***xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

"Wat een spuuglelijke slodder"

zei ik in de wagen, nadat ik haar

voor het eerst had ontmoet

op de parking van het grootwarenhuis.

"Erg, hé?" antwoordde Koenjoek.

Hier hield het ook op voor hem.

Koenjoek was té zen en té correct

om hier nog iets aan toe te voegen.

Men kan mij bezwaarlijk

een rolmodel noemen

als het erom gaat de verdediging

van de mannelijke species op te nemen.

Als een intrigant en manipulatief

pokkenwijf echter

deze mensensoort op een bijna misdadige,

laaghartige en perfide manier oplicht,

bedriegt, besteelt en bewust misleidt,

dan storm ik er met vlammend zwaard op af.

Quod erat demonstrandum.

In een vorig leven was genoemde slodder lerares,

veel te voortijdig en oneervol op pensioen gedwongen.

Overleven kon zij met dit karig inkomen niet,

dus nam zij een paar jaar geleden

fluks de wijk naar mijn eiland.

Verwierf er in de bergen, ver van de bewoonde

wereld, een bouwvallige schapenstal

die inmiddels tot een erg leuke woning met een

paar gastenverblijven is verbouwd.

Haar tactiek is even duivels als eenvoudig.

Via internetdating benadert zij behoedzaam

en heel systematisch haar doelgroep :

de kwetsbare prooien.

Makkelijk zat. Alleenstaande oudere mannen,

min of meer goed in de slappe was.

Bij voorkeur weduwnaars met als het even kan

een eigen dak boven het hoofd

en geen kinderen meer onder dit dak.

De dagelijkse aanvoer op internet is verzekerd.

Allemaal even eenzaam, depressief,

doelloos, beïnvloedbaar, naïef.

Eens de tegenpartij lekker, laat zij zich

een weekje uitnodigen.

Vliegtuigtickets, logies, verblijf, amusement,

vooral veel geschenken,

alles op kosten van de hoopvolle alleenstaande.

Blijft vooral de hoop nog overeind staan,

dan is een tegenbezoekje uiteraard welgekomen.

Dat treft.

Op dit prachtige eiland is zij net een gastenhuisje

aan het bijbouwen, of haar tuin aan het heraanleggen,

of nieuwe riolering aan het graven, of olijven aan het

plukken, noem maar wat.

Als geen ander verstaat zij de kunst

haar welbespraaktheid en mentaal overwicht

op haar zwakke slachtoffers te misbruiken.

Slechts één misselijke drijfveer jaagt haar

elke morgen uit bed en houdt haar

staande en gaande : geld.

De overgelukkige alleenstaande wordt vol verwachting

aan het vliegveld opgehaald en meteen tegen betaling

in het gastenverblijf ondergebracht en onbetaald

aan het zware werk gezet. 

Meer nog, zij perst hem even tussendoor

het nodige gereedschap ook nog af.

Samen uit eten, samen iets drinken,

en verder in het zweet labeurend van zijn

"zonnige vakantie" genieten : méér waar krijgt (of wenst)

hij voor zijn geld niet (meer).

Platgewalst en met de lippen stijf op elkaar keert

zo'n zielenpoot dan naar huis terug, diep ontgoocheld,

eindeloos beschaamd omdat hij zich

door een vrouw liet rollen.

Sommigen keren echter nièt onmiddellijk terug.

Besluiten zelfs binnen de kortste keren te blijven.

Zij die op het eerste gezicht en hopeloos

op dit sublieme paradijs verliefd zijn geworden,

zij die hier een ongekunsteld leven ontdekken,

een nieuw doel en bestaansreden vinden.

Zij die niets meer willen inhalen,

maar in hun laatste levensfase

voor zichzelf nog eens alles nieuw willen maken.

Ik ken ze allemaal, ik ken hun verhaal.

Een stuk voor stuk pijnlijk lang en

wraakroepend getuigenis van de mannen

die voor het praktisch realiseren

van hun nieuwe droom

niet om haar heen konden.

Zij heeft het geweten.

Nog drie memorabele ontmoetingen

met dit boertig vipeer

heb ik ervoor over gehad.

Haar riante stulp in de bergen staat te koop.

***