***xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

My dear friend Stella onbewaakt

op het strand achterlaten

is ten stelligste af te raden.

Op de kilometerslange ongerepte

en nauwelijks betreden zandstrook

tref je nogal wat loslopende,

veelal mismaakte, gedumpte honden aan.

En Stella heeft de onhebbelijke gewoonte,

zoniet de onweerstaanbare drang,

er minstens eentje in haar wagen te laden.

Vijf heeft zij er inmiddels. In alle maten

en van zeer twijfelachtige komaf.

Tweemaal per dag hoor ik ze langs mijn

straat-zonder-naam wandelen.

Een oorverdovend blaffend kluwen zwarte,

bruine, witte poten, staarten en vlekken.

Stella stormt er achteraan, afremmend,

vijf leidsels in haar handen,

in alle richtingen hevig trekkend

in een poging haar wilde adoptievelingen

uit de grasbermen weg te houden,

want daar liggen schorpioenen op de loer.

Eventjes rustig je dagelijks praatje

slaan is met zulke meute dus geen optie.

Elke zaterdagmorgen ga ik dan ook stipt,

met onze gezamenlijke vriendin Avril,

bij haar op theevisite.

Want haar thee is een absolute aanrader,

haar zelfgebakken biscuits nog meer.

Bovendien lik ik mijn vingers af bij de

heerlijke confrontaties tussen de

oerbritse Stella en Avril, die Welsh is.

Stella is een zeer zelfstandige, uiterst

gereserveerde vrouw van zeventig en wordt

in onze kolonie erg gerespecteerd.

Zij was nauwelijks zeventien toen zij

de ouderlijke deur achter zich dichtsloeg

en het schip richting VS opklom. Daar had

zij een job als nanny aangeboden gekregen.

Veertig jaar bleef zij er.

Haar werklust, haar ernst, haar ambities

en haar kwaliteiten waren haar werkgever

niet ontgaan, en toen zijn kinderen haar

dagelijkse toewijding best konden missen,

bood hij haar een verkoopfunctie in zijn

kledingzaak aan.

Dik vijfentwintig jaar hard labeur en

partnervrij leven later bezat Stella

haar eigen zes kledingwinkels, verspreid

over verscheidene steden.

Die zij op een gunstig moment van de hand

deed om naar haar vervreemd geboorteland

terug te keren. Zij aardde er niet meer.

En volgde algauw het spoor van haar broer.

Anoniem, bescheiden, alleen, heeft zij zich

toen genesteld in mijn ingeslapen gehucht,

waar ook haar straat geen naam heeft en de

jongeren reeds lang weggevlucht zijn.

Misschien wel voor het hels kabaal dat haar

nu kerngezonde hondentroep pleegt te maken.

Of voor het bont allegaartje zwerfkatten

dat zich, zo tussen het luie wachten op

hun dagelijkse prakje door, in snel tempo

rond haar woning blijft voortplanten.

Een sterke, merkwaardige vrouw is Stella.

Met een heel groot hart.

En een dijk van een levensboek.

Niemand zal ooit elke pagina lezen.

***