***

Mijn lot is nu bezegeld.

Mijn Stad heeft mij, rijkelijk laat weliswaar,

officieel als vijftigplusser getraceerd en als dusdanig

ongevraagd en hoogstens ongewenst

in deze submap ondergebracht.

Door een gezonde reflex gedreven

om deze gedeshydrateerde categorie uit haar lethargie

en haar wereldse onkundigheid annex onwetendheid 

te bevrijden,

nodigt mijn Stad mij op een seniorennamiddag

met een film, een koffie en een punt taart uit.

Ik voel hier niets voor.

Enkel het eczeem dat zich op mijn ziel heeft ontwikkeld

bij elke aanval van ongewenstheid, jeukt.

Het steriele stel van twee straten verder,

wiens enigszins vertraagde zoon ik in een actiever verleden

op zijn tweeëndertigste aan een eerste werkervaring hielp,

blijkt mij daar totaal onterecht nog steeds dankbaar om.

Ook zij kregen deze onverwachte neerslag

 evil marketing in de bus.

En gaan ervan uit dat zo’n namiddag in hun gezelschap

niet enkel de stedelijke welzijnsstatistieken,

maar vooral hun uitdovend bestaan

en quid pro quo op zou fleuren.

De zaal zit stampvol lichamen.

Negentig procent geluid, gegeur, geboezem, gekont, geflamand.

Tien procent gestropdas, geaxe. 

Ik voel me heel onbehaaglijk.

Het ligt echt aan mij, te weten mijn huidige fase

tussen normaal wicht en would be levenskunstenares,

ik hoor hier niet en ik denk te veel.

Trouwens, ik moet nodig ook eens

van die vervelende illusie af

nog 18 met 42 jaar ervaring te willen zijn.

En ik denk hierbij geamuseerd gniffelend

aan de repliek van mijn bijwijlen melancholische

lievelingsbroer dat he'd rather be 18

with no experience at all.

Zo zie je maar, geniality skips a generation.

Het is halfvijf als de meno- en postmenopauzale

overtollige kilo's zich na de gedwongen stilte

oorverdovend als een pletwals doorheen de gangen

naar de gratis lonkende taarten ploeteren.

De plotse schaamteloze chaos aan de rij serveertafels

is even onvoorspelbaar als onwaarschijnlijk.

Roedels uitgehongerde wolvinnen storten zich

nietsontziend op het roomhoge lekkers.

Hevig wiebelende boezems, in 3Suisses korset

geperste konten, zij grijpen, graaien, duwen,

trekken, sleuren, rukken.

Meedogenloos gaan zij elkaar te lijf.

De afgrijselijke afrekening tussen Anges et Démons

met klauwende laknagels en slingerend klatergoud.

De lang gedouchte nog even geurende stropdassen

staan erbij en kijken er onderdanig naar.

Worden na het opschrokken van het eerste punt,

door de troep pigeonnante beha's

voor een tweede en zelfs derde

stuk naar de serveertafels uitgedaagd.

Ik heb geen trek meer. Ik word hier niet goed van.

Plaatsvervangende schaamte vult mijn maag,

mijn ganse lijf in fact.

Ik neem afscheid van het opgedroogde stel dat mij

deze onfrisse inkijk gunde.

Toch even nagaan of mijn Stad deze vijftigplusser

met vermeende doffe onverschilligheid - snel, graag -

uit betreffende submap kan verwijderen.

***

***

Het is echt voor het eerst

dat de lieverd mij in de steek laat.

"Wannéér vertrek je? Morgen al?"

zingt mijn nichterige kapper aan de telefoon.

Ik voel nattigheid.

"Dat zal niet meer lukken hoor,

had je nou een paar dagen éérder gebeld".

Heb ik niet gedaan. Doe ik nooit.

Ditmaal vang ik dus bot.

Het is niet meer om aan te zien.

Ik lijk wel een suikerspin.

Mijn luchtig kapsel is een eufemisme,

het is een uitslaande ramp.

Er krult al net zoveel mascara

aan mijn pony als aan mijn wimpers.

Er is geen ontkomen meer aan,

ik stap New Hair George binnen.

Het New Hair boezemt mij het vertrouwen

in dat George ook het Engels machtig is

en ik hier als een New mens ook weer zal

buitenstappen.

Niet dus.

Geen half gebenedijd woord. Ik moet onze

conversatie dan ook sterk tot gebaren

beperken.

Op een keukenstoel hang ik in een

hoek van 90 graden achterover de wasbak in.

Het koude water kleeft mij zo ongeveer

tot het middenrif als George de schaar

aan mij slaat.

Dat heb je met kappers.

Je legt ze een 2 cm inperking op en zij

toveren je verwoed knippend

tot een Hawaiian Hairless kat om.

Wat er aan hairless overblijft, vormen

George's professionele handen middels een

overkill aan foam, gel en spray om

tot een pot- en luchtdichte helm.

Letterlijk stijf sta ik.

Verslagen bekijk ik nogmaals het resultaat

in mijn autospiegel.

Omgekeerd adembenemend.

Er nu een kam of mijn vingers doorhalen

is niet meteen aangewezen,

ik sta vlak voor zijn salon geparkeerd.

Op een drafje en in de hoogste graad incognito

mijn overige boodschappen afhaspelen dan maar.

Nou, op een drafje, het is 40 graden

en het deksel op mijn hoofd knelt wezenloos.

Ligt het aan de altmodische supersized zonnebril

die ik heb opgediept, ligt het aan het feit dat

bekenden snel wegduiken als zij mij agonisch

zien voorbijrazen, ik blijf oefoef onzichtbaar.

Het is niet anders.

Een trendsetter word ik hier in de city

met mijn geschorenschaapkop niet.

Maar welkomfris zijn mijn piekjes voorlopig wèl.

***

***

Het is even na middernacht

en Roel staat mij op te wachten

in de te fel verlichte aankomsthal.

Hij is groot, dat is meegenomen.

Hoef ik alvast de menigte reikhalzend

speurende ogen niet te elimineren.

Wij hebben nog een paar uren

overwegend donkere rit voor de boeg.

Roel praat.

Ook daar ben ik hem dankbaar om,

ik ben moe.

Posttraumatisch gevloerd ook door

een check-in klerewijf in Zaventem

enkele uren ervoor.

Kan het anders?

Roel brengt mij de laatste nieuwtjes

over de inwijkelingen.

Een extralang sappig verhaal wordt

het niet, ik ben nauwelijks drie weken

weggeweest.

Tersluiks kijk ik naar hem, terwijl

hij met half dichtgeknepen ogen

de nacht inrijdt.

Ik maak mij de bedenking dat ik eigenlijk

nooit lang bij Roel heb stilgestaan.

En dit tot nader order zo zal houden.

Maar hij is best wel een getapte kerel.

Hij is alleen, maar

has managed to settle with his simple

life in his own way.

Zijn optrekje, niet zo afgelegen als

het mijne, heeft hij heel knus ingericht.

Over de witte muren zweeft een kleurrijke lappendeken

van kiekjes van zijn overleden vrouw

en van zijn her en der uitgevlogen

deels gehuwde en deels gescheiden kinderen.

Een paar felle kinderlijke schreeuwlelijke

schilderijen hangen ertussen genageld.

Zelf gemaakt.

Ook hij heeft die onweerstaanbare

drang niet kunnen weerstaan.

Heel populair is zijn terras.

Iedereen loopt hier bijna dagelijks eens aan,

op zoek naar lommer, een fris pintje,

het simpele keuvelleven dat hij en zijn

korenbloemblauwe stoeltjes uitstralen.

"Ik heb de elektriciteit ingeschakeld

en je koelkast aangevuld", zegt Roel.

"En je bed opgemaakt. Kan je wat uitslapen

en rustig ontbijten.

Deze namiddag kom ik je ophalen, doen wij

even boodschappen samen en kunnen wij

rond vijven een frappé drinken bij Kostas.

Hilde en Annie zullen er ook zijn".

Praten over Koenjoek heeft hij uitgesteld

tot wij mijn koffers in de living hebben

neergezet.

Stervend, vreest hij. Ergens in het UZ in Heraklion.

"Wanneer ga je hem zoeken?" vraagt hij nog.

Het wrange verschil tussen zoeken en bezoeken

valt mij op.

"Zaterdag neem ik de bus, Roel.

Ik heb al met Roy gebeld, hij zal mij

naar de halte brengen. Hoef jij niet steeds

heen en weer te rijden".

"Ik zie je straks dan, bel mij als je

klaarstaat. En probeer wat te slapen".

Wat haal ik mij op de hals,

vraag ik mij nog even af.

***  

***

Nauwelijks heb ik een tot discussie bereide voet

in zijn groezelig leeg kantoortje gezet,

of Draco steekt strijdvaardig van wal.

Een waterval van een naar ik vermoed tiental zinnen.

In het Grieks.

Verbluft staar ik hem aan.

Kan hier écht sprake zijn van persoonsverwisseling?

Ik lijk namelijk voor geen meter

op een gieneka (Griekse vrouw).

En in mijn "Grieks zonder moeite" ben ik

nog maar aan enato mathiema, negende les,

ie odos voekoerestieoe, de Boekareststraat, toe.

Ik begrijp er dus geen jota van.

"Speak English to me, please".

Dit heeft hij blijkbaar niet gehoord.

Hij gaat gewoon door, nog uitgebreider dan daarnet.

"I do not understand you. Please speak English".

Geen reactie. Hij ratelt verder.

Ik neem nu aan dat hij zijn beoogde en in de grachten

gevallen trip naar Amsterdam nog niet heeft verteerd.

"SHUT UP!"

Tja, ik had geen andere keuze.

Draco heeft wat denkwerk verricht en heeft een nieuw

voorstel. Hoewel langer verblijf in Greece voor

Koenjoek too dangerous is, moet ik op zijn schriftelijke

toestemming om het land te verlaten niet rekenen.

Dit begrijp ik niet.

Maar Koenjoek mag het ziekenhuis verlaten op voorwaarde

dat er constant toezicht is, dat er een zuurstoftoestel

aanwezig is en dat de sociaal verpleegster dit wekelijks

kan controleren.

So far so good.

En hij zal personally voor het zuurstoftoestel zorgen.

Nadruk op personally. 1600 euro.

Ik sta aan de vieze grond genageld.

Twee dingen weet ik.

Dat ik hem iets vreselijks zal aandoen

en dat ik hem nooit 1600 euro zal toeschuiven.

Alleen weet ik nu nog niet hoe.

"Endaxie (OK). I personally (nadruk) will take

care of Koenjoek, but I personally (véél nadruk)

will take care of the oxygen.

Just give me the necessary prescriptions.

Next Monday Koenjoek is leaving this hospital".

In zijn blik zie ik nu duidelijk dat hij dezelfde

snode stap overweegt.

Ik wacht zijn antwoord niet af en hol naar buiten,

op zoek naar Sprietgriet.

Wij hebben het gehaald, alle eer komt wel mijn

haast transparante partner in crime toe.

Het toestel in de stad gehuurd, 15 euro/maand.

De zuurstofflessen in het ziekenhuis achterovergedrukt,

gratis.

En Koenjoek op een loopje naar buiten gerold.

Dit laatste een week later dan ik minutieus had gepland.

Draco, ja.

Zijn wraaklust haalt het op zijn latent verstand.

Nu doe ik hem zeer beslist iets beroerds aan.

Met een Vlaamse hoe-zeg-je-dat? wordt niet gelachen.

***