***xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het is even na middernacht

en Roel staat mij op te wachten

in de te fel verlichte aankomsthal.

Hij is groot, dat is meegenomen.

Hoef ik alvast de menigte reikhalzend

speurende ogen niet te elimineren.

Wij hebben nog een paar uren

overwegend donkere rit voor de boeg.

Roel praat.

Ook daar ben ik hem dankbaar om,

ik ben moe.

Posttraumatisch gevloerd ook door

een check-in klerewijf in Zaventem

enkele uren ervoor.

Kan het anders?

Roel brengt mij de laatste nieuwtjes

over de inwijkelingen.

Een extralang sappig verhaal wordt

het niet, ik ben nauwelijks drie weken

weggeweest.

Tersluiks kijk ik naar hem, terwijl

hij met half dichtgeknepen ogen

de nacht inrijdt.

Ik maak mij de bedenking dat ik eigenlijk

nooit lang bij Roel heb stilgestaan.

En dit tot nader order zo zal houden.

Maar hij is best wel een getapte kerel.

Hij is alleen, maar

has managed to settle with his simple

life in his own way.

Zijn optrekje, niet zo afgelegen als

het mijne, heeft hij heel knus ingericht.

Over de witte muren zweeft een kleurrijke lappendeken

van kiekjes van zijn overleden vrouw

en van zijn her en der uitgevlogen

deels gehuwde en deels gescheiden kinderen.

Een paar felle kinderlijke schreeuwlelijke

schilderijen hangen ertussen genageld.

Zelf gemaakt.

Ook hij heeft die onweerstaanbare

drang niet kunnen weerstaan.

Heel populair is zijn terras.

Iedereen loopt hier bijna dagelijks eens aan,

op zoek naar lommer, een fris pintje,

het simpele keuvelleven dat hij en zijn

korenbloemblauwe stoeltjes uitstralen.

"Ik heb de elektriciteit ingeschakeld

en je koelkast aangevuld", zegt Roel.

"En je bed opgemaakt. Kan je wat uitslapen

en rustig ontbijten.

Deze namiddag kom ik je ophalen, doen wij

even boodschappen samen en kunnen wij

rond vijven een frappé drinken bij Kostas.

Hilde en Annie zullen er ook zijn".

Praten over Koenjoek heeft hij uitgesteld

tot wij mijn koffers in de living hebben

neergezet.

Stervend, vreest hij. Ergens in het UZ in Heraklion.

"Wanneer ga je hem zoeken?" vraagt hij nog.

Het wrange verschil tussen zoeken en bezoeken

valt mij op.

"Zaterdag neem ik de bus, Roel.

Ik heb al met Roy gebeld, hij zal mij

naar de halte brengen. Hoef jij niet steeds

heen en weer te rijden".

"Ik zie je straks dan, bel mij als je

klaarstaat. En probeer wat te slapen".

Wat haal ik mij op de hals,

vraag ik mij nog even af.

***