Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
13-03-2010
Het is laat en ik zit weeral te tokkelen op dit toetsenbord. Wij zijn vanavond naar een jaarmis geweest van de dochter van M's oudste zus. Moeder (dus zus van M.) gestorven op 37-jarige leeftijd, haar dochter omgekomen in een auto-ongeval, toen ze net de leeftijd van 40 jaar gepasseerd was. Ik heb er toen over geschreven in mijn blog en schrik ervan, hoe lang dit reeds geleden is. De tijd spoelt als water tussen onze vingers door en wij hebben geen enkele mogelijkheid om hem vast te houden. Ik zat achteraan in de kerk en zag hoe de familieleden binnengedruppeld kwamen en hun plaats zochten in de rijen banken. Ook de twee zonen van K. waren in de kerk en de oudste is een boom van een kerel geworden. Hij stak met kop en schouders boven iedereen uit. Het doet zo vreemd aan, om hem als bijna volwassen man te zien en je af te vragen, wat zijn moeder zou gevoeld hebben, als ze hem zo had kunnen meemaken. In hoeverre blijf je doorleven in je kinderen als je er niet meer bent? Er is een gezegde: je bent niet echt dood zolang je niet vergeten bent. Is dat zo? Wat doet je kind aan je denken, als het leven terug zijn rechten opeist en de hectiek van alle dagen hun aandacht gijzelt. Is er dan nog tijd om stil te staan bij een moeder, die wel deel uitmaakte van hun jonge leven, maar niet meer van de jongen, die langzaam man wordt. Wordt zij een vluchtige herinnering, die nu en dan door een woord, een gebaar, even in de herinnering opduikt en dan weer vervaagt. Gaat het zo in zijn werk, of is het toch helemaal anders? Hoeveel jaren zijn er nodig om het exacte beeld uit je geheugen te wissen, en alleen nog via foto's een voorstelling te hebben, van hoe ze was, wat ze zei en al die intieme dingen, die een moeder voor een kind is en doet. Soms denk ik, dat het beeld steeds blijft bestaan en er geen week voorbij zal gaan zonder dat een kind aan zijn overleden moeder denkt. Andere keren denk ik dat vergeten worden juist een deel is van doodgaan en dat wij onbewust daar het meeste schrik van hebben. Dat je dan, zelfs in de dood, heel veel verdriet hebt, omdat je vergeten bent. Klinkt dit allemaal luguber? Dat is niet de bedoeling, maar ik heb over die dingen steeds erg veel nagedacht en door omstandigheden, doe ik dat vanavond dus weer. En nu denk ik dus niet alleen aan K. maar ook aan haar moeder en alle anderen, die reeds vertrokken zijn naar andere en betere(?) oorden. En als het waar is, dat je niet dood bent, zolang je niet vergeten bent, zijn zij in elk geval nog lang niet dood.
Reacties op bericht (10)
21-03-2010
hallo Michelly
als die oorden bestaan moeten we nog afwachten of ze beter zijn ! groetjes
21-03-2010 om 08:38 geschreven door johan1944
20-03-2010
Herinner aan.
Wel Michelly, je hebt er veel aan het denken gezet, geslaagd.<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Dood is dood, betere hoorden bestaan niet. Persoonlijk herinner ik mijn moeder (gestorven leeftijd 45 jaar) op haar bed in het hospitaal, haar verleden met mij vervaagt, als ik zelf in kommer en kwel zit, denk ik aan haar.
Andere personen worden in het geheugen opgeslagen door hun speciale gaven. Bekijk maar foto albums van bv. 30 jaar terug, ik heb juist ene gedaan 60+ een puzzel.
Even uit mijn " bubbel" gestapt om jouw een welgemeende avondgroet en knuffel te geven.
19-03-2010 om 00:08 geschreven door Natoken
16-03-2010
..
Het spreekt toch van zelf! Zo lang er iemand aan je denkt, ben je er toch nog, wel in gedachten, natuurlijk niet in levende lijve. Maar helemaal weg ben je niet, al ben je "maar" een herinnering. Dat de herinneringen beginnen te vervagen met de tijd, zou kunnen betekenen dat het afscheid een plaats heeft gekregen. Dat je blijft verder leven in je kinderen is toch reeds bewezen. Wat is DNA anders.
Desoxyribonucleïnezuur of DNA is de belangrijkste drager van erfelijke informatie. Door middel van replicatie wordt het DNA in een chromosoom gekopieerd. De replicatie gaat vooraf aan de celdeling. Zodoende krijgt elke cel een kopie van het DNA, en kan via de voortplanting het DNA doorgegeven worden aan het nageslacht.
Ik geloof ook dat je niet dood bent zolang iemand aan je denkt. Ik kan soms ook zo zitten filosoferen en mijn filosofie is als volgt : we leven allemaal in een soort bubbel. Ik verklaar: ik zit hier nu in mijn kamertje te typen, Bob is met zijn ex-collega's op trot. Mijn kinderen werken, mijn kleinkinderen zijn naar school. Waarschijnlijk ben ik bij geen enkel van hen op dit ogenblik in gedachten. Ben ik dan dood? Nee, zij leven in hun eigen bubbeltje. Straks komt ventje naar huis, misschien springt zoon met de kleinzoontjes even binnen. Paz komt seffens op bezoek. Onze bubbels raken elkaar dan even en dan delen we elkaars wereld voor een tijdje. Maar ... ondertussen, zoals ik hier nu in mijn bubbel zit... denk ik toch nu aan u, aan anderen en net zoals ik denk aan de levenden denk ik ook soms aan diegenen die overleden zijn. Geen enkel van hen is dus eigenlijk echt dood, het zijn alleen onze 'bubbels' die elkaar niet meer raken. Euh .... begrijp je wat ik bedoel?
Dikke knuffel!
16-03-2010 om 12:26 geschreven door bojako
15-03-2010
Hallo Mich'ke, bedankt voor je lieve verjaardagswensen voor mijn zoon.
Net zoals wij onze dierbaren niet vergeten, zo zullen wij niet vergeten worden door hen voor wie wij iets betekenden in hun leven. En diegene die we de duvel hebben aangedaan, zullen ons ook niet vergeten vrees ik, hahaha. Ach, een klein grapje bij een bloedernstig onderwerp mag wel eens he?! Wat mij het meest angst inboezemt voor mijn stervensuur is dat ik er niet meer kan zijn voor mijn kinderen wanneer ze me nodig hebben. Echt nodig dan. Maar tegelijk denk ik dan ook dat dit een beetje hoogmoed is van mezelf, want tenslotte ben ik, net als ieder ander, niet onmisbaar, al wil ik dat graag denken. Net zoals Natoken al schrijft, over dit onderwerp zouden we een hele boom kunnen op zetten. Ik wens je in elk geval voor de rest van de week vrolijker gedachten en dagen toe. Liefs van
15-03-2010 om 16:05 geschreven door Petra/Huismusje
14-03-2010
*** dood
Vermits ik atheist ben tot in de kist geloof ik dat dood, dood is en dat kan soms hard zijn, het is makkelijker in iets te geloven dan in niets.
14-03-2010 om 16:11 geschreven door Wim
zo steken we nu eenmaal in elkaar Michelly,
We hopen dat we niet vergeten geraken als we er éénmaal niet meer zijn. En vaak is dat ook zo, je draagt een dierbare steeds mee in je gedachten en zoveel kleinigheden roepen het beeld van die overledene weer op. Hoe lang??? Ik zou het niet weten. Dat heet dan loslaten zeker en dan zelfs blijft er steeds wel nog iets hangen. Misschien willen we niet geloven dat de dood het einde is en omdat we daar geen duidelijk antwoord op krijgen , hopen we onbewust verder te leven in gedachten, herinneringen om zo het gevoel te hebben dat onze passage niet zinloos was. Zware kost voor een zondagnamiddag waar we nog lang en uitgebreid kunnen over bomen Michelly maar moeilijk met twee kleinkinderen in de buurt!!! Een lieve groet.
14-03-2010 om 13:37 geschreven door natoken
Verdrinken in de nevels van de tijd
de tijd vervaagt het heden, zo is het altijd al geweest
er gaan soms vele jaren overheen
dagen gevuld met pijn en geween
vaak is de leegte een lijden waarvan men niet geneest
van Ludovikus
from Ludovikus
