***

Elf maanden chatten met een bijzonder aardige man

die op zo'n pakweg 2309,63 km van je

verwijderd zit,

 semi-kluizenaarsgewijs residerend en luierend

op zijn iets koelere berg met extrabreed natuurgroen

en azuurblauw uitzicht op een zonuitgestorte

Griekse baai, brengt je tot drie merkwaardige

vaststellingen.

Over de eerste vaststelling kan je

heel kort zijn : hoe hou je het

in Godsnaam zo lang uit?

De tweede ligt voor de hand :

welke motiverende verachting houdt je overeind

om in dit vervloekte land medio april

te lopen bevriezen, je electrabelfactuur

welhaast onbetaalbaar aan te dikken, en al

helemaal onbegrijpelijk, er nog te blijven ook?

De derde is merkwaardiger :

zo'n man neemt geen piemelvorm aan,

zo'n man is je eunuch, je goeroe,

zo'n man betovert je, hij bedreigt je niet.

Zo'n man doe je veel onrecht aan.

*

Goeroe zocht en bespeurde enig raakvlak

toen hij haar profieltje aanklikte.

Het kon ook andersom zijn geweest,

maar dit was hoogst onwaarschijnlijk,

zij had niet de gewoonte

haar klik te zetten op een partnerzoekende man,

al zou dit wel geen ongevraagde, maar

misschien ongewenste reactie geweest zijn.

Het dient ten overvloede herhaald,

Goeroe was een uiterst beminnelijk en geniaal man.

In verscheidene Europese landen had hij

zijn brede P.R. expertise met open armen

mogen tentoonspreiden, een bevlogen kunstenaar,

een diepzinnig denker, een begenadigd schrijver,

een gereserveerd criticus,

met de look en de teint

van zijn bronzen creaties. 

In haar ogen. 

Allicht zag hij in zijn spiegel een

iets bescheidener versie van zichzelf.

Zij had onlangs haar partner verloren,

hij de zijne helaas al veel langer.

Het schept een band,

het werken aan een afscheid

en het niet meer kunnen werken aan de vele plannen

die zij beiden nog met hun levensgezel vorm wilden geven.

Op onnavolgbare wijze

sleurde Goeroe haar in urenlange

doorgaans nachtelijke gesprekken

door haar verdriet en twijfels heen.

Hij verstond haar, hij motiveerde haar,

hij activeerde haar hersendood,

met zijn fijne vingers modelleerde hij haar

virtueel en geduldig tot een herboren zelfbewuste

vrouw, terug in staat eigen keuzes

en eigen fouten te maken.

Toen hij besloot zijn leven een

zin en een andere wending te geven

en hij het land van berg, dal en Milka koeien

inruilde voor zijn eigen kretenzisch paradijsje,

kon zij hem enkel maar bewonderen voor

zijn droom, zijn durf en zijn moed.

Kalm en steeds gereserveerd

bleef hij ook daar haar capriolen en herwonnen frivoliteit

virtueel gadeslaan.

Hij wees haar niet terecht,

hij was haar klankbord, haar pispaal,

haar boksbal, haar uitlaatklep, haar

uithuilschouder, haar steun,

haar rots, haar maatje,

haar goeroe.

Nooit meer kwam het bij haar op, dat hij

een man was.

In haar ogen was veel veranderd.

Tot Goeroe, voor het eerst,

op een moment

waarop de nacht de deur op een kier zet

voor intimiteit

liet doorschemeren haar te

willen ontmoeten.

De schok waarmee haar beide voeten

terug op de aarde en haar wilde

hoofd terug in de realiteit

terechtkwamen veranderde alles.

Niets zou meer hetzelfde zijn.

Wat hij verzweeg, werd ook niet meer uitgesproken.

Wat zij na verloop van tijd uitsprak, werd verder verzwegen.

Zij is nog steeds halfcomateus van verdriet en schuldgevoel.

Kalinichta, ta leme.

Agapimoe....

***