Ik ben Jan
Ik ben een man en woon in Vosselaar (B) / La Magdeleine (F) (België / Frankrijk) en mijn beroep is Technisch leraar autotechniek/carrosserieherstelling op pensioen.
Ik ben geboren op 05/09/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Onze drie Drentsche Patrijshonden, tuinieren, klussen, auto's repatriëren voor VAB.
Ik ben sinds 1971 gehuwd met Simonne.
Sinds 1983 heb ik gans Europa doorkruist tijdens de vakanties om gestrande reizigers en hun auto's te repatriëren in opdracht van VAB. Sinds enige tijd ben ik met de depannages gestopt.
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
Op 02-02-2014 was Jeanny Wessels de 350.000° bezoeker van dit blog. Jeanny vertelt dat ze foto's van zichzelf niet graag heeft, maar voor eeuwige roem op dit blog wil ze samen op de foto met haar Lennaert.
Op 07-08-2012 was Karin Prince de 300.000 bezoeker van dit blog. Karin had graag een foto van haar twee troetels, Siebe & Lobke, om eeuwige roem te vergaren. Wij voldoen graag aan die wens.
Lees hier de belevenissen van vier prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden
Dit Bas & Belleblog is op deze plaats stopgezet omdat er geen foto's meer konden geplaatst worden. We zijn echter het Bas en Belleblog bis gestart. Daar kan je verder lezen onder deze link http://blog.seniorennet.be/bas_en_belleblog_bis welkom op het nieuwe adres en veel leesgenot
12-01-2014
Louis aan de filosofie:
Louis aan de filosofie:
Dit is waarschijnlijk de meest doordachte filosofie die ik de laatste maanden hoorde:
"Het leven is als een penis, eenvoudig, ontspannen en zacht. Het zijn de vrouwen die het hard maken!"
L.M.
Hier geven we om begrijpelijke redenen geen foto of afbeelding bij
Dat het kouder gaat worden staat als een paal boven water en daar heeft ons hoofdbestuur geen weermannen of weermadammen voor nodig. Wij, de verenigde Drentenroedel Faes, heeft hier ten huize een waar vreetoffensief ingezet !
Alles wat eetbaar en tegelijk ook “grijpbaar” is, verdwijnt in geen tijd en ongezien achter een stel Drententanden ! het enige moment dat de bazen er iets van merken dat er wat staat te verdwijnen is het moment dat er twee van de roedel hetzelfde idee op hetzelfde moment krijgen. Dan bestaat de kans (maar is zelfs niet zeker) dat er wat rumoer ontstaat. Dan verraden we onszelf, maar die momenten zijn uiterst zeldzaam. Als het eten betreft zijn we de drie musketiers met Belle D’Artagnan als leider van de clan. “Eén voor allen en allen voor één” is nog altijd de kreet van de roedel ! Toch zeker wanneer er eetbare buit te behalen en te verdelen is .
Vanochtend was het dan inderdaad zover ! Er stond een dun, heel bescheiden dun ijslaagje op onze drinkemmer met regenwater. We hadden de hulp van het baasje nog niet nodig om het ijs te breken maar het begin van de koude is er.
Enkel Hera en Heros hebben het al zo koud geweten sinds deze “winter” is begonnen. Dat was toen ze samen met het baasje in Frankrijk waren begin december . Dat was toen Mr. Bonnaud de nieuwe brander van de verwarming kwam installeren. Toen was het enkele dagen – 7° C, Maar daar zijn we hier in Vosselaar nog lang niet aan toe.
Wij zijn met dat beetje koude best tevreden, het mag zelfs nog wat meer “van datte” zijn, en dan ook nog een keer ’s morgens opstaan met een flink pak sneeuw (liefst in ’t weekend voor de werkende medemens) dat zou de pret helemaal volmaken.
Verleden donderdag was het baasje nog even gaan “shoppen” bij onze cognacboer.
Daar was op het terras een “operatie” aan de gang zoals ons baasje zich herinnerd van toen zijn broer een Cocker Spaniël kocht op de vogelmarkt in Antwerpen. Dat is zo dik dertig jaar geleden en het baasje herinnerd het zich nog als was het gisteren. Die Cocker stikte van de luizen, honderden luizen hebben we daar toen afgehaald !
Hier in Villeret in de Charente ging het om een Beauceron pup van zo’n drie maanden oud en het ging hier niet om luizen maar om teken. Met tientallen hadden ze zich op het arme pupje gestort en tot in de pup haar oren kon je de parasieten vinden.
De eigenaar van het hondje hield de pup vast terwijl onze vrienden de cognac mevrouw en mijnheer de teken insmeerden met olijfolie. Dat hadden ze opgezocht op het internet en ook olijfolie hadden ze zoals elke rechtgeaarde fransoos binnen handbereik.
Nu kan dat wel waar zijn voor één of twee teken, maar aan zulke invasie van teken is er normaal meer aan de gang. Ons baasje heeft dat ook verteld en hem op de gevaren van tekenbeten gewezen en de overdracht van de ziekte van Lyme naar mens en dier door de teken !
Ook heeft ons baasje er op gewezen dat het niet normaal is dat een pup zo overladen met teken van een wandeling terug thuiskomt. De pup moet een zekere aantrekkingskracht op die parasieten hebben en naar alle waarschijnlijkheid is de pup door een of andere reden niet gezond of verzwakt. Ons baasje heeft die mensen dan ook verwezen naar de veterinair in Ruffec . Het was trouwens onbegonnen werk om al die teken er een voor een af te halen zonder er niet een aantal stuk te trekken en dan zo gevaarlijke ontstekingen te veroorzaken.
Ons baasje is wel van plan te informeren hoe dit griezelverhaal afloopt …
Zo af en toe kijkt het baasje eens naar de positie van ons blog op de ranglijst van het seniorennet.
Tot voor twee maanden, toen het Belle, Hera & Heros blog nog actueel was bengelde het Bas en Belle blog ergens rond plaats 120 . Nu de lezers van Belle, Hera en Heros hun weg terug gevonden hebben naar het Bas en Belle blog zijn we dus flink gestegen in de ranking van het seniorennet.
Eergisteren stonde we op positie 51 in de algemene rangschikking, vandaag terug op 60 ! dat doet ons besluiten dat we klaar zijn om een vaste positie in te nemen in de top 50 bij de blogs van het seniorennet.
Toen we kort bij de bevallingen van Belle en Hera kwamen hebben we eens bijna top tien gehaald in dezelfde rangschikking. Dat waren dagen van meer dan 1000 views per dag ! Toen stonden we vlak achter onze blogmaat “de Fons” van Keukenweetjes.
Top tien ambiëren we niet, maar toch zou den we graag onze plaats in de top 50 terug innemen.
Gisterenavond, na thuiskomst uit La Magdeleine was er plots paniek in huis, Waar is koebeest ? Wie heeft Koebeest gezien ?...
Wie is koebeest zullen sommige lezers zich afvragen ? De vaste lezers van dit blog weten wel dat het de pluche troetelkoe van Lucy is.
Na anderhalf jaar haar troetel te zijn geweest is plots koebeest van Lucy spoorloos ! De baasjes weten zeker dat ze in La M. mee ingestapt is in de auto. Maar in Vosselaar is ze nergens te vinden. Niet tussen de dekens die normaal de achterbank van de auto moeten beschermen tegen hondenpoten, niet tussen of op de zetels van de auto.
Da’s dus een raadsel en een ramp voor Lucy, want die slaapt normaal niet als koebeest niet bij haar in de bench ligt. Waar is koebeest ? het enige mogelijke is dat koebeest is uitgestapt (lees uit de auto gevallen) toen de roedel bij de tankbeurt in Assevillier op de A1 werd uitgelaten om een plas te doen ! Dat is volgens het hoofdbestuur de enige mogelijkheid want er was maar één tussenstop in de rit !
Spijtig maar het is niet anders is het besluit van de baasjes. Je hoort zo’n pluche koe dan ook niet met een zware bots niet vallen is de “harde” eindconclusie !
Zoals de traditie het wil gaat het baasje bij terugkeer uit Frankrijk gewoontegetrouw naar het frietkot om het avondeten. De inhoud van de koelkast is dan immers niet voorzien op het bereiden van een warme maaltijd.
Bij de terugkeer ziet het baasje in het schijnsel van de koplampen een beige/bruin “hoop” op de oprit liggen ! Vreugde allom… Koebeest is terug !
Koebeest is inderdaad zonder dat iemand het merkte uitgestapt en onder de auto gevallen. Waarschijnlijk is ze achter het wiel gevallen, zodat het baasje in het donker onder de auto, haar voordien niet heeft opgemerkt…
Na goed zeven en een half uur onderweg te zijn geweest zijn we terug op thuisbasis Vosselaar.
Voor ons vertrek vanochtend moesten de baasjes nog uitgebreid afscheid nemen van de Engelse overburen Mick en Min. Zij hebben hun huis verkocht en vertrekken op 16-01-14 definitief terug naar Engeland. De kans dat we die nog terugzien is dus uiterst klein. Zij trekken niet zo maar naar Engeland maar verkiezen nog eens een eiland naast het grote Engeland. Hopelijk voor hen gaat het eiland Wight hun nieuwe thuisbasis worden.
Vermits de grootste grondwerken aan de nieuwe LGV lijn ( de spoorweg voor de TGV) nu even voorbij zijn, stonden de dumptrucks netjes op een rij opgesteld. Toch wel een indrukwekkende rij zwaargewichten die bij elke rit zo’n 50 ton zand of stenen vervoeren .
De rit ging voorspoedig en wij vier hebben ons vlijtig van onze opgelegde taak gekweten… “zwijg efkes en wees rustig” was de overbodige vraag van ons baasje. Wij zijn ALTIJD braaf en rustig in de auto, en dat vandaag niet anders.
Gisteren had ons baasje op de Franse site voor Nederlanders, “het hurktoilet” gelezen dat vanaf morgen 10 januari er op de Périphérique rond Parijs een algemene snelheids beperking ingaat van 70 km/u. We hebben er dus vandaag van geprofiteerd van nog eens tegen 80 km/u rond Parijs te “vliegen”. http://www.hurktoilet.nl/weblog/blog.php
Over vliegen gesproken… Tijdens de heenreis reden we onder de startbaan van Orly (Charles de Gaulle luchthaven) terwijl er een airbus over ons heen donderde. Spijtig dat we niets zagen door het tegenlicht… Vandaag soortgelijk geval, alleen stelt dat kleine Lumix apparaatje zich af op het licht in de tunnel (donker) terwijl dat vliegtuig in het felle daglicht staat. Resultaat: weer noppes !
Maaaaar… iets verder kreeg ons baasje een opstijgend vliegtuig in ’t zicht. We horen hem zeggen “amai, da’s een grote !” En hij had nog gelijk ook, groter bestaat niet als passagiersvliegtuig, zo ’n Airbus A380. Dat was dan ook de eerste keerdat we zo’n gigantisch vliegtuig in levende lijve zagen.
Wanneer het dan de ganse dag al droog gebleven was moesten ze in de buurt van Compiègne toch weer eens “anders” doen. Een stortbui die spontaan de voet van de gas laat afdoen . (in de praktijk is dat de cruise-control af) Het regende “blaasjes toen !
Om iets na zeven uur parkeerde het baasje de Masjebasji voor de Vosselaarse deur. Half februari gaan we terug voor een tweetal weken staat in de planning naar ’t schijnt …
Het gaat stil zijn vandaag op het blog, want de “blogeigenaars” zitten achter in de Masjebasji, en de schrijver van dienst is gans de roedel naar huis in Vosselaar aan ’t brengen.
Gisteren is de hoogwerker nog eens van stal gehaald… Dat zat zo…
Buurman Richard, Engelsman en sinds een drietal jaren achter ons wonend had ons baasje aangesproken om samen de bomen achter in onze beide tuinen bij te snoeien.
Nu was ons baasje dat zelf ook al van plan geweest en had plannen om dat werkje in de vroege lente aan te pakken. De takken van onze notenboom achteraan de tuin hingen over de tuin afsluiting en ook over en onder de telefoondraden. Nu zijn we via de telefoondraden afhankelijk van …jawel… het internet.
Ook bij Richard in de tuin stonden een dode kersenboom en een spar die hetzelfde euvel vertoonden. Reden genoeg dus om er met groot materiaal aan te beginnen.
Voor alles diende er echter eerst toelating te worden gevraagd op het gemeentehuis. We dienden immers de straat af te sluiten. We kregen van de eerste schepen (mevr. de 1° adjoint) vrij spel hoe we de straat afgrendelden. We mochten onze auto’s dwars in de straat zetten, onze vrouwen als signaalgevers opstellen, kortom “doe maar”…
En zo begonnen we er aan met de hoogwerker achter de Masjebashi en om beurten op de hoogwerker om takken af te knippen of de dikkere takken met de kettingzaag af te zagen.
Bij de kersenboom van Richard stond de hoogwerker echt wel een meter of zeven hoog ! En dan wiebelt het daarboven flink als je aan ’t werk bent. Richard die toen aan beurt was heeft het ondervonden…
Binnen het uur was het werk voltrokken en kon het materiaal terug de schuur in. Deze lente hebben we met Richard afgesproken om de rest van de kersenboom stuk voor stuk neer te halen. Uietraard komt de hoogwerker dan weer van pas. Ons baasje zegt dat ‘m met die hoogwerker de koop van z’n leven heeft gedaan, en Richard knikte instemmend mee (in ’t Engels !)
Ons baasje is wat stil vandaag… want vandaag is er de begrafenis van zijn chef bij de “wacht op de weg” .
Acht jaar heeft ons baasje samengewerkt met DE Manille, we schrijven de met hoofdletters want er was er maar één die we zo kenden.
Op 2 mei 1970 begon ons baasje te werken bij wat toen nog de VTB-VAB “Wacht op de weg” noemde. Met zes waren ze toen voor de sector Limburg. Manille, Freddy, Toine, Theo, Louis en ons baasje waren de autotechniekers die de leden van VAB terug op pad hielpen wanneer hun auto om wat voor reden het vertikte van te doen wat hij moest doen.
Heden zijn er bij het overlijden van Manille nog twee van de zes wegenwachter van toen in leven, Theo en ons baasje… Maar van Theo hebben we ook al enige jaren geen nieuws meer gehoord…
Manille had een ploeg techniekers onder zich die bij ieder respect afdwongen. Zowel bij de directie op de Sint Jacobsmarkt in Antwerpen als bij de leden van VAB. De kameraadschap onder de zes “vrijbuiters” (zo noemde de directeur ons soms) was ongezien ieder van de ploeg stond zonder verpinken de andere bij als er nood aan hulp was. Daar hoefde geen bedank voor te worden uitgesproken, dat was normaal in de ploeg !
Ook nadat ons baasje al in het onderwijs aan de slag was, kwam Manille elk jaar nog eens in beeld. Bij de mondelinge examens van de eindejaarsstudenten autotechniek was hij een voor iedereen gewaardeerd jurylid.
Zelfs tot in Afrika hadden ze al met Manille te maken gehad. In 1986, het jaar dat Thierry Sabine verongelukte in “zijn” rally Paris-Dakar, nam Manille samen met ons baasje zijn beste maat Fred deel aan de “Dakar”. Niet in competitie, maar als assistentieteam voor twee deelnemers in een motor met zijspan. (we denken dat het Herman Verboven was).
Samen reden ze in een op rust gestelde Range Rover V8 van de Europech dienst. Die hadden ze speciaal gestript en geprepareerd voor de “rally der rally’s”. Ze hebben Dakar gehaald en er is destijds nog een hele reportage aan gewijd op Radio 2 omroep Limburg, waar Jos Ghijsen en de directie van VAB Manille en Fred in Dakar gingen opwachten.
Later begin de 80’er jaren toen ons baasje tijdens de zomermaanden voor VAB Europech gestrande auto’s ging ophalen in het buitenland kwam Manille ook weer in beeld. In Limonest “porte de Lyon” had de Nederlandse ANWB een steunpunt voor hulp aan gestrande Nederlanders op vakantie in Frankrijk. Vanaf half juli tot begin september was Manille daar een gewaardeerd medewerker die menig auto via de telefoon terug aan de praat heeft gekregen. Want dat was een super gave bij Manille, hij kon de meest geroutineerde Franse garagehouder perfect aan de telefoon uitleggen wat de garagist moest testen om een (meestal niet Franse auto) terug rijklaar te maken. Waar het hem dan niet lukte omdat de vervang onderdelen niet voorradig waren of wanneer het om een ongeval ging kwam ons baasje en zijn collega’s in actie.
Wanneer we dan Limonest passeerden was het een kleine moeite om even binnen te wippen in het ANWB alarmcenter om even goeiedag te zeggen. Wanneer het dan tegen de avond liep gebeurde het dat ons baasje samen met Manille samen iets gingen eten in de “Courte Paille” in Lyon “la demi lune” vlak voor de fameuze tunnel van Lyon. In dat restaurant had Manille ’s avonds zijn eigen gereserveerde tafeltje en spraken de mensen van de bediening hem aan met zijn voornaam !
Ons baasje kan zo nog bladzijden met anekdotes vullen maar dat gaat hij houden voor een volgende gelegenheid.
Vaarwel Manille, het gaat je goed, ons laat je achter met alleen maar goede herinneringen aan wie je was !
Belle & co
PS: baasje heeft geen foto’s gevonden die bij dit bericht passen, sorry daarvoor…
Een kanjer van een Marokkaan, atletisch gespierd, bijna 2 meter groot, om en bij de 120 kilo, zit in zijn stamcafé al een tijdje aan de bar wanneer er plots een homofiel binnenkomt. De homo - vol bewondering voor de lichaamsbouw en de zongebruinde teint van de Marokkaan - zet zich neer op het stoeltje naast hem en bestelt een Bailey's. Na enige tijd raapt hij al zijn moed bijeen, schraapt zijn keel en fluistert in het oor van de Marokkaan: "Moet ik u eens een super lekkere blowjob geven?" De Marokkaan aarzelt geen seconde en geeft de homo een vuistslag pal in zijn aangezicht, waardoor deze van zijn barkruk valt en plat op zijn rug terechtkomt. De Marokkaan staat recht en schopt de homo penalty-gewijs het café uit. Buiten verkoopt hij hem nog het pak rammel van zijn leven zodat de homo volledig uitgeteld naast de afvalcontainer achterblijft. De Marokkaan, enigszins gekalmeerd nu, gaat terug het café binnen en neemt weer plaats aan de toog. De cafébaas zegt: “Amaai Jamal, zo kwaad heb ik u nog nooit gezien. Wat heeft die homo u gezegd om u zo van de wijs te krijgen?” De Marokkaan antwoordt: "Ik heb het niet volledig begrepen, maar het was iets in verband met een job .."
Vandaag 6 januari betekent in België Driekoningendag . Destijds gingen we als “bengel” op die dag langs de straten om aan de deuren Drie koningen te zingen. Met een door onze moeders in sterk linnen gemaakte buidel om onze nek, trokken we dan vanaf ’s morgens vroeg door de straten van het dorp.
Na we hadden aangebeld zongen we tientallen keren per dag hetzelfde liedje …
Drie koningen , drie koningen geef mij ne nieuwe hoed,
De ouwe is versleten, ons moeder mag het niet weten,
Ons vader heeft het geld op de rooster geteld…
Als we dan gezongen hadden kregen we daar een geldstuk of wat snoep voor. Dat verdween dan in de grote buidel, de snoep ging gewoon in de buidel, en het geld in een washandje dat we daar speciaal voor bij hadden !
Na verloop van tijd werd die buidel flink zwaar en als je niet goed oplette waar je liep, tuimelde je gewoon voorover met je snuffel op de grond, zo zwaar konden die buidels tegen het einde van de ronde worden.
Als je nu nog drie Koningenzangertjes ziet zijn die kinderen steeds vergezeld door één van de ouders en gaan ze gewoonlijk enkel nog bij familie en vrienden zingen. Wij gingen destijds, na een transformatie te hebben ondergaan naar een witte, een zwarte en een gele koning met z’n drietjes de straat op (bij ons was dat één mannelijke koning en twee vrouwelijke ”koningen”) en bleven we minstens een ganse voormiddag weg.
De “man koning”, ik dus, (de twee andere vrouwelijke koningen waren mijn zussen) ging dan voorop met de ster op een stok die je kon laten draaien door aan een koordje te trekken. Ik was de oudste en dus de grootste, en kon dus ook aan de meeste deurbellen aan. Het was in elk geval allemaal goed geregeld.
Soms gebeurde het dat er niet werd open gedaan na het aanbellen. Daar hadden we dan ook een liedje voor, en dat ging zo…
We gaven er hier gisteren op deze plaats al melding van, Hera’s zoon Lennaert ging zich nog eens presenteren op een hondenshow aan een keurmeester. Na de clumatch in Oud Turnhout, de reuendag van de NL vereniging in Dieren en de show in Cuijk twee weken waar Lennaert telkens een U behaalde, stonden de verwachtingen ook hier flink hoog.
Maaar… hier kregen Jeanny en Lennaert te maken met een Italiaanse keurmeester en die hield niet van blaffende Drentjes zo meldde Jeanny ons via het smoelenboek.
Maar we laten het Jeanny hieronder even zelf vertellen:
Pffff....dat was afzien. We begonnen goed, rustig en geconcentreerd. Het betasten en tandjes laten zien ging perfect. Daarna het rennen met voor en achter een reu, en daar had Lennaert toch andere gedachtes over. Springen, inhouden en lekker blaffen. De keurmeester kon dit niet waarderen en stond op het punt hem te diskwalificeren. Dat gebeurde gelukkig niet en kreeg hij dan toch nog een ZG. De keurmeester was een Italiaan die wel wat Engels sprak en hij zei tegen mij "The dog is oké, but I dont like WoW WoW" en hij maakte daar met zijn handen kwekgebaren bij. Zou dat op mij slaan? Voorlopig gaan we maar eens met Lennaert "werken"! We hebben in feiten op dit moment wat we willen en hij heeft nog tijd! Hilde en Louis hebben ervoor gezorgd dat de dag snel voorbij ging. We zaten tussen kaptafels en krulspelden ingeklemd en onze ogen stonden stijf van de hairspray en Hilde heeft wat leuke ideeën hoe je een kaptafel nog meer kan gebruiken.
Ons baasje heeft er al mee gelachen en aan Jeanny gevraagd of de keurmeester wel de WoW WoW van Lennaert bedoelde, en niet die van Jeanny, want die haar tater staat ook zelden stil…
Uiteindelijk is ZG nog altijd de afkorting van ZEER GOED, en dat is wat het zegt… en niks anders, zo simpel is het !
Van ons, oma, moeder, zus en nonkel van Lennaert, een dikke proficiat vent !
Inderdaad wanneer we nog 5000 bezoekers op het blog krijgen tegen 14 februari dan hebben we 350.000 views in 6 jaar.
Op 14 februari 2008 zijn immers met dit blog gestart en inmiddels zijn we vandaag aan 344.900 views gekomen. Die 5000 overblijvende moeten haalbaar zijn zegt onze baas, en hij kan het weten ! Al zes jaar houdt hij een oogje in het zeil over alles wat het blog betreft, dus ook de bezoekers aantallen.
Wie gaat de 350.000° worden, en wie gaat als dusdanig eeuwige roem verwerven op dit blog zoals Monica, Ute en Karin al voor deden. Wie komt er net als de drie dames met foto in de linkerkolom te staan in gezelschap van voornoemd illuster trio ?.
De kandidaten kunnen al in de startblokken gaan staan om over vijf weken de sprint in te zetten naar die 350.000° plaats …
Wij zijn alvast benieuwd wie gaat meedingen en vooral wie gaat het worden ? Gaat het een spannende strijd worden of een lauwe, waarbij we nog meermaals moeten porren om de lezers gratis eeuwige www-roem te bezorgen.
Vandaag en morgen gaat in Hoogstraten de jaarlijkse hondenshow van de Koninklijke Kempische Kynologenclub (de KKK) uit Turnhout door.
Er zijn vijf Drentsche Patrijshonden ingeschreven waaronder ééntje die zijn roots bij ons in de living heeft. Jeanny heeft haar Lennaert ingeschreven en komt vandaag uit in ring 19 bij een Italiaanse keurmeester.
Dat zij niet alleen moet gaan, daar is ook voor gezorgd. Dat kan je lezen in onderstaand Facebook bericht dat ze ons gisteren stuurde…
Morgen zullen zich 5 fellows ontmoeten in Hoogstraten tijdens de 41ste schaal der Kempen, Hilde, Louis, Lennaert, Chris en ik. Louis heeft afspraken bij wel 3 ringen en Hilde neemt de chocolade jenever mee. De dag zal hopelijk omvliegen door de aangename afleiding! Foto's, filmpje en uitslagen kunnen jullie morgen verwachten: http://www.kkk.be/
We leven dus in blijde verwachting van de foto’s en behaalde uitslag, ons baasje heeft ze in elk geval een schitterende uitslag gewenst. Zoiets zoals twee weken geleden in Cuijk (NL) waar Lennaert toen een 2°U behaalde en zich zo klaar maakte om te prijken op de officiële lijst van dekreuen van de Nederlandse Drentenvereniging. Daar was toen ook Lando aanwezig en hij plaatste zich met zijn ZG toen ook als kandidaat “met papieren” voor dezelfde lijst.
Twee heel knappe honden die het waard zijn om hun genen door te geven aan de kleine Drentenpopulatie. Hopelijk gaan er binnen afzienbare tijd enkel mooie Drentenpuppies rondlopen die onmiskenbaar de Lennaert en Lando kentekens dragen.
En of Lennaert vanavond met een mooie uitslag terug naar Roosteren gaat… daar zijn we wel zeker van !
Iedereen maakte de afgelopen dagen goede voornemens voor het komende jaar . Iedereen zal je zeggen ? Ja dachten wij maar niet bij Orange/Wanadoo bleek gisterenavond eens te meer.
Vier uur heeft het internet er weer eens uitgelegen hier op de boerenbuiten in La Magdeleine. Neen het niet plezant meer wanneer je bezig bent met iets, en dan merkt dat al je moeite voor niks geweest is.
Komt er nog bij dat de service ook niet hét van hét is. De traagheid van gans het systeem zijn we zo stilaan wel gewend, maar het is toch steeds weer storend als iemand een filmpje op you tube plaatst en je dat dan in drie-vier keer moet bekijken.
Meestal is dat wanneer Marian of Jeanny, hier op het blog wel bekend, een filmpje op Facebook plaatsen over Kiki of Lennaert/Cartouche. Je kan ondertussen een boterham gaan smeren bij de eerste onderbreking en hem opeten tijdens de tweede en de derde oponthoud.
’t Baasje gaat nu toch wel ernstig werk maken van het internet via de satelliet . Het enige probleem is een behoorlijk serieuze provider vinden die ook nog eens betaalbaar is…
Na de feestdagen met uitgebreide diners en familiefeesten moeten we ook nog eten, om in leven te blijven zegt het baasje. Het hoofdbestuur en ook wijzelf gaan het iets minder doen dan de afgelopen twee weken. Het was trouwens niet vol te houden.
Zo heeft het vrouwtje, op vraag van ’t baasje gisteren een grote pot witte bonensoep gekookt. Daar had het baasje al enkele weken zin in maar het kwam er maar niet van, en toen de feestdagen er aan stonden te komen waren er andere prioriteiten in de keuken dan bonensoep.
Dinsdag was het hoofdbestuur dan op zoek gegaan naar een pak gedroogde witte bonen in de supermarkten Lidl en Leader Price in Ruffec. Maar in geen van beide warenhuizen was er één gedroogde witte boon te vinden. Dan maar naar de Super U in Sauzé-Vaussais en daar waren er bonen “à volonté” te krijgen.
Met de prei, wortelen, selder, ui en de geweekte witte bonen heeft het vrouwtje een grote pot witte bonensoep gebrouwen die als ’t van ’t baasje en ons afhangt geen lang leven tegemoet gaat .
Nadeel van de witte bonensoep … Het baasje vraagt zich af of wij wel van dezelfde soep gegeten hebben want hij vermoedt dat wij een soort “Turbosoep” hebben gegeten. Dit is namelijk te horen en te ruiken aan de geproduceerde uitlaatgassen van ons !
Lucy is naar gewoonte kampioen in het produceren vanwat de “groenen” biogas noemen. Ze is dan de volgende dagen “personna non grata” in de zetel naast iemand van het hoofdbestuur. En ook zijzelf maakt dat ze wegkomt na een korte “prrt” afkomstig van onder haar staart, zijzelf gaat dan enkele meters verder liggen !
Belle & co
Witte bonensoep recept
300 gram droge witte bonen
30 gram spekzwoerd (of een lekker dik stuk spek met flink wat vet)
We hadden een rustige oudejaarsnacht, de baasjes hielden het ook rustig en we hebben met ons zes, vier Drentjes en twee baasjes ook afgeteld naar de jaarwisseling.
Na twaalf uur heeft het baasje nog wat in de mailbox binnengekomen berichtjes beantwoord en dan zijn we met onze “slaapkoek” rustig in onze bench onder de wol gegaan. We veronderstellen dat de baasjes dat ook gedaan hebben (wel zonder bench) maar dat hebben we niet bewust meer meegemaakt.
Vandaag is het wat het baasje “treiterdag” noemt. In zijn jeugd was dat de dag van de nieuwjaarsbrieven voor ouders, grootouders, peter en meter…
Begin december begon de miserie dan al op school. Je diende dan de nieuwjaarsbrieven te kiezen welke je wilde afgeven aan de betrokkene. Van welke hielden de grootouders, van welke peter en meter en de ouders die hadden zelf inzage.
Dan kwam het grote stressmoment, het schrijven van de brieven met een ballonpen die moest “gesopt” worden in de inktpot in de schoolbank. Stress om toch zeker maar geen vlekken te maken op die mooie nieuwjaarsbrief, want voor je het wist “had je het zitten” met die ballonpennen !
Als dan alles zonder vreselijke accidenten tot een goed einde was gebracht kreeg je de brieven vlak voor het kerstverlof mee naar huis. (toen bleven de kinderen nog op school tot de dag dat het verlof écht begon).
En dan… nieuwjaarsdag…! Na de middag ging het richting grootouders, weer stress dus want nu mocht de nieuwjaarsbrief zeker niet gekreukt worden.
Bij de grootouders verzamelden dan alle kinderen met hun eigen kroost… Het was er wel “volle bak” en na de taart en koffie kwam dan het moment suprême…, het voorlezen van de nieuwjaarsbrief ! ! !
Met als toehoorders grootouders, tantes, nonkels, neven en nichtjes, zonder de eigen broers en zussen + ouders te vergeten was dat niet de minst stressvrij moment van het jaar dat nog pril was. Zeker niet hakkelen, rustig lezen en de goeie klemtonen en nuances niet vergeten. Het was er ons op school allemaal willens nillens ingestompt. Tientallen malen hadden we dat stom versje moeten afdreunen tot we het uit ons hoofd kenden.
Na afloop kregen we dan van de bestemmeling van de brief tegen inruilen van de brief een cadeautje of wat centjes toegestopt. Meestal was dat zelfs een BRIEFJE. (20 Bfr was het kleinste briefje, 50 bestond ook en iemand die 100 Bfr incasseerde was ne rijke stinkerd in die dagen)
Voor ons baasje was nieuwjaarsdag in de fifty’s /sixty’s niet bepaald de plezantste dag van het jaar. Enkel het cadeautje was een plakker op de wonde.
En dus wensen wij jullie alle een heel gelukkige nieuw jaar, gezondheid bij de vleet, en dat al jullie dromen en plannen tegen 31 december 2014 mogen verwezenlijkt zijn .
En hiervoor hoeven jullie niet eens een treiterbrief voor ons af te lezen ! ! !
Dr. Nelly Mols, nog steeds onze steun, toeverlaat en raadgeefster.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Even voorstellen
Begonnen als Bas & Belle blog is de hoofdrolspeler Bas noodgedwongen vervangen in de cast . Bas was de oudste met zijn vijftien jaar en toen hij overleed op 6 november ’08 stonden we in twijfel. Houden we de naam als Bas & Belle of gaan we hem aanpassen aan de actualiteit ?
In samenspraak met de lezers hebben we dan besloten het blog met dezelfde naam te laten voortbestaan als hulde aan die fijne kameraad die Bas steeds geweest is.
Nog geen week na het overlijden van Bas heeft Belle een prachtnestje gekregen met zes prachtpup’s. Vier reutjes en twee teefjes behoorden vanaf 12 november tot onze roedel.
In2008 moesten alle rashonden een naam krijgen die begon met een letter H. Zo kregen we een Hercule, Heros, Hera, Hadise, Harry en Harko. Hierbij zijn Hera en Hadise de teefjes.
Hera en Heros zijn bij ons gebleven zodat we het blog het Belle, Hera en Heros blog zouden kunnen noemen. Dat gaan we echter niet doen… Het is Bas & Belle en het blijft zo. Wat we wel gaan doen is de ondertitel aanpassen. “Dwaze belevenissen van twee prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden” gaan we aanpassen naar “drie prettig gestoorde” en dat prettig gestoord”is met die twee jonge nieuwkomers niet eens overdreven…
Ik ben Jan
http://www.hurktoilet.nl/weblog/blog.php
