***xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

"Je komt toch"?

"Je zal er toch zijn"?

"Ik mag toch op je rekenen"?

"Je zal het toch vinden"?

"A.s. vrijdag hebben we afgesproken he,

d.w.z. overmorgen,

m.a.w. nog 2 maal slapen!"

Je moest al heel erg dementerend zijn

om niet te beseffen

dat deze schriftelijke kreet

steeds opnieuw

en met nauwelijks verholen achterdocht

gelanceerd werd door een man

die bij herhaling

voor Piet Snot had gestaan.

Hier had het licht al moeten knipperen.

*

Die vrijdag stond ze dus,

zoals afgesproken,

onder de uitgestrekte arm van Jacob,

en onder haar paraplu,

op haar date te wachten.

Gemakkelijk gevonden, in Gent staat

maar één Jacob in dergelijke positie.

En nog maar eens, onder een paraplu,

het regent altijd als zij een date heeft.

Een omen.

Ondanks de regen, kwam hij

ongeïnteresseerd aanslenteren.

De chemie ontbrak totaal.

Zijn verwachting werd ingelost

door het simpel feit dat zij

haar afspraken was nagekomen.

Haar verwachting liep te pletter

op zijn dode, gevoelloze,

staalharde grijze ogen.

Het etablissement, waar je van de

meest aromatische koffies

in de ruime omgeving kan genieten,

de place to be

waar hij haar reikhalzend

een paar onvergetelijke arabica's

in het vooruitzicht had gesteld,

bleek gesloten.

Zoiets elementairs chèck je vooraf.

Op zoek naar iets evenwaardigs,

leidend naar iets totaal onwaardigs uiteindelijk,

sleepte hij haar dertig minuten

doorheen nauwe straatjes,

in de gutsende regen

en op gesofisticeerd fijne, open pumps.

Beneden het vriespunt waren inmiddels

haar interesse, haar geduld en haar

humeur gezakt.

The point of no return bleek niet

zozeer haar geruïneerd schoeisel,

maar zijn totaal onvermogen tot basisconversatie,

laat staan communicatie.

Vertwijfeld, wanhopig, had zij het uiterste

uit haar arsenaal en uit zichzelf geperst.

"Wat doe je"?

"Tekenen".

"Zo? grafisch, technisch, creatief"?

"Op een tekenplank".

Stilte.

"Interessant. Uitvoerend? Ontwerp? Installaties? Detail"?

"Motoren".

"Ah? Elektrische, hydraulische"?

Stilte. Misschien was zij uitzonderlijk

een ietsje technisch onderlegd. Dit zou hem

te ver leiden.

"Op pensioen nu"?

Overbodige vraag, de man naderde onheilspellend de zeventig.

"Firma gesloten".

Vragen naar zijn gezondheid en/of

alleenstaande toestand, deden niet terzake. Ze lagen

voor de hand.

Drie glazen wijn later, kwamen zijn tong

en zijn ogen enigszins tot leven.

Culturele uitstappen, dat maakte hij vaak.

Grote en enige hobby van hem.

Met de trein. Met zijn rugzak. En met zijn oudere zus.

Een enkele keer met zijn zus en een vriendin van haar.

Op deze favoriete trips was hij

in willekeurige volgorde en achtereenvolgens vergeten, 

verloren gelopen, misverstaan, opgelicht,

vergiftigd, flauwgevallen, bestolen,

zowaar zelfs bijna verkracht.

Het zal aan haar liggen.

Niet de poging tot verkrachting,

maar haar absolute onwil

zich in te leven in grootoudergevoelens.

Haar nageslacht vertikte het, zelf

voor verder progenituur te zorgen.

En onthield haar zodoende of zo-niet-doende, van de

ronduit vervelende, extatische,

maniakale adoratie die grootouders

hun kleinkinderen aandoen.

Ze zag het aankomen.

Het wonderkleinkind Saartje.

Eentje uit de vruchtbare schare die zich mettertijd

rond hem had gevormd, maar eeuwig in haar

schaduw zou staan.

Saartje als prima perpetua,

Saartje als musica, als poetica, als historica.

Saartje als lux vitae unica, als femina passionata

ergo eterna.

Anderhalf uur en anderhalve fles

beaujolais nouveau ging hij zo zonder ademgehap

en steeds opgewondener door. Een alleenspraak.

Aan dit gesaar maakte zij uitgeput, bruusk en

geheel opzettelijk een einde door hem op de weg naar zijn bus

naar huis te begeleiden. En er zorg voor te

dragen dat hij er op stapte ook.

Enkele stilzwijgende maanden later kreeg

zij, via een andere datingsite weliswaar,

hetzelfde verzoek-om-kennismaking van deze

onderhoudende man toegezonden.

Met hetzelfde Jacob-voorstel.

Hij had haar niet herkend. Het was nochtans

dezelfde foto. Blijkbaar waren zijn kille grijze ogen er niet

op vooruitgegaan.

Ditmaal knipperde het licht wèl.

***