***

Op haar eigen verantwoordelijkheid

- en dus tegen de zin van Draco -

heeft Sprietgriet

met bruuske voldoening

het hekken rond Koenjoeks bed

weggehaald.

Zowat alles doet zij glorieus

tegen de wil van Draco in.

Hij aanvaardt het zwijgend.

Omdat zij haar verpleegstersopleiding

in Nederland genoot.

Plus zij op mijn eiland zo'n 30 jaar

ervaring heeft.

En de tandlongarts dus weet dat zijn

medische knowhow en bestaansreden

nauwelijks tot haar knookenkels reiken.

Bovendien kan zij nogal hufterig

briesend tekeergaan. Ook dat.

Aan haar arm heeft Koenjoek vanmorgen,

een maand na zijn hersenincident,

zijn eerste aarzelende stappen gezet.

In haar nopjes en in een verhoogde

raki-intoxistaat belt zij mij dit

goede nieuws door. 

Ik verwacht dan ook Koenjoek

in zijn favoriete lotushouding

en met een voldane schitterende glimlach

rechtop in bed aan te treffen.

Steeds als ik in de kamer kom,

tik ik even op de handen van de

oude Griek die amper ademend

maar zwaar hoestend

in het bed naast Koenjoek ligt.

Hij is ver heen, maar kijkt mij

met een verheerlijkte blik aan.

Ik vermoed dat hij zich in het ijle

al door meerdere engelen omringd weet.

Aan zijn bed zitten ze alvast niet.

Daar posteert dag en nacht,

heel zichtbaar en hoorbaar,

zijn echtgenote, een kleine donkere

xenofobe feeks.

Koenjoek ligt opgerold verborgen

onder het laken.

Het signaal dat hij pijn heeft

of zich heel beroerd voelt.

Geen zucht, geen klacht.

Hij beantwoordt mijn bezorgdheid niet.

Ik merk dat hij zich geschoren heeft,

zijn sikje is verdwenen.

Ik vond het hem nochtans goed staan,

hij vond het uitermate hinderlijk.

Als ik zijn doorligwonden wil verzorgen,

val ik bijna om bij het zien van twee

hematomen, zo groot als kippeneieren.

Het wordt langzaam duidelijk.

Taaie, eigenzinnige Koenjoek is op eigen

houtje naar de badkamer gestrompeld om

die verrekte sik eindelijk weg te halen,

is op de ondergelopen vloer fluks uitgegleden

en met de rug achtereenvolgens op de lavabo

en op het toilet terechtgekomen.

De badkamer waar de feeks haar afwas doet,

haar douche neemt en haar klederen wast.

En uiteraard het water niet opdweilt.

Ik grijp op de gang de eerste man vast

die een ronde doet en geen boer lijkt.

"Where did this happen?" is zijn eerste

vraag als hij de steeds groter wordende

knoerten verbaasd bekijkt.

"Here, of course" antwoord ik, even verbaasd.

"You must ask his doctor".

Het rammelt in mijn darmen als ik nog maar

aan Draco dènk.

Ook de zoon van de feeks, die hier arts is

en toevallig zijn vader komt bezoeken, kijkt

vol verwondering naar de bulten.

"Where did this happen?"

Zelfde vraag.

Ik breng de moed niet meer op om eraan

toe te voegen dat "zijn fucking mother...."

"He is not my patient, ask his doctor".

Als Draco een uur later de kamer inslentert,

heb ik mijn moed ruimschoots bijeengeraapt

en mijn kookpunt bereikt.

Hij ziet er niet uit, hij komt net uit bed.

Hij ziet mij en hij wenst dat hij zijn bed

niet was uitgekomen.

"Where did this happen?".

Dit is er teveel aan.

"Where the fuck do you think this happened?"

Een geraamte van 35 kilo met een ongeneeslijke

longaandoening en onverklaarbare hersenschade

zal vandaag heus wel niet even in de Samariakloof naar

beneden gestort zijn.

Draco is niet eens verwonderd als hij de

kippeneieren ziet.

Hij wéét gewoon niet wat het is.

=Zonder een woord verlaat hij de kamer.

Tien minuten hou ik het vol.

Ik vrees dat hij vertrokken is, ik ga op zoek.

Alleen in de verpleegsterruimte zit hij, het

ongekamde hoofd in de handen.

En roept, van zodra hij mij in de deuropening ziet.

"OUT! OUT! I need to think about this!

I don't know yet what I will do. Come back later!"

Dit heb ik al eerder gehoord. Geen twee keer.

Ik wil nù zekerheid dat Koenjoek bij zijn val

niets gebroken heeft.

Het moet. Even hard roepen.

"So, you don't know? I know what you will do.

Now. Now. This very moment. Immediately.

You will bring Koenjoek to Radiology. Now."

Na amper vijf minuten wordt Koenjoek

voor de röntgenfoto's opgehaald.

Ik krijg vandaag wel geen uitsluitsel meer.

Maar ik ben niet langer ongerust.

Het moet onderhand al wel

de zevende bedevaart zijn die ik beloof

als wij deze nachtmerrie mogen overleven.

"Je bent onbetaalbaar" lacht Koenjoek en

hij slaat zijn broze arm om mijn nek als ik

hem een zoentje geef bij mijn vertrek.

Hij is mijn maatje, zei ik toch?

Met Draco hoop ik nu definitief afgerekend

te hebben.

IJdele hoop, zal blijken.

Af te rekenen krijgt het ziekenhuis anders wel,

vertelt Sprietgriet mij.

Met een schadeclaim die de familie indiende

toen een eenzame oude marginaal bij een val

uit zijn bed het loodje had gelegd.

Hij had hier drie weken doorgebracht

en nooit bezoek gehad.

***