***
Zij reed met een dikke wagen.
Tegen betaling van een bescheiden maandelijkse
bijdrage had zij het gebruiksrecht erover verkregen
van de aardige vriend van haar dochter.
Beiden hielden zich onledig in het buitenland
en wilden graag deze onbestemde activiteiten
nog een poosje volhouden.
De motorkap reikte ongeveer tot haar ontwikkelde
borsthoogte en van gewoon instappen was helemaal geen sprake,
ze klauterde het interieur via een treeplank in.
Dat het vehikel heel dorstig was, kon de pret niet drukken.
Vanop deze hoogte genoot zij immers van een onbetaalbaar uitzicht.
En het was decapo. Het zwarte zeil dat het decapogedeelte overdekte,
was zelf overigens ook niet helemaal winddicht.
Veel bewonderende blikken oogstte zij er niet mee.
"Dat zal ze wel niet bijeengeraapt hebben door aan
de kassa van de Delhaize te zitten".
"Mijnheer zal er wel zijn kloten voor afdraaien".
"Zonder hulp komt die er niet in of uit"...
Met deze dikke wagen was zij licht gespannen
onderweg naar Aalst.
Hij had haar een weliswaar kort, maar niet mis te verstaan
berichtje gestuurd : lunch,vrijdag,12.30h?
Aalst was haar idee geweest. Een restant feministisch bewustzijn
had haar tot het voorstel gedreven elkaar halfweg tussen
beider residentie te treffen. Hij vond het een uitstekend idee.
Benieuwd was ze, vol verwachting ook.
Hij had zich schriftelijk geprofileerd als een man van de
wereld, alom gewaardeerd en naar zijn werkelijke waarde ook
gehonoreerd.
Vlotjes was hij, communicatief uiteraard,
en had de last en de onderhoudsplicht
van een alcoholverslaafde
echtgenote allang achter zich gelaten.
Hij had niet nagelaten zijn vele kwaliteiten
dik in de verf te zetten.
En haar kwaliteiten wou hij zo snel
en zo grondig mogelijk ontdekken, hij hield van een
no nonsense aanpak.
Zij eigenlijk ook wel. En liet zich dat dus geen tweemaal vragen.
Haar mantelpakje zat strak, het gerende rokje liet niets aan
de verbeelding over wat haar onderstel betrof.
Het dient gezegd, dito moest in
geen geval onderdoen voor het bovenstuk.
Zij was te vroeg en had een droge mond.
Zij nam de uitrit Erpe-Mere en stopte aan een
krantenwinkeltje dat naast intelligente tijdschriften,
ook verfrissende blikjes aan de man/vrouw bracht.
Red Bull, daar koos ze voor. Een extra dosis
toevoegen aan de pittigheid en het dynamisme
die zij in haar profieltje aanprees, zou haar
argumenten alleen maar kracht bijzetten.
Toen zij voor het restaurant een plaatsje vond,
waar zij de Extra Large zonder veel gemaneuvreer
kon neerzetten, begon het te hevig regenen.
Ze had het niet anders verwacht. Zij spurtte
het etablissement binnen, zorgvuldig met haar elegante
daimlederen schoentjes de plassen ontwijkend.
Hij was er nog niet. Het was ook nog vroeg. En rond Brussel
had je altijd filevorming.
Zij nam plaats aan een tafeltje en nam beheerst
de kaart door.
Zij voelde haar hart in
haar keel kloppen, het spurtje en de vermelde prijzen
waarschijnlijk.
Een eerste maal stuurde ze de ober terug : "Ik verwacht
zo dadelijk mijn vriend".
De tweede maal bestelde ze een aperitiefje.
"Met dit weer zit het verkeer in no time helemaal in een knoop he"?
Het smaakte.
Toen het berichtje op haar mobieltje verscheen, keek het verveeld
koppel,
dat naast haar tafeltje had plaatsgenomen, geïrriteerd haar
richting uit. Tja, deze ringtone had ze al eerder moeten vervangen.
Kort, niet mis te verstaan.
"Wagen weggetakeld. Kan er niet geraken. Even uitstellen mischien? Ik bel je nog".
Haastig ook, "misschien" had hij met één S geschreven.
Haar zorgvuldig synthetisch opgebouwd energiepeil zakte zienderogen.
Met een knikkend gevoel in haar fraai onderstel rekende zij af.
"Mijn vriend heeft net een kop-staartaanrijding gehad".
Op weg naar huis, besloot zij halt te houden bij de frituur
in haar buurt. Zij had voor vandaag geen eten in huis gehaald.
Het regende nog steeds heel hard. Zij was er heel dankbaar om,
het zou de zwarte mascaravegen op haar wangen verklaren.
***
Ik ben Chantal, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Goldenyearsandtears.
