***

Het is echt voor het eerst

dat de lieverd mij in de steek laat.

"Wannéér vertrek je? Morgen al?"

zingt mijn nichterige kapper aan de telefoon.

Ik voel nattigheid.

"Dat zal niet meer lukken hoor,

had je nou een paar dagen éérder gebeld".

Heb ik niet gedaan. Doe ik nooit.

Ditmaal vang ik dus bot.

Het is niet meer om aan te zien.

Ik lijk wel een suikerspin.

Mijn luchtig kapsel is een eufemisme,

het is een uitslaande ramp.

Er krult al net zoveel mascara

aan mijn pony als aan mijn wimpers.

Er is geen ontkomen meer aan,

ik stap New Hair George binnen.

Het New Hair boezemt mij het vertrouwen

in dat George ook het Engels machtig is

en ik hier als een New mens ook weer zal

buitenstappen.

Niet dus.

Geen half gebenedijd woord. Ik moet onze

conversatie dan ook sterk tot gebaren

beperken.

Op een keukenstoel hang ik in een

hoek van 90 graden achterover de wasbak in.

Het koude water kleeft mij zo ongeveer

tot het middenrif als George de schaar

aan mij slaat.

Dat heb je met kappers.

Je legt ze een 2 cm inperking op en zij

toveren je verwoed knippend

tot een Hawaiian Hairless kat om.

Wat er aan hairless overblijft, vormen

George's professionele handen middels een

overkill aan foam, gel en spray om

tot een pot- en luchtdichte helm.

Letterlijk stijf sta ik.

Verslagen bekijk ik nogmaals het resultaat

in mijn autospiegel.

Omgekeerd adembenemend.

Er nu een kam of mijn vingers doorhalen

is niet meteen aangewezen,

ik sta vlak voor zijn salon geparkeerd.

Op een drafje en in de hoogste graad incognito

mijn overige boodschappen afhaspelen dan maar.

Nou, op een drafje, het is 40 graden

en het deksel op mijn hoofd knelt wezenloos.

Ligt het aan de altmodische supersized zonnebril

die ik heb opgediept, ligt het aan het feit dat

bekenden snel wegduiken als zij mij agonisch

zien voorbijrazen, ik blijf oefoef onzichtbaar.

Het is niet anders.

Een trendsetter word ik hier in de city

met mijn geschorenschaapkop niet.

Maar welkomfris zijn mijn piekjes voorlopig wèl.

***

***

Het is even na middernacht

en Roel staat mij op te wachten

in de te fel verlichte aankomsthal.

Hij is groot, dat is meegenomen.

Hoef ik alvast de menigte reikhalzend

speurende ogen niet te elimineren.

Wij hebben nog een paar uren

overwegend donkere rit voor de boeg.

Roel praat.

Ook daar ben ik hem dankbaar om,

ik ben moe.

Posttraumatisch gevloerd ook door

een check-in klerewijf in Zaventem

enkele uren ervoor.

Kan het anders?

Roel brengt mij de laatste nieuwtjes

over de inwijkelingen.

Een extralang sappig verhaal wordt

het niet, ik ben nauwelijks drie weken

weggeweest.

Tersluiks kijk ik naar hem, terwijl

hij met half dichtgeknepen ogen

de nacht inrijdt.

Ik maak mij de bedenking dat ik eigenlijk

nooit lang bij Roel heb stilgestaan.

En dit tot nader order zo zal houden.

Maar hij is best wel een getapte kerel.

Hij is alleen, maar

has managed to settle with his simple

life in his own way.

Zijn optrekje, niet zo afgelegen als

het mijne, heeft hij heel knus ingericht.

Over de witte muren zweeft een kleurrijke lappendeken

van kiekjes van zijn overleden vrouw

en van zijn her en der uitgevlogen

deels gehuwde en deels gescheiden kinderen.

Een paar felle kinderlijke schreeuwlelijke

schilderijen hangen ertussen genageld.

Zelf gemaakt.

Ook hij heeft die onweerstaanbare

drang niet kunnen weerstaan.

Heel populair is zijn terras.

Iedereen loopt hier bijna dagelijks eens aan,

op zoek naar lommer, een fris pintje,

het simpele keuvelleven dat hij en zijn

korenbloemblauwe stoeltjes uitstralen.

"Ik heb de elektriciteit ingeschakeld

en je koelkast aangevuld", zegt Roel.

"En je bed opgemaakt. Kan je wat uitslapen

en rustig ontbijten.

Deze namiddag kom ik je ophalen, doen wij

even boodschappen samen en kunnen wij

rond vijven een frappé drinken bij Kostas.

Hilde en Annie zullen er ook zijn".

Praten over Koenjoek heeft hij uitgesteld

tot wij mijn koffers in de living hebben

neergezet.

Stervend, vreest hij. Ergens in het UZ in Heraklion.

"Wanneer ga je hem zoeken?" vraagt hij nog.

Het wrange verschil tussen zoeken en bezoeken

valt mij op.

"Zaterdag neem ik de bus, Roel.

Ik heb al met Roy gebeld, hij zal mij

naar de halte brengen. Hoef jij niet steeds

heen en weer te rijden".

"Ik zie je straks dan, bel mij als je

klaarstaat. En probeer wat te slapen".

Wat haal ik mij op de hals,

vraag ik mij nog even af.

***  

***

Nauwelijks heb ik een tot discussie bereide voet

in zijn groezelig leeg kantoortje gezet,

of Draco steekt strijdvaardig van wal.

Een waterval van een naar ik vermoed tiental zinnen.

In het Grieks.

Verbluft staar ik hem aan.

Kan hier écht sprake zijn van persoonsverwisseling?

Ik lijk namelijk voor geen meter

op een gieneka (Griekse vrouw).

En in mijn "Grieks zonder moeite" ben ik

nog maar aan enato mathiema, negende les,

ie odos voekoerestieoe, de Boekareststraat, toe.

Ik begrijp er dus geen jota van.

"Speak English to me, please".

Dit heeft hij blijkbaar niet gehoord.

Hij gaat gewoon door, nog uitgebreider dan daarnet.

"I do not understand you. Please speak English".

Geen reactie. Hij ratelt verder.

Ik neem nu aan dat hij zijn beoogde en in de grachten

gevallen trip naar Amsterdam nog niet heeft verteerd.

"SHUT UP!"

Tja, ik had geen andere keuze.

Draco heeft wat denkwerk verricht en heeft een nieuw

voorstel. Hoewel langer verblijf in Greece voor

Koenjoek too dangerous is, moet ik op zijn schriftelijke

toestemming om het land te verlaten niet rekenen.

Dit begrijp ik niet.

Maar Koenjoek mag het ziekenhuis verlaten op voorwaarde

dat er constant toezicht is, dat er een zuurstoftoestel

aanwezig is en dat de sociaal verpleegster dit wekelijks

kan controleren.

So far so good.

En hij zal personally voor het zuurstoftoestel zorgen.

Nadruk op personally. 1600 euro.

Ik sta aan de vieze grond genageld.

Twee dingen weet ik.

Dat ik hem iets vreselijks zal aandoen

en dat ik hem nooit 1600 euro zal toeschuiven.

Alleen weet ik nu nog niet hoe.

"Endaxie (OK). I personally (nadruk) will take

care of Koenjoek, but I personally (véél nadruk)

will take care of the oxygen.

Just give me the necessary prescriptions.

Next Monday Koenjoek is leaving this hospital".

In zijn blik zie ik nu duidelijk dat hij dezelfde

snode stap overweegt.

Ik wacht zijn antwoord niet af en hol naar buiten,

op zoek naar Sprietgriet.

Wij hebben het gehaald, alle eer komt wel mijn

haast transparante partner in crime toe.

Het toestel in de stad gehuurd, 15 euro/maand.

De zuurstofflessen in het ziekenhuis achterovergedrukt,

gratis.

En Koenjoek op een loopje naar buiten gerold.

Dit laatste een week later dan ik minutieus had gepland.

Draco, ja.

Zijn wraaklust haalt het op zijn latent verstand.

Nu doe ik hem zeer beslist iets beroerds aan.

Met een Vlaamse hoe-zeg-je-dat? wordt niet gelachen.

***

***

"Wat een spuuglelijke slodder"

zei ik in de wagen, nadat ik haar

voor het eerst had ontmoet

op de parking van het grootwarenhuis.

"Erg, hé?" antwoordde Koenjoek.

Hier hield het ook op voor hem.

Koenjoek was té zen en té correct

om hier nog iets aan toe te voegen.

Men kan mij bezwaarlijk

een rolmodel noemen

als het erom gaat de verdediging

van de mannelijke species op te nemen.

Als een intrigant en manipulatief

pokkenwijf echter

deze mensensoort op een bijna misdadige,

laaghartige en perfide manier oplicht,

bedriegt, besteelt en bewust misleidt,

dan storm ik er met vlammend zwaard op af.

Quod erat demonstrandum.

In een vorig leven was genoemde slodder lerares,

veel te voortijdig en oneervol op pensioen gedwongen.

Overleven kon zij met dit karig inkomen niet,

dus nam zij een paar jaar geleden

fluks de wijk naar mijn eiland.

Verwierf er in de bergen, ver van de bewoonde

wereld, een bouwvallige schapenstal

die inmiddels tot een erg leuke woning met een

paar gastenverblijven is verbouwd.

Haar tactiek is even duivels als eenvoudig.

Via internetdating benadert zij behoedzaam

en heel systematisch haar doelgroep :

de kwetsbare prooien.

Makkelijk zat. Alleenstaande oudere mannen,

min of meer goed in de slappe was.

Bij voorkeur weduwnaars met als het even kan

een eigen dak boven het hoofd

en geen kinderen meer onder dit dak.

De dagelijkse aanvoer op internet is verzekerd.

Allemaal even eenzaam, depressief,

doelloos, beïnvloedbaar, naïef.

Eens de tegenpartij lekker, laat zij zich

een weekje uitnodigen.

Vliegtuigtickets, logies, verblijf, amusement,

vooral veel geschenken,

alles op kosten van de hoopvolle alleenstaande.

Blijft vooral de hoop nog overeind staan,

dan is een tegenbezoekje uiteraard welgekomen.

Dat treft.

Op dit prachtige eiland is zij net een gastenhuisje

aan het bijbouwen, of haar tuin aan het heraanleggen,

of nieuwe riolering aan het graven, of olijven aan het

plukken, noem maar wat.

Als geen ander verstaat zij de kunst

haar welbespraaktheid en mentaal overwicht

op haar zwakke slachtoffers te misbruiken.

Slechts één misselijke drijfveer jaagt haar

elke morgen uit bed en houdt haar

staande en gaande : geld.

De overgelukkige alleenstaande wordt vol verwachting

aan het vliegveld opgehaald en meteen tegen betaling

in het gastenverblijf ondergebracht en onbetaald

aan het zware werk gezet. 

Meer nog, zij perst hem even tussendoor

het nodige gereedschap ook nog af.

Samen uit eten, samen iets drinken,

en verder in het zweet labeurend van zijn

"zonnige vakantie" genieten : méér waar krijgt (of wenst)

hij voor zijn geld niet (meer).

Platgewalst en met de lippen stijf op elkaar keert

zo'n zielenpoot dan naar huis terug, diep ontgoocheld,

eindeloos beschaamd omdat hij zich

door een vrouw liet rollen.

Sommigen keren echter nièt onmiddellijk terug.

Besluiten zelfs binnen de kortste keren te blijven.

Zij die op het eerste gezicht en hopeloos

op dit sublieme paradijs verliefd zijn geworden,

zij die hier een ongekunsteld leven ontdekken,

een nieuw doel en bestaansreden vinden.

Zij die niets meer willen inhalen,

maar in hun laatste levensfase

voor zichzelf nog eens alles nieuw willen maken.

Ik ken ze allemaal, ik ken hun verhaal.

Een stuk voor stuk pijnlijk lang en

wraakroepend getuigenis van de mannen

die voor het praktisch realiseren

van hun nieuwe droom

niet om haar heen konden.

Zij heeft het geweten.

Nog drie memorabele ontmoetingen

met dit boertig vipeer

heb ik ervoor over gehad.

Haar riante stulp in de bergen staat te koop.

***         

***

In haar eigen bed slaapt Ivona nooit.

Want dat heeft zij niet.

Zij bezit enkel een nieuwe mountainbike,

wat eenvoudige kledingsstukken

en een lijvig Pools-Engels woordenboek.

En een meer dan behoorlijke portie lef.

Dat moet je haar nageven.

Je ontmoet haar dagelijks, al fietsend,

haar bezittingen netjes in een rugzakje.

Niemand weet wanneer en hoe

zij op mijn stukje eiland strandde.

Zij vertelt het ook niet zo gauw,

haar vertrouwen is al even zoek

als haar kennis van het Engels.

Ivona is een puur natuur Poolse midvijftiger,

delicaatblonde haren, viooltjesogen.

Einzelgänger. Slank en taai.

Onafhankelijk en vastberaden.

Zij is housesitter.

Telkens iemand van onze inwijkelingenkolonie

voor een al dan niet langere poos

naar zijn geboorteland trekt

voor familiebezoek of een andere ingreep,

wordt Ivona ingehuurd om tijdelijk in te wonen

en het huis met de eventueel aanwezige katten,

honden of tuin te onderhouden.

En dus hoeft zij geen eigen stekje,

zij verhuist fietsend haar pezige lijf

en schamele spulletjes

van de ene woning naar de andere.

Ik ontmoette Ivona in het piepkleine huisje

van een Engelse dame-met-stamboomkat.

Het eenkamerhuisje onderhouden was niet

zo meteen de opdracht, zo bleek.

Er was trouwens geen onderhouden meer aan.

Alles, maar dan ook alles, was langsheen de muren

opgestapeld in een kamerbrede wolk

van stof en pluis.

Zij moest er enkel zorg voor dragen

dat het de dure kat aan niets ontbrak

en dat de lady het mormel bij haar terugkeer

goed doorvoed, met glanzende pels

en uiteraard niet met rigor mortis

aan zou treffen.

Ik zocht een babysit.

Meer bepaald een deeltijdse oppas annex

gezelschapsdame voor Koenjoek.

Een klokrond oog moest in het zeil worden

gehouden nu hij thuis was.

Eigenzinnig en onverwoestbaar, verkoos hij

zijn zuurstofslurfje en medicatie al eens te

"vergeten", idem het feit dat hij echt

te zwak was om al op eigen benen te staan.

Maar boodschappen moeten wel eens tussendoor

gedaan worden, een terrasje en een frisse

neus gepikt ook en een haarsnit en nieuwe

jurk al evenzeer, dus daar zou Ivona zolang

voor mij kunnen invallen.

Wij werden het gauw eens over de agenda

en de voorwaarden, vrouwen lullen doorgaans

niet lang over zulke banale dingen.

Het werd een fijne tijd.

Tot Koenjoek in staat was zich met een

looprekje te verplaatsen, schonk trouwe Ivona

mij de unieke kans enkele uren te ontsnappen.

De warme zee in, de ruwe natuur in,

de herstellende vergetelheid in.

Ik toeter mij suf en zwaai mijn armen lam

telkens ik haar voor mij uit zie fietsen.

Mijn Poolse zwerfkat, mijn dakloze lefgozer,

mijn reddende engel.

Een godvergeten onvergetelijke vrouw.

***

***

Een boze doch gezaghebbende tong

beweert dat hij eigenlijk tandarts is.

In het ziekenhuis op mijn stukje eiland

fungeert Draco dus als longarts.

Het verbaast mij zelfs niet.

Elk beetje arts die het verschil kent

tussen clavus en encefalitis

blijft uiteraard niet op dit eiland

zitten narrowminden.

Necessitas frangit legem.

Wij kunnen elkaar niet luchten.

Dit valt misschien af te leiden uit het

feit dat hij mij mijdt als de builenpest

en ik hem genadeloos op de hielen zit,

op de tenen trap en tegen de schenen schop.

Een beetje afwisseling moet een mens

toch wel hebben.

En bovendien hebben eerdere aanvaringen

ons geleerd hoe elkaar aan te pakken.

Weken reeds probeer ik met Sprietgriet

en mijn bijna slaande argumenten

Koenjoek uit dit ziekenhuis weg te krijgen.

Draco probeert mijn gestalk te ontlopen

door zijn patiëntbezoek te spreiden

tussen 9.30 's ochtends en 02.30 's nachts.

Ga nou vooral niet denken dat deze man

het zo druk heeft of zo plichtsgetrouw is.

Hij calculeert in zijn dagtaak gewoon

ook zo'n 12 uren siësta in.

Hij zwicht uiteindelijk.

"It's too dangerous for him to stay in Greece.

So, I will bring him personally

to Amsterdam, as he needs oxygen and

medical assistance.

At your expense, of course".

En, hij staat sterk.

Zonder zijn schriftelijke toestemming zal ik,

mijn jeanne d'arc allures ten spijt,

er niet in slagen Koenjoek in zijn huidige conditie

een vliegtuig in te loodsen.

Bij zoveel chantage en het bijhorend

kostenplaatje of course

ben ik even uit mijn lood geslagen.

Verontwaardigd sla ik terug.

I beg your pardon? How dare you.

Ik word echt niet goed van je!

Hoewel de minzaamheid zelve,

eerder te danken aan de jaren

dan aan mijn genen,

kan ik een nooit eerder geziene

wijvenhardnekkigheid aan de dag leggen

als ik gedwarsboomd word.

Are you out of your mind?

No way Jose, over mijn dead body.

Er is absolutely no fucking haar op mijn hoofd

dat er nog maar aan dènkt jou

een retourtje Amsterdam te betalen.

Shame on you.

Briesend en gesticulerend

zet Draco mij dus eens te meer

zijn kaal kantoortje uit.

"OUT! OUT! Come back tomorrow!

I need to think about this".

Voor zijn traag werkende hersenen

heb ik inmiddels begrip leren opbrengen.

De mijne daarentegen staan op scherp.

Réken maar dat ik er morgen sta.

***

***

"Manu darling? So sorry to disturb you, but

this time the car is DEAD".

Als zij in de shit zit en bijgevolg enige

mannelijke interventie onvermijdelijk is,

noemt zij de andere helft aan de lijn

steevast "darling".

En zet zij haar stemgeluid op "hulpeloos".

Wrong time, dat wist zij.

Op dit eiland wordt er tussen 2 en 5 gesiëst.

En aanverwante horizontale activiteiten beoefend.

Dat zij haar darling autoverhuurder hierbij

wel degelijk had gestoord, werd duidelijk

toen hij in hoge mate geïrriteerd uitvloog.

"What do you mean, DEAD? The car is not dead.

Not dead, d'you hear me.

Nothing wrong with this car.

It's the battery again. You left the radio

or the airco on, all night, I'm sure.

Just like you did last time".

Hij had gelijk, wat de both times betreft.

Maar zelfs met het hoofd op een hakblok

zou zij dat niet toegeven.

Hij vond haar een Power Lady

en een dergelijke reputatie

verdien je niet zomaar.

Bij het eerste alarmerende batterijfalen

was Manolis na 20 minuten al ter plaatse.

Koud kunstje, want zij kon niet anders

dan bergaf, in tweede en starten.

Zij had goed geluisterd hoe het moest.

Deze keer besloot zij dan ook de klus

in haar eentje te klaren en ging zij wel bergaf,

in tweede, maar the car startte NIET.

En stopte dus ook niet meer.

In ideale omstandigheden, zoals daar

zijn klaarlichte dag, hevige zonneschijn en

geen tegenliggers,

lukte het haar de berg, haarspeldbochten incluis,

in 13 minuten af te bollen.

Toen de wagen beneden uiteindelijk stilviel,

had zij haar record in de vernieling gereden.

Zoals trouwens haar zenuwen, haar hartritme

en haar nieuwe string.

Nog steeds foeterend en uit zijn hum

laadde Manolis de batterij op.

Zij hield, nog steeds hevig bibberend,

vol dat het ditmaal eigenlijk not only the

battery was geweest, you know.

En zoende hem.

Zijn gezicht en boosheid trokken witjes weg,

hij kreunde bijna van spijt.

"I'm so sorry, milady, this has been

a hell of a day, you know".

De autoradio heeft hij voor alle zekerheid

uit zijn huurcar gehaald.

Geen erg, vond zij, Radio2 kon zij

er toch niet op beluisteren.

En de parkeerbonnen, die zij in het

handschoenenvakje had achtergelaten,

zou zij toch niet betalen.

***

***

Zij kon wel veel hebben,

maar de innemende persoonlijkheid

van deze uiterst aimabele man

verpletterde haar toch 'n beetje.

Het lag aan zijn omvang.

Er bestond niet de minste twijfel

dat de galante adjunct van de consul

der Nederlanden er een eigen

kleermaker op nahield.

Zij vroeg zich even af waar de

corpulente heren-matentabel

ophoudt te bestaan. Bij 88-90? 15XL?

En hoe zo'n man aan zijn trekken komt.

Zij bedacht fijntjes dat Koenjoek,

in zijn rolstoel bijna onvindbaar

met zijn dank haar niet-aflatende zorg

reeds bereikt 43 kg brutogewicht

wel viermaal in deze klomp kon verdwijnen.

's Mans minimalistisch ingericht kantoor

was in de breedte navenant.

Witte muren, blauw leder, onbehaaglijk eXXXcLusief.

Beatrix in het midden, geheel staatsie

tussen een Nederlands en een Europees vaandeltje.

Nooddokumenten, daar had Koenjoek dus nood aan.

Hiervoor had zij dit zwaar zieke hoopje

zo'n 170 km tot deze designer oase

gerold en haarspeldgebocht,

vastbesloten deze ook, desnoods manu militari,

te pakken te krijgen.

De originele waren uiteraard verloren gelegd

tijdens Koenjoeks zevenvoudig jojotransport

tussen ziekenhuizen.

Europa eindigt immers waar Griekenland begint.

Kopzorgen waren de énige medische zorgen die hij kon krijgen.

Nederlands sprak deze ontzettend lieve man

tot zijn grote spijt niet,

maar zijn begrip, zijn gewichtigheid

en zijn daadkracht waren vlekkeloos.

Even snel als onze frappé werd opgediend,

werd ook de laissez-passer na enkele

handtekeningen en long distance calls afgeleverd.

Zij voelde zich opgelucht, de grand cru goeierd

leek het zowaar ook.

Nu nog de rolstoel met precaire inhoud

netjes en vooral tijdig in Nederland afleveren.

Een makkie.

Dacht je?

***   

***

Kinderen zijn vreemde wezens.

Laat jij ze nu quasi dagelijks

internetsgewijs geruststellen

dat het (provisorisch)

amicaal, amoureus, artistiek

bureaucratisch, culinair

diplomatisch, emotioneel, financieel

fysiek, geografisch, humoristisch

intellectueel, klimatologisch, klinisch

lifestylish, mainstreamig, mentaal

mobiel, organisatorisch, panoramisch

pensioentechnisch, psychoanalytisch

religieus, sociaal, utilitair, verbaal

vestimentair en visueel

heel goed met je gaat.

Dat horen zij te weten.

Dat horen zij ook graag.

Per slot, je zit daar ook wel

geïsoleerd op je olijvenberg

solitair mooi te wezen

en aard te schokken.

Laat nu uitgerekend zij

je inspirerende aanwezigheid missen.

Daar zit je dan.

Op je relax-aan-beide-zijden-bank.

Op vier maal vallen van hen verwijderd.

En gedeisd zal je je nu houden.

Drie maanden.

Dat heb je ze immers moeten beloven.

Onvoorwaardelijk.

Hoewel dubbelbeglaasd in je Vlaamse flat

bevries je zowat.

Je paft je een emfyseem

je belt je een schuld

je schrijft je een kramp

je heimt je een wee.

Een week.

"Drukdruk hoor mams, ik bel je nog wel".

Twee weken.

"Zit nog in Frankrijk, moeke, tot volgend weekend nog wel".

Drie weken.

"Kom je eten, mams? Is nu toch al een poos hoor".

Waardeloos.

Hier moet je onderuit zien te komen.

Jij gaat niet dood op déze bank.

Mooi niet.

***

***

Haar sproetjeshuid zit als folie

rond haar knoken getrokken.

Duidelijk een stapel teveel

aan raki, saffies en foute mannen.

In een welgevormder verleden

verliet zij haar kneuterige tulpenbollenkerel

voor een nieuw leven

met een al even nieuwe Zeus.

En meerde in zijn kielzog aan

op mijn stukje eiland.

Het sprookje duurde

tot haar tanden even los stonden

als zijn handen bleken te zijn.

Deze ervaring rijker,

besloot zij zich

in de veel kortere armen te gooien

van een liefsnoeterige en fors besnorde zeeman,

net als zij na een woelig bestaan

op zoek naar rustiger wateren.

Consequent wijf, heerlijk toch?

Op z'n Ischa Meijer's,

"geen gelul, broek af! had je maar niet moeten liften!"

Verpleegster is ze.

Beter nog, een verpleegster

die Nederlands spreekt.

En al helemaal onbetaalbaar,

het enige medisch betrouwbaar creatuur

in het ziekenhuis.

Met zachte woorden

peuterde zij Koenjoek (*) langzaam

uit de coma

waarin hij was weggezonken.

Zij aan zij wroetten, stampvoetten wij

wekenlang om hem opnieuw te leren praten,

lopen, functioneren, leven.

Zoals het op ons eiland hoort,

hebben wij hiertoe overgedoseerd

getierd, gedreigd,

achterover gedrukt, gecorrumpeerd.

En hersenbeschadigend

gelachen, gedronken,

gedanst, gefeest.

     Zoals dit overal wel hoort.    

Ach wat, gewoon.

Zo'n sprietgriet

vergeet je toch niet?

***

(*)

1. Javaans slim, stout aapje.

2. Een vriend van ondergetekende.

***

Ik heb deze kelk niet

tot de laatste druppel uitgedronken.

Dit goddelijk lijf vind je dus

ter aanklikking op relatieplaneten (*) 

niet meer terug.

Enkel nog een bescheiden acte de présence

op enig sociaal smoelenboek, hooguit.

Zàt ben ik het.

Gekke gerritjes, walgelijke willytjes,

miezerige markjes, bezeten bertjes,

labiele leotjes, eenzame evertjes,

falende florkes ...

ruim voortaan jullie puin

lekker alleen op.

Jullie lang uitgestelde, onafgewerkte,

maar echt wel subliem geschreven

kladblokjes

heb ik van mijn bureaublad verwijderd.

Weg met die bittere handel.

Vrijuit ga ik in dit débâcle niet,

mijn ticket was a priori one way.

Zoeken deed ik jullie niet,

jullie vinden wou ik al evenmin.

Daarom. Ook dat.

***
(*) voor een goed begrip en verder failliet van dit land te vermijden : énkel het "internetdaten" heb ik achter me gelaten.
Dit high level S.Net blijf ik nog wel even teisteren.
Met uw goedvinden.

 

***

Voor het zitje 1D moet je meteen

feestelijk bedanken

als je een binnenlandse OA vlucht boekt.

58 paar ogen en neuzen volgen gedwee

in hun vrij oncomfortabele positie

de eilandenrichting die de piloot

met zijn hopelijk bewezen expertise

met hen uitgaat.

2 paar ogen vooraan moeten noodgedwongen

de andere richting uitkijken.

Voor de ogen die aan het raampje kleven,

een iets minder confronterende situatie

dan voor die van zitje 1D.

Verborgen achter een overdosis zonnebril

stellen die zichzelf wel een poos gerust

met het proberen inschatten

van de plofafstand tot de eeuwigheid

mocht de eindtarmac alsnog niet gehaald

worden.

Zitje 1D bevindt zich aan de nooduitgang.

En neemt een deel van het gangpad in.

Wel veilig dus. Veel beenruimte ook.

Dat is het net.

Het overkomt je als je vorige vlucht

zoveel onverklaarbare vertraging had

dat je je vroegboekkortingse

maar evengoed oliedure sofitelmatras

nauwelijks hebt kunnen strelen.

Laat nu staan dat je op de koop toe de

euvele moed

uit je geperst zou hebben

om in een van je hermetisch afgesloten

koffers

op zoek te gaan naar die decente broek

waarvoor je dat flatteuze vertrekrokje  

beter had geruild.

Achteraf beschouwd.

Het zijn niet enkel die benen.

Je staat, zit, hangt ten voeten uit in die

1D etalage.

Met je beide poten aan de drempel van het

slachthuis.

Een dikbilrund. Een callipyge.

The today's seat 1D focus.

Met elk trilhaar voel je

wat 58 OA medegevangenen denken,

welke vragen zij zich stellen,

welke voorstellingen zij zich maken.

Met elke oogopslag zie je het ook

duidelijk.

Je bent weliswaar niet vies

van een theaterscènetje meer of minder,

bij voorkeur persoons- en plaatsgebonden.

Je kan een beetje publiek

dan ook wel smaken.

Maar op seat 1D word je je door de

doordringende blikbende van 58

striemend pijnlijk bewust

van je locktite kleefknieën

van je zo lang als een nacht zonder liefde

benen

van je playtex divine onder je strakke

topje

van je nu pigmentlost witte dak

van je precaire partnerfree genadestatus.

En je duikt geabsorbeerd in de franstalige

krant

die je zonet samen met je onvermijdelijke

saffies

mastercardsgewijs hebt aangekocht

- want je wil je credibiliteit niet aan

zeg maar

HLN vergooien -

en je weet perfect welke hausse Crédit

Agricole

op de CAC40 heeft gekend

en in hoeveel zalen Bouli's film wordt

verdeeld

want je hebt het zevenmaal gelezen.

En je weigert beleefd de vacuümverpakte

onsmakelijke croissant,

wegens het vermoeden van kruimels rond je

mondhoeken

en op je gewelfde borst.

En je bedankt innemend in het Engels voor

het kopje koffie,

wegens het gegarandeerd omstoten

en het gebrek aan deponeermogelijkheden

ervan.

En als je al wil stoppen, dan zeker niet

sanitair.

En je pent je overweldigende indrukken

niet neer

op het exclusieve sofitelbriefpapier

dat je hebt meegegrist

- voor wat hoort wat -

wegens jezelf opgedrongen

beperkte rek-, buig-, draai- en

duwbewegingen.

Le stress en vrac.

Een dik uurtje.

Zo voorbij.

Tweemaal raden welk zitje OA mij had

voorbehouden

tijdens de terugvlucht?

Die verhullende broek had ik

klaargelegd... en aangetrokken.

***

***

Ik zeg dag met het handje.

Voor enkele weken althans.

Mijn valiezen zijn er klaar voor,

mijn wilde warhoofd nog niet.

Mij missen, zal je alvast niet doen.

Dat is een geruststelling.

Of het moet al Titi zijn, onze koesterpoes,

die half horkig Vlaanderen verrot

in het kruis en de kont schopt,

maar zowaar nu ook oeifoeistout

uit haar aalsterse hoek en pen kruipt.

Ik zal haar missen.

En warket’s ontroerende beeldende woordkunst ook. 

Dat moet ik hem zeker nog eens zeggen.

En mijn schuldig verzuim ook bekennen

bij de vele anderen.

Ik sta in het krijt.

Kerels, kinderen, krantenbezorgers,

ze kunnen me voorlopig wat.

De eerste categorie kan dus opgelucht ademhalen.

Ik zal jullie niet meer aanvallen,

niet meer breken, niet meer beledigen,

niet meer afmaken.

Voorlopig althans.

De tweede categorie kan dus zijn adem inhouden.

Nog maar eens.

Ik beloof jullie dat ik terugkom.

Ik beloof jullie dat dit voor het laatst is.

Voorlopig althans.

De derde categorie kan dus op adem komen.

Geen vroegtijdig dedju-gesus

wegens een niet-reglementaire brievenbus.

Geen gegrijp van turven bij de lurven.

Voorlopig althans.

Incognito ga ik.

In loco non citato.

Waar de stroom bij onweer uitvalt.

En ook de waterleiding het soms opgeeft.

Waar steeds een koele zeebries waait

en de grond te heet onder mijn voeten is.

Hij zal er ook zijn.

Voor het delen en het vermenigvuldigen

van mijn 137 doe-woorden.

Waarvan 9 vermoedelijk niet wettelijk zijn.

En 128 niet voor publicatie vatbaar.

Woorden om te proeven, te kauwen, te

herkauwen, te bijten, in te slikken,

in te zwelgen,

door te spoelen, te verteren,
 
in een hoopje te verdampen

en neer te schrijven.

Maar ik kom terug.

Want, aan wie moet ik die anders kwijt?

***

Men kan zich afvragen welk deel

van het nochtans niet mis te verstane

extreem radikale woordje

"NEEN"

sommige kerels niet begrijpen.

Voor een goed begrip

en ten behoeve van diegenen met

nietsontziende beperkte leermogelijkheden,

een bijzonder hardleerse stupiede instelling

en totaal empatisch onvermogen :

"NEEN"

als dusdanig

krachtig geformuleerd door een vrouw

die jou al veel langer

dan je zelf wil of kan aannemen

heeft verdrongen en vergeten

kan, in het Nederlands welteverstaan,

niets anders betekenen dan :

ga en blijf weg

laat mij met rust

verlos mij van je

vervoeg je nageboorte

verdwijn, barst, verpulver, explodeer

flikker, kras, lazer, los, rot, ruk, sodemieter en de pot op

haal de pleuris

krijg de klere, de builenpest

cholesteroliseer

doe jezelf wat aan

kruip in je kist

versier je een crematie

val dood.

Zij wil dus :

je misselijke tronie niet meer zien

je flauw gezever niet meer horen

geen belachelijke berichten meer van je ontvangen

geen deel meer uitmaken van je beroerde bestaan.

Zij wil dus :

dat ze de klok kon terugdraaien

dat ze een blackout krijgt

dat ze je nooit had ontmoet

dat ze je nooit had geloofd

dat ze je dromen nooit had gedeeld.

Zij is over je heen.

Zij heeft je overleefd.

Zij heeft je niets vergeven.

Zij haat je.

Zij wil niets meer met je te maken hebben.

Je bent nu niet meer dan een kwade geest,

een nare herinnering,

een bittere pil.

Zij wil je kwijt.

En doorgaan met haar leven.

Zonder een zweem van je.

In elk geval en absoluut zonder je.

Je bent haar kwijt. Definitief.

Is dat nu duidelijk?

***

***

Reeds twee opeenvolgende avonden

sloeg hij haar stilletjes,

maar heel nauwlettend gade.

Dat niet alleen, ook de all inclusive tequila sloeg hij,

maximal ontspannen aan de hotelbar,

mit Mass aber regelmässig achterover.

Zonder zijn blik van haar af te wenden,

wisselde hij met tussenpozen enkele woorden

met zijn Herr vriend, die geen tequila lustte,

maar des te meer het happy single

loslopend vrouwenwild dat zo'n five star resort

doorgaans al vanaf maart pleegt te bevolken.

Het is niet anders, een surplus aan vrije tijd,

aan gezondheid en aan geld brengt mensen ertoe

dingen te gaan doen die zij leuk vinden.

Zij verleggen hun grenzen, niet enkel de geografische.

Iets gevaarlijker, iets scherper op de snee.

Het was haar uiteraard niet ontgaan.

Het ontbreken van elke vorm van Frau in zijn buurt,

was het laatste zetje om dan ook een ondeugend knipoogje

zijn richting uit te sturen.

Herr Doktor stelde zichzelf uiterst hoffelijk

en bescheiden voor, een zachte stem, zachte ogen,

zachtheid all over.

Vleesgeworden charme, finesse, réserve en politesse avant-la-lettre.

Zij wou graag even op het krukje naast hem plaatsnemen,

zelfs even zo'n tequila met hem proeven. 

"Du lächst immer", verbaasde hij zich.

En herhaalde het.
 
En luisterde elke avond weer geamuseerd

naar haar belevenissen van die dag,

verbeterde minzaam haar verkeerde vervoegingen en verbuigingen,

overtuigde haar ervan dat zij niet allemaal

richtige Schweinhunde waren.

Schetste die Geschichte historisch, kulturell, politisch

en zweeg pünktlich over hetgeen haar niet interesseerde.

Een zonnige week lang keken zij uit

naar het ontbijtbuffet en naar de guest bar,

die zij besloten voortaan samen alle eer aan te doen.

Haar dauernde opgewektheid dreef Herr Doktor erheen,

zijn aaibare aanwezigheid wou ze niet missen.

Het afscheid die morgen hadden zij

met heel veel koffies voor zich uit geschoven.

Hij zag bleek, ondanks zijn zongebruinde tint.

Zijn beide ogen waren helemaal opgezwollen,

dit had zij de avond ervoor niet opgemerkt.

"Ik ben ermee opgestaan", stelde hij haar gerust.

"Eine Entzündung".

Hij zou thuis onmiddellijk zijn huisarts raadplegen.

Hij nam zijn bril af.

Zij wreef heel zachtjes en heel langzaam

over zijn ontstoken lieve ogen.

En zij besloten nu afscheid van elkaar te nemen.

"Dein Ritter kommt noch, ganz bestimmt"

zei hij, vol emotie en vertrouwen.

Zij vond geen woorden.

***

***

Zij was vastbesloten dat jaar de goed ingepakte nepkerstboom,

die nu al tien maanden, gekwetst, maar fier

helemaal achteraan tegen de muur leunde,

niet uit de garage te sleuren.

Vooreerst, zij zag er hevig tegenop over de stapel

kartonnen dozen heen te stappen.

Laat staan, ze met korte voetstoten opzij te schuiven.

Jaren verslonden lectuur zat er veilig en al even onbereikbaar in verstopt.

Maanden vrolijkekleurtjeskleding ook.

Warme, frivole, oogstrelende spulletjes

waarin zij zich zo fijn had gevoeld en hij haar zo bewonderd had.

Zij droeg nu zwart.

Bovendien, in haar eentje uren staren naar flonkerende lichtkraaltjes en een teveel

aan glanzende, speelse kerstballen, die stuk voor stuk een eigen

klein verhaaltje in zich droegen, dit wou zij zichzelf vooral besparen. 

Dit tafereel zou in haar annus horribilis geen slingers meer

kunnen aanbrengen.

"Ik wil best even met je praten, op voorwaarde dat je ernstig bent",

schreef zij geïrriteerd als antwoord op een uiterst beleefd vraagje

dat op een koude avond over haar scherm liep.

Zij was het moe,

vernederd en totaal uit haar hum

onsmakelijke perverten lik op stuk te geven

en definitief van haar scherm te verwijderen.

Hij schrok ervan.

En haastte zich, ietwat uit zijn evenwicht gebracht,

haar van zijn eerlijke, meer nog, controleerbare bedoelingen

te overtuigen. Want zoveel was zeker, een eerlijk man was hij.

En bovendien was dit ook de welhaast enige eigenschap die hij

van een vrouw verwachtte : eerlijkheid.

Wat elke man dus ipso facto verlangt,

maar geen enkele mee om kan.

Dualiteit heet dat.


Hij was de eerste man die haar, na elf maanden rouw,

mee uit eten nam.

Zij probeerde ervan te genieten.

Hij was een ernstige, aardige man met een drukke

zaak en een agenda, die een easygoing opbouwen

van een geslaagde relatie duidelijk in de weg stond.

Dergelijke adempauzes kwamen haar op dat moment

erg goed uit trouwens.

Zij konden het goed met elkaar vinden.

Zij zochten en vonden tijd.

Zij spraken en zwegen.

Zij ontdekten en verborgen niets.

En zij haalde alsnog op lijfsgevaar

die fake kerstboom uit haar garage.

Het romantische plaatje was volledig.

Zij tuigden samen de boom op,

liepen elkaar voor de voeten in de keuken,

warmden hun voeten aan de haard,

dronken zich een stuk in de voeten,

legden hun voeten in, op, onder en tussen elkaar,

veegden aan de hele wereld hun voeten...

Té volledig.

Wie zou zich het eerst uit de voeten maken?

Op nieuwjaarsdag zouden zij elkaar terugzien.

Zij haspelde de obligate familiewensen en -kussen

in een angstwekkend en verdacht snel tempo af

en verwittigde hem bij thuiskomst ongeduldig.

Even ongeduldig echter lag hij in zijn zetel niet.

"Loonde het nog wel de moeite die afstand af te leggen"?

Zij was diep ontgoocheld.

En eerlijk.

Vooral eerlijk.

Het moet hard aangekomen zijn.

"Jammer, maar hier moest hij een punt achter zetten.

Het was een droom geweest. Zijn droom die werkelijkheid geworden was".

De droom die zijn beschadigd ego over een afstand van 23 km

op de E17 te pletter reed.

***

***

Steeds opnieuw en tot haar ontzetting

moet zij het vaststellen :

vakantie stemt haar milder

tegenover haar mannelijke medemens.

Het moet het overmatig proeven en snuiven

van de zon en het zilt zijn,

het principieel aanvaarden van de best wel

draaglijke lichtheid van dit bestaan,

het bewaren van het juiste evenwicht

tussen verlangen en onverschilligheid,

de behaaglijke rust die zij goedkoper

ook wel kan vinden,

of gewoon en zonder meer, haar hormonen.

Eén van de aangename, en verder weinige,

aspecten aan een man, waar zij een bijzonder

genoegen in kan scheppen,

- weliswaar helaas op latere leeftijd -

is zijn gevoel voor humor.

Zijn gevoel voor haar humor, dan.

En schateren kon hij, die man.

Staand, lopend, dansend, zittend, liggend, hij blééf lachen.

Zijn gehele verdere leven lachte hem toe, en zij ook.

Hoogst onprettig daarbij was, dat hij aldus doende

steevast op haar armen kletste.

Nou, nogmaals, het was vakantie.

En dan is zij milder gestemd, weet u.

Diezelfde activiteit op haar billen,

had zij nog irritanter gevonden.

Twee dagen en nachten verging het lachen hen niet.

Maar het leven is dus geen lachertje.

Toen hij haar terugzag, weende hij.

Toen hij Mozart voor haar klavierde, liepen tranen over zijn wangen.

Toen zij verbaasd iets te lang in zijn ogen keek, traande hij opnieuw.

Toen zij uiteindelijk wegreed, huilde hij.

Hij schreef, hij belde, hij snotterde telkens.

Drie lange dagen.

Zonder haar, was hij geen cent waard.

Zonder haar, was ook zijn leven geen cent meer waard.

Het deprimeerde haar danig.

Zij vroeg zich af waar een mens zoveel vocht vandaan haalde.

Het vooruitzicht op een gelukkige oude dag met een dreigende katarakt,

artritis en basocellulaire epithelioom,

tot daar nog aan toe,

maar dit alles in het weinig opbeurende

gezelschap van een bijna onophoudelijk

emotioneel losgeslagen manspersoon,    

het leek haar plots vom Gute zuviel.

Zij maakte hem dit duidelijk, onder bedekte termen.

Tendres paroles.

"Ga je dit op je blog zetten, popje?" vroeg hij haar, eens drooggelegd.

"Neen, liefje, dit is ons verhaal".

Hier zal hij dus niet kunnen om lachen.

***

***

"Ongetwijfeld een kerel met ballen aan zijn lijf",

was haar eerste bedenking.

Zoveel is duidelijk, je moest al een hardcore

lefgozer zijn om nog maar te aspireren, deze vrouw

aan je trofeeënlijst te willen toevoegen.

"Naast een sterke vrouw hoort een sterke man".

Vanuit dit overmoedig en onomstootbaar statement

had hij haar dan ook benaderd.

En voegde er meteen aan toe, welke drijfveren

een krachtige vrouw als zij

halsoverkop en onafwendbaar

in zijn richting en zijn bed zouden jagen :

"grensverleggend rentenier,

studiosus en levenskunstenaar,

(zij zag het verband niet zo duidelijk)

stabiele persoonlijkheid,

zuiderse look en temperament,

afgetraind torso, ... in corpore sano".

Houdbaarheidsdatum nog lang niet verstreken, dus.

Ten bewijze waarvan hij het niet nodig had geacht

een ontmaskerend fotootje bij dit overweldigend

aanbod te plaatsen.

Honni soit qui mal y pense.

"Om het échte geluk te vinden,

de kràcht van de liefde te ervaren,

welja, daarvoor was hem geen afstand te ver".

De lector benevole weet beter.

Maar, ondanks zijn verregaande concessie terzake,

was het helaas al vaker gebeurd dat dames

diezelfde afstand als onoverbrugbaar hadden ingeschat.

Dit verklaart mede zijn queeste naar een

sterkere vrouw, zo kan men zich bedenken.

Deze solide man liet dus het ontmoetingsscenario

volledig aan haar wensen, agenda en initiatief over.

"Héél graag, asjeblief, élk voorstel zal me

even aangenaam zijn als een kennismaking met jou".

Zij maakte er dan ook werk van.

Raadpleegde elke bron die virtueel

ter beschikking stond.

En slaagde erin, voor hem, de afstand tot de

ervaring van de kracht der liefde

tot 60 km te beperken.
 

Drie onsamenhangende zinnetjes had hij nodig

om haar gewrocht (dat ten gepaste tijde nog

wel handig zou zijn) te beoordelen.

"Beste, ik heb zo'n klein peugeotje,

en durf eigenlijk de Brusselse Ring niet zo op.

Dit maakt het me niet gemakkelijk.

Ik weet het ook niet".

Hij-wist-het-ook-niet.

Zij wel.

Zij gaf hem de stringente raad

zijn actieradius drastisch in te krimpen.

En haar vooral met rust te laten.

Een maatje te sterk voor hem.

Lucky bastard.

***

***

Je weet hoe en waarom het zal eindigen.

Je wacht gewoon het einde af...

ik brand je op, ik haal je aan

ik vind je uit, ik maak je knap

ik overstelp je, ik bekwebbel je

ik fleur je op, ik wijd je in

ik val je aan, ik bedroef je

ik ontroer je, ik juich je toe

ik beheers je, ik haal je neer

ik veronrust je, ik grijp je aan.

ik aanvaard je, ik verzwak je

ik maak je vrolijk, ik begrijp je

ik steun je, ik aanbid je

ik geloof je, ik voel je

ik breek je, ik verruk je

ik begeleid je, ik vergeet je

ik kleed je uit, ik red je

en ik hou van je

ja, ik hou van je.

ik haal je in, ik verlam je

ik lok je, ik vermoei je

ik volg je, ik maak je op

ik voed je, ik verdoof je

ik overkoepel je, ik kwets je

ik gewen je, ik vrees je

ik verduister je, ik schrik je af

ik vertaal je, ik evenaar je

en ik bedrieg je

ik maak je vrij, ik lucht je op

ik voer je dronken, ik ontdek je

ik beledig je, ik verbrand je

in adem je in, ik verbaas je

ik til je op, ik verwelkom je

ik sta naast je, ik ontspan je

ik maak je zwak, ik bewierook je

ik belicht je, ik omsingel je

ik luister naar je, en ik luister naar je

ja, ik hou van je.

 àlle eer en dank komt uitsluitend Derek toe
(naar : oui, je t'aime, uit : full cd ça va mon ami)

***

***

L.S.

Tja, het zat eraan te komen,

het stond in mijn sterren geschreven :

"Ma très chère, un spectaculaire concours de circonstances,

ayant rapport avec l'énergie des planètes et de la lune,

a joué un rôle crucial sur les talents et les capacités

dont vous disposez aujourd'hui".

Nu komt het :

"De plus, vous avez reçu

une merveilleuse bénédiction : la capacité d'entrer

en relation avec l'archange Titipoes".

De andere geneugten die me boven het hoofd zweven,

bespaar ik je liever.

Ik ben nu al zo verwend.

Vandaag even, met permissie en bij hoge uitzondering,

geen gekak op een egotrippend

ergo meelijwekkend mannelijk sujet.

Het zal je ongetwijfeld

opluchten, in het beste

geval sogar verdrieten.

Belangrijker mest dient hier eerst opgeruimd.

Het gaat hier om mijn reputatie.

Of wat daarvan overblijft.

Om je verscherpte aandacht moet

ik dan ook verzoeken.

Er is geen vrouw waar ik meer

kàn van houden. Van die dot van

een Poes van een Titi.

Zij fulmineert, zij slaat, zij zalft,

zij baalt, zij straalt, zij haalt aan,

zij stoot af, zij koppelt, zij ontroert,

zij haalt the best and the worst naar boven.

Zij stelt vast, zij veronderstelt,

zij pro- en re-ageert, zij doet je twijfelen,

zij maakt je sterker.

Zij denkt ruim, zij ontwikkelt breed.

Meer moet dat niet zijn. 

Met briljante woorden doet zij dit.

Tegelijkertijd onze beperking en onze rijkdom.

Tegelijkertijd onze zegen en onze vloek.

Wij hebben dezelfde gebreken.

De meeste kracht en de meeste macht

schuilt in woorden.

Scheppend en vernietigend.

Woorden als onmiskenbaar begin

en finaal element van je leven.

Je eerste kreet

en je laatste zucht.

Woorden als brokkelig cement

tussen de prachtigste ervaringen

en de vreselijkste drama's

in je leven.

Zij beïnvloeden je keuzes,

zij bepalen je fouten.

Zij zijn je bodem, ook je dubbele.

Woorden verleiden, misleiden vooral.

Volatiel als ze kunnen zijn, eenmaal

uitgesproken,

zo beklijvend kunnen ze zijn, eenmaal

neergeschreven.

Het is dus enkel vanuit deze beklemmende angst

en een haast sacrale faiblesse humaine

dat ik jou, sporadische, doch aandachtige lezer,

vandaag heel eventjes wil meegeven dat ik,

naast mijn gauloises-verslaving,

enkel een ongebreidelde fantasie koester,

en verder als een femme comblée

door het leven huppel.

En daar alsnog geen verandering

wens in te brengen.