Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
02-08-2006
Dieven!
Het jaar liep op zijn einde en Sinterklaas naderde met rasse schreden. Wij hadden het plan opgevat om te sparen voor een groep van kinderen, die onder toezicht geplaatst waren door de jeugdrechter, en die in Schoten of in Bonheiden, als ik mij goed herinner, woonden. Er werd zoveel mogelijk een gezinssituatie nagestreefd. De kinderen woonden dan ook met groepen van een stuk of tien samen onder begeleiding van een "leider" of "leidster". Ik meen mij te herinneren dat ze allemaal de puberleeftijd hadden. Wij zijn daar ooit een week naar toe geweest met de klas om de leiders te ontlasten en hen enkele verlofdagen te gunnen. Wij deden dan spellen met de kinderen, die niet zoveel jonger waren dan wijzelf, hielden hen bezig en hielpen eten bereiden en zaten samen met hen aan tafel. Overnachten deden wij dan weer in het internaat. Daar de middelen, om deze kinderen iets extra's te geven, zéér beperkt waren, spaarden wij met de ganse klas voor chocolade, die hen bezorgd zou worden met Sinterklaas. De doos met die chocolade stond op de trede onder het bord, zodat wij daar voortdurend aan herinnerd werden. Op een zekere ochtend waren wij allemaal in de klas , maar de titularis was nog niet gearriveerd. Het was een getater van jewelste en iedereen praatte zowat door elkaar, met een behoorlijk volume aan lawaai tot gevolg. Opeens stond onze klastitularis achter haar lessenaar en maande ons aan tot stilte. In heel het tummult hadden we haar niet eens zien of horen binnenkomen. Toen het lawaai bedaard was, vroeg ze: Waar is de doos met chocolade???? Verdwenen! Iedereen dacht dat zij die doos weggestopt had, om ons te bewijzen, dat wij zelfs zoiets niet zagen of hoorden, als we aan het tateren waren. Na veel heen en weer gevraag drong het tot ons door, dat de doos gewoon verdwenen was! Spoorloos en nergens meer te vinden. Met het besef steeg ons verontwaardiging naar ongekende hoogte! Wie had het lef om iets, dat voor arme kinderen bestemd was, te komen stelen?? We waren geschokt tot het diepste van onze ziel. Maar de chocolade was en bleef verdwenen. We wilden 's avonds in het donker postvatten in de klas om de dief op heterdaad te betrappen, maar daar werd door de zusters een stokje voor gestoken. De verdwenen chocolade bleef een mysterie en er werd ijverig gespaard om nieuwe, te kopen voor onze beschermelingen en die werd een week voor Sinterklaas bezorgd in het home. Sinterklaasdag brak aan en wij kregen allemaal een kleine attentie: een appelsien, wat nootjes en een speculaaskoek. Eerst moetsen wij echter het kleine pennenmes zoeken van de klastitularis. Dat ding was behoorlijk klein en de klas bijzonder groot! Er kwam dus aardig wat zoekwerk bij te pas. Er werd ook langs de trede gezocht en opeens ontdekte iemand een stukje zilverpapier, dat tussen de trede en de muur uitpiepte. Met man en macht werd die trede van de muur getrokken. De ontdekking, die we toen deden benam ons de adem. Sprakeloos stonden wij allemaal te staren naar al die stukken chocolade die onder de trede lagen. Toen wij die bijeen wilden rapen en wat nader bekeken, bleek dat er overal vlijmscherpe tanden instonden en aan sommige stukken waren ganse hoeken weggepeuzeld. Ratten!!!! Alleen ratten konden dit gedaan hebben, en de gaatjes van hun tanden waren het beste bewijs. Alle chocolade werd weggegooid, want die was onbruikbaar voor consumptie. Maar die ratten, die moesten er toch nog zitten! Maar waar en hoe konden wij die vangen? Er werd gewacht tot in het weekend en op vrijdagavond werd er een grote rattenval op de eerste trap van de trede gezet. En nu was het afwachten of die slimme dieren zich ook zouden laten verschalken en of ze überhaupt nog wel honger genoeg hadden om in die kooi naar het lokaas te gaan. Zondagmorgen. Wij kwamen van de mis en waren juist gearriveerd in de refter. Zoals altijd waren we slechts met een paar leerlingen. Plots kwam onze titularis de refter in en vroeg mij even mee naar buiten te gaan. Lieve deugd, dacht ik, daar gaan we weer! Maar tot mijn verbazing vroeg ze: Jij bent toch niet gauw bang hé. Neen , antwoordde ik, ik ben zelden bang. Kom eens met me mee, vroeg ze. Ze ging mij voor naar het klaslokaal van de Poësis en ik volgde haar naar binnen. Daar stonden we allebei met grote ogen en muisstil naar die enorme rat te kijken die gevangen zat in die kooi! Ik had nog nooit een rat in levende lijve gezien en nieuwsgierig ging ik dichterbij om het beest van dichtbij te bestuderen. Ze zat toch veilig en wel opgesloten! Het dier zat in elkaar gedoken in de kooi en keek naar mij omhoog met die harde kraaloogjes. De titularis en ik zegden geen woord. Plots werd de stilte verscheurd door een ongelooflijk gekrijs van het dier. De uitdrukking: het bloed stolde in de aderen, heeft toen zijn volledige betekenis voor mij gekregen! Het was gewoon afschuwelijk! Later is het dier met kooi en al in kokend water gedompeld. Wij wisten geen enkele andere manier om er ons van te ontdoen. Wij hebben nooit meer een rat in de klaslokalen gezien of gehoord. Waarschijnlijk heeft het afschuwelijke gegil van het dier, alle anderen op de vlucht gejaagd.
Reacties op bericht (3)
12-08-2006
Ratten
Ratten staan voor mij gelijk met angst !!
Ik heb veel gedroomd van ratten en slangen.
Iemand die er 'verstand' van zou hebben vertelde me,
dat dit met angst voor het leven te maken had.
Het vreemde is dat het nooit meer voorgekomen is nadat ik
mijn dochter heb gekregen. Blijkbaar omdat ik zelf 'leven' heb gegeven?
Ik ben blij dat me dat afschuwelijke gegil van die beesten gespaard is gebleven.
Moet er dus ook niet aan denken .....
Ik heb problemen met je blog! Nog een keer proberen ...
12-08-2006 om 00:14 geschreven door Chia
Ratten
Ratten staan voor mij gelijk met angst !!
Ik heb veel gedroomd van ratten en slangen.
Iemand die er 'verstand' van zou hebben vertelde me,
dat dit met angst voor het leven te maken had.
Het vreemde is dat het nooit meer voorgekomen is nadat ik
mijn dochter heb gekregen. Blijkbaar omdat ik zelf 'leven' heb gegeven?
Ik ben blij dat me dat afschuwelijke gegil van die beesten gespaard is gebleven.
Moet er dus ook niet aan denken .....
Er is geen veiligeheidscode te zien, nog één keer proberen en dan geef ik het op.
12-08-2006 om 00:12 geschreven door Chia
03-08-2006
Eikes ratten!!!!
Met de afgelopen tropische temperaturen waren er hier in het appartementsgebouw enkele lieve zielen die water op de grasvelden zetten voor de vogels. Maar daar kwamen natuurlijk de ratten op af. Ik ben er gelukkig geen enkel tegengekomen. En toch.....hoe eng ik ze ook vind, ze in kokend water werpen zou ik nooit kunnen doen Volgens mij moet je daar non voor zijn!
03-08-2006 om 01:32 geschreven door huismusje/troubadoerke
