2009
..
Ik krijg zo goesting om in de auto te stappen en naar het zuiden te rijden. We zien wel waar we uitkomen, als de zon er maar schijnt.
16-02-2009 om 15:11 geschreven door Ludovikus
14-02-2009
een goed begin!!
Zo te zien moeten jullie nu toch al de meeste tegenvallers achter de rug hebben en kan het genieten eindelijk beginnen of zitten er nog addertjes onder het .... zand ( smile). En een droogkast hebben jullie blijkbaar niet nodig !!! Nog een warme Valentijnsknuffel.
14-02-2009 om 10:06 geschreven door Natoken
ongetiteld
patatten schillen en de afwas doen...bwa ja, dat is ook plezant
