***

"Manu darling? So sorry to disturb you, but

this time the car is DEAD".

Als zij in de shit zit en bijgevolg enige

mannelijke interventie onvermijdelijk is,

noemt zij de andere helft aan de lijn

steevast "darling".

En zet zij haar stemgeluid op "hulpeloos".

Wrong time, dat wist zij.

Op dit eiland wordt er tussen 2 en 5 gesiëst.

En aanverwante horizontale activiteiten beoefend.

Dat zij haar darling autoverhuurder hierbij

wel degelijk had gestoord, werd duidelijk

toen hij in hoge mate geïrriteerd uitvloog.

"What do you mean, DEAD? The car is not dead.

Not dead, d'you hear me.

Nothing wrong with this car.

It's the battery again. You left the radio

or the airco on, all night, I'm sure.

Just like you did last time".

Hij had gelijk, wat de both times betreft.

Maar zelfs met het hoofd op een hakblok

zou zij dat niet toegeven.

Hij vond haar een Power Lady

en een dergelijke reputatie

verdien je niet zomaar.

Bij het eerste alarmerende batterijfalen

was Manolis na 20 minuten al ter plaatse.

Koud kunstje, want zij kon niet anders

dan bergaf, in tweede en starten.

Zij had goed geluisterd hoe het moest.

Deze keer besloot zij dan ook de klus

in haar eentje te klaren en ging zij wel bergaf,

in tweede, maar the car startte NIET.

En stopte dus ook niet meer.

In ideale omstandigheden, zoals daar

zijn klaarlichte dag, hevige zonneschijn en

geen tegenliggers,

lukte het haar de berg, haarspeldbochten incluis,

in 13 minuten af te bollen.

Toen de wagen beneden uiteindelijk stilviel,

had zij haar record in de vernieling gereden.

Zoals trouwens haar zenuwen, haar hartritme

en haar nieuwe string.

Nog steeds foeterend en uit zijn hum

laadde Manolis de batterij op.

Zij hield, nog steeds hevig bibberend,

vol dat het ditmaal eigenlijk not only the

battery was geweest, you know.

En zoende hem.

Zijn gezicht en boosheid trokken witjes weg,

hij kreunde bijna van spijt.

"I'm so sorry, milady, this has been

a hell of a day, you know".

De autoradio heeft hij voor alle zekerheid

uit zijn huurcar gehaald.

Geen erg, vond zij, Radio2 kon zij

er toch niet op beluisteren.

En de parkeerbonnen, die zij in het

handschoenenvakje had achtergelaten,

zou zij toch niet betalen.

***

***

Zij kon wel veel hebben,

maar de innemende persoonlijkheid

van deze uiterst aimabele man

verpletterde haar toch 'n beetje.

Het lag aan zijn omvang.

Er bestond niet de minste twijfel

dat de galante adjunct van de consul

der Nederlanden er een eigen

kleermaker op nahield.

Zij vroeg zich even af waar de

corpulente heren-matentabel

ophoudt te bestaan. Bij 88-90? 15XL?

En hoe zo'n man aan zijn trekken komt.

Zij bedacht fijntjes dat Koenjoek,

in zijn rolstoel bijna onvindbaar

met zijn dank haar niet-aflatende zorg

reeds bereikt 43 kg brutogewicht

wel viermaal in deze klomp kon verdwijnen.

's Mans minimalistisch ingericht kantoor

was in de breedte navenant.

Witte muren, blauw leder, onbehaaglijk eXXXcLusief.

Beatrix in het midden, geheel staatsie

tussen een Nederlands en een Europees vaandeltje.

Nooddokumenten, daar had Koenjoek dus nood aan.

Hiervoor had zij dit zwaar zieke hoopje

zo'n 170 km tot deze designer oase

gerold en haarspeldgebocht,

vastbesloten deze ook, desnoods manu militari,

te pakken te krijgen.

De originele waren uiteraard verloren gelegd

tijdens Koenjoeks zevenvoudig jojotransport

tussen ziekenhuizen.

Europa eindigt immers waar Griekenland begint.

Kopzorgen waren de énige medische zorgen die hij kon krijgen.

Nederlands sprak deze ontzettend lieve man

tot zijn grote spijt niet,

maar zijn begrip, zijn gewichtigheid

en zijn daadkracht waren vlekkeloos.

Even snel als onze frappé werd opgediend,

werd ook de laissez-passer na enkele

handtekeningen en long distance calls afgeleverd.

Zij voelde zich opgelucht, de grand cru goeierd

leek het zowaar ook.

Nu nog de rolstoel met precaire inhoud

netjes en vooral tijdig in Nederland afleveren.

Een makkie.

Dacht je?

***