***

My dear friend Stella onbewaakt

op het strand achterlaten

is ten stelligste af te raden.

Op de kilometerslange ongerepte

en nauwelijks betreden zandstrook

tref je nogal wat loslopende,

veelal mismaakte, gedumpte honden aan.

En Stella heeft de onhebbelijke gewoonte,

zoniet de onweerstaanbare drang,

er minstens eentje in haar wagen te laden.

Vijf heeft zij er inmiddels. In alle maten

en van zeer twijfelachtige komaf.

Tweemaal per dag hoor ik ze langs mijn

straat-zonder-naam wandelen.

Een oorverdovend blaffend kluwen zwarte,

bruine, witte poten, staarten en vlekken.

Stella stormt er achteraan, afremmend,

vijf leidsels in haar handen,

in alle richtingen hevig trekkend

in een poging haar wilde adoptievelingen

uit de grasbermen weg te houden,

want daar liggen schorpioenen op de loer.

Eventjes rustig je dagelijks praatje

slaan is met zulke meute dus geen optie.

Elke zaterdagmorgen ga ik dan ook stipt,

met onze gezamenlijke vriendin Avril,

bij haar op theevisite.

Want haar thee is een absolute aanrader,

haar zelfgebakken biscuits nog meer.

Bovendien lik ik mijn vingers af bij de

heerlijke confrontaties tussen de

oerbritse Stella en Avril, die Welsh is.

Stella is een zeer zelfstandige, uiterst

gereserveerde vrouw van zeventig en wordt

in onze kolonie erg gerespecteerd.

Zij was nauwelijks zeventien toen zij

de ouderlijke deur achter zich dichtsloeg

en het schip richting VS opklom. Daar had

zij een job als nanny aangeboden gekregen.

Veertig jaar bleef zij er.

Haar werklust, haar ernst, haar ambities

en haar kwaliteiten waren haar werkgever

niet ontgaan, en toen zijn kinderen haar

dagelijkse toewijding best konden missen,

bood hij haar een verkoopfunctie in zijn

kledingzaak aan.

Dik vijfentwintig jaar hard labeur en

partnervrij leven later bezat Stella

haar eigen zes kledingwinkels, verspreid

over verscheidene steden.

Die zij op een gunstig moment van de hand

deed om naar haar vervreemd geboorteland

terug te keren. Zij aardde er niet meer.

En volgde algauw het spoor van haar broer.

Anoniem, bescheiden, alleen, heeft zij zich

toen genesteld in mijn ingeslapen gehucht,

waar ook haar straat geen naam heeft en de

jongeren reeds lang weggevlucht zijn.

Misschien wel voor het hels kabaal dat haar

nu kerngezonde hondentroep pleegt te maken.

Of voor het bont allegaartje zwerfkatten

dat zich, zo tussen het luie wachten op

hun dagelijkse prakje door, in snel tempo

rond haar woning blijft voortplanten.

Een sterke, merkwaardige vrouw is Stella.

Met een heel groot hart.

En een dijk van een levensboek.

Niemand zal ooit elke pagina lezen.

***

***

Heb je toevallig zo'n dagje waarop je

sterk sociaal afwijkend gedrag vertoont

en elk levend projectiel het liefst

een muilpeer zou verkopen,

dan blijf je best weg uit de Sparwinkel

van Xalkiathakis.

Deze zaak is immers hét meeting point

van de inwijkelingen.

Het is dan ook de enige zaak die onze

verwende allures tegemoet komt :

ruim assortiment, pittige prijzen en alhier

toch unieke van 8 tot 8 openingstijden.

Heb je een bekkie waar genetisch

geen Griekse klanken uit rollen,

dan is er geen ontkomen aan.

Je start met een proviandlijstje waar je

een halfuurtje voor hebt uitgetrokken,

en je eindigt met een terrasje waar je

na drie uren nog steeds pompend rondhangt.

Sean is de enige man

die aan deze vorm van sociale controle

weet te ontsnappen.

Elke morgen staat hij als eerste

aan de toegangsdeur.

Een zonderling is hij.

Zijn grijze baard reikt tot zijn navel,

zijn uitdunnende haren in een vlecht

tot halfweg zijn rug.

Steevast met de fiets, een uitgerafelde jeans

tot boven zijn knieën en een witte singlet.

Zijn verweerde huid is zo diep bruingebrand,

dat het lijkt alsof hij uit de tropen komt.

Knikken hoef je naar hem niet te doen,

hij ziet je niet.

Over zijn troebele ogen hangt een draperie

van jarenlang intens, oeverloos verdriet.

Op je "Hi, Sean!" antwoordt hij niet.

Elk woord is in eenzaamheid verstomd.

Het was ooit anders.

Sean is een op en top Brit.

Een man in bonis, hij bouwde voor zijn

gezinnetje het grootste witmarmeren paleis

dat je hier in het Oosten aan kan treffen.

Loyaal omgeven door een staf personeel,

brachten zij er talloze verdiende en

overgelukkige vakanties door.

Samen met zijn vrouw verheugde hij zich reeds

op het einde van hun te actieve loopbaan

en het begin van hun passief oudedaggenieten.

Tot zij die vreselijke winterse vooravond

haar moeder voor het familiekerstfeest ophaalde,

haar wagen over het onverwachte sneeuwtapijt

heenslingerde en beiden tegen een boom

uit het leven weggleden.

Hoewel nauwelijks vijftig, maakte Sean ook

een einde aan zijn leven, zijn Britse leven.

Sean verkocht al zijn bedrijven,

voorzag hun inmiddels volwassen zoon in een ruim

levensonderhoud, en vluchtte.

De oude huishoudster behield hij, de chauffeur,

de tuinman, de schoonmaaksters gingen eruit.

En al zijn vrienden.

Hij praatte nooit meer.

Hij sloot zich op met zijn boeken en zijn muziek.

Hij sloot zich af met zijn gewroet in zijn park

en zijn olijfgaarden.

Naar het jaarlijks bezoek van zijn zoon echter

keek hij telkens weer reikhalzend uit,

in de trekken van zijn twee kleindochtertjes

vond hij die van zijn vrouw steeds scherper terug.

Hij belde rond de middag.

"Pa, wij zijn net met de ferry aangekomen,

maar onze wagen is zopas achteraan geramd.

Maar geen erg hoor, iedereen fel geschrokken,

maar ongedeerd. Niks onherstelbaars.

Wij zijn er over een kwartiertje, pa".

De volgende ochtend werd zijn zoon niet meer wakker.

De volgende jaren kwamen ook zijn kleindochtertjes

niet meer op bezoek.

Sean's ongehuwde zus, mijn lieve vriendin Stella,

heeft toen haar kingdom verlaten om in haar broers

nabijheid te blijven.

Ook Sean wordt een dagje ouder.

En een ongeluk is gauw gebeurd.

***

***

Van de diensten van De Post maak ik

al een vijftal jaren

een quasi dagelijks gebruik.

De loketbedienden vertrouw ik dan

ook op hun blauwe ogen niet meer.

Het is 16 uur als ik als een natte poedel

in het postkantoor een ticket uit de

automaat haal, ik ben de enige bezoeker.

Christian Gevolgddoorachtcijfers

overgewicht de hem toegemeten ruimte

achter het glas.

Alweer een nieuw gezicht, stel ik vast.

Mijn postkantoor is een beruchte kweekvijver

voor de met vrucht geslaagde ex-zelfstandigen

die nog in extremis een minimumpensioen

willen veilig stellen.

"Hebt gij wel een ticket genomen, madam?"

Ik mag dan wel vollopen met allerlei vooroordelen,

aan mij zal je dat niet merken.

Ik schuif zachtjes mijn ticket onder het glas,

mijn pakje voor Saoedi-Arabië eveneens.

Christian Achtcijfers klungelt wat aan,

net lang genoeg om mijn argwaan te wekken.

Ik weet uit ervaring dat het tarief

voor mijn pakje 5,40 euro is.

Voor het verdict valt, vraag ik dan ook,

beleefd zoals ik doorgaans wel ben,

"hoeveel hebt u op mijn pakje gekleefd, mijnheer?"

"9 euro", zegt Christian.

“En volgend jaar zal dat 15 euro zijn”.

"Het spijt me, mijnheer, maar ik ben het

daar niet mee eens".

De dame die na mij het kantoor is binnengekomen,

schatert het uit.

Christian besluit daarop ditmaal niet zuinig

uit de hoek te komen.

"Het kan niet in de brievenbus".

"Neem mij niet kwalijk, dit kan wèl in de

brievenbus, dit is een niet-genormaliseerde

zending, rest van de wereld, 245 gram,

formaat 230 x 300, dus 5,40 euro".

"Het is één centimeter te groot".

"Het is precies 23 cm. Wilt u het even

op uw model leggen?"

Zeer tegen zijn zin, legt Christian mijn

pakje op het model-van-de-waarheid dat

hij als onderlegger gebruikt.

Mijn pakje past er precies in.

Een collega komt kijken en ziet dat mijn

pakje mooi binnen de lijntjes ligt.

Met een beetje schroom zegt zij dat ook.

"Het is één centimeter te groot".

Christian weer.

De hiërarchie wordt erbij gesleurd.

Het pakje past wel degelijk.

"Neen, het is één centimeter te groot".

Bezwijkend onder het kordate oordeel  

en de te verwachten evaluatie

van zijn souschef, begint Christian

met stijgend cholesterol

de kleefzegel van 9 euro van mijn pakje

af te pellen.

"Ik hoop dat zij het terugkrijgt"

voegt hij er klantvriendelijk aan toe.

Het afpellen lukt hem niet, de klever

scheurt in een vijftal stukjes.

"Er zijn nog wachtende klanten, madam".

"Dat weet ik, mijnheer, ik ben ook een klant".

Hij maakt een nieuwe kleefzegel van

5,40 euro aan. Hij zwijgt. Hij mokt.

De gelegenheid is te mooi, ik kan

deze stilte niet onbenut laten.

"U zal mij niet gauw vergeten, mijnheer,

ik u ook niet".

"Nog iets, madam?"

Dit is mijn magisch moment.

Ik heb even getwijfeld

of ik het hem zou aandoen.

"Ja, nog een Multi Quick Pick van 10 euro, mijnheer".

Bij elke nieuweling in dit kantoor

breekt nu gegarandeerd het koude zweet uit.

Ook dat weet ik uit ervaring.

"Voor de trekking van woensdag?"

"Neen, mijnheer, een Multi Quick Pick.

Voor de trekking van woensdag, vrijdag

en zaterdag".

Christian trekt nu voluit mijn productkennis

en mijn geestelijke vermogens in twijfel.

"Dat bestaat niet. Het is het een,

of het ander, madam".

Hij slooft zich nu uit. Hij bloost.

Dit is zijn terrein,

hier kan hij mij vermorzelen.

Stoïcijns, beminnelijk glimlachend,

blijf ik zijn opgewonden uitleg aanhoren.

Blindelings loopt hij in mijn gerichte aanval.

De souschef troont hem zwijgend mee naar het

toestel en wijst hem de Multi Quick Pick-knoppen aan.

"Dat wist ik niet" hoor ik hem stamelen.

"Van 10 euro, madam?"

Om 16h29 legt hij het kasticket en de

formulieren in de schuiflade.

Ik dank deze eenmansramp van harte.

***