Anthony van Dyck (Antwerpen, °22 maart 1599 Londen, 9 december 1641) was een Vlaamse barokschilder uit de Antwerpse School.
Zijn voornaam wordt ook als Anthonis, Antonio, Anthonie, Anton of Antoon vermeld.
Van Dyck werd geboren in Antwerpen en werd in 1615 een onafhankelijk kunstschilder.
In zijn jongere jaren was hij één van de favoriete leerknapen van Peter Paul Rubens, naast Jacob Jordaens en nog enkele anderen.
Hij ging in 1620 voor het eerst naar Engeland, verbleef er vier maanden, maar werd toen nog niet voorgesteld aan koning Jacobus I van Engeland en keerde nadien terug naar Vlaanderen.
In 1621 ging hij naar Italië waar hij zes jaar verbleef, en er de Italiaanse meesters bestudeerde.
Deze studie gaf hem de basis voor zijn succesvolle carrière als portretschilder.
Hij keerde in 1627 terug naar Antwerpen en schilderde door de jaren heen een groot aantal meesterstukken.
Zijn reputatie kwam Karel I van Engeland ter ore, die hem naar Engeland haalde, waar hij in korte tijd erg beroemd werd.
Hij schilderde portretten van Koning Karel I, Koningin Henriëtta, de groep prinsen en prinsessen, van zichzelf, van zijn maîtresse Margaret Lemon, van de schilders Andries van Eertvelt, Theodoor Rombouts en van vele anderen.
In het latere deel van zijn leven maakte hij alleen schilderijen af die door zijn studenten waren gemaakt naar zijn eigen voorstudies.
In juli 1632 werd hij geridderd en kreeg de titel "sir", en in 1633 werd hij benoemd tot hofschilder des konings.
Hij kreeg een behoorlijk pensioen en trouwde de dochter van Lord Ruthven.
Anthony van Dyck overleed in Londen in 1641.
Hij ligt begraven in de St Paul's Cathedral in Londen.
Anthony van Dyck schilderde voornamelijk portretten, maar ook stukken met een religieus of mythologisch onderwerp.
Zijn werken behoren tot de Barok.
Door velen wordt hij beschouwd als de grootste barokschilder uit de Zuidelijke Nederlanden na Rubens.
Zijn stijl werd aanvankelijk sterk beïnvloed door Rubens, maar later, tijdens een verblijf in Italië, vatte hij ook bewondering op voor Titiaan, wat in veel van zijn schilderijen is terug te zien.
Van Dyck was van grote invloed op het Engelse portretschilderen, en sommige historici beschouwen hem als de oprichter van de Engelse school van schilderkunst.
Van Dyck staat ook bekend om het portretteren van mensen die een korte, puntige baard hebben, en deze specifieke baard is dan ook in het Engels naar hem vernoemd, een vandycke.
Er is een stijl van kleding die naar Van Dyck vernoemd is (zoals gedragen in Thomas Gainsboroughs Blue Boy).
Er is een olieverfpigment naar hem vernoemd, Van Dyck bruin.
Hij verscheen kort in het Suske en Wiskealbum De raap van Rubens.
In 2005 eindigde Van Dyck op nr. 70 tijdens de Vlaamse versie van de verkiezing van De Grootste Belg.
Zijn meesterwerken hangen verspreid over de wereld in kerken en musea.
artikel overgenomen zonder nazicht op onjuistheden
Bron : - Wikipedia CC 3.0
In 1602 gingen zes compagnieën over in de VOC.
Op 20 maart 1602 verleende de Staten-Generaal een octrooi met daarin vastgelegd dat vanuit de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden alleen de VOC het recht had zeehandel te drijven in het gebied ten oosten van Kaap de Goede Hoop en ten westen van de Straat Magellaan.
De dag van de octrooiverlening wordt algemeen beschouwd als de officiële oprichtingsdatum.
Het octrooi had een geldigheid van eenentwintig jaar.
Afgesproken was dat de participanten het recht hadden om na tien jaar hun gehele inleg terug te krijgen.
De Vereenigde Oostindische Compagnie of in hedendaagse spelling Verenigde Oost-Indische Compagnie, afgekort tot VOC, was een particuliere Nederlandse handelsonderneming met een monopolie op de overzeese handel tussen de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden en het gebied ten oosten van Kaap de Goede Hoop en ten westen van de Straat Magellaan.
De VOC werd in 1602 opgericht als de Generale Vereenichde Geoctroyeerde Compagnie.
Het was destijds het grootste handelsbedrijf ter wereld en was de eerste naamloze vennootschap ter wereld met vrij verhandelbare aandelen.
De VOC wordt vaak genoemd als de eerste multinationale onderneming.
. . .
. . .
Gedurende bijna 200 jaar werden ruim 4700 schepen naar Azië uitgerust, waarvan bijna 1700 in de zeventiende en meer dan 3000 in de achttiende eeuw. Vanaf het oprichtingsjaar tot 1700 bevonden zich op deze schepen 317.000 mensen, van 1700 tot 1795 waren er dat 655.000. Daarvan keerde een derde deel terug.
De archieven van de Vereenigde Oostindische Compagnie staan sinds 2003 op de Werelderfgoedlijst voor documenten van UNESCO. De VOC-archieven worden door overheidsinstellingen bewaard in Kaapstad, Chennai, Colombo, Jakarta en Den Haag. UNESCO beschouwt het archief als het grootste en meest indrukwekkende van alle vroeg moderne Europese handelsbedrijven die actief waren in Azië. Ongeveer vijfentwintig miljoen pagina's archief zijn bewaard gebleven. Volgens de organisatie vormen die het meest uitgebreide en de meest complete bron van de vroeg moderne wereldgeschiedenis met relevante informatie over de geschiedenis van honderden lokale politieke en handelsorganisaties in Azië en Afrika.
De minimum leeftijd aan boord van de schepen was dertien jaar, later opgetrokken tot zestien. Een matroos verdiende zo'n 110 gulden per jaar. Zijn eten en onderdak kreeg hij ook vergoed. Ter vergelijking; een Raad van Indië verdiende 350 gulden, de gouverneur-generaal 1.200 gulden per maand, exclusief vrije kost en inwoning.
In 1682 werden er op een VOC-schip zes apen, twaalf papegaaien, twee Ambonese kaketoes, een krokodil, een Bengaals hertje en een jonge eland vervoerd. De vraag naar en aanvoer van dieren was al snel zo groot dat de VOC in Amsterdam onderkomens liet bouwen om de bijzondere en zeldzame exemplaren tijdelijk te huisvesten.
Hendrik Adriaan van Reede tot Drakestein, Jan Commelin, Simon van der Stel, Georg Everhard Rumphius, Johannes Camphuys, Johan Huydecoper van Maarsseveen, Nicolaes Witsen en Gaspar Fagel hielden zich bezig met het beschrijven, opsturen of verzamelen van gewassen en schelpen. De apothekers van de Hortus Botanicus waren vooral geïnteresseerd in nieuwe medicijnen om ziekten onder het VOC-personeel te bestrijden; de bewindhebbers in zaaigoed en siergewassen voor hun kassen of tuinen.
De historicus Hans Derks noemt de VOC spottend de Violent Opium Compagnie.
Na het faillissement werd de VOC in de volksmond "Vergaan Onder Corruptie" genoemd.
De Sydney Harbour Bridge is een brug in Sydney, Australië.
De brug werd op 19 maart 1932 geopend door Jack Lang, de premier van Nieuw-Zuid-Wales.
Er was toen zes jaar aan de bouw ervan gewerkt.
De brug werd niet alleen gebouwd om de noordelijke regio van de stad toegankelijker te maken, het was ook een werkverschaffingsproject.
De brug is van staal en bevat zes miljoen met de hand geslagen klinknagels.
Sterke kabels moeten voorkomen dat de brug door de hete zon uitzet.
Het is de breedste boogbrug ter wereld, maar niet de langste, dat is de Chaotianmenbrug in Tsjoengking.
Het brugdek biedt plaats aan acht rijstroken voor autoverkeer, twee treinsporen, een fietspad en een voetpad.
Sydney Harbour bridge is 1149 meter lang en heeft een boogspan van 503 meter.
De top van de boog is 134 meter boven zeeniveau.
Door zijn ligging is het een bekend symbool van Sydney geworden.
Na de Tweede Wereldoorlog emigreerden veel mensen uit Europa naar Australië.
Het eerste dat ze zagen als ze per boot in Sydney aankwamen was de brug.
In die tijd kostte het 6 pence om er per auto overheen te rijden.
Voor een paard met ruiter was de tol 3 pence.
Tegenwoordig kost een retourkaartje voor een auto ongeveer drie Australische dollars.
Voor wandelaars en fietsers is de overgang gratis.
Paarden zijn niet meer toegestaan.
Een toeristische activiteit is de Sydney Bridge climb, een beklimming/wandeling over de boog van de brug.
De tocht duurt ongeveer 3,5 uur.
Eenmaal boven na zo'n 200 treden kan men ver in de omtrek van Sydney rondkijken.
Vanwege de risico's en de zwaarte van de klim moet een deelnemer in een goede lichamelijke conditie zijn.
Een veiligheidstraining en een veiligheidsharnas zijn verplicht.
artikel overgenomen zonder nazicht op onjuistheden
Bron : - Wikipedia CC 3.0
St. Patrick's Day (Iers-Gaelisch: Lá Fhéile Pádraig) is de nationale feestdag van Ierland, Noord-Ierland, Montserrat en de Canadese provincies Newfoundland en Labrador.
De feestdag valt op 17 maart, waarbij men de beschermheilige van het land, Sint-Patricius herdenkt.
Overal in Ierland wordt dit uitbundig gevierd met openluchtconcerten, kermis, een grote optocht en vuurwerk bij de rivier de Liffey in Dublin.
Groen is de kleur die met het festival wordt geassocieerd.
Feestgangers dragen meestal groene kleding en men kan bijvoorbeeld groen bier kopen op deze dag.
St. Patrick's Day wordt wereldwijd gevierd, met name in de landen waar veel Ieren naartoe zijn geëmigreerd, voornamelijk de VS en Australië.
In deze landen worden veel grote optochten georganiseerd.
In New York vindt de oudste en grootste parade ter wereld plaats.
Maar ook in Dublin en andere Ierse steden worden parades gehouden.
In veel landen is een jaarlijks groeiende groep mensen die St. Patrick's Day vieren; niet alleen Ieren of mensen met Ierse voorvaderen.
Er is ook een groep zonder Ierse wortels, die zichzelf 'Irish for the day' verklaren; zo heeft de voormalige burgemeester van New York, Ed Koch, zichzelf eens omgedoopt tot 'Ed 'O Koch' voor Sint Patricius.
Ook is het een traditie dat de Taoiseach (de Ierse premier) en de President van de Verenigde Staten op St. Patrick's Day overleg met elkaar hebben over de voortgang van het vredesproces in Ierland, en breder over de gevolgen van gebeurtenissen in de wereld.
St. Patrick's Day is niet alleen verbonden aan de Ierse cultuur, maar is ook een christelijk feest dat door de Katholieke kerk, de Ierse Kerk en andere Anglicaanse Kerken gevierd wordt.
Deze feestdag valt bijna altijd in de vastentijd en kan soms in de zogeheten Goede Week vallen.
Valt St. Patrick's Day in zo'n week, dan wordt de feestdag verschoven naar de tweede maandag na Pasen.
Op St. Patrick's day draagt iedereen altijd iets groens.
Dat is een traditie en wie dat niet doet kan geknepen worden.
artikel overgenomen zonder nazicht op onjuistheden
Bron : - Wikipedia CC 3.0
My Fair Lady is een musical gebaseerd is op het toneelstuk Pygmalion (1912) van George Bernard Shaw.
De tekst voor de musical werd geschreven door Alan Jay Lerner en de muziek door Frederick Loewe.
De musical werd bekroond met een Tony Award.
De wereldpremière van de musical vond plaats op 15 maart 1956 in het Mark Hellinger Theatre op Broadway.
Julie Andrews (toen in de Verenigde Staten alleen bekend van een rol in de musical The Boy Friend van Sandy Wilson), speelde Eliza Doolittle.
De bekende Britse acteur Rex Harrison nam de rol van Professor Higgins voor zijn rekening, terwijl de eveneens Britse Stanley Holloway de rol van de schelm/vuilnisman Alfred Doolittle op zich nam.
In de gelijknamige filmversie My Fair Lady uit 1964, die onder meer acht Oscars won, herhaalden Rex Harrison en Stanley Hollowayde rol die ze in de musical speelden.
Julie Andrews werd echter vervangen door Audrey Hepburn.
In Nederland werd deze musical al een aantal keren opgevoerd.
Alle drie de Nederlandse uitvoeringen waren vertalingen door Seth Gaaikema.
In 1963 en rond 1978 zijn er ook Vlaamse uitvoeringen geweest.
In de Vlaamse versie in de Billiart Palace te Antwerpen speelde Denise De Weerdt de rol van Eliza Doolittle en Alex Van Royen was Professor Higgins.
Johan Kaart vertolkte steeds Alfred Doolittle.
De titel van het stuk is een spel met woorden.
De letterlijke betekenis van My Fair Lady is Mijn schone dame, maar My Fair is tevens de manier waarop in plat-Londens de wijk Mayfair wordt uitgesproken.
In deze chique wijk speelt het verhaal zich af.
My Fair Lady speelt zich af in Londen in het jaar 1912.
Eliza Doolittle is een jonge vrouw uit de arbeidersklasse die bloemen verkoopt op Covent Garden. Ze heeft weinig manieren en ze praat plat Engels. Op een dag zien Henry Higgins en Kolonel Pickering haar bloemen verkopen op de markt. Higgins gaat een weddenschap aan met zijn vriend kolonel Pickering dat hij erin zal slagen om Eliza in korte tijd niet alleen perfect Engels te leren maar haar ook de gangbare etiquette in de hogere kringen eigen te maken. Hij slaagt uiteindelijk in zijn opzet, maar tijdens het proces is Eliza zodanig geëmancipeerd geraakt, dat zij aangeeft niet langer afhankelijk te zijn van Higgins en haar eigen weg te kunnen gaan.
π-dag (pi-dag) en π-benaderingsdag (pi-benaderingsdag) zijn twee feestdagen gewijd aan de wiskundige constante π.
Op π-dag, 14 maart, wordt wereldwijd op verschillende wiskundeafdelingen van universiteiten feestgevierd.
π-dag wordt op 14 maart gevierd, omdat in de Amerikaanse schrijfwijze voor data 14 maart geschreven wordt als 3/14 en
de driecijferige benadering voor π 3,14 is.
Deze dag wordt op verschillende manieren gevierd.
Zo staan sommigen stil bij de rol die p in hun leven gespeeld heeft en proberen zich op humoristische wijze een wereld
zonder π voor te stellen.
De viering begint gewoonlijk om 13:59 uur (1:59 PM), omdat de zescijferige benadering van π 3,14159 is.
Mensen die de 24-uurs klokindeling gebruiken handhaven een ander begin: 1:59 of 15:09.
Het "ultieme π-moment" was op 14 maart 1592 om 6:53 en 58 seconden, omdat dit 3/14/1592 6:53:58 in de Amerikaanse schrijfwijze voor data is.
Dit komt overeen met de eerste 12 cijfers van π (3,14159265358).
Op scholen en universiteiten in Amerika begon men een aantal jaren geleden de π-dag te vieren met het eten van taart (in het Engels pie, ook de letter pi wordt door Engelstaligen zo uitgesproken) of pizza.
Of er worden etenswaren gemaakt in de vorm van een π-teken.
Ook is er een spel aan verbonden, kinderen moeten proberen te raden wat het getal van π is met behulp van een cirkel en hun schoen.
π-benaderingsdag kan op twee data gevierd worden: of 22 juli of 26 april.
Op 22 juli kan π-benaderingsdag gevierd worden omdat in een bepaalde schrijfwijze voor een datum dit 22/7 is. Deze deling is een benadering voor pi (22 / 7 = 3,1428...).
Elk jaar legt de aarde tussen 1 januari en 26 april ongeveer twee astronomische eenheden van zijn baan om de zon af.
De totale lengte van de baan gedeeld door de in die periode afgelegde afstand is gelijk aan π.
Einstein en π
π-dag 14 maart was ook de geboortedag van Einstein.
Daarom is het leuk om hier ook een theorie van Einstein te vermelden die helemaal niet zo bekend is een theorie over rivieren.
Een rivier stroomt nooit netjes in een rechte lijn van de bron naar de zee.
Een professor in Cambridge berekende een keer de verhouding tussen de werkelijke afstand die een rivier aflegt en de afstand tussen bron en zee.
En wat bleek? Deze verhouding lag net iets boven de 3, op 3.14 om precies te zijn.
Erg dicht bij π dus.
Deze verhouding is waarschijnlijk het resultaat van een middenweg tussen orde en chaos.
Een rivier maakt vanzelf steeds meer bochten. Dat komt doordat het water in een rivier het snelste stroomt in een bocht.
Daardoor brokkelt de kant daar af, waardoor er een nog scherpere bocht ontstaat.
Waardoor het water nog sneller gaat stromen enzovoorts.
Op een gegeven moment snijdt de rivier zichzelf dan weer, en dan kiest het water de kortste rechtste weg.
De rivier wordt een stukje rechter en de lus komt helemaal los te liggen van de rivier.
Deze twee tegengestelde krachten: krommer worden en rechter worden van de rivier geven samen de verhouding π.
En raad eens wie deze verklaring voor het eerst bedacht? Jawel: Einstein!
Natuurlijk is het wel jammer dat we π- dag, 14 maart, in onze eigen notatie schrijven als 14/3 en dat 31/4 zelf geen bestaande dag is.
Gelukkig kunnen we in Europa wel π-benaderingsdag vieren op 22 juli, ofwel 22/7, een breuk die vaak als benadering voor π wordt gebruikt 22/7 is ongeveer 3,143.
Die dag kunnen we dus allemaal nog een glaasje piña colada drinken en naar de film π van Darren Aronofsky kijken.
De Nederlandsche Cocaïnefabriek (NCF) was een in Amsterdam gevestigde fabriek die in de 20e eeuw op grote schaal cocaïne produceerde voor medicinale, militaire en recreatieve doeleinden uit in Nederlands-Indië geteelde cocaplanten.
Daarnaast produceerde de fabriek onder andere novocaïne, morfine, heroïne en efedrine.
In 1878 werden de eerste cocastruiken vanuit Zuid-Amerika naar de Hortus Botanicus in Buitenzorg op Java gebracht.
Kort daarop werd gestart met de verbouw van het gewas voor commerciële doeleinden op zowel Java, Madoera als Sumatra.
Vooral de Koloniale Bank van Amsterdam speelde een belangrijke rol in de cocaproductie en -handel.
Uit de jaarverslagen van deze bank blijkt dat al in 1891 bijna twintig ton bladeren verhandeld werd.
Gedurende de jaren daarna tot aan de eeuwwisseling verhandelde de Koloniale Bank tussen de 34 en 81 ton cocabladeren.
In eerste instantie werden de partijen naar Duitsland geëxporteerd, maar door de groeiende vraag naar cocaïne en de stijgende productie op Java zag men ook brood in de eigen fabricage van cocaïne.
De Nederlandsche Cocaïnefabriek werd daartoe door de Koloniale Bank (later Cultuur-, Handels- en Industriebank, daarna Cultuurbank NV), op 12 maart 1900 opgericht.
Op Java werden vanuit Bolivia geïmporteerde cocaplanten gekweekt.
De verwerking tot cocaïne vond plaats in een door H.H. Baanders ontworpen gebouw op de hoek van de Eerste Schinkelstraat en de Schinkelkade te Amsterdam.
Het product werd gebruikt als geneesmiddel voor hals-, borst- en longziekten.
Het was echter publiek geheim dat het ook als genotsmiddel werd verhandeld.
In 1902 werd de fabriek aan de Schinkelkade uitgebreid, en in 1910 was de fabriek uitgegroeid tot de grootste cocaïnefabriek ter wereld.
Omdat verdere uitbreiding niet mogelijk was werd aan de Duivendrechtsekade een nieuwe fabriek gevestigd.
Door de Eerste Wereldoorlog profiteerde de NCF en groeide het bedrijf nog verder uit.
Er gold weliswaar een exportverbod voor geneesmiddelen uit het neutrale Nederland, maar de NCF kreeg hier een ontheffing voor.
De strijdende partijen hadden het middel nodig om het moreel van hun soldaten op te vijzelen.
De cocaïne was een doorslaand succes en de productie kon de vraag niet aan.
De aanvoerlijnen werden echter afgesloten en de prijzen rezen de pan uit.
De Opiumwet 1919 bepaalde dat cocaïne alleen maar geproduceerd mocht worden door bedrijven met een vergunning.
Dat was op zich niet zo bezwaarlijk, want dergelijke vergunningen werden zonder problemen verstrekt door de overheid en zeker aan de "eigen" Nederlandsche Cocaïnefabriek in Amsterdam.
In 1928 mocht het echter alleen nog als geneesmiddel worden vervaardigd en niet meer als genotmiddel.
Niet alle omringende landen hadden echter aan de conferentie in Den Haag deelgenomen en de vrijhandel en productie bleef.
In 1923 bedroeg de aanplant op Java ca. 1400 hectare.
Begin jaren twintig vervaardigde de NCF 20% van de cocaïne in de wereld en was marktleider.
De hoogste jaarproductie lag op circa 1500 kilo.
In de Opiumwet van 1928 werden de bepalingen van het opiumverdrag van Genève uit 1925 overgenomen.
Met een certificatenstelsel voor de in- en uitvoer werd de internationale handel beperkt tot verdovende middelen voor medische en wetenschappelijke doeleinden.
Hoewel steeds was beweerd dat de geproduceerde cocaïne niet als genotsmiddel werd verhandeld daalde de productie nu en kwam aan de dominante positie van Nederland in de cocaïnehandel een einde.
In 1941 was daar de productie van amfetamine ook nog bij gekomen (Nederland was dat jaar de heerschappij over Nederlands-Indië kwijtgeraakt aan de Japanners en dus de belangen in de coca- en papaverplantages).
De productie van amfetamine hield stand tot 1975 toen ook dit middel krachtens de Opiumwet verboden werd.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd in de fabriek efedrine geproduceerd.
In de jaren 70 werd de fabriek overgenomen door AkzoNobel.
Tot oktober 1972 was de Nederlandse Cocaïnefabriek een naamloze vennootschap.
De doelstelling was allang veel breder dan "het vervaardigen van chemische producten, in hoofdzaak cocainum hydrochloricum en bijproducten en de verkoop daarvan" In maart 1975 werd de naam gewijzigd in NCF Holding BV met AkzoNobel als moedermaatschappij.
Cocaïne was een te beladen onderwerp geworden om nog voluit onderdeel van de naam van de fabriek te kunnen zijn.
artikel gedeeltelijk overgenomen zonder nazicht op onjuistheden
Bron : - Wikipedia CC 3.0
Douwe Egberts (of DE) is een Nederlandse onderneming die koffie, thee en andere levensmiddelen verwerkt en verhandelt.
Het bedrijf werd opgericht in 1753.
Vanaf 1978 is het bedrijf in een aantal stappen uiteindelijk volledig in handen gekomen van het Amerikaanse bedrijf Sara Lee.
Medio 2012 werd het weer verzelfstandigd en onder de naam D.E. Master Blenders 1753 NV naar de Euronext-beurs gebracht met de ticker DE.
Douwe Egberts is ontstaan toen Egbert Douwes en zijn vrouw Akke Thysses van zijn geboortedorp Idskenhuizen naar het nabijgelegen Joure verhuisden om daar op 11 maart 1753 een "winkel in koloniale waren", genaamd De Witte Os, te beginnen.
Douwes en zijn vrouw verkochten artikelen die 'tot de genoegens van het dagelijks leven behoren', waaronder ook kruidenierswaren, chocolade en zuidvruchten.
In 1780 werd het bedrijf overgedragen aan zoon Douwe Egberts (1755-1806) - wiens naam het bedrijf nog steeds draagt - en diens vrouw Ymke Jacobs Visser.
Douwe Egberts hield zich bezig met de bewerking en het meleren van koffie, thee en tabak.
Onder leiding van zoon Douwe Egberts werd het bedrijf uitgebreid buiten de stadsgrenzen van Joure.
Daarmee werd hij niet alleen de naamgever, maar ook de grondlegger van de expansie van het bedrijf.
Na het overlijden van Egberts in 1806 werd het bedrijf voortgezet door zijn tweede vrouw Lysbeth Mintjes, die in een annonce aankondigde dat "De AFFAIRES blyven continueeren op de Firma van de Weduwe Douwe Egberts".
Douwe Egberts is verantwoordelijk voor het aanplanten van de Haulsterbossen.
Na de Tweede Wereldoorlog begon het bedrijf aan de internationale expansie door vestigingen te openen in Frankrijk, Spanje en Denemarken, en vanaf 1948 ook in België.
Het Vreemdelingenlegioen van Frankrijk (Frans: Légion étrangère) is opgericht in 1831 en een elite-onderdeel van het Franse leger.
Het legioen heeft altijd bestaan uit mannen tussen de leeftijd van 17 en 40 jaar.
Alle officieren zijn Fransen terwijl de rest van het legioen van allerlei nationaliteiten (ook de Franse) is.
Legionairs kunnen opklimmen tot de rang van majoor.
Een legionair tekent aanvankelijk voor vijf jaar.
Na drie jaar dienst kan de legionair de Franse nationaliteit krijgen.
Een legionair kan toetreden onder een nieuwe identiteit.
Hierdoor had het Legioen in het verleden de reputatie allerlei criminelen aan te trekken.
Tegenwoordig wordt de achtergrond van sollicitanten gecontroleerd bij Interpol en Europol.
Hoe dan ook blijft het Legioen zeer aantrekkelijk voor buitenlanders, ondanks de strenge selectie: slechts een minderheid van de kandidaten wordt aangeworven (één op zes in 2006).
Tot de onafhankelijkheid van Algerije (1962) vormden de Duitsers verreweg het grootste contingent in het Legioen, gevolgd door de Italianen, de Belgen en de Fransen.
De laatste jaren komen de meeste legionairs uit Oost-Europa en de Balkan.
Hoewel vrouwen niet uitdrukkelijk uitgesloten zijn, worden vanwege de strenge selectie alleen mannelijk legionairs aangeworven.
Wel zijn er in sommige functies vrouwelijke officieren en onderofficieren actief, maar zij dragen niet de traditionele insignes van het Vreemdelingenlegioen.
Het hoofdkwartier bevindt zich in Aubagne, net buiten Marseille.
Het Franse Vreemdelingenlegioen, zoals het nu georganiseerd is, is op 9 maart 1831 ontworpen in een wetsvoorstel door Louis Philippe.
Dit wetsvoorstel is aangenomen en is per 10 maart 1831 van kracht geworden.
Daarna kon met de vorming van de verschillende regimenten begonnen worden. Louis Philippe, toenmalig Koning van Frankrijk, deed dit mede om de oorlog in Algerije te ondersteunen.
Het Franse Vreemdelingenlegioen in deze vorm ondersteunde de Franse reguliere troepen in onder andere, Algerije vanaf augustus 1831 en bood hulp aan Isabella II van Spanje vanaf juni 1835 tot 1838.
Na de campagne in Spanje, waar tenminste 3500 legionairs de dood vonden, besloot generaal Bernelle dat de voertaal voor een ieder het Frans zou moeten zijn.
Dit bevorderde de cohesie en vergemakkelijkte de bevelstructuur.
Op 16 december 1835 werd een tweede regiment opgericht dat zich verdienstelijk maakte in onder andere Constantine (1837), Djidjelli (1839), Millianah (1840), Zaatcha (1849), Ischeriden (1857).
Ten tijde van de imperialistische oorlog werd het Franse Vreemdelingenlegioen ingezet bij onder andere de belegering van Sebastopol (1854-1856), en verder in Italië (1859) en in Mexico waar een klein detachement vrijwilligers van het Franse Vreemdelingenlegioen, onder leiding van kapitein Danjou, een immens grote overmacht van Mexicanen voldoende wist te vertragen om de reguliere troepen de tijd te geven bescherming te bieden aan een geldtransport.
Nadien is het Vreemdelingenlegioen onophoudelijk vertegenwoordigd geweest in de overzeese gebieden van het Franse rijk.
In Tonkin, vanaf 1883, op het eiland Formosa (1885), in Soudan (1892-1893), in Dahomey (1892-1894), in Madagaskar (1895-1905) en in Marokko (1900-1934).
The A-Team is een televisieserie uit de jaren tachtig.
De serie gaat over een groep huurlingen die in hun busje dwars door Amerika trekt.
Onderweg helpen ze onderdrukte mensen in hun strijd tegen rijke criminelen en onderdrukkers.
Kenmerkend voor de serie was de unieke combinatie van humor, stripachtige actie en jongensboekachtig avontuur.
The A-Team was een succes en trok wereldwijd een miljoenenpubliek.
Vandaag de dag wordt The A-Team nog vaak op tv herhaald.
Omdat de serie destijds vooral kinderen van onder de 10 jaar aansprak, wordt het nu vooral gerekend tot jeugdsentiment.
Ook zijn er vele A-Team fanclubs opgericht en heeft de serie een zekere cultstatus.
De serie liep voor vijf seizoenen op NBC television Network van 23 januari 1983 tot 30 december 1986 met als extra een op 8 maart 1987 tot dan toe onuitgezonden aflevering (in totaal 98 afleveringen).
Opmerkelijk is dat de serie destijds veel controverse opriep, vanwege het vermeende geweldsgehalte en pro-militaire karakter.
Vandaag de dag blijkt dat allemaal best mee te vallen: ondanks de ontelbare explosies, stunts, kogelregens en vuistgevechten, valt in de gehele serie slechts één zichtbare dode en vloeit er zelden bloed.
De serie gaat over vier Vietnam-veteranen die er ten onrechte van worden beschuldigd de bank van Hanoi net na het einde van de oorlog te hebben overvallen.
Zij zeiden dat het een missie was, doch daags na de missie wordt het kantoor van de officier opgeblazen en zo ook de officier.
Ze worden ervoor veroordeeld, maar weten uiteindelijk te ontsnappen uit Fort Bragg.
Ze vluchten naar Los Angeles en duiken onder.
Daar overleven ze als huurlingen, maar zo nu en dan helpen ze ook gratis mensen die onrecht wordt aangedaan.
. . .
. . .
De serie werd door Stephen J. Cannell geschreven rondom Mr. T naar aanleiding van zijn optreden in Rocky III met Sylvester Stallone.
De bedoeling was dat Mr. T de leider van het A-Team werd en dat de andere personages veel minder tekst kregen.
Gaandeweg het schrijfproces besloten de schrijvers de andere personages veel uitgebreider te maken, ook bedachten ze een nieuw personage (Hannibal) dat de leiding kreeg.
. . .
George Peppard had er moeite mee dat Mr. T populairder was dan hij. Tijdens de eerste (dubbel)aflevering van seizoen 4 liep Mr. T zelfs kwaad van de set. Ze spraken 16 weken niet met elkaar, maar legden het later bij.
. . .
In The A-Team zijn 5 GMC Vans (bestelbusjes) gebruikt, waarvan twee mooi en onbeschadigd moesten blijven (deze worden ook wel de gave uitvoeringen genoemd). Er zijn heel veel onofficiële Vans gebruikt (ook van andere merken als Chevrolet en Ford), die werden gebruikt om grote stunts mee te doen.
Pieter Cornelis (Piet) Mondriaan (°Amersfoort, 7 maart 1872 - New York, 1 februari 1944) was een Nederlandse kunstschilder en kunsttheoreticus, die echter een groot deel van zijn leven in het buitenland woonde en werkte.
Mondriaan wordt algemeen gezien als een pionier van de abstracte en non-figuratieve kunst.
Vooral zijn latere geometrisch-abstracte werk, met de kenmerkende horizontale en verticale zwarte lijnen en primaire kleuren, is wereldberoemd en dient als inspiratiebron voor vele architecten en ontwerpers van toegepaste kunst.
Hij was een van de belangrijkste medewerkers van het tijdschrift De Stijl en ontwikkelde een eigen kunsttheorie, die hij Nieuwe Beelding of Neo-plasticisme noemde.
Hij is in het buitenland beter bekend als Mondrian, een verfransing (verengelsing) van zijn achternaam.
Mondriaan werd op 7 maart 1872 aan de Kortegracht in Amersfoort geboren als zoon van de streng christelijke hoofdonderwijzer, Pieter Cornelis Mondriaan en zijn vrouw Johanna Christina de Kok.
Hij werd gedoopt in de Nederlandse Hervormde Kerk en werd christelijk opgevoed.
Omdat zijn moeder vaak ziek was, leidde zijn zus Christien op nog geen achtjarige leeftijd het huishouden.
Zijn vader was naast hoofdonderwijzer ook tekenleraar en leerde hem al vroeg tekenen.
In april 1880 verhuisde het gezin Mondriaan naar Winterswijk, waar Mondriaans vader hoofd werd van de School voor Christelijk Nationaal Onderwijs.
. . .
. . .
Vrijwel onbekend zijn de literaire aspiraties van Mondriaan.
In het inmiddels opgeheven weekblad De Nieuwe Groene publiceert hij in 1920 een kort verhaal dat hij 'futuristisch' noemt.
Datzelfde jaar stuurt hij eveneens een verhaal naar Lodewijk van Deyssel die deel uit maakt van de redactie van De Nieuwe Gids.
Uit de reactie van Van Deyssel spreekt waardering, maar hij kan Mondriaans verhaal wegens ruimtegebrek pas twee jaar later publiceren.
Aangezien Mondriaan dit te lang vindt, vraagt hij zijn kopij echter terug. Doordat zijn beeldend werk uiteindelijk de overhand krijgt, laat hij zijn literaire ambities varen.
De erfenis van zijn literaire uitstapje is zodoende gebleven bij twee verhalen, 'De Groote Boulevards' en 'Klein Restaurant - Palmzondag', die pas in 1987 in boekvorm, onder de titel Twee verhalen, worden gepubliceerd.
De ZX81 is een homecomputer die door Sinclair Research van Sir Clive Sinclair op 5 maart 1981 op de markt werd gebracht.
Het was de opvolger van de Sinclair ZX80.
Hij werd geproduceerd door Timex.
De ZX81 is grotendeels hetzelfde als zijn voorganger, maar er zijn toch een paar verschillen.
Zo werd de ZX81 geleverd in een zwarte uitvoering terwijl de ZX80 wit was.
Net als bij de ZX80 is een membraantoetsenbord gebruikt; het indrukken van een toets was dan ook niet altijd even duidelijk voelbaar.
Een groot voordeel van de ZX81 ten opzichte van de ZX80 is onder andere de uitbreiding met floating point-berekeningen en de mogelijkheid slow mode te gebruiken.
De ZX80 kende alleen een fast mode waarbij tijdens het doorlopen van een programma geen uitvoer naar beeldscherm beschikbaar was.
Bij de ZX81 kon men nu tijdens de verwerking van een programma wel beeld blijven zien.
Nadeel is wel dat daardoor de berekeningen tot vier maal langzamer konden plaatsvinden.
De ZX81 heeft namelijk uit kostenbesparing geen afzonderlijke grafische chip.
De Z80 processor moet daarom zelf de beeldschermuitvoer verzorgen en is hier tot wel 75% van de tijd mee bezig.
De computer heeft naast een tekst mode ook een grafische mode waarmee men kon plotten met een resolutie van 64x44.
Hobbyisten schreven later software waarmee de computer in staat bleek om ook graphics in een resolutie van 256x192 weer te geven.
Een zwak punt waren de externe RAM-uitbreidingsmodules waarmee het geheugen met 16 kilobytes (en later meer) kon worden uitgebreid.
De modules waren zo wankel bevestigd dat vaak een reset van de computer volgde wanneer de geheugenmodule per ongeluk werd aangeraakt, of zelfs als de tafel waarop de computer stond trilde.
De ZX80 is bijna geheel opgebouwd uit discrete componenten en TTL IC's (21 stuks).
In de ZX81 daarentegen zitten nog maar vier voor die tijd hoog-geïntegreerde componenten.
Deze componenten zijn een 1K RAM IC, een 8K ROM IC, een Z80 processor en de zogenaamde Glue chip (een Uncommitted Logic Array (ULA) gemaakt door Ferranti) die alle communicatie tussen de chips en de buitenwereld regelde.
In totaal zouden er meer dan 1,5 miljoen ZX81's worden verkocht.
Het model werd in 1982 opgevolgd door de ZX Spectrum.
artikel overgenomen zonder nazicht op onjuistheden
Bron : - Wikipedia CC 3.0
TIME (ook wel TIME Magazine genoemd) is een Amerikaans wekelijks verschijnend opinieblad dat wereldwijd invloed heeft.
Het is opgericht in 1923 en wordt uitgegeven door het tijdschriftenconcern Time Inc., een onderdeel van mediabedrijf Time Warner.
De eerste TIME kwam uit op 3 maart 1923.
De oprichters wilden een lichter, spannender geschreven blad uitbrengen dan de toen gangbare opiniebladen.
De eerste editie had 28 bladzijden en bevatte onder meer artikelen over het Amerikaanse alcoholverbod en de hongersnood in Rusland.
Het blad bleef lang zelfstandig, hoewel de uitgeverij steeds meer titels uitbracht, zoals het fotoblad Life.
In 1990 fuseerde het tijdschriftenbedrijf met Warner (van het filmbedrijf Warner Brothers), in 1996 met het bedrijf Turner Broadcasting System (eigenaar van de tv-zender CNN) en in 2000 met Internetbedrijf America Online (AOL).
Het blad TIME heeft inmiddels internationale edities voor Europa, Azië en Canada, alsmede een editie voor kinderen.
In totaal ligt de oplage boven de 5 miljoen.
TIME legt vaak de nadruk op de belangrijke personen op het wereldtoneel.
Meestal staat er een persoon op de cover.
Ook heeft het blad een aantal tradities in het belichten van de groten der aarde..
TIME is het meest bekend vanwege de jaarlijkse uitverkiezing van de "Person of the Year" (tot en met 1998 "Man of the Year").
In december van ieder jaar kiest de redactie een persoon uit die in het afgelopen jaar van grote invloed is geweest in de wereld.
In 2004 was dit de Amerikaanse president George W. Bush, maar ook Charles Lindbergh (als eerste, in 1927), Adolf Hitler en Jozef Stalin hebben de eer gehad.
Aan het eind van de twintigste eeuw verkozen de lezers van TIME Albert Einstein tot "Person of the Century".
Voor het jaar 2007 werd Vladimir Poetin, president van de Russische Federatie, verkozen tot "Persoon van het Jaar".
Barack Obama werd verkozen in 2008 en 2012, Ben Bernanke in 2009 en Mark Zuckerberg in 2010.
Sinds 2004 publiceert TIME in april de "TIME 100", een lijst van de honderd meest invloedrijke mensen ter wereld.
In 2005 stond Ayaan Hirsi Ali op deze lijst.
artikel overgenomen zonder nazicht op onjuistheden
Bron : - Wikipedia CC 3.0
Guust (Frans: Gaston) is een stripreeks rond stripfiguur Guust Flater (Frans: Gaston Lagaffe) die werd bedacht en getekend door André Franquin.
De strip bestaat sinds 28 februari 1957.
De strip speelt zich af op de redactie van het stripblad Robbedoes (originele Franse naam: Spirou), en Guust werkt daar als postsorteerder.
Zijn werk neemt hij niet al te serieus: een groot deel van de dag slaapt hij en als hij toch wakker is, zet hij de boel op stelten met allerlei bizarre experimenten.
Vaak leiden die tot een complete chaos: de redactie loopt onder water of een van zijn volstrekt onbetrouwbare uitvindingen explodeert.
Guusts reactie hierop is doorgaans een laconiek: "Nou moe?" (originele uitroep in het Frans M'enfin)
Guusts baas (Kwabbernoot, later vervangen door Pruimpit) heeft heel wat met hem te stellen en probeert hem op alle mogelijke manieren aan het werk te krijgen.
Ongewild weet Guust de contractbesprekingen tussen zijn bazen en Meneer Demesmaeker altijd te verstoren.
Ook agent Vondelaar wordt vaak het slachtoffer van Guusts praktijken.
Enkele kenmerkende bezittingen van Guust zijn zijn krakkemikkige auto (een Fiat 509) die van ellende aan elkaar hangt en de Flaterfoon, een zelfgemaakt muziekinstrument dat verwoestende klanken voortbrengt.
Uiteraard weet Kwabbernoot daar alles van; keer op keer heeft hij zonder succes geprobeerd om van dat onding af te komen.
Hoofdfiguren
. . .
Kwabbernoot (Frans: Fantasio) - was de eerste chef van Guust totdat Franquin stopte met het tekenen van Robbedoes.Later keerde hij even terug uit Rommelgem.
Krasser (Frans: Yves Lebrac) - Krasser is de tekenaar van redactie Robbedoes, een jonge man van dezelfde generatie als Guust. Over het algemeen kan Krasser het redelijk met Guust vinden. Toch weet Guust hem vaak tot woede te drijven wanneer zijn tekenwerk weer wordt verknoeid. Vooral de Oost-Indische inkt zorgt regelmatig voor ongelukken. Krasser is een heethoofd en kan erg gestrest raken. Hij is verliefd op een donkerharige secretaresse wier naam nooit wordt onthuld.
. . .
Juffrouw Jannie (Frans: M'oiselle Jeanne) - Juffrouw Jannie is het vriendinnetje van Guust. Ze is een lieve jongedame met rood haar, een paardenstaart en een bril. Jannie is naïef en stapeldol op "meneer Guust". Meestal ontsnapt ze heelhuids aan de bizarre ongelukken veroorzaakt door de onhandigheid van Guust.
. . .
Van Guust Flater zijn twee grote reeksen verschenen.
De eerste en populairste staat bekend als "de klassieke reeks", die 16 albums bevat met de meest diverse titels en covers.
De latere reeks, een definitieve reeks, bestaat uit 19 albums die alleen een volgnummer hebben, geen aparte titel.
In 2009 werden de eerste 17 albums herdrukt, deze keer wel weer met een titel.
Ondanks het groter aantal albums is de nieuwe reeks nauwelijks uitgebreider dan de klassieke.
In het begin besloegen de verhalen van Guust een halve pagina.
Er zijn daarvan vijf albums in oblongformaat verschenen.
Vanaf album 6 (1968) waren de verhalen een volledige pagina.
Nadat de eerste vijf albums uitverkocht waren geraakt zijn deze als R1 t/m R4 heruitgegeven in groot formaat, aangevuld met onuitgegeven gags en geïllustreerde tekstverhalen.
Dat er geen groot formaat Guust album 5 was werd vervolgens een running gag op de achterzijde van de albums.
Er bestaat een pirateneditie nummer 5 met zwart-wit fotoreproducties van een aantal op dat moment nog onuitgegeven gags in oblong, maar ook die uitgave vulde het hiaat niet op; er bestond wel een oblong nummer 5, maar geen vol formaat 5.
Pas later toen gewerkt werd aan de integrale uitgave van alle Flaterstrips is ook een R5-album samengesteld (1986).
Om de chaos compleet te maken, kreeg het verjaardagsalbum in 2007 het nummer 50.
Muhammad Ali, geboren als Cassius Marcellus Clay (Louisville (Kentucky), 17 januari 1942), bijgenaamd The Greatest of Louisville Lip, is een voormalig Amerikaans bokser.
Ali werd door het sportblad Sports Illustrated uitgeroepen tot Sportman van de Eeuw.
Hij werd driemaal wereldkampioen in het zwaargewicht en won een gouden medaille in het lichtzwaargewicht op de Olympische Spelen van 1960 in Rome.
Ali wordt door velen als de beste zwaargewicht bokser ooit beschouwd.
. . .
Ondanks deze nipte en twijfelachtige overwinningen tegen Doug Jones en Henry Cooper, werd Clay de belangrijkste gegadigde voor een titelgevecht tegen regerend kampioen Sonny Liston.
Ondanks Clays indrukwekkend palmares, werd niet verwacht dat hij de kampioen zou verslaan.
Het gevecht zou op 25 februari 1964 in Miami, Florida plaatsvinden.
Tijdens de weging, de dag voorafgaand aan het gevecht, tartte de immer strijdbare Clay Liston in de aanloop naar het gevecht door hem onder andere "de grote lelijke beer" te noemen, te verkondigen dat hij zou "bewegen als een vlinder en steken als een bij" (float like a butterfly and sting like a bee) en, in een poging zijn strategie om Listons aanvallen uit de weg te gaan samen te vatten, zei: "Je handen kunnen niet raken wat je ogen niet kunnen zien".
. . .
Sonny Liston werd wereldkampioen in het zwaargewicht, nadat hij Floyd Patterson in 1962 via een knock-out in de eerste ronde onttroond had.
Met een van de zwaarste stoten aller tijden, stonden andere zwaargewichten niet te popelen de kampioen uit te dagen.
Liston stond te boek als een timide persoon, die weinig lachte en de pers niet graag te woord stond.
Jan van Os (Middelharnis, 23 februari 1744 Den Haag, 7 februari 1808) was een Nederlands kunstschilder.
Hij schreef ook gedichten en toneelstukken.
Jan van Os was de 'stamvader' van een Nederlandse kunstenaarsfamilie.
Hiertoe behoorden zijn zoons, de kunstschilders Pieter Gerardus van Os (1776 1839) en Georgius Jacobus Johannes van Os (1782 1861), zijn dochter Maria Margaretha van Os (1780-1862) en zijn kleinzoon Pieter Frederik van Os (1808-1892).
Jan van Os trok op jeugdige leeftijd naar Den Haag, waar hij in de leer ging bij Aart Schouman.
In 1773 werd hij ingeschreven als lid van het kunstenaarsgenootschap Confrerie Pictura in Den Haag.
Zijn portret is geschilderd door Hendrik Pothoven.
Op 17 september 1775 trad hij in het huwelijk met de (naar verluidt) doofstomme portretschilderes Susanna de la Croix, een dochter van de eveneens doofstomme schilder Pieter Frederik de la Croix.
Zij kregen zeven kinderen van wie 3 zoons en 1 dochter de volwassen leeftijd bereikten.
Jan van Os schilderde aanvankelijk voornamelijk zeegezichten, maar vermaardheid verwierf hij met zijn stillevens met bloemen en fruit, waarmee hij een internationale reputatie opbouwde.
Zijn werk werd tentoongesteld in Engeland, Frankrijk en Duitsland.
artikel gedeeltelijk overgenomen zonder nazicht op onjuistheden
Bron : - Wikipedia CC 3.0
Robert Stephenson Smyth Baden-Powell (Londen, 22 februari 1857 Nyeri, 8 januari 1941) was een luitenant-generaal in het Britse leger, schrijver en de grondlegger van scouting.
. . .
In 1904 wordt Baden-Powell benoemd tot luitenant-generaal.
Zijn baan bevalt hem niet erg, want hij heeft er niet de opleiding voor en het betreft vooral kantoorwerk.
Als scouting onverwachts een nieuwe vereniging wordt, ziet hij hier een grote uitdaging.
Koning Edward VII vraagt Baden-Powell om zijn militaire loopbaan af te sluiten, omdat hij met scouting meer voor zijn land kan betekenen.
. . .
Tussen 1911 en 1913 maakt Robert Baden-Powell een wereldreis om de start van scouting te stimuleren op alle vijf de werelddelen.
Tijdens de reis, met het schip Arcadian, ontmoet hij begin 1912 Olave St. Clair Soames, met wie hij in oktober van dat jaar huwt.
"Hij was over de vijftig toen de verkennersbeweging goed en wel op gang was en de meeste mensen moeten gedacht hebben dat hij een verstokt vrijgezel zou blijven. Het was daarom een prettige verrassing, toen men hoorde dat hij ging trouwen met miss Olave St. Claire Soames, in 1912.
Van toen af genoot hij bovendien de vreugde van het gezinsleven" schrijft iemand in een levensbeschrijving van Baden Powel.
. . .
Baden-Powell was een uitstekend illustrator en een goed schrijver.
In het leger verkocht hij verhalen en illustraties aan kranten. Hij schreef een groot aantal boeken, zowel over het leger als over scouting.
Baden-Powell was zowel links- als rechtshandig, waardoor hij naar eigen zeggen twee keer zo snel werkte omdat hij met beide handen tegelijk tekende.
Van Baden-Powell zijn later in zijn leven ook boeken uitgekomen met aquarellen uit Afrika.
Alle tekeningen in Scouting for Boys zijn van zijn hand en het succes van het boek is voor een belangrijk deel te danken aan zijn directe schrijfstijl.
. . .
Baden-Powell had vooruitstrevende ideeën voor zijn tijd (deels ook voor tegenwoordig).
De onderwijsmethode die hij in scouting bouwde, is verwant aan onderwijsmethoden waar zelf- en groepsleren centraal staan zoals Freinetonderwijs, Daltononderwijs, Jenaplan, Montessorionderwijs en Iederwijs. Maria Montessori beschouwde scouting als de voortzetting van haar onderwijsmethode voor oudere kinderen. Jonge mensen kunnen kennis en vaardigheden opdoen door samenwerking in natuurlijke groepen van vrienden die verantwoordelijkheid voor elkaar nemen. Ze leren door te doen en worden zo zelfstandig. Het ging Baden-Powell om leren buiten het klaslokaal door avontuur en zonder vastgesteld leerplan; zo had hij zelf in zijn jeugd het meeste geleerd.
In zijn geschriften verdedigde hij de toen opkomende Labour Party (socialistische partij) al was hij het niet eens met hun radicale oplossingen. Staken vond hij geoorloofd. Zijn politieke opvattingen waren sociaal-christelijk maar hij heeft zich nooit aan een partij gebonden.
Baden-Powell was een voorstander van vrouwenemancipatie die na de Eerste Wereldoorlog opkwam - bij scouting werden meisjes gelijk behandeld als jongens, met een even stevig programma.
Baden-Powell verafschuwde de preutsheid van zijn tijd en was een groot voorstander van seksuele voorlichting, desnoods door scouting als ouders hun taak verzaakten. In zijn boeken gaf hij ook voorlichting zover als hij in zijn tijd kon gaan.
De Paricutín is een vulkaan in Mexico.
De Paricutín bevindt zich bij het gelijknamige dorp in de staat Michoacán en is 3170 meter hoog.
De topografische prominentie is 424 meter.
De vulkaan is pas in 1943 ontstaan en is daarmee de jongste van het westelijk halfrond.
Begin 1943 werden in het dorp Paricutín aardschokken gevoeld en gerommel gehoord.
Op 20 februari zag boer Dioniso Pulido de grond van zijn graanveld opensplijten.
De dorpsbewoners probeerden de spleet te vullen met stenen en aarde, totdat er lava en pyroclastisch materiaal begon uit te spuiten.
De bewoners van Paricutín en omringende dorpen sloegen op de vlucht.
Aan het eind van de dag was de vulkaan al 10 meter hoog.
De vulkaan bleef materiaal uitstoten.
De volgende dag was de vulkaan tot 50 meter hoogte gegroeid, en na een week was hij al 100 meter hoog.
In maart begon de vulkaan kilometers hoge aswolken uit te stoten.
Op 12 juni begon de lava te stromen.
De dorpen Paricutín en San Juan ondergingen hetzelfde lot als Pompeii en Herculaneum, maar de bevolking kon op tijd geëvacueerd worden.
Er zijn slechts 3 doden gevallen, allen als gevolg van bliksem die gepaard ging met de uitbarsting.
Na zes maanden begon de vulkaan te kalmeren; er was toen al 25 vierkante kilometer door lava verwoest.
Pas in 1952 kwam de Paricutín helemaal tot rust.
Hij was toen gegroeid tot 424 meter boven het graanveld waar hij was ontstaan.
De Paricutín is een zogenaamde monogenetische vulkaan, wat betekent dat hij na de eerste uitbarsting nooit meer actief zal worden.
De schilder Dr. Atl maakte het ontstaan van de Paricutín mee.
Hij schreef er het boek Cómo nace y crece un volcán, el Paricutín ("Hoe een vulkaan geboren wordt en ontstaat, de Paricutín") over.
Tijdens zijn waarnemingen liep hij een ziekte op, waardoor een van zijn benen geamputeerd moest worden.
artikel gedeeltelijk overgenomen zonder nazicht op onjuistheden
Bron : - Wikipedia CC 3.0
De vlag van Nederland is de vlag van het land Nederland.
Zij staat daarnaast symbool voor de eenheid en de onafhankelijkheid van het gehele Koninkrijk der Nederlanden.
Het rood-wit-blauw is zowel te land als ter zee in gebruik als civiele vlag, dienstvlag en oorlogsvlag.
Op 19 februari 1937 tekende Koningin Wilhelmina op haar vakantieverblijf in Zell am See het kortste Koninklijk Besluit ooit, luidend:
"De kleuren van de vlag van het Koninkrijk der Nederlanden zijn rood, wit en blauw.
De Nederlandse vlag is een horizontale driekleur in rood, wit en blauw.
In de vlaginstructie van het Ministerie van Algemene Zaken worden de kleuren benoemd als helder vermiljoen, helder wit en kobaltblauw.
In normblad 3055 zijn deze kleuren vastgesteld in Éclairage-coördinaten.
Deze kleuren zijn niet direct in Pantone-codering om te zetten, zodat voor de laatste uiteenlopende waarden gebruikt worden.
Over de afmetingen van de vlag zijn geen voorschriften.
In de niet-bekrachtigde Vlaggenwet van 1937 werd de verhouding tussen hoogte en lengte vastgesteld als 2:3, en over het algemeen wordt die verhouding nog steeds nagevolgd.
De drie banen zijn even hoog.
. . .
De juiste wijze voor het vouwen van de vlag is als volgt:
Twee vlaggendragers pakken de vlag vast in de lengterichting met één hand op de scheiding van rood en wit, en met de andere hand aan het einde van het blauw;
de vlag wordt nu overlangs dichtgevouwen, zodanig dat wit opgesloten wordt tussen rood en blauw (er ontstaat dus een Z-vorm);
met rood boven, wordt de vlag vervolgens tweemaal dubbelgeslagen, zodanig dat het blauw boven komt te liggen (lus en touw aan de broekingszijde bovenop).
Pluto werd op 18 februari 1930 ontdekt door de astronoom Clyde Tombaugh tijdens het vergelijken van fotografische platen met behulp van een blinkcomparator op het Lowell Observatory in Arizona.
Tombaugh was op zoek naar een onbekende Planeet X in een baan buiten Neptunus, die was voorspeld door Percival Lowell.
De naam Pluto is niet geheel willekeurig gekozen: hij begint met de initialen van voornoemde Percival Lowell, de astronoom die lange tijd heeft gezocht naar een negende planeet, maar dit hemellichaam nooit heeft kunnen ontdekken.
Een combinatie van de letters P en L werd gekozen als het symbool van Pluto.
Pluto is een in 1930 ontdekt hemellichaam in ons zonnestelsel dat tot 24 augustus 2006 werd geclassificeerd als planeet en sindsdien als dwergplaneet.
Op 13 september 2006 kreeg Pluto ook een nummer in de catalogus van planetoïden, namelijk 134340.
De dwergplaneet is vernoemd naar de gelijknamige Romeinse god van de onderwereld, Pluto.
Gemiddelde baansnelheid: 4,7 km/s
Helling van het baanvlak tegen over het baanvlak van de aarde: 17,14°
Soortelijke massa (dichtheid): 2,1g/cm²
Ontsnappingssnelheid: 1,2 km/s
De baan van Pluto is zo excentrisch dat dit hemellichaam gedurende 20 jaar van zijn 248 jaar durende omlooptijd dichter bij de zon staat dan de planeet Neptunus.
De laatste keer dat dit gebeurde was van 7 februari 1979 tot 11 februari 1999.
Behalve Pluto en Charon bewegen er andere Kuipergordel-objecten in een vergelijkbare baan, met een 2:3 baanresonantie met Neptunus: de Plutino's.
Enkele bekende objecten in deze klasse zijn (90482) Orcus en (28978) Ixion.
(0) 
St. Patrick's Day 
