***xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

"Zou het kunnen dat je me nog niet vergeten bent?"

Ik ga ervan uit dat dit

een retorische vraag is.

Ondertekend : "je echte vriend".

Duidelijk post factum.

Wij wisselen al een tiental maanden

geen acute levenstekenen meer uit.

En duidelijk te zelfverzekerd hoog gegrepen.

William is helemaal geen vriend van me.

Een per omgaande repliek in de trant van

"Goed gegokt, man! Ik ben je inderdaad vergeten!"

lijkt me al helemaal een misdaad

tegen de menselijkheid.

Ik geef er dan ook de voorkeur aan

zijn twijfels en mijn geheugen

geen verdere voedingsbodem te geven.

Ik heb wel wat anders aan mijn hoofd, weet u.

Maar zijn aide-mémoire werkt feilloos.

Dag op dag twee maanden nadien

een ditmaal directe en zo mogelijk

nog ingrijpendere vraag.

"Hoe kan het dat ik nog steeds verliefd ben op jou?"

Nog zoiets.

Daar vraag je me wat.

Weet ik veel.

Noch de intieme natuur

noch de ogenschijnlijke evidentie

van deze vaststelling

lijken mij van aard

om er onmiddellijk op in te gaan.

Trouwens, u weet, ik heb wel

andere katten te geselen.

Ik-geef-een-man-slechts-één-kans.

Het is ooit mijn credo geweest,

nu mijn fatwa.

En eigenlijk heeft William geboft.

Hij kreeg er bij hoge uitzondering twee.

Ik laat ook al eens een steek vallen.

Omdat het wel van meetaf goed snor zat

tussen ons beidjes.

En de daaropvolgende zomer ook.

Enkel hoogstandjes. Vooral culinaire.

William is dan ook een echte klassebak.

Een man van de wereld, zoals je ze nog

maar zelden tegen het mondaine lijf loopt.

Het soort dat jij interessant genoeg vindt

om er je kinderen een weekend

aan toe te vertrouwen.

Hij is bijzonder, hij heeft alles,

hij kan alles, hij weet alles,

de natuur en het leven

hebben hem uitzonderlijk verwend.

Over William kan ik dus enkel

in de overtreffende trap schrijven.

Dit valt mij niet moeilijk,

over iemand waar je niet van houdt

schrijf je immers altijd

wat je graag wil geloven.

Moeilijker viel het mij, een onvermoede

en ongemeen geniepige frustratielading

van dit superlatievenpakhuis

over me heen te krijgen en te verteren

toen een afspraakje onverwacht

niet door kon gaan.

Hier zou het verhaal dan ook eindigen.

Ware het niet dat William

ook een volhouder is.

Met meer geduld met, dan verstand van, vrouwen.

En meer vragen stelt dan antwoorden verwacht.

En een feilloze aide-mémoire heeft.

Ik wist nochtans

dat het fijnste barstje

elk glas uiteindelijk doet versplinteren.

Wij bleven beiden nog

zo’n twee weken op onze rem staan.

Waarna ons verhaal dan ook voorgoed omviel.

Op zijn wildvreemde vraag "hoe het kan?"

heb ik William

- voor ik het vergeet -

duidelijk gemaakt

waarom het nu zeker niet meer kan.

Hij is danig geschrokken.

"Je zal heimwee hebben", weet hij.

"Maar ik zal op je rechterschouder zitten

om je te steunen en kracht te geven.

Met veel liefde zal ik het doen"

voegt hij er nog aan toe.

Ondertekend : "je lieve vriend".

Met nog wat bijkomende druk

op mijn schouders

ben ik nu niet bepaald opgezet.

William heeft werkelijk àlles, weet u.

Onbeantwoorde liefde en eenzaamheid incluis.

***