Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
16-06-2009
Memorystick (1)
Zoals jullie begrepen hebben, heb ik die stick doorgekregen van Natoken en is het aan mij om in mijn verleden(!) te graven en maar zien wat er dan boven komt! Veel van die jeugdherinneringen heb ik reeds vroeger met tussenpozen verteld op mijn blog. Maar de meesten zullen dat wel niet meegekregen hebben, want het is ook al enkele jaren geleden. Juiste ouderdom kan ik daar allemaal niet opplakken, maar het zijn herinneringen van een klein meisje. Ik verwonder er mij steeds weer over, dat het echt specifieke beelden zijn en dan een hele tijd niets en dan weer opnieuw een flashback. Onze memorie is een eigenaardig iets en waarom net die beelden of die geuren en die geluiden of kleuren? Ik denk dat mijn verste herinnering is, de dag dat we in de kelder van ons piepklein huisje stonden. Het was een kelder zonder betegeling maar met een zandvloer en mijn moeder (waar was mijn vader??) kon er niet rechtop staan. We schrijven het jaar 1945 en ik ben ongeveer 2,5 jaar oud (geboren 14 januari 1943). Mijn broertje die van mei 1944 is, zit in een "voiture" (kinderwagen) en ik sta ernaast. Mijn moeder beveelt me op Nic te letten en toe te zien dat hij niet uit de kinderwagen valt en onder geen beding aan het keldergat te staan. Zij moet nog iets gaan halen en laat ons alleen. Buiten hoor ik fluitende en zoevende geluiden en wat daar gebeurt is natuurlijk veel interessanter dan mijn kleine broer. Dus sta ik gebiologeerd aan het keldergat naar boven te kijken als mijn moeder weer verschijnt. Ik krijg een fikse draai tegen mijn oren omdat ik ongehoorzaam geweest was. Buiten floten de kogels in het rond en zoals jullie begrepen hebben was het nog oorlog en we woonden vlak bij de Maas, de grens naar Nederland.
In die tijd zie ik me ook boven over de slaapkamer van mijn ouders lopen, rechtstreeks naar het venster waar ik maar net mijn mijn neus aan het vensterblad kan en dus wel naar boven maar niet vooruit of naar benden kan kijken. In de hoek van de slaapkamer, waar geen meubelstuk te speuren was, lag stro en zaten of lagen er enkele soldaten. Blijkbaar waren dat reeds geallieerden, die bij ons een onderkomen gevonden hadden. Van mijn moeder weet ik dat er een Schot en een Ier bij waren en een van twee had me telkens op de schoot en zong liedjes voor me. Dat herinner ik me dus niet. De man in kwestie had een dochtertje thuis van mijn ouderdom, en had heel veel heimwee. Van de Ier zegde mijn moeder, dat die vuurrood haar had. Jarenlang hebben we een lepel en vork van de soldaten thuis gehad.
Op een andere dag ging ik met mijn ma op bezoek op het bureel, waar mijn pa werkte in die tijd, nl bij de ravitaillering. Hier werden de voedselbonnen uitgereikt. Ik herinner me alleen maar dat pa mij in de draaistoel zette, die boven op het bureelmeubel stond (om te poetsen?) en dat hij mij ronddraaide tot ik het uitgierde.
Toen ik 2 jaar en 7 maanden was, ging ik al naar de bewaarschool (kleuterschool) en liep dan tussen grote meisjes uit de buurt en vond het allemaal geweldig. De kinderen uit de kleuterklas gingen erg veel wandelen, als het weer het toeliet. Op grote speelweiden groeide een soort gras (riet?) met holle stengel en daarvan vlochten we matjes, stoeltjes, tafeltjes. Weet niet eens meer hoe het zou moeten, maar toen konden wij dat allemaal. Waarschijnlijk aangeleerd door de nonnetjes. We vlochten kransen van margrieten, madeliefjes, boterbloemen en "Lieve Vrouwehandjes", een soort blauw bloemetje, dat men nu maar zelden meer ziet. Die zetten we dan op ons hoofd en namen we mee naar huis. Allemaal kleine gekroonde hoofdjes! ;-))
Op school had ik één speciaal vriendje, Janot, en we waren niet van elkaar weg te branden. Tijdens de speeltijd zaten we steeds op de schuine zinken plaat, die de grote keldergaten afschermde voor regen en vuil. Die zinken platen werden in de zomer behoorlijk warm, maar toch zaten we daar met z'n tweetjes naast elkaar. Ik heb geen idee, waarover we praatten, maar blijkbaar hadden we gesprekstof genoeg, want we hadden geen behoefte aan andere kinderen. Op een dag riep zuster Alexia, een echte lieve non, me bij zich en probeerde me te overtuigen om in het vervolg niet meer bij Janot te gaan zitten maar met andere kindjes, vooral meisjes, te spelen. Ik was best een gezeggelijk kind maar toen werd ik zo boos, dat ik de non tegen haar schenen gestampt heb. Van "mijn" Janot moesten ze afblijven! Welk staartje deze gebeurtenis gehad heeft, kan ik me niet meer herinneren maar dat is zeker niet zonder gevolgen gebleven! (Wordt vervolgd)
Reacties op bericht (5)
18-06-2009
..
Wat prachtig is aan al die kleuter verhalen, is dat ze allemaal een beetje hetzelfde zijn en toch zo erg verschillen. Ook een vriendje of vriendinnetje waar men veel van hield, toen nog zo onschuldig. Groetjes
18-06-2009 om 13:53 geschreven door Ludovikus
17-06-2009
Gouden pennenvruchten
alsof je het zelf ervaart lezen haar fijn gedetailleerde zinnen
men is er precies zelf bij
in schrijven is ze een kei
hopelijk schieten haar nog heel veel gebeurtenissen te binnen
Warme groetjes, Uilenspiegel
17-06-2009 om 22:19 geschreven door Uilenspiegel
hallo michelly
zeer fijn om te lezen ! je hebt echt verteltalent ! ik kijk uit naar het vervolg ! lieve groeten
17-06-2009 om 12:32 geschreven door johan1944
16-06-2009
..
Ik had nooit gedacht dat jij iets ouder was dan ik en dat je nog oorlogsherinneringen zou hebben Michelly. Ik ben van na de oorlog, maar de rantsoenering heeft in Engeland veel langer geduurd dan hier in België. Maar net zoals jij was ik 'de oudere zus' die altijd op de twee jongste moest letten. In feite werd me zo een flink stuk van mijn eigen onbezorgde jeugd afgenomen, ik wens het niemand toe. Beter is de jongste dochter te zijn in een gezin van jongens Ik kom zeker naar het vervolg kijken - ik kijk er reikhalzend naar uit.
Knuffels,
16-06-2009 om 19:30 geschreven door bojako
tof!!
Voilà zie,dat is de " spirit", er meteen in vliegen hé Michelly. Is het niet boeiend te lezen hoever onze herinneringen gaan en hoe de tijden toen toch zo verschilden met nu??!! Jij was dus nog een oorlogskindje.. ik niet ik was van juist na de oorlog. Ik denk dat wij alle opgekropte frustraties van onze ouders in onze genen hadden en daardoor soms zo overactief reageerden... Die plotse vrijheid hé!! ... Eenmaal dat de kraan naar het verleden openstaat, blijven die herinneringen vloeien hé??, Ik zou zo logjes kunnen doorgaan, maar zoals jij heb ik al veel neergeschreven in vroegere bedenkingen. Ben benieuwd naar het vervolg. Tof dat je de stick aannam!! Liefs
