***

Ik zou het echt fijn vinden

mocht u het grote nieuws

nog even stil willen houden.

Er is een nieuwe liefde in mijn leven.

Voldoende reden om dit uit te brullen,

vindt u.

Niet zo.

Het is wèl zo, dat ik mijzelf

- al sinds de eeuwwisseling zowat -

heb aangepraat mij niet meer met

dergelijke futiliteiten in te laten.

Mede mijn lijstje "Tien-prangende-zaken-

die-je-over-mij-moet-weten-voor-je-

ik-hou-van-jou-zegt" blijkt daartoe een

geniaal instrument met hoge

ontmoedigingswaarde te zijn geweest.

Het is ook zo, dat wij elkaar nog maar

vier dagen geleden hebben ontmoet.

Voor het eerst.

Dit is allemaal zo broos, zo afwachtend,

zo onwerkelijk nog.

Het is als met Sinterklaas eigenlijk,

je krijgt nooit wat je verlangt

en toch ligt er een knoop in je darm.

Dàt gevoel.

Elke dag zien wij elkaar.

En maken een wandeling van zowat

een uurtje.

Soms in het park, soms in een echt bos.

Niet veel soeps, maar hij houdt ervan.

En wij kennen elkaar in feite

nog helemaal niet, het is een begin.

Van stapel lopen is je

in de vernieling lopen, dat weet ik.

Het valt op, hij weet met zijn vreugde

geen blijf als ik hem, onder het

alziend en goedkeurend oog van zijn hospita,

met veel verwachting op kom halen.

Een groot prater is hij niet.

Sommige ervaringen zwijg je liever dood,

daar kan ik inkomen.

En wat je niet zegt, wordt je later

ook niet verweten.

Maar luisteren kan hij als de beste.

Het bestaat dus nog.

Een uurtje, mits enkele diplomatische

adempauzes en stiltes,

kan ik best wel volpraten,

dat treft.

Nu ik hem zo bekijk, erg knap is hij niet.

Het moet gezegd. Een ruw kantje heeft hij.

Een beetje wild, misschien.

Veel concurrentie hoef ik niet te vrezen,

zoveel is duidelijk.

Maar hij is lief.

En ik kan dat ook soms wel zijn.

Ik voel aandacht en zie begrip

in zijn donkere ogen,

ook zijn dankbaarheid en zelfs hoop

kan ik zien.

En zowaar angst als wij half onder het

gebladerte terug op zijn stoep staan.

Ik schrik er telkens van.

Van die tragiek die je met je sleept

omdat het onuitgesproken

en onbegrepen blijft.

"25 november" roept de dame als zij mij

in het oog krijgt.

"Wat dan op 25 november?" vraag ik,

hoogst verbaasd.

"Dan doet de rechtbank uitspraak.

Dan weten wij of hij terug naar zijn

baasje moet of hier kan blijven.

In dat geval kan je hem adopteren,

weet je?"

Het hondenasiel is altijd al

karig met informatie geweest.

***

08-12-2009 om 07:46 geschreven door Lia Govers

15-11-2008 om 18:49 geschreven door gazel