Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
24-01-2010
De behoefte.....
Ja ze is er steeds, de behoefte om te schrijven en dat is zelfs zo, als ik totaal niets te vertellen heb! Waar komt het vandaan? Heb er gewoon geen verklaring voor. Toch gaat de godganse dag de tredmolen in mijn hoofd maar door. Voer ik ganse gesprekken met mezelf en een denkbeeldig iemand. Dat kan je natuurlijk allemaal neerpennen, maar daarover voel ik dan een bepaalde gêne, die ik niet opzij kan zetten. Echt helemaal in mijn ziel laten kijken, doe ik dus niet omdat er gevoelens en gedachten zijn, die ik gewoon met niemand wil delen. Waarom? Heb er verschillende verklaringen voor en het zal wel van allemaal iets zijn. Je wordt ontzettend kwetsbaar zodra je al je zieleroerselen prijs geeft. Schrik om niet begrepen te worden of afgewezen te worden. Dat speelt zeker een grote rol. Ervaringen, die niet erg positief waren, hebben ook een vinger in de pap. Ik herinner mij een avond, een jaar of 28 geleden. Ik volgde in die tijd Spaans in het Hoger Instituut voor Talen in Hasselt. Er werden gesprekken gevoerd in het Spaans over allerlei onderwerpen zoals o.a. het dagelijkse leven van jonge mensen, vrouwen in het bijzonder, in Spanje. Er werden vergelijkingen gemaakt tussen vrouwen in België en in Spanje en kwamen tot de conclusie, dat er, in die tijd wel te verstaan, een groot verschil was tussen hen ons ons. Er werd o.a. als voorbeeld te berde gebracht dat het helemaal normaal was in onze samenleving, om als vrouw alleen naar een café te gaan en daar iets te drinken. Wij mochten er een uitgesproken mening op na houden en die ook laten horen, etc. etc. En dat allemaal in tegenstelling tot de Spaanse vrouwen, die nog heel erg ondergeschikt waren aan hun mannen. Zie liepen dus behoorlijk op ons achter! Dat was tenminste de conclusie, die uit het gesprek voortvloeide. Ik hoorde al die ronkende volzinnen en zelfvoldane conclusies aan en heb dan gezegd, dat ik het niet volledig eens was met alles, wat daar verteld werd. Ja maar, dat moest ik dan toch eens nader verklaren. Dat heb ik dan ook gedaan. Hun mooie stellingen gingen dan misschien wel op voor jonge vrouwen in de grootsteden of universiteitsteden maar in geen geval voor diegenen, die in kleine stadjes of dorpen woonden. Ik wist pertinent zeker, dat ik niet moest proberen om drie maal ergens alleen iets te gaan drinken in een café, of ik ging over de tong, en niet alleen in ons dorp! Een sportclub buiten beschouwing gelaten. Ik ben steeds geïnteresseerd geweest in gesprekken met wat inhoud en die kreeg ik te horen bij een groep van onze mannelijke vrienden. Je in zo'n gesprek mengen en je mening geven over een bepaald onderwerp, werd dan alvast niet in dank afgenomen en dan kreeg je al snel het etiket opgeplakt van haaiebaai. Wij werden namelijk niet verondersteld logisch te kunnen nadenken en er ook nog een uitgesproken mening op na te houden. Zolang je, liefst bewonderend, luisterde en je mond hield, was alles prima in orde. Ik heb zelfs ooit de opmerking gekregen dat ik niet vrouwelijk was. Toen ik vroeg, wat daar dan wel mee bedoeld werd, kreeg ik als antwoord (van een man natuurlijk) dat ik veel te logisch nadacht en problemen benaderde? Moet je dat als een compliment of als een blamage opvatten? Iedereen stond me verstomd aan te staren en deed alsof hij dat fenomeen niet kende en er nooit over gehoord had. Onze leraar vroeg, of dat mijn vrienden waren, die zich zo gedroegen. Ja, zo kon je ze noemen, maar het waren eigenlijk de vrienden en kennissen van M. Ik was maar aangetrouwd in het dorp. De leraar antwoordde: wordt het dan niet tijd dat jij je eigen vrienden zoekt met wie je wel voeling hebt en van wie je wel de waardering krijgt om wie je bent en die je echt wel verdient. En inderdaad, die vrienden heb ik nu al jaren, en soms komen er enkele bij en is daar dan weer iemand bij, die heel speciaal is, en die me begrijpt met een half woord, of helemaal zonder. Waarmee je kunt discuteren en zwijgen, mee kunt lachen en ernstige gesprekken voeren, aan wie je elke dag wel even denkt, ook al zie je elkaar niet zo dikwijls als je zou willen. En als ik daar dan over nadenk, besef ik dat ik tot de gelukkigen behoor, die echte vrienden heeft en dat geeft me een heerlijk warm gevoel. Het maakt mij extra kwetsbaar maar ook extra sterk.
Reacties op bericht (7)
31-01-2010
De behoefte
Uw pen zegt meer dan jij denkt, mijn schaduw voelt met je mee, weet je hij gelooft in telepathie, als je spreekt tot u zelf niet doen voor de spiegel.
31-01-2010 om 22:05 geschreven door Julien
26-01-2010
..
Gelukkig zijn de tijden snel aan het veranderen, en wonen we niet allemaal in een klein dorpje. Genoeg jonge vrouwen gaan heden naar disko's of danscafe's. Lichaamstaal heeft veel te vertellen. Men ziet snel met wat je gediend bent of ook niet. Je kan toch gerust op wandel gaan en als het weer het toelaat hier op de Groenplaats of de Grotemarkt een terraske gaan doen, zonder lastig gevallen te worden.
Van Ludovikus.
26-01-2010 om 15:28 geschreven door ludovikus
..
Ook toen ik jong was, was het ongehoord om als vrouw alleen op stap te gaan. Mijn vader vond al dat ik een echte Dolle Mina was omdat ik naar de Jonge vrouwen avonden ging van de KAV Ik voel me nog steeds niet op mijn gemak om alleen ergens iets te gaan drinken. Onze Familiekring (parochiehuis) is door het bisdom verkocht en dat was de enige plaats waar ik zonder schroom even iets ging drinken. Maar een paar goede vrienden ...je kan niet zonder. Gelukkig heb ik nog vriendinnen van mijn schooltijd en mijn prille en latere werkjaren en nu mijn lieve blogvriendinnen, die nu al echte en hechte vriendinnen geworden zijn, waar ik wel mijn ei bij kwijt kan. Iedereen heeft af en toe een schouder nodig, maar die schouder moet wel een tactvolle zijn die wat je vertelt voor zich kan houden.
Heel fijne dag nog lieve Michelly.
26-01-2010 om 11:49 geschreven door bojako
25-01-2010
waarom je schamen over wat je denkt en voelt?
Om er zomaar mee te koop te lopen, neen je bespaart jezelf beter hartepijn maar echte vrienden.. bij hen mag je jezelf zijn Michelly, dat heb je goed gezegd. En ik heb het nooit aangevoeld dat wij vrouwen een bedreiging vormen voor het mannelijk intellect. Wij zijn geen mannen maar vrouwen die de problemen en het leven op een totaal andere manier benaderen en hebben dan ook het recht om dat te uiten en dat doet niets af aan de " intelligentie" van beide sexen. Wij weten dat stilaan omdat we ervoor gevochten hebben, als de mannen dat nu ook eens allemaal begrijpen dan hebben we toch een schoon compromis niet?? Utopia?? Van beide kanten zeker.. Maar er lopen er toch al velen die mekaar aanvaarden om wat ze zijn dus.. er is nog licht aan het einde van de tunnel haha. Je hebt hier een punt aangesneden waar nog veel " toetsen" kunnen over aangeslagen worden!! Geniet maar van je maandag Michelly en de rest... ?? Liefs
25-01-2010 om 10:29 geschreven door natoken
24-01-2010
Vrienden voor het leven...
soms noemt iemand zich ongevraagd jouw vriend
en wat die zegt
klinkt oprecht
terwijl de 'vriendschap' enkel zijn belangen dient
Warme groetjes, Uilenspiegel
24-01-2010 om 21:29 geschreven door Uilenspiegel
hallo Michelly
ik geloof zeker dat het voor een ontwikkelde vrouw moeilijk is om in groep haar mening te zeggen ! het is van alle rassen en tijden al duizenden jaren een probleem ! maar de inteligente vrouwen ( zoals jij ) buigen ook al eeuwen dit nadeel in hun voordeel om ! lieve groeten uit Bilzen
24-01-2010 om 21:26 geschreven door johan1944
*
Met heel veel aandacht je woorden gelezen en er dan heel hard bij nagedacht. Mijn gedachten hier neerpennen zou de reactie te lang en te breed maken. Maar in het kort wil ik zeggen; het is ongetwijfeld zo dat je je kwetsbaar opstelt wanneer je je zieleroerselen deelt, maar bij echte vrienden voelt dat toch niet zo aan. Mag het zo niet aanvoelen. Trouwens, een ware vriend stelt zich even kwetsbaar op tegenover jou. Je binnenste naar buiten keren en openbaar maken is een ander paar mouwen. Je krijgt dan allerlei reacties, meestal hele lieve, maar soms ook hele rare en in een enkel geval ook heel hatelijke, zoals ik heb mogen ondervinden. Zo, dat was in het kort, ahum, enkele van de gedachten die door mijn hoofd schoten. Lieve groet en tot de volgende!
PS: Ik vind je interieur prachtig!
24-01-2010 om 19:32 geschreven door Petra / Huismusje
