Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
25-09-2010
Mensen kijken......
Ik loop door de winkelstraat aan zee en probeer niet op te botsen tegen de tegemoetkomende mensen. Massa's toeristen hebben geprofiteerd van het mooie weer en lopen kwetterend door de straat. Ik slalom tussen het volk door en vang stukken van zinnen op terwijl ik de mensen voorbijloop. Ik heb al een lange wandeling achter de rug van de ene pier naar de andere en als ik een ijzergevlochten stoeltje ontwaar, laat ik mij daar dankbaar in zakken en gun mijn vermoeide voeten, die zulke lange wandelingen niet gewoon zijn, wat rust. Ik suf wat voor me heen en doe, wat ik erg graag doe: mensen kijken. Mensen in alle maten en gewichten, groot en klein, dik en dun en alles wat daar tussen ligt. Er wordt non-stop geëten en gedronken: ijsjes, frieten, wafels, broodjes, lolly's, blikjes drank.....Ik kijk naar al die gezichten en betrap er me op, dat ik ze als het ware catalogeer. Sommige gezichten vind ik aangenaam en sympathiek, andere laten me totaal onverschillig en weer andere roepen een gevoel van afweer bij me op en dat alles zonder ook maar een woord met hen gewisseld te hebben of ook maar iets meer te weten over de persoon in kwestie. En weer voel ik die ongelooflijke verwondering over het feit, dat je dan toch op een gezicht, een persoon kunt vallen vanaf het allereerste ogenblik. Zomaar uit het niets is daar dan die ongelooflijke chemie, die hem of haar speciaal en uniek voor je maakt. Zijn het de ogen, is het de mond, zijn er bepaalde trekken in het gezicht, die dit gevoel oproepen? Ik kan er geen zinnig antwoord op geven. En toch begint alles daarmee. En als die eerste chemische reactie en aantrekking er niet is, besteden we geen tweede blik en geen seconde langer aandacht aan de persoon in kwestie. En hoe kan zo iemand, die je totaal vreemd was, zoveel voor je gaan betekenen, dat hij of zij je hele wezen vervult en aanvult. Het is niet tastbaar, maar meer dan voelbaar en kan je hele wereld omver werpen en veranderen. Zomaar, opeens en zonder enige aanwijsbare reden. En dikwijls heeft je entourage het zelfs eerder in de gaten dan jijzelf. Ik kijk nog steeds naar de massa etende en drinkende mensen, en vind het wonderlijk dat zij de aanleiding geweest zijn voor deze gevoelens en gedachten.
Reacties op bericht (15)
16-10-2010
wanneer komt er nog een logje, Michelly?
We kijken er al naar uit hoor. Intussen een gezellig weekend en een dikke knuffel
Niets is moeilijker terug te vinden dan verloren vertrouwen.
16-10-2010 om 11:27 geschreven door Lydia
10-10-2010
digitaal of "in the flesh"
Ooit naar zo iemand (die je zo mooi beschrijft) toegelopen en geklikt : "Ik wil reageren" ?
10-10-2010 om 06:03 geschreven door Wim
05-10-2010
gewoon even een goeie dag komen afzetten!!
Geniet van vandaag morgen ligt nog veraf!
05-10-2010 om 10:06 geschreven door natoken
03-10-2010
..
Dat kan er altijd wel af van mijVan Ludovikus.
03-10-2010 om 11:57 geschreven door ludovikus
avondgroetjes
en voor straks genieten van het late herfstzonnetje dat ze ons beloven Michelly. Knufff
03-10-2010 om 00:31 geschreven door natoken
27-09-2010
Hallo
27-09-2010 om 21:22 geschreven door petit
ja!
Je hoeft ze niet altijd te zien... je kan ze ook lezen... de mensen waarmee je die bijzondere chemie voelt. Niet altijd direct verklaarbaar maar het is er wel. Herkenbaarheid, iets al gelijke golflengte, dezelfde interessegebieden, dezelfde woorden voor analoge gevoelens... En dan kan je het gewoon vaststellen er van genieten en ... een beetje menselijke liefde terugzenden...
Groetjes flo
27-09-2010 om 00:29 geschreven door Floreanne
26-09-2010
Een Aurora
Mijn aurora spreekt ook mensen aan, en ik
weet niet waarom. Op wandel voel ik ook dat mensen mij nastaren en neen ik ben geen
abnormale persoon. Soms draai ik me om en vraag ik hoe gaat het of steek mijn
duim op, de leukste gesprekken beginnen zo, je zult verbaast zijn wat de mensen
in je zien of aanzien.
26-09-2010 om 17:36 geschreven door Julien
plaats te kort
En nu kan ik volop schrijven. Begrijpe wie het begrijpen kan! Wat ik wilde zeggen is dat je een zielsverwantschap voelt bij bepaalde personen die er bij anderen niet of nooit zal zijn. Soms klikt het om een onbekende reden meteen en dan moet je dat koesteren , vind ik. Die " façade" geeft meestal een eerste indruk en vaak bouw je daar ook op verder maar hoe die persoon er uiteindelijk fysisch uitziet, speelt geen rol meer omdat je meteen door de "persoon" geraakt bent; een heel goed onderwerp om nog uren over te bomen Michelly. Maar straks vallen hier 4 eters binnen en zal ik maar eens alles klaar zetten. Dikke knuffel soulmate!
26-09-2010 om 12:34 geschreven door Natoken
Toevallig zat ik deze zomer met een vriendin ook op de dijk mensen aan het bekijken en " commentariëren" en inderdaad iedereen roept bepaalde gevoelens bij je op. Maar ons Bojako heeft precies gezegd waar het op stond. Zij kreeg blijkbaar meer dan 1 lijnt
26-09-2010 om 12:26 geschreven door Natoken
..
Mensen bekijken, het gaat me nooit vervelen. Lieve meid, ik weet niet wat er scheelt met mijn editor, bij mij lijkt het altijd normaal. Het komt er toch ook altijd goed op. Sorry, maar ik weet echt niet wat er scheelt. Groetjes.
26-09-2010 om 00:27 geschreven door Ludovikus
25-09-2010
hallo Michelly
heel herkenbaar verhaal ! ik hoop je ook eens tegen te komen tussen de 2 pieren ! ik logeer al 30 jaar ongeveer 3 maal per jaar aan de jachthaven ! groetjes
25-09-2010 om 20:05 geschreven door johan1944
..
Ik stel mezelf soms diezelfde vraag Michelly en weet je, ik denk dat je in het leven terugkrijgt wat je zelf uitstraalt. Zelfs op de blogjes hier op Seniorennet. Hoe komt het dat je op een blog begint te lezen en onmiddellijk een soort verwantschap herkent met de schrijfster/ver. Via de blogs ben ik nu bevriend met ons bloggroepje van Antwerpen, met enkele mensen rond Gent en ik ben ervan overtuigd dat indien jij niet zo ver weg zou wonen jij ook bij dat groepje zou horen.
Ik werk al sinds mijn 16 jaar en ik ben nog steeds vriendin met dames die toen met mij samenwerkten. Ik ging 35 jaar geleden pre natale oefeningen volgen en ik ben vriendin gebleven met twee dames uit die groep. Ik ging in een appartementsgebouw wonen en hoewel ik daar al jaren weg ben, ben ik nog steeds vriendin met mijn buurvrouw van toen. Vrienden moet je koesteren vind ik en dat doe ik ook, misschien omdat ik hier in België zo weinig familie heb. Maar vrienden kies je en familie niet denk ik dan bij mezelf Net zoals we kiezen welke blogjes we lezen en wie we toelaten in onze vriendenkring op Facebook. Warme knuffel,
from Ludovikus
