Na de eerste wereldoorlog, in de twintiger
jaren, waait er een nieuwe wind over de
Kambuus.
Moeder Kees kleinkinderen die er verblijven worden groter en de lagere school wenkt. In die tijd
betekent dit voor de Kambuuskinderen dat zij iedere dag, doorheen een natte
heide, langsheen de Zwarte Heuvel naar de gemeentelijke dorpsschool aldaar moeten wandelen.
Anderzijds breidt.de
haven haar industriële invloed uit over het land van Kempen en Polder. En
inwonende schoonzoon en toeverlaat Sus Jacobs wil ook een centje bijverdienen met zulke havenactiviteit. Hij moet zich daarom al heel vroeg in de morgen door dezelfde natte heide naar het station van Kalmthout begeven.
Deze situatie wordt
onhoudbaar voor Sus Jacobs en zijn Marie. En de onvermijdelijke , enig
mogelijke, beslissing valt : de Kambuus wordt verlaten. Sus Jacobs en Marie Schmitz kopen een huis op de Heuvel, op de hoek met de Nieuw Dreef, en
moeder Kee volgt dochter Marie en schoonzoon Sus naar het nieuwe verblijf.
Op het ogenblik dat
moeder Kee de Kambuus verlaat heeft zij de drempel betreden van de zestig jarige leeftijd. Op de Heuvel
zal zij nog 17 gelukkige jaren met de kleinkinderen en Marie en Sus doorbrengen.
Wanneer de familie
de Keet verlaat vervalt voor goed de verblijfsvergunning die hen door de
gemeentelijke notabelen is toegekend
geweest. En iedere boer van de Heuvel kan wel een stevige met teer ingesmeerde plank of een steen van de fundering van
de Kambuuskeet gebruiken. Al heel vlug blijft alleen de Kambuussite zonder Kambuus over.
Het verdwijnen van
de Kambuus heeft in eerste instantie gevolgen voor de heidetoeristen, die er
hun erkenningspunt, hun schuilplaats en hun gasthof op de heide mee verliezen. Wat natuurlijk niet
wil zeggen dat er geen toeristen meer op de heide gaan wandelen. De uitbouw van
het hotelwezen, vooral in Heide, het ontstaan van buitenverblijven, die langzaam
in de tijd ook vaste residenties zullen worden voor metropolitane inwijkelingen, zorgen hiervoor. Maar toch, bij de oude getrouwen
onder de wandelaars, wordt het verlies van moeder Kee en haar gasthof scherp
aangevoeld en voor de Kalmthoutse plaggers en neringdoeners is het alsof de wereld vergaat.
En ook voor moeder
Kee is het verlies van de Kambuus moeilijk door te slikken.. Voor zolang zij
dat nog zelf kan blijft ze de Kambuussite met
haar familie bezoeken., maar wanneer dat niet meer kan moeten dezelfde familieleden, telkens zij
richting Kambuussite zijn geweest, haar in t lang en in t breed uitleggen hoe het
staat met die of die boom en of er veel konijntjes rondlopen dat jaar en noem
maar op.
Op 7 februari 1937 overlijdt moeder Kee te Kalmthout op de gezegende
leeftijd van 77 jaar. Maar zij leeft er, ook vandaag nog, met een uitgestoken hand , verder in het hart van menig
Kalmthoutenaar, die zij op de haar zo typisch eigen wijze in haar doen en laten graag herinnerde aan hun diepe wortels in dat aloude land van Rijën, dat latere markgraafschap Antwerpen, dat zich uitstrekte binnen dat "Edele Brabant Were Di", dat verder doorschoof tot aan de Grote Rivieren. En, aldus het adagio van moeder Kee , zoals het "Sonnet van Brabant" van Harriet Laurey het uitdrukt, : "Op weg naar Brabant wordt de wereld warmer "!
Poëzie + ------------ Herinnering ( Martinus Nijhoff) ---------------------------------------- Moeder, weet je nog hoe vroeger Toen ik klein was,wij tezaam Iedren nacht een liedje moeder, Zongen voor het raam?
Moe gespeeld en moe gesprongen, Zat ik op uw schoot, en dacht, In mijn nachtgoed kleine jongen., Aan 't geheim der nacht.
Want als wij dan zingen gingen 't Oude, altijd eendre lied, Hoe God alle,alle dingen Die wij doen,beziet
Hoe zijn eeuw'ge grote wonderen Steeds beschermend om ons zijn Nimmer zong je, moeder zonder 'n Beven dat refrein.
Dan zag ik de sterren flon'kren En de maan door wolken gaan d'Ouden nacht met wijze, donk're Ogen voor mij staan.
Actua + : ----------- Op zondag 6 januari e.k. tussen14 en 18 uur ontmoeten de Kalmthoutenaars, nu reeds voor de 12-de maal , zich op het Kerkeneind - plein om er elkaar het beste toe te wensen voor het Nieuwe jaar. Gemeente en verenigingen zorgen voor de nodige dranken en hapjes en de harmonie speelt heerlijke deuntjes. Om niet te missen!.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
NOTA BENE ----------------- Zoals reeds in het voorgaande broodje aangekondigd eindigen hier de Kalmthoutse broodjes die betrekking hebben op II/ De keet van moeder Kee. Er is nog geen volgende reeks voorzien. Deze reeks mocht bogen op een gemiddeld aantal bezoekers van 250 / 300 per week . Ik wil mijn vrienden Kalmthoutenaars hiervoor bedanken. Mijn dank gaat ook uitdrukkelijk uit naar aanverwanten van moeder Kee : Jan Franken uit de Heidestatiestraat, wijlen moeder Kees kleinkind, Ward Jacobs, die ik als "de Word"mocht leren kennen, Germaine Jacobs, Monnik Schmitz, Nicole Theunis en al die andere aanverwanten/afstammelingen Teijssensen,Schmitzen, Woutersen en Jacobsen, zonder wiens medewerking deze broodjes niet tot stand konden komen.
Vervolgens zou ik deze reeks heel graag willen opdragen aan de begin januari uittredende Cultuurschepen Mevrouw Clarisse De Rijdt voor haar, in ruggespraak met de burgervader, genomen beslissing op het Heidestatieplein een standbeeld (van de hand van beeldhouwer Raf Theys) te laten plaatsen van onze Kalmthoutse legendarische moeder Kee, maar ook voor haar 6 jaar lange inzet om het culturele leven in onze Kalmthoutse Cultuurgemeenschap onder de volwassenen vorm te geven. Uiteraard mocht ze daarbij ook 100% rekenen op de mensen van de Gemeentelijke Cultuurraad van Kalmthout, onder het huidige voorzitterschap van een creatieve Gert Vanginneken..
En om te eindigen , na een hoopgevende zonnewende : prettige eindejaarsfeesten en een voorspoedig 2013 voor U allen en de Uwen! Awdoe!
Jan Caluwaerts . ( ere-voorzitter van de gemeentelijke cultuurraad van Kalmthout) .
15-12-2012 om 00:00
geschreven door Jan Caluwaerts
|