***xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Heb je toevallig zo'n dagje waarop je

sterk sociaal afwijkend gedrag vertoont

en elk levend projectiel het liefst

een muilpeer zou verkopen,

dan blijf je best weg uit de Sparwinkel

van Xalkiathakis.

Deze zaak is immers hét meeting point

van de inwijkelingen.

Het is dan ook de enige zaak die onze

verwende allures tegemoet komt :

ruim assortiment, pittige prijzen en alhier

toch unieke van 8 tot 8 openingstijden.

Heb je een bekkie waar genetisch

geen Griekse klanken uit rollen,

dan is er geen ontkomen aan.

Je start met een proviandlijstje waar je

een halfuurtje voor hebt uitgetrokken,

en je eindigt met een terrasje waar je

na drie uren nog steeds pompend rondhangt.

Sean is de enige man

die aan deze vorm van sociale controle

weet te ontsnappen.

Elke morgen staat hij als eerste

aan de toegangsdeur.

Een zonderling is hij.

Zijn grijze baard reikt tot zijn navel,

zijn uitdunnende haren in een vlecht

tot halfweg zijn rug.

Steevast met de fiets, een uitgerafelde jeans

tot boven zijn knieën en een witte singlet.

Zijn verweerde huid is zo diep bruingebrand,

dat het lijkt alsof hij uit de tropen komt.

Knikken hoef je naar hem niet te doen,

hij ziet je niet.

Over zijn troebele ogen hangt een draperie

van jarenlang intens, oeverloos verdriet.

Op je "Hi, Sean!" antwoordt hij niet.

Elk woord is in eenzaamheid verstomd.

Het was ooit anders.

Sean is een op en top Brit.

Een man in bonis, hij bouwde voor zijn

gezinnetje het grootste witmarmeren paleis

dat je hier in het Oosten aan kan treffen.

Loyaal omgeven door een staf personeel,

brachten zij er talloze verdiende en

overgelukkige vakanties door.

Samen met zijn vrouw verheugde hij zich reeds

op het einde van hun te actieve loopbaan

en het begin van hun passief oudedaggenieten.

Tot zij die vreselijke winterse vooravond

haar moeder voor het familiekerstfeest ophaalde,

haar wagen over het onverwachte sneeuwtapijt

heenslingerde en beiden tegen een boom

uit het leven weggleden.

Hoewel nauwelijks vijftig, maakte Sean ook

een einde aan zijn leven, zijn Britse leven.

Sean verkocht al zijn bedrijven,

voorzag hun inmiddels volwassen zoon in een ruim

levensonderhoud, en vluchtte.

De oude huishoudster behield hij, de chauffeur,

de tuinman, de schoonmaaksters gingen eruit.

En al zijn vrienden.

Hij praatte nooit meer.

Hij sloot zich op met zijn boeken en zijn muziek.

Hij sloot zich af met zijn gewroet in zijn park

en zijn olijfgaarden.

Naar het jaarlijks bezoek van zijn zoon echter

keek hij telkens weer reikhalzend uit,

in de trekken van zijn twee kleindochtertjes

vond hij die van zijn vrouw steeds scherper terug.

Hij belde rond de middag.

"Pa, wij zijn net met de ferry aangekomen,

maar onze wagen is zopas achteraan geramd.

Maar geen erg hoor, iedereen fel geschrokken,

maar ongedeerd. Niks onherstelbaars.

Wij zijn er over een kwartiertje, pa".

De volgende ochtend werd zijn zoon niet meer wakker.

De volgende jaren kwamen ook zijn kleindochtertjes

niet meer op bezoek.

Sean's ongehuwde zus, mijn lieve vriendin Stella,

heeft toen haar kingdom verlaten om in haar broers

nabijheid te blijven.

Ook Sean wordt een dagje ouder.

En een ongeluk is gauw gebeurd.

***