***xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Griekse god en ik

wonen onder hetzelfde dak.

Zo kan je dat in feite wel stellen.

Wij delen namelijk het huurgenot

van een plat dak, een tussenmuur

in het midden, een 40-tredentrap

langsheen mijn woongedeelte,

een veranda en een tuin.

Wij zijn buren, dus.

Ik haast mij dit te verduidelijken.

Mijn buurjongen en ik palen aan elkaar

met oneindig veel momenten

van samenhang en samenspraak.

Buurjongen is in zijn geval een

wel heel gruwelijk understatement.

Hij is een droom.

Droom het en hij heeft het.

Hij is nog met de hand gemaakt.

Fijngesculpteerde zachte trekken,

de prachtigste ogen waar ik

na een ter zake toch wel gedegen expertise

ooit mocht in verzinken,

een lichaam als een kathedraal.

"Zon" is zijn naam.

Zo heeft hij zich hoffelijk voorgesteld

toen wij voor het eerst op ons

gedeeld terras tegen elkaar opbotsten

en zo toepasselijk is hij sindsdien

voor mij gebleven.

Zon is dertiger en runt in de city

een glas- en kaderbedrijfje met

glaskunstgalerie.

Wat hem als jongeman op mijn eiland

en in mijn verknochte ogen

eveneens zo uitzonderlijk maakt

is zijn werklust, zijn bonhomie en

zijn beschouwende kijk op het leven.

Niet alleen heeft hij zich succesvol

van de possessieve adoratie

die Griekse moeders onlosmakelijk

voor hun zonen koesteren

kunnen loskoppelen,

hij heeft ook meerdere stappen

buiten zijn eilandsgrenzen gezet,

wat hem een zeldzame open mind

en Engelse woordenschat heeft

opgeleverd.

Onze voordeur is hét signaal.

Zonder woorden hebben wij

dit begrepen.

Als die gesloten is, leiden wij elk

ons eigen beschermde leventje.

Staat die open, dan zijn wij volop

susceptibel voor alle vormen van

gesprek, voedsel en drank

op ons uitnodigend terras.

Het is zo stilzwijgend vanzelfsprekend.

Zon maakt koffie zoals ik

die het liefste heb.

Zon schuift twee gemakkelijke zetels

en een kingsize asbak bij het

terrastafeltje.

Zon heeft een snelle hap voor twee mee.

Zon sleept een paar vrolijke vrienden

en geheime bewonderaarsters aan.

Zon neemt de tuinslang uit mijn

handen en maakt de sproeikarwei af.

Zon veertigtrapt mijn vuilniszakken op

en mijn voorraadboodschappen af.

Eindeloos.

Net als de gesprekken die wij voeren

eens de krekels uitgekraakt zijn,

eens de druppels op de rozen verdampt zijn

en de gitzwarte nacht gevallen is.

Eens wij de rollende zee in de diepte

en de straatcultuur in de stad

door honderden uitbundige lichtjes en

door de wind aangevoerde muziekflardjes

nog slechts vermoeden kunnen.

Ach.

Zon, het godenkind. En zon tout court.

Ik mis beiden nu wel.

Sine sole sileo.

***