Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
19-02-2009
Sardinië (deel 3)
Onze zoon vond het heerlijk om rond te zwerven en had binnen de kortste tijd een vriendje, het zoontje van de eigenaars van een restaurant een beetje verderop. Ze verstonden zich uitstekend, S. in Vlaams en het jongetje in Italiaans dialect. Met brede handgebaren onderstreepten ze hun gesprekken en ze amuseerden zich kostelijk. De mannen trokken er elke morgen gezwind op uit om inkopen te doen en we genoten van veel vers fruit en groenten en zuiderse kruiden. Een van de andere vrouwen en ik waren echte zonaanbidders en van de hitte hadden we totaal geen last. Als we midden op de dag op het terras lagen liep de temperatuur hoog op. Eénmaal hebben we een thermometer naast ons gelegd maar toen de temperatuur, in volle zon wel te verstaan, opliep tot 50°C hebben we die snel naar binnen gebracht omdat we bang waren, dat het ding uit elkaar zou springen. M. vroeg me dan wel eens of mijn hersenen nog niet kookten, maar daar had ik totaal geen last van. Ik droeg zelfs geen hoedje of petje in die blakende zon. De mannen staken in de namiddag hun neus niet buiten voordat het een uur of vijf was. Ze hielden zich in huis op en luierden, speelden kaart, lazen of sliepen in afwachting van hun dagelijkse wandeling naar het strand. En ja hoor daar waren ze dan! Allemaal in zwembroek, een handdoek om de schouders geslagen en op blote voeten liepen ze de weg af richting strand. Ik heb nooit beter de uitdrukking begrepen dan toen: dansen als een kat op een heet zinken dak. De weg was namelijk zo heet van de brandende zon, dat ze niet konden stilstaan met hun blote voeten. Er was geen sprake van langzaam naar het strand wandelen! Het was snel van voet wisselen en dat resulteerde in een soort dansachtig voortbewegen, dat behoorlijk op onze lachspieren werkte. De tweede dag hadden ze allemaal hun badslippers aan om naar zee te trekken. Het strand was een ongekende weelde. Er was nauwelijks volk en je kon ongestoord liggen, zwemmen, wandelen in de vloedlijn of, als je daar behoefte aan had, verder slapen! Slechts éénmaal méér in mijn leven heb ik zo'n rustig strand gezien, en dat was ergens in een uithoekje van Korfoe. Zo was het elke dag van de week, maar in de weekends was het gedaan met de rust. De mensen uit het stadje, en waarschijnlijk van de dorpen rondom, kwamen allemaal naar het strand met de hele familie en bleven er tot de zon onderging. Eten en drinken en heel veel plezier, samen met de familie. Toen we er arriveerden rond vijf uur, werd van alle kanten geroepen en gezwaaid en eerst begrepen, wij vrouwen er niets van, maar uiteindelijk viel het kwartje: onze mannen waren door hun dagelijkse inkopen overal in het stadje bekend en iedereen riep en zwaaide. Warm en hartelijk gaven ze ons het gevoel van heel welkom te zijn. 's Avonds gingen we steeds naar hetzelfde restaurant om te dineren. Het lag vlak bij het stadspleintje en je kon er heerlijk eten tegen een schappelijke prijs. De eerste keer zaten we allemaal de menukaart te bestuderen en konden onze ogen niet geloven: zo goedkoop allemaal, dat bestond toch niet! Inderdaad dat bestond ook niet en maar goed dat mijn man Italiaans kende, want anders zouden we nogal ogen opengetrokken hebben bij het zien van de rekening . Boven de prijs stond iets gedrukt maar geen mens had er aandacht aan besteed, maar M. zegde ons dat de prijzen per 100 gr. vlees of vis waren. Dat hadden we nog nooit gehoord of gezien. Als je dan bijvoorbeeld vis bestelde, kwam nadien iemand met een schotel met allemaal grote, verse rauwe vissen rond en kon je aanduiden, welke je op je bord wilde. Koos je een grote was de rekening natuurlijk hoger dan wanneer je een kleiner exemplaar uitkoos. Maar wat hebben we daar heerlijk geëten elke avond weer opnieuw. En het meest geliefde voorgerecht was Prosciutto Crudo, rauwe ham flinterdun gesneden en met een aroma, waar je nooit genoeg van krijgt. Zo'n grote ham is dan ook later mee naar huis gegaan. Ze werd buiten gedroogd en door de invloed van de zon, de zee en de dennelucht kreeg ze een onnavolgbaar aroma dat haar tot een delicatesse maakte. Na het eten gingen we naar een klein terrasje, dat toebehoorde aan een koffiehuis-café-winkel om wat te drinken. Cappuccino was voor ons het geliefkoosde drankje want in die tijd vond je dat hier nog niet in elk zich respecterend restaurant of café. De mannen genoten van hun biertje en wij dronken dan een glaasje wijn. Onze kleine zoon liep als een hondje achter de ober aan en hielp hem de tafels zuiver maken, asbakken legen, gebruikte glazen naar binnen brengen en afwassen. De man zegde regelmatig iets tegen hem maar natuurlijk verstond hij er geen jota van. In de winkels en cafés of restaurants sprak geen mens een andere taal dan Italiaans in die tijd en ik vroeg me wel eens af, hoe toeristen, die de taal niet spraken, zich uit de slag trokken. De laatste dag dat we er iets dronken, gaf de ober ons zoontje een grote doos met kauwgom. Iets anders had hij niet om weg te schenken. Ik vond het ontroerend en heel erg lief. Als we dan 's avonds laat terugkeerden naar de villa en een lange wandeling maakten, gaf dat een onbeschrijfelijk gevoel. Het nachtblauw was bezaaid met duizende sterren, groot en fonkelend en ik had het gevoel dat ik ze kon aanraken als ik mijn hand uitstak. De lucht was zwanger van zuiderse geuren en de krekels begeleidden ons met hun hoge zang, die deel uitmaakt van het zuiderse leven en er niet weg te denken is. Als we in bed lagen, nadat ik de vensters had geopend en de blinden gesloten, luisterde ik naar dat hoge trillende geluid, dat bij dat leven hoorde en zakte gans langzaam weg in een diepe weldoende slaap.
Reacties op bericht (10)
07-03-2009
..
Je blijft zo lang plakken op je terrasje op Sardinië. Het moet er een zalig plaatsje zijn.
07-03-2009 om 14:16 geschreven door Ludovikus
.
De foto van jou, links van boven is dat niet op een terraske ergens op de Groenplaats in A'pen?
07-03-2009 om 13:26 geschreven door Wim
03-03-2009
Dankjewel
voor je bezoekje aan mijn blog en je warme reactie op mijn gedicht "Eindbalans". Ik ben je dankbaar. Zo kwam ik ook even bij je langs en je mooie foto's en teksten hebben mij aangenaam verrast. Heerlijk vertoeven was het. Maak er nog een fijne dag van en voor de rest van de week hoop ik dat je je amuseert en gelukkig bent. Liefs, Ive
Soms schrijf je lange tijd niet en nu stond ik drie delen Sardinië achter
Ge weet dat ik niet graag reis hé, maar ik kan wel genieten van het feit dat anderen genieten als ge begrijpt wat ik bedoel Ik heb nooit zoals jij uren kunnen bakken in de zon, ik draai van mijne sus. 't is ook daarom dat we er zeker op gelet hebben dat we dit jaar niet in volle zomer naar Australië gaan maar in de lente (en dan is het nog warm).
Ik moest ook lachen toen je schreef over zeeziekte. Ooit zijn mijn ouders op bezoek geweest bij mijn grootouders hier in België en mijn broer en ik waren nog baby's (hij is elf maanden ouder). Vader vertelde dat het storm was en iedereen op de Ferry Dover/Oostende was verschrikkelijk ziek, ook hij en moeder. Naar het schijnt heeft hij mij toen gewoon in de armen geduwd van een wildvreemde vrouw toen hij naar de WC rende om over te geven. Hij heeft me nadien gelukkig teruggevonden want hij wist niet meer hoe die vrouw eruit zag
24-02-2009 om 15:16 geschreven door bojako
22-02-2009
In een uithoekje van Korfoe
een beetje weemoed om 't voorbije deed haar schrijven
frisse beelden in warme zinnen vastgelegd
over vrienden die aan het hart zijn gehecht
tijd en mensen veranderen, alleen herinneringen blijven
Groetjes, Uilenspiegel
22-02-2009 om 11:06 geschreven door Uilenspiegel
21-02-2009
dat was genieten
zowel voor de inwendige als de uitwendige mens!! Mooie herinneringen om aan terug te denken niet Michelly? Lieve groetjes.
21-02-2009 om 18:20 geschreven door Natoken
20-02-2009
ongetiteld
Ha zeg het wordt tijd dat het zomer wordt.
warket
20-02-2009 om 21:21 geschreven door warket
Warmte, zon, rust
Al lezend geniet ik en kom tot rust... zalige vakanties uit het verleden. Herkenbaar. Geniet rustig na...
20-02-2009 om 16:25 geschreven door Floreanne
..
Dat zijn nog eens dingen om naar terug te verlangen. Ik denk dat je, moest je er nu heen gaan, je het niet meer zou herkennen. De naam van de gedroogde ham heeft in veel verschillende landen aan zee gelegen, dezelfde klank. Ik had er een grote mee van familie in Istrië, na een tijdje kwamen er wormpjes rond het been. Toen ik hen schreef dat de ham bedorven was, kreeg ik terug dat de wormpjes toch vers waren, dus geen probleem.
Zo klein kan een button ook zijn. Groetjes.
