***

"Zou het kunnen dat je me nog niet vergeten bent?"

Ik ga ervan uit dat dit

een retorische vraag is.

Ondertekend : "je echte vriend".

Duidelijk post factum.

Wij wisselen al een tiental maanden

geen acute levenstekenen meer uit.

En duidelijk te zelfverzekerd hoog gegrepen.

William is helemaal geen vriend van me.

Een per omgaande repliek in de trant van

"Goed gegokt, man! Ik ben je inderdaad vergeten!"

lijkt me al helemaal een misdaad

tegen de menselijkheid.

Ik geef er dan ook de voorkeur aan

zijn twijfels en mijn geheugen

geen verdere voedingsbodem te geven.

Ik heb wel wat anders aan mijn hoofd, weet u.

Maar zijn aide-mémoire werkt feilloos.

Dag op dag twee maanden nadien

een ditmaal directe en zo mogelijk

nog ingrijpendere vraag.

"Hoe kan het dat ik nog steeds verliefd ben op jou?"

Nog zoiets.

Daar vraag je me wat.

Weet ik veel.

Noch de intieme natuur

noch de ogenschijnlijke evidentie

van deze vaststelling

lijken mij van aard

om er onmiddellijk op in te gaan.

Trouwens, u weet, ik heb wel

andere katten te geselen.

Ik-geef-een-man-slechts-één-kans.

Het is ooit mijn credo geweest,

nu mijn fatwa.

En eigenlijk heeft William geboft.

Hij kreeg er bij hoge uitzondering twee.

Ik laat ook al eens een steek vallen.

Omdat het wel van meetaf goed snor zat

tussen ons beidjes.

En de daaropvolgende zomer ook.

Enkel hoogstandjes. Vooral culinaire.

William is dan ook een echte klassebak.

Een man van de wereld, zoals je ze nog

maar zelden tegen het mondaine lijf loopt.

Het soort dat jij interessant genoeg vindt

om er je kinderen een weekend

aan toe te vertrouwen.

Hij is bijzonder, hij heeft alles,

hij kan alles, hij weet alles,

de natuur en het leven

hebben hem uitzonderlijk verwend.

Over William kan ik dus enkel

in de overtreffende trap schrijven.

Dit valt mij niet moeilijk,

over iemand waar je niet van houdt

schrijf je immers altijd

wat je graag wil geloven.

Moeilijker viel het mij, een onvermoede

en ongemeen geniepige frustratielading

van dit superlatievenpakhuis

over me heen te krijgen en te verteren

toen een afspraakje onverwacht

niet door kon gaan.

Hier zou het verhaal dan ook eindigen.

Ware het niet dat William

ook een volhouder is.

Met meer geduld met, dan verstand van, vrouwen.

En meer vragen stelt dan antwoorden verwacht.

En een feilloze aide-mémoire heeft.

Ik wist nochtans

dat het fijnste barstje

elk glas uiteindelijk doet versplinteren.

Wij bleven beiden nog

zo’n twee weken op onze rem staan.

Waarna ons verhaal dan ook voorgoed omviel.

Op zijn wildvreemde vraag "hoe het kan?"

heb ik William

- voor ik het vergeet -

duidelijk gemaakt

waarom het nu zeker niet meer kan.

Hij is danig geschrokken.

"Je zal heimwee hebben", weet hij.

"Maar ik zal op je rechterschouder zitten

om je te steunen en kracht te geven.

Met veel liefde zal ik het doen"

voegt hij er nog aan toe.

Ondertekend : "je lieve vriend".

Met nog wat bijkomende druk

op mijn schouders

ben ik nu niet bepaald opgezet.

William heeft werkelijk àlles, weet u.

Onbeantwoorde liefde en eenzaamheid incluis.

***

***

Zo kan ik mijn visite vandaag

niet onder de ogen komen.

Hem toch niet.

Ik had naar de kapper moeten gaan.

Zie mij hier staan.

Net nu.

Dit komt nooit goed.

Had ik mijn haar maar niet

zelf moeten wassen.

Hij zal het maar niks vinden.

Ik wil het einde voor hem zijn

en dit is zelfs geen goed begin.

Als je ten prooi aan dehydratatie

mijn koelkast opentrekt

voor een frisse pint

en je ziet op de diepgekoelde flesjes

mijn haardroger liggen,

dan kan ik daar maar één reden

voor bedenken.

Het kreng heeft het middenin

en wel in het heetst van de strijd

opgegeven

en is tijdelijk aan afkoeling toe.

Een beetje probleemoplossend

moet een mens hier wel zijn.

Want. Er kan al eens een dag of zelfs twee

geen water zijn.

Denk je dat eens in.

Geen bakje verse koffie als je in

je niemendal nog half slapend met

die lege kan in je handen staat.

En je die niemendal

dus ook niet onder de douche zal

wakker krijgen.

En wat je zo nodig moet achterlaten,

ook niet doorgespoeld zal krijgen.

En de zwabber die je vandaag eens vlug

door je kot zou halen,

in de hoek blijft staan.

En je dat frivole jurkje, dat je voor

je bijzondere gast eens vlug op de hand

zou wassen, niet aan kunt trekken.

En hij zal zien dat je afwas van

gisterenavond er nog staat.

En je de patatjes met prei voor

vanavond wel kan vergeten.

En je bloemen zullen verpieteren,

je meloenen verschrompelen en je

nieuwe tomaatjes uitdrogen.

Puur suïcidaal ben je

als je geen halve container

flessenwater in je kasten hebt staan.

Want. Er kan al eens een dag of zelfs twee

geen stroom zijn.

Denk je dat eens in.

Je hebt je verslapen,

net die éne dag van de overige

driehonderdvierenzestig

dat het absoluut niet mocht.

En je kan niet verwittigen,

want je vergat gisterenavond

je gsm op te laden.

En in het donker heb je je

teen-met-likdoorn tegen je

beddenpoot geknald.

En je mag het bakje verse koffie

waar je nu ècht aan toe bent,

wel vergeten.

En veel troost kan ook Radio2

je niet bieden.

En de plas die zich onder je

koelkast vormt mag je opdweilen.

En al wat tot later genot in

je diepvriezer ligt opgeslagen

in de vuilniszak kieperen.

En je dus in het zweet werken,

want ook de airco doet het niet.

En de Indonesische rijsttafel

waar je vanavond wou van genieten

op je buik schrijven.

En al helemaal niet naar je

thuisfront mailen dat het zo

lekker met je gaat.

En "Blokken" hoef je ook al niet

te volgen terwijl je dat pikante

jurkje strijkt.

Puur suïcidaal ben je,

als je geen bananendoos kaarsen in je huis

en geen barbecue in je tuin hebt staan.

Want. Er kan al eens een aardschok zijn.

Denk je dat eens in.

Je loopt nu wel een grote kans

én zonder water én zonder stroom te zitten.

Maar ik wou het over mijn visite hebben.

***

***

Op haar eigen verantwoordelijkheid

- en dus tegen de zin van Draco -

heeft Sprietgriet

met bruuske voldoening

het hekken rond Koenjoeks bed

weggehaald.

Zowat alles doet zij glorieus

tegen de wil van Draco in.

Hij aanvaardt het zwijgend.

Omdat zij haar verpleegstersopleiding

in Nederland genoot.

Plus zij op mijn eiland zo'n 30 jaar

ervaring heeft.

En de tandlongarts dus weet dat zijn

medische knowhow en bestaansreden

nauwelijks tot haar knookenkels reiken.

Bovendien kan zij nogal hufterig

briesend tekeergaan. Ook dat.

Aan haar arm heeft Koenjoek vanmorgen,

een maand na zijn hersenincident,

zijn eerste aarzelende stappen gezet.

In haar nopjes en in een verhoogde

raki-intoxistaat belt zij mij dit

goede nieuws door. 

Ik verwacht dan ook Koenjoek

in zijn favoriete lotushouding

en met een voldane schitterende glimlach

rechtop in bed aan te treffen.

Steeds als ik in de kamer kom,

tik ik even op de handen van de

oude Griek die amper ademend

maar zwaar hoestend

in het bed naast Koenjoek ligt.

Hij is ver heen, maar kijkt mij

met een verheerlijkte blik aan.

Ik vermoed dat hij zich in het ijle

al door meerdere engelen omringd weet.

Aan zijn bed zitten ze alvast niet.

Daar posteert dag en nacht,

heel zichtbaar en hoorbaar,

zijn echtgenote, een kleine donkere

xenofobe feeks.

Koenjoek ligt opgerold verborgen

onder het laken.

Het signaal dat hij pijn heeft

of zich heel beroerd voelt.

Geen zucht, geen klacht.

Hij beantwoordt mijn bezorgdheid niet.

Ik merk dat hij zich geschoren heeft,

zijn sikje is verdwenen.

Ik vond het hem nochtans goed staan,

hij vond het uitermate hinderlijk.

Als ik zijn doorligwonden wil verzorgen,

val ik bijna om bij het zien van twee

hematomen, zo groot als kippeneieren.

Het wordt langzaam duidelijk.

Taaie, eigenzinnige Koenjoek is op eigen

houtje naar de badkamer gestrompeld om

die verrekte sik eindelijk weg te halen,

is op de ondergelopen vloer fluks uitgegleden

en met de rug achtereenvolgens op de lavabo

en op het toilet terechtgekomen.

De badkamer waar de feeks haar afwas doet,

haar douche neemt en haar klederen wast.

En uiteraard het water niet opdweilt.

Ik grijp op de gang de eerste man vast

die een ronde doet en geen boer lijkt.

"Where did this happen?" is zijn eerste

vraag als hij de steeds groter wordende

knoerten verbaasd bekijkt.

"Here, of course" antwoord ik, even verbaasd.

"You must ask his doctor".

Het rammelt in mijn darmen als ik nog maar

aan Draco dènk.

Ook de zoon van de feeks, die hier arts is

en toevallig zijn vader komt bezoeken, kijkt

vol verwondering naar de bulten.

"Where did this happen?"

Zelfde vraag.

Ik breng de moed niet meer op om eraan

toe te voegen dat "zijn fucking mother...."

"He is not my patient, ask his doctor".

Als Draco een uur later de kamer inslentert,

heb ik mijn moed ruimschoots bijeengeraapt

en mijn kookpunt bereikt.

Hij ziet er niet uit, hij komt net uit bed.

Hij ziet mij en hij wenst dat hij zijn bed

niet was uitgekomen.

"Where did this happen?".

Dit is er teveel aan.

"Where the fuck do you think this happened?"

Een geraamte van 35 kilo met een ongeneeslijke

longaandoening en onverklaarbare hersenschade

zal vandaag heus wel niet even in de Samariakloof naar

beneden gestort zijn.

Draco is niet eens verwonderd als hij de

kippeneieren ziet.

Hij wéét gewoon niet wat het is.

=Zonder een woord verlaat hij de kamer.

Tien minuten hou ik het vol.

Ik vrees dat hij vertrokken is, ik ga op zoek.

Alleen in de verpleegsterruimte zit hij, het

ongekamde hoofd in de handen.

En roept, van zodra hij mij in de deuropening ziet.

"OUT! OUT! I need to think about this!

I don't know yet what I will do. Come back later!"

Dit heb ik al eerder gehoord. Geen twee keer.

Ik wil nù zekerheid dat Koenjoek bij zijn val

niets gebroken heeft.

Het moet. Even hard roepen.

"So, you don't know? I know what you will do.

Now. Now. This very moment. Immediately.

You will bring Koenjoek to Radiology. Now."

Na amper vijf minuten wordt Koenjoek

voor de röntgenfoto's opgehaald.

Ik krijg vandaag wel geen uitsluitsel meer.

Maar ik ben niet langer ongerust.

Het moet onderhand al wel

de zevende bedevaart zijn die ik beloof

als wij deze nachtmerrie mogen overleven.

"Je bent onbetaalbaar" lacht Koenjoek en

hij slaat zijn broze arm om mijn nek als ik

hem een zoentje geef bij mijn vertrek.

Hij is mijn maatje, zei ik toch?

Met Draco hoop ik nu definitief afgerekend

te hebben.

IJdele hoop, zal blijken.

Af te rekenen krijgt het ziekenhuis anders wel,

vertelt Sprietgriet mij.

Met een schadeclaim die de familie indiende

toen een eenzame oude marginaal bij een val

uit zijn bed het loodje had gelegd.

Hij had hier drie weken doorgebracht

en nooit bezoek gehad.

***

***

Griekse god en ik

wonen onder hetzelfde dak.

Zo kan je dat in feite wel stellen.

Wij delen namelijk het huurgenot

van een plat dak, een tussenmuur

in het midden, een 40-tredentrap

langsheen mijn woongedeelte,

een veranda en een tuin.

Wij zijn buren, dus.

Ik haast mij dit te verduidelijken.

Mijn buurjongen en ik palen aan elkaar

met oneindig veel momenten

van samenhang en samenspraak.

Buurjongen is in zijn geval een

wel heel gruwelijk understatement.

Hij is een droom.

Droom het en hij heeft het.

Hij is nog met de hand gemaakt.

Fijngesculpteerde zachte trekken,

de prachtigste ogen waar ik

na een ter zake toch wel gedegen expertise

ooit mocht in verzinken,

een lichaam als een kathedraal.

"Zon" is zijn naam.

Zo heeft hij zich hoffelijk voorgesteld

toen wij voor het eerst op ons

gedeeld terras tegen elkaar opbotsten

en zo toepasselijk is hij sindsdien

voor mij gebleven.

Zon is dertiger en runt in de city

een glas- en kaderbedrijfje met

glaskunstgalerie.

Wat hem als jongeman op mijn eiland

en in mijn verknochte ogen

eveneens zo uitzonderlijk maakt

is zijn werklust, zijn bonhomie en

zijn beschouwende kijk op het leven.

Niet alleen heeft hij zich succesvol

van de possessieve adoratie

die Griekse moeders onlosmakelijk

voor hun zonen koesteren

kunnen loskoppelen,

hij heeft ook meerdere stappen

buiten zijn eilandsgrenzen gezet,

wat hem een zeldzame open mind

en Engelse woordenschat heeft

opgeleverd.

Onze voordeur is hét signaal.

Zonder woorden hebben wij

dit begrepen.

Als die gesloten is, leiden wij elk

ons eigen beschermde leventje.

Staat die open, dan zijn wij volop

susceptibel voor alle vormen van

gesprek, voedsel en drank

op ons uitnodigend terras.

Het is zo stilzwijgend vanzelfsprekend.

Zon maakt koffie zoals ik

die het liefste heb.

Zon schuift twee gemakkelijke zetels

en een kingsize asbak bij het

terrastafeltje.

Zon heeft een snelle hap voor twee mee.

Zon sleept een paar vrolijke vrienden

en geheime bewonderaarsters aan.

Zon neemt de tuinslang uit mijn

handen en maakt de sproeikarwei af.

Zon veertigtrapt mijn vuilniszakken op

en mijn voorraadboodschappen af.

Eindeloos.

Net als de gesprekken die wij voeren

eens de krekels uitgekraakt zijn,

eens de druppels op de rozen verdampt zijn

en de gitzwarte nacht gevallen is.

Eens wij de rollende zee in de diepte

en de straatcultuur in de stad

door honderden uitbundige lichtjes en

door de wind aangevoerde muziekflardjes

nog slechts vermoeden kunnen.

Ach.

Zon, het godenkind. En zon tout court.

Ik mis beiden nu wel.

Sine sole sileo.

*** 

***

Om Teddy Tequila

maak ik mij grote zorgen.

Hij heeft namelijk, uiteindelijk en zopas

een nieuwe vriendin.

En het zal alweer niks worden.

Knap 7 maanden en 9 dagen geleden

hadden wij “tot spoedig, hoor!” en “dada”

op de berichtgeschiedenis van MSN achtergelaten.  

Zit ik hier nu verwoed te kladblokken, verschijnt

verrassend zijn webcam-spierencontainer

op mijn scherm met de directe queeste

“EN HOE ZIT HET DAAR?”

Teddy lacht cambreed.

Ik reageer metéén to the point :

“Heb ik het mis? Ik denk dat jij een

maatje hebt”.

Enige etiquette kan ik wel achterwege laten,

het kan hem geen ene reet schelen

hoe de zaakjes daar bij mij zitten,

hij moet iets kwijt.

Bingo.

“jaaaaaaaaaaaaa. nog maar pas.

en tis zo'n leuke madam.

en zit hier nu naast hem, ziede?

haar 'n beetje MSN aanleren,

want dat kent zij niet”.

Ik zie enkel een bos dofzwarte krulletjes,

in de camera durft zij niet te kijken.

Hij zendt mij zo'n emoti-dikkelippenkus.

“en zal mij nu maar laten want hij wil

nog wat emoti-tweeberenknuffelen.

saluutjes en mercikes”.

Bij de meeste ontmoetingen zijn mensen

het lijdend voorwerp van deze handeling.

Laat ik nou bij wijze van dwarse uitzondering

 vrijwel altijd het meewerkend voorwerp zijn.

Teddy toen-nog-niet-genaamd Tequila had een

hoopvol zoekertje voor een reisgenote geplaatst.

Als 50+ single met een méér dan

medisch gezien gezonde eetlust

werd hij in den vreemde veel te vaak

geconfronteerd met zijn van zijn tafeltje

voortijdig weggehaald vorig bord

telkens hij zich voor een volgende portie

naar het uitgestrekt buffet verplaatste.

Een flauw excuus als een ander,

hij zocht een tafelwacht.

En wat conversatie was meegenomen.

Ik had ook reisplannen. En ik zocht een lijfwacht.

En wat conversatie was meegenomen.

Teddy bleek in de groene gemeente

naast de mijne te wonen

en beroepsmilitair te zijn.

Een geruststellende gedachte,

mijn divien lijf tegen ongewenste vreemde benadering

professioneel beschermd te weten.

Op zijn sloffen kwam hij naar de eerste afspraak.

Letterlijk.

Was tijdens de dienst niet tijdig weggesprongen

toen een laadbrug naar beneden kwam.

Het leverde hem zes weken ziekteverlof op.

Na deze eerste screening, gold Teddy als

een vermoedelijk hoogst aanvaardbare

patente humoristische kerel

annex tijdelijk lijfbehoeder en tafelgenoot.

In zijn algeheelheid was den Ted onverstoorbaar.

Zijn welhaast prehistorische goede humeur

en aanstekelijke lach bevielen mij ook.

Bovendien, hij bleek er wonderwel in geslaagd in harmonie

te leven met de pijnpunten van zijn universum :

zijn spraakgebrek, zijn eetlust,

zijn gemis aan lief en zijn luiheid.

Vrij gauw en mits de goede “geen gedoe” afspraken

zagen wij beiden drie weken in elkaars

reislustige gezelschap wel zitten.

Let wel, ik betrek nu mijn adorabele kindertjes

 met hun onbevooroordeelde stellingname

ook bij mijn impulsieve avonturen.

Eerdere grove nalatigheid in dezen heeft hen

in het verleden zo niet volledig getraumatiseerd,

dan toch half verweesd achtergelaten.

Daarom.

Het werd een onvergetelijke vakantie.

Waar ook in het resort een zetel te vinden was,

Teddy lag erin.

De lobbyzetels, ligzetels,

strandzetels, barzetels,

hij was er buiten etenstijd

met geen houweel uit te pikken.

In welk van de drie restaurants ook

er zes maal per etmaal

 een stoel te vinden was,

Teddy zat erop.

Teddy heeft echt wel van zijn vakantie genoten,

hij heeft heel veel gegeten en gerust.

En sloten tequila gedronken.

Aan de bar gezeten, liet hij de glaasjes

 elke avond

aanrukken in rijen van twee.

Na de eerste twaalf, vond ik zijn lach

al veel minder aanstekelijk

en zijn luidruchtig goede humeur

eerder benauwend.

Aan de ontbijttafel heb ik Teddy Tequila

dan ook drie weken moeten missen.

Eigenlijk heb ik hem al die tijd

nauwelijks gezien.

En was daar helemaal niet rouwig om.

Met de leuke madam met de damaged

curly zwarte haren heb ik wel te doen.

Dit wordt niks.

*** 

***

Vraag jij je ook wel eens af

hoe het komt

dat je net op je contemplatieve momenten,

die momenten van overigens voorbijgaande aard

waarop je besluit je medemens niet meer

te beoordelen laat staan te veroordelen,

gods meest verwerpelijke

creaturen ontmoet?

Het is zondag en ik surf mij driftig

nog wat supplementaire hersenschade

op zoek naar een as soon as possible

zitje op een vliegtuig naar Heraklion.

Tom Kok heeft er nog >9 voor de

chartervlucht op woensdag.

Ik ben zo'n hands-on, dus ik boek, betaal,

krijg wèl bevestiging van beide,

maar geen e-ticket.

Het is alweer veel te druk op de luchthaven

maar ik ben ditmaal wel echt ruim op tijd.

Toegegeven, omdat ik er al eens eerder

op het allerlaatste nippertje

danig overhoop kwam te liggen met een kutwijf.

Nooit meer, dus.

De knappe helaas voor mij handen-af halfgod

achter de Tom Kok balie controleert

en stempelt mijn papieren af,

ik sta om 17h30 te midden een kleurrijke

vrolijke vakantiemenigte bij de check-in

aan te schuiven voor de vlucht van 19h30.

Eigenlijk is mijn vertrek totaal onvoorzien.

Koenjoek's arts heeft mij erom gesméékt.

En ik ben van het soort dat

voor een zeldzame echte vriend

eigentandig een 3 cm dikke

hoogspanningskabel doorbijt.

Of op het eerste vliegtuig springt.

18h15. Het check-in mens straalt een gebrek

aan sexuele affectie uit.

Zij kijkt mij hoedanook verwijtend, uitgeblust

en sardonisch aan.

Zij neemt verveeld mijn documenten aan, tikt in

en besluit opvallend triomfantelijk

"Vandaag zult gij al niet vertrekken.

Overboekt".

"Hoezo, overboekt? Voor Tom Kok is er

blijkbaar geen probleem. Er waren plaatsen

zat toen ik heb geboekt, mevrouw".

Zij negeert mijn twijfel en groeiende

onrust kompleet.

Geen verdere uitleg. Geen blik zelfs.

Ik verschrompel bij wat er zit aan te komen.

De wrake gods.

"Vanavond moet en zàl ik in Heraklion staan.

Al moest u er mij persoonlijk op uw bezem

heen vliegen, mevrouw".

En ander minder fraais dat mijn moeder

streng zou afkeuren.

Zij doet er het zwijgen toe. Geheel volgens

het hoe-pareer-ik-horkige-klanten boekje.

Tikt in, en tikt nog eens in.

Belt de halfgod op.

Er is een voelbare vijandige spanning

tussen Halfgod en Affectiegebrek,

dit gebeurt dus niet voor het eerst.

Halfgod blijft halsstarrig

bij zijn goedkeurende stempel,

Affectiegebrek stuurt mij uitermate bot

in zijn deskrichting wandelen.

18h30. Smachtend naar een koffie en

een sigaret sta ik weer bij af.

Bij Tom Kok worden papieren opgepakt

en neergelegd, er wordt op schermen gekeken,

heen en weer gelopen, er wordt gebeld

en geprobeerd te helpen.

19h. Eenvoudiger kan de oplossing niet.

Het vliegtuig naar Heraklion om 18h30 is volzet.

En inmiddels ook de hoogte ingegaan.

Ik heb voor de vlucht van 19h30 geboekt.

Er zijn zelfs nog enkele zitjes vrij.

Ubi pus evacua. Waar pus zit, verwijder het.

Mijn moordlust moet zo ostentatief zijn

dat Affectiegebrek's collega het veiliger vindt

mij zelf verder te helpen.

Geslijm. Gemevrouw.

Ik daver. Ik verwacht op zijn minst een excuus.

In minimale bewoordingen komt die er ook.

Met tegenzin en haperend.

Het kreng heeft haar jas al aan.

"Aan u te zien bent u geen beginnelinge meer,

mevrouw, dit valt niet goed te praten. Deze

emoties kan ik op dit moment echt wel missen".

Het is nu 19h15.

De trolleywieltjes kunnen mijn waanzinnig

tempo niet volgen.

En ik heb nog tot de op een na laatste gate

te spurten.

Ik red het wel. Op de valreep.

Net wat ik ook voor Koenjoek hoop.

***

***

Mijn lot is nu bezegeld.

Mijn Stad heeft mij, rijkelijk laat weliswaar,

officieel als vijftigplusser getraceerd en als dusdanig

ongevraagd en hoogstens ongewenst

in deze submap ondergebracht.

Door een gezonde reflex gedreven

om deze gedeshydrateerde categorie uit haar lethargie

en haar wereldse onkundigheid annex onwetendheid 

te bevrijden,

nodigt mijn Stad mij op een seniorennamiddag

met een film, een koffie en een punt taart uit.

Ik voel hier niets voor.

Enkel het eczeem dat zich op mijn ziel heeft ontwikkeld

bij elke aanval van ongewenstheid, jeukt.

Het steriele stel van twee straten verder,

wiens enigszins vertraagde zoon ik in een actiever verleden

op zijn tweeëndertigste aan een eerste werkervaring hielp,

blijkt mij daar totaal onterecht nog steeds dankbaar om.

Ook zij kregen deze onverwachte neerslag

 evil marketing in de bus.

En gaan ervan uit dat zo’n namiddag in hun gezelschap

niet enkel de stedelijke welzijnsstatistieken,

maar vooral hun uitdovend bestaan

en quid pro quo op zou fleuren.

De zaal zit stampvol lichamen.

Negentig procent geluid, gegeur, geboezem, gekont, geflamand.

Tien procent gestropdas, geaxe. 

Ik voel me heel onbehaaglijk.

Het ligt echt aan mij, te weten mijn huidige fase

tussen normaal wicht en would be levenskunstenares,

ik hoor hier niet en ik denk te veel.

Trouwens, ik moet nodig ook eens

van die vervelende illusie af

nog 18 met 42 jaar ervaring te willen zijn.

En ik denk hierbij geamuseerd gniffelend

aan de repliek van mijn bijwijlen melancholische

lievelingsbroer dat he'd rather be 18

with no experience at all.

Zo zie je maar, geniality skips a generation.

Het is halfvijf als de meno- en postmenopauzale

overtollige kilo's zich na de gedwongen stilte

oorverdovend als een pletwals doorheen de gangen

naar de gratis lonkende taarten ploeteren.

De plotse schaamteloze chaos aan de rij serveertafels

is even onvoorspelbaar als onwaarschijnlijk.

Roedels uitgehongerde wolvinnen storten zich

nietsontziend op het roomhoge lekkers.

Hevig wiebelende boezems, in 3Suisses korset

geperste konten, zij grijpen, graaien, duwen,

trekken, sleuren, rukken.

Meedogenloos gaan zij elkaar te lijf.

De afgrijselijke afrekening tussen Anges et Démons

met klauwende laknagels en slingerend klatergoud.

De lang gedouchte nog even geurende stropdassen

staan erbij en kijken er onderdanig naar.

Worden na het opschrokken van het eerste punt,

door de troep pigeonnante beha's

voor een tweede en zelfs derde

stuk naar de serveertafels uitgedaagd.

Ik heb geen trek meer. Ik word hier niet goed van.

Plaatsvervangende schaamte vult mijn maag,

mijn ganse lijf in fact.

Ik neem afscheid van het opgedroogde stel dat mij

deze onfrisse inkijk gunde.

Toch even nagaan of mijn Stad deze vijftigplusser

met vermeende doffe onverschilligheid - snel, graag -

uit betreffende submap kan verwijderen.

***

***

Het is echt voor het eerst

dat de lieverd mij in de steek laat.

"Wannéér vertrek je? Morgen al?"

zingt mijn nichterige kapper aan de telefoon.

Ik voel nattigheid.

"Dat zal niet meer lukken hoor,

had je nou een paar dagen éérder gebeld".

Heb ik niet gedaan. Doe ik nooit.

Ditmaal vang ik dus bot.

Het is niet meer om aan te zien.

Ik lijk wel een suikerspin.

Mijn luchtig kapsel is een eufemisme,

het is een uitslaande ramp.

Er krult al net zoveel mascara

aan mijn pony als aan mijn wimpers.

Er is geen ontkomen meer aan,

ik stap New Hair George binnen.

Het New Hair boezemt mij het vertrouwen

in dat George ook het Engels machtig is

en ik hier als een New mens ook weer zal

buitenstappen.

Niet dus.

Geen half gebenedijd woord. Ik moet onze

conversatie dan ook sterk tot gebaren

beperken.

Op een keukenstoel hang ik in een

hoek van 90 graden achterover de wasbak in.

Het koude water kleeft mij zo ongeveer

tot het middenrif als George de schaar

aan mij slaat.

Dat heb je met kappers.

Je legt ze een 2 cm inperking op en zij

toveren je verwoed knippend

tot een Hawaiian Hairless kat om.

Wat er aan hairless overblijft, vormen

George's professionele handen middels een

overkill aan foam, gel en spray om

tot een pot- en luchtdichte helm.

Letterlijk stijf sta ik.

Verslagen bekijk ik nogmaals het resultaat

in mijn autospiegel.

Omgekeerd adembenemend.

Er nu een kam of mijn vingers doorhalen

is niet meteen aangewezen,

ik sta vlak voor zijn salon geparkeerd.

Op een drafje en in de hoogste graad incognito

mijn overige boodschappen afhaspelen dan maar.

Nou, op een drafje, het is 40 graden

en het deksel op mijn hoofd knelt wezenloos.

Ligt het aan de altmodische supersized zonnebril

die ik heb opgediept, ligt het aan het feit dat

bekenden snel wegduiken als zij mij agonisch

zien voorbijrazen, ik blijf oefoef onzichtbaar.

Het is niet anders.

Een trendsetter word ik hier in de city

met mijn geschorenschaapkop niet.

Maar welkomfris zijn mijn piekjes voorlopig wèl.

***

***

Het is even na middernacht

en Roel staat mij op te wachten

in de te fel verlichte aankomsthal.

Hij is groot, dat is meegenomen.

Hoef ik alvast de menigte reikhalzend

speurende ogen niet te elimineren.

Wij hebben nog een paar uren

overwegend donkere rit voor de boeg.

Roel praat.

Ook daar ben ik hem dankbaar om,

ik ben moe.

Posttraumatisch gevloerd ook door

een check-in klerewijf in Zaventem

enkele uren ervoor.

Kan het anders?

Roel brengt mij de laatste nieuwtjes

over de inwijkelingen.

Een extralang sappig verhaal wordt

het niet, ik ben nauwelijks drie weken

weggeweest.

Tersluiks kijk ik naar hem, terwijl

hij met half dichtgeknepen ogen

de nacht inrijdt.

Ik maak mij de bedenking dat ik eigenlijk

nooit lang bij Roel heb stilgestaan.

En dit tot nader order zo zal houden.

Maar hij is best wel een getapte kerel.

Hij is alleen, maar

has managed to settle with his simple

life in his own way.

Zijn optrekje, niet zo afgelegen als

het mijne, heeft hij heel knus ingericht.

Over de witte muren zweeft een kleurrijke lappendeken

van kiekjes van zijn overleden vrouw

en van zijn her en der uitgevlogen

deels gehuwde en deels gescheiden kinderen.

Een paar felle kinderlijke schreeuwlelijke

schilderijen hangen ertussen genageld.

Zelf gemaakt.

Ook hij heeft die onweerstaanbare

drang niet kunnen weerstaan.

Heel populair is zijn terras.

Iedereen loopt hier bijna dagelijks eens aan,

op zoek naar lommer, een fris pintje,

het simpele keuvelleven dat hij en zijn

korenbloemblauwe stoeltjes uitstralen.

"Ik heb de elektriciteit ingeschakeld

en je koelkast aangevuld", zegt Roel.

"En je bed opgemaakt. Kan je wat uitslapen

en rustig ontbijten.

Deze namiddag kom ik je ophalen, doen wij

even boodschappen samen en kunnen wij

rond vijven een frappé drinken bij Kostas.

Hilde en Annie zullen er ook zijn".

Praten over Koenjoek heeft hij uitgesteld

tot wij mijn koffers in de living hebben

neergezet.

Stervend, vreest hij. Ergens in het UZ in Heraklion.

"Wanneer ga je hem zoeken?" vraagt hij nog.

Het wrange verschil tussen zoeken en bezoeken

valt mij op.

"Zaterdag neem ik de bus, Roel.

Ik heb al met Roy gebeld, hij zal mij

naar de halte brengen. Hoef jij niet steeds

heen en weer te rijden".

"Ik zie je straks dan, bel mij als je

klaarstaat. En probeer wat te slapen".

Wat haal ik mij op de hals,

vraag ik mij nog even af.

***  

***

Nauwelijks heb ik een tot discussie bereide voet

in zijn groezelig leeg kantoortje gezet,

of Draco steekt strijdvaardig van wal.

Een waterval van een naar ik vermoed tiental zinnen.

In het Grieks.

Verbluft staar ik hem aan.

Kan hier écht sprake zijn van persoonsverwisseling?

Ik lijk namelijk voor geen meter

op een gieneka (Griekse vrouw).

En in mijn "Grieks zonder moeite" ben ik

nog maar aan enato mathiema, negende les,

ie odos voekoerestieoe, de Boekareststraat, toe.

Ik begrijp er dus geen jota van.

"Speak English to me, please".

Dit heeft hij blijkbaar niet gehoord.

Hij gaat gewoon door, nog uitgebreider dan daarnet.

"I do not understand you. Please speak English".

Geen reactie. Hij ratelt verder.

Ik neem nu aan dat hij zijn beoogde en in de grachten

gevallen trip naar Amsterdam nog niet heeft verteerd.

"SHUT UP!"

Tja, ik had geen andere keuze.

Draco heeft wat denkwerk verricht en heeft een nieuw

voorstel. Hoewel langer verblijf in Greece voor

Koenjoek too dangerous is, moet ik op zijn schriftelijke

toestemming om het land te verlaten niet rekenen.

Dit begrijp ik niet.

Maar Koenjoek mag het ziekenhuis verlaten op voorwaarde

dat er constant toezicht is, dat er een zuurstoftoestel

aanwezig is en dat de sociaal verpleegster dit wekelijks

kan controleren.

So far so good.

En hij zal personally voor het zuurstoftoestel zorgen.

Nadruk op personally. 1600 euro.

Ik sta aan de vieze grond genageld.

Twee dingen weet ik.

Dat ik hem iets vreselijks zal aandoen

en dat ik hem nooit 1600 euro zal toeschuiven.

Alleen weet ik nu nog niet hoe.

"Endaxie (OK). I personally (nadruk) will take

care of Koenjoek, but I personally (véél nadruk)

will take care of the oxygen.

Just give me the necessary prescriptions.

Next Monday Koenjoek is leaving this hospital".

In zijn blik zie ik nu duidelijk dat hij dezelfde

snode stap overweegt.

Ik wacht zijn antwoord niet af en hol naar buiten,

op zoek naar Sprietgriet.

Wij hebben het gehaald, alle eer komt wel mijn

haast transparante partner in crime toe.

Het toestel in de stad gehuurd, 15 euro/maand.

De zuurstofflessen in het ziekenhuis achterovergedrukt,

gratis.

En Koenjoek op een loopje naar buiten gerold.

Dit laatste een week later dan ik minutieus had gepland.

Draco, ja.

Zijn wraaklust haalt het op zijn latent verstand.

Nu doe ik hem zeer beslist iets beroerds aan.

Met een Vlaamse hoe-zeg-je-dat? wordt niet gelachen.

***

***

"Wat een spuuglelijke slodder"

zei ik in de wagen, nadat ik haar

voor het eerst had ontmoet

op de parking van het grootwarenhuis.

"Erg, hé?" antwoordde Koenjoek.

Hier hield het ook op voor hem.

Koenjoek was té zen en té correct

om hier nog iets aan toe te voegen.

Men kan mij bezwaarlijk

een rolmodel noemen

als het erom gaat de verdediging

van de mannelijke species op te nemen.

Als een intrigant en manipulatief

pokkenwijf echter

deze mensensoort op een bijna misdadige,

laaghartige en perfide manier oplicht,

bedriegt, besteelt en bewust misleidt,

dan storm ik er met vlammend zwaard op af.

Quod erat demonstrandum.

In een vorig leven was genoemde slodder lerares,

veel te voortijdig en oneervol op pensioen gedwongen.

Overleven kon zij met dit karig inkomen niet,

dus nam zij een paar jaar geleden

fluks de wijk naar mijn eiland.

Verwierf er in de bergen, ver van de bewoonde

wereld, een bouwvallige schapenstal

die inmiddels tot een erg leuke woning met een

paar gastenverblijven is verbouwd.

Haar tactiek is even duivels als eenvoudig.

Via internetdating benadert zij behoedzaam

en heel systematisch haar doelgroep :

de kwetsbare prooien.

Makkelijk zat. Alleenstaande oudere mannen,

min of meer goed in de slappe was.

Bij voorkeur weduwnaars met als het even kan

een eigen dak boven het hoofd

en geen kinderen meer onder dit dak.

De dagelijkse aanvoer op internet is verzekerd.

Allemaal even eenzaam, depressief,

doelloos, beïnvloedbaar, naïef.

Eens de tegenpartij lekker, laat zij zich

een weekje uitnodigen.

Vliegtuigtickets, logies, verblijf, amusement,

vooral veel geschenken,

alles op kosten van de hoopvolle alleenstaande.

Blijft vooral de hoop nog overeind staan,

dan is een tegenbezoekje uiteraard welgekomen.

Dat treft.

Op dit prachtige eiland is zij net een gastenhuisje

aan het bijbouwen, of haar tuin aan het heraanleggen,

of nieuwe riolering aan het graven, of olijven aan het

plukken, noem maar wat.

Als geen ander verstaat zij de kunst

haar welbespraaktheid en mentaal overwicht

op haar zwakke slachtoffers te misbruiken.

Slechts één misselijke drijfveer jaagt haar

elke morgen uit bed en houdt haar

staande en gaande : geld.

De overgelukkige alleenstaande wordt vol verwachting

aan het vliegveld opgehaald en meteen tegen betaling

in het gastenverblijf ondergebracht en onbetaald

aan het zware werk gezet. 

Meer nog, zij perst hem even tussendoor

het nodige gereedschap ook nog af.

Samen uit eten, samen iets drinken,

en verder in het zweet labeurend van zijn

"zonnige vakantie" genieten : méér waar krijgt (of wenst)

hij voor zijn geld niet (meer).

Platgewalst en met de lippen stijf op elkaar keert

zo'n zielenpoot dan naar huis terug, diep ontgoocheld,

eindeloos beschaamd omdat hij zich

door een vrouw liet rollen.

Sommigen keren echter nièt onmiddellijk terug.

Besluiten zelfs binnen de kortste keren te blijven.

Zij die op het eerste gezicht en hopeloos

op dit sublieme paradijs verliefd zijn geworden,

zij die hier een ongekunsteld leven ontdekken,

een nieuw doel en bestaansreden vinden.

Zij die niets meer willen inhalen,

maar in hun laatste levensfase

voor zichzelf nog eens alles nieuw willen maken.

Ik ken ze allemaal, ik ken hun verhaal.

Een stuk voor stuk pijnlijk lang en

wraakroepend getuigenis van de mannen

die voor het praktisch realiseren

van hun nieuwe droom

niet om haar heen konden.

Zij heeft het geweten.

Nog drie memorabele ontmoetingen

met dit boertig vipeer

heb ik ervoor over gehad.

Haar riante stulp in de bergen staat te koop.

***         

***

In haar eigen bed slaapt Ivona nooit.

Want dat heeft zij niet.

Zij bezit enkel een nieuwe mountainbike,

wat eenvoudige kledingsstukken

en een lijvig Pools-Engels woordenboek.

En een meer dan behoorlijke portie lef.

Dat moet je haar nageven.

Je ontmoet haar dagelijks, al fietsend,

haar bezittingen netjes in een rugzakje.

Niemand weet wanneer en hoe

zij op mijn stukje eiland strandde.

Zij vertelt het ook niet zo gauw,

haar vertrouwen is al even zoek

als haar kennis van het Engels.

Ivona is een puur natuur Poolse midvijftiger,

delicaatblonde haren, viooltjesogen.

Einzelgänger. Slank en taai.

Onafhankelijk en vastberaden.

Zij is housesitter.

Telkens iemand van onze inwijkelingenkolonie

voor een al dan niet langere poos

naar zijn geboorteland trekt

voor familiebezoek of een andere ingreep,

wordt Ivona ingehuurd om tijdelijk in te wonen

en het huis met de eventueel aanwezige katten,

honden of tuin te onderhouden.

En dus hoeft zij geen eigen stekje,

zij verhuist fietsend haar pezige lijf

en schamele spulletjes

van de ene woning naar de andere.

Ik ontmoette Ivona in het piepkleine huisje

van een Engelse dame-met-stamboomkat.

Het eenkamerhuisje onderhouden was niet

zo meteen de opdracht, zo bleek.

Er was trouwens geen onderhouden meer aan.

Alles, maar dan ook alles, was langsheen de muren

opgestapeld in een kamerbrede wolk

van stof en pluis.

Zij moest er enkel zorg voor dragen

dat het de dure kat aan niets ontbrak

en dat de lady het mormel bij haar terugkeer

goed doorvoed, met glanzende pels

en uiteraard niet met rigor mortis

aan zou treffen.

Ik zocht een babysit.

Meer bepaald een deeltijdse oppas annex

gezelschapsdame voor Koenjoek.

Een klokrond oog moest in het zeil worden

gehouden nu hij thuis was.

Eigenzinnig en onverwoestbaar, verkoos hij

zijn zuurstofslurfje en medicatie al eens te

"vergeten", idem het feit dat hij echt

te zwak was om al op eigen benen te staan.

Maar boodschappen moeten wel eens tussendoor

gedaan worden, een terrasje en een frisse

neus gepikt ook en een haarsnit en nieuwe

jurk al evenzeer, dus daar zou Ivona zolang

voor mij kunnen invallen.

Wij werden het gauw eens over de agenda

en de voorwaarden, vrouwen lullen doorgaans

niet lang over zulke banale dingen.

Het werd een fijne tijd.

Tot Koenjoek in staat was zich met een

looprekje te verplaatsen, schonk trouwe Ivona

mij de unieke kans enkele uren te ontsnappen.

De warme zee in, de ruwe natuur in,

de herstellende vergetelheid in.

Ik toeter mij suf en zwaai mijn armen lam

telkens ik haar voor mij uit zie fietsen.

Mijn Poolse zwerfkat, mijn dakloze lefgozer,

mijn reddende engel.

Een godvergeten onvergetelijke vrouw.

***

***

Een boze doch gezaghebbende tong

beweert dat hij eigenlijk tandarts is.

In het ziekenhuis op mijn stukje eiland

fungeert Draco dus als longarts.

Het verbaast mij zelfs niet.

Elk beetje arts die het verschil kent

tussen clavus en encefalitis

blijft uiteraard niet op dit eiland

zitten narrowminden.

Necessitas frangit legem.

Wij kunnen elkaar niet luchten.

Dit valt misschien af te leiden uit het

feit dat hij mij mijdt als de builenpest

en ik hem genadeloos op de hielen zit,

op de tenen trap en tegen de schenen schop.

Een beetje afwisseling moet een mens

toch wel hebben.

En bovendien hebben eerdere aanvaringen

ons geleerd hoe elkaar aan te pakken.

Weken reeds probeer ik met Sprietgriet

en mijn bijna slaande argumenten

Koenjoek uit dit ziekenhuis weg te krijgen.

Draco probeert mijn gestalk te ontlopen

door zijn patiëntbezoek te spreiden

tussen 9.30 's ochtends en 02.30 's nachts.

Ga nou vooral niet denken dat deze man

het zo druk heeft of zo plichtsgetrouw is.

Hij calculeert in zijn dagtaak gewoon

ook zo'n 12 uren siësta in.

Hij zwicht uiteindelijk.

"It's too dangerous for him to stay in Greece.

So, I will bring him personally

to Amsterdam, as he needs oxygen and

medical assistance.

At your expense, of course".

En, hij staat sterk.

Zonder zijn schriftelijke toestemming zal ik,

mijn jeanne d'arc allures ten spijt,

er niet in slagen Koenjoek in zijn huidige conditie

een vliegtuig in te loodsen.

Bij zoveel chantage en het bijhorend

kostenplaatje of course

ben ik even uit mijn lood geslagen.

Verontwaardigd sla ik terug.

I beg your pardon? How dare you.

Ik word echt niet goed van je!

Hoewel de minzaamheid zelve,

eerder te danken aan de jaren

dan aan mijn genen,

kan ik een nooit eerder geziene

wijvenhardnekkigheid aan de dag leggen

als ik gedwarsboomd word.

Are you out of your mind?

No way Jose, over mijn dead body.

Er is absolutely no fucking haar op mijn hoofd

dat er nog maar aan dènkt jou

een retourtje Amsterdam te betalen.

Shame on you.

Briesend en gesticulerend

zet Draco mij dus eens te meer

zijn kaal kantoortje uit.

"OUT! OUT! Come back tomorrow!

I need to think about this".

Voor zijn traag werkende hersenen

heb ik inmiddels begrip leren opbrengen.

De mijne daarentegen staan op scherp.

Réken maar dat ik er morgen sta.

***

***

"Manu darling? So sorry to disturb you, but

this time the car is DEAD".

Als zij in de shit zit en bijgevolg enige

mannelijke interventie onvermijdelijk is,

noemt zij de andere helft aan de lijn

steevast "darling".

En zet zij haar stemgeluid op "hulpeloos".

Wrong time, dat wist zij.

Op dit eiland wordt er tussen 2 en 5 gesiëst.

En aanverwante horizontale activiteiten beoefend.

Dat zij haar darling autoverhuurder hierbij

wel degelijk had gestoord, werd duidelijk

toen hij in hoge mate geïrriteerd uitvloog.

"What do you mean, DEAD? The car is not dead.

Not dead, d'you hear me.

Nothing wrong with this car.

It's the battery again. You left the radio

or the airco on, all night, I'm sure.

Just like you did last time".

Hij had gelijk, wat de both times betreft.

Maar zelfs met het hoofd op een hakblok

zou zij dat niet toegeven.

Hij vond haar een Power Lady

en een dergelijke reputatie

verdien je niet zomaar.

Bij het eerste alarmerende batterijfalen

was Manolis na 20 minuten al ter plaatse.

Koud kunstje, want zij kon niet anders

dan bergaf, in tweede en starten.

Zij had goed geluisterd hoe het moest.

Deze keer besloot zij dan ook de klus

in haar eentje te klaren en ging zij wel bergaf,

in tweede, maar the car startte NIET.

En stopte dus ook niet meer.

In ideale omstandigheden, zoals daar

zijn klaarlichte dag, hevige zonneschijn en

geen tegenliggers,

lukte het haar de berg, haarspeldbochten incluis,

in 13 minuten af te bollen.

Toen de wagen beneden uiteindelijk stilviel,

had zij haar record in de vernieling gereden.

Zoals trouwens haar zenuwen, haar hartritme

en haar nieuwe string.

Nog steeds foeterend en uit zijn hum

laadde Manolis de batterij op.

Zij hield, nog steeds hevig bibberend,

vol dat het ditmaal eigenlijk not only the

battery was geweest, you know.

En zoende hem.

Zijn gezicht en boosheid trokken witjes weg,

hij kreunde bijna van spijt.

"I'm so sorry, milady, this has been

a hell of a day, you know".

De autoradio heeft hij voor alle zekerheid

uit zijn huurcar gehaald.

Geen erg, vond zij, Radio2 kon zij

er toch niet op beluisteren.

En de parkeerbonnen, die zij in het

handschoenenvakje had achtergelaten,

zou zij toch niet betalen.

***

***

Zij kon wel veel hebben,

maar de innemende persoonlijkheid

van deze uiterst aimabele man

verpletterde haar toch 'n beetje.

Het lag aan zijn omvang.

Er bestond niet de minste twijfel

dat de galante adjunct van de consul

der Nederlanden er een eigen

kleermaker op nahield.

Zij vroeg zich even af waar de

corpulente heren-matentabel

ophoudt te bestaan. Bij 88-90? 15XL?

En hoe zo'n man aan zijn trekken komt.

Zij bedacht fijntjes dat Koenjoek,

in zijn rolstoel bijna onvindbaar

met zijn dank haar niet-aflatende zorg

reeds bereikt 43 kg brutogewicht

wel viermaal in deze klomp kon verdwijnen.

's Mans minimalistisch ingericht kantoor

was in de breedte navenant.

Witte muren, blauw leder, onbehaaglijk eXXXcLusief.

Beatrix in het midden, geheel staatsie

tussen een Nederlands en een Europees vaandeltje.

Nooddokumenten, daar had Koenjoek dus nood aan.

Hiervoor had zij dit zwaar zieke hoopje

zo'n 170 km tot deze designer oase

gerold en haarspeldgebocht,

vastbesloten deze ook, desnoods manu militari,

te pakken te krijgen.

De originele waren uiteraard verloren gelegd

tijdens Koenjoeks zevenvoudig jojotransport

tussen ziekenhuizen.

Europa eindigt immers waar Griekenland begint.

Kopzorgen waren de énige medische zorgen die hij kon krijgen.

Nederlands sprak deze ontzettend lieve man

tot zijn grote spijt niet,

maar zijn begrip, zijn gewichtigheid

en zijn daadkracht waren vlekkeloos.

Even snel als onze frappé werd opgediend,

werd ook de laissez-passer na enkele

handtekeningen en long distance calls afgeleverd.

Zij voelde zich opgelucht, de grand cru goeierd

leek het zowaar ook.

Nu nog de rolstoel met precaire inhoud

netjes en vooral tijdig in Nederland afleveren.

Een makkie.

Dacht je?

***   

***

Kinderen zijn vreemde wezens.

Laat jij ze nu quasi dagelijks

internetsgewijs geruststellen

dat het (provisorisch)

amicaal, amoureus, artistiek

bureaucratisch, culinair

diplomatisch, emotioneel, financieel

fysiek, geografisch, humoristisch

intellectueel, klimatologisch, klinisch

lifestylish, mainstreamig, mentaal

mobiel, organisatorisch, panoramisch

pensioentechnisch, psychoanalytisch

religieus, sociaal, utilitair, verbaal

vestimentair en visueel

heel goed met je gaat.

Dat horen zij te weten.

Dat horen zij ook graag.

Per slot, je zit daar ook wel

geïsoleerd op je olijvenberg

solitair mooi te wezen

en aard te schokken.

Laat nu uitgerekend zij

je inspirerende aanwezigheid missen.

Daar zit je dan.

Op je relax-aan-beide-zijden-bank.

Op vier maal vallen van hen verwijderd.

En gedeisd zal je je nu houden.

Drie maanden.

Dat heb je ze immers moeten beloven.

Onvoorwaardelijk.

Hoewel dubbelbeglaasd in je Vlaamse flat