Lente-ogen, waar 't lentzonnetje in gaat schijnen, Zodra de wimpervenstertjes ontsluiten; Spiegeltjes klaar die geen menswereld buiten, Maar 't eigen lentezieltje doen weerschijnen,
Zo rustig rein dat ze in hun kristallijnen Glanstoverkring al 't duistre buitensluiten; Boodschappertjes van heil die zachtkens stuiten Verbitterd woord van wie in treurnis kwijnen;
Wijsgeertjes onbewust, die in één enkle Opslag zo helder leren wat het leven Zou zijn als lust en ijdelheid niet waren;
Sproke-ogen, die nog 't aangezicht der englen Aanschouwen en tegenlachen, en ons even De macht van 't Reine en Lieflijke openbaren!
Een gedicht van Willem Kloos 1859-1938 gewenst is dit goed en aandachtig te lezen...
Homo Sum II
Ik ben de Dúivel-god dier grúwbre oorkónde, 't Vervlóekte Boék van laffe deémoed, klein, Die loert, die loert, koud-donker, donker-rein, Of Hij die ménsjes niet verdérven kónde.
Ook Hij droeg fier, op 't lijf vol eeuw'ge pijn, Eén matelóze, toégeschroeide wonde, Dat alles had zó anders kunnen zijn. - Zijn Zijn.... Mysterie, maar zijn Schijn.... Dood-zonde.
Want ook Ik viel, uit een licht Rijk van 't Goede In dit groot Duister, dat nu Mijn Licht zij, En waar Ik eeuwig als Verdoemde in brand.
Maar, in de pracht van mijne staat'ge woede, Voel Ik mij groot en heerlijk, dat Ik vrij Haten en kwaad-doen mag, met sterke hand.
Een hartenkreet van Jan J. Krediet mooi beschreven jaargetijden en hoewel er toch nog veel mensen verkeerd mee omgaan. Van alle jaargetijden moet men genieten. Was het maar lente of was het maar zomer enz. En een winterslaap moet men natuurlijk niet in het geestelijke leven doen...wie de schoen past, die trekt hem aan. Elke dag een stapje vooruit gaan dat is een mensen bestaan!
WINTERSLAAP
Als je hele leven kraakt een halve dood je raakt voel je dan gerust alleen met d'winter om je heen denk maar niet aan d'lente doorgaans kort van lengte denk maar niet aan d'zomer die maar niet wil komen denk maar niet aan d'herfst die 't beetje zomer bederft denk maar niet aan denken laat slaap uitkomst schenken beleef je eigen winterslaap die voorbij seizoenen gaat!
Ik was de gróte Minnaar zonder ruste, Die ging hoog-heerlijk in triomf door 't Leven, Jeugdig omklemmend in een stórm van beven Al zielen, gróte en kleine, naar het lustte
Dit Hoog Hart, dat toch nóoit zijn droefheid suste, Droefheid om Liéfde's wil, die géén kon geven: Nu weêr om Zélf's wil, wijl ik zelf moest sneven, Dán wijl ik nédersloeg, wie 'k éven kuste.
Ik brak de harten op mijn tocht, zo glorie-vol -. 't Mijn brak mee, maar, nóg schoner dan te voren, Greep het naar nieuwe, blonde of donkre, lokken;
Liefde vliedt héen thans, maar in haar historie-rol Sta ik geboekt als het Hart Uitverkoren, 't Hárt dat geen Hárt vond en stierf zonder mókken.
Ter kerke, omdreund van doodsklokgalmen, Rijst voor het heimvol hoogaltaar, Waar wierook walmt en psalmen klinken, Een zwartbefloerste dodenbaar.
Droef knielend om het lijk huns makkers, Die 't werken staakte, vóór de tijd, Herdromen de ingetogen boeren Zijn rusteloze levensstrijd.
Zijn kindren, tot ter dood bevangen, Ineengezonken van de smart, Valt ieder vers der rouwgezangen Gelijk een hamerslag op 't hart.
Wijl 't dies irae de bazuinklank Der ijzingvolle tonen plangt, Die merg en beenderen doorsiddert En d'adem uit de boezem prangt.
Doch 't snerpend treurgezang vermildert En spreekt, aan 't smeltend kinderhart, Van balsem voor de diepste wonden, Van hemeltroost in de aardse smart;
En uit die zee van angst en lijden, Wanhopig golvend af en aan, Is hartversterkend, zielverheffend, Een jubelzangtoon opgegaan:
"In Paradisum...", 't Hart verheldert, Een weiflend licht schijnt neergedaald. De kindren voelen 't, dat hun vader De paradijszon tegenstraalt.
*
Men draagt de dode buiten 't kerkje De donkre grafkuil gaapt hem aan, En de aarde breidt hare armen open Voor hem, eens uit de aarde ontstaan.
Wie kende ooit hopelozer stonde? Daar ligt de waarheid, naar en bloot. Geen schijn bedriegt, geen droom begoochelt; 't Zegt alles duidlijk: "dood is dood!"
De moed zinkt weg; de knieën knikken En de ogen breken op de stond Waar, van de draagbaar afgeschoven, De doodkist neerdaalt in de grond.
O 't dof gebons der vallende aarde, Weerschokkend in het broos gemoed!... O 't hooploos huilen van de kleinen, Dat aller tranen vloeien doet!...
De laatste bede wordt gesproken, Een kruis op de effen terp gedrukt, De moedloos neergezonken kindren Van vaders grafsteê weggerukt.
En, op het treurig veld der doden, Waar meenge rouw ging overheen, Blijft, thans verlaten, straks vergeten, De moede werker nu alleen.
*
En zie, 't is lente! - Nevens 't kerkhof Ligt de akker glanzend in 't verschiet, Waar 't door zijn hand gezaaide koren Reeds welig door de kleien schiet.
Daar was het eng toneel zijns levens. Daar heeft zijn zweet, als uit de lucht De dauw des hemels, mild gedroppeld, De erfelijke grond bevrucht.
Bij morgenrood en avondschemer Is daar, al zwoegend, immeraan De akker liefderijk omvangend, Zijn lange schaduw rondgegaan.
En 't koren dat hij zelf er zaaide, Een andre zal het rijpen zien; Een andre zal de sikkel zwaaien Op 't maatgezang der arbeidsliên.
Toch zal hij sluimren zacht en dromen, Bij 't wiegend reuzlen van het graan. Zijn geest nog zal het werk bestieren, Zijn adem over d'akker gaan;
En dubbel zalig zal hij wezen Zo de aarde, met zijn zweet gedrenkt, Zijn kindren lief haar wondre schatten Met moederlijke mildheid schenkt.
Een gedicht van Fedde Nicolai het gedicht komt uit het hart liefde is elke dag weer een mooie start...
Waar liefde woont......
Waar liefde woont, zal vrede overwinnen Geen haat en nijd zal er dan meer zijn Daarom: Heb lief en doe elkaar geen pijn En laten we dan maar bij onszelf beginnen.
Waar liefde woont, daar komt Jezus binnen Hij wil bij ons zijn in vreugde en verdriet Wees daardoor getroost en wanhoop niet God wil ons met Zijn grote liefde omringen.
Waar liefde woont, geeft God Zijn zegen Dan zijn wij verzekerd van Zijn goedheid Van nu af aan, elke dag, tot in eeuwigheid Hij zal ons geleiden op al onze wegen.
Waar liefde woont, daar is het leven goed Geen mens kan zonder echte liefde leven Laten we elkaar, als het kan liefde geven Dan geeft God ons Zijn liefde in overvloed.
Gij, die ik zoet te slapen leide, uw adem zoelend aan mijn mond, - Kind van mijn liefde en van mijn lijden, - en die 'k, toen 'k plots ontwaakte, wijde met wakend oog me aanstaren vond:
'k en zal aan u geen sussen wagen, die schielijk dûs de slaap ontwijkt; de nacht wordt rijker dan de dagen, want reeds klaart vreugde na de vragen in 't oog, dat in mijn oge kijkt.
Want waarom slapen, waar de wake meer heerlijks dan de droom belooft?... - Kind van mijn vreeze en van mijn haken: leg zoet uw kake aan mijne kake, leg 't hoofdje naast mijn kommer-hoofd...
Een gedicht van Albert Verwey 1856-1936 zo'n gedicht is altijd actueel!
Veel namen
Alle nieuwerwetse namen Van genieën, nieuwe en oude, Kwamen in die schedel samen. Iedre grote geest vertrouwde - Schijnt het - hem zijn diepste gronden En hij ijlt die te verkonden Met een mond als duizend monden. Hoe hij heet? Ik zeg u node Hoe hij heet. Zijn naam is Mode.
Het meervoud van slot is sloten Maar toch is het meervoud van pot, geen poten Evenzo zegt men; een vat twee vaten Maar zal men niet zeggen: een kat twee katen
Wie gisteren ging vliegen, zegt heden ik vloog. Dus zeggen ze misschien ook van wiegen ik woog. Neen mis! want ik woog is afkomstig van wegen. Maar is nu ik "voog", een vervoeging van vegen.
En van het woord zoeken vervoegt men ik zocht En dus hoort bij vloeken, misschien wel ik vlocht Alweer mis! want dit is afkomstig van vlechten Maar ik hocht is geen juiste vervoeging van hechten
Bij roepen hoort riep, bij snoepen geen sniep Bij lopen hoort liep, maar bij slopen geen sliep Want dit is afkomstig van het schone woord slapen Maar zeg nu weer niet, ik riep bij het woord rapen.
Want dat komt van roepen, en u ziet terstond Zo draaien wij vrolijk in een kringetje rond Van raden komt ried, maar van baden geen bied Dat komt van bieden, (ik hoop dat u 't ziet) Ook komt hiervan bood, maar van wieden geen wood.
U ziet de verwarring is akelig groot Nog talloos veel voorbeelden kan ik u geven Want gaf hoort bij geven, maar laf niet bij leven Men spreekt van wij drinken, wij hebben gedronken Maar niet van wij hinken, wij hebben gehonken
Het volgende geval,dat is bijna te bont Bij slaan hoort, ik sloeg, niet ik sling of ik slond Bij staan niet ik stong ik sting maar ik stond Bij gaan hoort ik ging, en niet ik goeg of ik gond
Een mannetjeskat, noemt men meestal een kater Hoe noemt men een mannetjesrat, soms een rater zo heeft het NEDERLANDS verschillende kwalen Nietemin is en blijft het, DE TAAL DER TALEN.
Een gedicht van Hendrik Marsman 1899-1940 dat was in de tijd dat de eerste vliegtuigen er kwamen...wat heeft het gebracht? Alweer een vlietuig neergestort alle mensen voor zover de berichten waar zijn, zijn deze omgekomen!
De vliegmachine
De aarde spant zich om hem uit te stoten, de roekeloze, die haar greep ontsprong en zich naar hare rondste toppen wrong, waar 't wonder hem der luchten wordt ontsloten –
Want vorsing loert in zijn gedoken sprong en heersen ligt in zijne wil besloten; hij proeft de kansen om zich af te stoten aan harde lucht, waardoor zijn schroefslag zong.
Reeds houden vleugels voeling met de trans en, ongeschonden heerser in de ruimte drijft hij, een glimlach van onkwetsbaarheid –
Bewegend evenwicht in eindeloosheid, metalen rustkern in gespleten ruimte, gebeiteld mensmerk aan gespannen trans!
Wonderlijk is ‘t in ‘t holle van de nacht, Plotsling te denken aan zoveel beminden; Als in de duistre wereld van de winden, ‘t Zwalpe element ligt met gebonden kracht. Dan komt zich al wat ver is weer laten vinden: De handen, de gelaten der beminden, Als in een gloed van lage kaarsen, zacht. Smartlijke vreugd te sturen naar die schijnen. De lippen, en die ogen te zien deinen- Groot is de nacht en het getij vaak boze- O eeuwigheid, waar mijn gezichten leven; Als achter schuim een beeld stijgt voor een steven, Als in een nis schimt ‘n mater dolorose
Een vogel floot en deze stoorde Stilte met zijn ongehoorde Tintelende fluit. Die vogel floot voor zich alleen Uit hart en keel ten hemel heen Zijn hoog geluid.
Een vogel kent geen roem of loon, IJdelheid niet. Dus fluit hij schoon Uit eigen lust. Als vogels zó fluit ik, een dichter, Maak het duister leven lichter, Rusteloos hart gerust.
Een gedicht van van Marnix van Sint Aldegonde 1540-1598 was in oud Nederlands geschreven hieronder de nieuwe versie. En het is nog steeds actueel!
1. Voor de koorleider. Voor Jedutun. Een psalm van David
2. Ik had mij voorgehouden: Ik moet mij beheersen en mijn tong voor zonde behoeden, mijn mond met een muilband bedwingen te midden van mensen zonder God of gebod.
3. En ik zei dan ook niets, geen woord, ik zweeg en vond geen verlichting, ik voelde steeds heviger pijn.
4. Het brandde in mijn binnenste, bij mijn zuchten laaide een vuur op en mijn tong begon te spreken:
5. ‘Geef mij weet van mijn einde, HEER, van de maat van mijn levensdagen, laat mij weten hoe vergankelijk ik ben.
6. U maakte mijn dagen een handbreed lang, mijn levensduur is niets in uw ogen, niet meer dan lucht is het bestaan van een mens,
7. niet meer dan een schaduw zijn levenspad, niet meer dan lucht wat hij rusteloos najaagt, hij vergaart en weet niet wie het toevalt.’
8. Wat heb ik dan te verwachten, Heer? Mijn hoop is alleen op u gevestigd.
9. Bevrijd mij van al mijn zonden, bespaar mij de hoon van dwazen.
10. Ik zei niets, opende mijn mond niet, want u was het die mij dit alles aandeed.
11. Houd op mij nog langer te kwellen, ik bezwijk onder de slagen van uw hand.
12. U kastijdt de mens als straf voor zijn zonde, als een mot vreet u weg wat hij begeert, niet meer dan lucht is een mens.
13. Hoor mijn gebed, HEER, luister naar mijn hulpgeroep, wees niet doof voor mijn verdriet, want een vreemdeling ben ik, bij u te gast zoals ook mijn voorouders waren.
14. Wend uw straffende blik van mij af, dan beleef ik nog vreugde voordat ik heenga en niet meer ben.
Uit de bundel: Het Boeck der Psalmen Davids (1580)
