***xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Om Teddy Tequila

maak ik mij grote zorgen.

Hij heeft namelijk, uiteindelijk en zopas

een nieuwe vriendin.

En het zal alweer niks worden.

Knap 7 maanden en 9 dagen geleden

hadden wij “tot spoedig, hoor!” en “dada”

op de berichtgeschiedenis van MSN achtergelaten.  

Zit ik hier nu verwoed te kladblokken, verschijnt

verrassend zijn webcam-spierencontainer

op mijn scherm met de directe queeste

“EN HOE ZIT HET DAAR?”

Teddy lacht cambreed.

Ik reageer metéén to the point :

“Heb ik het mis? Ik denk dat jij een

maatje hebt”.

Enige etiquette kan ik wel achterwege laten,

het kan hem geen ene reet schelen

hoe de zaakjes daar bij mij zitten,

hij moet iets kwijt.

Bingo.

“jaaaaaaaaaaaaa. nog maar pas.

en tis zo'n leuke madam.

en zit hier nu naast hem, ziede?

haar 'n beetje MSN aanleren,

want dat kent zij niet”.

Ik zie enkel een bos dofzwarte krulletjes,

in de camera durft zij niet te kijken.

Hij zendt mij zo'n emoti-dikkelippenkus.

“en zal mij nu maar laten want hij wil

nog wat emoti-tweeberenknuffelen.

saluutjes en mercikes”.

Bij de meeste ontmoetingen zijn mensen

het lijdend voorwerp van deze handeling.

Laat ik nou bij wijze van dwarse uitzondering

 vrijwel altijd het meewerkend voorwerp zijn.

Teddy toen-nog-niet-genaamd Tequila had een

hoopvol zoekertje voor een reisgenote geplaatst.

Als 50+ single met een méér dan

medisch gezien gezonde eetlust

werd hij in den vreemde veel te vaak

geconfronteerd met zijn van zijn tafeltje

voortijdig weggehaald vorig bord

telkens hij zich voor een volgende portie

naar het uitgestrekt buffet verplaatste.

Een flauw excuus als een ander,

hij zocht een tafelwacht.

En wat conversatie was meegenomen.

Ik had ook reisplannen. En ik zocht een lijfwacht.

En wat conversatie was meegenomen.

Teddy bleek in de groene gemeente

naast de mijne te wonen

en beroepsmilitair te zijn.

Een geruststellende gedachte,

mijn divien lijf tegen ongewenste vreemde benadering

professioneel beschermd te weten.

Op zijn sloffen kwam hij naar de eerste afspraak.

Letterlijk.

Was tijdens de dienst niet tijdig weggesprongen

toen een laadbrug naar beneden kwam.

Het leverde hem zes weken ziekteverlof op.

Na deze eerste screening, gold Teddy als

een vermoedelijk hoogst aanvaardbare

patente humoristische kerel

annex tijdelijk lijfbehoeder en tafelgenoot.

In zijn algeheelheid was den Ted onverstoorbaar.

Zijn welhaast prehistorische goede humeur

en aanstekelijke lach bevielen mij ook.

Bovendien, hij bleek er wonderwel in geslaagd in harmonie

te leven met de pijnpunten van zijn universum :

zijn spraakgebrek, zijn eetlust,

zijn gemis aan lief en zijn luiheid.

Vrij gauw en mits de goede “geen gedoe” afspraken

zagen wij beiden drie weken in elkaars

reislustige gezelschap wel zitten.

Let wel, ik betrek nu mijn adorabele kindertjes

 met hun onbevooroordeelde stellingname

ook bij mijn impulsieve avonturen.

Eerdere grove nalatigheid in dezen heeft hen

in het verleden zo niet volledig getraumatiseerd,

dan toch half verweesd achtergelaten.

Daarom.

Het werd een onvergetelijke vakantie.

Waar ook in het resort een zetel te vinden was,

Teddy lag erin.

De lobbyzetels, ligzetels,

strandzetels, barzetels,

hij was er buiten etenstijd

met geen houweel uit te pikken.

In welk van de drie restaurants ook

er zes maal per etmaal

 een stoel te vinden was,

Teddy zat erop.

Teddy heeft echt wel van zijn vakantie genoten,

hij heeft heel veel gegeten en gerust.

En sloten tequila gedronken.

Aan de bar gezeten, liet hij de glaasjes

 elke avond

aanrukken in rijen van twee.

Na de eerste twaalf, vond ik zijn lach

al veel minder aanstekelijk

en zijn luidruchtig goede humeur

eerder benauwend.

Aan de ontbijttafel heb ik Teddy Tequila

dan ook drie weken moeten missen.

Eigenlijk heb ik hem al die tijd

nauwelijks gezien.

En was daar helemaal niet rouwig om.

Met de leuke madam met de damaged

curly zwarte haren heb ik wel te doen.

Dit wordt niks.

***