***

"Wat een spuuglelijke slodder"

zei ik in de wagen, nadat ik haar

voor het eerst had ontmoet

op de parking van het grootwarenhuis.

"Erg, hé?" antwoordde Koenjoek.

Hier hield het ook op voor hem.

Koenjoek was té zen en té correct

om hier nog iets aan toe te voegen.

Men kan mij bezwaarlijk

een rolmodel noemen

als het erom gaat de verdediging

van de mannelijke species op te nemen.

Als een intrigant en manipulatief

pokkenwijf echter

deze mensensoort op een bijna misdadige,

laaghartige en perfide manier oplicht,

bedriegt, besteelt en bewust misleidt,

dan storm ik er met vlammend zwaard op af.

Quod erat demonstrandum.

In een vorig leven was genoemde slodder lerares,

veel te voortijdig en oneervol op pensioen gedwongen.

Overleven kon zij met dit karig inkomen niet,

dus nam zij een paar jaar geleden

fluks de wijk naar mijn eiland.

Verwierf er in de bergen, ver van de bewoonde

wereld, een bouwvallige schapenstal

die inmiddels tot een erg leuke woning met een

paar gastenverblijven is verbouwd.

Haar tactiek is even duivels als eenvoudig.

Via internetdating benadert zij behoedzaam

en heel systematisch haar doelgroep :

de kwetsbare prooien.

Makkelijk zat. Alleenstaande oudere mannen,

min of meer goed in de slappe was.

Bij voorkeur weduwnaars met als het even kan

een eigen dak boven het hoofd

en geen kinderen meer onder dit dak.

De dagelijkse aanvoer op internet is verzekerd.

Allemaal even eenzaam, depressief,

doelloos, beïnvloedbaar, naïef.

Eens de tegenpartij lekker, laat zij zich

een weekje uitnodigen.

Vliegtuigtickets, logies, verblijf, amusement,

vooral veel geschenken,

alles op kosten van de hoopvolle alleenstaande.

Blijft vooral de hoop nog overeind staan,

dan is een tegenbezoekje uiteraard welgekomen.

Dat treft.

Op dit prachtige eiland is zij net een gastenhuisje

aan het bijbouwen, of haar tuin aan het heraanleggen,

of nieuwe riolering aan het graven, of olijven aan het

plukken, noem maar wat.

Als geen ander verstaat zij de kunst

haar welbespraaktheid en mentaal overwicht

op haar zwakke slachtoffers te misbruiken.

Slechts één misselijke drijfveer jaagt haar

elke morgen uit bed en houdt haar

staande en gaande : geld.

De overgelukkige alleenstaande wordt vol verwachting

aan het vliegveld opgehaald en meteen tegen betaling

in het gastenverblijf ondergebracht en onbetaald

aan het zware werk gezet. 

Meer nog, zij perst hem even tussendoor

het nodige gereedschap ook nog af.

Samen uit eten, samen iets drinken,

en verder in het zweet labeurend van zijn

"zonnige vakantie" genieten : méér waar krijgt (of wenst)

hij voor zijn geld niet (meer).

Platgewalst en met de lippen stijf op elkaar keert

zo'n zielenpoot dan naar huis terug, diep ontgoocheld,

eindeloos beschaamd omdat hij zich

door een vrouw liet rollen.

Sommigen keren echter nièt onmiddellijk terug.

Besluiten zelfs binnen de kortste keren te blijven.

Zij die op het eerste gezicht en hopeloos

op dit sublieme paradijs verliefd zijn geworden,

zij die hier een ongekunsteld leven ontdekken,

een nieuw doel en bestaansreden vinden.

Zij die niets meer willen inhalen,

maar in hun laatste levensfase

voor zichzelf nog eens alles nieuw willen maken.

Ik ken ze allemaal, ik ken hun verhaal.

Een stuk voor stuk pijnlijk lang en

wraakroepend getuigenis van de mannen

die voor het praktisch realiseren

van hun nieuwe droom

niet om haar heen konden.

Zij heeft het geweten.

Nog drie memorabele ontmoetingen

met dit boertig vipeer

heb ik ervoor over gehad.

Haar riante stulp in de bergen staat te koop.

***         

***

In haar eigen bed slaapt Ivona nooit.

Want dat heeft zij niet.

Zij bezit enkel een nieuwe mountainbike,

wat eenvoudige kledingsstukken

en een lijvig Pools-Engels woordenboek.

En een meer dan behoorlijke portie lef.

Dat moet je haar nageven.

Je ontmoet haar dagelijks, al fietsend,

haar bezittingen netjes in een rugzakje.

Niemand weet wanneer en hoe

zij op mijn stukje eiland strandde.

Zij vertelt het ook niet zo gauw,

haar vertrouwen is al even zoek

als haar kennis van het Engels.

Ivona is een puur natuur Poolse midvijftiger,

delicaatblonde haren, viooltjesogen.

Einzelgänger. Slank en taai.

Onafhankelijk en vastberaden.

Zij is housesitter.

Telkens iemand van onze inwijkelingenkolonie

voor een al dan niet langere poos

naar zijn geboorteland trekt

voor familiebezoek of een andere ingreep,

wordt Ivona ingehuurd om tijdelijk in te wonen

en het huis met de eventueel aanwezige katten,

honden of tuin te onderhouden.

En dus hoeft zij geen eigen stekje,

zij verhuist fietsend haar pezige lijf

en schamele spulletjes

van de ene woning naar de andere.

Ik ontmoette Ivona in het piepkleine huisje

van een Engelse dame-met-stamboomkat.

Het eenkamerhuisje onderhouden was niet

zo meteen de opdracht, zo bleek.

Er was trouwens geen onderhouden meer aan.

Alles, maar dan ook alles, was langsheen de muren

opgestapeld in een kamerbrede wolk

van stof en pluis.

Zij moest er enkel zorg voor dragen

dat het de dure kat aan niets ontbrak

en dat de lady het mormel bij haar terugkeer

goed doorvoed, met glanzende pels

en uiteraard niet met rigor mortis

aan zou treffen.

Ik zocht een babysit.

Meer bepaald een deeltijdse oppas annex

gezelschapsdame voor Koenjoek.

Een klokrond oog moest in het zeil worden

gehouden nu hij thuis was.

Eigenzinnig en onverwoestbaar, verkoos hij

zijn zuurstofslurfje en medicatie al eens te

"vergeten", idem het feit dat hij echt

te zwak was om al op eigen benen te staan.

Maar boodschappen moeten wel eens tussendoor

gedaan worden, een terrasje en een frisse

neus gepikt ook en een haarsnit en nieuwe

jurk al evenzeer, dus daar zou Ivona zolang

voor mij kunnen invallen.

Wij werden het gauw eens over de agenda

en de voorwaarden, vrouwen lullen doorgaans

niet lang over zulke banale dingen.

Het werd een fijne tijd.

Tot Koenjoek in staat was zich met een

looprekje te verplaatsen, schonk trouwe Ivona

mij de unieke kans enkele uren te ontsnappen.

De warme zee in, de ruwe natuur in,

de herstellende vergetelheid in.

Ik toeter mij suf en zwaai mijn armen lam

telkens ik haar voor mij uit zie fietsen.

Mijn Poolse zwerfkat, mijn dakloze lefgozer,

mijn reddende engel.

Een godvergeten onvergetelijke vrouw.

***

***

Een boze doch gezaghebbende tong

beweert dat hij eigenlijk tandarts is.

In het ziekenhuis op mijn stukje eiland

fungeert Draco dus als longarts.

Het verbaast mij zelfs niet.

Elk beetje arts die het verschil kent

tussen clavus en encefalitis

blijft uiteraard niet op dit eiland

zitten narrowminden.

Necessitas frangit legem.

Wij kunnen elkaar niet luchten.

Dit valt misschien af te leiden uit het

feit dat hij mij mijdt als de builenpest

en ik hem genadeloos op de hielen zit,

op de tenen trap en tegen de schenen schop.

Een beetje afwisseling moet een mens

toch wel hebben.

En bovendien hebben eerdere aanvaringen

ons geleerd hoe elkaar aan te pakken.

Weken reeds probeer ik met Sprietgriet

en mijn bijna slaande argumenten

Koenjoek uit dit ziekenhuis weg te krijgen.

Draco probeert mijn gestalk te ontlopen

door zijn patiëntbezoek te spreiden

tussen 9.30 's ochtends en 02.30 's nachts.

Ga nou vooral niet denken dat deze man

het zo druk heeft of zo plichtsgetrouw is.

Hij calculeert in zijn dagtaak gewoon

ook zo'n 12 uren siësta in.

Hij zwicht uiteindelijk.

"It's too dangerous for him to stay in Greece.

So, I will bring him personally

to Amsterdam, as he needs oxygen and

medical assistance.

At your expense, of course".

En, hij staat sterk.

Zonder zijn schriftelijke toestemming zal ik,

mijn jeanne d'arc allures ten spijt,

er niet in slagen Koenjoek in zijn huidige conditie

een vliegtuig in te loodsen.

Bij zoveel chantage en het bijhorend

kostenplaatje of course

ben ik even uit mijn lood geslagen.

Verontwaardigd sla ik terug.

I beg your pardon? How dare you.

Ik word echt niet goed van je!

Hoewel de minzaamheid zelve,

eerder te danken aan de jaren

dan aan mijn genen,

kan ik een nooit eerder geziene

wijvenhardnekkigheid aan de dag leggen

als ik gedwarsboomd word.

Are you out of your mind?

No way Jose, over mijn dead body.

Er is absolutely no fucking haar op mijn hoofd

dat er nog maar aan dènkt jou

een retourtje Amsterdam te betalen.

Shame on you.

Briesend en gesticulerend

zet Draco mij dus eens te meer

zijn kaal kantoortje uit.

"OUT! OUT! Come back tomorrow!

I need to think about this".

Voor zijn traag werkende hersenen

heb ik inmiddels begrip leren opbrengen.

De mijne daarentegen staan op scherp.

Réken maar dat ik er morgen sta.

***