***xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Mijn lot is nu bezegeld.

Mijn Stad heeft mij, rijkelijk laat weliswaar,

officieel als vijftigplusser getraceerd en als dusdanig

ongevraagd en hoogstens ongewenst

in deze submap ondergebracht.

Door een gezonde reflex gedreven

om deze gedeshydrateerde categorie uit haar lethargie

en haar wereldse onkundigheid annex onwetendheid 

te bevrijden,

nodigt mijn Stad mij op een seniorennamiddag

met een film, een koffie en een punt taart uit.

Ik voel hier niets voor.

Enkel het eczeem dat zich op mijn ziel heeft ontwikkeld

bij elke aanval van ongewenstheid, jeukt.

Het steriele stel van twee straten verder,

wiens enigszins vertraagde zoon ik in een actiever verleden

op zijn tweeëndertigste aan een eerste werkervaring hielp,

blijkt mij daar totaal onterecht nog steeds dankbaar om.

Ook zij kregen deze onverwachte neerslag

 evil marketing in de bus.

En gaan ervan uit dat zo’n namiddag in hun gezelschap

niet enkel de stedelijke welzijnsstatistieken,

maar vooral hun uitdovend bestaan

en quid pro quo op zou fleuren.

De zaal zit stampvol lichamen.

Negentig procent geluid, gegeur, geboezem, gekont, geflamand.

Tien procent gestropdas, geaxe. 

Ik voel me heel onbehaaglijk.

Het ligt echt aan mij, te weten mijn huidige fase

tussen normaal wicht en would be levenskunstenares,

ik hoor hier niet en ik denk te veel.

Trouwens, ik moet nodig ook eens

van die vervelende illusie af

nog 18 met 42 jaar ervaring te willen zijn.

En ik denk hierbij geamuseerd gniffelend

aan de repliek van mijn bijwijlen melancholische

lievelingsbroer dat he'd rather be 18

with no experience at all.

Zo zie je maar, geniality skips a generation.

Het is halfvijf als de meno- en postmenopauzale

overtollige kilo's zich na de gedwongen stilte

oorverdovend als een pletwals doorheen de gangen

naar de gratis lonkende taarten ploeteren.

De plotse schaamteloze chaos aan de rij serveertafels

is even onvoorspelbaar als onwaarschijnlijk.

Roedels uitgehongerde wolvinnen storten zich

nietsontziend op het roomhoge lekkers.

Hevig wiebelende boezems, in 3Suisses korset

geperste konten, zij grijpen, graaien, duwen,

trekken, sleuren, rukken.

Meedogenloos gaan zij elkaar te lijf.

De afgrijselijke afrekening tussen Anges et Démons

met klauwende laknagels en slingerend klatergoud.

De lang gedouchte nog even geurende stropdassen

staan erbij en kijken er onderdanig naar.

Worden na het opschrokken van het eerste punt,

door de troep pigeonnante beha's

voor een tweede en zelfs derde

stuk naar de serveertafels uitgedaagd.

Ik heb geen trek meer. Ik word hier niet goed van.

Plaatsvervangende schaamte vult mijn maag,

mijn ganse lijf in fact.

Ik neem afscheid van het opgedroogde stel dat mij

deze onfrisse inkijk gunde.

Toch even nagaan of mijn Stad deze vijftigplusser

met vermeende doffe onverschilligheid - snel, graag -

uit betreffende submap kan verwijderen.

***