hallo,

Hier ben ik weer eens.

Woensdag ben ik, na mijn afspraak met de tandarts, in een opwelling naar de kapper geweest en om hun advies gevraagd. Het is de eerste keer dat ik bij de kapper kom na mijn laatste chemo. Ik werd er vriendelijk ontvangen en in overleg besloot ik om me er toch maar aan te wagen:  een knip- en verfbeurt stonden op het programma, ik zou er wel een paar uurtjes zoet mee zijn.

Oef!  Uiteindelijk kon ik beslissen om mijn grijze haren toch te laten kleuren. Het heeft toch wat tijd gekost eer ik deze stap wou zetten, ik bleef maar piekeren over wel kleuren of niet. Het is dus beslist, omdat het me niet losliet besloot ik dat ik de stap toch maar moest zetten.

Meer en meer probeer ik gezond en natuurlijk te leven... doch ik vond me na die chemo zo verouderd (het leek me wel of ik 20 jaar). Ik bleef maar mee wikken en wegen en nu is het dan toch gebeurd. Een korte coupe en een kleurtje dus... en weet je? Ik was blij met wat ik in de spiegel zag: jonger en gezonder leek het wel. Wonderlijk wat een kleurtje toch kan doen.

Blij dat ik nog eens iets schreef, ik had er gewoon behoefte aan, al is het niets diepzinnig of zo, het hoort gewoon tot mijn leven van alle dag

groetjes,

12-04-2014 om 18:05 geschreven door filosoofje

Uit het boek: “Tegen de stroom in”.

Auteur: Lynn Austin

    (Ik hoop dat de auteur het me niet kwalijk neem dat ik dit uit haar boek opneem omdat ik dit een mooi beeld is om te delen. Wie meer wil weten moet echt het boek maar gaan lezen, het iets om te hebben gelezen)

Wil je weten wat het geheim van tevredenheid is?

“We moeten elke dag leven alsof het een geschenk is. God geeft ons elke ochtend als de zon opkomt dat geschenk, zoals de kaartjes die ze je geven als je een treinreis maakt. Dat kaartje is alleen vandaag geldig. Gisteren is voorbij en het kaartje voor die dag is verlopen. We hebben geen kaartje voor morgen omdat het leven geen garanties biedt. Elke dag is een geschenk. En als de zon opkomt moeten we God vragen wat Hij wil dat wij die dag doen. Op die manier zal je voldoening vinden.”

Ik weet niet hoe het bij anderen overkomt maar ik wil wel elke dag mijn treinkaartje krijgen en gebruiken, het is een mooie gedachte. We weten het allemaal wel, maar toch. Op die manier je dag invullen heeft iets extra

Toen ik ooit in therapie was stelde de therapeut voor om een briefje op een voor mij zichtbare plaats te leggen met positieve affirmaties. Ik heb dat toen gedaan, ik heb het briefje in het begin regelmatig herlezen, daarna was het zien van het briefje voldoende, ik wist wat het betekende. Het is waar, het heeft me positief naar de mensen, de dingen die gebeuren en mezelf laten kijken.

Dus nu dat treinkaartje.

Nu mijn leven zo’n draai en verandering heeft gekregen is het een geschenk om mijn dagen dag na dag positief in te vullen en te beleven. Waar wil God met mij naar toe? Het is me nog niet duidelijk, maar vandaag is begonnen: én ik zit op de trein van het en mijn leven.

Groetjes,  Filosoofje

01-03-2014 om 11:01 geschreven door filosoofje

't is zover! Ik mocht de 62ste mijn verjaardag vieren. Vorig jaar was het mij niet duidelijk of ik er dit jaar nog zou geweest zijn.

Zoveel veranderd! Bijna een nieuwe geboorte meegemaakt. Bijna volledig afgebroken door de chemo tot het moment dat mijn eigen benen het weinige gewicht dat ik nog had mij niet meer konden dragen. Geen kracht meer, zelfs mijn handen wilden niet meer mee om te schrijven... en hier ben ik nu ... terug... als een verrijzenis. Dag aan dag bouwt mijn lichaam en geest zich terug op. Stap voor stap.

Dit is een groot geschenk voor mij: blij kunnen zijn om het leven dat me gegeven is. Een leven dat ik bewust wil beleven.

Is het een nieuw leven? In vele opzichten is dit zo, een verhuis, nieuwe omgeving, nieuwe mensen en/of andere uitdagingen. Afscheid nemen van het oude en het mooie meenemen en koesteren. Maar ook het nieuwe leven van elke dag omarmen, het leven kan mooi zijn, zelfs als het moeilijk is.

Weet je wat me zo deugd heeft gedaan met mijn verjaardag? Dat zijn de mensen van Bierbeek, ze zijn me ginds nog niet vergeten net als ik hen meedraag en niet vergeten ben. Van sommigen mocht ik een verjaardags-wens, een bloemetje, een zonnestraaltje ontvangen. Soms wou ik dichter bij hen zijn. De afstand is te groot zodat je niet zomaar eens over en weer rijd. Als ik bij de dokter in gasthuisberg moet ga ik steevast langs bij Germaan, naar de woning en omgeving waar ik iets meer dan vijf jaar gewoond heb. Een stukje van mij is ginder nog, er is een plaatsje voor in mijn hart. Het is spijtig dat die ziekenhuisbezoeken altijd op een woensdag zijn. Soms zou ik op een zondag daar willen zijn om er de eucharistie mee te maken en de mensen nog eens terug te zien. Eens doe ik het, dat neem ik me voor. Ik ben iedereen dankbaar die aan me dacht, dit is een heel mooi geschenk.

Zo’n kleine gebaren doen zoveel goed.

Ik kijk er naar uit om terug deel te nemen aan die activiteiten die ik vroeger ook volgde: de samenkomsten van de alleengaanden, de weekenden van de leesgroep, de stiltedagen en wie weet welke ik in de toekomst nog zal kunnen meemaken, het zijn dingen die inhoud aan het/mijn leven te geven, om mensen terug te zien én te ontmoeten. Je medemensen zijn zo belangrijk… soms heb ik daar niet genoeg bij stilgestaan, nu is me duidelijk hoe belangrijk dit is. Ik neem me voor om zo attent mogelijk te zijn, een klein gebaar kan zoveel goeds teweeg brengen, dat weet ik nu. Is dit iets dat bij het ouder worden hoort, is het omdat je meer tijd hebt om aan die dingen meer aandacht aan te geven of is het iets dat sommigen moeten leren?

Dank aan ieder die in mijn leven aanwezig is, mijn dochter en kleinkinderen, mijn broers en zus, Germaan, alle mensen van Msc en de vele andere mensen die ik van dichtbij of van op afstand ken. Teveel om op te noemen. Ze zijn allemaal schakels in mijn leven, mensen als mijn buur waar ik regelmatig van op afstand naar kijk en zwaai, ook zij zijn een schakel, mooi om steeds meer naar het grote geheel te zien.

Er staan zoveel uitdagingen, mooie dingen, te wachten

Ik wens iedereen een mooie dag toe, een vergeet jullie treinkaartje voor vandaag niet. (zie het geheim van tevredenheid)

Groetjes, filosoofje

01-03-2014 om 00:00 geschreven door filosoofje

20 januari!

Geen speciale dag maar toch een dag waarop de zin om te schrijven aanwezig is, ook al heb ik nog geen idee waarover het zal gaan of toch?

Mijn verhuis behoort tot het verleden, alles heeft zijn plaats gekregen; ook de meeste gebeurtenissen uit mijn leven. Toch melden zich, zoals bij de meesten onder ons, ongevraagd dingen uit het verleden die om aandacht vragen. Dingen waar je al lang niet meer aan dacht en ook vergeten bent. Zo gebeurde het kort geleden ook bij mij.

Onlangs zei iemand tegen mij dat ik al kind 'een stoute' was. Ik schrok me bijna dood, waar had men het in hemelsnaam over. Ik zag mezelf altijd een heel brave... was ik een ‘stoute’ als ik klein was? Waarom werd dit tegen me gezegd? Wat heb ik toen gedaan of waar heb ik niet beantwoord aan de verwachtingen die men van mij had?

Natuurlijk bleef dit achteraf bij mij spoken en ik gaf het de nodige aandacht doch ik kan me niet herinneren dat ik stouter was dan ieder ander kind. Waarom is me dit nu gezegd? Is het iets waar de andere mee zit en sleept die andere dit al heel de tijd met zich mee? Wat wil men bereiken door dit nu naar voren te brengen? Is er jaloersheid in het spel? Jaloersheid... maar waarop? Met diegene die me 'stoute' noemde is jaloezie al meer dan eens ter sprake gekomen en alhoewel er toen gezegd werd dat jaloezie een onbekend terrein was, meer en meer besef ik dat er wel jaloezie in het spel was. Dit kan alleen uit een vorm van jaloezie voortkomen, alleen dan kan ik het plaatsen en blijkbaar speelt dit nog. Nu begrijp ik veel meer van de gedragingen van die andere, er moet altijd een soort strijd geweest zijn tussen ons.

Je ziet alle onverwerkte zaken keren terug tot je ze een plaats hebt gegeven. Ook dit gebeuren heb ik een plaats gegeven. Ik heb mezelf onderzocht voor zover ik me dit soort dingen uit het verleden herinner. Ik herinner me heel weinig van dingen als kind, ik weet dat ik me altijd ‘alleen’ voelde en dit kan ik de anderen niet aanwrijven, ik zal daar zeker deel aan gehad hebben. Ik heb wel altijd een soort wedijver gevoeld, een strijd om gelijkwaardigheid, iets wat nog altijd belangrijk is in mijn leven.

Groetjes,

filosoofje

20-01-2014 om 16:57 geschreven door filosoofje

Afscheid nemen van 2013 is voor mij afscheid nemen van een heel zwaar jaar.

Er is zoveel gebeurd, zoveel dat ingrijpend was en dat voor de rest van mijn leven.  Het lijkt alsof ik tot op het niets ben afgebroken om me nu stilaan en met kleine pasjes terug opgebouwd te worden.

wie ben ik" is zeker op zijn plaats. Ik heb me nooit kunnen voorstellen dat kanker zoveel  impact kan hebben in iemands leven. Het dieptepunt voor mij kwam toen mijn benen mij niet meer konden dragen. 

Als ik nu in de spiegel kijk staat daar iemand anders... en toch... ik ben het. Vernieuwd, heropgebouwd, 20 jaar verouderd en 40 kg minder. Er was niet alleen een fysieke afbraak maar ook mentaal en psychisch. Kan jij je voorstellen dat je zoveel vergeet, dat je niets meer kan onthouden, dat je geen fatsoenlijke zinnen meer kunt schrijven om nog niet te spreken over het schrijven zelf dat ook al niet meer ging. Het was een gekrabbel dat men met moeite kon lezen. Ik wou het wel maar het ging niet meer.  

2013, was ook het jaar waarin ik mij om deze tijd van het jaar een nieuwe auto kocht en veertien dagen na aankoop te horen kreeg dat ik 'kanker' had. De dokter verzekerde dat ik er van op aan kon dat ik er nog mee zou kunnen rijden, en ja, eind juni reed ik er de eerste keer mee. De hele tijd had hij in mijn garage gestaan. Nu en dan ging ik eens kijken en deed de motor draaien...

Op 12 oktober kwam er nog een verhuis bij. Een verhuisfirma en mijn kleinkinderen deden het werk, ik stond te kijken en gaf aanwijzingen vooral in mijn nieuwe woning om aan te geven hoe en waar alles moest staan. Ondertussen is mijn gelijkvloers appartementje gezellig ingericht en ik begin me hier stilaan te wennen. Ik woon nu dichter bij mijn familie: vooral mijn dochter en kleinkinderen zijn daar heel blij om.  

Door wat je hierboven gelezen hebt merk je dat vorig jaar voor mij vooral gekenmerkt is geweest door ziekte, doorgaan en hopen. De woorden van de dokter: 'alle kanker is uit je lichaam verdwenen' klonken ongelooflijk in mijn oren. Hij toonde mij de foto's opdat ik het met mijn eigen ogen zou zien. De chemo pakte aan maar moest tot het einde gegaan worden. De twee bijkomende kreeg ik niet, mijn bloed is niet in orde en dit liet niet toe om ze nog bij te krijgen. Volgende maand is er opnieuw een bloedcontrole, ik hoop dat mijn bloed verbeterd is anders volgt er een beenmergpunctie en daar ben ik heel bang van. Hoop... daar hou ik mij aan vast. Hoop is die hele tijd belangrijk voor mij geweest, het leek alsof dit het enige was dat ik nog had.  

Het is niet allemaal kommer en kwel hoor, het is een tijd geweest van liefde en vriendschap, van helpen en geholpen worden. Van bewondering voor de dokters die elke dag klaar staan voor ieder van hun patiënten, elk met hun eigenheid, hun sterkte en hun zwakheid. Bewondering voor de vriendelijkheid waarmee het verplegend personeel klaarstaat. Het is hard werken en ik ben hen allen dankbaar.

2013, een jaar van verandering, zo kan ik het wel stellen en ik besef heel goed dat ik door die grote en soms heel moeilijke tijd van verandering de mogelijkheid en de kans krijg, om bijna uit het niets een nieuw leven op te bouwen. 

Ik sta met het begin van 2014 aan het begin van mijn nieuw leven. Mijn leven nu is een geschenk. Een geschenk dat me vrijheid en verantwoordelijkheid geeft. Het is aan mij om er iets van te maken. Liefde moet een grote plaats hebben in dat leven want daar gaat het om!

Groetjes, filosoofje     

02-01-2014 om 22:03 geschreven door filosoofje

Hoe dikwijls zegt men niet tegen iemand die iets verteld: 'ik begrijp het', maar pas op het moment dat je hetzelfde meemaakt begrijp je het maar ten volle.

Zo ook bij mij.

Begin vorig jaar kreeg ik te horen dat ik kanker had.

Ik?

Kanker?

Ongeloof... dit kon toch niet?

Ik had altijd gezegd en was er van overtuigd dat ik nooit kanker zou krijgen, waar ik dit vandaan haalde, ik weet het niet, en ik wist ook heel zeker dat ik geen chemo en geen bestralingen wilde.

Dit vertelde ik dan ook met volle overtuiging aan de professor die bij mij kwam in gasthuisberg nadat me het verdict was meegedeeld.

Hij vroeg wat achter die stelling schuilde.

Wel, verteldeik, ik heb twee broers en mijn moeder verloren aan kanker. Zij hebben alle drie de weg van chemo en / of bestralingen gegaan maar zijn toch gestorven. Ik heb gezien hoe zij afzagen, wat ze te verduren kregen. Mijn moeder zei eens: R, ze verbranden me vanbinnen! Ik wil dit niet meer; maar mijn vader wou dat ze verder ging...  Dit wou ik dus niet voor mij. Ik wou niet afzien om een paar maanden langer te leven en dan toch te sterven, voor mij hoefde het niet.

Gelukkig had ik een dokter die geduldig en begripvol was waardoor ik door zijn manier van zijn, vertrouwen in hem kreeg waardoor ik uiteindelijk toestemming gaf om het te proberen. Alles is ondertussen zo veranderd en verder ontwikkeld dat men niet meer kan vergelijken, zei hij en ik kon hem geloven. We maakten de volgende afspraak: na drie toedieningen van chemo kon ik nog altijd kiezen om te stoppen of verder te gaan.

Voor mij ging, ondanks wat de dokter zei, kanker toch samen met doodgaan met hier en daar een uitzondering die de regel bevestigde. Maar afspraak is afspraak en die kom ik na, maar ik wou ook alles regelen en bespreken voor als ik niet meer zou terugkomen, want met die mogelijkheid hield ik echt rekening. Zo ben ik nu eenmaal.

Al jaren vertelde ik, wanneer dit ter sprake kwam, dat ik niet bang was om dood te gaan, dat als de dood kwam dit goed was, ik had/heb er vrede mee. Toch was ik lichtjes verbaasd dat, toen ik er schijnbaar voorstond, nog steeds zo dacht. Ik denk dat de mensen rondom mij daar op zijn minst verwonderd over waren.

Eén iemand zei me verbaasd te zijn dat ik daar zo sereen mee om ging. Ik sereen? Het is mooi dat men dit zo zag, maar voor mij voelde het aan als de normaalste zaak van de wereld.

Op de afgesproken tijd ging ik binnen om die chemo te ondergaan… Uiteindelijk weet je op dat moment niet wat je te wachten staat. Ik had geen verwachtingen meer… Ik onderging.

Laat ik het nu daar maar bij houden, mijn geschrijf wordt te lang. Toch nog één ding: had ik geen chemo gewild dan zou ik er niet meer zijn.

filosoofje

24-11-2013 om 18:25 geschreven door filosoofje

10-11-2013 om 16:27 geschreven door filosoofje

Op 20 augustus 2012 zal het vier jaar zijn dat ik naar Bb - open Hart verhuisde en zoals altijd is het pas achteraf dat men zich kan realiseren hoe dit is geweest. Net als overal en bij iedereen zijn er hoogtes en laagtes geweest om te komen waar ik nu sta.
Vandaag is het mijn vrije dag, iets waarvoor ik heb moeten vechten om die te bekomen. Mensen zijn zo verschillend: sommigen hebben geen rustdagen nodig, ze hebben voldoende energie om alles altijd aan te kunnen en anderen krijgen last als ze over hun eigen grenzen gaan.
Het kost tijd om dit te ontdekken en te aanvaarden en het vraagt moed om voor jezelf op te komen en keuzes te maken die anders zijn dan je medemensen nodig hebben.
Als ik het zo bekijk zijn die vier jaren groei-jaren geworden. Jaren, dagen, uren waarin ik mezelf tegenkwam op een andere manier dan voordien. Het leven is een heel boeiend proces met zijn ups en downs, zijn zekerheden en zijn twijfels, zijn zoeken en zijn vinden.
Op vier jaar tijd kan zoveel gebeuren dicht bij jou en verder af. Sommige gebeurtenissen gaan zo aan jou voorbij maar andere blijven je bij, je kan ze niet loslaten omdat er emoties aan verbonden zijn, omdat je hart en de liefde spreekt.
Vier jaar betekent ook vier jaar ouder zijn: sinds kort ben ik op pensioen moeten gaan! Je mag zeggen wat je wilt maar dit doet toch iets met je, zelfs al blijf je alles doen wat je voorheen deed. Op dat moment van 'op pensioen' gaan kijkt een mens zowel eens vooruit als achteruit. Wat achter je ligt is een zekerheid, dit is geweest, wat voor je ligt is een vraagteken. Je weet niet eens wat er vijf minuten later zal gebeuren, de tijd kan gewoon voortglijden zonder dat je er erg in hebt maar er kan ook iets gebeuren die heel ingrijpend kan zijn voor de rest van je leven. Dit heeft natuurlijk niets met ouderdom te maken maar nu sta je er toch even bij stil. Die vier jaar gleden voorbij, misschien te vlug, te onbewust van de tijd en toch… die tijd heeft verandering gebracht, een proces die niemand kan tegenhouden en als ik naar mezelf kijk dan mag ik zeggen dat ik ‘vollediger’ geworden ben, dat ik steeds dichter bij mezelf en die mens kom die gelukkig is met wat er is, nu, vandaag en morgen.

Als ik één ding mis dan is het mijn familie dichterbij zou zijn. Al ouder wordend ontzie ik me al eens om die afstand te overbruggen. Het file rijden op de ring is er soms teveel aan. Mijn dochter, mijn kleinkinderen, mijn zus, de andere familieleden zij zijn er in mijn hart maar ik zie ze te weinig! Een telefoontje, hun stem horen of een mail overbrugt de afstand wel al kan je het niet vergelijken met elkaar ontmoeten.

Elk heeft zijn leven, gaat zijn weg en zo moet het ook zijn.

Ik hoop voor ieder dat het een goede, vreugdevolle weg mag zijn

Lieve groet aan allen die dit lezen,

filosoofje

05-04-2012 om 15:19 geschreven door filosoofje

04-06-2010 om 00:53 geschreven door filosoofje

Straks vertrek ik op weekend in Malle.
Daar komen we dit keer samen voor een herbronningsweekend. Ditmaal is het super belangrijk omdat een nieuwe Coôrdinator gekozen wordt en de nieuwe verkozen afgevaardigde van de verschillende lekengroepjes worden voorgesteld.

Men vroeg me een woordje over de voorbije tien maanden in Open Hart Bierbeek te zeggen. Ik veronderstel dat het niet altijd duidelijk is voor wie niet weet wat Open Hart in Bierbeek eigenlijk is maar je mag het altijd vragen hoor. 

 Dit heb ik er van gemaakt:

Open Hart: Een open huis? Een thuis?

De voorbije tien maanden:

De eerste maanden was het vooral thuiskomen en wennen. Wennen aan het nieuwe, aan de parochie, aan de mensen en tegemoet komen aan de vragen die op ons afkwamen.

We zagen onszelf veranderingen doormaken en groeien.

Groeien in de manier waarin we omgingen met wat zich aanbood en in het zoeken naar manieren hoe we de mogelijkheden die er kwamen konden invullen volgens de spiritualiteit van het H. Hart en dus ook van Open Hart.

Zo zagen we onze manier of moet ik zeggen mijn wijze van het benaderen van mensen die kwamen aankloppen veranderen.  Eerst was het een beantwoorden van hun vraag, daarna kon ik ook echt tijd maken voor hen en naar hen luisteren

Ook in het benaderen van mensen die om financiële steun komen vragen zie ik verandering. We luisteren niet alleen naar hun verhaal, maar vragen hen ook of dorst hebben of als ze al gegeten hebben. Soms bieden we hen een maaltijd aan en soms nemen ze liever iets mee.

Dan hebben we de parochiale vergaderingen die in de pastorie doorgaan. We proberen hen hartelijk te ontvangen en zorgen voor een drankje en een kleine versnapering.

We proberen mensen met een hart te zijn voor mensen, maar we blijven mensen  en soms schieten we al eens tekort, of hebben we een mindere dag. Maar we herpakken ons en gaan door. Ik spreek hier met we, maar ik beken dat ik ook hier eigenlijk ‘ik’ moet zeggen!

Onze leken vergeten we natuurlijk ook niet! Ook hen ontvangen we met hartelijkheid.

Het lekengroepje heeft er zijn thuis gevonden, ik hoop toch dat ik dit zo mag zeggen. Zij komen er maandelijks samen: we beginnen nogal eens met een soep van het huis, soms brengt iemand anders die mee, dit volgens afspraak en eten daarbij elk zijn meegebrachte picknick op. Daarop volgt de eucharistieviering  in de kapel gevolgd door het bespreken van het  item dat door iemand van de groep is voorbereid.

Ook de stuurgroep heeft er zijn plaats gevonden. Op geregelde tijden komen we samen en ook hen proberen een hartelijk welkom te bezorgen.

De stiltedagen die in het huis doorgaan zijn wat minder geworden wat het aantal mensen betreft die belangstelling toont, misschien moeten we een andere formule bedenken. Germaan zou er voor kiezen om dit in handen van de leken te geven.  Vanuit die gedachte zijn een paar ideeën voor de toekomst naar voor gekomen.

Met dit punt gaan we al wat kijken naar de toekomst toe. Hoe zien wij die? Waar dromen wij van?

Mijn droom is het dat steeds meer mensen de weg zullen vinden naar Open Hart in Bierbeek, dat ons huis werkelijk een ‘thuishaven’ kan zijn voor de leken.

Doch dit kan geen werkelijkheid worden zonder jullie (leken).

Tot op heden zijn we slechts met twee: Germaan en ik, maar ergens dromen we van een derde (vierde) aanwezige die met ons meeleeft;

we dromen ook van een grotere aanwezigheid en/of hulp vanuit de lekenbeweging. Dan pas kunnen we bloeien: ‘met meer mensen kan je meer…’

Open Hart heeft zoveel mogelijkheden en mijn vraag naar jullie toe is: Hoe kan de lekenbeweging die mogelijkheden benutten, wat kunnen en willen we er mee doen.

Misschien een voorbeeldje, een mogelijkheid:

 De stiltedagen zouden we graag in handen van leken geven. 

Die gedachten bracht ons bij een volgend voorstel namelijk om deze dag een ‘thuis-kom-dag’ te noemen: namelijk een dag om thuis te komen bij jezelf, bij anderen, bij Onze Heer. 

We dachten er aan om dit telkens de eerste vrijdag van de maand te doen. Daarmee plaatsen we ons in de lijn van een oude traditie uit de H.Hartspiritualiteit, die ook voor Pater Chevalier belangrijk was.   

Volgende week staat een gesprek op de agenda waarin misschien een mogelijkheid ligt om te bekijken of iets concreet uitgewerkt kan worden en dan kunnen we daar mee van start gaan, we zullen zien en hopen dat zo’n dag jullie kan bekoren. Wij zullen je van harte welkom heten.

Een  mogelijke invulling van die dag zou kunnen zijn: zoals de Emmausgangers met een paar mensen op wandel gaan, en praten over wat ons bezig houdt of bezwaart. De omgeving en de mooie natuur

van Bierbeek biedt daartoe ideale mogelijkheden.

Of indien men daar voor kiest: invidueel op stap gaan met een bezinningstekst waarna bij thuiskomst, indien gewenst, een gesprek kan ontstaan.

Dit zijn een paar gedachten, mogelijkheden waar we aan denken, maar ik denk en geloof dat wanneer we samen willen nadenken over de mogelijkheden en samen iets willen doen dat we op goede weg zijn en dat Ons Heer tevreden glimlachend bij ons aanwezig is. 

Dank u

03-07-2009 om 14:31 geschreven door filosoofje

Morgen is het precies een jaar geleden dat ik nog iets op mijn blog schreef.  Ondertussen is er zoveel gebeurd.

Meer dan acht maanden woon ik nu in Bierbeek als gastvrouw op de pastorie en ik beken eerlijk  dat het voor mij een veel grotere verandering is geworden dan ik me kon voorstellen.

Het heeft me tijd en energie gekost om het ritme dat dit leven van me verwacht aan te kunnen.

En ik moet ook bekennen dat ik nog dagelijks geniet om hier te zijn. Deze voormiddag bijvoorbeeld ben ik even gaan wandelen en volgde daarbij een tijdje een aangeduide wandeling. De natuur hier is gewoon prachtig. Die groene glooiingen die je van op een hoog gelegen punt te zien, daar krijg ik niet genoeg van. 

Ik had weer eens mijn fototoestel niet mee en daar had ik spijt van, maar het is wel zeker : ik ga wel eens terug.
Voor mezelf had ik me daar een zitbank gewenst, gewoon om daar een tijdje te genieten van de stilte en die wondermooie natuur.  

Voor mij was dit mooie, dat genieten een ontmoeting met God en zijn schepping en ik genoot met volle teugen.

Op de terugweg plukte ik bloemen en waarbij ik de gedachte kreeg:  'zie, die ruiker krijg je zomaar…  gratis', nee misschien toch niet zomaar, maar gewoon omdat ik daar vandaag en op dat moment aandacht voor had. Ergens aandacht voor hebben en daarvan genieten... dit zijn gelukkige momenten. Die laden mijn batterij weer op.
Mijn zwaarmoedigheid was omgeslagen, ik kon zelfs zingen:
 'Abba, abba, vader'…   en
'Mijn herder zijt Gij, O mijn Heer… aan niets ontbreekt het mij'.

Die wandeling van vandaag had ik echt nodig want hoe mooi het hier ook is, hoe graag ik hier ook ben en hoe vriendelijk de mensen hier ook zijn, toch is het niet altijd even gemakkelijk.

Soms kan ik ontevreden zijn over mezelf, soms komen er dingen op me af die ik anders zou willen zien, of soms gebeuren er dingen rondom mij waar ik me machteloos bij voel en soms kan dit zwaar wegen. Dan heb ik verandering nodig, dan moet ik iets doen om uit die impasse, uit dat moeilijk moment te komen om terug en vol moed in het leven te kunnen staan om er te zijn voor anderen.

Ik geloof niet dat ik alleen dit zo ervaar, ik geloof dat iedereen wel zo’n momenten kent maar ik... Ik verfoei ze, ik wou dat ik ze nooit had, maar ik moet aanvaarden dat ik een mens ben met beperkingen, soms lijkt het alsof ik niet meer verder kan en dan heb ik een adempauze nodig.

Gelukkig, als er dan iemand is die jou en dergelijke momenten kent en begrijpt. Iemand die weet wie je bent en die even aandacht aan je geeft, want het lijkt op zo'n moment of je uit jezelf niet verder kan, dieper wel…  
Zo voelde ik het toch aan, het lijkt op zo’n diepte moment wel of alle moeilijkheden samen komen om je kopje onder te krijgen. 
Als er dan iemand is die je een hand toesteekt, als hij/zij je een even naar je luistert en je laat zien wat er gaande is, zelfs al kan je dit op dat moment niet geloven, toch is dit mogelijk het begin van omkering.

Ik had dit geluk deze morgen, het gesprek heeft me geholpen en de wandeling er na was de kers op de taart waardoor ik de ommekeer echt kon verder ingaan: Van een depressief gevoel naar een vreugdemoment. Genoeg om het leven weer aan te kunnen, om even te zingen en om de dag met een vreugdevol hart en een lach in mijn ogen verder te gaan.

In mijn laatste bericht van vorig jaar schreef ik de titel: God heeft je nodig zoals je bent!

Ik kan alleen maar zeggen dat dit al menigmaal een troost voor mij is geweest. Hij kent mij en ik kan Hem dienen zoals ik ben, ik mag er zijn met al mijn gaven, mijn tekortkomingen en gebreken.

Ook als ik de moed al eens zou verliezen, zolang ik Hem in mijn leven betrek dan weet ik dat ik daar ben waar Hij mij wil.

Onder het plukken van de bloemen ondervond ik dat er op sommige takken doornen stonden en op anderen niet, ik prikte me er aan. Ook stonden er netels en ook met die kwam ik in aanraking: ik dacht: 'als je een mooie bloem wilt plukken moet je de doornen, de prikkelingen er bij nemen'. Ook in het leven is het zo. Ieder huisje heeft zijn kruisje. Er zullen in het leven altijd zonnige en regenachtige dagen zijn. Die afwisseling is nodig om te kunnen groeien

Zou ik ook een groeimoment hebben gekend vandaag? Dank U!

05-05-2009 om 00:00 geschreven door filosoofje

Woorden van Leo Fijenuit uit zijn boek ‘de reis van je hoofd naar je hart’  hebben me geraakt en aan het denken gezet. Ik ben slechts een paar bladzijden ver en 'k heb het gevoel dat ik dien op te schrijven welke gedachten er door mijn hoofd gingen. Het leek me belangrijk te zijn te delen wat er bij mij gebeurde, ik keek terug naar mijn eigen leven en
- zag als in een flits de zoektocht die ik gemaakt had voor mijn ogen verschijnen.

- Ik zag hoe ik mezelf verloren had door te willen beantwoorden aan de verwachtingen die anderen van mij hadden of dacht dat ze van mij hadden.

- Ik zag het moment dat ik me daar van bewust werd en ook het moment dat ik dit niet meer aankon.

- Ik zag de grote gebeurtenissen in mijn leven daarna, die allen samen te maken hadden of me gedwongen hadden naar mezelf op zoek te gaan.

- Ik zag mezelf kennis vergaren via boeken, therapie en cursussen en 'k zag hoe ik die opgedane kennis probeerde te realiseren.

- Ik zag mezelf op zoek gaan naar een liefde die ik maar niet kon vinden.

- Ik zag mezelf mijn eerste stappen zetten bij MSC door deel te nemen aan de stiltedagen (d.i. een jaarlijks weerkerende begeleide retraite die openstaan voor iedereen - mist inschrijven)

- Ik voelde de ervaring van 'het thuiskomen' van de eerste dag dat ik er was.

- Ik hoorde de woorden die pater G. tegen me zei:  
‘God houdt van je;  Hij kent je door en door en houdt van je om wie en hoe je bent’. Ik dacht er over na en geloofde het en 'k draag die woorden nog altijd met me mee. Ik mocht 'eindelijk' zijn wie ik was, ik hoefde me niet anders voor te doen want Hij hield van mij! Het gaf en geeft me vleugels.
Dit alles hoorde bij mijn zoektocht naar mezelf en naar een soort liefde die ik maar niet vond tenzij, toen; gedurende die stiltedagen mocht ik die Liefde voor het eerst ervaren. Ze omhelsde me, het was als een mantel van liefde die me omhulde en 'k voelde me geliefd en geborgen. Toen die ervaring goed tot me doordrong besefte ik dat ik die liefde gevonden had waar ik al die tijd naar had gezocht. Het was een soort Liefde die geen mens me kan geven.
- Ik zag me mijn dertigdaagse retraite doen en voel terug het gevoel dat ik toen mocht ervaren. Ik hield van God en beantwoordde zijn vraag met 'ja'. Ik was thuisgekomen bij Hem en bij mezelf en straalde dit ook uit

- Het werd me duidelijk hoe belangrijk het is dat je eerst jezelf vind, dat je jezelf door en door kent en dat je zowel je gaven, je tekorten en je falen aanvaard en lief kan hebben.Vanuit die liefde voor jezelf, vanuit die aanvaarding van wie jij bent kan je naar de andere gaan. Je moet de liefde eerst kennen voor je ze anderen kan schenken.
- Ik zag dat eens je jezelf door en door kent en je hebt God in je leven toegelaten dan gaat het niet meer om jezelf maar dan wil je vanuit diegene die je bent anders gaan leven. Je ziet liefde en die liefde wil je geven en delen en dat kan je pas als je leeft vanuit de gezindheid van je hart. 
Het gaat er dan niet meer om om jezelf goed te voelen maar je wilt dit goed voelen die liefde die je in je weet delen met de anderen.
Zo ervaar ik het toch. Ik ervaar dat ik nu wil leren leven op die manier zoals God me heeft voorbestemd. Het gaat niet meer om mij, het gaat om Zijn Liefde en Zijn oproep die ik mij leeft en waar ik met 'ja' heb geantwoord. 

Ik denk dat dit niet alleen voor mij belangrijk is, en ik weet dat Gods vraag voor ieder van ons anders is. God heeft ieder van ons zijn eigenheid gegeven en hoe verschillend we ook zijn: Hij houdt van ieder van ons.   

Wat ik wou duidelijk maken is dat we eerst onszelf moeten leren kennen en liefhebben en eens we dit hebben gevonden moeten we dit weer loslaten om aan Zijn droom van ons te kunnen beantwoorden en gelukkig te zijn.

Groetjes,

Rita

06-05-2008 om 01:02 geschreven door filosoofje

Ja, wij kunnen op dit moment zeggen dat de kogel door de kerk is en dat de verhuis over een half jaar, tweede helft van augustus, dus een feit zal zijn. Ondertussen wordt ook het zicht op het project geleidelijk aan duidelijker, zij het uiteraard nog niet definitief.

Hoe zien wij, op dit moment, de nieuwe gemeenschap?

Wij willen gewoon ons best doen om ‘Open Hart’ te zijn, zowel naar de mensen van de omliggende parochies toe als naar de leden van de grote Chevalierfamilie.

We zouden onze gemeenschap op een zodanige wijze willen openzetten dat al wie wil, zich er op de een of andere manier mee verbonden kan voelen. Hoe?

Men kan op een verschillend niveau lid zijn van de gemeenschap. Duidelijkheidshalve willen we hier spreken over drie kringen van toebehoren:

1° Door mee in te wonen en aldus het wel en wee, leven en bidden, het werk en een eigen deel van de financies van de gemeenschap iedere dag mee te dragen. Op dit ogenblik zijn we nog slechts met twee: R.G. en G.V.M. msc. Vurig hopen we dat er nog minstens één of twee inwonende ‘leden’ zouden toetreden! Een alleengaande, een koppel zonder kinderen, …

2° In een tweede kring zien we mensen die zich met ons verbonden voelen, en die verbondenheid ook concreet gestalte willen geven, door regelmatig met ons samen te zijn.

Enkele voorbeelden hoe dit zou kunnen:

-        regelmatig een tijd bij ons doorbrengen, 1 dag of halve dag per week bijvoorbeeld

-        één of andere taak binnen ons project op zich nemen. We denken mettertijd aan het onderhouden van de tuin, de administratie van Open Hart, verspreiding van de folders, concrete initiatieven nemen naar arme en/of eenzame mensen, helpen bij huishoudelijke taken als  confituur komen maken e.d., klusjesman, gewoon even komen meehelpen bij het werk van iedere dag, enz.

3° Een derde kring kan gevormd worden door al wie graag thuiskomt bij ons, in principe dus alle leden van de grote Chevalierfamilie en van de parochies die ons zullen toevertrouwd zijn. Door al wie regelmatig hier vergadering komt houden, die op de hoogte wil blijven van het reilen en zeilen van de gemeenschap enz.

Zullen alle msc-activiteiten kunnen blijven doorgaan?

Zeker de meeste! Familieweek, stiltedagen, weekends voor alleengaanden, +30 weekends, leesgroep, seniorenretraite …

Rond de stille vrijdagen en zaterdagen zullen we nog wat moeten nadenken. Zaterdagen zullen hoogstwaarschijnlijk niet meer kunnen omwille van de weekendpastoraal. Misschien een andere dag in de week? Ook rond het Oudejaarsavond Alternatief moeten de mogelijkheden nog eerst bekeken worden.

Wij hopen in het bijzonder dat de stuurgroep van onze lekenbeweging, de jongeren van de kinderbegeleiding, de teams van de verschillende activiteiten enz. zich bij ons zullen thuis voelen!

Welke beperkingen voorzien we?

De pastorie van Bierbeek heeft ‘maar’ 7 kamers. Al naargelang het aantal inwonende leden zullen we dus niet zoveel kamers ter beschikking kunnen stellen.

Personen met zware persoonlijke problemen zullen we niet kunnen opvangen. Professionele, therapeutische begeleiding kunnen we immers niet bieden.

Wij staan graag open voor uw reacties …!

13-04-2008 om 00:00 geschreven door filosoofje

 



Geloven in toeval of niet?
Ik wil hier geen discussie openen alleen wil ik schrijven wat ik daar bij voel. Toeval, ik vind het fijn om naar te kijken om het op te merken als het gebeurt, net als kijken naar de tekens die je zomaar in je schoot geworpen krijgt.

Niets gebeurt zomaar denk ik. Dat denk ik niet alleen, dit heb ik ook mogen ervaren in mijn leven nadat ik geleerd heb om naar de dingen die zomaar gebeuren te kijken.

Het is bvb geen toeval als we iemand ontmoeten, soms is het ons niet meteen duidelijk waarom een bepaalde ontmoeting of gebeurtenis plaats heeft en het hoeft ons zelfs niet duidelijk te zijn, wel is het zo dat alles, dus ook de zogenaamde "toevalligheden" hun bedoeling hebben. Soms ziet men dit niet meteen, soms zien we de samenhang pas na jaren. Toeval en synchroniciteit gaan vaak samen. 

Daarom er voor openstaan, toelaten, bekijken en beslissen om er al dan iets of niets mee te doen, het maakt het leven boeiend....

Verbondenheid.... Je verbonden voelen met anderen: Nog zoiets dat je pas kan ervaren als mens als men zich durft of opnieuw durft open te stellen voor anderen. We voelen inderdaad die verbondenheid met elkaar bij MSC, bij mensen met een open hart, het lijkt alsof men er thuiskomt.

Verbondenheid kan pas ontstaan als liefde aanwezig is en als men iedereen aanvaart zoals hij of zij is. Je aanvaard weten is je bemind weten…  je bemint weten betekent dat je goed bent zoals je bent... Je hoeft niet te beantwoorden aan de "al dan niet ingebeelde wensen" van anderen om aanvaard te worden, je mag jezelf zijn. Dit is het mooiste geschenk dat men aan de andere kan geven denk ik.   

Liefde geven: velen onder ons kennen of kunnen dit beter dan liefde ontvangen, we hebben geleerd te geven, al zijn er ook die het ontvangen heel goed kennen maar nog niet kunnen geven... Liefde ontvangen, er voor open staan, soms moet men het weer leren, soms moeten we het opnieuw durven...

Gewoon ontvangen, zomaar iets, een geschenk of iets waar men je een plezier wil mee doen, ook daar zijn we soms onhandig in.

Leven als Jezus ons heeft voorgedaan...   

Jezus hield van de mensen, van elke mens... .

Sta daar eens even bij stil, lees even niet verder en laat je gedachten eens verder gaan…

Wat houdt dit in als je wilt leven zoals Hij ons heeft voorgedaan?

Je wilt in Zijn voetspoor treden… dan moet je op zijn minst proberen van elke mens houden zoals Hij het ons voordeed.

Als ik Jezus wil volgen dan is dit de basis van mijn te volgen weg: houden van mensen, van iedere mens... ook van hen waar ik het moeilijk mee heb.

Bij die gedachte had ik het even moeilijk.

Dit is niet zo eenvoudig meer! Houden van hen die je graag hebt dit gaat wel maar ook houden van hen die je niet liggen,

of van hen die je misschien in het verleden pijn hebben gedaan

of van hen die gewoon heel anders zijn dan jij, andere meningen hebben, anders denken,

of van hen waar jij je om één of andere reden niet op je gemak bij voelt… .

Door wat ik in mijn leven heb ondervonden, maakte en maak ik keuzes naar mensen toe, ik kies bij wie ik graag ben, maar wie doet dit niet?

Ik denk zelfs dat dit gezond en normaal is maar toch maakte dit ook dat ik sommige mensen uit de weg ging of er voor koos om geen of zo weinig mogelijk kontact met hen te hebben.

Nu kijk ik naar elke mens die ik ontmoet, mezelf in vraag stellend, liefdevol aanvaardend wat is, wat niet is of wat nog kan worden…

Ik moet nu denken aan een slogan om bij stil te staan: 

"Iedere vreemde is mogelijk een vriend die je nu nog niet kent".

Met dze gedacht sluit ik graag af en wens iedereen één of meerdere vrienden in zijn leven toe.

Hartelijke groet,

Rita  

06-11-2007 om 00:00 geschreven door filosoofje

Deze week zag ik een film over positief denken en ja, met positief denken kan je heel veel bereiken. Men bereikt dingen die men zonder dat positief denken niet zou bereikt hebben. Jijzelf verandert er door en daardoor ook je omgeving.

Ik ken mensen die dit als “de juiste manier van leven” naar voor schuiven maar iets in me zei me dat dit voor mij niet genoeg was.

Ik vergeleek het met het leven met God aan mijn zijde. Sinds ik God toelaat in mijn leven ken ik meer vreugde en alles wat ik nu in mijn leven echt verlang is nu ook aanwezig of anders zie ik al de aanzet tot verwezenlijking. Ikzelf ben er ook door veranderd en door mijn verandering veranderen ook de mensen rondom mij.

Tot zover kan je over een zekere overéénkomst spreken. Toch de vraag over “wat het verschil maakt tussen leven met positief denken of leven met God” zag ik niet tot deze morgen. Plots kon ik één groot en belangrijk verschil zien:

Positief denken komt vanuit je zelf, je moet het zelf doen. Daaruit volgt dat positief denken effectief is wanneer men zich goed voelt of in zijn gewone doen is. Doch vanaf het moment dat iets ons uit ons evenwicht haalt valt het positief denken weg, men denkt er niet meer aan, men is zo in beslag genomen door wat er gebeurde dat het positief denken op de achtergrond beland en het komt in het beste geval pas terug als we bepaalde stappen van verwerking hebben doorgaan en het positief denken weer onder onze aandacht gebracht wordt.

Als je God in je leven betrekt dan weet je dat Hij er altijd is. Hij houdt van je. Op elk moment is Hij bij je, ook op die momenten, en misschien juist dan, dat men zich minder voelt. Hij wil niets liever dan ons helpen. Ook als iets ons van slag maakt of als wij er niet in slagen om uit een moeilijk moment te komen, dan neemt Hij ons bij de hand en leidt ons verder. Bij hem vinden we niet alleen troost en beschutting, we ontvangen een enorme kracht uit Zijn liefde voor ons. Aan hem kunnen we alles toevertrouwen en afgeven of gewoon met open handen voor hem staan en ons overgeven aan Hem, dan gebeurt er een wonder!

Zie je, voor mij is positief denken echt waardevol maar geloven en vertrouwen in God heeft en geeft volgens mij nog zoveel meer! Zonder Hem zou ik nooit bereiken wat ik nu bereik. Hij is het die in mij datgene waarmaakt waar ik in wezen naar verlang. Met Hem bereik ik zoveel meer. De rust, de vreugde en de liefde in mijn leven zijn daar een teken van.

Ik dank God dat Hij in mijn leven aanwezig is en ik dank Hem ook dat ik de waarde van het positief denken of het positief in het leven staan mocht leren kennen want dit is ook waardevol maar kan niet tippen aan wat Hij voor ons doet!

22-07-2007 om 00:00 geschreven door filosoofje

Het is God aanvaarden om wie Hij is,

Het is jezelf aanvaarden om wie je bent; zoals je bent.

Het is jezelf de kans geven verder te ontplooien met Hem aan je zijde of m.a.w. jezelf de kans geven verder te evolueren door Hem in je leven te betrekken.

21-07-2007 om 12:31 geschreven door filosoofje

16-07-2007 om 00:00 geschreven door filosoofje

Ik vraag me af of jullie ook dagelijks met God bezig zijn. Of Hij gedurende de dag regelmatig in jullie gedachten is en of jullie het gevoel hebben dat je genoeg aan Hem denkt en datgene doet wat Hij zou willen dat je doet.

Hoe weet je trouwens juist wat Hij van jou wil of dat jij datgene doet dat beantwoord aan het verlangen dat Hij van jou heeft?

Is het voldoende als je naar best vermogen handelt?

Ik weet van mezelf dat ik meer dan eens tekort schiet in alles en nog wat maar toch bedenk ik dat ik zo probeer te handelen als de persoon die ik nu ben met de gaven en gebreken dat Hij mij heeft meegegeven en mij maken tot die unieke persoon dat ik ben.

De laatste dagen word ik weer geregeld geconfronteerd met mensen die zelf niet willen gezegd worden wat en hoe ze moeten handelen maar die menen dat ze dit bij mij wel mogen doen en het ook doen.

Ik reageer niet altijd op dezelfde manier maar wanneer dat gebeurd halen ze mij uit mijn evenwicht, dan voel ik me niet meer lekker in mijn vel. Ik voel een kwaadheid in mij en uitzonderlijke toon ik het, maar meestal spreek ik die kwaadheid niet uit omdat ik de moed of de kracht niet vind om dit te doen.

Misschien moet het ook niet…  misschien is het beter af te koelen en te bedenken dat ik daar niet hoef op in te gaan….  Sommigen vinden dat je dit sowieso moet uitspreken, maar soms voel ik dat het “uitspreken” niets aan de zaak veranderd. Integendeel…

Ik vraag me af hoe God dit zou aanpakken. Zou hij de mensen hun mening laten en zelf zijn eigen weg gaan? Ik denk dat hij dit in bepaalde omstandigheden zeker zou doen, in andere omstandigheden zou Hij waarschijnlijk wel in gesprek treden met de andere. Ik denk dat je reactie moet overeenstemmen met datgene waar de andere klaar voor is of voor open staat anders zou het wel eens kunnen dat als tegen een muur praat en dat alles terug op jezelf terugkaatst.

Ik spreek heel dikwijls over inlevingsvermogen of over invoelen, wel ik denk dat dit ook in een dergelijke situatie geldig is. Dat je moet invoelen wat kan en niet kan en wat goed is om te doen en daar moet je dan volgens mij naar handelen.

Misschien ben ik daarin verkeerd, misschien ben ik een softie maar zo pak ik het tot nu toe aan een eerlijk gezegd, voel ik me daar tot nu toe goed bij.

Weet je als iets dergelijks gebeurd dan zou ik er eigenlijk blij om moeten zijn, want het doet me stilstaan en nadenken over die dingen. Het maakt dat we met een bepaalde problematiek die we in ons leven tegenkomen proberen op de juiste manier om te gaan. En weet je wat ik ook denk? Ik denk dat de aanpak voor iedereen verschillend kan zijn, we zijn nu eenmaal uniek in ons eigen zijn!

Ik wens iedereen die dit leest een fijne en vreugdevolle tijd toe

Hartelijke groet,

Rita

09-04-2007 om 23:43 geschreven door filosoofje

22-03-2007 om 23:07 geschreven door filosoofje

 Over bidden:  

Bidden is voor een religieus wat het in- en uitademen betekend voor het lichaam of het water voor de vis en de melk voor het kind een levensnoodzakelijke voorwaarde om te zijn wat men is: leerling van de Heer.
(Germaan heeft het hier over religieuzen maar ik geloof dat dit ook voor ons als leek kan tellen, of niet?)

Aan elk bidden gaat een gelovig-weten vooral: De Meester is er en verwacht me. Het naar Hem toegaan, het “aan zijn voeten zitten en luisteren naar zijn woorden”, gelovend, vertrouwvol, in liefde: dat is het wezen van elk kristelijk gebed

Bidden is dikwijls en lang bij het vuur gaan zitten, zich van binnenin laten doorgloeien zodat men vuur wordt, vurige leerling. “Vuur moet branden” zei Jezus. Vuur zàl branden!

Bidden kan lastig zijn, kan als het ware onze kracht te boven gaan.

“Kun je dan niet één uur met Mij waken?”  Ervaring van Petrus

Vermoeidheid, slaap, moedeloosheid, tegenslag, angst, sleur, dorheid en zonde kunnen het zicht op de Heer verhinderen, de trouw en de smaak in het gebed verminderen.

19-03-2007 om 00:00 geschreven door filosoofje

Het is een hele tijd geleden dat ik nog iets met dit blog deed, ik neem me voor om weer regelmatig te schrijven.
Er is veel gebeurd in die tijd maar of dit een uitleg is om het niet schrijven, misschien wel... Er is een tijd voor alles...
Waar was ik de afgelopen tijd dan zo mee bezig? Wel ik meen te mogen schrijven dat ik vooral bezig was om mijn leven een andere wending te geven en dit na mijn kennismaking met MSC en hun lekenbeweging. MSC staat voor Missionarissen van het H. Hart. Voor mij hebben zij hun naam niet gestolen: ze zijn echt mensen die leven vanuit hun hart en dat probeer ik ook waar te maken in mijn leven.
Msc heeft me leren anders kijken naar mensen: Ik ontmoette er mensen waarbij je niet alleen jezelf mag zijn maar waar je ook geliefd bent om wie je bent. Deze ontdekking gaf me een gevoel van thuiskomen, thuiskomen in een huis van liefde, thuiskomen ook bij God.
Heel mijn leven heb ik al het gevoel gehad dat dit de enige manier is om "goed" te leven en dit vooral naar het voorbeeld dat Jezus ons gaf. Altijd al zocht ik naar voorbeelden en dikwijls werd ik ontgoocheld ook door de Kerk. Ik schoof de schuld op hen die volgens mij als voorbeeld moesten dienen, maar dit niet waarmaakten. Het gaf me geen fijn gevoel... .
Nu weet ik dat de kerk bestaat uit mensen zoals gij en ik, mensen met eigen karaktertrekken, met hun gaven en hun zwakheden. Als je naar jezelf kijkt, naar je eigen gaven en beperktheden weet je dat je heel dikwijls anders bent of handelt dan je echt graag zou willen of zoals jij jezelf als ideaal zou willen profileren. We zijn geen perfecte mensen, eens we onze eigen beperktheden willen zien en aanvaarden dan kunnen we ook de anderen niet alleen aanvaarden zoals ze zijn, maar we kunnen ze zelfs liefhebben om hun "anders - zijn".
Het "anders - zijn" heeft ons zoveel te bieden, het is een uitnodiging om het minder bekende te verkennen en toe te laten. Het kan, indien we daarvoor kiezen een verrijking betekenen binnen ons eigen leven.
Msc heeft me leren anders kijken naar mensen: ik kwam bij mensen waar je niet alleen jezelf mag zijn maar waar je ook geliefd bent om wie je bent. Deze ontdekking geeft je (mij) een gevoel van thuiskomen, thuiskomen bij de Liefde, thuiskomen ook bij God. 
Ik ben misschien een beetje afgedwaalt maar het aanvaarden van jezelf en de verscheidenheid van jezelf en de anderen is iets dat speelt binnen mijn eigen leven.
Leven vanuit je hart is een uitnodiging tot liefde, tot eenheid, tot één zijn met het grote geheel.
Heb jij al eens mogen proeven van die grote eenheid? Je één weten met alles om je heen. Het is alsof je uitvloeidt, overvloeid, je bent niet meer beperkt... je mag deel uitmaken van het Grote Geheel. Het is een gevoel van eenheid die zoet en hemels is; er zijn geen vragen meer... er is alleen een besef van stil geluk.  
Leven vanuit je hart daar kies je voor, elke dag opnieuw

16-03-2007 om 00:00 geschreven door filosoofje

Stilstaan is niet, niet verder gaan

Het is even rustig zijn en

Tijd nemen voor jezelf,

Stilstaan bij de mens die jij bent.

Even op een afstand gaan staan

Even weg van alle zorgen, verdriet of pijn

Stel niet uit tot morgen, begin er aan

Het kan heel verhelderend zijn

Daarna begin je vol goede moed

Aan het werk dat je dagelijks doet

Maar denk er wel aan

Om af en toe eens stil te staan!

25-02-2006 om 00:00 geschreven door filosoofje

Ondertussen ben ik “stil” geworden in Zijn nabijheid.

Weet je wel hoe krachtig dit kan zijn?

Het nodigt me uit tot dit gesprek:

Heer, vol schroom ben ik hier bij U niet goed wetend hoe ik me gedragen moet, maar je kent mij. Jij kent me door en door en weet wie ik ben. Ik weet ook dat jij welwillend op mij neerkijkt en ik weet ook dat jij weet hoe ik er soms verlang om dicht bij jou te zijn, hoe ik menige keer verlang naar jouw armen om me heen.

Heer ik voel me wat alleen vandaag, ik wou dat jij hier, in werkelijkheid bij mij was en dat ik een praatje met jou kon maken vandaar mijn brief, dit moet een gezamenlijk gesprek vervangen.

Heer, soms twijfel ik zo en ben een vat vol vragen: hou ik wel van jou?

Wat en hoe doe je dat? Hoe is dat gevoel: Houden van je “God”,  van “Vader”, van “Jezus” en ja, zelfs van de “H. Geest”? Kan ik dat? Doe ik dat? Of stel ik mij dit maar voor?  

Hoe moet dat met die drie-eenheid?

Soms ervaar ik jou als Vader, soms als Jezus, de Christus en andere keren wil ik me maar al te graag koesteren of gesteund weten door de Geest. Toch weet ik, hoe moeilijk het ook uit te leggen is, toch weet ik, voel ik dat het er eigenlijk niets toe doet. Dat ik altijd bij jou kan zijn in welke hoedanigheid ik jou op een bepaald moment nodig heb of aanvoel. Als ik mij openstel voor jou dan ben je er.

Dank je daarvoor, dank je voor je liefdevol aanwezig zijn; dank je dat ik even bij jou mocht zijn

Ik hou van je!

Amen

24-12-2005 om 00:00 geschreven door filosoofje

24-12-2005 om 00:00 geschreven door filosoofje

Liefde is een voortdurende zoektocht…

Hoe kom ik ertoe om dit te denken?
Wel vrijdagavond hadden we een samenkomst met leken en via de tekst die we bespraken ging het over al of niet liefdevol zijn, liefde ervaren en doorgeven. Nadat iedereen zowat aan het woord gekomen was, was er iemand in de groep die plots vanuit het diepste van haar hart zei:
"Het spijt me hoor, maar op dit moment is dit me alles teveel! Ik kan nu zelfs het woord “liefde” niet meer horen of uitspreken… Voor mij is het momenteel zoeken hoe ik hier uitkom. Ik zoek op allerlei plaatsen op allerlei manieren, in heel wat boeken, ik zoek overal…" Het was een roep van diep uit haar hart én ziel.

Ik herkende die roep! Ik herkende haar uitspraak en nu zoveel tijd na zoveel jaren begreep ik dat dit bij het verwerkingsproces hoort nadat men in die liefde heel erg gekwetst is geworden.

Het woord “liefde” (of bij sommige God) doet dan zoveel pijn dat je er bijna onpasselijk en allergisch voor wordt. Soms heeft het vele jaren nodig eer die pijn zachter wordt, eer je stopt met je te verzetten, eer je geleidelijk kunt aanvaarden om vandaar uit geleidelijk aan te genezen.

Hoe waar dacht ik: hoe moeilijk is liefde niet op een dergelijk moment…

Dit dacht ik die avond, toen die andere vrouw haar noodkreet liet horen.

Deze middag moest ik daar aan terugdenken. Ik bedacht dat ook heel mijn leven een zoeken was naar liefde.

Als kind sta je daar niet bij stil, je aanvaard alle uitingen van liefde en je voelt je er wel bij. Je staat er niet bij stil, je ondergaat het en aanvaard het als de gewoonste zaak ter wereld.

Het duurde bij mij een hele tijd en mislukkingen eer ik me eindelijk ging afvragen wat liefde voor mij betekende, wat voor mij echt “liefde” is en hoe ik liefde wou beleven. Ook ik ging overal zoeken, op allerlei plaatsen, in allerlei boeken… tot…ik het uiteindelijk in mezelf vond.

Zolang ik geen voeling daarmee had besefte ik niet dat het soort “liefde” die ik heel puur was en slechts met mondjesmaat kon ervaren worden.

Ik bedacht hoe mij toen allemaal veranderde: liefde is een werkwoord zegt men wel eens, voor mij is het: liefde is een zoektocht want ik besef dat ik nu nog steeds aan het begin sta. Dat ik die liefde die ik gevonden heb steeds verder wil uitverfijnen… dat ik die liefde verder blijf zoeken want ik denk dat er voor ons mensen geen einde aan komt.

Liefde is delen… delen wat je in je hebt… delen wat je hebt.

Liefde is geven maar ook kunnen aanvaarden. Liefde is zacht, maakt je zacht, ze is zoet, ze is mededogen, ze is begrijpen, respecteren en openstaan voor de anderen. Liefde is nooit zelfzuchtig… ze deelt uit.

Ze maakt dat je een mens bent met een open hart.

Lieve en hart-elijke groet,
Rita

20-11-2005 om 00:00 geschreven door filosoofje

Spiritualiteit van beneden / symbolen en tekens / vrijheid in omgaan met emoties:

Graag vertel ik een voorbeeld wat ik heel recent mocht zien of herkennen of hoe je het ook wilt noemen. Eigen ervaring:

De laatste dagen had ik het nogal moeilijk met iets (een uitdrukking van een verlangen naar de toekomst toe) wat ik ter bespreking naar een groep mensen had gebracht en waar ik slechts onrechtstreeks een paar reacties kreeg en die waren niet erg positief te noemen. Geen van de mensen die aan de bespreking deelnamen, sprak me aan, ik had zelfs het gevoel dat ze me uit de weg gingen.

Ik hoorde hoe persoonlijke ervaringen van mensen uit die groep mijn vraag en hun reactie er over bepaalden.

Op 25 oktober werd ik wakker en mijn eerste gedachten gingen weer daarover. Hoe meer ik er over dacht hoe kwader ik me voelde worden. Hoe kwader ik werd, hoe ongemakkelijker ik mij voelde, hoe meer ik ook lichamelijke pijn voelde.

Ik wou er van af en probeerde het los te laten, het af te geven… maar het lukte me niet. Ik bleef er over na-denken. Ik zat echt diep op dat moment, hoe ik ook probeerde ik kon aan niets anders denken, kon niets anders doen, ook al probeerde ik het. Het leek wel of mijn eigen denken mij verlamde.

De gedachte kwam in me op: “ik moet hier met iemand over praten want het lukt me niet. Het lukt me niet alleen, zo kan het niet verder”. Ik zou een afspraak maken met mijn vertrouwenspersoon en hulp vragen. Op dat moment kon ik mij ook richten tot de Heer, (eerder lukte dit me ook niet): “Heer, ik kan het niet… help me, het lukt me niet om het los te laten”!

Ik was er mij heel erg bewust van dat ik diep zat en dat ik niet op die manier kon voortgaan, dat het zelfs lichamelijk niet goed was om in die negatieve cirkel te blijven. Toen gebeurde iets!

Een gedachte kwam in mij op: “Kwaadheid roept kwaadheid op”

Ik liet mijn gedachten daar een tijdje verder op in gaan en wist dat dit juist was. Ik moest de cirkel doorbreken maar hoe? Op dat moment zag ik het niet al wilde ik het wel.

Toen kwam het volgende woord:  “LIEFDE.” 

Dat is het dacht ik, dat is het! Ook hier bleef ik in gedachten even bij.

En ook nu wist ik dat dit de enige mogelijkheid was. Wat nu volgde was voor mij een heerlijke en duidelijk voelbare beleving:

Het was alsof vanaf dat moment alles weer anders werd, alles leek zachter te worden, ik kon ook weer anders denken.

Ik kon die groep mensen anders benaderen, ik kon hen vanuit liefde bekijken en ook begrijpen. Ik voelde mijn gespannenheid wegvloeien, net als de lichamelijke pijn die ik ervaren had. Eindelijk kon ik loslaten en andere dingen gaan doen.

Brenda, mijn kleinkind, verjaarde een paar dagen later: Ik moest haar kaartje nog posten, dus maakte mij er voor klaar en stapte in mijn wagen. Als ik de sleutel omdraai en kontact krijg dan slaat mijn radio ook aan.

Het eerste wat ik hoorde waren volgende woorden:

 “You can make your day to a hell or to a heaven…”

Dit was de eerste zin dat ik hoorde, klaar en duidelijk waren de woorden over gekomen. Ja, dacht ik, zo’n verschil is het inderdaad!

Mijn dag had een hel kunnen zijn vandaag, gelukkig voelde ik de hemel nu dichterbij!

Het viel me op dat ik zo bezig geweest was met het, volgens mij negatieve gedeelte, dat ik mij slechts eventjes had kunnen blij voelen  met het heel mooie en positieve antwoord dat ik wel had mogen ontvangen.  Dat positieve antwoord dant in feite veel belangrijker Voor mij veel belangrijker was, was op de achtergrond gekomen door het andere. Nu pas kon ik weer het mooie daarvan zien! Nu pas kon ik er terug blij en gelukkig mee zijn.
Het is inderdaad zoals Charles Aznavour zong: "Je kan je dag tot een hel of tot een hemel maken" aan ons de keuze!

En het is nog niet gedaan. Om twee uur wordt er aan de deur gebeld, het was de postbode met een pakje! Ik was nogal verwonderd: Ik verwachte geen pakje... wat en van wie kon het zijn? Het kwam van iemand in de groep die deel genomen had aan de bespreking!

Ze stuurde mij een Braziliaanse kleine "lembraça" een kleine herinnering van pater Raf, die het achterliet en die zij mocht geven aan wie zij wilde.
Ze schreef er bij: "bloemen voor een iemand speciaal... met God's zegen!" ik voelde me heel ontroerd.

Ik dacht: wat ben ik toch een klein mens! Het kan zijn dat mijn schrijven als een verhaal overkomt, maar ieder woord is waar, ieder woord heb ik die dag beleefd. Ik dan de Heer voor deze "hemelse" dag!

Toelichting:

Pater Raf: Hij werkt als missionaris in Brazilië, ik had hem onlangs leren kennen toen hij op vakantie in België was.

Ik wens jullie allen een "hemelse" dag toe,
Lieve groet,
filosoofje

29-10-2005 om 00:00 geschreven door filosoofje

Stiltedagen

Stiltedagen

Stille, dagen

Samen komen voor stilte

Verbondenheid door de stilte

Laten gebeuren…

Wonder van de stilte

Geraakt worden zonder je het wilde

Zalig thuiskomen

Vervulde dromen

Weten…

Heerlijk gevoel

Geen enkel gewoel

Enkel maar zijn
een schijn
Je-Zelf

19-09-2005 om 00:00 geschreven door filosoofje

Symboliek en synchroniciteit?

Het kuisen van een frietpot…

Jullie kennen die toestellen wel van het merk Frifri of andere maar volledig in inox. Heel mooi ongebruikt, blinkend en statig staat hij daar mooi te wezen tot… je hem gebruikt…

Vingerafdrukken alom, je probeert ze af te kuisen maar dat lukt maar half en je geeft het op… je wrijft en wrijft maar eens je droog blijven steeds sporen over.

Gisteren vond ik dat het tijd werd om het frituurvet te verversen. Geen enkel probleem dacht ik, want die toestellen pakken volledig uit elkaar. Tijd dus om ook van de gelegenheid gebruik te maken om hem eens volledig onder handen te nemen.

Zo gezegd, zo geprobeerd want hoewel ik nu niet zo frequent frieten bak, het vet kleeft er aan vast…

En met mijn gebroken pols gaf ik het na een tijdje op. “Ach” dacht ik, “straks als mijn zus of mijn dochter komt geef ik hem even mee om in hun afwasmachine te steken”… Mijn dochter had me verteld zij dit ook deed en dat dit goed ging en dat de onderdelen er heel mooi en vetloos uitkwamen.

Dus daar stond hij… klaar om mee te geven

Doch, ik weet niet hoe dit bij jullie is maar het zien staan van dat ding gaf me geen goed gevoel en  ik dacht: “wie weet wanneer mijn zus of dochter kwamen. Moest ik hem nu eens laten weken in soda?”

Zo gedacht, zo gedaan, het sopje werd gemaakt en warempel het ging.

Ik weet niet hoe het met jullie is maar bij mij is een afwas een ideale gelegenheid waarbij mijn gedachten nogal eens geordend worden…

Volgende week vertrek ik, net als ik vorig jaar voor de eerste keer deed, voor de “stiltedagen bij MSC”.

Ik moest daaraan denken en daarbij kwam de herinnering aan hoe ik me toen voelde en hoe ik dacht om datgene wat ik daar gevonden had nooit meer kwijt te spelen. Iets zo mooi wou je toch niet kwijt?

Ik kon er toen niet bij dat je daar terug weg van kon gaan, dat je dat mooie gevoel, die intense verbondenheid met God nog ooit zou willen verliezen en dat je niet alles zou doen om dit te behouden…

Nu een jaar later ontdek ik bij mezelf dat ik daar ver van afgedwaald ben.

Hoe kan dat nu? Hoe is dit kunnen gebeuren? Hoe heb ik dit mooie zo kunnen laten ontsnappen? Ik kon er niet goed bij en wou dit wel eens voor mezelf uitzoeken.

De eerste weken, zelfs maanden had ik dit intense gevoel kunnen bewaren, ik bleef bij en in mezelf en vond daar rust Doch geleidelijk aan komen dingen en of mensen op je weg (val-strikken) die je aandacht vragen waardoor de tijd die je neemt voor meditatie en gebed geleidelijk aan opgeschoven worden. Het gebeurt éénmalig en je neemt je voor om ’s anderendaags je opgebouwde routine te hernemen… en ja, het lukt je, je doet het ook. Maar zo begint het: de volgende dag is er weer iets weer iets waardoor je routine verstoord wordt en opnieuw denk je: “morgen ben ik er opnieuw”, maar die “morgen” wordt steeds vaker uitgesteld. Jouw eigen leven, je dagelijkse zorgen en/of dat van anderen eisen je aandacht op. Het gebeurd zonder dat je er erg in hebt. Eerst is het maar één dag dat je afwijkt van een patroon waar jij je zo veilig, geborgen en goed bij voelt en weldra is er nog één dag, en nog één…

Net als bij de frietpot: eerst één vlekje, je kuist het op maar er komt nog één en nog één, je slaat er niet echt aandacht meer op tot het je begint te ergeren…

Zo ook is het mij in het voorbije jaar gegaan.

Vandaag heb ik mijn frietpot mooi gemaakt: helemaal rein en zonder vlekjes…

Volgende week ga ik voor mezelf: ik hoop mezelf weer net zo rein te krijgen als mijn frietpot, ja, natuurlijk zijn er sporen van gebruik, maar hij blinkt weer, zo hoop ik weer in kontact te komen én met mezelf, mijn innerlijke zelf, mijn ziel én het belangrijkste voor mij dan, met God!

Groetjes aan ieder,

31-07-2005 om 00:00 geschreven door filosoofje

Vorige zaterdag ben ik gevallen en heb daarbij mijn pols gebroken. Morgen zou ik ergens naar toe gaan om overmorgen wat te gaan helpen. Het is een feit dat ik er graag heen ga, ik word er steeds heel hartelijk ontvangen en het is voor mij een tot rust komen op een andere plaats dan in mijn eigen woning

Omdat de dokter me rust voorschreef voor mijn arm voorschreef en ik, omdat ik graag wou gaan, heb ik uitgeprobeerd of het me zou lukken om toch te gaan. Ik ondervond dat het eigenlijk wel heel belastend was maar toch had ik het heel moeilijk om af te zeggen.

Telkens opnieuw woog ik het één tegenover het andere af. Gisterenavond schreef ik dan het volgende:

Mag ik aan mezelf denken?

Mag ik aan mezelf denken zonder dat men mij dit kwalijk neemt?

Weet je: eigenlijk is dat niet de vraag!

De vraag is:

Sta ik mezelf toe om nu (met een gebroken pols) in de eerste plaats aan mezelf te denken?

Sta ik mezelf toe om mezelf, mijn gezondheid en mijn specifieke noden van dit moment op de eerste plaats te zetten zonder me schuldig te voelen?

Kan ik dat?

Denk ik al niet veel aan mezelf?

Ben ik al niet teveel met mezelf, mijn ontwikkeling, mijn gedachten, mijn voelen, mijn "zijn" bezig?

Ben ik al niet teveel "ik" gericht bezig?

Zie je, zo werd ik heen en weer geslingerd van zorgen voor mezelf naar zorgen voor een ander.

Het werd me duidelijk hoe moeilijk ik het heb om die rust te nemen die me voorgeschreven is...

23-07-2005 om 20:30 geschreven door filosoofje

13-07-2005 om 00:00 geschreven door filosoofje

Intens leven betekent dat je oog hebt voor de kleine momenten in het leven.
Auteur onbekend

16-06-2005 om 00:00 geschreven door filosoofje

Omdat ik me, sinds een nog niet zo lange tijd, geraakt voel door God en daar gevolg aan gegeven heb en geef, dit na jaren van stilte op dat gebied, ligt het voor de hand dat ik mij meer en beter wil informeren over het leven van Jezus.

Begin dit jaar kreeg ik, op een vraag van mij, een studie over het Marcus evangelie aangeboden die ik mocht gebruiken om het evangelie te bestuderen.

Ondertussen heb ik mij door deze curus heen gewerkt: Dit evangelie voelt voor mij heel uitnodigend aan vooral een uitnodiging tot een leven in liefde en ook een liefdevol omgaan met de mensen.

Dit evangelie stelt Jezus als voorbeeld van hoe wij, ook de dag van vandaag, ons leven kunnen leven, een leven volg begrip- en liefdevol omgaan met de anderen. Het toont ons een Jezus voor wie de kleinste onder ons het meest van zijn aandacht krijgt. Het toont ons hoe Hij hen die geloven helpt, geneest en rein maakt. Het is geen hooghartige Jezus maar een man die eenvoudig blijft ondanks wie Hij werkelijk is.

Natuurlijk kwam ik ook teksten tegen die toch wat inzicht vroegen maar ik herinnerde mij de woorden van de pater toen hij mij die curus gaf: bestudeer hem vanuit liefde. En ja, Liefde is het toverwoord, een tovergegeven: het maakt zacht en begrijpend.

Wetende dat ook de bijbel is geschreven en dan nog eens samengesteld is door mensen en wetende dat wat ik zelf schrijf ook getint is door mijn eigen visie en zijn en deze tijdsperiode dan voel ik dat ik veel vrijer tegenover de inhoud en samenstelling van de opgenomen teksten sta. Ondertussen heb ik een tweede cursus gekregen, het evangelie volgens Johannes ditmaal, hij ligt klaar maar tot op heden ben ik er nog niet aan begonnen.

Toen ik vorige week in de Carrefour liep zag ik een boek liggen, ik zie altijd wel boeken liggen, waant boeken trekken me aan gelijk magneten, dus ik zag een boek liggen die ik meteen kocht. Het heeft de titel: Volgens Maria Magdalena en is geschreven door Marianne Fredriksson (auteur van het jaar 1998). Daar ben ik nu in aan het lezen.

Door het lezen van dit boek komt ppnieuw komt de vraag in me op: hoe zit het met de vrouwen gedurende het leven van Jezus. Ergens voel ik het gemis van vrouwen in de bijbel. Het lijkt dat ze zorgvuldig uit de bijbel zijn geweerd… Hier en daar worden ze even aangehaald maar waarom is er geen evangelie door hen geschreven in de bijbel opgenomen? Het lijkt me logisch dat die vrouwen ook hun verhaal hebben gedaan. Deze vraag komt geregeld terug, doch ze is niet als een verwijt bedoelt. We kunnen de geschiedenis niet meer veranderen, we kunnen de beslissingen die toen genomen zijn niet zomaar doen ongedaan maken, maar we kunnen ons wel de vraag stellen hoe wij, vrouwen het er van af zouden gebracht hebben.

Zouden wij het zoveel beter hebben gedaan.? Zou bij ons het gevoel van macht niet aanwezig geweest zijn? Zouden er andere verhalen en waarheden naar buiten gekomen zijn? Jezus maakt geen onderscheid tussen een man en een vrouw en God is liefde, hoe kan je dan de één meer waarde geven dan de andere?

Als we kijken naar vrouwen in de politiek bvb. Doen zij het anders dan de mannen? Toch raar hoe mensen veranderen naarmate ze in een positie komen waarin aanzien speelt….

Bij deze vragen en dit schrijven laat ik het vandaag, ieder mag er voor zichzelf over nadenken en voor zichzelf een antwoord geven.

15-06-2005 om 00:00 geschreven door filosoofje

14-06-2005 om 00:00 geschreven door filosoofje

Gebroken vleugels

Voor niemand zichtbaar

Stap ik schijnbaar           

Geheel gezond

In deze wereld rond

Pijn uit het verleden

Remt in het heden

Als onverwacht

Iemand naar me lacht

Niet onbevangen

Doch vol verlangen   

Wil ik buiten zinnen

Kunnen beminnen

Wie hoort mijn lied

Wie danst mijn dans

Wie voelt mijn hart

Zo verward

12 september 2003 filosoofje

13-06-2005 om 00:00 geschreven door filosoofje

* * * * * * *

“Wanneer je de moed hebt om alleen te zijn,

dan kun je ook ontdekken hoe mooi het kan zijn

om

eens helemaal op jezelf te zijn,

op niets te hoeven pochen,

niets te hoeven bewijzen,

je niet te hoeven rechtvaardigen.

Dan kun je misschien ervaren dat jij helemaal één bent met jezelf.”

                                                   Uit het kleine boekje Geluk van Amselm Grün

09-06-2005 om 00:00 geschreven door filosoofje

Wie onder ons herkent zich niet in vorige tekst? Hoe dikwijls zien wij de tekens niet?

Ik denk dat we alleen deze tekens kunnen opmerken als wij er voor open staan. Volgens mij spreekt God tot ons op die manier waarop wij Hem kunnen verstaan en dat zal of kan voor ieder van ons anders zijn.

Bij de één zal het door “weten” zijn, bij een ander door “woorden of teksten”, voor nog een ander door de natuur, of door symbolen, dromen, signalen, kleine dingetjes die we plots opmerken en zien of nog andere mogelijkheden waar ik nu niet aan denk… dit naargelang datgene waar ieder van ons gevoelig is.

Misschien heeft ieder daar voor zich wel een voorbeeld van: Iets waarvan jij goed weer dat je geraakt bent door God.

Toen ik de laatste keer iets na Pinksteren in Herent was, was een duif in de kamer van Germaan binnen gevlogen…

- Nu kan je dit als nietszeggends afdoen, de duif de kans geven om naar buiten te vliegen en er verder niet meer aan te denken.

- Je kan er ook bij stilstaan en denken: Wat mooi! Wat een uitzonderlijk toeval… Je kan er bij stil staan en kijken hoe dit voor jou voelt, wat het bij jou teweegbrengt. Geeft het jou een goed gevoel of vind je het vervelend en waarom? Je zou je ook kunnen afvragen: heeft dit iets te betekenen, wil dit mij iets willen duidelijk maken? In ieder geval voelde ik het aan als bijzonder wat een ander er ook van denken mag.

08-06-2005 om 00:00 geschreven door filosoofje

Toeval?

Eergisteren zat ik in mijn zetel en een duif komt aan de buitenkant van de venster waaraan ik zit aangevlogen, ze zet zich tenslotte op het boordje bovenaan het venster. Hé, denk ik, wat toevallig… het gaf me een blij gevoel dat ik het had opgemerkt…

Gisteren zit ik aan mijn pc te werken als ik even naar buiten kijk en wat zie ik:

eenzelfde duif heeft plaatsgenomen op het muurtje heel dicht bij het raam waar ik zit. Niet op de buitenste rand maar heel dicht bij het raam. Ik kijk verwonderd en met een blij gevoel naar de duif terwijl zij ook haar kop naar mij draait en het lijkt of ook de duif mij aankijkt… toeval?

Of het een bedoeling heeft of niet, het voorval bracht me rust en vreugde…

Voor mij zijn dit kleine signaaltjes waarin we bewogen worden door iets waar we de Liefde van God in kunnen ontdekken als we dat willen en we kunnen daar dankbaar om zijn.

Geraakt worden of beroerd worden door iets is voor mij telkens een klein wonder dat mijn hart verwarmt en mijn dag verblijdt.

Je laten raken daarvoor moet je stil en rustig kunnen zijn. Geraakt worden kan heel moeilijk wanneer we van het ene naar het andere rennen.

Geraakt worden is een teken van God die jou zegt dat hij je liefheeft!

Nemen we genoeg tijd om ons te laten raken? Om te luisteren?

07-06-2005 om 00:00 geschreven door filosoofje

De deur: ze staat open en symboliseerd hier doorzichtigheid, de ene kant is het verlengde van de andere

Dag vrienden,

Dit blog heeft gewoon de bedoeling mijn eigen gedachtegangen met jullie te delen, het is een blog zonder pretenties, zonder bedoelingen, zonder een boodschap uit te dragen.
De enige boodschap die ik misschien uitdraag is de opdracht zichzelf te zijn gewoon zoals je echt bent, zoals je in kontact met je ziel en je hart voelt en denkt. Dit is wat ik hier ook zal proberen vorm te geven, meer niet. Mocht het voor sommige toch lijken alsof ik iets wil uitdragen dan kan ik alleen zeggen:
dit is wat ik nu ben, waar ik nu mee bezig ben, wat nu in mijn leven aan de orde is. Van daaruit denk ik dat ik er bepaalde thema’s veelvuldig zullen terugkomen, dit kan ook niet anders wanneer er een bepaalde recente verandering in je leven gebeurd is wat je verder wilt ontdekken en uitpluizen.

Ik hoop dan ook dat mijn ontdekkingstocht voor diegenen die hier een kijkje komen nemen iets kan betekenen, misschien herkenning teweegbrengt en/of tot nadenken stemt meer hoeft dat niet te zijn.

Hartelijke groet,

filosoofje

06-06-2005 om 00:00 geschreven door filosoofje