Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
18-10-2010
Boos op mezelf.
Ik ben boos op mezelf. Boos omdat ik voel wat ik voel. Boos omdat ik telkens opnieuw gevoelens de overhand laat krijgen op mijn verstand en daardoor in een toestand van algehele ellende terecht kom en buitenmate verdrietig word. Ik houd mezelf voor, dat ik volwassen ben, en dat ik die gevoelens in toom moet kunnen houden. Steek ongelooflijke redevoeringen af tegen mezelf, voer gesprekken in mijn hoofd met de personen die aan de basis liggen van hetgeen er in me omgaat. Allemaal boter aan de galg. Vraag me dan boos af hoe oud ik eigenlijk wel ben en of ik ooit de ouderdom van kindzijn achter me gelaten heb. Het ellendigste hieraan is, dat het me steeds weer opnieuw gebeurt en ik er ook elke keer weer doodongelukkig van word. Het is nu enkele jaren geleden, dat ik ook telkens opnieuw het slachtoffer werd van mijn eigen gevoelens. Het kontakt met een bepaalde persoon ging een tijdje goed en dan werd er op een meer dan brutale manier misbruik van me gemaakt door bepaalde uitspraken en/of daden. Ik geraakte daardoor helemaal overstuur en nam me voor dit nooit nog te laten gebeuren. Oh neen, hé, niet met mij. Dat liet ik me niet nog eens aandoen! Ik nam afstand van de persoon in kwestie en hield dat weken en maanden vol. En heel geleidelijk verdwenen de scherpe kanten van het voorval en begon ik bij mezelf te overleggen, dat het toch mogelijk moest zijn om met elkaar op te schieten. Ook mensen, die totaal verschillend zijn, kunnen met elkaar omgaan en zich goed verstaan, dus waarom zouden wij dat dan niet kunnen! En daar ging biebieke weer. Opnieuw kontakt leggen en tot mijn grote opluchting ging het goed. Voor een tijdje tenminste en dan herhaalde zich de voorgaande ellende, met alle verdriet en boosheid die dat bij me opriep. De frustratie, dat ik weeral in die val gelopen was en opnieuw het vaste voornemen dat het de laatste keer was. Tot de volgende keer.... Op een avond zat ik bij een van mijn broers en een van die pijnlijke aanvaringen kwam ter sprake. Hij luisterde rustig en toen ik uitgesproken was zegde hij: Ik merk dat dit alles je heel veel pijn doet. Maar er is één ding, wat ik niet begrijp: je bent intelligent en toch blijf je maar met je hoofd door die muur lopen en maak je jezelf doodongelukkig. Nu kun je twee dingen doen. Ofwel aanvaard je dat die persoon is zoals hij is, en aanvaard je dat hij nooit zal veranderen. Ofwel neem je afstand en ga je jezelf beschermen: de keuze is aan jou. Ik was toen zo murw geslagen door die steeds weerkerende confrontaties, dat ik resoluut gekozen heb voor afstand nemen en zelfbescherming. Blijkbaar had ik het nodig dat iemand mij met mijn neus op de feiten drukte. Die afstand en zelfbescherming heeft geholpen en is nog steeds van kracht. Waarom kan ik die dan niet op alle vlakken doortrekken en anderen niet zoveel macht over me geven, dat ze me tot huilens toe pijn kunnen doen. Hoe oud moet een mens worden om met die gevoelens op een evenwichtige manier om te kunnen gaan en genoeg gezond egoïsme aan de dag te leggen om zichzelf te beschermen. Ik kom tot de vaststelling , dat ik nog niet oud genoeg geworden ben.
Reacties op bericht (13)
02-11-2010
komaan Michelly
We kijken al uit naar een volgend logje hoor want missen jouw schrijfseltjes . Ik ben precies altijd overal de " porrer" als je dat verstaat!!...Dikke kus van hieruit
02-11-2010 om 15:53 geschreven door natoken
26-10-2010
..
Zelfde als Natoken. Curieus of je nog boos bent.
Hi,hi
26-10-2010 om 13:58 geschreven door ludovikus
niet te lang boos zijn op jezelf hé!!
Ik kwam gewoon even zien of er al een verzoening met jezelf in de maak is haha... Grapje, ik stuur je gewoon een warme knuffel!
26-10-2010 om 10:37 geschreven door natoken
25-10-2010
Oh!
Trek het je niet aan! Maar of dat zal helpen. Thast's the question.
25-10-2010 om 19:03 geschreven door Wim
24-10-2010
Boos op je zelf?
Die het meeste geeft om andere, krijgt meeste tegenwind van
andere. Volwassen zijn, is geen erkenning voor wie ook, er bestaat geen
definitie. Zolang we bijleren blijven we pubers. De onrust, pijn en smart staat tegenover onmacht, leed en
liefde, de behoeften aan liefde, en of erkenning is afhankelijk al dan niet van
eigen bloeden, en de waard die jij er aan geeft, lichamelijk of geestelijk.Van eigen bloeden kan je niet verzaken, de band is levenslang.
Door hulpeloosheid en onmacht veroorzaakt leed, liefde is geen helende remedie.
De beste vriend van vrienden is iemand die je begrijpt zonder vragen te stellen.
Alleen en luisterende al dan niet een vreemde kan helpen, de antwoorden op je
vragen ken je, een bevestiging heeft dan voor jou geen extra waarden.
24-10-2010 om 23:04 geschreven door Julien
gewoon zondaggroetjes
Ik hoop dat je geniet van een rustige dag Michelly, wij doen dat hier ook hoewel na wat we hoorden over ons kleindochtertje .. dat was even slikken? Je kan het lezen op mijn blog, heb geen zin om nog eens uit te leggen..Maar ik wil je toch een warme knuffel sturen!
24-10-2010 om 10:37 geschreven door natoken
21-10-2010
spijtig dat de stem van het hart soms luider klinkt dan het verstand Michelly
Maar aan de andere kant kan je ook je eigen " zijn" niet verloochenen. Ook spijtig dat er steeds mensen zijn die de waarde van echte vriendschap niet willen zien en intussen die andere blijven pijn doen. Een klein beetje afstand nemen zodat je niet steeds kan gekwetst worden zou het beste zijn maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan en dat heeft niets met volwassen zijn te maken maar gewoon met " mens" zijn . Ik hoop dat je niet te lang boos blijft op jezelf maar gewoon weer de draad kan opnemen zonder die persoon nog toe te laten je te kwetsen. Een warme knuffel
21-10-2010 om 23:40 geschreven door natoken
..
Het siert je wel dat je nog steeds het goede verwacht van een persoon die het eigenlijk niet waard is, en er op gebrand is je telkens een pee te stoven, als je weer je hart laat spreken. De goede raad van je broer opvolgen is een zaak, maar het brein laat zich niet altijd binden. Je kent het gezegde wel van een ezel die zich geen twee maal aan de zelfde steen stoot. Besluit is, dat we geen ezels zijn, en zo lang er stenen zullen zijn, zullen we ons er aan stoten. Je bent nu eenmaal een mens, de andere waarschijnlijk een onmens. Groetjes
21-10-2010 om 12:23 geschreven door ludovikus
20-10-2010
Groot worden
kan pijn doen. Waarschijnlijk nooit het boek van Ehrhardt gelezen: "Brave meisjes komen in de hemel, stoute overal"? Een zeer leerrijk boek, een ware aanrader!
20-10-2010 om 16:51 geschreven door Chielka
19-10-2010
Wat komt me dit bekend voor
Zonder in detail te treden kan ik mezelf er heel goed in vinden. Wat zo jammer is we weten het wel maar komen telkens voor dezelfde val te staan. Heb me voorgenomen het zal me nooit meer gebeuren, hoop dat het waarheid is. Het heeft me deugd gedaan te lezen dat ik niet alleen ben.
Lieve groetjes
19-10-2010 om 22:30 geschreven door corry
Ach weet je
Het lukt misschien nog wel om afstand te nemen wanneer die persoon geen familie van je is, maar wanneer het dichtbij komt dan wordt het o zo moeilijk en zal een mens altijd weer in die val blijven trappen. Helaas spreekt hier een ervaringsdeskundige.
19-10-2010 om 21:12 geschreven door thea
hallo Elly
uw broer is een verstandig man en jij hebt de juiste keuze gemaakt ! zich onvolwassen voelen heeft ook heerlijke kanten ! lieve groeten
19-10-2010 om 20:14 geschreven door johan1944
*
Ach lieve Mich, dit is zo herkenbaar voor mij, en voor vele anderen ook, meen ik. Het heeft niets te maken met verstandig of volwassen zijn, maar alles met een zachte gemoed instelling waardoor we ons slecht voelen bij onmin of ruzie. Ik heb me ook al zo vaak laten beduvelen, me zo vaak pijn laten doen, niet omdat ik dom ben, maar omdat ik van mensen hou. Omdat ik steeds weer kan en wil vergeven. Vergeten daarentegen! En zo worden oude wonden telkens weer opengereten door hij/zij die geen rekening houdt met mijn kwetsbaarheid. En dat is bij jou net hetzelfde, vermoed ik, en daarom kan die persoon jou telkens weer opnieuw kwetsen. Maar leven met een dik harnas aan zullen we wel nooit kunnen. Bodemline is, we hebben onszelf niets te verwijten, wij handelen met ons hart en daar kan de wereld enkel maar beter van worden. Lieve knuffel van mij!
19-10-2010 om 02:46 geschreven door Petra/Huismusje
