Ik ben Chantal, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Goldenyearsandtears.
Ik ben een vrouw en woon in Kreta (Griekenland) en mijn beroep is allang vergeten.
Ik ben geboren op 21/03/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vooral vermijden wat ik niét graag doe.
Aan zijn uitwerpselen herkent men het dier.
Dit zijn de dampende hoopjes van een bohémienne comblée, neergezet op minder fortuinlijke sujetten.
Tragikomische bijdragen over al dan niet toevallige "Ontmoetingen", de tijdspanne tussen Verwachting en Ontgoocheling. Een kritische kijk van een ongenietbare rebelse vrouw.
29-04-2008
DE RECHTZETTING
***
L.S.
Tja, het zat eraan te komen,
het stond in mijn sterren geschreven :
"Ma très chère, un spectaculaire concours de circonstances,
ayant rapport avec l'énergie des planètes et de la lune,
a joué un rôle crucial sur les talents et les capacités
dont vous disposez aujourd'hui".
Nu komt het :
"De plus, vous avez reçu
une merveilleuse bénédiction : la capacité d'entrer
en relation avec l'archange Titipoes".
De andere geneugten die me boven het hoofd zweven,
bespaar ik je liever.
Ik ben nu al zo verwend.
Vandaag even, met permissie en bij hoge uitzondering,
geen gekak op een egotrippend
ergo meelijwekkend mannelijk sujet.
Het zal je ongetwijfeld
opluchten, in het beste
geval sogar verdrieten.
Belangrijker mest dient hier eerst opgeruimd.
Het gaat hier om mijn reputatie.
Of wat daarvan overblijft.
Om je verscherpte aandacht moet
ik dan ook verzoeken.
Er is geen vrouw waar ik meer
kàn van houden. Van die dot van
een Poes van een Titi.
Zij fulmineert, zij slaat, zij zalft,
zij baalt, zij straalt, zij haalt aan,
zij stoot af, zij koppelt, zij ontroert,
zij haalt the best and the worst naar boven.
Zij stelt vast, zij veronderstelt,
zij pro- en re-ageert, zij doet je twijfelen,
zij maakt je sterker.
Zij denkt ruim, zij ontwikkelt breed.
Meer moet dat niet zijn.
Met briljante woorden doet zij dit.
Tegelijkertijd onze beperking en onze rijkdom.
Tegelijkertijd onze zegen en onze vloek.
Wij hebben dezelfde gebreken.
De meeste kracht en de meeste macht
schuilt in woorden.
Scheppend en vernietigend.
Woorden als onmiskenbaar begin
en finaal element van je leven.
Je eerste kreet
en je laatste zucht.
Woorden als brokkelig cement
tussen de prachtigste ervaringen
en de vreselijkste drama's
in je leven.
Zij beïnvloeden je keuzes,
zij bepalen je fouten.
Zij zijn je bodem, ook je dubbele.
Woorden verleiden, misleiden vooral.
Volatiel als ze kunnen zijn, eenmaal
uitgesproken,
zo beklijvend kunnen ze zijn, eenmaal
neergeschreven.
Het is dus enkel vanuit deze beklemmende angst
en een haast sacrale faiblesse humaine
dat ik jou, sporadische, doch aandachtige lezer,
vandaag heel eventjes wil meegeven dat ik,
naast mijn gauloises-verslaving,
enkel een ongebreidelde fantasie koester,
en verder als een femme comblée
door het leven huppel.
En daar alsnog geen verandering
wens in te brengen.
goldenyearsandtears (GY&T)
***
29-04-2008 om 00:00
geschreven door goldenyearsandtears
"Deze activiteit is nefast voor elk facet van uw gezondheid"
zou elke chatruimte
in tekengrootte 36 moeten voorafgaan.
In het rood, en met uitroeptekens, indien gelinkt
aan de messenger van datingsites.
Deze opslorpende, vernietigende bezigheid hoort immers thuis
in het weinig verheffende rijtje verslavingen, als daar zijn,
in alfabetische volgorde, alcoholverslaving, drugsverslaving,
eet- of eetnetnietverslaving, gokverslaving, gsm-verslaving,
internetverslaving, pillenverslaving, sexverslaving en
tabakverslaving en zou dus de tweede plaats innemen.
Chatverslaving leidt immers onafwendbaar tot minstens één,
zoniet tot alle hierboven vermelde assuétudes.
Laat me vooral duidelijk zijn, ik heb het dus niet over het sporadische gedrag van
omaatje langs moederszijde, dat via haar 10-jarige kleinzoon in Zuid-Afrika
probeert uit te vissen of zijn ouders nog wel samen slapen.
Deze wetenschap zal opoe langs vaderszijde worst wezen,
zij weet wel beter.
Noch over de dementerende pogingen van vrouwen met mooie
rondingen, gelijkgefiguurden het geheim te
ontfutselen, hoe zij erin geslaagd zijn of alsnog hopen te slagen
in hun afslankend opzet uitermate storende hobbels en bobbels
nog voor de Turkije-vakantie weg te werken.
Waarvoor àlle respect, ik kan daar inkomen.
Neen hoor, ik heb het over de keiharde uiterst gevaarlijke business,
over het Kerkhof van Gevoelige Zielen.
Laat Elke Hoop Varen Gij Die Deze Daterschatruimte Binnentreedt.
De Chatboxtragiek, Het MSN-Gevaar, Het Skype-Syndroom.
Chatten als haast onvermijdelijke stap 2
na het meestal bewust kort gehouden
eerste contact (stap 1) dat internetdaters
van beider kunne, of ook wel van gelijke kunne,
via datingsites met elkaar plegen te leggen.
Ten behoeve van niet-ingewijden, het begint met een pop-up.
Of met een miniem berichtje.
"Hallo, mooi (oftewel : leuk) profieltje heb jij"
"Klassedame, je ziet er zo jong uit voor je leeftijd,
zo sensueel"
Prachtige fotos, je oogt fantastisch! Sexy jurkje trouwens
"Ik val op oudere vrouwen, mijn
mooiste ervaring heb ik gehad met
een leeftijdsgenote van je"
"Zullen we eens kennismaken"? (oftewel : "Kan ik je verleiden tot een kennismaking" indien de afzender slechts voor het tweede werkwoord interesse heeft)
"Ik kan nauwelijks wachten"
"Je kan me bereiken op msn...."
Zulkdanig moois mag je verwachten van kerels in de leeftijdscategorie 35-48,
overwegend gehuwd, en tijdens de werkuren.
Sommige die-hards verkiezen een meer directe aanpak :
"Zin in een stevige sexpartij"?
"Voel je iets voor BDSM"?
"FF BFF"? (toegegeven, ik heb het moeten opzoeken, ik vreesde even dat zijn klavier het liet afweten)
"Vind jij ook dat penetratie altijd moet"?
"Word je graag gelikt"?
"Zullen we op msn overgaan? Dat bekt beter"
(oftewel : "Dat praat gemakkelijker", indien de afzender
iets minder taalgevoelig is).
Leeftijdscategorie 22-32 probeert het iets ludieker :
Aan de kathedraal hadden zij afgesproken, een voor de hand liggende locatie.
De man had immers net, en wel op gevorderde leeftijd, een cursus toeristische gids achter de kiezen.
Met onderscheiding.
En met evenveel voldoening, eindelijk, voor het eerst, na een introverte carrière in de plaatselijke bibliotheek.
Een semi actieve loopbaan die al even geruisloos in zijn oppensioenstelling was gevloeid.
Hij was terecht fier op zijn prestatie.
Geen twee op elkaar liggende slijkstenen uit de vroege of late Middeleeuwen, of hij kon er een heus verhaal om bouwen.
"Ik zal je niet meer bellen", had hij gewaarschuwd. "Ik heb een vast toestel, en bellen naar een mobieltje is héél duur". Hij was West-Vlaming. En vrijgezel.
"Om 14 uur zal ik er zijn. Ik breng een paraplu mee", had hij er accentloos aan toegevoegd.
Er stond een novembergure wind en het regende. Zij had haar nepbontjas aangetrokken, een tikkeltje vroeg op het jaar, toegegeven, maar ze vond het zo BCBG staan.
Hij mocht vooral niet denken dat zij er zo eentje was dat enkel op zijn geld uit was. Mannen worden op datingsites zo vaak opgelicht.
Zij bad kwiek doorstappend dat haar pas geföhnt kapsel in model zou blijven.
Ze waaide zowat naar hem toe. Wat bleekjes zag hij eruit, in zijn witrode ruitjeshemd met open kraag en kort vaalbruin JBC-blousonnetje.
Ze greep spontaan de beide ritsen van zijn jasje tegen elkaar. "Heb je het niet koud"? vroeg ze moederlijk. Hij was aangenaam verrast.
Het kon slechter, dacht ze, toen hij haar volgde op weg naar de afgesproken degustatieplaats. Bezorgd keek ze geregeld om. Gefascineerd en hevig geëmotioneerd beschreef hij haar de gevels waarover hij zoveel had gelezen. Ze verstond hem niet.
Hij heeft een zacht en teder gezicht, stelde ze zichzelf gerust. Lengte en figuur zitten ook wel snor. Iemand waarmee je je op straat kon vertonen.
Toen ze bij de Markt arriveerden, had het opgehouden met regenen.
Er was weinig volk op de terrasjes, door een uitzonderlijk natte zomer hadden de middenstanders het massaal opgegeven hun afgeschreven terrasmeubeltjes nog ruim voor de winter binnen te halen.
Aan het meest troosteloze, lege terrasje, haalde hij haar in. "Hier gaan we een koffie drinken", stelde hij voor.
Ze vond het maar niks en ging op het natte ongemakkelijke stoeltje zitten.
Toen de koffies uiteindelijk door de onvriendelijke serveerster op het tafeltje werden geschoven, hadden zij reeds wederzijds gegevens over hun burgerlijke stand uitgewisseld.
Hij was nooit getrouwd geweest, hij had zijn Grote Liefde de rug toegekeerd toen hij besloot alsnog hogere studies aan te vatten. Daar had hij spijt van. Een korte relatie achteraf had nauwelijks vier maanden geduurd.
Zij beperkte haar huwelijken veiligheidshalve tot één. Want daar had zij geen spijt van.
"Hoe zit het met je libido"? De vraag kaatste af op het kopje dat zij net naar haar mond bracht. Het bracht haar danig van haar stuk.
Zij maakte achteloos de bovenste knopen van haar faux fur mantel los en schoof haar stoeltje wat dichter bij het zijne, in een poging hem met haar groene blik gerust te stellen.
Hij was gerustgesteld en bestelde zich overmoedig een Leffe. "En voor haar nog een koffie", voegde hij ongevraagd aan zijn bestelling toe.
Het gevaar was geweken, het gesprek kabbelde lekker voort. Of hij haar al had verteld dat hij een cursus toeristische gids met onderscheiding had afgemaakt?
Niet te onderschatten, het had hem moeite en tijd gekost. Maar daartegenover stond, dat hij thuis de verwarming uit kon zetten als hij naar de les was.
En het bracht nog een centje op, dat gidsen, dat mocht nu, weet je, je mag bijverdienen nu als je op pensioen bent.
"Ik heb geen elitewagen, hoor", vervolgde hij, na een sluikse blik op de pels. "Een Nissan, sterk wagentje. Na de dood van mijn mamaatje gekocht. In 1993 was dat".
"Maar je hebt een elitefiets", probeerde ze. Ze herinnerde zich de hybride stadsfiets die hij zich onlangs had veroorloofd. Een Norta of zoiets.
Hij schaterde het uit. "Wat ben jij adrem, zeg". "Ja hoor. Een noodzaak in een verkeerszwangere stad. Doe ik ook mijn boodschappen mee. Dat jij dat nog weet, zeg. Maar het was een dure aankoop, weet je"?
Zij wist dat. Alles wat hij vertelde, wist ze. En ze vroeg zich af, hoe laat het nu zou zijn.
Om halfvier veerde hij recht. Zijn glas was leeg, haar koffie koud.
"Ik ga de rekening vragen, we delen dit toch he"? Verbluft, totaal ongelovig moet zij gekeken hebben. "Ja toch"?
Zij griste haar portemonnee, formaat 2 Bratella Bakken en Braden 500 gr botervlootjes, uit haar handtas en legde die goed zichtbaar op het tafeltje.
Hij schrok van haar haast en probeerde het gevaarte met zijn elleboog terug in haar handtas te schuiven.
"Wacht, wàcht even tot het meisje is langsgekomen". Zij wou hier niets van horen.
8,20 euro stond op het ticket dat hij aandachtig bestudeerde.
Zij legde een 5 eurobiljet op het tafeltje en stond onmiddellijk op. Wààg het vooral niet me wat koperstukjes terug te geven, dacht ze. Hij maakte daar geen aanstalten toe.
Toen zij de stoeltjes netjes onder de tafel wilden schuiven, raakte haar hand ongewild de zijne aan.
Hij verstijfde en keek haar ontzet aan. Zijn zacht en teder gezicht liep bloedrood aan. Hij deinsde verschrikt een pas achteruit, en schudde verwoed met zijn hand, alsof er net een kom hete soep was overgegaan. Hij stamelde. "Dit is nog te vroeg" piepte hij.
Zou ze nu onbedaarlijk lachen? Zij lachte niet, leek onbewogen, maar keek hem vol medelijden aan.
Hoe zit het met jouw libido, welde in haar op. Zij begreep het ineens. Zij begreep zeer veel, zij het dan meestal iets te laat.
"Ik ben met de trein gekomen", haastte hij zich te zeggen. "Ze durven enorm veel geld vragen voor de parkeergarages hier".
Zij knoopte haar nepjas volledig dicht, zweefde langsheen de tafeltjes en keek niet meer om.
Een week later liep een berichtje op haar pc. Hij had de kennismaking zo prettig gevonden. Een mooie verschijning, dat moest hij haar nageven. Maar had iemand leren kennen uit zijn streek, dit wou hij een kans geven.
En sorry, hij wou eerder bellen, maar bellen naar een mobieltje is zo duur. En al helemaal vanaf een vast toestel.
Zij was opgelucht.
22-04-2008 om 00:00
geschreven door goldenyearsandtears
Ik ben Chantal, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Goldenyearsandtears.
