Ik ben Jan
Ik ben een man en woon in Vosselaar (B) / La Magdeleine (F) (België / Frankrijk) en mijn beroep is Technisch leraar autotechniek/carrosserieherstelling op pensioen.
Ik ben geboren op 05/09/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Onze drie Drentsche Patrijshonden, tuinieren, klussen, auto's repatriëren voor VAB.
Ik ben sinds 1971 gehuwd met Simonne.
Sinds 1983 heb ik gans Europa doorkruist tijdens de vakanties om gestrande reizigers en hun auto's te repatriëren in opdracht van VAB. Sinds enige tijd ben ik met de depannages gestopt.
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
Op 02-02-2014 was Jeanny Wessels de 350.000° bezoeker van dit blog. Jeanny vertelt dat ze foto's van zichzelf niet graag heeft, maar voor eeuwige roem op dit blog wil ze samen op de foto met haar Lennaert.
Op 07-08-2012 was Karin Prince de 300.000 bezoeker van dit blog. Karin had graag een foto van haar twee troetels, Siebe & Lobke, om eeuwige roem te vergaren. Wij voldoen graag aan die wens.
Lees hier de belevenissen van vier prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden
Dit Bas & Belleblog is op deze plaats stopgezet omdat er geen foto's meer konden geplaatst worden. We zijn echter het Bas en Belleblog bis gestart. Daar kan je verder lezen onder deze link http://blog.seniorennet.be/bas_en_belleblog_bis welkom op het nieuwe adres en veel leesgenot
16-05-2015
Ze liggen klaar…
Vosselaar 16 05 2015
Ze liggen klaar…
Vandaag alles klaar gemaakt om morgen de tour van België te beginnen in 5 afleveringen !
De stambomen, de DNA certificaten, en de CD met foto’s van de pups hun eerste acht weken en de belevenissen van Hera en Bowie vooraf , daar zijn de foto’s voor geselecteerd. Zo ‘n 350 foto’s zijn er genomen door verschillende fotografen en aan ons bezorgd.
Morgen gaat het baasje die CD ’s branden en nog een passende omslagfoto uitzoeken en printen en dan kunnen we in de namiddag naar onze eerste halte rijden.
De eerste rit in de ronde van België gaat naar Melle bij Gent waar we Doreen, Luc en de jongens gaan vinden die hier zo ’n kleine drie maanden geleden onze Nono-Jack hebben geadopteerd. De roepnaam is Jack en de Nono vooraf is om in orde te zijn met de stamboomnaam die dit jaar met een N moet beginnen.
Hera, de moeder van het nest gaat ons telkens op elke tour rit vergezellen om de stambomen persoonlijk aan haar nazaten te overhandigen. Voor Hera is dat geen karwei, die houdt van autorijden en telkens het kofferdeksel van de auto open staat moeten we niet zoeken achter Hera ! Haar plaats in de koffer van de auto is even zo goed gereserveerd als de bestuurderszetel van het baasje. Tijdens ritten naar Frankrijk MAG Heros naast haar zitten. Maar zij bepaalt wie waar mag zitten !
Overigens was het vandaag een rustige Vosselaarse zaterdag, zo eentje met weinig sensationele zaken. De druilregen maakte het niet tot gelijke van de vorige Franse dagen. Maar dit is België en dat heeft niet hetzelfde weer als in de Poitou - Charentes…
Morgenavond meer nieuws over de eerste rit van de Tour van België. Winnaars hoef je niet te verwachten, er zijn enkel deelnemers en een race maken we er niet van !
De dag na de thuiskomst uit Frankrijk is steeds spannend en verrassend. Niets of toch heel weinig van wat het hoofdbestuur gepland had loopt zoals het moet.
Eerst was er gisterenavond de post die in die veertien dagen in onze brievenbus viel moet gecontroleerd worden en worden “verwerkt”. Gewoonlijk is dat kennisnemen van, of betalingen regelen. Ook sorteren naar belangrijk of verwijzen naar het verticale klassement !
Gisteren sprongen er twee grote enveloppes in het oog. Eentje was afkomstig van Progenus, en dat is de instelling die de DNA certificaten uitreikt. Die stuurden de certificaten van de pups van Hera en Bowie.
De volgende grote enveloppe was afkomstig van de Koninklijke Maatschappij Sint Hubertus, de KMSH . Die stuurden ons de zeven stambomen van dezelfde pups als hierboven.
Nu is het aan de baasjes om die officiële documenten netjes aan de eigenaars te bezorgen. En omdat de vakantie periode met rasse schreden nadert wil ons hoofdbestuur daar zo snel mogelijk werk van maken.
Daarom werden er kalenders, agenda’s en afspraken allerhande gewikt en gewogen om behoorlijke data te kunnen voorstellen aan de puppybaasjes . Er werd rekening gehouden met werkende, gepensioneerden, thuiswerkende, onderwijs mensen (die rekenen ook onder de werkende maar met andere prioriteiten en mogelijkheden). Kortom na heel wat geschipper een gepas hebben we toch een aantal voortellen kunnen doen. Nu maar hopen dat het iedereen past, anders kunnen de baasjes hun huiswerk nog eens overdoen .
Als alles goed volgens schema loopt zijn eind volgende week alle pups voorzien van hun officiële Belgische “schoon papieren”. Niks geen illegale “sans papiers” niet meer, maar echte onvervalste rasechte Drentsche Patrijshonden.
Moeder Hera heeft volgende week nog flink wat kilometers voor de boeg want uiteraard moet zij de papieren aan haar nakomelingen mee gaan uitreiken.
Vandaag was het weer eens een keertje terugkomdag. Na twee weken “goed” weer zij we terug in Vosselaar aangekomen met regenweer. Dat in het begin van de zin goed tussen aanhalingstekens staat wil zeggen dat het goed was voor ons met volle zon. Daar het soms ook eens regende was ook goed voor de tuin !
We vertrokken met droog maar met grijze dreigende wolken achter ons. We hadden het geluk van in de richting Parijs met weinig verkeer te maken te hebben. In de andere richting was het opmerkelijk drukker van stedelingen die op lang weekend trokken.
Rond Parijs trekken was geen enkel probleem. Van luchthaven Orly, ten zuiden van Parijs, naar luchthaven Charles de Gaulle in het noorden , lukte ons in 25 minuten. En dit over de périférique exterieur van de Porte d’ Italie naar de Porte Bagnolet.
Vanaf Lens op een 30 km voor Lille begon het te regenen en soms waren het verdraaid grote druppels die gelijk de snelheid naar benden haalde. Na de Outlander nog even te hebben volgetankt aan de Auchan nabij Lille konden we het laatste stuk naar Vosselaar aanvangen. Op de verkeersmeldingen hoorden we dat op de E313 en E34 al de ganse dag reuze grote files stonden in de richting Antwerpen, met soms wel wachttijden van 3 uur (jawel DRIE UREN).
Voor ons was het een geluk dat de files nog maar eens aan de overkant van de snelweg stonden . Wij hadden de 800 kilometer in de heel snelle tijd van zeven uren en een half afgewerkt. En we hebben dan niet eens ergens te snel gereden… Nu maar hopen dat de gendarmen onderweg dat ook vinden, want controle was er genoeg vandaag !
Morgen gaat het terug richting Vosselaar, niet echt met de baasjes hun goesting maar gemaakte afspraken komen we na. En die afspraken gaan hoofdzakelijk over feestjes.
Verjaardagsfeestjes, babysnuiven (of is dat alleen bij puppy’s ?) en etentjes allerhande. Allemaal bijeengesprokkeld in twee weken. Want de baasjes gaan niet zo graag omdat er een overvloed aan aardbeien er staat aan te komen en die wachten nog op een paar dagen zonneschijn en een behaaglijke temperatuur. Maar er staan ook nog bloemetjes in de planten dus alles moeten we niet aan de buren en de muizen laten !
Het baasje heeft het gazon in de tuin gemillimeterd, echt heel kort, volgens hem is het nu wel onder controle te houden zonder dat er een schaap aan te pas moet komen.
De zelfgekweekte “tomate Russe” plantjes zijn weggebracht om tijdens de volgende twee weken gesoigneerd te worden. Indien ze hier in La Magdeleine zouden blijven staan zou er toch niet veel van overblijven, en nu gaat den Hugo en Mieke er hun beste zorgen aan wijden. ’t Baasje kan op zijn twee oren slapen.
Het vrouwtje heeft vandaag nog enkele wasmachientjes was “gedraaid” zoals ze dat zelf zegt. Alles is netjes gedroogd en inmiddels al ingepakt om proper mee terug naar Vosselaar te nemen.
Volgend Blogbericht dus morgenavond terug vanuit Vosselaar…
We hadden een fijne dag vandaag, met een zalig aangenaam weertje, warm maar niet té warm zoals gisteren en ook het baasje heeft de kans niet laten voorbij gaan om het werk, dat gisteren moest gedaan worden maar blijven liggen was wegens te warm netjes af te werken.
Zo moest er van de overkapping aan de voordeur nog één rubber afdichting geplaatst worden. Wat eergisteren en gisteren niet lukte was vandaag een werkje van vijf minuten.
Ook heeft het baasje vandaag de lichtpunten aan de overkapping geplaats. Zes lampen in drie armaturen geven nu een gezellig licht waarbij ook nog kan gelezen worden. De baasjes hadden gehoord dat hun kameraad Fernand en zijn buurman aan zijn huis in St Fraigne werkjes aan het uitvoeren was om in de zomer met vrienden te komen vakantie houden. Ideaal gezelschap dus om er eentje te komen drinken op de afwerking van de overkapping
Deze avond heeft het hoofdbestuur ook de eerste twee rijpe aardbeien geoogst. Er waren er nog twee rijp maar daar hadden de muizen al aan gegeten en die aardbeien zijn dus blijven hangen voor de muisjes. ’t Vrouwtje die de aardbeien heeft opgegeten zegde dat ze vriê lekker waren.
Ook hebben we nog wat met de frisbee gespeeld in de tuin. Hera is daar super in en blijft en blijft dat emmerdeksel maar terug brengen naar ’t baasje. Alleen als die laatste met een slechte worp de frisbee in een boom doet belanden kijkt ze verontwaardig als wil ze zeggen “zie je nu wel kluns, nu kan je om een ladder“. Maar geamuseerd heeft ze zich voor het volle pond.
Morgen staat er nog een flinke werkdag voor de boeg want donderdag of ten laatste vrijdag komen we terug richting Vosselaar. En het gazon kan nog een maaibeurt gebruiken en er dient nog een en ander opgeruimd worden voor we kunne vertrekken.
Gisteren kregen we nog een hele reeks foto’s in onze mailbox van Boris, het pupje dat naar Temse is verhuisd en bij Marc en Magda zo te zien op de foto’s goed zijn draai kan vinden.
Het doet ons steeds verwonderd zijn hoe die pups de hoogte inschieten en hoe mooi ze alle zijn geworden. Want ze zijn nu op de leeftijd dat ze tanden beginnen wisselen en dat durft wel eens ontaarden in bijten en knabbelen op zaken die daar niet voor gemaakt zijn.
Niet voor Boris dat knabbelen, bij wat we zo vernemen is een voorbeeld hondje… en zo zijn er nog maar weinig geboren bij ons in Vosselaar. Of kwamen die kuren dan toch pas later met terugwerkende kracht ?
Hier het verhaal en foto’s van “super-Boris”
Goedenavond Jan
hier ben ik met wat nieuws vanuit Temse, onze Boris doet het heel goed, hij luistert heel goed naar zijn bevelen, zitten, liggen, pootje geven, wij hebben enkele dagen naar zee geweest, hij was in zijn nopjes, echt een vrolijke hond, wij zijn er ook veel met bezig, wij laten hem op bepaalde plaatsen los, en als wij hem roepen komt hij onmiddellijk, hij blijft wel altijd in de buurt, het is een echte schat, vele groetjes.
Als we het over de tandjes hebben krijgen we dit als antwoord van Magda:
Hij heeft er wel last van, maar tot hier toe nog niet gewisseld, het valt best mee. Ook daar gaat het dan weer prima met Boris…
Goed 5 maanden zal hij nu zijn, hij is iets ouder dan de pups uit het N-nestje van Hera. Hij is van Franse origine, geadopteerd door een sympathiek Engels koppel die ook nog eens onze overburen zijn, en is heel nauw verwant met een “Berger Malinois” Ook nog eens Vlaams bloed in zijn jonge lijfje.
Omdat Barney samen met David en Susie een roedel vormt met nog enkele katten, heeft ons baasje David gevraagd of hij niet met Hera en ’t baasje een toerke mee ging wandelen, kwestie van ook met andere honden om te gaan.
En dat lukte wonderwel, we hadden Hera uitgekozen omdat die het best omgaat met vreemde honden. Ze heeft genoeg maturiteit om dat jonge geweld op een duidelijke manier te vertellen wat ze gedoogd en wat niet. Het was mooi om zien hoe ze haar poot in zijn nek legde en hem tegen de grond duwde. Ik ben het die hier de lakens uitdeelt zal ze gedacht hebben en wat gebeurde ?
Het Franse hondje dat nooit iets anders hoort dan Engels en kattengejank verstaat met één gebaar van een Bels Drentje wat er van hem verwacht wordt.
Tot Hera haar oude gewoonte terug opnam en in de wegberm naar muizen begon te graven vond ons baasje het toch niet zo ’n goed idee van dat ook aan Barney aan te leren. ’t Baasje heeft haar dan voor de volgende 5 meter terug aangelijnd en haar dan weer vrij het veld ingestuurd. Daar hebben Hera en Barney zich verder bekwaamd in het graan jumpen. Dat is een vaardigheid die een jonge Mechelaar best wel kan in een omgeving als La Magdeleine
Wat ons baasje ook probeerde, een duidelijke foto nemen van woelwater Barney lukte van geen kanten. Die Mechelaars zijn nog meer “Quicksilver” dan een Drent blijkbaar. Maar één van de volgende dagen lukt het ons wel eens !
Zo regelmatig krijgen we van die nieuwtjes van de pups van het N-nestje. Zo kwam er eergisteren een bericht uit Roosteren Nederlands Limburg. Jeanny was de schrijver van dienst om de vertelselkes van hun Nova te noteren.
Nova heeft haar halfbroer Lennaert als huisgenoot, maar ook die zijn vader Cartouche, en die twee hebben dan weer één hond gemeen, Hera de moeder van Nova, maar ook die van Lennaert. Moeilijk helemaal niet enkel moeilijk uitgelegd. We zetten het nog wel eens proper alles op een lijntje…
Hier Nava ’s vertelselkes…
Hallo de Faesroedel
Wat gebeurd er toch veel in mijn hondenleven in een paar weken en ik zie best wel raar uit. Lange benen, mijn achterkant hoger dan mijn voorkant, een rare zwiep-staart met springerige pluimpjes, en een bek vol grote tanden. Mijn tanden zijn aan het wisselen maar mijn puppytandjes willen er nog niet uit. Dit heeft ook wel voordelen want nu krijg ik elke dag een paar knaag pauzes in de bench met een lekker bot. En hoewel de kwijl zomaar uit mijn bek stroomt valt de pijn wel mee en doe ik niet de domme dingen die oom Lennaert deed zoals de rechte hoeken van een antieke kast rond maken.
Inmiddels heb ik al een paar lessen puppy-cursus erop zitten samen met mijn baasje. Heel vaak mag ik de oefeningen voordoen en dat is een goed teken. De commando’s zijn speciaal aan mij aangepast want er zit toch wel verschil tussen jachtcommando’s en gehoorzaamheidscommando’s en leer ik het direct goed. Ik mocht al mee kijken naar een jachttraining waar Lennaert zich uitsloofde en zelfs ruiken aan wild. Ook heb ik een dochter van Cartouche ontmoet maar vrouwen zijn toch anders dan mannen, want ze deed heel “bitcherig” in het begin. Ik dacht nog dat ze steeds naar me lachte met mooie tanden maar ze bedoelde iets anders! Ome Lennaert vond dat niet goed en stelde even orde op zaken en heb ik daarna leuk met mijn nichtje gespeeld.
Eigenlijk is mijn leven een groot feest en de baasjes zijn erg tevreden over mijn rol binnen hun roedel. Ik ben lief, speels, aandachtig, en………best wel een knap dingske!
Gisteren was even paniek en vrouwtje wil er niet over praten en helemaal niet over nadenken…. Het riool was verstopt en werd ontstopt. Wij de hondjes zaten afwisselen binnen en in de buitenkennel om niet in de weg te lopen. Toen de klus geklaard was en iedereen weg, was er toch ergens een poort blijven openstaan. Samen met Lennaert en Cartouche ben ik toen de buurt gaan verkennen en we waren onderweg naar de drukke provinciale weg richting Maaseik. Gelukkig heeft een oplettende buurvrouw ons opgevangen en teruggebracht……
Het is acht mei vandaag en we zijn in La Magdeleine… Dat wil zeggen dat we de jaarlijkse traditie hoog houden en samen met de “lokalen” kort na elf uur verzamelen aan het monument van de gesneuvelden van de twee wereldoorlogen.
Acht mei 1945 is immers de datum dat Wereldoorlog twee in Europa beëindigd is en dat Duitsland de wapenstilstand tekende en zich gewonnen gaf aan de geallieerden.
In Frankrijk leeft die datum nog sterk en jaarlijks zijn er zo twee herdenkingen. Ook op 11 november is er de herdenking van de beëindiging van wereldoorlog één.
Wanneer we hier in La Magdeleine zijn op die data zorgen we ervoor dat we aan het monument aanwezig zijn. De lokale bewoners van ons dorp appreciëren dat heel sterk en tronen ons dan achteraf mee naar de gemeentelijke feestzaal waar het gemeentebestuur dan klaar staat met wijn en fruitsap en versnaperingen. Ook bieden ze daar buiten de gewone koekjes ook pizza en quiche aan. Lekker allemaal en dikwijls “fait maison” bij de gemeenteraadsleden in hun eigen keuken en oven.
Van zowel de ceremonie aan het monument als de receptie achteraf was meer moeite en zorg besteed dan voorgaande jaren. Waarschijnlijk heeft het te maken met de wisseling van de burgemeester. Voor de eerste maal in de geschiedenis van La Magdeleine hebben we een vrouwelijke burgemeester. Maar Monique, haar familie naam is amper uit te spreken laat staan onthouden neemt haar taak heel ernstig en dat merk je aan alles. Niet dat de vorige burgemeester dat niet deed maar op zijn negentig jaar was het tijd voor verjonging aan de top van het gemeente bestuur.Voor de eerste maal waren de pompiers van Villefagnan aanwezig bij de viering en begeleiden de oudstrijders met hun vlaggen aan het monument. Nieuw was ook het meisje met de trompet die het steeds aangrijpende “Last post” speelde na het neerleggen van de twee bloemkransen. https://www.youtube.com/watch?v=221UWotqwdo
In de dorps feestzaal was het dan weer contact maken met de andere dorpsgenoten. Dat is tijdens de winter al veel minder dan in de zomer en dus werden de belevenissen van de laatste maanden bovengehaald en verteld. Het was weer fijn toeven te midden van buren uit de overige gehuchten die deel uitmaken van het dorp.
Het was al vanaf deze ochtend drukte van je welste, het was heel mooi weer en daar wide het hoofdbestuur van profiteren.
We hadden amper ons ontbijt achter onze Drentenkiezen en de wasmachine draaide al op volle toeren. 't Vrouwtje wilde van het mooie weer profiteren om alle beddengoed te wassen en ook nog eens droog te krijgen op de natuurlijke wijze en het is haar ook nog eens gelukt !
’t Baasje is dan ook aan een werkje begonnen waar hij tot nu toe nog niet aan was kunne beginnen door de struise wind die hier de laatste dagen de dienst uitmaakte.
’t Baasje heeft vandaag de nieuwe veranda klaar gemaakt om de platen op te leggen. De balken moesten nog worden “uitgelijnd” noemt hij dat. Wij kennen die term alleen van hem als ’t over onderstellen van auto’s gaat . Maar soit, hij zal het wel weten zeker ?
Wat wel raar was, en daar konden we kop nog staart aan krijgen, toen alle platen er op lagen heeft ’t baasje ze er terug afgenomen. Gek hé… Maar morgen gaat hij er nog dwarsbalkjes tussen de draagbalken brengen om scheef trekken te voorkomen en dan gaan de platen er definitief op vastgemaakt worden.
Of hij dat morgen allemaal gaat klaarkrijgen want morgen is het feestdag in Frankrijk. Dan viert men hier op 8 mei het einde van WO II. Dat gaat gepaard met een hulde aan het monument voor de gesneuvelden, waar dan een brief wordt voorgelezen, meestal van de hand van de Président d’ etat, de Swa Hollande . Nadien biedt de gemeente dan een “vin d’honneur” aan de aanwezigen aan in de gemeentelijke feestzaal. Daar is dan een kleine receptie in het gewoonlijk goed gevulde lokaal. Want er zijn dan maar goed 130 inwoners in het dorp, naar het monument komen is nog altijd een teken van respect voor de gesneuvelden. En in zo ’n kleine gemeenschap heeft elke familie wel een gesneuvelde die geëerd moet worden !
Vanavond hebben we dan met het baasje nog met de frisbee gespeeld. Echte frisbee ’s zijn dat niet maar wel deksels van emmers die we van onze neef bakker Willems aan de Gierlesteenweg in Turnhout krijgen. Die zijn zeker zo sterk als echte frisbee’s en ze vliegen ook nog eens evengoed. Belle, Lucy hebben hun hart opgehaald en uiteraard ook de frisbee’s. Maar kampioen is Hera , die plukt de ifo’s (identified flying objects) zo al vliegend uit de lucht en brengt ze ook nog eens mooi tot bij het baasje. En Heros zal je zeggen…die bekijkt het maar hoe zijn vrouwen met het baasje spelen.
Morgen geven ze nog goed weer in La Magdeleine, en binnen twee dagen komt het bij jullie in de lage landen aan.
Die vraag hebben we ons vanavond meermaals gesteld en ons baasje staat er niet van te kijken. Dat heeft hij zich al zo dikwijls af gevraagd. En dan vraagt hij zich ook af, gaan ze nu op hun neus of op zicht af
Bij de foto’s van ons aan de boom kan het haast niet anders dan de neus zijn want er was dan ook helemaal niets vreemd in of aan de boom te zien. Heeft er nu een kat of een eekhoorn de stam gebruikt om hoger op te geraken ? Het baasje moet het antwoord schuldig blijven. In de boom was niets te zien, het moest dan wel op de geur zijn dat we reageerden.
We komen op de plaats verschillende keren per dag en zelden reageren we zo. Soms hebben we toch nog wel geheimen voor ons baasje.
Bij de andere foto moest ons baasje toch wel even glimlachen. Ook hier staan we verschillende keren per dag aan de afsluiting van de tuin naar de velden te kijken en wie er allemaal langskomt.
Nu moesten we plots OVER de toch wel duidelijk doorzichtige mazen van de afsluiting kijken. We moesten ons zo lang mogelijk maken om met onze snuit over het hekwerk te kunnen kijken, “rare honden” besluit ons baasje bij het zien van al die kuren…
Vandaag schitterend zonnig weertje, alleen… je waaide haast uit je broek. Uit de wind was het zalig maar in de wind was het dan haast klappertanden !
Baasje heeft eindelijk de inhoud van de aanhanger kwijt geraakt in het containerpark van Villefagnan. Eindelijk want met die brugdagen van vorige week heeft die afval nog onverwacht wat kilometers gemaakt voor we de rommel kwijt waren !
De ronde door de tuin bracht toch wel weer wat nieuwtjes op. Zo beginnen de kersen flink aan volume te winnen . En het gaat een goed seizoen worden wat hoeveelheid betreft. De zon moet nu de rest doen, ze moeten hun smaak en kleur van de zon krijgen.
Van vogels die kersen stelen moeten we geen schrik hebben, de buren hebben net als wij meerdere kersenbomen. Als de vogels daar aan willen beginnen liggen ze binnen de kortste tijd met hun pootjes omhoog van de krampen aan de vogeldarmpjes. En wij gaan het geeneens merken aan de bomen.
’t Baasje heeft ook een foto gemaakt “in volle glorie” van onze kromme appelboom die gisteren het onderwerp was van het blog verhaal. Want er was geen foto in het archief te vinden van onze “kromme” in de staat zoals hij er nu bijstaat. Belle lag zalig in de schaduw van het perenboompje naast de “kromme”, want die heeft zelf nog maar amper schaduw.
E foto’s die alle deze namiddag genomen zijn geven een duidelijk beeld van het mooie weer dat ons ten deel viel vandaag.
Al zestien jaar denken we, nu valt hij om, of nu geeft hij het op, haalt hij volgende lente nog en ook dit jaar moeten we toekijken en zeggen “ja hij doet het ‘m weer dit jaar”
Het gaat over een appelboom van de oude reeks, de bomen die er al stonden toen we het huis kochten in de lente van 1999. Toen al hadden we niet veel vertrouwen in de reeks bomen die er al stokoud uitzagen. Maar omdat we dat eerste jaar andere zaken te doen hadden, bleven de bomen staan en kwamen ze mooi in bloei enkele weken na de aankoop van het huis.
En ook de jaren nadien voltrok zich elke lente dat wonder van die oude bomen, alles samen waren ze met zo’n 25 stuks in de variaties van kersen, krieken, pruimen blauw en wit, peren en appelen , stonden in twee rijen in de tuin.
In het midden van de rij stond een appelboom die vele jaren geleden omgewaaid was. Maar toen al was het een overlever en hij groeide terug in de goede richting… omhoog !
Het stuk stam dat tegen de grond ligt is al jaren hol, maar ergens onderaan moet de boom nieuwe wortels hebben ontwikkeld. Er zijn ook al enkele dikke dode takken door ons baasje in de loop der jaren afgezaagd, maar telkens komen er in de buurt terug nieuwe takken opdagen !
Nu heeft het baasje een gat in de stam ontdekt die vol ligt met gruis, iets van een insect dat zich een weg vreet naar boven in de stam. Ook in de andere “wonden” waar vroeger dode takken zijn afgezaagd en die door het baasje waren bestreken met boomwondbalsem zijn nu gaten opgedoken. Achter de schors die soms loskomt ziet het er ook al niet fraai uit.
Maar toch staat ‘m weer in bloei en alles laat verwachten dat er ook nu dit jaar eind september de beste oogstappeltjes om appelcompote te maken aan de frele takken zullen hangen…
En wat doe je dan ? Omzagen en een nieuwe appelboom planten, of nog maar een jaar aanzien en plannen maken om volgend jaar dan maar door de figuurlijke zure appel te bijten en dan een nieuwe boom planten ?
Wie van afwisseling houd moest vandaag in La Magdeleine en grote omgeving zijn. De ochtend begon droog hoewel de picknick tafel nog goed nat was.
Maar we hebben toch al meer van de tuin kunnen genieten vandaag, de tussenpauzes tussen de buien waren alvast veel groter dan de vorige dagen en dat konden wij best appreciëren. Maar de wolken bleven dreigend, waar je ook keek, het was XX maal tinten grijs !
De baasjes zijn ook weer druk bezig geweest, het vrouwtje in de tuin op de droge momenten en het baasje is aan het rommelen in de schuur en voormalige stal. Hij gaat zeker en vast nog een aanhanger vol krijgen met rommel om morgen naar de déchetterie of containerpark te voeren.
De ronde door de tuin heeft alvast ook weer gunstige beelden opgeleverd. De aardbeien die vorige week enkel nog bloemekens waren zijn nu al flinke aardbeien geworden. Ze zijn weliswaar nog groen maar er is veel water gevallen en als we ons baasje mogen geloven, die zweert bij het gezegde “ de regen maakt ze groot, de zon maakt ze rood” dus nu maar effe afwachten of de zon nog wat wil meewerken.
Tegen de avond aan is belle nog gaan kennismaken met Barney ons (bijna) Mechelse herder pup die nu zo’n vijf maanden oud is. Beiden hebben de grote ronde van het gehucht gemaakt. En zoals het een normale hond past hebben ze vrolijk het Charentaise graan doorstaan. Belle met haar +9jaar even vinnig huppelend en graan jumpend als de jonge herder. Het doet ons baasje steeds plezier van zijn stammoeder van de Faesroedel bezig te zien …
In de loop van de dag kregen we nog wat foto’s in onze mailbox en fier als we zijn over Kiet en zijn nakomelingen willen we deze ook jullie niet onthouden.
We hebben er ook nog enkele foto’s bij gedaan van de specialiteit van Kiet, gaan jagen (gewoonlijk samen met vader Ferron) en zich vuilmaken tijdens een wandeling langs de Nete oevers, ergens tussen Lier en Berlaar.
Deze ochtend vonden we in onze mailbox een bericht van de familie Jacobs uit Berlaar. We wisten direct dat de boodschap te maken had met de geboorte van een nestje Drentjes in Denemarken !
Belles’ zoon Kiet uit haar K-nestje is samen met moeder Milou de hoofddader van de blijde gebeurtenis in Denemarken. Kiet heeft samen met Milou voor zeven gezonde en perfecte puppy's gezorgd. Er zijn drie reutjes en vier teefjes geboren.
In Denemarken zijn Kiet en zijn vader Ferron populair als dekreu in de Drentengemeenschap. Vader Ferron heeft daar ook al voor twee nestjes gezorgd en Falcon, de Drent huisgenoot van Ferron is zijn zoon en ook van Deense afkomst.
Kiet en Ferron zijn favoriet in het Scandinavische land door hun uitstekende gezondheidspapieren welke uitermate geapprecieerd worden door de Deense Drentenbaasjes. Beiden zijn HD, ED, SD, PRA en von Willebrand dissease getest. Weinig dekreuen kunnen zulke gezondheidspapieren voorleggen.
Het begon allemaal zo ’n vier jaar geleden toen Gitte Becher via Roswitha Harmsen hoorde dat Ferron van Drentenpassie (zoon van Lisa uit Roswitha’s kennel) voor een nestje van negen pups had gezorgd bij onze Belle. Gitte is toen met haar teefje Ayla naar België gekomen om een dekking door Ferron en dat gaf als resultaat 5 mooie gezonde pups. Ons baasje heeft toen nog geassisteerd bij de eerste dekking.
Sindsdien zijn vader en zoon populair in Denemarken en worden er alsmaar meer auto’s met Deense nummerplaten opgemerkt in Berlaar waar zowel vader als zoon wonen.
En bij onze eigen Belle loopt de teller van de nazaten met regelmaat op. Zo is zij zelf moeder van het H-nest van 6 pups (van Hera en Heros o.a.) en van het K-nest (dat van Kiet onder andere) van 9 pups, dus samen 15 puppy’s. Met haar dochter Hera is ze 19 maal grootmoeder, met haar dochter Hadise is ze 11 maal grootmoeder, en nu komt zoon Kiet haar ook melden dat ze er nog zeven puppy’s aan haar lijst van kleinkinderen mag toevoegen.
Alles samen komt onze Belle aan 52 nakomelingen. Wat we helemaal een fijn getal vinden van het teefje dat we negen jaar geleden bij de familie Bockstal in Affligem vonden in het nestje van Freya van Oud-Hof.
Niemand kon toen vermoeden dat er een Drentenbaasje in Melden bij Oudenaarde in Belle het ideale teefje vond om samen met Zeppos een nestje te hebben. We zijn Peter Beke nog altijd dankbaar dat hij ons toen overtuigde om ons te gaan verdiepen in het fokken van Drentjes die we met het meest mogelijke vertrouwen konden doorgeven aan de uiteindelijke eigenaars….
En nu krijgen we er naast Nederlandse ook nog Deense familieleden bij, met dank aan onze fijne Belle en Kiet..
Eigenlijk bedoelen we “’t is sungd” wat wel hetzelfde is als de titel maar dan in het Kempisch dialect. Wat is “sungd” vraag je je wel af waarschijnlijk en dat is snel uitgelegd als je onderstaand kaartje van France-Météo bekijkt en dan het daar onderstaande foto uit de “Sortir”, het maandelijks gratis magazine met alle mogelijke manifestaties die er in het departement de volgende dagen van de maand georganiseerd worden.
’t Is sungd voor al de organisators die iets gepland hadden dit verlengd weekend. Ontelbaar zijn de bric-a-brac’s, de vide-greniers, de bloemenmarkten en zo verder.
Wij hadden onze zinnen gezet op de Foire-expo du Pays d’Aigre, op een 20 kilometer van bij ons vandaan. Je kan het lezen op onderstaande foto, gans links in de onder hoek op de voorlaatste regel “presentation de chiens de chasse” **. Presentatie van jachthonden…dat is spek naar onze baas zijn bek en ook wij waren benieuwd wat de Fransoozen te bieden hadden met hun “chasseurs”.
Maar niemand krijgt ons zo zot van een verplaatsing te maken van 20 kilometer, 4 euro inkom te betalen om dan te zien dat die Franse jagers en fokkers ook besloten hebben dat het thuis achter de kachel beter is dan op de “foire-expo” in Aigre
Maar morgen is er nog een dag met hetzelfde programma en dan hopen we van toch met droog weer met onze honden (als we er al mee binnen mogen) de foire-expo te gaan bezichtigen. We zijn nu eenmaal benieuwd wat de Franse jagers gaan zeggen van die te groot uitgevallen épagneuls Français, en tegen wie we dan xx maal moeten uitleggen dat het in feite rashonden zijn uit Nederland, meer bepaald afkomstig uit de provincie Drenthe en dat de volledige naam épagneul à Perdix de Drenthe is.
Dan volgt een spoedcursus Nederlandse staatkundige aardrijkskunde, en dan nog een vergelijking met de Heidewachtel die hier af en toe ook eens opduikt . Gelukkig moeten we perdrix niet uitleggen want zou helemaal schandalig zijn te moeten uitleggen aan een jager wat een patrijs is !
Hopelijk kunnen we jullie morgen wat foto’s tonen van wat de Fransen met “exposition de chiens de chasse” bedoelen…
Het heeft zowat gans de namiddag geregend vandaag, niet dat het met bakken uit de hemel is gevallen maar toch genoeg om goed nat te worden. En dat zijn we enkele keren geweest vandaag.
Het was wel de bedoeling dat we het baasje zouden helpen met zo één van de “binnenwerkjes” die altijd achter de hand gehouden worden voor dagen als deze. We hebben ons baasje niet lang geholpen , buiten in de tuin ravotten is veel plezanter en het baasje kon er vrede mee nemen dat hij mits vier kletsnatte Drenten af te drogen goed kon doorwerken.
Het baasje heeft vandaag de steriliseerbokalen, die netjes uitgewassen her en der in stapelbakken waren opgeslagen, gerangschikt naar inhoud en allemaal hun plaatsje gegeven in de daarvoor bestemde kast in de schuur.
Ook de een jaarlang verzamelde confituurbokaaltjes zijn zo goed als mogelijk gesorteerd en opgeslagen. Klaar om gebruikt te worden wanneer de vruchten uit de tuin rijp zijn. Het baasje kwam op dat gedacht toen hij deze ochtend samen met het vrouwtje de forsythia aan het snoeien was. Vlak daarbij staat “in de warmste hoek” van de koer een vijgenboom die een tiental jaar geleden door het hoofdbestuur zelf geplant. De takken hangen werkelijk vol met nu nog kleine vijgjes. Maar die vijgjes zijn binnen enkele maanden ook grote vijgen en dan moet daar iets mee gedaan worden. Meestal gaan die vruchten omgetoverd worden door het vrouwtje in heel lekkere confituur.
De vrienden , familie en kennissen die er al van geproefd hebben hopen elk jaar weer dat er een potje voor hen gereserveerd is. Het vrouwtje gebruikt er speciale confituursuiker voor waardoor ze maar de helft van de normale hoeveelheid suiker dient te gebruiken. Daardoor heeft de confituur een veel betere fruitsmaak dan de “industrieconfituur”.
Als je de foto van de jonge vijgen bekijkt dan moet je bedenken dat die rijp zijn wanneer ze hangen, en heel oneerbiedig zeggen sommige Fransen erbij “zoals de kl*t*n van de Paus”. Waarom juist die van de Paus is ons ook onduidelijk, wie dat wel weet mag het ons vertellen.
Misschien weet Fons van de “keukenweetjes” blog dat wel. Die is nogal straf in wetenswaardigheden allerlei onderwerpen wat eten betreft !
Regelmatig krijgen we berichten en foto’s van pups die bij ons de roedel hebben verlaten. Kyra-Luna uit Minderhout is er zo eentje uit het K-nest. Van haar baasjes krijgen we steevast een verslagje van de uitstappen en reizen die het viertal maakt. We zeggen viertal want buiten Luna (haar roepnaam) en de twee baasjes is er ook nog Mirza een Golden in de roedel.
Volgend verslag heeft wel een happy-end dit in tegentelling tot de wintersportreis van twee maanden geleden toen baasje Inge met een gebroken enkel naar huis kon…
Nu ging het richting Duitsland waar de baasjes een honden paradijs hebben ontdekt in het Thuringer Wald. Maar we zijn al te veel aan het vertellen want wie kunnen we beter aan het woord laten dan Luna zelf…
Dag Faesroedelleden,
Hier een kort reisverslagje van jullie ukje Luna over mijn avonturen met Mirza en mijn baasjes.
Afgelopen week zijn wij voor baasjes verjaardag een mid-weekje weggeweest. Ik weet het sommige mensen geven feestjes maar baasjes gaan gewoon liever met ons weg. Nu had baasje initieel iets geweldig gepland want het jarige jobje wil al een paar jaar terug eens naar Parijs. Wij zouden dan 3 dagen bij oma en opa verblijven maar dat pakte even anders uit want de birthdaygirl wou ons (me and goldie locks) absoluut mee hebben. De Tour Eiffel zal dus nog ff moeten wachten maar ach, die staat er ook al wel wat jaren en zal niet onmiddellijk verdwijnen.
Dus pakte baasje uit met plan B. Deutschland, meer bepaald het Thuringer Wald. Ik hoor al sommige mensen denken 'Waar is dat nu weer in godsnaam?'
Het dorpje waar wij zaten Trusetal ligt op een 20 km van Erfurt en was voor de val van het ijzeren gordijn nog DDR. ‘t Is er precies Klein Zwitserland met skipistes en al alhoewel dat het woord skivakantie hier nog even gevoelig ligt.
Dogglywood was de eindbestemming. Dogglywood inderdaad klinkt als .... (In de States ligt er ook zoiets maar dan voor menselijke dikke nekken en Astrid Bryants van deze wereld) maar hier zijn honden de ster. Een klein vakantiepark dat sinds enige jaren in het beheer is van een Nederlands echtpaar. Zij maakten van een DDR-concept een echte hondenhemel. Elk huisje heeft zijn eigen tuin. Het park is omheind. En verder is er aan alles gedacht om ons een leuke tijd te bezorgen met privézwembad voor ons, trainingsveldjes en een heus losloopbos aan het vakantiepark. De huisjes zijn eenvoudig ingericht maar volledig op hondenmaat gemaakt. Niet te veel tirelantijntjes (die kunnen wij toch alleen omzwiepen met onze staarten maar wel met vetbed (op de kamer) en mand in de living.
Een volledig autovrij park ook. Je krijgt een bolderkar (lees in ons geval 2) om alles naar je huisje te zeulen.
Omdat het ene baasje nog altijd aan het revalideren is, zit echt ver wandelen er nog niet in. Neem daarbij ook nog dat je in een middengebergte zit en je kan al wel denken dat we geen 10 km gewandeld hebben per dag. Het is te zeggen revaliderend baasje al zeker niet en het andere baasje waagde zich 2 maal aan hardlopen (wat ook lelijk tegenviel - bergop dan). Dankzij de uitgebreide wegwijzer in het huisje ontdekten baasjes toch een mooi pad (van zo'n 3 km heen en terug) maar met beekje en veel weides zodat wij naar hartelust konden ravotten en op mollen en muisjes jacht gaan (Bij jullie noemen ze dat de directe weg naar China).
In de streek investeren ze zwaar in wandelaars en mountainbikers dat is wel duidelijk, kilometers wandelpaden en overal netjes wegwijzers. De streek is een beetje zoals de Ardennen maar dan groter en ssst tegen niemand zeggen maar ook nog heel goedkoop. En ja, het was weer veel te snel voorbij maar baasjes beloofden wel dat we volgend jaar gewoon teruggaan ... buiten het caravanseizoen natuurlijk om dan wel ver te wandelen en op geocachetocht te gaan.
Een midweek is te kort, dus houden wij onze tenen gekruld in de hoop dat we in 2016 een weekje gaan....
Gedraag jullie daar een beetje in de Charente en tot gauw
Of is het Babelse- of zelfs Bijbelse spraakverwarring ? Hier begint het al met de benaming alleen al. Met even Googelen en Wikipedia geraak je al vrij ver in de verklaring maar soms zijn er zoveel verklaringen die overlappend, gelijkend of helemaal een andere verklaring geven.
Zo ook een benaming die wij al jaren gebruiken voor een bloem en die gisteren in ons blog opdook. Wij hebben hier in onze Franse tuin en op de koer bloemen staan die een heel sterke zoete geur verspreiden en die we nog nooit anders hebben genoemd als “vlierbloemen”. Gans de familie noemt die bruine en ook wel gele bloempjes “vlierbloemen” en we mogen dus spreken van overlevering van de naam.
We kennen ook vlierbloesem en vlierbessen, we hebben zelfs home made vlierbessen siroop hier in de voorraadkast staan. Netjes gesteriliseerd en klaar voor gebruik als er zich nog eens een verkoudheid de kop opsteekt.
Jeanny Bustin kent enkel de vlierbloesem als vlierbloemen en daarom heeft het vrouwtje zich daarstraks eens verdiept in enkele naslagwerken en daar een bloem of bloemenstruik gevonden die heel sterk gelijk op wat bij ons vlierbloemen zijn.
In het boek geven ze “muurbloemen” aan als naam voor wat wij vlierbloemen noemen. We hebben dus weeral wat bijgeleerd, maar waarom die bloemen “muurbloemen” heten terwijl in ons spraakgebruik muurbloemen wel degelijk de meisjes zijn die om wat voor reden ook niet van hun stoel afkomen op een party of danspartij…
Dat was tot deze namiddag de enige betekenis die “muurbloem” bij ons had, het kneusje, het minder mooie meisje, het wat verlegen meisje dat zich steeds op de achtergrond hield.
Zijn er nog streken waar het woord vlierbloem voor deze bloemen gebruikt wordt ? Of is het een foute benaming die bij ons in de familie geslopen is ? Of zijn er nog andere benamingen dan muurbloem die voor deze wel heel sterk en wel ruikende bloemen gangbaar zijn ?
Wie brengt de oplossing ? En ja… de andere muurbloempjes mogen ook uit de schaduw treden en mee hun mening geven !
Dr. Nelly Mols, nog steeds onze steun, toeverlaat en raadgeefster.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Even voorstellen
Begonnen als Bas & Belle blog is de hoofdrolspeler Bas noodgedwongen vervangen in de cast . Bas was de oudste met zijn vijftien jaar en toen hij overleed op 6 november ’08 stonden we in twijfel. Houden we de naam als Bas & Belle of gaan we hem aanpassen aan de actualiteit ?
In samenspraak met de lezers hebben we dan besloten het blog met dezelfde naam te laten voortbestaan als hulde aan die fijne kameraad die Bas steeds geweest is.
Nog geen week na het overlijden van Bas heeft Belle een prachtnestje gekregen met zes prachtpup’s. Vier reutjes en twee teefjes behoorden vanaf 12 november tot onze roedel.
In2008 moesten alle rashonden een naam krijgen die begon met een letter H. Zo kregen we een Hercule, Heros, Hera, Hadise, Harry en Harko. Hierbij zijn Hera en Hadise de teefjes.
Hera en Heros zijn bij ons gebleven zodat we het blog het Belle, Hera en Heros blog zouden kunnen noemen. Dat gaan we echter niet doen… Het is Bas & Belle en het blijft zo. Wat we wel gaan doen is de ondertitel aanpassen. “Dwaze belevenissen van twee prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden” gaan we aanpassen naar “drie prettig gestoorde” en dat prettig gestoord”is met die twee jonge nieuwkomers niet eens overdreven…
Ik ben Jan
