Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
21-11-2006
Dob, dob......
Dat zo'n broertje, dat 7 jaren na de jongste geboren wordt, verwend wordt, hoeft wel geen betoog zeker! Of het daarom een voorrecht is om als jongste de rij af te sluiten, is ook voor betwisting vatbaar. Iedereen meent namelijk, dat hij of zij zich met je kan en mag bemoeien, want ze zijn immers allemaal groter en ouder, en weten "het" dus beter! Kan me voorstellen, dat dat niet zo'n aangename ervaring is. Mijn jongste broer heeft het echter aan zijn hart niet laten komen en ging zijn eigen gangetje. Toen hij echter nog een baby was, werd er veel met hem getutteld. Mijn pa had regelmatig avond- en nachtdienst en was dus zelden thuis tegen slaaptijd. Als hij er dan wel was, liep hij met dat kleine ukje op zijn arm uitgestrekt door de living op en af. Hij greep hem op een speciale manier vast. Mijn broertje lag op de lengte van zijn arm en zijn hand kwam tussen zijn beentjes door tot op zijn buikje. Zo droeg hij uren met hem rond en natuurlijk viel dat kleine hummeltje op die manier prachtig in slaap. Zijn armpje aan de buitenzijde bungelde dan naar beneden en bij elke beweging of stap wiegde het heen en weer. Je kon met je vingers onder dat vuistje gaan en zo de vingertjes strekken en hij werd er helemaal niet wakker van. We waren allemaal gek op hem en dat bleek uit alles. Als ik thuis was uit het internaat, droeg ik ook uren met hem rond. Op een zekere dag ging ik hem, na zijn middagdutje, ophalen uit zijn bedje boven. Ik had hem op mijn rechterarm en hield me goed vast aan de trapleuning met mijn linkerhand. Ik stond boven aan de trap, die, zoals in de meeste huizen, gebouwd in de jaren 50, redelijk steil was en bekleed met een dikke traploper. Plotseling struikelde ik en in opperste paniek klemde ik mijn broertje tegen mij aan en hobbelde van boven naar beneden op mijn achterwerk van de trap af! Beneden aan de trap zat ik op de grond en klemde nog steeds in opperste angst de kleine tegen mij aan. En nu, dacht ik, gaat hij heel luid wenen, en dan krijg ik een pak slaag, omdat ik met die kleine van de trap ben afgedonderd. Ik durfde mij niet te verroeren en zat angstig te wachten tot het gehuil zou losbarsten! Plots zei mijn broertje: Nog dob dob! Hij had het geweldig gevonden en wilde nog zo'n ritje van boven naar beneden hobbelen. Van opluchting dat hem niets mankeerde, ben ik heel erg gaan huilen en lachen tegelijk en ik hield nog meer van hem dan ooit tevoren! Van het pijnlijke achterwerk heb ik nog de nodige weken plezier gehad en ik ben een tijdje héél voorzichtig gaan zitten!
Reacties op bericht (6)
30-11-2006
Verantwoording
Er werd in die jaren inderdaad doorgans veel verantwoording verlangd van de oudere kinderen.
Toch heb ik het gevoel dat dat niet iets slechts was.
Als ik zie hoe volkomen onverantwoordelijk kinderen nu opgevoed worden......
30-11-2006 om 11:50 geschreven door caerwyn
23-11-2006
Michelly
Ik ken dat gevoel van dat van de trap af hobbelen met een kind in je armen. Mij is het eens overkomen toen ik in verwachting was van onze dochter en zoonlief, die toen een maand of zeven was, naar beneden droog. Wat heb ik buiten de schrik vanwege de oudste een zorg gehad, dat er iets gebeurd zou zijn met de kleine in mijn buik! Gelukkig kwam juist die dag de doker voor een controle en alles bleek goed te zijn. Maar ik heb lang problemen gehad bij het afdalen van die trap. Groetjes Thea
23-11-2006 om 20:28 geschreven door thea
Spelleke spelen.
Telkens ik hier lees, dan komen lang vergeten herinneringen boven, zo ook deze.
Ik zat vaak op de trap, kwestie van mij vlug uit de voeten te kunnen maken voor mijn chagrijnige pleegmoeder. Ik stak daarbij mijn hoofd steeds tussen twee spijlen van de trapleuning. Op een dag deed mijn kleine pleegbroer mij na, maar hij raakte er niet meer tussenuit. Resultaat, mijn pleegvader moest een spijl doorzagen. Lelijk van me, ik ben er mij nu van bewust, maar ik had de grootste pret bij dit alles. Liefs
23-11-2006 om 02:14 geschreven door huismusje/troubadoerke
22-11-2006
Ja Bojako
daar weet ik dus alles van, want ik ben ook de oudste van acht en daar waren dan ook nog 6 jongens bij, die volgens mijn pa niets hoefden te doen, waar drie vrouwen in huis waren! Heb je the picture???
Toch heb ik leedvermaak, als ik er aan denk, dat ik de enige van alle acht ben, die NOOIT een herexamen heeft gehad of een jaar heeft moeten overdoen, ondanks het feit dat ik behoorlijk moest aanpakken!
Michelly
22-11-2006 om 18:05 geschreven door Michelly
..
allez ik ben blij dat ik niet de enige ben die zo iets gedaan heb, bij u is't beter afgelopen... maar de jongste zijn is helemaal niet zo erg hoor, onze jongste is rot verwend geweest. Ik heb altijd medelijden met de oudste, zeker als die een dochter is (zoals Paz en ikzelf) van kleinsaf aan werd er toch een zware verantwoordelijkheid op onze kleine schouders gelegd. Ik heb nooit echt kunnen genieten want ik moest altijd de twee jongsten in't oog houden en moest er ook verantwoording voor afleggen. Ik nam deze taak dan ook heel serieus en als we buitenspeelden durfde ik ze nooit uit het oog verliezen. Wij woonden ook in een heel oud huis toen we hier in België aankwamen en de WC was buiten. Mijn jongste broertje was bang en ik moest elke keer 's nacht met hem door de pikkedonker, in de kou naar de WC, daar bibberend staan wachten tot hij gedaan had en dan terug mijn bed in. Ach....memories hé Michelly....zalig toch!
Groetjes,
22-11-2006 om 16:16 geschreven door bojako
heerlijk!
o, michelly, ik heb hier zo moeten mee lachen en tegelijkertijd was ik ontroerd! zo mooi als jij dat kan vertellen en al die details...dat babyhandje, het spel met die vingertjes : zalig gewoon. En tegelijk ook zo herkenbaar : als oudste van zes vind ik ook in jouw familieverhalen altijd weer een link naar hoe het bij ons was. Het is zoals bojako je eens schreef : het lijkt alsof wij in parallelle werelden hebben geleefd : mijn eigen herinneringen komen met hernieuwde kracht op me toe en dat is een heel mooi cadeau! liefs,
