***

Vraag jij je ook wel eens af

hoe het komt

dat je net op je contemplatieve momenten,

die momenten van overigens voorbijgaande aard

waarop je besluit je medemens niet meer

te beoordelen laat staan te veroordelen,

gods meest verwerpelijke

creaturen ontmoet?

Het is zondag en ik surf mij driftig

nog wat supplementaire hersenschade

op zoek naar een as soon as possible

zitje op een vliegtuig naar Heraklion.

Tom Kok heeft er nog >9 voor de

chartervlucht op woensdag.

Ik ben zo'n hands-on, dus ik boek, betaal,

krijg wèl bevestiging van beide,

maar geen e-ticket.

Het is alweer veel te druk op de luchthaven

maar ik ben ditmaal wel echt ruim op tijd.

Toegegeven, omdat ik er al eens eerder

op het allerlaatste nippertje

danig overhoop kwam te liggen met een kutwijf.

Nooit meer, dus.

De knappe helaas voor mij handen-af halfgod

achter de Tom Kok balie controleert

en stempelt mijn papieren af,

ik sta om 17h30 te midden een kleurrijke

vrolijke vakantiemenigte bij de check-in

aan te schuiven voor de vlucht van 19h30.

Eigenlijk is mijn vertrek totaal onvoorzien.

Koenjoek's arts heeft mij erom gesméékt.

En ik ben van het soort dat

voor een zeldzame echte vriend

eigentandig een 3 cm dikke

hoogspanningskabel doorbijt.

Of op het eerste vliegtuig springt.

18h15. Het check-in mens straalt een gebrek

aan sexuele affectie uit.

Zij kijkt mij hoedanook verwijtend, uitgeblust

en sardonisch aan.

Zij neemt verveeld mijn documenten aan, tikt in

en besluit opvallend triomfantelijk

"Vandaag zult gij al niet vertrekken.

Overboekt".

"Hoezo, overboekt? Voor Tom Kok is er

blijkbaar geen probleem. Er waren plaatsen

zat toen ik heb geboekt, mevrouw".

Zij negeert mijn twijfel en groeiende

onrust kompleet.

Geen verdere uitleg. Geen blik zelfs.

Ik verschrompel bij wat er zit aan te komen.

De wrake gods.

"Vanavond moet en zàl ik in Heraklion staan.

Al moest u er mij persoonlijk op uw bezem

heen vliegen, mevrouw".

En ander minder fraais dat mijn moeder

streng zou afkeuren.

Zij doet er het zwijgen toe. Geheel volgens

het hoe-pareer-ik-horkige-klanten boekje.

Tikt in, en tikt nog eens in.

Belt de halfgod op.

Er is een voelbare vijandige spanning

tussen Halfgod en Affectiegebrek,

dit gebeurt dus niet voor het eerst.

Halfgod blijft halsstarrig

bij zijn goedkeurende stempel,

Affectiegebrek stuurt mij uitermate bot

in zijn deskrichting wandelen.

18h30. Smachtend naar een koffie en

een sigaret sta ik weer bij af.

Bij Tom Kok worden papieren opgepakt

en neergelegd, er wordt op schermen gekeken,

heen en weer gelopen, er wordt gebeld

en geprobeerd te helpen.

19h. Eenvoudiger kan de oplossing niet.

Het vliegtuig naar Heraklion om 18h30 is volzet.

En inmiddels ook de hoogte ingegaan.

Ik heb voor de vlucht van 19h30 geboekt.

Er zijn zelfs nog enkele zitjes vrij.

Ubi pus evacua. Waar pus zit, verwijder het.

Mijn moordlust moet zo ostentatief zijn

dat Affectiegebrek's collega het veiliger vindt

mij zelf verder te helpen.

Geslijm. Gemevrouw.

Ik daver. Ik verwacht op zijn minst een excuus.

In minimale bewoordingen komt die er ook.

Met tegenzin en haperend.

Het kreng heeft haar jas al aan.

"Aan u te zien bent u geen beginnelinge meer,

mevrouw, dit valt niet goed te praten. Deze

emoties kan ik op dit moment echt wel missen".

Het is nu 19h15.

De trolleywieltjes kunnen mijn waanzinnig

tempo niet volgen.

En ik heb nog tot de op een na laatste gate

te spurten.

Ik red het wel. Op de valreep.

Net wat ik ook voor Koenjoek hoop.

***